Friday, November 03, 2006

လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ...

က်မ ၉ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ စထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီ့ထက္ငယ္တဲ့အရြယ္တုန္းကေတာ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမွာေတာင္ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။
၉ တန္းမွာ အျပင္က်ဴရွင္တက္ရေတာ့ က်ဴရွင္အျပန္ ဗိုက္ဆာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္ၾကား ခဏနားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္တယ္။
လမ္းေဘးက လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဖိုးနည္း၀န္ပါ စားစရာေလးေတြစားရင္း အာဟာရျဖည့္တင္း ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရျပီး လဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္တဲ့ အက်င့္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။
လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့ေနရာမွာ လဖက္ရည္ေကာင္းလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မုန္႔ေတြအစံုရလို႔ တကူးကတ သြားထိုင္ျဖစ္ တာမ်ဳိးရွိသလို ၾကံဳလို႔ ထိုင္ျဖစ္တာမ်ဳိး၊ နီးနီးနားနားမို႔ ထိုင္ျဖစ္တာမ်ဳိးလဲ ရွိပါတယ္။
၃၃ လမ္းက ေလထန္ကုန္းလို စာေပသမားေတြထိုင္တတ္တဲ့ ဆိုင္မ်ဳိးက်ေတာ့ မထိုင္ရင္ဘဲ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ ေခတ္မမီမွာစိုးလို႔ တကူးတက သြားထိုင္ျဖစ္တာပါ။
တခါတခါက်ေတာ့ ေနရာက်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းနဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးေတြထက္ လမ္းေဘး လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြ ထိုင္ရတာကို ပိုႏွစ္သက္မိတယ္။
ဖံုတေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့လမ္းရဲ႕နေဘးက ယင္တေလာင္းေလာင္းစားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ျပီး ပက္ၾကားအက္ေနတဲ့ ခြက္ကေလးထဲက လဖက္ရည္ေပါ့က် - ဒါမွမဟုတ္ ဘလက္ေကာ္ဖီ ခါးခါးတခြက္ကို ယင္ေမာင္းရင္းနဲ႔ေသာက္၊ အသံသိပ္မၾကည္ေတာ့တဲ့ ကက္ဆက္အိုေလးနဲ႔ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းေဟာင္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္း အလကားရတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ တအိုးျပီးတအိုးေသာက္ .. အဲဒီအရသာကို က်မသေဘာက်တယ္။
တေန႔ေတာ့ အဲဒီလို လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ေသာက္ေနတုန္း က်မ အမျဖတ္အသြား ျမင္သြားပါေလေရာ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆူခံရပါတယ္။ လမ္းေဘးဆိုင္မွာထိုင္တယ္ .. အဆင့္မရွိဘူးေပါ့ေလ .. အေျပာခံရေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္တရက္ သူျမိဳ႕ထဲသြားရင္း က်မကိုေခၚသြားျပီးေတာ့ Café Aroma မွာ ေကာ္ဖီတိုက္ပါတယ္။ (အဲဒီဆိုင္ ဖြင့္ခါစေလာက္ကထင္ပါတယ္၊ က်မ မထိုင္ဖူးေသးပါဘူး။)
ေကာ္ဖီတိုက္ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္၊ နင္ ေနာက္တခါဆို ဒီလိုဆိုင္မ်ဳိးမွာပဲေသာက္ပါတဲ့။ လမ္းေဘးဆိုင္ မထုိင္နဲ႔ … ညစ္ပတ္တယ္၊ က်န္းမာေရးနဲ႔လဲ မညီညြတ္ဖူး .. ေပါ့။
သူတိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီကို ေသာက္ျပီး သူရိုက္တဲ့ လက္ခ်ာကို နားေထာင္လိုက္ရေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ ေနာက္တခါလဲ လမ္းေဘးဆိုင္ထိုင္အံုးမွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ (အမိန္႔ဆို မနာခံခ်င္တဲ့ အက်င့္က ပါေနလို႔ပါ)
သူေျပာတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ ..
ေကာ္ဖီကလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ေနရာထိုင္ခင္းလဲ အဆင္ေျပပါတယ္၊ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈလဲ ရွိပါတယ္၊ စားပြဲထိုးေတြကလဲ ဆက္ဆံေရးအလြန္သိမ္ေမြ႕ ျငင္သာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ .. က်မ မထိုင္ခ်င္ပါဘူး။
က်မထိုင္ေနက်လမ္းေဘးဆိုင္ေလးေတြမွာေတာ့ ..
လဖက္ရည္ ေကာ္ဖီ အရသာေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမယ္၊ ေနရာထိုင္ခင္း နဲ႔ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈဆိုတာကလဲ .. ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ စားပြဲထိုးေတြကလဲ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား တခါတေလ ကိုယ့္ကိုေတာင္ ၀င္တိုက္လို တိုက္သြားၾကပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်မ ေက်နပ္ပါတယ္။ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးေတြဟာ က်မအတြက္ ပိုျပီးဆြဲေဆာင္မႈရွိပါတယ္။
က်မစိတ္ထဲ လြတ္လပ္မႈလဲ ရွိပါတယ္။
အရင္ကဂ်ာနယ္လုပ္ၾကေတာ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ တခါတေလ မိုးလင္းေပါက္ အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဗိုက္ဆာရင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔အတူ အနားက လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ ပိစိေလးမွာ တခုခုထြက္စားၾကတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အိမ္မွာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ျပီး အိမ္မွာရွိတဲ့ မုန္႔ေတြစားရင္ လဲ ဗိုက္ျပည့္ႏိုင္ေပမဲ့ .. အားလံုးတညီတညြတ္ထဲ ဆိုင္မွာပဲသြားစားျဖစ္ၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္ … ဆိုေတာ့ ..
အလုပ္လုပ္ရင္း လူက ျငီးေငြ႕ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီလို လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမွာ ခဏတျဖဳတ္ထိုင္ရင္း စားေသာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာရတာဟာ လူကို ျပန္ျပီးလန္းဆန္းသြားေစလို႔ပါ။
ဆိုင္ကေကာင္းလို႔ ေကာ္ဖီ/လဖက္ရည္ကေကာင္းလို႔ လူကလန္းဆန္းသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပြင့္လင္းေပါ့ပါး လြတ္လပ္ျပီး သဘာ၀ဆန္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္သာပါ။
ေလေအးစက္အခန္းထဲမွာ ကြၽမ္းက်င္စားပြဲထုိးေတြရဲ႕ ရိုေသကိုင္းညြတ္မႈေတြကိုခံရင္း ေစ်းၾကီးေပးရတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ကို စတယ္ႀကီးနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေသာက္ရတာ က်မျဖင့္ တယ္မၾကိဳက္လွပါဘူး။
အဆင့္မရွိဘူးပဲေျပာေျပာ ေအာက္တန္းက်တယ္ပဲ ဆိုဆို .. လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကိုပဲ က်မခ်စ္တယ္ .. ျမတ္ႏိုးတယ္ .. အဲဒီဆိုင္ေလးေတြမွာထိုင္ရတာ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ပါတယ္။
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေနေန ..
က်မကေတာ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ထည္၀ါျခင္းကင္းတဲ့ လမ္းေဘးက လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ထိုင္ျဖစ္ေနအံုးမွာပါပဲ။
***

