အလင္းေရာင္ကို လူတိုင္းႏွစ္သက္ၾကတယ္။ မက္ေမာၾကတယ္၊ လိုခ်င္ၾကတယ္။ ကမၻာဦးလူသားေတြဟာ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ အလင္းေရာင္လိုခ်င္လို႔ မီးကို ရွာေဖြခဲ့ၾကတယ္။ သိပၸံပညာရွင္ၾကီး ေသာမတ္ အက္ဒီဆင္ဟာ လွ်ပ္စစ္မီးကို တီထြင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးဟာ လူေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္တခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အသံုးအေဆာင္ စက္ပစၥည္းေတြဟာ လွ်ပ္စစ္မီးရွိမွသာ လည္ပတ္ ႏိုင္တာမို႔ မီးဟာ လူ႔ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑မွာ ပါ၀င္လာခဲ့တယ္။
အေမွာင္ကို မႏွစ္သက္တဲ့ လူသားေတြဟာ လိုအပ္ခ်က္အရ မီးကို သံုးစြဲရင္း တစတစ မလိုအပ္ဘဲလည္း သံုးစြဲလာၾကတယ္။ နီယြန္မီးေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးတခုရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပ ညတညကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ နံရံေတြေပၚက ေၾကာ္ျငာမီးေရာင္စံုေတြ။ ဟိုတယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ျပိဳးျပက္ေနတဲ့ မီးလံုးေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံု, ျပဇာတ္႐ံု သီေရတာေတြက မီးေရာင္ေတြ။ လမ္းမထက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးဆိုင္းေတြ၊ အထင္ကရ အေဆာက္အဦေတြ၊ တံတားေတြ၊ ေမွ်ာ္စင္ေတြမွာ အလွအပ တန္ဆာဆင္ ထြန္းညွိထားတဲ့ မီးေတြ … ။ မနည္းမေနာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ တကယ္လိုအပ္လို႔လား ဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတာ ခဏခဏ။
သူ႔ျပည္ သူ႔ရြာမွာ အလင္းေတြျဖာေနေပမဲ့ အဲဒီလို အလင္းမျဖာႏိုင္တဲ့ ကမၻာတဘက္ျခမ္းက ျမိဳ႕ျပည ေမွာင္ေမွာင္ေတြလဲ ရွိေသးတာကို ဘယ္လိုမွ ေမ့ထားလို႔ မရႏိုင္ဘူး။ ခုတေလာ ပိုၿပီး ေမ့လို႔မရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
“ရာသီဥတု ပူရတဲ့အထဲ မီးပ်က္ေတာ့ ေလွာင္အိုက္ေနတာပဲ”
“အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္လွည့္ေနတုန္း မီးပ်က္တာ အ၀တ္တခါေလွ်ာ္ရင္ တေနကုန္ၾကာတယ္”
“မီးလာရင္လည္း မီးအားက်ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဖြင့္လို႔ေတာင္ မရဘူး ယူပီအက္စ္က တခ်ိန္လံုး ထထေအာ္တာ”
“မီးစက္အျမဲေမာင္းေနရေတာ့ ဒီဇယ္ေတြ ဓာတ္ဆီေတြလည္း ေစ်းတက္တယ္”
မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ ဒီစကားေတြက ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ အေမွာင္ညေတြကို မေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ သတိေပးေနသလိုပဲ။ မီးတပြင့္ဟာ ပိုလွ်ံေနတဲ့သူအတြက္ အေရးမႀကီးေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့သူအတြက္ေတာ့ အေရးပါလြန္းပါတယ္။
အိမ္မွာမီးမရွိလို႔ ဓာတ္တိုင္ေအာက္မွာ စာဖတ္ရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိတယ္။
ဓာတ္တိုင္အလင္းေတာင္ မရွိလို႔ မီးခြက္, မွန္အိမ္, ဖေယာင္းတိုင္ မီးမွိန္မွိန္ေလးေတြနဲ႔ စာဖတ္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိတယ္။
မီးခြက္, မွန္အိမ္, ဖေယာင္းတိုင္ေတာင္ မတတ္ႏိုင္လို႔ ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္ေအာက္မွာ စာဖတ္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိတယ္။
