ေႏြညေန၏ ေခြၽးသိပ္မိုး …

႐ုတ္တရက္ ေလခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္လာ၏။
မိုးသက္ေလ … မုတ္သုန္ေလ … ။
မုတ္သုန္လာၿပီလားမသိ။
သစ္ပင္ထက္မွ သစ္ကိုင္းေတြက က်ဳိးက်ေတာ့မည့္ႏွယ္ ညႊတ္ယိမ္းလ်က္၊ သစ္ရြက္ေတြက တရြက္မက်န္ ေၾကြက်ေတာ့မည့္ႏွယ္ လူးလြန္႔ ခါယမ္းလ်က္။ ေလျပင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာ ရြက္ေျခာက္ေတြ ကေရာေသာပါး လြင့္က်လာၾကၿပီး ေျမေပၚ၀ယ္ ဟိုသည္ ရွပ္တိုက္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ မနက္ခင္းကတည္းကပင္ မိုးက ခပ္အံု႔အံု႔၊ တိမ္ေတြက ခပ္ပံု႔ပံု႔။ တိမ္ေတြေၾကာင့္ မနက္ခင္း ေနေရာင္ပင္ ေကာင္းေကာင္း မပြင့္ခ်င္ ပြင့္ခ်င္။

တျဖည္းျဖည္း ေနျမင့္ လာခ်ိန္မွာေတာ့ တိမ္ေတြလည္း ေနေရာင္ကို အံမတုႏိုင္ရွာေတာ့ေခ်။ ရြာခ်င္ပါလ်က္ မိုးကလည္း မရြာ၊ တိမ္ထုေၾကာင့္လည္း အံု႔အံု႔စပ္စပ္ႏွင့္ ေနရခက္လွသည္။ တိမ္ေတြၾကားမွ ေနေရာင္၏ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ေပါင္းအိုးထဲတြင္ ေနရသလို ပူေလာင္သည့္ဒဏ္ကို က်ိတ္မွိတ္ခံရင္း ဒီညေနခင္းမွာေတာ့ မိုးေငြ႕ပါသည့္ေလ တိုက္ခတ္လာေခ်ၿပီ။

အေဖ့ ဧည့္သည္လာမွာမို႔ ျခံထဲဆင္း ေစာင့္ေနရင္း ေလေအးေအးရဲ႕ အရသာကို ခံစားေနစဥ္မွာ ျခံေထာင့္သရက္ပင္က သရက္သီးတလံုး ဘုတ္ကနဲ ေၾကြ၍ အေျပးအလႊား သြားေကာက္လိုက္ေသးသည္။ သရက္သီး၏ အစိမ္းရင့္ အခြံက ျပဳတ္က်သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အက္ကြဲကာ အတြင္းမွ အသား၀ါ၀ါ တစြန္းတစ ျမင္ေနရ၏။ သရက္ပင္ထက္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တြဲေလာင္း တြဲေလာင္းသီးေနသည့္ သရက္သီးေတြ ျပဳတ္က်ေတာ့မေယာင္ လႈပ္ယိမ္းေနၾကသည္။

မိုးက မၾကာခင္ရြာေတာ့မည့္အလား ျခိမ္းသံေပးေနျပန္၏။
လွ်ပ္စီးက တခ်က္တခ်က္ တလက္လက္။
အိမ္ျပင္က ၾကိမ္ခံုေတြ အထဲသြင္းအံုးမွပဲ။
ၾကိမ္ခံု ၂-ခံု အမိုးေအာက္ ေရႊ႕ေနစဥ္ အေဖ့ ဧည့္သည္လာသည္။ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခန္းထဲ လိုက္ပို႔ေနစဥ္မွာပဲ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ က်လာေတာ့သည္။

