Thursday, April 05, 2007

က်မႏွင့္ ဆင္ကေလး

တခုေသာ ေႏြရာသီမွာေပါ့။
က်မဆီကို ဆင္ေလး သံုးေကာင္ ေရာက္လာၾကပါတယ္။
ဆင္သံုးေကာင္ဆိုလို႔ တိရစၦာန္ ဆင္လို႔ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။
သူတို႔နာမည္ေလးေတြမွာ “ဆင္” ဆိုတာပါလို႔ ဆင္သံုးေကာင္လို႔ က်မက ကင္ပြန္းတပ္လိုက္မိတာ။
ဟယ္ရီဆင္၊ အနယ္လ္ဆင္ နဲ႔ လဲဗီဆင္ အမည္ရတဲ့ အင္ဂလို အင္ဒီးယန္း ကေလးေလးေတြပါ။ စာသင္ဖို႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ဟာ တျခားကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ တမ်ဳိးတဘာသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ဟယ္ရီဆင္နဲ႔ အနယ္လ္ဆင္က ညီအစ္ကို အရင္း၊ လဲဗီဆင္နဲ႔က တ၀မ္းကို ညီအစ္ကိုေတြပါ။

“လဲဗီဆင္ရဲ႕ အေမက မႏၱေလးမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတာ”
အငယ္ဆံုးျဖစ္သူ ဟယ္ရီဆင္က ေျပာတယ္။
“ဟာကြာ … မႏၱေလး မဟုတ္ပါဘူး … မေလးရွားပါကြ” လဲဗီဆင္က ျပာျပာသလဲ ျပင္ေပးရွာတယ္။
“ေၾသာ္ … ဟုတ္တယ္ … ငါေမ့သြားလို႔ … ငါက ‘ေလး’ ဆုိတာပဲ မွတ္ထားတာ”
သူတို႔ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း က်မမွာ ရယ္လုိက္ရတာ။ မႏၱေလးနဲ႔ မေလးရွား … မွားရတယ္လို႔။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း နီးစပ္သလို မွတ္ထားမိတာ ေနမွာေပါ့။
လဲဗီဆင္က အေမနဲ႔အတူမေနရသလို အေဖနဲ႔လည္း အတူမေနရရွာပါဘူး။ အေမနဲ႔အေဖ ကြဲေနသလား … အေဖက ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ က်မလည္း ေမးမထြက္လို႔ မေမးခဲ့မိဘူး။

မိဘနဲ႔ အတူမေနရတဲ့ ကေလးမို႔လားမသိဘူး။ အဖြားေတြ အေဒၚေတြက အလိုလိုက္ထားပံုရပါတယ္။ သူဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုးဆိုးသြမ္းသြမ္း ကေလးတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ မဟုတ္တာ လုပ္ခ်င္စိတ္၊ တျခားကေလးေတြကို အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ သူ႔ဆီမွာရွိေနပါတယ္။

“လဲဗီဆင္ ဟင္းလုစားလို႔”
“လဲဗီဆင္ အိမ္သာထဲက ေရေတြနဲ႔ လိုက္ပက္ေနတယ္”
“လဲဗီဆင္ … သား ကို လုပ္တယ္”
“လဲဗီဆင္ လိုက္စ ေနတယ္”
ဆိုတဲ့ အသံေတြ တျခားကေလးေတြဆီက အျမဲၾကားေနရတဲ့အခါ ဒီကေလးေလးဟာ သတိထားဆက္ဆံရမယ့္ ကေလးလို႔ က်မသိလိုက္တယ္။ သူ႔ကို အားလံုးနဲ႔တန္းတူ ပံုမွန္ဆက္ဆံလို႔ မရဘူး။ လိမၼာယဥ္ေက်းျပီး အားလံုးနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေပးရမယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္တယ္။

က်မက ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာကိုလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြကိုဆက္ဆံရင္ စိတ္ရွည္ရမယ္၊ သည္းခံရမယ္၊ သူတို႔ကို ဇြတ္လုပ္ခုိင္းတာထက္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း သိမ္းသြင္းယူရမယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ နားလည္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပင္ကိုယ္စိတ္ သိပ္စိတ္မရွည္တဲ့ က်မဟာ ကေလးေတြနဲ႔က်ေတာ့ စိတ္ရွည္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားရပါေတာ့တယ္။

