အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သည္ … တဲ့။
မနက္ အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း သတင္းဖြင့္ေတာ့ ေဟတီမွာ ငလ်င္လႈပ္သည့္သတင္းကို ၾကည့္ရစဥ္ ထိုစကားကို သတိရမိသည္။ အေဖအျမဲ ေျပာေနက် စကားျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ ငလ်င္အႀကီးအက်ယ္ လႈပ္တုန္းက အေဖေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ … ကိုယ္ ယံုၾကည္ အားကိုးသူ တေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရလွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ အေဖေျပာေလ့ရွိသည္။
ငလ်င္သတင္း ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာ။ အေဆာက္အဦးေတြ ၿပိဳက် ပ်က္စီး၊ လူေတြ ေသၾက၊ ဒဏ္ရာရၾက၊ တကယ့္အနိ႒ာ႐ံု။ ျမဲျမံသည္ဟု မွတ္ထင္ယူဆခဲ့ေသာ ကမၻာေျမႀကီး၊ ခိုင္မာသည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ဤေျမျပင္၊ လူသားေတြ အားလံုး ရပ္တည္ရာ၊ အားထားရာ ဤပထ၀ီ ေျမႀကီးသည္ မခိုင္မမာ မျမဲမျမံ မတည္မတံ့ဘဲ လႈပ္ရွားတုန္ခါေလေသာအခါ မွီတင္းေနထိုင္သူ လူသားအမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကရေလသည္။ သတင္းၾကည့္ရင္းျဖင့္ ႀကိဳတင္ မခန္႔မွန္းႏိုင္သည့္ သဘာ၀တရား၏ ေဘးအႏၲရာယ္ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သည့္အရာမွ မျမဲျခင္း အစိုးမရျခင္း သေဘာတရားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ထိတ္လန္႔စြာ ဆင္ျခင္မိေလ၏။
သို႔ျဖင့္ နံနက္စာစားၿပီး ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္သည္။ ရာသီဥတုက သုညေအာက္ ၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ ေႏြးေထြးလံုျခံဳေအာင္ အထပ္ထပ္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ကာ အိမ္မွထြက္သည္။ မိုးႏွင့္ေရာေသာ ႏွင္းစက္မ်ား တဖြဲဖြဲ။ ယခင္ေန႔ေတြက ထူထပ္စြာက်ခဲ့ေသာ ႏွင္းေတြက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူတကာနင္းသျဖင့္ နင္းျပားျဖစ္ၿပီး မာေက်ာ ေအးခဲ၍ေနၿပီ။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ေလွ်ာက္စဥ္ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္မို႔ ဘုရားတ-ရင္း လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ျခံစည္း႐ိုးနံရံမ်ားကို ကိုင္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ႏွင္းတျဖစ္လဲ ေရခဲ ျဖဴျဖဴေတြ မရွိ။ ေျပာင္ေနသည္ဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚကပဲ ေလွ်ာက္မည္ စိတ္ကူးၿပီး ႏွင္းေရခဲမ်ားႏွင့္ လြတ္ရာ လမ္းမထက္ကို ေျခလွမ္းလိုက္စဥ္
ရႊီး …. ဘိုင္း … အင့္
ဆိုၿပီး ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲပါေလေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားသလား မျမင္သလား ဘာမွမသိေတာ့၊ တကိုယ္လံုးထူပူစြာျဖင့္ မတ္တပ္ထရပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မရ၊ ေနာက္တႀကိမ္ … ေနာက္တႀကိမ္ … ေနာက္တႀကိမ္။ ဘယ္လိုမွ ရပ္၍ မရေတာ့။ ဟင္ ... ေျခေထာက္ေတြက အေကာင္းႀကီးပါ၊ အနည္းငယ္ နာက်င္႐ံုကလြဲ၍ က်ဳိးပဲ့ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းခဲ ေရခဲမရွိဟုထင္၍ လွမ္းလိုက္ေသာ ကတၱရာလမ္းမက black ice ေတြျဖင့္ မဲေျပာင္ေနသည္ကိုး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္မည္ဆိုလွ်င္ ျပန္လဲလဲသြားကာ ထ၍ မရေတာ့ေပ။ ခက္ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။
