က်မႏွင့္ ကစ္ကစ္

တညသ၌ … ဆိုပါေတာ့။
အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး အိပ္ရာထဲမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း ပ်င္းလာတာနဲ႔ အိမ္က ေခြးကေလး ကစ္ကစ္နဲ႔ ခဏေဆာ့မိတယ္။ သူက က်မ ကုတင္ေအာက္နားမွာ အ႐ိုးတုတေခ်ာင္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလရဲ႕။
က်မက ကုတင္ေပၚကေန လက္ကိုခ်ျပီး သူ႔ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေတာ့ သူက ျငိမ္ျပီး ဇိမ္ယူေနပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မလက္က သူ႔အ႐ိုးနားေရာက္သြားမိလား မသိပါဘူး။ ႐ုတ္တရက္ ဂီးခနဲ မာန္ဖီၿပီး က်မကို ထဟပ္ပါေလေရာ။ က်မက ကုတင္ေပၚကေန ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္း ပြတ္ေပးေနတာဆိုေတာ့ သူ႔အဟပ္မွာ မ်က္ႏွာကို ထိသြားပါတယ္။ ေရွာင္ခ်ိန္လည္း မရလိုက္ဘူးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေတြစို႔လို႔ ေဆးခန္းေျပးရပါေတာ့တယ္။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ တိတိပါ။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ႀကီး မ်က္ႏွာ ေခြးကိုက္ခံရတဲ့က်မကို ဆရာ၀န္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေမးပါတယ္။ (ဟိုတေလာက မေလးရွားက ခဏျပန္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။)ေမးျမန္း စိစစ္ျပီးေနာက္ေတာ့
“ေဆးထိုးရမယ္” ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္။
“မထိုးခ်င္ဘူးဆရာ … က်မေခြးက အိမ္ထဲမွာ ေမြးတဲ့ေခြးပဲ၊ ကာကြယ္ေဆးလည္း ထိုးထားျပီးသား၊ ေပါက္လြတ္ပဲစားလည္း ေလွ်ာက္မသြားဘူး”
လက္ေမာင္းကို ေဆးထိုးရမွာေၾကာက္လို႔ က်မက ဆင္ေျခေပး ျငင္းဆိုမိတယ္။ ဒီအခါမွာ ဆရာ၀န္က က်မကို ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ေတြျပ၊ ဟိုစာဖတ္ခိုင္း ဒီစာဖတ္ခိုင္းနဲ႔ လက္ခ်ာေပး ေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာ၀န္စကား နားေထာင္ရင္း သူဖတ္ခိုင္းတာေတြ ဖတ္ရင္း က်မမွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပဲ ေခြး႐ူးျပန္ျပီး ေသေတာ့မလို … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ေဆးေတြ ထိုးလိုက္ရပါေရာ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက က႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
“အိပ္ခါနီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး မအိပ္ဘူး၊ အရာမဟုတ္တာ အေရာ၀င္တာကိုး။ ခုေတာ့ ခံရျပီ မဟုတ္လား” … တဲ့။
“အေမကလည္း သမီးက ခ်စ္လို႔ ပြတ္ေပးတဲ့ဟာကို”
“သူ႔အစာကို ညည္းယူမယ္ထင္လို႔ ကိုက္ထည့္လိုက္တာ ေနမွာေပါ့၊ ေခြးဆိုတာ အစာမာန္တက္ေနျပီဆိုရင္ သခင္ေသာ ဘာေသာ သိတာမွမဟုတ္ဘဲ”

ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ဆိုေတာ့လည္း တုဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ရတာေပါ့။
မ်က္ႏွာေပၚက ဒဏ္ရာက တဆစ္ဆစ္၊ ေဆးထိုးခံထားရတဲ့ လက္ေမာင္းက ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္။ ဆရာ၀န္ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးလံုးေတြကို ႐ႈံ႕မဲ့ေသာက္မ်ဳိရင္း ကစ္ကစ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
သူက သူမဟုတ္သလို ၾကမ္းေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားထိုးေလး အိပ္လို႔။
သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး က်မ ေတာ္ေတာ္ အသည္းယားသြားပါတယ္။ အျမင္ကတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူအဲဒီလို အိပ္ေနတာေလးက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေတာ့ ထပ္ျပီးပြတ္ေပးခ်င္လို႔။
အဲဒီေလာက္ထိ အမွတ္မရွိတဲ့ က်မေလ…။
***
ဒီေနာက္ေတာ့ ေဆးကို႔စ္ကုန္ေအာင္ ဘယ္ႏွရက္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး၊ ဆက္ထိုးခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ … ဒီေဆးက ၃-ႏွစ္ ခံသတဲ့။ ၃-ႏွစ္အတြင္း ေခြးထပ္ကိုက္ခံရရင္ ေဆးထိုးစရာ မလိုဘူးတဲ့။ အဲဒီစကား ၾကားသိျပီးတဲ့ေနာက္မွာ … နင္ ကိုက္ခ်င္သေလာက္သာ ကိုက္ေပေတာ့ ကစ္ကစ္ေရ … လို႔ က်မက ခပ္ေနာက္ေနာက္ ဆိုခဲ့မိေသးတယ္။ က်မက သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ေလ …။ က်မကို ကိုက္တဲ့ေခြးဆိုျပီး မ်က္မုန္းလည္း မက်ဳိး၊ စိတ္ထဲလည္း မနာမိပါဘူး။ ေခြးဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ intelligentျဖစ္တယ္ ေျပာေျပာ လူလို ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ အမွန္ အမွား ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္မွ မရွိဘဲနဲ႔။

