Monday, December 18, 2006

ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာလဲ ….

‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’
‘ဟမ္’
မေန႔က ညေနခင္း လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူထိုင္ေနတုန္း ကေလးေလးတေယာက္ အနားေရာက္လာၿပီး မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။
ရုတ္တရက္ သူေျပာတာ နားမလည္လိုက္ဘူး။ သူက ႏွပ္တခ်က္ရွဴးခနဲ ရႈံ႕သြင္းလိုက္ရင္း ထပ္ေျပာတယ္။
‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’
အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ေခါင္းေပၚရြက္လာတဲ့ ေတာင္းကေလးထဲ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ စပါးတြဲေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ စပါးတြဲလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ပါ။
ကေလးေလးက အေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ တကယ့္ကို ေသးေသးပိစိေလး။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ေၾကာင္ေခ်းရုပ္ေပါက္ေနျပီး ႏွပ္ေခ်းကတရႈံ႕ရႈံ႕ … ၾကယ္သီးတလံုးမွ မပါတဲ့ အက်ၤ ီရင္ဘတ္က ဟျပဲ ။ ေဘာင္းဘီက တဖက္တို တဖက္ရွည္၊ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာသက္သက္။
ဒါနဲ႔ က်မက ၾကံဳတုန္း သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးလိုက္ပါတယ္။
‘သားက ဘယ္ကေနျပီး လာေရာင္းတာလဲ’
‘တမ္းနားေဂ်း’
သူေျပာတာ နားမလည္လို႔ သံုးေလးခါ ထပ္ေမးရပါတယ္။ ေနာက္မွ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားေစ်းက ဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။
‘အေဖ အေမ မပါဘူးလား … သား တေယာက္ထဲလား’
‘ဟင့္အင္း …. မပါဘူး … တေယာက္ထဲ’
ေျပာသာေျပာတာ သူက တခ်က္တခ်က္ ဟုိဘက္နား လွမ္းၾကည့္ေနလို႔ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပါမယ္လို႔ က်မထင္ပါတယ္။
‘ဘာနဲ႔လာလဲ …’
‘ကားနဲ႔’
တေယာက္ထဲ ကားဘယ္လိုစီးလဲ … ဘယ္နားမွာကားစီးရလဲ … စသျဖင့္ က်မေမးသမွ်ေတြ သူေျဖေပးပါတယ္။ သူေျဖသမွ်ေတာ့ က်မအကုန္နားမလည္ပါဘူး။
‘စပါးတတြဲ ဘယ္ေလာက္လဲ သား…’
‘နား…ဂ်ယ္’
သူေျပာတာ ငါးက်ပ္နဲ႔ ငါးဆယ္ မသဲကြဲပါဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ငါးက်ပ္လား လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ဟင့္အင္း နားဂ်ယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ ၅၀ တန္တရြက္ထုတ္ျပီး သူ႔ကိုေပးရင္း
‘သားက အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ’
‘တံုးႏွစ္’
လက္ကေလး ၃ေခ်ာင္းေထာင္ျပီးေျပာေတာ့ က်မရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားမိပါတယ္။
အသက္ သံုးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ဟာ ခုလို ေစ်းေရာင္းေနရတာ …ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ … လို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အသက္သံုးႏွစ္အရြယ္ ဆိုတာ မိခင္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လို႔ေကာင္း ေဆာ့လို႔ ေကာင္းတဲ့ အပူအပင္ကင္းမဲ့တဲ့ အရြယ္ေလးပါ။
က်မ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ငိုင္ေတြေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက တျခား၀ိုင္းေတြဘက္ ဆက္ထြက္သြားျပီး သူ႔စပါးတြဲေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနပါတယ္။
သူသြားေရာင္းတဲ့ ၀ိုင္းေတြမွာ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ျပီး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾက ေမာင္းထုတ္ၾကနဲ႔ပါ။ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လာေသာက္ေနတဲ့ ဘယ္လိုလူကမ်ား သူ႔ရဲ႕ စပါးတြဲေတြ ၀ယ္သြားၾကမွာလဲ။ က်မလဲ သူ႔ကို ၅၀ေပးလိုက္ေပမဲ့ စပါးတြဲေတာ့ မယူလိုက္ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ဟို၀ိုင္း ဒီ၀ိုင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’ လို႔ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ သူ႔ကို လဖက္ရည္ဆိုင္အျပင္က စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီး လွမ္းေခၚလိုက္လို႔ က်မ နည္းနည္း၀မ္းသာသြားမိတယ္။ စာကေလးနဲ႔ စပါးတြဲက အံကိုက္ပဲဆိုေတာ့ .. ဒီမိန္းမၾကီး စပါးတြဲ၀ယ္ရင္ ကေလးေလးလဲ ေစ်းေရာင္းရျပီေပါ့။
သူတို႔ေနရာက က်မတို႔စားပြဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာမို႔ က်မလဲ အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီးနဲ႔ ကေလးေလး အျပန္အလွန္ ေစ်းစကားေျပာၾကျပီး မိန္းမႀကီးက ေတာင္းထဲက စပါးတြဲေတြ တခုျပီးတခု ေရတြက္ရင္း ယူပါတယ္။
၁၅ တြဲကို ၅၀၀ နဲ႔ ဆစ္တာလား တြဲ ၂၀ ကို ၅၀၀ နဲ႔ ဆစ္တာလား က်မ ေသခ်ာမၾကားရပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမိန္းမၾကီး ေစ်းဆစ္ေနတာပါ။
‘ဘယ္လိုမိန္းမၾကီးလဲမသိဘူး၊ ေစတနာရွိရင္ ပိုက္ဆံအလကားေပးလိုက္ပါလား၊ ေစတနာရွိသေယာင္ေယာင္နဲ႔ ၀ယ္မလုိလိုုလုပ္ျပီးေတာ့ ကေလးကို မတရားေစ်းဆစ္ေနတယ္… အသက္ကျဖင့္ ….’
က်မသူငယ္ခ်င္းက ေဒါကန္ျပီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာေနပါတယ္။ က်မတို႔ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မိန္းမၾကီးက ကေလးရဲ႕ ေတာင္းေလးထဲ စပါးတြဲေတြ ျပန္ျပီးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မယူေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပ့ါ။ ေဘးကၾကည့္တဲ့ က်မတို႔ကသာ ေဒါမနႆေတြပြားေနမိတာ … ကေလးေလးကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပါပဲ။ သူ႔ေတာင္းကေလးရြက္ျပီး ဟို၀ိုင္း ဒီ၀ိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနျပန္ေရာ။
က်မတို႔ အကဲခတ္ေနတာကို သတိထားမိတဲ့ စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီးက က်မတို႔ဆီထလာျပီး …
‘အဲဒီလိုပဲ ကေလးေတြကို ေစ်းေရာင္းခိုင္းေနတာေလ … သူတေယာက္ထဲ မဟုတ္ဖူး .. သူ႔အမပါေသးတယ္’
‘ေၾသာ္ … ဟုတ္လား …’
‘ကေလးသာဆိုတယ္ … လူလည္ေလး …ေစ်းဆစ္တာကို သူ႔အေဖရိုက္လိမ့္မယ္တဲ့ … လုံး၀မေလွ်ာ့ဘူး’