အတန္းထဲမွာ လဲဗီဆင္ဟာ စာအညံ့ဆံုးပါပဲ။ သူ႔ေအာက္ငယ္တဲ့ ကေလးေတြ ေလာက္ေတာင္ စာမရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုညံ့တယ္ မေျပာဘဲ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ ေပၚေအာင္ တက္ၾကြလာေအာင္ ေျပာဆိုေပးရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တရက္ျပီး တရက္သာ ကုန္လာတယ္။ သူကေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္းပါပဲ။ စာလည္း ညံ့စျမဲ၊ ျပႆနာလည္း ရွာစျမဲ။ စီကနဲဆို လဲဗီဆင္ ဆိုတာမ်ဳိးပဲျဖစ္ေနတယ္။

သူတို႔ သင္ရမယ့္ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာ အားကစားလည္း ပါတာမို႔ ေရကူးသင္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ က်မလည္း လိုက္ျပီးကူးပါတယ္။ (တေယာက္ အလကားကူးခြင့္ရွိလို႔ပါ။) သူတို႔တဖက္ျခမ္းမွာ ေရကူးနည္းျပဆရာနဲ႔ သင္ေနခ်ိန္မွာ က်မက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တေယာက္ထဲ ကူးေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို ဆရာကခြင့္ေပးလို႔ စိတ္ၾကိဳက္ ကူးခြင့္ရျပီဆိုတာနဲ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စၾကေနာက္ၾက ေဆာ့ၾကနဲ႔ တခါတေလ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ က်မက ကေလးထိန္းျဖစ္သြားျပန္ပါေရာ။

“လဲဗီဆင္ ကန္ေဘာင္ေပၚပတ္ေျပးေနတယ္ …”
“လဲဗီဆင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြနဲ႔ လိုက္ေပါက္တယ္ …”
“လဲဗီဆင္ ႏွပ္ေခ်းနဲ႔ လိုက္သုတ္တယ္ …”
“လဲဗီဆင္ ကန္ေဘာင္ေပၚကေန သားရဲ႕ ေက်ာေပၚ ခုန္ခ်တယ္ …”
စတဲ့ အတိုင္အေတာသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္ … ။ ေရက်ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္း မကူးတတ္ေသးဘူး။ သူမ်ားတကာကို လိုက္ေႏွာက္ယွက္ လိုက္စ ေနျပန္တယ္။
ဒီလိုျဖစ္ပါမ်ားလာေတာ့ တျခားကေလးေတြက သူတို႔ သံုးေယာက္ကို ၀ိုင္းၾကဥ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဟယ္ရီဆင္နဲ႔ အနယ္လ္ဆင္ကေတာ့ သူ႔ေလာက္ျပႆနာ မရွာေပမဲ့ ညီအစ္ကို ေတာ္စပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တဂိုဏ္းထဲသားေတြဆိုျပီး ၾကဥ္လိုက္ၾကတာပါ။ ဟယ္ရီဆင္နဲ႔ အနယ္လ္ဆင္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီအစ္ကို အရင္း ဆိုေတာ့ သူတို႔ခ်င္းခ်င္း ကစားၾကေပမဲ့ လဲဗီဆင္က အေဖာ္မဲ့ေနတယ္။ အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႔ကို ဂရုစိုက္ေအာင္ လိုက္စျပန္ေရာ … ။ လိုက္စေတာ့ က်မကို လာတုိင္။ က်မက ေျဖရွင္းေပးရ …။
ဒီလိုနဲ႔ … စိတ္ရွည္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ က်မလည္း သိပ္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီကေလးကို ဘယ္လို နား၀င္ေအာင္ ေျပာရမွန္းလဲ မသိ၊ ေခ်ာ့လည္း မရ ေျခာက္လည္း မျဖစ္နဲ႔ ၾကာေတာ့ စိတ္ပ်က္လာလို႔ သူတို႔နဲ႔ေ၀းရာမွာ ေရသြားကူးေနလိုက္တယ္။ ၂ ေခါက္ ၃ေခါက္ ကူးအျပီးမွာ …

