က်မႏွင့္ မ်က္မွန္

က်မ မ်က္စိေတြ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စျပီး မႈန္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
မ်က္မွန္စတပ္ရတာကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၉ ခုနွစ္ဆီကပါ။
ဒီ့အရင္ကတည္းက က်မ မ်က္စိေတြ ၾကည့္လို႔ သိပ္မေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့သာ ေနေနမိတယ္။
လသာေနတဲ့ည မိုးေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္ လမင္းက ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနတယ္။ နံရံမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ရင္ စာလံုးေတြက ႏွစ္ထပ္ႏွစ္ထပ္။ မ်က္လံုး တလံုးခ်င္းမွိတ္ၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးက အဆင္ေျပျပီး ညာဘက္မ်က္လံုးက မႈန္တုန္တုန္။

အဲဒါကို အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ေလာက္ကတည္းက သိေပမယ့္ လူတိုင္းရဲ႕ မ်က္စိက ဒီလိုပဲလို႔သာ ထင္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ႏံုတဲ့ က်မေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ေနလာလိုက္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာစသံုးျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကစျပီး ဇက္ေၾကာေတြ တက္တယ္။ ေခါင္းေတြကိုက္တယ္။ အဲဒီလို ဇက္ေၾကာတက္ ေခါင္းကိုက္တာဟာ မ်က္စိနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ဆိုတဲ့ ဗဟုသုတ မရွိတာေၾကာင့္ ဒီတိုင္း ေဆးလိမ္းျပီး ေနခဲ့လိုက္တာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထိေအာင္ပါပဲ။

အဲဒီႏွစ္ပိုင္းေရာက္မွ မထင္မွတ္ဘဲ ၾကံဳၾကိဳက္တာနဲ႔ အေမရိကန္ဗီးရွင္းမွာ မ်က္စိစမ္းသပ္မိပါတယ္။ စမ္းသပ္ထိုင္ခံုေပၚထိုင္၊ ဆရာ၀န္တပ္ေပးတဲ့ စမ္းသပ္မ်က္မွန္ႀကီးကိုတပ္၊ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရးထားတဲ့ “ဂ ပ ၁ င ၀” စတဲ့ စာလံုးေတြကို ဖတ္ဖတ္ျပရတယ္။
“ကဲ … ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး ...ေအာက္ဆံုး စာတန္းက ဘာလဲ”
“ … … … … …”

က်မ မ်က္စိေရွ႕က စမ္းသပ္မ်က္မွန္ရဲ႕ မွန္ထည့္တဲ့ ေနရာေလးထဲ ပါ၀ါမွန္ခ်ပ္ေလးေတြ တခုျပီးတခု ထည့္ရင္း ဆရာ၀န္က ေမးပါတယ္။
“ဒါနဲ႔ အဆင္ေျပလား”
“ဟုတ္ ...ေျပပါတယ္”
“ဒါဆိုရင္ေရာ … ခုနက တခုနဲ႔ ဘယ္လိုေနလဲ … ပိုျမင္သလား”
“ခုနက ပိုျမင္တယ္ ….ဟင္ မဟုတ္ဘူး .. ဒါလည္း ျမင္တာပါပဲ … ဒါကပိုျမင္တာ ထင္တယ္”
“ေသခ်ာၾကည့္ေနာ္ … ဒီတခု ဆိုရင္ေရာ … ပိုျပတ္သားသလား”
“ဒီတခုနဲ႔ ဟိုတခု … တူတူေလာက္လို႔ ထင္တာပဲ”

ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို က်မေသခ်ာ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါသာ အေျဖေပးေနရပါတယ္။
မွန္ခ်ပ္ေလးေတြ ေျပာင္းထည့္တယ္ ဆိုတာေတာ့ သိတယ္၊ အျမင္အာ႐ံု ဘယ္လိုကြဲျပားတယ္ဆိုတာ က်မ တကယ္ကို မေျပာတတ္ခဲ့ဘူး။ ခပ္ၾကာၾကာေမးေနရေတာ့ ဆရာ၀န္လည္း စိတ္သိပ္ရွည္ပံု မေပၚေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ေနာက္မွာကလည္း ျပဖို႔ ေစာင့္ေနသူေတြက တပံုႀကီး။ တကယ္ေတာ့လည္း စက္နဲ႔ စမ္းသပ္ျပီးသားပါ။ အတိအက် ျဖစ္ေအာင္ အတိမ္းအေစာင္း မရွိေအာင္ ျပန္စစ္ေနတာ ထင္တာပါပဲ။