လမ္းတဖက္က လူႀကီးတေယာက္က Are you ok? ဟု ေအာ္ေမးသည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။ ေခါင္းညိတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမိသည္။ “go back to snow” ထိုလူႀကီးက ေအာ္ေျပာျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚရွိ ခဲေနေသာ ႏွင္းေတြဆီ ျပန္သြားခိုင္းတာ။ လမ္းမထက္မွာက မျမင္ရေသာ ေရခဲျပင္ကိုး။ ႏွင္းခဲကမွ black ice ထက္ ေတာ္ေသးသည္တဲ့။ “I can’t move” ဟု ျပန္ေျပာမိေသာ္လည္း အားလံုးက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ေနၾကရသည့္ ဘ၀ေတြခ်ည္းမို႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ လာမကယ္ႏိုင္၊ မထူႏိုင္။ ကိုင္း … ကိုယ္ထူမွ ကိုယ္ထ … အိုး အီး အား ဆိုၿပီး ေအာ္ရင္းျပဳရင္း ကိုး႐ိုး ကားယားႏွင့္ပင္ အနားမွာ ရပ္ထားသည့္ ကားတစီးအနား ေလးဘက္ေထာက္ရင္း ေရာက္သြားသည္။ ကားကိုကိုင္၍ ရပ္ေတာ့ ေလွ်ာေလွ်ာ ေလွ်ာေလွ်ာႏွင့္ပင္ ရပ္၍ရသြားၿပီ။ ဆက္လွမ္းမရေသး။ ကားကလဲ ေရခဲေတြဖံုးေနေတာ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ေျခလွမ္းမယ္ၾကံလွ်င္ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္မို႔ တလွမ္းပင္ မလွမ္းရဲေတာ့ျပန္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ကားကိုမွီကာ ဖုန္းထုတ္၍ သူငယ္ခ်င္းဆီေခၚ၊ အမဆီေခၚ၊ ဘယ္သူကမွ ဖုန္းမကိုင္။ တက္ခ္စီ ဆားဗစ္ကို ဆက္ျပန္ေတာ့လည္း လိုင္းမအား။ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာေသာ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈက ေျပာမျပတတ္။ တကယ္တမ္း လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ အနားမွာမရွိပါလား။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ progress test ရွိတယ္။ ျဖစ္ေအာင္ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေျခလွမ္း တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ထပ္လွမ္းကာ ျခံစည္း႐ိုးကို အျမန္ကိုင္လိုက္၏။ ျခံစည္း႐ိုးကိုင္၍ တေရြ႕ေရြ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရင္း လမ္းျဖတ္ကူးရမည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ လမ္းျဖတ္ကူးလွ်င္ ျခံစည္း႐ိုးလည္းမရွိ၊ ကိုင္စရာ တြယ္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ခိုမွီတြယ္စရာ ဘာမွ မရွိဘဲ လက္လြတ္ေျခလြတ္ေတာ့ျဖင့္ မေလွ်ာက္ရဲပါ။ သည္လိုႏွင့္ လမ္းေထာင့္မွာ ရပ္ေနရင္း တက္ခ္စီတစီးတေလ ေခၚ၍ရႏိုး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္သြားသည္။ တလွမ္း စမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေလွ်ာခနဲ။ မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ျပန္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့။ လူတကိုယ္လံုးလည္း တုန္ယင္ေနၿပီ။ စိတ္အားငယ္သျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဆက္တိုက္က်ေနေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္လည္း လြန္သြားၿပီ။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ကာ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ အတူေန သူငယ္ခ်င္းဆီကို မက္ေဆ့ခ်္ပို႔၍ လာေခၚခိုင္းရသည္။ သူက ဒီအေျခအေနသိ၍ အစကတည္းက ေက်ာင္းမသြားဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူပင္။ သူလာေခၚေတာ့မွ သူ႔လက္ကို ဆြဲကာ တေရြ႕ေရြ႕ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေလ၏။ မနက္ရွစ္နာရီေက်ာ္မွာ အိမ္က ထြက္ခဲ့သည္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲလုၿပီ။ တကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္ေနၿပီ။ ေခါင္းေတြလဲ တဒံုးဒံုးႏွင့္ ကိုက္ခဲေနၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ ဆရာေတြဆီ အီးေမးလ္ျဖင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာကာ ခြင့္တိုင္။ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားထားသည့္ စာအုပ္ကလည္း ဒီေန႔ ျပန္အပ္ရမွာမို႔ စာၾကည့္တိုက္မွဴးထံ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာ။ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သတင္းထပ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ တျပည္လံုးမွာ ႏွင္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေတြ။ Yorkshire နယ္တ၀ိုက္ black ice ေတြေၾကာင့္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြ။ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ပိတ္သည့္ သတင္းေတြ။ ရာသီဥတု သတိေပးခ်က္ေတြ။
