သၾကၤန္ ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ျမန္မာႏွစ္သစ္တခါ ကူးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္သစ္ကို အေႂကြးေတြ သယ္မသြားခ်င္ဘူး။ ဆပ္စရာ အေႂကြးက ၂ ပုဒ္ရွိပါတယ္။ ဟိုတေလာက အမ်ဳိးသမီး ဘေလာ့ဂါေတြ လံုခ်ည္ေတြ ထုတ္ႂကြားၾကတုန္းက မစုခ်စ္ တဂ္ထားတဲ့ “ကိုယ့္အႀကိဳက္”ဆိုတာ မေရးဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီအႀကိဳက္ကိုပဲ ကိုေအာင္ (ပ်ဴ)က ထပ္တဂ္ျပန္ေရာ။ ဒါလဲ မအားဘူး ဘာညာနဲ႔ ေနေနေသးတာပဲ။ ေနာက္တခါ ဏီလင္း က အေတြးမ်ား ဆိုၿပီး တဂ္ျပန္တယ္။ အေႂကြးေပၚ အေႂကြးဆင့္လာေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေရးဖို႔ ျပင္ရပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပထမလူကိုပဲ ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ့္အႀကိဳက္တဂ္ကို အထုတ္ အရင္ျဖည္ပါၿပီ။
***
ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆိုၿပီး သူမ်ားတကာေတြလို လံုခ်ည္ေတြ ျဖန္႔ခင္းျပရမွာလဲ လံုခ်ည္ဆိုလို႔ ေရလဲလံုခ်ည္ေတာင္ မပါဘူး။ (ဦးရီးေတာ္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့လို႔ပါ။) ရွိတာကလဲ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႂကြားစရာမရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ ေရႊရတု စြယ္စံု ဘေက်ာက္ကေတာ့ တညင္းသီးပုလင္းႀကီးနဲ႔ တက္စာ ေရးတယ္။ လူၾကမ္းႀကီး ကလူသစ္ ကေတာ့ ဘာမွမႀကိဳက္ဘူး ဆိုပဲ။ ရာဇ၀င္ထဲက ကိုေအာင္ ရဲ႕ အႀကိဳက္က သမိုင္းေတြတဲ့။ က်မကေရာ … ဘာႀကိဳက္သလဲ … ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။
တကယ္တမ္း ကိုယ္ဘာႀကိဳက္သလဲ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ က်မငယ္ငယ္က အေတာ္ ဂ်ီး(ေၾကး) မ်ားတာ ျပန္သတိရတယ္၊ (ေရခ်ဳိးရင္ ဆပ္ျပာ ေသခ်ာမတိုက္တာလဲ ပါမွာေပါ့။) အစားအေသာက္မွာဆိုရင္ ၾကက္သားဆိုပါေတာ့၊ အေရခြံပါရင္ မစားဘူး။ (ၾကက္သီးထ ေနသလိုခ်ည္းမို႔။) ၀က္သားဆိုရင္ အဆီနဲ႔ အေခါက္ကို မစားဘူး။ (စားၿပီးရင္ လည္ေခ်ာင္း၀ကို ျပန္ျပန္ထြက္လာလို႔။) ေတာက္ေတာက္စင္းၿပီး ၀က္သားလံုးလုပ္ထားရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ (စဥ္းတီတံုးေစာ္ နံသလိုဘဲမို႔။) ဟင္းေတြထဲ ဆႏြင္းေတြ အမ်ားႀကီး ထည့္ရင္လဲ မႀကိဳက္ဘူး။ (မီးေနသည္နံ႔ နံလို႔။) ငါးဆိုရင္ ငါးျမစ္ခ်င္းက ဒိုက္ေစာ္နံလို႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ငါးပုတ္သင္၊ ငါးေျပမ၊ ငါးေျမြထိုး … နာမည္မႀကိဳက္လို႔ မစားဘူး။ ငါးရွဥ့္က ေျမြနဲ႔တူလို႔ မစားဘူး။ ငါးက်ည္း ငါးခူ … မဲမဲ ခၽြဲခၽြဲနဲ႔ မခ်က္ခင္ မီးဖိုထဲက ျပာနဲ႔တိုက္တာ တခါျမင္ဖူးလို႔ မစားဘူး။ ပုစြန္ … ေခါင္းေတြ အခြံေတြ ထည့္ခ်က္ရင္ ခြါေနရတာ အလုပ္ရႈပ္လို႔ မစားဘူး။ ၾကက္ဥ … ျပဳတ္ထားရင္ အႏွစ္မႀကိဳက္ဘူး။
အသီးအရြက္က်ျပန္ေတာ့လဲ တမ်ဳိး၊ ေဂၚရခါးသီး ၾကက္ဟင္းခါးသီး … နာမည္ထဲမွာ ခါးဆိုတာ ပါေနလို႔ မစားဘူး။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ခရမ္းသီး မႀကိဳက္ဘူး။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တာ ႏြမ္းေနရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ပဲပင္ေပါက္ … စိမ္းေစာ္နံလို႔ မစားဘူး။ မုန္လာဥျဖဴ … ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ထားရင္ အနံ႔ႀကီးဆိုးလို႔ မႀကိဳက္ဘူး။ မုန္႔ဆိုလဲ ေပါင္မုန္႔ ေဘးသားမစားဘူး သပ္သပ္ကို လွီးထုတ္ပစ္တာ၊ ေပါက္စီကို အေပၚက အေရခြံခြါၿပီးမွ စားတယ္။ ဗူးသီးေၾကာ္က်ျပန္ေတာ့ အထဲက ဗူးသီးမစားဘူး အျပင္က အခြံပဲစားတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲကို အေၾကာ္မပါရင္ လံုး၀မစားဘူး။ အဲဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဂ်ီးမ်ားခဲ့တာ။ မစားခ်င္တဲ့ အစာက မ်ားေနတယ္။ လူကလဲ အဲဒီတုန္းကဆို ပိန္ေညွာင္ေနတာပဲ၊ အဟုတ္။
အေမကဆို က်မ ပိန္လြန္းလို႔ က်မကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသတဲ့။ ျမန္မာေဆး အဂၤလိပ္ေဆး တ႐ုတ္ေဆး အားေဆးမ်ဳိးစံု တိုက္တယ္။ မထူးပါဘူး၊ မစားဘူး ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေခၚထားတဲ့ ကရင္အမႀကီးလက္ထဲ က်မကို ၀ကြက္ အပ္လိုက္တယ္။ သူက ညညဆို ငပိရည္နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္ သုပ္ေတြနဲ႔ င႐ုတ္သီးစပ္စပ္ ႐ွဴးရွဲ႐ွဴးရွဲ က်မကို ခြံ႔ေတာ့ အဲဒါေတြစားၿပီး ၀လာတာတဲ့။ (အိမ္ကေတာ့ အဲဒီလို ေျပာၾကတာပဲ) စားမယ့္ စားေတာ့လဲ ငပိရည္နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္သုပ္ေနာ္။ က်မက အဲဒီလိုပါ။
