Tuesday, November 07, 2006

ရူးေနေတာ့လဲ ခက္သားလား ...

က်မတို႔ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ လွည့္လည္ေတာင္းရမ္း က်က္စားေနတဲ့ အရူးတေယာက္ရွိပါတယ္။
အဲဒီအရူးက ေျခတဖက္မရွိ ခ်ဳိင္းေထာက္ႀကီးနဲ႔ပါ။
သူေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနတဲ့စကားမ်ားအရ သူ႔ကို အရူးလို႔ သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။
က်မ သူ႔ကို စျပီး သတိထားမိတာက မနက္ခင္းတခုမွာေပါ့။
မိုးမလင္းေသးပါဘူး။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ပဲ ရွိအံုးမယ္။ က်မ အိပ္ေနရင္း အသံတခုေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးလာပါတယ္။
အိပ္ရာထဲကေန အသံကို နားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားေတြမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာေနသလိုလို အမိန္႔ေပးသံလိုလို ၾကားရတာနဲ႔ တပ္မေတာ္ေန႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး … တပ္မေတာ္ေန႔ဆိုလဲ ဒီနားမွာ လာျပီး ေအာ္ေနမွာေတာ့မဟုတ္ဖူး .. ဘာေတြလဲ ဆိုျပီး အသံကိုေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိတယ္။
သူေျပာေနတဲ့ စကားဆံုးခါနီးမွာ ေသခ်ာၾကားလိုက္ရတာကေတာ့
‘ရဲေဘာ္တို႔ .. မင္းတို႔ကို ငါေနာက္ဆံုး မွာၾကားခ်င္တာကေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ စိုက္လို႔ရတာ အကုန္စိုက္၊ စားလို႔ရတာ အကုန္စား ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အားလံုး လိုက္နာဖို႔ပဲ’
ဟင္ .. ဘယ္လိုၾကီးတုန္း ဆိုျပီး က်မ ဆက္နားေထာင္ေနဆဲ .. သူက
‘ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔ဖို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္ .. တူနယ္တဲ့နယ္ ..ေဗ်ာင္’ ဆိုျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သီခ်င္းကို ထဟဲပါေလေရာ။
ဒီေတာ့မွ က်မလဲ အိပ္ရာထဲကေနျပီး ရယ္လိုက္ရတာ အူကိုနာလို႔။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အိမ္ကလူေတြက သိပါတယ္။ အဲဒီအရူး ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာ ၾကာျပီတဲ့။ စစ္ဘက္ကျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။ သူ ေအာ္ေနတဲ့ စကားေတြက တပ္ထဲမွာေျပာတဲ့စကားလံုးေတြပဲ .. ဆိုျပီး ေျပာၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရူးက က်မတို႔ ျခံေပါက္၀နားေရာက္လာပါေလေရာ။
မၾကား၀ံ့မနာသာေတြ ေအာ္ဟစ္ေျပာေနတဲ့အျပင္ ျခံထဲကို ၀င္ၾကထြက္ၾကတဲ့သူေတြကို ေႏွာက္ယွက္သလိုလိုေတြပါ လုပ္လာတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မက ဗဟန္းရဲစခန္းကိုဖုန္းဆက္ျပီး ဒီနားမွာ အရူးတေယာက္ ေသာင္းက်န္းေနလို႔ လာျပီး ေခၚေပးပါလို႔ အကူအညီေတာင္းပါတယ္။ သြားေရးလာေရးပါ စီစဥ္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ ထည့္ေျပာရပါေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ မလာႏိုင္ဘူးျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီက လူႀကီးမင္း ျပန္ေျပာပံုက
‘က်ေနာ္တို႔ လာတာကေတာ့ဟုတ္ပါျပီ။ လူအင္အားက ေလာေလာဆယ္ မရွိေသးဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ကာ .. က်ေနာ္တို႔အထက္ကို တင္ျပျပီးရင္ .. .. ..’
‘ဟင္ ..ေျခတဖက္မပါတဲ့ အရူးကိုဖမ္းဖို႔ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္လိုမွာတုန္း … ဒီမွာ အမ်ားျပည္သူ ထိတ္လန္႔ေအာင္ ေႏွာက္ယွက္ေနတာေလ’
တကယ္ေတာ့ ဒီအရူးကို ရဲေတြက သိေနျပီးသားပါ။ သူတို႔ဖမ္းလိုက္ .. အရူးက ခဏေပ်ာက္သြားလိုက္ ..ေနာက္ ျပန္ေရာက္လာလိုက္ .. ဒီလိုပဲ သံသရာလည္ေနခဲ့တာပဲ။
အဲဒီေန႔ကေတာ့ အရူးဖမ္းဖို႔ ဘယ္ရဲမွ ေရာက္မလာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မနဲ႔ခင္တဲ့သူတေယာက္ကို အကူအညီ ေတာင္းလို႔ သူက ရံုးအခ်င္းခ်င္း လွမ္းျပီးေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဘယ္လိုစီရင္လိုက္လဲမသိ .. ၂ပတ္ေလာက္ ေတာ့ အရူးေပ်ာက္သြားပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့လဲ ဒံုရင္း ဒံုရင္းအတိုင္း ဒီနားတ၀ိုက္မွာပဲ ျပန္ေရာက္ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။
***
ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔လည္စာမစားခင္အခ်ိန္ေလာက္ တဖက္ေဆးရံု၀င္းရဲ႕အျပင္ဘက္ အရိပ္ရတ့ဲသစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ ဒင္းက က်က်နနထိုင္ျပီး လည္ေခ်ာင္းကြဲသံႀကီးနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေအာ္ဟစ္ေနပါတယ္။
သူလက္ထဲက တိုလီမုတ္စေတြနဲ႔လဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကို ပစ္ေပါက္လိုေပါက္လုပ္ေနတာကို အိမ္ေပၚထပ္က ျမင္ေနရတယ္။
ေန႔လည္စာ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ေလာက္လဲက်ေရာ .. ဒင္းက က်မတို႔ျခံထဲ၀င္လာပါေလေရာ။
‘ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေလးမ်ားရွိရင္ စြန္႔ၾကဲၾကပါခင္ဗ်ာ’ ဆိုတဲ့ အက္ကြဲကြဲ အသံႀကီးၾကားရလို႔ က်မ ျပတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ျခံထဲ ေရာက္ေနျပီ။
က်မတို႔ဆီက ကေလးမေလးေတြက ေၾကာက္ၾကေတာ့ .. သြား .. သြား .. မရွိဘူးလို႔ ေျပာလႊတ္ပါတယ္။
အဲဒါသူက မေက်မနပ္နဲ႔
‘နင္တို႔က ဘာလူပါး၀တာလဲ .. ငါ မရွိလို႔ေတာင္းစားတာကို … နင္တို႔က ဘုရင့္သမီးမို႔လား … မတူသလို မတန္သလိုနဲ႔ .. ဟင္ ..ေကာင္မေတြ …’
စသျဖင့္ ရန္ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
က်မတို႔ဆီက ေယာက်ာ္းေလးတေယာက္ထြက္သြားျပီး သူ႔ကို သြားခိုင္းလိုက္ေတာ့ .. မေက်မနပ္ ေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားျပီး
‘ေကာင္းၾကရဲ႕လား အရပ္ကတို႔ … မရွိလို႔ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ ေတာင္းစားတာကို မလာရဘူးတဲ့ …’ ဆိုျပီး ခုနစ္သံခ်ီေအာ္ဟစ္ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
***
ေတာင္းစားရင္လဲ သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္ေအာင္ ေတာင္းမစားဘူး။ သူကပဲ မာေရေက်ာေရနဲ႔ ..က်မျဖင့္ အဲဒီအရူးကို နဲနဲမွ ၾကည့္မရပါဘူး။ သူ႔အသံႀကီးကိုေရာ သူေႏွာက္ယွက္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြကိုေရာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။
သူကလဲ မဟုတ္တာလုပ္ေသး .. သူလိုခ်င္တာမရေတာ့ … သူကပဲ အသံေကာင္းဟစ္ျပီး သူမ်ားအျပစ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာေသး ..ေတာ္ေတာ္ တရားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့အရူးပဲ။
ဒါေပမဲ့ … ရူးေနေတာ့လဲ သူဘာေျပာေျပာ .. ရူးေနလို႔ပဲေလ ဆိုျပီး ခြင့္လႊတ္ၾကရတာပါပဲ။
မရူးတဲ့သူေတြ ငါစကားႏြားရ ေျပာတာကိုေတာင္ က်မတို႔ေတြ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ခံေနၾကရေသးတာပဲ မဟုတ္လား။
***