သူတို႔ေတြအတြက္ လမိုက္တဲ့ညေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ဖြယ္ ညေတြေပါ့။
ပိုတဲ့ေနရာက ပိုေနၾကသလို … လိုတဲ့ေနရာက်ေတာ့လည္း လံုေလာက္ေအာင္ေတာင္ မရၾကပါလား။ ကြာျခားလိုက္တဲ့ ဘ၀ေတြ … ။
***
မေန႔ညက သတင္းနားေထာင္ေတာ့ သတင္းထဲမွာ earth hour 2010 ဟာ ဒီကေန႔ည (မတ္လ ၂၇ ရက္) လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ည ၈ နာရီ ခြဲတဲ့။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈း၂၉။ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ WWF earth hour ၀က္ဘ္ဆိုက္ကို သြားေတာ့ count down လုပ္ေနပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္။ စာပြဲေပၚက စာၾကည့္မီးကို အရင္ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းမီးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ၈း၃၀ နာရီ တိတိ။ တခန္းလံုး ေမွာင္သြားၿပီ။ လက္ပ္ေတာ့က ျဖာထြက္ေနတဲ့ အလင္းေရာင္ကလြဲလို႔ေပါ့။ လက္ပ္ေတာ့မပိတ္ဘဲ သတင္း ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္း လက္ပ္ေတာ့ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္သံုးအားနဲ႔ အခန္းမီးလံုးရဲ႕ သံုးအားဆိုရင္ လက္ပ္ေတာ့က ပိုသံုးမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္အရ (ဆိုပါေတာ့) လက္ပ္ေတာ့ပ္ကို မပိတ္ဘဲ အခန္းမီးကိုသာ ပိတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီညက ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တနာရီတိတိ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပိတ္ၾကသတဲ့။
အေမွာင္ကို မႏွစ္သက္တဲ့ လူသားေတြဟာ လိုအပ္ခ်က္အရ မီးကို သံုးစြဲရင္း တစတစ မလိုအပ္ဘဲလည္း သံုးစြဲလာၾကတယ္။ နီယြန္မီးေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးတခုရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပ ညတညကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ နံရံေတြေပၚက ေၾကာ္ျငာမီးေရာင္စံုေတြ။ ဟိုတယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ျပိဳးျပက္ေနတဲ့ မီးလံုးေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံု, ျပဇာတ္႐ံု သီေရတာေတြက မီးေရာင္ေတြ။ လမ္းမထက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးဆိုင္းေတြ၊ အထင္ကရ အေဆာက္အဦေတြ၊ တံတားေတြ၊ ေမွ်ာ္စင္ေတြမွာ အလွအပ တန္ဆာဆင္ ထြန္းညွိထားတဲ့ မီးေတြ … ။ မနည္းမေနာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ တကယ္လိုအပ္လို႔လား ဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတာ ခဏခဏ။
သူ႔ျပည္ သူ႔ရြာမွာ အလင္းေတြျဖာေနေပမဲ့ အဲဒီလို အလင္းမျဖာႏိုင္တဲ့ ကမၻာတဘက္ျခမ္းက ျမိဳ႕ျပည ေမွာင္ေမွာင္ေတြလဲ ရွိေသးတာကို ဘယ္လိုမွ ေမ့ထားလို႔ မရႏိုင္ဘူး။ ခုတေလာ ပိုၿပီး ေမ့လို႔မရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
“ရာသီဥတု ပူရတဲ့အထဲ မီးပ်က္ေတာ့ ေလွာင္အိုက္ေနတာပဲ”
“အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္လွည့္ေနတုန္း မီးပ်က္တာ အ၀တ္တခါေလွ်ာ္ရင္ တေနကုန္ၾကာတယ္”
“မီးလာရင္လည္း မီးအားက်ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဖြင့္လို႔ေတာင္ မရဘူး ယူပီအက္စ္က တခ်ိန္လံုး ထထေအာ္တာ”
“မီးစက္အျမဲေမာင္းေနရေတာ့ ဒီဇယ္ေတြ ဓာတ္ဆီေတြလည္း ေစ်းတက္တယ္”
မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ ဒီစကားေတြက ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ အေမွာင္ညေတြကို မေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ သတိေပးေနသလိုပဲ။ မီးတပြင့္ဟာ ပိုလွ်ံေနတဲ့သူအတြက္ အေရးမႀကီးေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့သူအတြက္ေတာ့ အေရးပါလြန္းပါတယ္။
အိမ္မွာမီးမရွိလို႔ ဓာတ္တိုင္ေအာက္မွာ စာဖတ္ရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိတယ္။
ဓာတ္တိုင္အလင္းေတာင္ မရွိလို႔ မီးခြက္, မွန္အိမ္, ဖေယာင္းတိုင္ မီးမွိန္မွိန္ေလးေတြနဲ႔ စာဖတ္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိတယ္။
မီးခြက္, မွန္အိမ္, ဖေယာင္းတိုင္ေတာင္ မတတ္ႏိုင္လို႔ ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္ေအာက္မွာ စာဖတ္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိတယ္။
သူတို႔ေတြအတြက္ လမိုက္တဲ့ညေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ဖြယ္ ညေတြေပါ့။
ပိုတဲ့ေနရာက ပိုေနၾကသလို … လိုတဲ့ေနရာက်ေတာ့လည္း လံုေလာက္ေအာင္ေတာင္ မရၾကပါလား။ ကြာျခားလိုက္တဲ့ ဘ၀ေတြ … ။
***
မေန႔ညက သတင္းနားေထာင္ေတာ့ သတင္းထဲမွာ earth hour 2010 ဟာ ဒီကေန႔ည (မတ္လ ၂၇ ရက္) လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ည ၈ နာရီ ခြဲတဲ့။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈း၂၉။ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ WWF earth hour ၀က္ဘ္ဆိုက္ကို သြားေတာ့ count down လုပ္ေနပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းပဲ လိုေတာ့တယ္။ စာပြဲေပၚက စာၾကည့္မီးကို အရင္ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းမီးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ၈း၃၀ နာရီ တိတိ။ တခန္းလံုး ေမွာင္သြားၿပီ။ လက္ပ္ေတာ့က ျဖာထြက္ေနတဲ့ အလင္းေရာင္ကလြဲလို႔ေပါ့။ လက္ပ္ေတာ့မပိတ္ဘဲ သတင္း ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္း လက္ပ္ေတာ့ရဲ႕ လွ်ပ္စစ္သံုးအားနဲ႔ အခန္းမီးလံုးရဲ႕ သံုးအားဆိုရင္ လက္ပ္ေတာ့က ပိုသံုးမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္အရ (ဆိုပါေတာ့) လက္ပ္ေတာ့ပ္ကို မပိတ္ဘဲ အခန္းမီးကိုသာ ပိတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီညက ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တနာရီတိတိ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပိတ္ၾကသတဲ့။
လက္ပ္ေတာ့ေလးလည္း အေမွာင္ထဲမွာ
အလင္းရွိဘ၀ေတြက တႏွစ္ကို တနာရီ အလင္းမဲ့ေပးျခင္းနဲ႔ ကမၻာၾကီးနဲ႔ သတၱ၀ါေတြကို ကူညီတယ္။ အလင္းမေလာက္ငွတဲ့ ဘ၀ေတြကေတာ့ မၾကာခဏလိုလို အလင္းမဲ့ေနေတာ့ မၾကာခဏ ကမၻာႀကီးကို ကူညီတယ္ ဆိုရေလမလား … ။
***
ဒီမနက္ အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ နာရီတနာရီ ေရွ႕တိုးေနပါၿပီ။
မနက္ ၆ နာရီ … ။ အျပင္မွာ အလင္းေရာင္ မသဲမကြဲ။
ကမၻာႀကီးက ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတယ္။ ပံုမွန္ သဘာ၀ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကို လိုက္ၿပီး ေန႔ေတြ ညေတြ အခ်ိန္ေတြ နာရီေတြ ရာသီေတြ ဥတုေတြ စသျဖင့္ လူေတြက သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ေဆာင္းရာသီဆို နာရီေတြကို ေနာက္ဆုတ္ ေႏြရာသီဆို ေရွ႕တိုး၊ အလင္းေရာင္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီဖို႔ လူေတြက ျပဳျပင္ ခ်ိန္ထိုးၾကတယ္။ အလင္းေရာင္ဟာ လူေတြအတြက္ ကမၻာၾကီးအတြက္ သက္ရွိေလာကသားေတြအတြက္ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။