ေၾသာ္ ကိုယ္တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာကလား။
***
ထိုလမ္းကို ေန႔စဥ္လိုလို ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
တခါတရံ ေျပးေျပးလႊားလႊားပင္ သြားေနက်။ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ယံုၾကည္ ရဲ၀ံ့စြာ လွမ္းေနက်။ အခုေတာ့ ဒီလမ္းကို ေျခခ်ရန္ပင္ မ၀ံ့ေတာ့ၿပီ။ ဒီလမ္းေလွ်ာက္မွ လိုရာ ေရာက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သြားရမည့္ခရီးကိုပင္ မသြားလိုေတာ့ၿပီ။ ယံုၾကည္အားကိုးစြာ အျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ထိုလမ္းသည္ လွမ္းသူကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ျပဳရက္ေလၿပီ။
အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သည္။
ထိုစကားကို ျပန္ေတြးမိ၏။
မိမိယံုၾကည္စြာ အားကိုးအားထား ျပဳေနသည့္ အရာတခုခုက မိမိကို ေဘးျဖစ္ေစေသာအခါ မည္သည့္အရာကို ယံုၾကည္အားကိုးရပါေတာ့မည္နည္း။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၁၄း၄၄ နာရီ
မနက္ အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း သတင္းဖြင့္ေတာ့ ေဟတီမွာ ငလ်င္လႈပ္သည့္သတင္းကို ၾကည့္ရစဥ္ ထိုစကားကို သတိရမိသည္။ အေဖအျမဲ ေျပာေနက် စကားျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ ငလ်င္အႀကီးအက်ယ္ လႈပ္တုန္းက အေဖေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ … ကိုယ္ ယံုၾကည္ အားကိုးသူ တေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရလွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ အေဖေျပာေလ့ရွိသည္။
ငလ်င္သတင္း ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာ။ အေဆာက္အဦးေတြ ၿပိဳက် ပ်က္စီး၊ လူေတြ ေသၾက၊ ဒဏ္ရာရၾက၊ တကယ့္အနိ႒ာ႐ံု။ ျမဲျမံသည္ဟု မွတ္ထင္ယူဆခဲ့ေသာ ကမၻာေျမႀကီး၊ ခိုင္မာသည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ဤေျမျပင္၊ လူသားေတြ အားလံုး ရပ္တည္ရာ၊ အားထားရာ ဤပထ၀ီ ေျမႀကီးသည္ မခိုင္မမာ မျမဲမျမံ မတည္မတံ့ဘဲ လႈပ္ရွားတုန္ခါေလေသာအခါ မွီတင္းေနထိုင္သူ လူသားအမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကရေလသည္။ သတင္းၾကည့္ရင္းျဖင့္ ႀကိဳတင္ မခန္႔မွန္းႏိုင္သည့္ သဘာ၀တရား၏ ေဘးအႏၲရာယ္ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သည့္အရာမွ မျမဲျခင္း အစိုးမရျခင္း သေဘာတရားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ထိတ္လန္႔စြာ ဆင္ျခင္မိေလ၏။
သို႔ျဖင့္ နံနက္စာစားၿပီး ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္သည္။ ရာသီဥတုက သုညေအာက္ ၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ ေႏြးေထြးလံုျခံဳေအာင္ အထပ္ထပ္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ကာ အိမ္မွထြက္သည္။ မိုးႏွင့္ေရာေသာ ႏွင္းစက္မ်ား တဖြဲဖြဲ။ ယခင္ေန႔ေတြက ထူထပ္စြာက်ခဲ့ေသာ ႏွင္းေတြက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူတကာနင္းသျဖင့္ နင္းျပားျဖစ္ၿပီး မာေက်ာ ေအးခဲ၍ေနၿပီ။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ေလွ်ာက္စဥ္ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္မို႔ ဘုရားတ-ရင္း လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ျခံစည္း႐ိုးနံရံမ်ားကို ကိုင္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ႏွင္းတျဖစ္လဲ ေရခဲ ျဖဴျဖဴေတြ မရွိ။ ေျပာင္ေနသည္ဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚကပဲ ေလွ်ာက္မည္ စိတ္ကူးၿပီး ႏွင္းေရခဲမ်ားႏွင့္ လြတ္ရာ လမ္းမထက္ကို ေျခလွမ္းလိုက္စဥ္