11 comments:

Anonymous said...

အင္း အားက်စရာပဲေနာ္... အရူးဘ၀ကလည္း... သူေျပာခ်င္ရာကိုေျပာႏိုင္တယ္...

Thiha Kyaw Zaw said...

Phone sat lite ya ma lar......:D

ေမဓာ၀ီ said...

ဘယ္ကိုလဲ ဗဟန္းရဲစခန္းကိုလားဟင္ :P

Anonymous said...

မရူးတဲ့လူေတြ ေျပာတာ..
ရူးတဲ့သူေတြ ေျပာတာပဲ ခံေနရတာ ဟုတ္ဘူးလား။ ဟီး..

Anonymous said...

haha.. i laughed as i think of it in other implied sarcastic meaning... lol!!

ကလိုေစးထူး said...

အင္း.. ဗဟန္းမွာ ေနတယ္ဆိုတာ ေပၚသြားျပန္ပီ.. အစိမ္းေရာင္ အရူးေတြ ေရာက္လာမွ ဟိုအရူးထက္ဆုိးေနမယ္.. ;P

ႏုိင္းႏုိင္းစေန said...

အရွူးေအာ္တဲ့ ဟိုတခြန္းကို ၾကိဳက္တယ္ မေမ
စားလို႔ရတာ အကုန္စား....... ^_^

Anonymous said...

Yah...

some time .. it is good to be quiet... if some one is not listening and doing what he wants...... Being a mad mad, he could have done every thing he want to say or do...
Other wise ... he could have hurt you...
Becareful of those guys...

Prince

Anonymous said...

yes, Ma May.
Your words are deadly right!
I love this post!!

Anonymous said...

sdf

Anonymous said...

ၿပီးေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး ကုိယ္ကလြဲရင္ က်န္သူေတြအားလံုး အသံုးမက်တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္ပဲအေကာင္းလို႔ထင္ေနတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္လုပ္ရင္အမွန္ သူမ်ားလုပ္ရင္အမွား၊ ကိုယ္ေျပာရင္စကား သူမ်ားေျပာရင္ ေ၀ဖန္တာ၊ ကဲ့ရဲ႕တာ လိုက္ၿပိဳင္တာ ဒါေတြလဲ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ အရူးေတြပါပဲ.... အရူးဆိုေတာ့လဲ ဘာေျပာေျပာဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္ထားရတယ္မဟုတ္လား (ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ေပါ့)