ဒါဟာ ေလာကရဲ႕ အလင္းေရာင္ … ။
ေလာကရဲ႕ အလင္းေရာင္ အေရးႀကီးတာကို လူတိုင္းလိုလို သိၾကတယ္။ သတိျပဳမိၾကတယ္။ ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။
ဒါဆို … ဓမၼ အလင္းေရာင္ကိုေရာ … လို႔ ေတြးမိရင္းနဲ႔ …
စကၡံဳ ဥဒပါဒိ၊ ပညာမ်က္စိသည္ ထင္ရွားျဖစ္၏။
ဉာဏံ ဥဒပါဒိ၊ အသိဉာဏ္သည္ ထင္ရွားျဖစ္၏။
ပညာဥဒပါဒိ၊ အျပားအားျဖင့္ သိတတ္ေသာဉာဏ္ (ပညာ) သည္ ထင္ရွားျဖစ္၏။
၀ိဇၨာဥဒပါဒိ၊ ထိုးထြင္း၍ သိတတ္ေသာဉာဏ္ (၀ိဇၨာ) သည္ ထင္ရွားျဖစ္၏။
အာေလာေကာ ဥဒပါဒိ၊ ဉာဏ္အလင္းသည္ ထင္ရွားျဖစ္၏။
ဆိုတဲ့ ဓမၼစၾကာထဲက စာပိုဒ္ေလးကို ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားဟာ သစၥာေလးပါးတရားကို သိျမင္ၿပီး ဉာဏ္အလင္း ရခဲ့တယ္။ သူရခဲ့သလို ၃၁ ဘံုသားေတြ အလင္းေရာင္ရဲ႕ အရသာကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ ညႊန္ျပေပးခဲ့တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္သား သံဃာေတာ္ေတြက ဒီအလင္းေရာင္ကို တဆင့္ ျဖန္႔ျဖဴးေပးခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ … ေမွာင္တဲ့ေနရာမွာ ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း … လင္းတခါ ေမွာင္တလွည့္။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း … အေမွာင္ထဲကေန အလင္းေရာင္ရဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနေလရဲ႕။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း … အေမွာင္ထုထဲ စုန္းစုန္းျမဳပ္လို႔ … ။
အလင္းေရာင္ေတြ ဘယ္လိုရွိေနေပမဲ့ ...
အလင္းမသိတဲ့လူေတြရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့ အေမွာင္တိုက္ႀကီး ထာ၀ရ ဖံုးလႊမ္းေနဦးမွာမဟုတ္လား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ မတ္၊ ၂၀၁၀
၁၇း၁၈ နာရီ
နာရီေတြေရွ႕တိုးတိုင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြ …
၁) ေန႔တာ
၂) ေဟာင္းႏြမ္းသြားေသာ မနက္ခင္း
11 comments:
ေက်ာင္းတုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မီးခတ္ေမွာ္ လို႕ထင္ပါတယ္.. ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေရးထားတဲ့ စာသားေလးကို သတိရေနတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႕ဘက္ျခမ္းလင္းေစဖို႕ က်ဳပ္တို႕ဘက္ျခမ္းကေမွာင္ပါေစ။ (ကမၻာေျမေပၚေနသူမ်ား) တဲ့
(စကားလံုးအတိအက်ေတာ့မဟုတ္ဘူး)
အဲဒီလိုပါပဲ အလင္းမရသူေတြရွိေနရလို႕ အလင္းပိုလွ်ံေနသူေတြ ရွိေနရသလား။
ေမွာင္တာေတြရွိမွ လင္းတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္မယ္ မဟုတ္လား။ သဘာ၀ကိုက တခ်ိဳ႕အရာေတြ ထင္ရွားေစဖို႕ မမွ်တမႈနဲ႕ မွ်တထားရတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဓမၼအလင္းေရာင္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္စိနဲ႕ျမင္ႏိုင္တဲ့အလင္းအဆင့္ပဲ ျမင္ေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။
ေမွာင္တဲ့ေနရာေတြအားလုံး အလင္းရၾကပါေစ။
ၾကီးေမတစ္ေယာက္လည္း
ဥာဏ္အလင္းရပါေစ
ေရႊျပည္ၾကီးကေတာ့ ေႏြေရာက္လာလို႕ ေရမရွိေတာ့ အလင္းေတြ ပိုပိုေပ်ာက္လာျပီ ေရႊျပည္ၾကီးကလူေတြ ဥာဏ္အလင္း သဘာ၀အလင္း ေရအားအလင္း အားလံုး ရေစဖို႕ဆုေတာင္းေပးေတာ္မူပါ....