မ်က္စိဆရာ၀န္ ေရွ႕မွာ ေမးျမန္းသမွ်ေတြကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေျဖရင္း ဟိုးငယ္ငယ္ ၈-တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀က ၾကံဳခဲ့ဖူးတာကို သြားျပီးအမွတ္ရမိတယ္။
***
အဲဒီတုန္းက က်မ မ်က္ႏွာသစ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ဳိးရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေတြမွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္ လုပ္ေပးသလို နားထဲကို ေရထည့္ထည့္ျပီး ေဆးေလ့ရွိတယ္။ မလုပ္တတ္ေတာ့ နားထဲမွာ ေရကက်န္ေနေရာ။ အဲဒါကို ဂြမ္းကေလးနဲ႔ ၾကပ္လိုက္၊ ထိုးလိုက္ ဆြလိုက္ လုပ္ေတာ့ နားက နာပါေလေရာ။ နားကိုက္တယ္ နားကိုက္တယ္ဆိုျပီး ဂ်ီက်ေနတာနဲ႔ ေရႊဘံုသာလမ္းက နားအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ အေမက ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္က က်မ နားအတြင္းထဲကို မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္ ျပီးေတာ့ tuning fork .ေလးကို ေဒါင္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ႐ိုက္ျပီး က်မ နားနားကပ္ေပးကာ နားေထာင္ခိုင္းတယ္။

စစခ်င္း နားရြက္ေရွ႕မွာ။
ေနာက္တခါ နားရြက္ရဲ႕ အေနာက္ နားအံုဘက္မွာ။

“ၾကားလား … သမီး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ေရွ႕က နားေထာင္ရတာနဲ႔ ေနာက္က နားေထာင္ရတာ … ဘယ္ဟာက ပိုၾကားလဲ”
အဲ … အဲဒါမွ ဒုကၡ၊ က်မက မေ၀ခြဲတတ္ဖူး။ ၾကားတာေတာ့ ၂-ခုလံုး ၾကားေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ …. ဉာဏ္ကူမွပဲ … ဆိုျပီး ခပ္ထူထူ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ အေျပးအလႊား စဥ္းစားပါေတာ့တယ္။

သာမန္ဆိုရင္ ေရွ႕ကေတာ့ လူတိုင္းၾကားမွာပဲ။ ငါက ေနာက္ကၾကားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ငါ့ရဲ႕ အၾကားအာ႐ံုေတြက ပိုျပီးအစြမ္းထက္တယ္လို႔ ဆရာ၀န္ ထင္သြားႏိုင္တယ္ … ဟုတ္ျပီ ….။