ရႊီး …. ဘိုင္း … အင့္
ဆိုၿပီး ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲပါေလေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားသလား မျမင္သလား ဘာမွမသိေတာ့၊ တကိုယ္လံုးထူပူစြာျဖင့္ မတ္တပ္ထရပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မရ၊ ေနာက္တႀကိမ္ … ေနာက္တႀကိမ္ … ေနာက္တႀကိမ္။ ဘယ္လိုမွ ရပ္၍ မရေတာ့။ ဟင္ ... ေျခေထာက္ေတြက အေကာင္းႀကီးပါ၊ အနည္းငယ္ နာက်င္႐ံုကလြဲ၍ က်ဳိးပဲ့ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းခဲ ေရခဲမရွိဟုထင္၍ လွမ္းလိုက္ေသာ ကတၱရာလမ္းမက black ice ေတြျဖင့္ မဲေျပာင္ေနသည္ကိုး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္မည္ဆိုလွ်င္ ျပန္လဲလဲသြားကာ ထ၍ မရေတာ့ေပ။ ခက္ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။
လမ္းတဖက္က လူႀကီးတေယာက္က Are you ok? ဟု ေအာ္ေမးသည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။ ေခါင္းညိတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမိသည္။ “go back to snow” ထိုလူႀကီးက ေအာ္ေျပာျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚရွိ ခဲေနေသာ ႏွင္းေတြဆီ ျပန္သြားခိုင္းတာ။ လမ္းမထက္မွာက မျမင္ရေသာ ေရခဲျပင္ကိုး။ ႏွင္းခဲကမွ black ice ထက္ ေတာ္ေသးသည္တဲ့။ “I can’t move” ဟု ျပန္ေျပာမိေသာ္လည္း အားလံုးက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ေနၾကရသည့္ ဘ၀ေတြခ်ည္းမို႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ လာမကယ္ႏိုင္၊ မထူႏိုင္။ ကိုင္း … ကိုယ္ထူမွ ကိုယ္ထ … အိုး အီး အား ဆိုၿပီး ေအာ္ရင္းျပဳရင္း ကိုး႐ိုး ကားယားႏွင့္ပင္ အနားမွာ ရပ္ထားသည့္ ကားတစီးအနား ေလးဘက္ေထာက္ရင္း ေရာက္သြားသည္။ ကားကိုကိုင္၍ ရပ္ေတာ့ ေလွ်ာေလွ်ာ ေလွ်ာေလွ်ာႏွင့္ပင္ ရပ္၍ရသြားၿပီ။ ဆက္လွမ္းမရေသး။ ကားကလဲ ေရခဲေတြဖံုးေနေတာ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ေျခလွမ္းမယ္ၾကံလွ်င္ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္မို႔ တလွမ္းပင္ မလွမ္းရဲေတာ့ျပန္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ကားကိုမွီကာ ဖုန္းထုတ္၍ သူငယ္ခ်င္းဆီေခၚ၊ အမဆီေခၚ၊ ဘယ္သူကမွ ဖုန္းမကိုင္။ တက္ခ္စီ ဆားဗစ္ကို ဆက္ျပန္ေတာ့လည္း လိုင္းမအား။ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာေသာ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈက ေျပာမျပတတ္။ တကယ္တမ္း လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ အနားမွာမရွိပါလား။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ progress test ရွိတယ္။ ျဖစ္ေအာင္ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေျခလွမ္း တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ထပ္လွမ္းကာ ျခံစည္း႐ိုးကို အျမန္ကိုင္လိုက္၏။ ျခံစည္း႐ိုးကိုင္၍ တေရြ႕ေရြ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရင္း လမ္းျဖတ္ကူးရမည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ လမ္းျဖတ္ကူးလွ်င္ ျခံစည္း႐ိုးလည္းမရွိ၊ ကိုင္စရာ တြယ္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ခိုမွီတြယ္စရာ ဘာမွ မရွိဘဲ လက္လြတ္ေျခလြတ္ေတာ့ျဖင့္ မေလွ်ာက္ရဲပါ။ သည္လိုႏွင့္ လမ္းေထာင့္မွာ ရပ္ေနရင္း တက္ခ္စီတစီးတေလ ေခၚ၍ရႏိုး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္သြားသည္။ တလွမ္း စမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေလွ်ာခနဲ။ မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ျပန္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့။ လူတကိုယ္လံုးလည္း တုန္ယင္ေနၿပီ။ စိတ္အားငယ္သျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဆက္တိုက္က်ေနေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္လည္း လြန္သြားၿပီ။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ကာ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ အတူေန သူငယ္ခ်င္းဆီကို မက္ေဆ့ခ်္ပို႔၍ လာေခၚခိုင္းရသည္။ သူက ဒီအေျခအေနသိ၍ အစကတည္းက ေက်ာင္းမသြားဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူပင္။ သူလာေခၚေတာ့မွ သူ႔လက္ကို ဆြဲကာ တေရြ႕ေရြ႕ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေလ၏။ မနက္ရွစ္နာရီေက်ာ္မွာ အိမ္က ထြက္ခဲ့သည္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲလုၿပီ။ တကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္ေနၿပီ။ ေခါင္းေတြလဲ တဒံုးဒံုးႏွင့္ ကိုက္ခဲေနၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ ဆရာေတြဆီ အီးေမးလ္ျဖင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာကာ ခြင့္တိုင္။ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားထားသည့္ စာအုပ္ကလည္း ဒီေန႔ ျပန္အပ္ရမွာမို႔ စာၾကည့္တိုက္မွဴးထံ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာ။ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သတင္းထပ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ တျပည္လံုးမွာ ႏွင္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေတြ။ Yorkshire နယ္တ၀ိုက္ black ice ေတြေၾကာင့္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြ။ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ပိတ္သည့္ သတင္းေတြ။ ရာသီဥတု သတိေပးခ်က္ေတြ။
ေၾသာ္ ကိုယ္တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာကလား။
***
ထိုလမ္းကို ေန႔စဥ္လိုလို ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
တခါတရံ ေျပးေျပးလႊားလႊားပင္ သြားေနက်။ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ယံုၾကည္ ရဲ၀ံ့စြာ လွမ္းေနက်။ အခုေတာ့ ဒီလမ္းကို ေျခခ်ရန္ပင္ မ၀ံ့ေတာ့ၿပီ။ ဒီလမ္းေလွ်ာက္မွ လိုရာ ေရာက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သြားရမည့္ခရီးကိုပင္ မသြားလိုေတာ့ၿပီ။ ယံုၾကည္အားကိုးစြာ အျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ထိုလမ္းသည္ လွမ္းသူကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ျပဳရက္ေလၿပီ။
အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သည္။
ထိုစကားကို ျပန္ေတြးမိ၏။
မိမိယံုၾကည္စြာ အားကိုးအားထား ျပဳေနသည့္ အရာတခုခုက မိမိကို ေဘးျဖစ္ေစေသာအခါ မည္သည့္အရာကို ယံုၾကည္အားကိုးရပါေတာ့မည္နည္း။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၁၄း၄၄ နာရီ
17 comments:
ငလ်င္အႀကီးအက်ယ္လႈပ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ယံုၾကည္အားထား ရပ္တည္ေနရတဲ့ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကိုမွ အားမကိုးရေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ အရမ္းကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရသတဲ့...
လမ္းကိုယ္တိုင္ကိုက ေဘးျဖစ္ေစတဲ့အခါ..
အင္း.. ေနာက္ထပ္ ေရြးစရာလမ္းလည္း မရွိေတာ့တဲ့အခါ...
လာဖတ္သြားပါတယ္ မေမဓါဝီ
အတိတ္ ကံေၾကာင့္လို ့သာ သတ္မွတ္လိုက္ပါေတာ့
မိမိယံုၾကည္စြာ အားကိုးအားထား ျပဳေနသည့္ အရာတခုခုက မိမိကို ေဘးျဖစ္ေစေသာအခါ မည္သည့္အရာကို ယံုၾကည္အားကိုးရပါေတာ့မည္နည္း။
သိဘူး။ခက္တယ္..