8 comments:

ကလိုေစးထူး said...

က်ေနာ္လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တာကို အေတာ္ၾကိဳက္တယ္.. ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းမဖြင့္ပဲ စားပြဲထုိးေတြရဲ့ ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ဆုိင္ဆိုရင္ မထုိင္ဘူး.. သီခ်င္းနားေထာင္မယ္..ေလေပါမယ္.. ဒါကမွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ျခင္းရဲ့ အရသာမဟုတ္လား

Anonymous said...

I used to sit at " Spectrum" (San Yeik Nyein) .
Ma May, I have no idea why I can't type mmfont in this box. Please help me .

Anonymous said...

ဟန
တျခားတေနရာမွာရိုက္ copy ကူး ျပီး ဒီမွာ paste လုပ္လိုက္ေလ။
အဲဒါဆို ျမင္ရမယ္ထင္တယ္။
မေမ

Anonymous said...

Well...to recall back to the memories of golden olden days...tea shop was, for those who are hungry it gives you a bread , for those who are thirsty it gives you a cup of water, for those who are lonely it gives you a friend with a fair price, then for those who want to listen modern music of which we can't listen at home.

Getting older, wanted to make an adventure. Sailing to of all Alien Places ,but we need a common place.

Not only in Burma but also at else where, then a tea shop become important role, and the purpose is the same.
In addition to it, the place became the focal place, to get together, for those who are looking for a job or waiting for the boss..., listing to the news form the native land.

So the tea shop has a great history .I have ever hear about the tea shop in Singapore.

Thanks for revealing the value of a tea shop

Prince

ႏုိင္းႏုိင္းစေန said...

လမ္းေဘး လဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုေတာ့ အနီးပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်
မ်က္၀ါးထင္းထင္းေတြ႕ရတယ္။ အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ႔ ဘ၀ကို လမ္းေဘး
လဖက္ရည္ဆိုင္ကေန ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တယ္။ မေမတို႔လို စာေရးသူအတြက္ လက္ေတြ႔
ကုန္ၾကမ္းေတြ ရႏိုင္တာေပါ့။ စေနလည္း ဆိုင္ေကာင္းမွာ စတယ္လ္နဲ႔ စားေနရတာ
ထက္ လမ္းေဘးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စားရတာကို ပိုသေဘာက်တယ္။

ေမ said...

မေမေရ ... ဒီစာေလးဖတ္ၿပီး လဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ေျပးထိုင္လိုက္ခ်င္တယ္။ အရင္ထိုင္ေနၾက ေျမနီကုန္းက ဆိုင္ေလးေတြကို လြမ္းလိုက္တာ။

Anonymous said...

မေမရာ အေနာ္အားက်ေအာင္မေျပာပါနဲ႔... စိတ္ထဲ မၾကည္လင္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္... တစ္ခုခုကိုသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚတယ္... ဒါေပမယ္႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆင္းရဲေတာ ေမေမက ကားခပဲ ေပးတာေလ... ပိုက္ပိုက္ အပိုမရိွဘူး... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ႏိုင္တဲ့ဘ၀မွာ... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေခၚ အပင္ရိပ္ေလးေအာက္မွာ ရင္ဖြင့္ရတဲ့အရာသာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံစားလို႔ေကာငး္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ....

Anonymous said...

ဟုတ္တယ္မေမေရ လမ္းေဘးဆိုင္ထိုင္ရတဲ့ အရသာကို ဘယ္ဆိုင္ႀကီးေတြမွ မမွီဘူး... ညေလးတို႔ဆို အစ္ကိုေတြနဲ႔ အၿမဲထိုင္ေနၾက၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲထိုင္တာပဲ၊ ဆူညံေနရင္ေတာ့မႀကိဳက္ဘူး ထိုင္ခံုပုေလးေတြနဲ႔ပဲေကာင္းတယ္ လဖၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔လိုက္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ထိုင္ခံုရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ေတာ့ ထုိင္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ လဖၻက္ရည္ဆိုလဲ က်ဆိမ့္မွ ေရေႏြးၾကမ္းေတာ့ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ေပါ့... အဲ တစ္အိုးၿပီးတစ္အိုးေျပာတာ :)