Thursday, November 03, 2011

၄၇ ႏွစ္ပတ္လည္

“ဆံုေတြ႔ၾကတဲ့အခါ”

ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခါ …
ေ၀ဒနာေတြ သက္သာ
ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္း
သတင္းေတြ ဖလွယ္
ရယ္သံေတြ ေ၀စည္
တူစံုညီ လက္တြဲ
တသားထဲ စုေ၀း
မီးပံုေလး နံေဘးမွာ
ဂီတသံ သာသာနဲ႔
ျမဴးထူးစြာ ေပ်ာ္ၾကစို႔ … ။ … ။
***

ဦးရီးေတာ္ႏွင့္အတူ အေဖနဲ႔အေမကို ေတြ႔ဖို႔အသြား

အေဖနဲ႔ အေမ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ရက္ေန႔က အမလတ္နဲ႔ အတူ ဒီကို ေရာက္လာၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြ အလုပ္လုပ္ရတာမို႔ က်မက သြားမႀကိဳႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက က်မနဲ႔ မိုင္ ၁၄၀ နီးပါးေလာက္ ေ၀းတဲ့ အမလတ္အိမ္မွာ ေနတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားမေတြ႔ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္က အေတာ္ဆိုးတာပဲ၊ ၄ ႏွစ္တာ ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ အေဖ့ကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သြားႀကိဳခ်င္ေပမဲ့ ဆႏၵေတြ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ အမလတ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္ရွိတဲ့ ဦးရီးေတာ္က အဂၤါေန႔မွာ သူ႔အိမ္ျပန္သြားေပမဲ့ က်မက ဒီတပတ္ ေက်ာင္းမတက္ရဘူးဆိုေတာ့ ေနခဲ့လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ေသာၾကာေန႔အထိပါပဲ၊ စေန တနဂၤေႏြဆို အလုပ္ျပန္လုပ္ရအံုးမွာမို႔ ဒီထက္ပိုေနလို႔လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ျပန္ရမယ္။

အေဖေရာ အေမပါ ေန႔နဲ႔ည မွားေနၾကတုန္းပဲ။ ျမန္မာျပည္ အခ်ိန္အတိုင္း အိပ္ၾက၊ စားၾကျဖစ္ေနတယ္။ က်မပါ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေရာေယာင္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ လြဲကုန္တယ္။ အေဖက ေနေကာင္းက်န္းမာေပမဲ့ အေမက အဲဒီဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အနားမွာပဲေနၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုေပး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရတယ္။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းတယ္။ က်မကလဲ အနားမွာ ေနေပးခ်င္တယ္၊ အေဖနဲ႔အေမကလဲ က်မကို သူတို႔အနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရမယ့္ က်မရဲ႕ စာေမးပြဲကလဲ ျပန္ဖို႔ကို တြန္းအားေပးေနတယ္။ စာဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ေသတၱာနဲ႔ တလံုုးသယ္လာေပမဲ့ တပုဒ္တေလကလြဲၿပီး မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ဖတ္ျဖစ္မလဲ ၄ ႏွစ္တာအတြက္ စကားေတြ အတိုးခ်ၿပီး ေျပာေနၾကတာ ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္ဘူးေလ။
***

ပံု (၁) သားသမီးေတြ မရခင္ အေမနဲ႔အေဖ၊ ပံု (၂) အမႀကီးေမြးၿပီး အေမနဲ႔အေဖ

ႏို၀င္ဘာလက အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ အမွတ္တရ လတလေပါ့။ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ လ-က ႏို၀င္ဘာေပမဲ့ ရက္ကို က်မတို႔ အျငင္းပြါးေနၾကတယ္။ က်မက ၇ ရက္လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက ၃ ရက္တဲ့ … အေဖကေတာ့ ၂၉ ရက္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ သိထားတာက ႏို၀င္ဘာလ ၇ ရက္နဲ႔ ၂၉ ရက္ေန႔ပါပဲ။ ၇-ရက္ေန႔မွာ အေမက အေဖ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တယ္၊ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္တယ္၊ အဲဒီလို သိထားခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အေမကေျပာတယ္၊