ေလေတြက တိုက္လ်က္။
သစ္ပင္ေတြက ယိမ္းလ်က္။
သစ္ရြက္ေတြက ေၾကြလ်က္။
မိုးစက္မ်ားက ခပ္က်ဲက်ဲ က်ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း စိပ္၍ စိပ္၍ က်လာေခ်ၿပီ။
မၾကာမီပင္ တေ၀ါေ၀ါ အသံေတြ ဆူညံစြာျဖင့္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေတာ့ေလ၏။

မိုးေရေငြ႕ပါေသာ ေလကို တ၀ႀကီး ႐ွဴလိုက္မိသည္။ ရနံ႔သင္းသင္း အဆုတ္ထဲ တိုး၀င္၏။
တေႏြလံုး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရသည့္ ရနံ႔။
ေျမသင္းနံ႔ … ။
မိုးႏွင့္ ေျမႀကီး စတင္ ထိေတြ႕ခ်ိန္မွာမွ ရတတ္ေသာ ဒီရနံ႔ … ။

အ၀င္အထြက္ မွန္ခ်ပ္တံခါး အနားသို႔ ကပ္ကာ ရြာသြန္းေနေသာ မိုးသည္းသည္းကို ၾကည့္ေနမိသည္။
မိုးကား အရွိန္ျဖင့္ ရြာေကာင္းေနတုန္း။
ေလတိုက္ခတ္ေတာ့ မိုးေရစက္ေတြ အိမ္ထဲ၀င္လာႀကသည္။ ဒါကို မိုးပက္သည္ … တဲ့။ ပက္သည့္ မိုးေတြ မ်က္ႏွာကို လာစင္သည္။ နဖူးမွ ဆံစေတြမွာ မိုးစက္ေတြ လာခိုၾကသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆံပင္ေပၚမွာ မိုးစက္မႈန္မႈန္ေလးေတြ။

ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္လာသည္။
အိမ္အျပင္ ထြက္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကလို မိုးေရခ်ဳိးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ငယ္စဥ္က မိုးေရေတြ တေ၀ါေ၀ါက်သည့္ တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ မိုးေရ ထြက္ခ်ဳိးေလ့ရွိသည္။ မိုးေရထဲမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္ခ်မ္းမွ တဂတ္ဂတ္ ေမးခ်င္း႐ိုက္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့၏။

ရြာသြန္းေနေသာ မိုးေတြကိုၾကည့္ရင္း ငယ္စဥ္ကပံုရိပ္ေတြ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ မိုးရြာၿပီးစ ေျမႀကီးေပၚ တင္က်န္ေနေသာ ေရအိုင္ကေလးေတြမွာ စကၠဴေလွကေလးေတြ လုပ္ၿပီးလႊတ္ၾကသည္။ မိုးစရြာၿပီဆိုတာနဲ႔ စကၠဴေတြကို ဗလာစာအုပ္ထဲမွ ျဖဲကာ ေလွလုပ္ေနၾကၿပီ။ ေပါင္းမိုးကေလးနဲ႔ေလွ၊ ရြက္ကေလးနဲ႔ေလွ၊ ေလာင္းေလွကေလး၊ ေခါင္းတိုင္သေဘၤာ .. စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီး မိုးစဲသည္ႏွင့္ အိမ္ျပင္ထြက္ကာ ေလွလႊတ္ၾကေလၿပီ။

ေရအိုင္ေလးထဲတြင္ ယိုင္တိ ယိုင္ထိုး တေရြ႕ေရြ႕ တလႈပ္လႈပ္ သြားေနၾကေသာ စကၠဴေလွကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ။ မေရြ႕ေတာ့ဘဲ ေပတိ ေပကပ္ လုပ္ေနေသာ ေလွဆိုလွ်င္ ေလျဖင့္ တ၀ွဴး၀ွဴးမႈတ္ကာ ေရြ႕ေစသည္။ ဒါမွ မရလွ်င္ေတာ့ ဒုတ္ေသးေသးျဖင့္ ထိုးကာ ေရြ႕ေစသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဆာ့ရတာပ်င္းၿပီး ေရအိုင္ေလးကို စြန္႔ခြါခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ စကၠဴေလွေလးေတြက ရႊံ႕ေရအိုင္ေလးထဲ လဲလိုလဲ နစ္လိုနစ္ အတံုးအ႐ံံုး ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။