အမစာေတြလာဖတ္တာ...
ေႏြး၂ေထြး၂ေနပါ။ေဆးလိမ္းပါ။
ေၾကာက္စရာၾကီးေနာ္..။
ညီမ
black ice ထက္ ပုိဆုိးတာ တစ္ခု ရွိေသးတယ္၊ ေခါင္မုိးေစာင္းေတြမွာ ႏွင္းအျဖစ္ကေန ေရခဲျဖစ္သြားျပီး ေၾကြက်တဲ့ ေရခဲဆူးေတြ၊ အဲဒါပုိျပီး အႏၲရာယ္ မ်ားတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ေတာ့ ထင္တယ္၊ ဒီလုိပဲ စိတ္မညစ္ပါနဲ႕။
မေမ
အနားယူေနာ္ ။ တရားေလးမွတ္ ...း)
လက္တြဲေဖာ္ေလး ေကာင္းႏိုးရာရာေလး ရွာေပးမယ္ေနာ္။
ခဏ ေစာင့္
ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္..black ice မွာ လြန္းစံဝတို႔ ဂြ်မ္းျပန္က်ေပါင္းမ်ားျပီ
ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ႔ black ice မရွိလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ႔...ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သဘာ၀ေဘး
ဆိုတာ ဒုကၡေပးတာပါပဲ....
ဒီမွာဆိုရင္ေတာ႔..လက္ကမ္းမည္႔သူေတြေပၚလာေကာင္းပါရဲ႕
အဂၤလန္မွာ ႏွင္းေတြ အရမ္းက်ေနတဲ့ သတင္းကုိ ေတြ႕မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ႏွင္းေတြ ေပ်ာက္ၿပီး လမ္းကေလးက ေလွ်ာက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလာဦးမွာပါ။
ေခ်ာ္မလဲေအာင္ လမ္းမေပၚမွာ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး သြားေနၾကသူေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/8458480.stm?ls
ပန္ပန္ေရ ... ေနာက္ထပ္ေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ငိုေနမိတာ။ :(
ရြက္လႊင့္ျခင္း ... ဟုတ္မယ္ .. အတိတ္ကံေၾကာင့္၊ မျမင္ရတဲ့ အတိတ္က ဆိုးတဲ့ကံေတြက တကယ္ပဲ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
ညီမေရ ... ေဆးလိမ္း၊ ေဆးေသာက္ၿပီး တေန႔လံုး နားလိုက္တယ္။
ဟုတ္ပ ကိုေအာင္ .. ေရခဲဆူးေတြက ပိုအႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ က်မတို႔ဘက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္။
ေဒၚေလးဟန ... မေန႔ကတရက္ေတာ့ အနားယူပါတယ္။ တရားမွတ္ဖို႔လဲ ႀကိဳးစားပါတယ္။ လက္တြဲစရာ မရွိသူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရခဲစကိတ္စီးတဲ့ တုတ္ေတြနဲ႔ ေထာက္ျပီးသြားၾကတာပဲ။ မေမလဲ အဲေလာက္ဆို ရပါၿပီ။
ဘဘေက်ာက္ ... ဘေက်ာက္က ဂြ်မ္းျပန္က်တာ။ က်မက ပက္လက္လန္လဲတာ။
ဟုတ္တယ္ ကိုေပါက္စ .. သဘာ၀ေဘးက ဒုကၡေပးတာခ်ည္းပါပဲ။ အနားကလူေတြက သူတို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ေနရမို႔ လက္မကမ္းတာလို႔ဘဲ ေျဖေတြးလိုက္ပါတယ္။
ကိုေပါေရ ... အဲဒီလင့္ခ္မွာပါတဲ့ West Yorkshire ဆိုတာ က်မအခုေနတဲ့ ေဒသပါပဲ။ ေလးဘက္ေထာက္ရတာ က်မတေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ :) မေန႔က အဆိုးဆံုး အေျခအေနေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေခ်ာ္လဲၾကတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ မေန႔ကထက္ စာရင္ ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမယ္။
အားလံုးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
ေသခ်ာသည္ ေမဓါဝီ ကိုယ့္ညီမ
ေျခၾကြမရ ေနရခက္ပါေသး၊
ေလးဘက္ေထာက္ကာ ကြ တ စြာနဲ ့
ပက္လက္မလွန္ ဂၽြမ္းမျပန္ေအာင္ ၊
အစြမ္းေတြျပ လမ္းမေပၚမွာ ၊
အားကိုးရွာမရ ဒီဒုကၡကို ၊
ကိုယ္ခ်င္းရယ္စာ ညွာတာမိ၏ ။
ဒါေပမဲ့လည္း
ေက်ာင္းမတက္ပဲ အိမ္မွာျမဲရ
ဒီခဏက
ပိုဇိမ္က်မယ္ ထင္ပါရ ။
( ခင္မင္စြာ ေနာက္ေျပာင္ျခင္းပါ ..