“အေမ့ဘ၀တခုလံုး ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ၊ အေမ ဘယ္ေမ့မွာလဲ …” တဲ့။
“တကယ္က ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္မွာ အေမ့ကို အေဖက ခိုးေျပးခဲ့တာ၊ ၇ ရက္မွာ ႐ံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ျပန္ေခၚၿပီး ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ”

အေမက အဲဒီလိုရွင္းျပေတာ့ အေဖက ဟုတ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံပါတယ္။ က်မတို႔က လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔နဲ႔ ဧည့္ခံပြဲေန႔ကိုသာ မွတ္ထားမိၾကတာ ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင္ ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္ေန႔ (ဒီေန႔က) အေမနဲ႔ အေဖ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့ၾကတာ ၄၇ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေမးေတာ့ အေမက ဘုရားကို သစ္သီးပန္းကပ္ခ်င္တာပါပဲ လို႔ေျပာတယ္။ အမလတ္က မေန႔က အလုပ္ကအျပန္ အေမလိုခ်င္တာေတြ ၀င္၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ေပးၿပီး အေမနဲ႔ အေဖ အတူ ဘုရားကန္ေတာ့ၾကတယ္။


အမလတ္က အိမ္ေျပာင္းခါစမို႔ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ မစံုလင္ေသးဘူး။ သူ႔အိမ္က ဘုရားခန္းေလးမွာ ဘုရားကန္ေတာ့ေနၾကတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို ၾကည့္ရင္း ပါရမီျဖည့္ဘက္ ဆိုတဲ့စကားကို အထူးစဥ္းစားမိတယ္။ အေဖ့အတြက္ အေမဟာ ၄၇ ႏွစ္လံုးလံုး ပါရမီအတူ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္း တေယာက္ပဲ။ ခင္ပြန္းကို ပါရမီျဖည့္သလို သားသမီး ၄ ေယာက္ အတြက္လည္း အေမပင္ပန္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေမ့က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းရွာဘူး။ ဆီးခ်ဳိ ေသြးတိုး ႏွလံုး ေရာဂါေတြ ဖိစီးလို႔ အေမဟာ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးကူေနရၿပီ။ ၂၀၀၈ ေမလတုန္းက အေမဒီကို တေခါက္လာစဥ္ကနဲ႔ေတာင္ အခုနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ အေမအေတာ္ေလး အရြယ္က်သြားၿပီ။ အေမ့ကို ဖက္ရတာလဲ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေမ့အသားအေရေတြ ေပ်ာ့တြဲၿပီး အားနည္းေနသလိုပဲ။

အေဖကေတာ့ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးကလြဲလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့ အေဖ့ကို က်မက အခ်ိန္ရခိုက္ အသံသြင္းေပးဖို႔ ပူဆာမိေသးတယ္။ အေဖကလဲ လည္ေခ်ာင္းရွင္းေအာင္ ေရေႏြးနဲ႔ ဇာပ်ံေလး လ်က္ဆား စားၿပီး ေန႔လည္ ဘယ္သူမွမရွိတုန္း က်မလိုခ်င္တဲ့ အသံဖိုင္ေတြ သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မလဲ ဟက္ဖုန္းေတြ မိုက္ေတြ ပါမလာလို႔ အသံအရည္အေသြးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔ အေဖနဲ႔ ခြဲေနခ်ိန္မွာ က်မ အထပ္ထပ္ ျပန္နားေထာင္ဖို႔ ဆိုပါေတာ့။ အေဖ အျမဲဘုရားရွိခိုးေနက် … က်မနားစြဲေနတဲ့ ဘုရားရွိခိုးေတြပါ။ အဲဒီဘုရားရွိခိုးေတြရဲ႕ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွပဲ အေဖ့ကို ေသခ်ာေမးၿပီး တင္ေပးပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ စာေမးပြဲ အရမ္းနီးေနၿပီမို႔ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွ ဘေလာ့ရြာထဲ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့မယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁
၂၃း၃၀ နာရီ

(၁)

(၂)

(၃)

(၄)

14 comments:

ညီလင္းသစ္ said...