အစားအေသာက္တြင္ ဂ်ီးမ်ားတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ အ၀တ္အစားလဲ ဂ်ီးမ်ားေသးတယ္။ အက်ႌ အ၀တ္အစားကို မႀကိဳက္ရင္ လံုး၀မ၀တ္ဘူး။ မရွိရင္ ေစာင္ျခံဳေနမယ္ဆိုတဲ့ အစားထဲကပါ။ ေက်ာင္းေနေတာ့ လသာ-၂ မွာ သူငယ္တန္းကေန ခုနစ္တန္းထိက စကပ္ပဲ ၀တ္ရတာမို႔ လံုခ်ည္ကို လံုး၀ မ၀တ္တတ္ဘူး။ အိမ္မွာလဲ ၀တ္မွ မ၀တ္ဘဲ။ ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ လံုခ်ည္စ၀တ္ရၿပီ။ အဲဒီမွာ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ လံုခ်ည္ကို ေအာက္ဖ်ား အ၀န္းအ၀ိုင္း ညီေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ေက်ာင္းသြားခါနီးဆို ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕မွာ ေအာက္ဖ်ားမညီမခ်င္း ၀တ္ေနေတာ့တာ။ ေက်ာင္းကားက ေရာက္ေနျပီ က်မက လံုခ်ည္ ၀တ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။ အေဖက က်မကို ေနာက္တယ္။ ကပ္ေၾကးတလက္နဲ႔ အဖ်ားညီေအာင္ ညွပ္ေပးမယ္တဲ့။ ဘယ္လိုပဲ ညီေအာင္၀တ္လဲ ေက်ာင္းကားေပၚတက္လိုက္ရင္ ျပန္ေစာင္းတာပဲ။ ေက်ာင္းကားက ဒတ္ဆန္းပစ္ကပ္ ကားဆိုေတာ့ ခြေက်ာ္တက္ရတာကိုး။ မတက္ခင္တခါ တက္ၿပီးတခါ လံုခ်ည္ျပင္၀တ္ရတယ္။ အတန္းထဲမွာလဲ ၄၅ မိနစ္ တခ်ိန္ၿပီးတိုင္း လံုခ်ည္ျပင္ျပင္ ၀တ္ရေသးတာ။ မလြယ္ဘူး။ က်မ အဲဒီတုန္းက လံုခ်ည္၀တ္ရတာကို လံုး၀မႀကိဳက္ပါဘူး။
လံုခ်ည္အမ်ဳိးအစားဆိုလဲ ပါတိတ္ဆိုရင္ ေၾကလြယ္လို႔ မႀကိဳက္။ ဘီဘဲလ္ ဖုတုတုနဲ႔ဟာက ေလးလြန္းလို႔ မႀကိဳက္။ ဘ႐ိုကိတ္တို႔ ကီမိုႏိုတို႔က ၀တ္လိုက္ရင္ ေတာသူႀကီးသမီးပံု ေပါက္ေနလို႔ မႀကိဳက္။ ေရွာရွီးစလို႔ ေခၚတဲ့ အစေတြေတာ့ အမုန္းဆံုးပဲ။ လံုး၀ မ၀တ္တတ္လို႔ပါ။ အထက္ဆင္ ရွည္ရွည္ထုတ္ၿပီး ပတ္တာတို႔ buckle နဲ႔ ခ်ိတ္တာတို႔ လုပ္မွ ကၽြတ္မက်တာ။ အဲဒီလို ပတ္ေနရမွေတာ့ လံုခ်ည္ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ စကတ္ ျဖစ္ၿပီေပါ့။ လံုခ်ည္ဆိုတာ လံုခ်ည္လို ၀တ္မွ သဘာ၀က်တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေဒါက္ေတြထည့္တာေတာင္ မႀကိဳက္လွဘူး။ တေနရာထဲႀကီး မလွည့္သာ မေျပာင္းသာေအာင္ fix လုပ္ေပးထားတာမို႔ သေဘာမက်ဘူး။ လံုခ်ည္ဆိုကတည္းက လံုေအာင္ ခ်ည္ထားတဲ့ အ၀တ္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို ခုေခတ္လံုခ်ည္ေတြက ေအာက္ကခြဲ အထက္က ခ်ဳပ္နဲ႔ လွည့္မရ လႈပ္မရဆိုေတာ့ ဒါဟာ လံုခ်ည္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ က်မကေတာ့ ယူဆတယ္။
ဘြဲ႕ယူေတာ့ ထံုးစံအရ ခ်ိတ္လံုခ်ည္၀တ္ရတယ္။ ၾကိဳးႀကီးခ်ိတ္လား လြန္းဘယ္ႏွစ္ရာခ်ိတ္လဲ အမ်ဳိးအစား နားမလည္ပါဘူး။ အရပ္ကပုၿပီး လံုခ်ည္ႀကီးက ရွည္ေနလို႔ ေအာက္ကေန ေတာ္ေတာ္ေလး ျဖတ္ထုတ္ပစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀တ္ရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ခါးေနရာမွာ ဖုေဖာင္းေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္ ဘြဲ႔၀တ္စံုႀကီး ျခံဳထားလို႔ အထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာ လူမသိဘူး။ အဲဒီလို ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြလဲ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဖက္လို႔သာ မႀကိဳက္တာပါ၊ သူမ်ား၀တ္ထားရင္ေတာ့ လွတပတ ဆိုရင္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေယာလံုခ်ည္၊ ခ်ည္ထိုးလံုခ်ည္ေလးေတြေတာ့ ၀တ္ရတာ အဆင္ေျပလို႔ သေဘာအက်သား။
လံုခ်ည္က ျမန္မာျပည္ ရာသီဥတုနဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္၊ ကြင္းလံုခ်ည္ဆိုရင္ လွည့္၀တ္လို႔ရေတာ့ အစုတ္အျပဲ အညစ္အေပ သက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပတဲ့ ေနရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ လံုခ်ည္မခိုင္လို႔ ခဏခဏ ျပင္၀တ္ရတာတို႔၊ ဘတ္စ္ကားေပၚက အတက္အဆင္းေတြ ဆိုလဲ လံုခ်ည္က တုပ္တာတို႔ ျဖစ္တတ္တယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါလဲ လံုခ်ည္၀တ္အိပ္တာ မေကာင္းဘူး ထင္တာပဲ။ က်မကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ညအိပ္ရင္ လံုခ်ည္မပါဘဲ အိပ္ပါတယ္။ တမ်ဳိးမထင္ပါနဲ႔၊ ည၀တ္ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ေျပာတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတာ့ ရွိတာပဲ။ ခရီးသြားရင္ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးမို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ခရီးမွာေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လမ္းခုလတ္ ေပါက္ေတာ ဆင္းရင္ လံုခ်ည္ေလးနဲ႔ကေတာ့ အသာေလး မ-ၿပီး ထိုင္လိုက္႐ံုပဲကိုး။ (မေရႊစင္ ပိုသိမယ္ထင္ပါတယ္။) ေဘာင္းဘီနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းေဘး ေပါက္ေတာမွာ သိပ္မလြယ္လွဘူး။