အဲဒီလို ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ျပီးသကာလ ခုလို အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။
“ေနာက္က ၾကားတယ္ဆရာ”
ေနာက္က ပိုၾကားတယ္လို႔ ပိုတလံုးလည္း မထည့္လိုက္မိဘူး။ က်မရဲ႕ အေျဖကို ရသြားတဲ့ဆရာ၀န္ဟာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အေမတို႔ကို တီးတိုးေျပာေနပါတယ္။ ေသာက္ေဆးေတြ ထည့္ဖို႔ေဆးေတြ တပံုတပင္ ၀ယ္ရပါေသးတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အေမ့ကို ဆရာ၀န္ဘာေျပာတာလဲ လို႔ေမးေတာ့ …
က်မ နားေတြက ေတာ္ေတာ္ကို အေျခအေနဆိုးေနျပီ … တဲ့။ ခြဲစိတ္ကုသရင္ေတာင္ ျပန္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းႏိုင္မယ္ ဆိုပဲ။ အေမကလည္း က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာပါတယ္။ ေမြးထားတုန္းက အေကာင္းေလး။ ခုေတာ့ အပင္းေလးျဖစ္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ က်မက က်မရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္ရွင္းျပရတယ္။
ဒီလိုပါအေမ … တကယ္ေတာ့ …. ။
အေမတို႔မွာ က်မကို စိတ္ဆိုးရအခက္ ရယ္ရအခက္ … ။
ဘာမွမျဖစ္တာဘဲ ေတာ္ေသးဆိုျပီး က်မကို ဆူလည္း မဆူၾကပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ေနလာလိုက္တာ ခုခ်ိန္ထိေအာင္ေတာ့ နားက မပင္းေသးပါဘူး။ ေအးေဆးပဲ။ အကုန္ၾကားေနရတုန္း။
***
အဲ … အဲဒါက ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ဘ၀ နားဆရာ၀န္နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။
မ်က္စိဆရာ၀န္နဲ႔ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ၾကံဳရခ်ိန္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရျပီးေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ထူတူတူနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္ေနတုန္းပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္စစ္ေဆးခ်က္အရ ညာဘက္မ်က္လံုးမွာ ဆလင္ဒါတံုးႀကီး ရွိေနပါသတဲ့။ ပါ၀ါလည္း နည္းနည္း ရွိတယ္။ မ်က္မွန္တပ္ရမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မခြၽတ္နဲ႔။ ေရခ်ဳိး ခ်ိန္နဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ အျမဲတပ္ပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္မွန္တလက္ ေရြးခ်ယ္ျပီး တပ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
***
ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည့္မရ၊ ေလွ်ာေလွ်ာက်ေနတဲ့ မ်က္မွန္ကို ျပန္ပင့္ပင့္တင္ရတာ အလုပ္တခု၊ ဒါနဲ႔ပဲ စာၾကည့္ခ်ိန္၊ တီဗီၾကည့္ခ်ိန္၊ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ခ်ိန္က လြဲျပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္မွန္ မတပ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္မွန္သာ သိပ္မတပ္တာ၊ မ်က္မွန္က တလက္ျပီး တလက္ ကုန္ေနတာပါပဲ။
၀ယ္ျပီးခါစ အသစ္စက္စက္ ကေလးကို အက်ႌရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားျပီး ဟိုဟာ ဒီဟာ ကုန္းေကာက္မိေတာ့ ေအာက္ကိုျပဳတ္က် .. ကြဲအက္။ တခါတေလ မ်က္မွန္ကို ကုလားထိုင္ေပၚ တင္ထားမိတာ မသိဘဲ တက္ထိုင္လိုထိုင္မိ။ မ်က္ႏွာနဲ႔ မေတာ္လို႔ ကိုင္းကို adjust လုပ္ရင္း ကိုင္းက်ဳိး။ အဲဒီလိုနဲ႔ မ်က္မွန္ေတြ တလက္ျပီး တလက္ေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။

ကြၽဲေကာ္ကိုင္း ေခတ္စားေတာ့ ကြၽဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ႀကီး ခပ္တည္တည္ တပ္လို႔။ သူမ်ား frameless ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္းပဲ ေခတ္ေနာက္မက်ရေလေအာင္ လိုက္ျပီး less ရေသးသေပါ့။ တလက္ျပီး တလက္ေျပာင္းျပီး ခုေနာက္ဆံုး က်မမ်က္မွန္ကေလးကေတာ့ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကမတတ္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အသစ္သြားလုပ္ရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ အဲဒါေလးကိုပဲ ေပေတၿပီး တပ္ေနမိတယ္။ တျခားအခ်ိန္ေတာ့မတပ္ပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္မွ တပ္ျဖစ္တာပါ။

မ်က္မွန္ခပ္စုတ္စုတ္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ တခ်ိန္လံုး မႈန္ကုပ္ကုပ္ ထိုင္ေနတဲ့ က်မကို အျမင္မေတာ္တဲ့အေမက သူမ်က္စိဆရာ၀န္သြားျပရင္း က်မကိုပါ အတင္းစစ္ေဆးခိုင္းပါတယ္။
“အရင္က မ်က္မွန္တပ္လား”
“တခါတေလ တပ္တယ္”
“အရင္တုန္းက ပါ၀ါဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”
“ဟင့္အင္း … မသိဘူး”
“အရင္တပ္တဲ့ မ်က္မွန္ပါလာလား”
“က်ဳိးေနလို႔ ယူမလာခဲ့ဘူး”

အဲဒီလိုနဲ႔ ဆရာ၀န္ေရွ႕ေမွာက္ တဖန္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း .. ဆရာ၀န္မၾကီးက … ဘုတ္ျပားေပၚက ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ အေပၚဖြင့္ ေအာက္ဖြင့္ ဆင္တူ႐ုိးမွား ျမန္မာစာလံုးေတြ ဖတ္ခိုင္းျပီး
“အခုတပ္တဲ့ဟာနဲ႔ ခုနကဟာ ဘယ္ဟာက ပိုၾကည္လင္သလဲ …” အစခ်ီျပီး ေမးခြန္းေတြထုတ္ေတာ့တာပါပဲ။