စိတ္မဆိုး ေစခ်င္.... )
ဘိုင္းကနဲ ပစ္လဲက်သြားပံုမ်ား မ်က္စိေရွ႕မွာ တကယ္ ျဖစ္သြားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္...
သြားတာလာတာ ဆင္ ျခင္ ဘာ...
းဝ)
အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သတဲ့လားညီမေရ… အားငယ္လက္စက ပိုအားငယ္မိျပန္တယ္…
ေမေရ… အခုဘယ္လိုေနေသးလဲညီမ… ဒဏ္ျဖစ္သြားရင္ ရာသီဥတုေအးေတာ့ ပိုခံရခက္လိမ့္မယ္… လိမ္းေဆးေလးလိမ္းျပီး ျဖစ္တဲ့ေနရာေလးကို တခုခုနဲ ့ပတ္ထား ျပီးေတာ့ေရေႏြးအိတ္ေလးကပ္ေပးေလ… အေမေမာင္ေလးကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွာေၾကာက္တယ္လို ့ အျမဲျငီးတယ္… သူ ့သူငယ္ခ်င္းဆီေရးတဲ့စာထဲမွာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ လက္အိတ္ကေလးစြတ္၊ ေလာင္းကုတ္ထဲထည့္၊ ပါးစပ္ထဲကအခိုးေလးေတြထြက္ မိုက္လိုက္တာလို ့ထင္ရေပမယ့္.. တကယ္ရင္ဆိုင္ရေတာ့ ခံစားလိုက္ရတာ နွင္းေတြေတာင္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုပဲ…
ေရခဲအတြက္ ဆူးပါတဲ႔ ဘိနပ္၀ယ္ထားပါလား။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ပဲ အားကိုးရင္ေတာ႔ နဲနဲခံသာမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ေမေရ..မ ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္ေပးပါတယ္.
မ လည္း နစ္စဥ္လိုလို ျဖစ္ေနက်မို႕ပါ.
အဲဒီလို ေရခဲမိုး ေတြရြာျပီဆိုရင္အျပင္ထြက္ရမွာ အရမ္းေဳကာက္ပဲ...
ေမကခုမွတခါပဲ ရွိေသးတာဆိုေတာ႔ မ ေလာက္မဆိုးေသးဘူးလို့ပဲစိတ္ေျဖလိုက္ေနာ္
Well...if you don't need snow shoes often, here is my idea of DIY snow shoes. Cut open the can, and make holes with nail or sharp object. It'll become spikey on one side. You attach that to your shoes with rubberband. Wah..la!
အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သည္...၊ ၇ လံုးထဲနဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္မက ၿခံဳငံုမိတယ္ေနာ္...၊ က်စ္လစ္လြန္းတဲ့ စကားစုေလးပါပဲ..၊
ကားတာယာမွာ ခ်ိန္းမတပ္မိဘဲ black ice ေပၚမွာ တခါတုန္းက ေမာင္းဖူးတယ္၊ ကူကယ္ရာမဲ့ ဆိုတာ အဲဒီမွာ ၁၀၀% နားလည္သြားတာ..၊ း) ဘရိတ္လည္း မဖမ္းရဲဘူး၊ ကဲ..တိုက္ခ်င္ရာသာ တိုက္လိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး ဒီအတိုင္းသာ လႊတ္ထားလိုက္ရေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ :)
Post a Comment