ဒီကိုလာေတာ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးက လံုခ်ည္တထည္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ေနာက္ ၀တ္ေနက် ခ်ည္ထိုးလံုခ်ည္တထည္ ယူခဲ့တယ္။ လံုခ်ည္ဆိုလို႔ အဲဒီ ႏွစ္ထည္ပဲ ပါပါတယ္။ လိုလိုမယ္မယ္သာ ပင္နီအက်ႌေလး ဘာေလး ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာေတာ့ လံုခ်ည္၀တ္ဖို႔လဲ မလိုဘူး ထင္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္ခါစ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္ သြားမိတာ ဦးရီးေတာ္က ငါ့တူမက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတာ ေဘာင္းဘီႀကီး တကားကားနဲ႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ရွက္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လံုခ်ည္ပဲ ၀တ္ပါေတာ့တယ္။ (က်မကိုသာ ေျပာတာ သူကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ပုဆိုးတခါမွ မ၀တ္ပါဘူး။) ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတုက ေအးလြန္းေတာ့ ေအာက္ကေန အသားကပ္ ေဘာင္းဘီမ်ဳိး ခံ၀တ္ရတာပဲ။ ဒီမွာလံုခ်ည္ခ်ည္းသက္သက္ ၀တ္လို႔ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ သိပ္ပူတဲ့ ေႏြရာသီမ်ဳိးက လြဲလို႔ေပါ့ေလ။ အေမနဲ႔ ႀကီးေတာ္ႀကီး ဒီကိုလာလည္တုန္းက ေန႔လည္ေန႔ခင္း အားေနၾကေတာ့ က်မအမရဲ႕ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ ႏွစ္ထည္ မခ်ဳပ္ရေသးတဲ့ဟာေတြကို လက္ခ်ဳပ္ ထိုင္ခ်ဳပ္ၾကတယ္၊ က်မ၀တ္ဖို႔တဲ့။ သူတို႔ျပန္သြားတာ ၂ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြ ခုထိ မ၀တ္ျဖစ္ေသးပါဘူး။
***
ႀကိဳက္တာေတြ ေရးခိုင္းတာကို က်မေရးေနမိတာ မႀကိဳက္တာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး။ အစားအေသာက္ ငယ္ငယ္က ဂ်ီးမ်ားေပမဲ့ ခုေတာ့ လာထား အကုန္စားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေပါင္မုန္႔လဲ ေဘးသားေရာ ဘာေရာ ဖယ္မေနအားေတာ့ပါဘူး။ “ဤသည့္စားဖြယ္ အမယ္မယ္ကို လွပေရဆင္း ျပည့္ၿဖိဳးျခင္းငွာ” … ဘာညာဆိုၿပီး ရိပ္သာ၀င္တုန္းက ထမင္း မစားခင္ ဆိုရတာ ျပန္သတိရၿပီး စားလို႔ရတာ အကုန္စားေနပါၿပီ။ ၾကက္သား ၀က္သား ငါး ပုစြန္လဲ အ႐ိုးမ်ားေသာ ေခ်းခါးေသာ ဇံေရြးမေနေတာ့ဘူး။ အကုန္စားတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ၿပီး အာဟာရျဖစ္ဖို႔က အဓိကပါပဲ။
အ၀တ္အထည္လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ အခ်မ္းလံု အရွက္လံုဖို႔က အဓိကပဲ။ ဘရန္းဒက္ေတြ ဘာေတြ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီခရီး ဒီထီးနဲ႔၊ ဒီအရပ္ ဒီဖိနပ္နဲ႔ ဆိုသလို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ ၀တ္ဆင္ဖို႔ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ ေနေနရတာက အေမ့အိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္လဲ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အလုပ္မလုပ္ ဘာမလုပ္ ဇိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနၿပီး ဟိုဟာမ၀တ္ ဒီဟာမစားနဲ႔ သိပ္လူ၀ါး၀လို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား။ လူ၀ါး၀လို႔ရတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ ၀ပါေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနႏွင့္အံုးေပါ့။ (ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိ အဲလိုပဲ ေလခပ္ထြားထြားနဲ႔ ၾကံဳး၀ါးထားရတာ)
***
အီစတာပိတ္ရက္ ဦးရီးေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့ အေဖပို႔ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဘုရားစာအုပ္က ေလးငါးအုပ္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ၂ အုပ္ပါ။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ဦးရီးေတာ္အိမ္မွာ (သူဖတ္ပါေစလို႔) ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ ၂ အုပ္ကို သယ္ခဲ့လာတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ပ်ဥ္းမငုတ္တိုနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္းပါ။
ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆိုၿပီး သူမ်ားတကာေတြလို လံုခ်ည္ေတြ ျဖန္႔ခင္းျပရမွာလဲ လံုခ်ည္ဆိုလို႔ ေရလဲလံုခ်ည္ေတာင္ မပါဘူး။ (ဦးရီးေတာ္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့လို႔ပါ။) ရွိတာကလဲ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႂကြားစရာမရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ ေရႊရတု စြယ္စံု ဘေက်ာက္ကေတာ့ တညင္းသီးပုလင္းႀကီးနဲ႔ တက္စာ ေရးတယ္။ လူၾကမ္းႀကီး ကလူသစ္ ကေတာ့ ဘာမွမႀကိဳက္ဘူး ဆိုပဲ။ ရာဇ၀င္ထဲက ကိုေအာင္ ရဲ႕ အႀကိဳက္က သမိုင္းေတြတဲ့။ က်မကေရာ … ဘာႀကိဳက္သလဲ … ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။
တကယ္တမ္း ကိုယ္ဘာႀကိဳက္သလဲ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ က်မငယ္ငယ္က အေတာ္ ဂ်ီး(ေၾကး) မ်ားတာ ျပန္သတိရတယ္၊ (ေရခ်ဳိးရင္ ဆပ္ျပာ ေသခ်ာမတိုက္တာလဲ ပါမွာေပါ့။) အစားအေသာက္မွာဆိုရင္ ၾကက္သားဆိုပါေတာ့၊ အေရခြံပါရင္ မစားဘူး။ (ၾကက္သီးထ ေနသလိုခ်ည္းမို႔။) ၀က္သားဆိုရင္ အဆီနဲ႔ အေခါက္ကို မစားဘူး။ (စားၿပီးရင္ လည္ေခ်ာင္း၀ကို ျပန္ျပန္ထြက္လာလို႔။) ေတာက္ေတာက္စင္းၿပီး ၀က္သားလံုးလုပ္ထားရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ (စဥ္းတီတံုးေစာ္ နံသလိုဘဲမို႔။) ဟင္းေတြထဲ ဆႏြင္းေတြ အမ်ားႀကီး ထည့္ရင္လဲ မႀကိဳက္ဘူး။ (မီးေနသည္နံ႔ နံလို႔။) ငါးဆိုရင္ ငါးျမစ္ခ်င္းက ဒိုက္ေစာ္နံလို႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ငါးပုတ္သင္၊ ငါးေျပမ၊ ငါးေျမြထိုး … နာမည္မႀကိဳက္လို႔ မစားဘူး။ ငါးရွဥ့္က ေျမြနဲ႔တူလို႔ မစားဘူး။ ငါးက်ည္း ငါးခူ … မဲမဲ ခၽြဲခၽြဲနဲ႔ မခ်က္ခင္ မီးဖိုထဲက ျပာနဲ႔တိုက္တာ တခါျမင္ဖူးလို႔ မစားဘူး။ ပုစြန္ … ေခါင္းေတြ အခြံေတြ ထည့္ခ်က္ရင္ ခြါေနရတာ အလုပ္ရႈပ္လို႔ မစားဘူး။ ၾကက္ဥ … ျပဳတ္ထားရင္ အႏွစ္မႀကိဳက္ဘူး။
အသီးအရြက္က်ျပန္ေတာ့လဲ တမ်ဳိး၊ ေဂၚရခါးသီး ၾကက္ဟင္းခါးသီး … နာမည္ထဲမွာ ခါးဆိုတာ ပါေနလို႔ မစားဘူး။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ခရမ္းသီး မႀကိဳက္ဘူး။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တာ ႏြမ္းေနရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ပဲပင္ေပါက္ … စိမ္းေစာ္နံလို႔ မစားဘူး။ မုန္လာဥျဖဴ … ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ထားရင္ အနံ႔ႀကီးဆိုးလို႔ မႀကိဳက္ဘူး။ မုန္႔ဆိုလဲ ေပါင္မုန္႔ ေဘးသားမစားဘူး သပ္သပ္ကို လွီးထုတ္ပစ္တာ၊ ေပါက္စီကို အေပၚက အေရခြံခြါၿပီးမွ စားတယ္။ ဗူးသီးေၾကာ္က်ျပန္ေတာ့ အထဲက ဗူးသီးမစားဘူး အျပင္က အခြံပဲစားတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲကို အေၾကာ္မပါရင္ လံုး၀မစားဘူး။ အဲဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဂ်ီးမ်ားခဲ့တာ။ မစားခ်င္တဲ့ အစာက မ်ားေနတယ္။ လူကလဲ အဲဒီတုန္းကဆို ပိန္ေညွာင္ေနတာပဲ၊ အဟုတ္။
အေမကဆို က်မ ပိန္လြန္းလို႔ က်မကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသတဲ့။ ျမန္မာေဆး အဂၤလိပ္ေဆး တ႐ုတ္ေဆး အားေဆးမ်ဳိးစံု တိုက္တယ္။ မထူးပါဘူး၊ မစားဘူး ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေခၚထားတဲ့ ကရင္အမႀကီးလက္ထဲ က်မကို ၀ကြက္ အပ္လိုက္တယ္။ သူက ညညဆို ငပိရည္နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္ သုပ္ေတြနဲ႔ င႐ုတ္သီးစပ္စပ္ ႐ွဴးရွဲ႐ွဴးရွဲ က်မကို ခြံ႔ေတာ့ အဲဒါေတြစားၿပီး ၀လာတာတဲ့။ (အိမ္ကေတာ့ အဲဒီလို ေျပာၾကတာပဲ) စားမယ့္ စားေတာ့လဲ ငပိရည္နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္သုပ္ေနာ္။ က်မက အဲဒီလိုပါ။
အစားအေသာက္တြင္ ဂ်ီးမ်ားတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ အ၀တ္အစားလဲ ဂ်ီးမ်ားေသးတယ္။ အက်ႌ အ၀တ္အစားကို မႀကိဳက္ရင္ လံုး၀မ၀တ္ဘူး။ မရွိရင္ ေစာင္ျခံဳေနမယ္ဆိုတဲ့ အစားထဲကပါ။ ေက်ာင္းေနေတာ့ လသာ-၂ မွာ သူငယ္တန္းကေန ခုနစ္တန္းထိက စကပ္ပဲ ၀တ္ရတာမို႔ လံုခ်ည္ကို လံုး၀ မ၀တ္တတ္ဘူး။ အိမ္မွာလဲ ၀တ္မွ မ၀တ္ဘဲ။ ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ လံုခ်ည္စ၀တ္ရၿပီ။ အဲဒီမွာ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။ လံုခ်ည္ကို ေအာက္ဖ်ား အ၀န္းအ၀ိုင္း ညီေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ေက်ာင္းသြားခါနီးဆို ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕မွာ ေအာက္ဖ်ားမညီမခ်င္း ၀တ္ေနေတာ့တာ။ ေက်ာင္းကားက ေရာက္ေနျပီ က်မက လံုခ်ည္ ၀တ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။ အေဖက က်မကို ေနာက္တယ္။ ကပ္ေၾကးတလက္နဲ႔ အဖ်ားညီေအာင္ ညွပ္ေပးမယ္တဲ့။ ဘယ္လိုပဲ ညီေအာင္၀တ္လဲ ေက်ာင္းကားေပၚတက္လိုက္ရင္ ျပန္ေစာင္းတာပဲ။ ေက်ာင္းကားက ဒတ္ဆန္းပစ္ကပ္ ကားဆိုေတာ့ ခြေက်ာ္တက္ရတာကိုး။ မတက္ခင္တခါ တက္ၿပီးတခါ လံုခ်ည္ျပင္၀တ္ရတယ္။ အတန္းထဲမွာလဲ ၄၅ မိနစ္ တခ်ိန္ၿပီးတိုင္း လံုခ်ည္ျပင္ျပင္ ၀တ္ရေသးတာ။ မလြယ္ဘူး။ က်မ အဲဒီတုန္းက လံုခ်ည္၀တ္ရတာကို လံုး၀မႀကိဳက္ပါဘူး။