အေဖနဲ႔အေမ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာၾကတာ သိရလို႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္ မေမေရ..၊ ၿပီးေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္နဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္တာလည္း တကယ့္အခြင့္အေရးပါပဲ၊ ၄၇ ႏွစ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ ႏွစ္ေတြလားေနာ္၊ လူႏွစ္ဦး အတူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကဖို႔ ဆိုတာ ေတာ္႐ံု သံေယာဇဥ္၊ နားလည္မႈေတြနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ၊

မိဘေတြ အသက္ႀကီးၿပီး အားနည္းလာတာကို ေတြ႔ရတိုင္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ မႏွစ္က က်ေနာ့္အေဖနဲ႔အေမ လာသြားတုန္းကလည္း သူတို႔ေတြ အေတာ္ေလး အ႐ြယ္က် သြားတာ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ သတိထားမိတယ္၊ သက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိၾကတုန္းမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပဳစုဖို႔ ႀကိဳးစား ရေတာ့မွာပဲ မေမေရ..၊ ေအးခ်မ္းေသာ ေဆာင္းကာလ အဝင္မွာ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မိဘေတြနဲ႔အတူ ေႏြးေထြးေပ်ာ္႐ႊင္ ႏိုင္ပါေစဗ်ာ..။

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

ဘုန္းႀကီး၀တ္ရင္ ဘုန္းႀကီးမဲ့ အသံမ်ိဳးဘဲ။ အသံက ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေနဆဲဘဲ။ ဒီလုိ အသံေလးေတြနဲ႔ ၄၇ ႏွစ္လုံးလုံး ေနလာခဲ့တဲ့ ေမဓာ့အေမလဲ အသံစြဲ စြဲေနေရာေပါ့။

မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာစြာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကပါေစ။

ခင္မင္လွ်က္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ခုလို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္လာႏိုင္ခဲ႔သူေတြကို သိပ္ေလးစားခ်ီးက်ဳးမိပါတယ္... အိမ္ေထာင္ကြဲေတြ မ်ားလွတဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ ခုလို သက္ဆံုးတိုင္ အတူတကြ ေနႏိုင္ၾကတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈ၊ ေလးစားလိုက္ေလ်ာမႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၾကမယ္မသိဘူးေနာ္..
မေမတို႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမလည္း က်န္းမာေရးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ဘဝတစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ႏိုင္ပါေစ...
၄၇ႏွစ္ျပည္႔ ႏွစ္ပတ္လည္မွသည္.. ေနာင္ သံသရာထိ ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေကာင္းမ်ား အျဖစ္နဲ႔ ေပါင္းဖက္ႏိုင္ျပီး နိဗၺာန္သို႕ အတူတူ ကူးႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတာင္းေပးပါရေစ...

Unknown said...

တကယ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးပဲ ။
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင့္ေလးေတြ ဆက္လက္ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းလုိက္ပါေတယ္ မမေမ

ညိမ္းႏိုင္ said...

၄၇ႏွစ္တဲ့လား.....ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္
ထုထည္ကိုခန္႕မွန္းၾကည့္မိတယ္..၊ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္းစရာပါ
ပဲဗ်ာ...။ေဖ ေမ တို႕နဲ႔ ျပန္ဆံုေတြ႕ရေတာ့ မေမလည္း အရမ္းေပ်ာ္ေနဘီေပါ့ေလ...၊ဝမ္းသာတယ္ဗ်ဳိးးးးးးး။
အင္း....ဇရာရဲ႕ ဖိစီးမႈေတြကို မိဘေတြမွာေတြ႕ရတိုင္း စိတ္
မေကာင္းတာေတာ့အမွန္...။တခ်ိန္ကကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕
အားကိုးရာေရႊေတာင္ႀကီးေတြက ႏုပ်ဳိသန္မာဖ်တ္လတ္ေန
တာကိုပဲ စိတ္ထဲစြဲေနမိတာကိုးဗ်ေနာ္...၊တရားသံေလးေတြ
လည္း ေသခ်ာနားေထာင္သြားတယ္...။

ျမေသြးနီ said...