က်မကလည္း အဲဒီေမးခြန္းေတြကို အလြန္စိတ္ညစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မေျဖတတ္တဲ့ ဒီေမးခြန္းေတြဟာ ခုထိေအာင္လည္း မေျဖတတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္ဟာပိုျမင္လဲ ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးျပတာ ပိုျမင္တယ္ခ်ည္းပဲ ေျဖေနလို႔ ဆရာ၀န္မႀကီးက သူ႔ဟာသူ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

“တဖက္နဲ႔တဖက္ သိပ္ျပီးကြာတာ မေကာင္းဘူး။ ထိန္းၿပီး ၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ ဒါေလာက္ဆုိ ရပါျပီ …” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာ၀န္မၾကီး ဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ ပါ၀ါနဲ႔ပဲ မ်က္မွန္တလက္ လုပ္လိုက္တယ္။ ဟိုကိုင္း ဒီကိုင္း ေရြးရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ …ေခြၽးလည္း မစား၊ ေပါ့လည္း ေပါ့ပါး၊ အၾကမ္းလည္း အတန္အသင့္ခံႏိုင္တဲ့ ကိုင္းမ်ဳိးနဲ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ရင္ အဆင္ေျပေစမယ့္ မွန္မ်ဳိးေရြးခ်ယ္ျပီး မွာခဲ့လိုက္တယ္။
***
ဒီကေန႔ေတာ့ မ်က္မွန္ကေလးရျပီမို႔ အေမရိကန္ဗီးရွင္းမွာ သြားေရြးရပါတယ္။
သြားတုန္းကေတာ့ ဘာမ်က္မွန္မွ တပ္မသြားပါဘူး။ မ်က္မွန္အသစ္ကေလး ရျပီဆုိမွျဖင့္ … ဆရာ၀န္မၾကီးေျပာသလို ေရခ်ိဳးခ်ိန္နဲ႔ အိပ္ခ်ိန္သာ ခြၽတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားေယာင္ျပီး ကိုယ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေနသားက်ေအာင္ ကိုင္းကိုခ်ိန္ဆျပီးတဲ့ေနာက္ တခါတည္း တပ္လာခဲ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။

“အမေလး ဗုေဒၶါ”

အခန္းထဲကအထြက္ … အျမင္အာ႐ံုေတြ တအား လင္းလက္ေနသလိုမို႔ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားတာပါ။
ေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေၾကြျပားခင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္က ကိုယ္နဲ႔ ပိုနီးေနသလို။
ေျခတလွမ္းခ်င္း အလွမ္းမွာ … ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ကိုယ့္ေျခလွမ္းက သဟဇာတမျဖစ္။ ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔။ ေဘးနားက မွန္႐ႈိးေက့စ္ ေတြကို ကိုင္ကာ ကိုင္ကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္း သြားေနရတယ္။ အေပါက္၀ ေရာက္ျပီ။
အဲ …ေလွခါးထစ္။ ျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိပါ့မလား။ ေျခလွမ္းကို စမ္းတ၀ါး၀ါး စမ္းရင္း တထစ္ခ်င္း ဆင္းေနမိတယ္။ ၀ွဴး … မလြယ္ပါ့လား။

အင္း … တခ်ိန္လံုး မႈန္ေနတဲ့ဘ၀မွာ က်င့္သားရေနေတာ့လည္း တကယ့္ ပကတိ အမွန္ကို ျမင္ရျပီဆိုတဲ့အခါ အံမ၀င္ ခြင္မက်မႈေလးေတြ ရွိတတ္ေပတာပဲ။ သံုးေလးရက္ဆိုရင္ေတာ့ အသားက်သြားမွာပါ။ မသကာ တပတ္ေပါ့။ ဒီလို အံ၀င္ ခြင္က်မျဖစ္တာကို ခံႏိုင္ရည္ မရွိဘဲ ခါတိုင္းလို မ်က္မွန္ကို ပံုမွန္မတပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်မမ်က္စိေတြ ဒီ့ထက္ဒီ အေျခအေန ပိုဆိုးလာေလမလား … လို႔ … ၾကည္လင္ေနတဲ့ အျမင္အာ႐ံုမွာ ေနသားမက်ေသးတဲ့ က်မ … ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ေမ၊ ၂၀၀၇
၀၀း၂၅ နာရီ