လံုခ်ည္အမ်ဳိးအစားဆိုလဲ ပါတိတ္ဆိုရင္ ေၾကလြယ္လို႔ မႀကိဳက္။ ဘီဘဲလ္ ဖုတုတုနဲ႔ဟာက ေလးလြန္းလို႔ မႀကိဳက္။ ဘ႐ိုကိတ္တို႔ ကီမိုႏိုတို႔က ၀တ္လိုက္ရင္ ေတာသူႀကီးသမီးပံု ေပါက္ေနလို႔ မႀကိဳက္။ ေရွာရွီးစလို႔ ေခၚတဲ့ အစေတြေတာ့ အမုန္းဆံုးပဲ။ လံုး၀ မ၀တ္တတ္လို႔ပါ။ အထက္ဆင္ ရွည္ရွည္ထုတ္ၿပီး ပတ္တာတို႔ buckle နဲ႔ ခ်ိတ္တာတို႔ လုပ္မွ ကၽြတ္မက်တာ။ အဲဒီလို ပတ္ေနရမွေတာ့ လံုခ်ည္ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ စကတ္ ျဖစ္ၿပီေပါ့။ လံုခ်ည္ဆိုတာ လံုခ်ည္လို ၀တ္မွ သဘာ၀က်တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေဒါက္ေတြထည့္တာေတာင္ မႀကိဳက္လွဘူး။ တေနရာထဲႀကီး မလွည့္သာ မေျပာင္းသာေအာင္ fix လုပ္ေပးထားတာမို႔ သေဘာမက်ဘူး။ လံုခ်ည္ဆိုကတည္းက လံုေအာင္ ခ်ည္ထားတဲ့ အ၀တ္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို ခုေခတ္လံုခ်ည္ေတြက ေအာက္ကခြဲ အထက္က ခ်ဳပ္နဲ႔ လွည့္မရ လႈပ္မရဆိုေတာ့ ဒါဟာ လံုခ်ည္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ က်မကေတာ့ ယူဆတယ္။
ဘြဲ႕ယူေတာ့ ထံုးစံအရ ခ်ိတ္လံုခ်ည္၀တ္ရတယ္။ ၾကိဳးႀကီးခ်ိတ္လား လြန္းဘယ္ႏွစ္ရာခ်ိတ္လဲ အမ်ဳိးအစား နားမလည္ပါဘူး။ အရပ္ကပုၿပီး လံုခ်ည္ႀကီးက ရွည္ေနလို႔ ေအာက္ကေန ေတာ္ေတာ္ေလး ျဖတ္ထုတ္ပစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀တ္ရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ခါးေနရာမွာ ဖုေဖာင္းေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္ ဘြဲ႔၀တ္စံုႀကီး ျခံဳထားလို႔ အထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာ လူမသိဘူး။ အဲဒီလို ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြလဲ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဖက္လို႔သာ မႀကိဳက္တာပါ၊ သူမ်ား၀တ္ထားရင္ေတာ့ လွတပတ ဆိုရင္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေယာလံုခ်ည္၊ ခ်ည္ထိုးလံုခ်ည္ေလးေတြေတာ့ ၀တ္ရတာ အဆင္ေျပလို႔ သေဘာအက်သား။
လံုခ်ည္က ျမန္မာျပည္ ရာသီဥတုနဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္၊ ကြင္းလံုခ်ည္ဆိုရင္ လွည့္၀တ္လို႔ရေတာ့ အစုတ္အျပဲ အညစ္အေပ သက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပတဲ့ ေနရာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ လံုခ်ည္မခိုင္လို႔ ခဏခဏ ျပင္၀တ္ရတာတို႔၊ ဘတ္စ္ကားေပၚက အတက္အဆင္းေတြ ဆိုလဲ လံုခ်ည္က တုပ္တာတို႔ ျဖစ္တတ္တယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါလဲ လံုခ်ည္၀တ္အိပ္တာ မေကာင္းဘူး ထင္တာပဲ။ က်မကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ညအိပ္ရင္ လံုခ်ည္မပါဘဲ အိပ္ပါတယ္။ တမ်ဳိးမထင္ပါနဲ႔၊ ည၀တ္ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ေျပာတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတာ့ ရွိတာပဲ။ ခရီးသြားရင္ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးမို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ခရီးမွာေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လမ္းခုလတ္ ေပါက္ေတာ ဆင္းရင္ လံုခ်ည္ေလးနဲ႔ကေတာ့ အသာေလး မ-ၿပီး ထိုင္လိုက္႐ံုပဲကိုး။ (မေရႊစင္ ပိုသိမယ္ထင္ပါတယ္။) ေဘာင္းဘီနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းေဘး ေပါက္ေတာမွာ သိပ္မလြယ္လွဘူး။