သူ႔စိတ္ထဲမွာ က်မဟာ သူ႔အစာကို လုမယ့္သူ၊ ဒီေတာ့ တဒဂၤမွာ သူ႔ရန္သူ ျဖစ္သြားတယ္ … ဒါေၾကာင့္ ကိုက္တယ္၊ ဒါပဲေလ။ သူမွ အတိတ္ေတြ ပစၥဳပၸန္ေတြ အနာဂတ္ေတြ မစဥ္းစားတတ္ဘဲ။ အရင္က သူ႔ကို အစာေတြ ေကြၽးခဲ့ပါလား … အခု သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ပြတ္ေပးေနပါလား … သူ႔ကို ေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ဦးမယ့္ သူပါလား … ရယ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ သူမသိေတာ့ဘူး။ က်မရဲ႕လက္ေတြဟာ သူ႔အစာကို လုဖို႔မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေပၚ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေစတနာထား ပြတ္သပ္ေပးဖို႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ အမွန္ကို သူ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မကို ကိုက္တယ္။ သိရင္ သူ ကိုက္ပါ့မလား။ ဒီေတာ့လည္း က်မ စိတ္ထဲ ကစ္ကစ္ကို အျပစ္မတင္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို အျပစ္မျမင္ … အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ အမွတ္သည္းေျခမရွိတဲ့ က်မဟာ ထပ္အေရာ၀င္ ခဲ့မိပါတယ္။
***
တခါေတာ့ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ဖန္ခြက္ေလး က်မေၾကာင့္ က်ကြဲသြားတယ္။ ဖန္ကြဲေတြေရာ …ေထာပတ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ေတြေရာ သမံတလင္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလို႔ေပါ့။ ျပန္႔က်ဲေပပြေနတာေတြကို ရွင္းဖို႔ က်မကထိုင္တုန္းရွိေသး ကစ္ကစ္ေရာက္လာျပီး ဖန္ကြဲေတြေရာေနတဲ့ ေထာပတ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ေတြကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ပါေလေရာ။ သူဖန္ကြဲရွမွာ က်မ အရမ္းစိုးရိမ္သြားတယ္။ သူက အႏၱရာယ္ေတြဘာေတြ သိပ္သိတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကမူး႐ွဴးထိုး လုပ္ေနက်။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို က်မက ဟန္႔ရင္း ဖိတ္ေနတဲ့ ေထာပတ္သီးေတြကို လွမ္းအသုတ္မွာ က်မလက္ကို ဂိခနဲ ကိုက္ထည့္လိုက္ ပါေလေရာ။ သူက ကိုက္ရင္ တခ်က္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ မကိုက္ဘူး။ ၃-၄ ခ်က္ကို ကိုက္တာ။ ကိုက္ျပီး ဆြဲခါယမ္းေသးတယ္။

နာလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ အသားနာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲလည္း ေထာင္းခနဲ ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔လွ်ာကို ရွမွာစိုးလို႔ ေစတနာနဲ႔ ဟန္႔တားတဲ့ဟာကို ငါ့ကို ကိုက္ရက္ေလျခင္းဆိုျပီး ၾကမ္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ငိုေနမိတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ဆို ေခ်ာင္းသာကို ခရီးထြက္ၾကမလို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ညႀကီးေပါ့။ သြားခါနီး လာခါနီး ဖန္ခြက္က ကြဲ၊ ေခြးကကိုက္၊ ငါ့ႏွယ္ ကံဆိုးလိုက္ေလျခင္းလို႔ အယူမသည္းတတ္တဲ့ က်မေတာင္ အယူသည္းခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကိုယ္ပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ရတာပါပဲ … ။
ေၾသာ္ … သူေလးက ေခြးပဲေလ။ ဘာမွ နားမလည္ရွာပါဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲ အစာကိုဟန္႔တယ္ဆိုတာသာ သိတာပဲ …. ဆိုျပီး …ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တဲ့အခါ … မ်က္ရည္ေတြလည္း ေျခာက္ခမ္းသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တခါ သူဘယ္ေလာက္ကိုက္ကိုက္ …. နာေပမဲ့ မ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ … ၃-ႏွစ္ခံ ေဆးႀကီး အားကိုးၿပီး က်မကလည္း အေရာ၀င္ျမဲ … သူကလည္း စိတ္မထင္တိုင္း ခဏခဏ ကိုက္ေနဆဲ။ ဒီေတာ့လည္း က်မရဲ႕ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြဟာ … သူကိုက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ေပါ့။
***
ခုေတာ့ ….
ေဆးထိုးထားတဲ့ ၃-ႏွစ္လည္း ျပည့္ခါနီးေနပါျပီ။
၃-ႏွစ္ေက်ာ္မွ ထပ္ကိုက္ခံရရင္ က်မ ထပ္ျပီး ေဆးထိုးခံရ ပါေတာ့မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ က်မ စဥ္းစားေနရပါျပီ။
ေဆးထပ္ျပီး အထိုးခံခ်င္သလား … အထိုး ခံႏိုင္သလား။
ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို အရင္လို မဆက္ဆံဘဲ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနရမလား။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ … ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔အေပၚ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမတၱာမပ်က္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။
***
(ခ်စ္ေသာ ေခြးဆိုးကေလး ကစ္ကစ္သို႔ … )

ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
18th May, 2007
00:45 am