စကၠဴေလွကေလးေတြ ….
စကၠဴေလွ …
စကၠဴ …
စကၠဴ …

ဒိန္းကနဲ ရင္ထဲမွာ လန္႔သြားၿပီး စကၠဴထားသည့္ ဂိုေဒါင္သို႔ အျမန္ေျပးၾကည့္ရသည္။ စကၠဴေလွအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့မွ ဂိုေဒါင္ထဲက စကၠဴေတြ မိုးလံုပါရဲ႕လားဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနအရမ္းပူရာမွ ႐ုတ္တရက္ မိုးရြာေတာ့ ဂိုေဒါင္ေခါင္မိုး သြပ္ခ်ပ္ေတြက အပူအေအးေၾကာင့္ ၾကြမည္၊ သံခ်က္ေတြေနရာမွ မိုးယိုႏိုင္သည္။ ဒီစကၠဴေတြ မိုးစိုလို႔မျဖစ္။ လက္ႏွိပ္မီးတလက္ႏွင့္ ဟိုဟိုဒီဒီထိုးၿပီး မိုးယိုမယို ေသခ်ာ ၾကည့္ရသည္။ စကၠဴထုတ္ေတြေပၚ ဖံုးသင့္တာဖံုးၿပီး စိတ္ခ်ရၿပီဆိုေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။
စိတ္ကူးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မယဥ္လိုက္ရပါလား။

ဒီလိုႏွင့္ …
မိုးကလည္း စဲစျပဳေနၿပီ။
ညကလည္း ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။
အိမ္ေရွ႕ကတၱရာလမ္းက မိုးေရျဖင့္ ေဆးထားေသာေၾကာင့္ ေျပာင္လက္ ရွင္းသန္႔လ်က္။
တေႏြလံုး ပူေလာင္ကာ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထလာခဲ့သည့္ ေျမႀကီးသည္လည္း မိုးေရျဖင့္ တညေနခင္း ေခြၽးသိပ္ေပးမႈေၾကာင့္ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ျဖစ္သြားၿပီ။
တေႏြလံုး ပူေလာင္ကာ ခိုေတြလို ညည္းတြားေနခဲ့ၾကေသာ လူေတြလည္း ဒီမိုးေၾကာင့္ လတ္တေလာေတာ့ ေအးခ်မ္းမႈေလး ရခဲ့ပါၿပီ။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ဆို၏။
မိုးရြာၿပီးရင္ ပိုပူသတဲ့။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ …
ေႏြညေန၏ ေခြၽးသိပ္မိုးေၾကာင့္ တေလာကလံုးရွိ အပူေတြ ေခတၱခဏေတာ့ ေျပေပ်ာက္ေစသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီလိုပါပဲ ….
အျပင္းထန္ဆံုး ႐ိုက္ခတ္မႈမ်ား၏ ဒဏ္ကို ခံေနၾကရသူ ခံခဲ့ၾကရသူမ်ားအဖို႔ တဒဂၤ ေခြၽးသိပ္ေပးမႈမ်ားက သာယာခ်င္စရာ။ တကယ္တမ္း … ပိုမိုျပင္းထန္သည့္ ႐ိုက္ခတ္မႈမ်ား ပူေလာင္မႈမ်ားျဖင့္ ေလာင္ျမိဳက္ ခံၾကရေပအံုးမည္ကို မသိၾကေလေရာ့သလား ေမ့ေလ်ာ့ ေနၾကသလား ဟု ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
29th April, 2007
00:35 am
(ဧၿပီ ၂၈ ရက္ညေနခင္း၊ ရန္ကုန္မွာ မိုးသဲသဲမဲမဲ ရြာတဲ့ေန႔က ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့စာျဖစ္ပါတယ္။)