ဒီကိုလာေတာ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးက လံုခ်ည္တထည္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ေနာက္ ၀တ္ေနက် ခ်ည္ထိုးလံုခ်ည္တထည္ ယူခဲ့တယ္။ လံုခ်ည္ဆိုလို႔ အဲဒီ ႏွစ္ထည္ပဲ ပါပါတယ္။ လိုလိုမယ္မယ္သာ ပင္နီအက်ႌေလး ဘာေလး ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာေတာ့ လံုခ်ည္၀တ္ဖို႔လဲ မလိုဘူး ထင္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္ခါစ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္ သြားမိတာ ဦးရီးေတာ္က ငါ့တူမက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတာ ေဘာင္းဘီႀကီး တကားကားနဲ႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ရွက္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လံုခ်ည္ပဲ ၀တ္ပါေတာ့တယ္။ (က်မကိုသာ ေျပာတာ သူကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ပုဆိုးတခါမွ မ၀တ္ပါဘူး။) ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတုက ေအးလြန္းေတာ့ ေအာက္ကေန အသားကပ္ ေဘာင္းဘီမ်ဳိး ခံ၀တ္ရတာပဲ။ ဒီမွာလံုခ်ည္ခ်ည္းသက္သက္ ၀တ္လို႔ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ သိပ္ပူတဲ့ ေႏြရာသီမ်ဳိးက လြဲလို႔ေပါ့ေလ။ အေမနဲ႔ ႀကီးေတာ္ႀကီး ဒီကိုလာလည္တုန္းက ေန႔လည္ေန႔ခင္း အားေနၾကေတာ့ က်မအမရဲ႕ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ ႏွစ္ထည္ မခ်ဳပ္ရေသးတဲ့ဟာေတြကို လက္ခ်ဳပ္ ထိုင္ခ်ဳပ္ၾကတယ္၊ က်မ၀တ္ဖို႔တဲ့။ သူတို႔ျပန္သြားတာ ၂ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္၊ အဲဒီခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြ ခုထိ မ၀တ္ျဖစ္ေသးပါဘူး။
***
ႀကိဳက္တာေတြ ေရးခိုင္းတာကို က်မေရးေနမိတာ မႀကိဳက္တာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး။ အစားအေသာက္ ငယ္ငယ္က ဂ်ီးမ်ားေပမဲ့ ခုေတာ့ လာထား အကုန္စားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေပါင္မုန္႔လဲ ေဘးသားေရာ ဘာေရာ ဖယ္မေနအားေတာ့ပါဘူး။ “ဤသည့္စားဖြယ္ အမယ္မယ္ကို လွပေရဆင္း ျပည့္ၿဖိဳးျခင္းငွာ” … ဘာညာဆိုၿပီး ရိပ္သာ၀င္တုန္းက ထမင္း မစားခင္ ဆိုရတာ ျပန္သတိရၿပီး စားလို႔ရတာ အကုန္စားေနပါၿပီ။ ၾကက္သား ၀က္သား ငါး ပုစြန္လဲ အ႐ိုးမ်ားေသာ ေခ်းခါးေသာ ဇံေရြးမေနေတာ့ဘူး။ အကုန္စားတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ၿပီး အာဟာရျဖစ္ဖို႔က အဓိကပါပဲ။
အ၀တ္အထည္လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ အခ်မ္းလံု အရွက္လံုဖို႔က အဓိကပဲ။ ဘရန္းဒက္ေတြ ဘာေတြ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီခရီး ဒီထီးနဲ႔၊ ဒီအရပ္ ဒီဖိနပ္နဲ႔ ဆိုသလို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ ၀တ္ဆင္ဖို႔ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ ေနေနရတာက အေမ့အိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္လဲ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အလုပ္မလုပ္ ဘာမလုပ္ ဇိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနၿပီး ဟိုဟာမ၀တ္ ဒီဟာမစားနဲ႔ သိပ္လူ၀ါး၀လို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား။ လူ၀ါး၀လို႔ရတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ ၀ပါေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနႏွင့္အံုးေပါ့။ (ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိ အဲလိုပဲ ေလခပ္ထြားထြားနဲ႔ ၾကံဳး၀ါးထားရတာ)
***
အီစတာပိတ္ရက္ ဦးရီးေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့ အေဖပို႔ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဘုရားစာအုပ္က ေလးငါးအုပ္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ၂ အုပ္ပါ။ ဘုရားစာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ဦးရီးေတာ္အိမ္မွာ (သူဖတ္ပါေစလို႔) ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ ၂ အုပ္ကို သယ္ခဲ့လာတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ပ်ဥ္းမငုတ္တိုနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္းပါ။
အီးဘြတ္ေတြ ဘယ္လိုရွိရွိ စာအုပ္ကေလးကိုင္ၿပီး ဖတ္ရတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ပါဘူး။ အိပ္ရာေပၚမွာလွဲၿပီး စာအုပ္ေလးဖြင့္ဖတ္၊ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ခဏရပ္ စာအုပ္ေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚခ်ၿပီး ေတြး၊ တခါတေလ စာအုပ္နံ႔ေလးကို ႐ွဴမိေသးတယ္။ တေခါက္ဖတ္ၿပီးလဲ အားရင္အားသလို ထပ္ဖတ္ခ်င္မိတယ္။ မဖတ္အားရင္ေတာင္ စာအုပ္ေလးေတြကို ျမင္သာတဲ့ေနရာမွာ ထားၿပီး လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနရရင္ ေက်နပ္ေနမိတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက ဖတ္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြ ခုခ်ိန္ထိ မ႐ိုးဘူး။ ဖတ္လို႔မ၀ဘူး။ စာျမင္ရင္ ဖတ္ခ်င္ေနတုန္း။ စာအုပ္ဆိုရင္ ဘယ္ကရရ လိုခ်င္တုန္း။