“ေဟ့ေကာင္ ရန္ႏိုင္ … မင္း သစၥာေဖာက္တယ္ … ဒီေကာင္နဲ႔ မေပါင္းပါနဲ႔ဆို … ဘာလို႔ေပါင္းတာလဲကြ”
ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ က်မ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
ရန္ႏိုင္ဆိုတဲ့ ၀တုတ္တုတ္ ကေလးေလးက လဲဗီဆင္နဲ႔ သြားေဆာ့ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေဆာ့ပံုကလည္း ၾကည့္၊ လဲဗီဆင္က ရန္ႏိုင္ေက်ာေပၚ ခြစီးလို႔၊ ရန္ႏိုင္က တက္ကလုတ္ တက္ကလုတ္နဲ႔ ေရထဲမွာ ျမင္းလုပ္ျပီး သြားေနရတယ္။ သူဒီလိုေဆာ့တာကို က်န္တဲ့ ကေလးေတြက မေက်နပ္ပါဘူး။ သူတို႔အားလံုး သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ၀ိုင္းပယ္ထားတဲ့ေကာင္ကို အေရးလုပ္ေနေတာ့ ဘယ္ၾကိဳက္မလဲ။ လဲဗီဆင္ကေတာ့ ရန္ႏိုင့္ေက်ာေပၚကေန စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔ သြားက်ဳိးေလးေပၚေအာင္ရယ္လို႔ .. ဟဲ့ျမင္း ဟဲ့ျမင္းေတာင္ ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။

“ရန္ႏိုင္ … မင္း အဲဒီေကာင္နဲ႔ ေပါင္းရင္ မင္းကို မေခၚေတာ့ဘူး”
နည္းနည္းစြာတဲ့ ကေလးတေယာက္က ရန္ႏိုင့္ကို ေျပာတယ္။ ရန္ႏိုင္ကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေလသံ ခပ္ေလးေလးၾကီးနဲ႔ စကားတလံုးခ်င္း ခုလိုျပန္ေျပာပါတယ္။
“မင္းတို႔ကလည္းကြာ … သူ႔ကို အားလံုးက မေပါင္းဘဲ ပစ္ထားေတာ့ သူက အားလံုးကို လိုက္ေႏွာက္ယွက္မွာေပါ့ကြ၊ အခု ငါက သူနဲ႔ေဆာ့ေပးလိုက္ေတာ့ မင္းတို႔ေအးေအးေဆးေဆး ကစားလို႔ရတယ္၊ သူ လိုက္မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”
ရန္ႏိုင္ေျပာတာ ဟုတ္ေနေတာ့ ဟိုကေလးကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာသာေတာ့ဘူး။ ဒါျဖင့္လည္း ျပီးေရာကြာ ဆိုျပီး သူတို႔ဟာသူတို႔ ဆက္ကစားၾကေနၾကေတာ့တယ္။

လဲဗီဆင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ႏိုင္ေက်ာေပၚမွာ အျမိန္႔သား တဟီးဟီးနဲ႔ သေဘာေတြက်လို႔။
ရန္ႏိုင္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ေက်ာေပၚမွာ အစီးခံလို႔။
က်မကသာ ေရဆက္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရန္ႏိုင့္စကားကို စဥ္းစားေနမိတယ္။

ေလာဘႀကီးသူကို ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ရာ၏။
ေဒါသႀကီးသူကို ေမတၱာထားျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ရာ၏။ ဆိုတာေတြ က်မ ဖတ္ခဲ့ မွတ္ခဲ့ ဖူးပါရဲ႕။
ဒီလိုကေလးမ်ဳိးကို က်မဘယ္လို လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မလဲ … သူ႔ကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမလဲ …. က်မ မသိခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ဆိုးသြမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကေလးကို ဒီေႏြသံုးလ ေက်ာင္းလာတက္စဥ္မွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပင္ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း က်မ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ မေအာင္ျမင္တဲ့ အဆံုး လစ္လ်ဴရႈ လိုက္မိပါတယ္။