ခင္တဲ့
seesein
ညီမ ေမဓါဝီ ေရ
အလင္း မရတာ အဆိုးဆံုးေပါ႔...
အဲဒီ အထဲမွာမွ ယခုထက္ထိတိုင္ အလင္း မရ/မသိ တဲ႔ လူတစုေၾကာင္႔ အလင္းေပ်ာက္ေနရတဲ႔ ကိုယ္တို႕ ဘဝ ေတြကိုေတာ႔....
ဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာ ဓမၼအလင္း ေတြ မ်ားမ်ား ရေအာင္ က်င္႔ ႏိုင္ပါေစဗ်ာ...
ခင္တဲ႔
မေရႊစင္
ငပုတ္ေတြ ေၾကာင့္ေမွာင္ေနတဲ့ ကမၻာေျမတေနရာ..
အလင္းအျမန္ရပါေစ....
မေမေရ......
ဒီစာေလးကိုဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ.......။
ၿပီးေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က မီးမလာလို႔ ဖေယာင္းတိုင္ခပ္ႀကီးႀကီးေလးေတြထြန္းၿပီး စာက်က္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေလးကိုလည္း ျပန္သတိရမိလိုက္ေသးတယ္....။ စာက်က္ရင္း အရည္ေပ်ာ္က်လာေနတဲ့ ဖေယာင္းစေလးေတြကိုလိုက္ေဆာ့ေနမိတာေတြကိုေရာ....း))
ေနရာတိုင္းမွာ အလင္းစက္ေတြဖ်ာရင္း ကိုယ္စီလည္း အလင္းရ႐ွိေစခ်င္မိတယ္ဗ်ာ....။
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
အဲဒီညက အကိုတစ္ေယာက္ေျပာလို႔ မီးေတြ လိုက္ပိတ္လိုက္ေသးတယ္။ အတူတူပဲ ကြန္ျပဴတာေတာ့ မပိတ္လိုက္နိင္ဘူး။ အတၱက က်န္ေနေသးတာကိုးး။
ပညာအလင္းေတြ အေမွာင္ခ် ခံထားရတာ ပိုဆိုးတယ္ ။ ဘယ္ေလာင္စာနဲ႔မွ ထြန္းညိွလို႔ မရနိင္ဘူး...။
ကိုယ္အပါအဝင္ အလင္းေရာင္ေတြ ရၾကပါေစ..။
လွ်ပ္စစ္မီး မတီထြင္ခင္က လူေတြ ဘယ္လိုေနခဲ့ၾကတယ္ မသိဘူးေနာ္..
ခုေတာ့ မီးပ်က္တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ေနလို႕ကို မရဘူး.. အရမ္းမုန္းတယ္..။
အမေရ မီးအလင္းတင္မဟုတ္ဘူး။ ဥာဏ္အလင္းေတြလည္း ဖြင့္ဖုိ႕လိုေသးတယ္ေနာ္။
အဝိဇၨာအေမွာင္ေတြဖံုးလႊမ္းေနၾကတဲ ့လူတစုက ၊
သူတို ့ေၾကာင့္ အေမွာင္ထုထဲ မွာေန ေနၾကရသူေတြကို ေၾကာက္လို ့ ၊
နန္းေတာ္ၾကီးမွာ မီးေတြ ေရေတြလွ်ံေအာင္ ဖန္တီး ေနထိုင္ ေနၾကေပမဲ့ ၊ သူတို့ရင္ထဲ အပူမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ေတာက္ေလာင္ေနၾကေပလိမ့္မလည္း ေနာ္ ။
တရားဓမၼဘက္ကုိ ေခၚယူသြားတယ္ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ
Post a Comment