ဆိုေတာ့ … က်မ စဥ္းစားမိတယ္။ အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ေတြမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဂ်ီးမ်ားခဲ့တယ္၊ ဇီဇာေၾကာင္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး အကုန္ႀကိဳက္ေနပါၿပီ။ စာအုပ္စာေပ အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခုထိ တသမတ္ထဲပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလို႔ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ကေလးလဲ က်မ အျမတ္တႏိုးထားတာပဲ။ ပိုးကိုက္လို႔ တပိုင္းတစ ပ်က္ေနလဲ ရသေလာက္ကေလး ဖတ္ဖို႔ သိမ္းထားေသးတာပဲ။ စာအုပ္ေလးေတြကို က်မ ခ်စ္ပါတယ္၊ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ စာေပေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈနဲ႔ အာဟာရျဖစ္ဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီးေပးတာမို႔ က်မရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုး … ဆိုပါေတာ့ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၇၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၀
၁၂း၀၃ နာရီ
(ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေရးေပးလိုက္တယ္။ မစုခ်စ္နဲ႔ ကိုေအာင္ ေက်နပ္ၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕)
ဆိုေတာ့ … က်မ စဥ္းစားမိတယ္။ အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ေတြမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဂ်ီးမ်ားခဲ့တယ္၊ ဇီဇာေၾကာင္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး အကုန္ႀကိဳက္ေနပါၿပီ။ စာအုပ္စာေပ အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခုထိ တသမတ္ထဲပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလို႔ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ကေလးလဲ က်မ အျမတ္တႏိုးထားတာပဲ။ ပိုးကိုက္လို႔ တပိုင္းတစ ပ်က္ေနလဲ ရသေလာက္ကေလး ဖတ္ဖို႔ သိမ္းထားေသးတာပဲ။ စာအုပ္ေလးေတြကို က်မ ခ်စ္ပါတယ္၊ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္ စာေပေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈနဲ႔ အာဟာရျဖစ္ဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီးေပးတာမို႔ က်မရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုး … ဆိုပါေတာ့ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၇၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၀
၁၂း၀၃ နာရီ
(ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေရးေပးလိုက္တယ္။ မစုခ်စ္နဲ႔ ကိုေအာင္ ေက်နပ္ၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕)
11 comments:
တဂ္ကုိ အခုလုိလုိ အရွည္ၾကီး ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ၊
လာမယ့္ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး ႏွစ္သစ္မွာ အၾကိဳက္တကာ အၾကိဳက္ဆုံးေတြကို ပုိင္ဆုိင္ပါေစဗ်ာ။
မေမဓါဝီ
မႀကိဳက္တာေတြ ဖတ္ရင္း နဲ႔ ဘာေတြ မ်ား ႀကိဳက္ပါလိမ္႔ လို႕စဥ္းစားေနတာ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အဟင္း.. အကုန္ ႀကိဳက္သြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေနာ္...
ျမန္မာျပည္ ခရီးသြားရင္ေတာ႔ လြတ္လပ္တယ္ ဆိုၿပီး ေဘာင္းေဘာင္း ေလး ဝတ္မယ္မၾကံနဲ႔ .. မွားၿပီသာမွတ္..
ဟုိးႏွစ္ပိုင္းက ပုဂံ သြားတယ္ ကားေပၚမွာ ညီမ ၂ဝမ္းကြဲ ျမန္မာတိုင္း က သတင္းေထာက္လုပ္ေနတဲ႔ ညီမ နဲ႔ ေနာက္တေယာက္ ပါလာတယ္..
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေလး ေတြကိုယ္စီ နဲ႔ ေရႊစင္ဦး ကေတာ႔ ေပါက္ေတာ ေရာက္တိုင္း သူတို႔ကို သတိထားၾကည္႔ေနတယ္.. ဟီး.. ဟီး မေပါက္ၾကဘူးဗ်.. သနားလိုက္တာ
ညီမေရ စာအုပ္ခ်စ္သူ အတူတူ ျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္ေနာ္... ေနာက္ေတာ႔ စာအုတ္ထက္ ခ်စ္ရမဲ႔သူ ႀကိဳက္ရမဲ႔သူ ရွိလာရင္လည္း သတင္း စကားေလး ၾကားပရေစ
ခ်စ္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး
တဂ္ျပီးေတာ့မွ မေမ မအားရင္ အားနာစရာၾကီးျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ေတြးေနမိသား....