ခုေတာ့ ရန္ႏိုင္က က်မ မလုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ျပခဲ့တယ္။ က်မက လဲဗီဆင္ကို မသင္ႏိုင္ခင္ … မျပင္ႏိုင္ခင္မွာ ရန္ႏိုင္ဟာ က်မကို သင္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ က်မ .. ရန္ႏိုင့္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါတယ္။
***
ေႏြရာသီ တခါေရာက္ျပန္လို႔ ကေလးေလးေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ ေက်ာင္းလာတက္ျပီဆုိရင္ က်မ ဒီဆင္ကေလးေတြကို သတိရမိပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ဆင္ေလးေတြ ေရာက္မလာၾကေတာ့ပါဘူး။
ရန္ႏိုင္ေလးကေတာ့ ႏွစ္တိုင္း မပ်က္မကြက္ ေက်ာင္းလာတက္ေနဆဲပါပဲ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
5th April 2007
00:55 am
(ရန္ႏိုင္နဲ႔အတူ ရိုက္ထားတဲ့ပံုေလးကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။)

4 comments:

Anonymous said...

မေမ.. ရန္နိုင့္အေျကာင္းဖတ္ျပီး ျပံဳးလိုက္မိတယ္ ။ တခါတေလ ကေလးေတြဟာ သိပ္ျဖဴစင္ျကတယ္ ။

ဒါနဲ့ စကားမစပ္.. ဘေလာက္ခ့္စာအုပ္နာမည္လုပ္ဖို့ ကိစၥ အကူအညီလိုေနလို့ ျမန္မာစာကြ်မ္းက်င္တဲ့ မေမ လာကူညီပါဦး လို့ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ ။

http://myanmarbloggers.forum5.com/index.php?mforum=myanmarbloggers
ကို သြားျပီး register လုပ္ပါ ။

ေနာက္ Forum ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္.. Go to General->lobby-> creative name for myanmar blogger book

Prince said...

Ya ... It is difficult to handle all those kids sometime, but they are simple, clear, and I can put it as no colour.

You can molded or train as you wish, as saying goes " A good start is a good end" ..

The first line teacher of a kid is " the mother" then the primary or pre school teachers... do you agree?

ကလူသစ္ said...

myin ya be. burmese lo bal lol yea ya ma la' thi thay buu.

Anonymous said...

ဂ်စ္တူး … ရယ္ဂ်စ္စတာေတာ့လုပ္ျပီးသြားျပီ။ မေမလည္း အားရင္ ၀င္ေဆြးေႏြးပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အရင္ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္။
Prince .. ဟုတ္တယ္ရွင့္။ အဲဒီအရြယ္ေတြက ကိုင္တြယ္ရ သိပ္ခက္ပါတယ္။ မိဘဟာ လက္ဦးဆရာ ဆိုတာလည္း က်မ လက္ခံပါတယ္။ လဲဗီဆင္လို မိဘနဲ႔ တူတူ မေနရတဲ့ ကေလးမ်ဳိးက်ေတာ့ လက္ဦးဆရာက ေက်ာင္းက ဆရာေတြပဲေပါ့။
လဲဗီဆင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကိုအားလံုးက ဂရုစိုက္တာ ခံေစခ်င္တယ္။ အရာရာ အသာလိုခ်င္တယ္ … ဆိုတဲ့ ဉာဥ္ကေလးက စြဲေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုးက ၀ိုင္းၾကဥ္တာ ခံရေရာ။ အဲဒီေတာ့ ပိုဆိုးဆိုးလာေရာ။
အဲဒီလိုၾကဥ္တာထက္ သူ႔ကို လိုက္ေလ်ာစြာ ဆက္ဆံျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ဉာဥ္ဆိုးကို ျပဳျပင္ေပးဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို ရန္ႏိုင့္သီအိုရီအရ က်မသိလိုက္ရတယ္။
ဒါကေတာ့ ကေလးတေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေပါ့။
ဒီလိုပါပဲ … ဆိုးတယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံထားတဲ့… လူတေယာက္ .. အဖြဲ႕အစည္းတခု .. ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံ စတာေတြကိုေရာ … ဆိုးသြမ္းေနတယ္ဆိုျပီး ၀ိုင္းၾကဥ္ထားၾကရင္ ပိုမ်ားဆိုးသြားေလမလား၊ အဲဒီလို ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိျပီး က်မ ဒီစာကို ေရးျဖစ္သြားတာပါ။
lu …ျမန္မာလိုျမင္ရျပီဆိုလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။