ေဖေဖေမေမနဲ႔အတူတကြရွိေနေသးတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖေမေမက်န္းက်န္းမာမာရွိရင္ သားသမီးေတြ ေပ်ာ္ရတယ္။ သူတို႔လည္း တျပန္ ေပ်ာ္ၾကရွာတယ္။ ဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕လိုက္တာ..။ တကယ့္ပါရမီျဖည့္ဖက္စစ္စစ္ေတြပါ။ ေဖေဖေမေမက်န္းမာပါေစေနာ္။

seesein said...

ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း မႈကေန
အိုမင္းရင့္ေရာ္ဆီသို႕
ေလွ်ာက္လမ္းတဲ့ခရီးက
နီးျခင္း ေ၀းျခင္း ပ်ိဳျခင္း အိုျခင္း
ဘယ္လိုေျပာင္းလဲေစ
သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ တိုးသထက္တိုးလို႕
သူ႕သူနာရင္ ကိုယ္ျပဳ
ကိုယ္မမာရင္ သူေဖးမ
ဘ၀အစကေန
အဆံုးထိတိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏႈးစြာနဲ႕
ဘ၀ေတြကိုျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ ေလးဆယ္ခြန္တိုင္ခဲ့ျပီ။
ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေကာင္းမ်ား နိဗၺာန္သို႕ အတူတူ ၀င္ႏိုင္ဖို႕ ေတာင္းဆုေခၽြပါတယ္ ။
ခင္မင္တဲ့
စစ

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ၾကည္နူးခ်မ္းေၿမ႕စရာပဲမမရယ္...အားက်လိုက္တာ...

San San Htun said...

အားက်မိပါတယ္ မေမေရ...

mstint said...

အဲဒီလိုေလးေတြဖတ္ရတိုင္း ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးေနမိတယ္ မေမေရ။ မေမရဲ႕မိဘေတြကို အားက်မိတယ္။ ၄၇-ႏွစ္ ျပည့္မွ ေရႊရတု စိန္ရတု ရတုေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ဘဝကိုျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ေတာင္းဆုျပဳပါတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

T T Sweet said...

အေပ်ာ္ေတြ ကူးစပ္ခံစားရပါတယ္။ အေဖရဲ႔ ဘုရားရွိခိုးသံေလးလဲ နားေထာင္သြားတယ္။ မေမဓာ၀ီေတာ႔ အလြမ္းတကယ္ေၿပမွာပဲ။

ေမာင္မ်ိဳး said...

ဘဘၾကီး အသံက ဂရုဏာသံပါလိုက္တာ နားေထာင္ျပီး ဘာကိုလြမ္းမွန္းမသိပဲ မ်က္ရည္ေတြပါ ၀ဲလာသလိုလိုနဲ႔ း(

က်ေနာ္လည္း မိဘနဲ႔ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ျပန္ျပန္ေတြးျပီး အားေတြ ျပန္ယူရတယ္ အစ္မေရ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ ရင့္က်က္လာမႈေတြနဲ႔ လူၾကီးျဖစ္လာျပီလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးမိတိုင္း အေမ နဲ႕ အဘကေတာ့ ဇရာရဲ့ ပံုရိပ္ေတြက ထင္ဟပ္လို႕ အိမ္လြမ္းနာကေတာ့ ရင္ထဲ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာပဲ ထင္ပါတယ္ဗ်ာာ။

ဘဘၾကီးေကာ ၾကီးၾကီးပါ က်န္းမာပါေစဗ်ာာ။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးပဲ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္
ထုထည္ကိုခန္႕မွန္းၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္
၄၇-ႏွစ္တဲ႔လား.....
ဖတ္ျပီးေတာ႔လဲ ၾကည္ႏူးရပါတယ္ရွင္
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဤမိသားစုရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္။

SHWE ZIN U said...

မေမ ေရ

မိဘ ေတြ အသက္ႀကီးၾကၿပီေနာ္ အမလည္း ...... ဆံုးရႈံးလိုက္ရရင္ ဆိုတဲ႕ အပူမီး ကို ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္ ခံစားလိုက္ရေတာ႔ ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတဲ႕ စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္