စာအရွည္ၾကီး အားပါးတရဖတ္လိုက္ရလို႔ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ မေမေရ...
အစားအေသာက္ကေတာ့ တို႔လဲ ငယ္တုန္းက မေမအတိုင္းပဲ... တခုခုဆို မစားခင္ ေက်ာက္ၾကည့္သလိုၾကည့္တယ္လို႔ ေမေမတို႔ကေျပာတယ္... လူကလဲ အဲဒီတုန္းက ပိန္ေညွာင္ရိုး...
အခုေတာ့ ေတြ႔သမွ်အကုန္စားလို႔ စည္ပိုင္းလိမ့္လာတယ္လို႔ ေျပာစရာျဖစ္ေနျပီ....ဟီး..
စာအုပ္ခ်စ္သူ မေမကို ေနာက္မွ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေလး ေပးပါေတာ့မယ္...
ခ်စ္ခင္စြာ...
စုခ်စ္
ငပိရည္နဲ႔ ေဂၚဖီထုတ္သုပ္တဲ႔... စဥ္းစားၾကည္႔လုိ႔ေတာင္မရဘူး။ မဖတ္ခင္ကထဲက သိျပီးသားပါ။ စာအုပ္ၾကိဳက္မယ္ဆိုတာ.... :)
အၾကိဳက္ဆံုး ဘာလဲ မသိေသးေပမယ့္ စာအုပ္ကိုင္ဖတ္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ေဘးမွာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးနဲ႔ ဆို ျငိမ့္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ဗူးသီးေက်ာ္အခြံၾကိဳက္သလို ဒူးရင္းသီးအခြံၾကိဳက္ရင္ ဒြတ္ခ..မၾကိဳက္တာေတြဖတ္လိုက္ရတာ..ဖတ္ဖတ္ေမာသြားမွ...အကုန္ၾကီဳက္သတဲ့...မွားပါတယ္ ေဒၚေလးေမရယ္...
ေၾသာ္..အမ..အမ..ဒါေၾကာင့္လည္း အမေတာ္ေနတာျဖစ္မယ္။
မၾကိဳက္တာအေတာ္မ်ားမ်ားတူေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ငါးက်ီးငါးခူၾကိဳက္တယ္။ အစပ္မစားႏိုင္ဘူး။
အခုခ်ိန္ထိ အခါးကို မၾကိဳက္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေရွာင္တုန္း။
စာအုပ္ကေတာ့ၾကိဳက္မွၾကိဳက္.. မလြတ္တမ္းကိုဖတ္ေနတာ။
မေမေရ.......
စာအုပ္ႀကိဳက္တာေတာ့ အေနာ္နဲ႔တူပါ့ဗ်ာ.......။
အေနာ္လည္း...... အဲ့သလိုပဲ...စားစရာေတြကို ငယ္ငယ္က ေ႐ြးခဲ့တာ......။
အခုေတာ့လည္း....... အဆင္ေျပရာပဲေပါ့ေလ..ေနာ့္.....။
ေမေမ့အိမ္မွ မဟုတ္တာ.......။
လူဘား၀လို႔ မျဖစ္ဖူးေလ.......ဟိဟိ.......း))
(အေနာ့္တက္ဂ္ကို ေအးေဆးေရးပါဗ်.....။ ေႂကြးတင္ရင္လည္း...... အတိုးမေတာင္းပါဘူးဗ်ာ........း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
"ဒီခရီး ဒီထီးနဲ႔၊ ဒီအရပ္ ဒီဖိနပ္နဲ႔ ဆိုသလို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ ၀တ္ဆင္ဖို႔ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။" I ware longgyi every time when I visit Myanmar. It's too hot to ware jean or long pant.
ေတာ္ေသးတာေပါ့ မေမရယ္ ..ငပိရည္ေလး ကယ္ေပလို ့ပဲ ...
ဟုတ္ပ ေနာ္ ။ စာအုပ္ေလးကိုင္ဖတ္ရတဲ့ အရသာ ကို အီးဘုတ္ ဖတ္တဲ့အရသာ နဲ ့ မယွဥ္နိုင္ဘူး ။အသစ္ေတြဘယ္လို ေကာင္း .. အေဟာင္းကိုပဲတလည္လည္ ဆိုတာ မွန္လိုက္ထာေလ ..
ေမေရးတာေတြ ဖတ္ျပီး အမက လုိက္မွတ္ေနတာ… ေမ ဒီလာလည္ရင္ ဒါေတြ မၾကိဳက္ဖူးဆိုတာ မွတ္ထားမွဆိုျပီးေလ… ျပီးေတာ့ ဘာမ်ားေကြ်းရင္ ေကာင္းမလဲဆုိ စဥ္းစားေနမိေသးတာ… အမလဲ စာအုပ္ကို စာအုပ္လို ဖတ္ရတာကို သိပ္သေဘာက်တာ… ကို္ယ္အရမ္းနွစ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေလးနဲ ့ ေအးေဆးတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ လဲေလ်ာင္းျပီး ျပင္ပေလာကၾကီးကို ေမ့ေနရတာေလာက္ အရသာရွိတာ မရွိဘူး… စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳမွ ုနဲ ့ု အာဟာရျဖစ္ဖို ့အတြက္ အေထာက္အကူ အမ်ားၾကီးေပးတဲ ့စာအုပ္ေလးေတြတဲ့လား… ေရးတတ္လိုက္တာေမရယ္… (btw, မ်က္မွန္ေလးတက္ရတယ္လား… စာေတြသိပ္လုပ္ရလို ့ထင္တယ္… အရင္က အမမေတြ ့မိသလိုပဲ)
Post a Comment