ဒီမိန္းမၾကီးကို အျမင္နဲနဲကတ္ေနတာမို႔ သူ႔ကို အလိုက္အထုိက္ တခြန္းေလာက္ပဲျပန္ေျပာျပီး ကေလးေလးကို ပဲ လိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက သူ႔ကို ဘယ္၀ိုင္းကမွ လက္မခံေတာ့ ေတာင္းကေလးကို ယိုင္ထိုးထိုး ရြက္ရင္း က်မတို႔နား ေယာင္ေပေပနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေခၚျပီး ေမးပါတယ္။
‘မင္း ဒီစပါးတြဲေတြကုန္မွ အိမ္ျပန္ရမွာလား’
‘ဟုတ္’
‘မင္းအိမ္မွာ အေဖ အေမမရွိဘူးလား
‘ခ်ိဒယ္’
‘သူတို႔က ဘာလုပ္လဲ’
‘အေမက မုန္႔ၾကာဂ်ိ သာဂူေရာင္းတယ္’
‘အေဖကေရာ’
‘အေဖက ေနမေကာင္းဘူး’
‘မင္း ဘယ္သူနဲ႔လာလဲ … အမ ပါတယ္ဆို’
ဆိုေတာ့ သူ၀န္ခံပါတယ္။ အမဆိုတာကလည္း အသက္ ၆ နွစ္ပဲရွိေသးတာပါ။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ တူတူ စပါးတြဲေရာင္းျပီး ၀မ္းစာရွာေနၾကရတာေပါ့။ သူ႔နာမည္ကိုေမးေတာ့ “မင္းသိန္းထိုက္” တဲ့။
က်မသူငယ္ခ်င္းက စားပြဲထိုးကိုေခၚျပီး ဘဲသားမုန္႔တပြဲမွာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူစားဖို႔ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေလးနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
‘မင္းထမင္းမစားရေသးဘူးမို႔လား ..ေရာ့ အဲဒါစား … မင္းအမကိုလဲ ေကြၽး …ျပီးရင္ အိမ္ျပန္ေတာ့’
က်မလဲ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ ပိုက္ဆံထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ႔ က်မတို႔၀ိုင္းက ထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔အမ လိုက္လာျပီး ႏွစ္ေယာက္သား တ၀ိုင္း ျပီး တ၀ိုင္း ေစ်းလိုက္ေရာင္းေနၾကပါတယ္။

ဒီလဖက္ရည္ဆိုင္က က်မ တခါေရးဖူးသလိုပဲ အလွဴခံေရာ သူေတာင္းစားေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတို႔က လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အလုပ္ဆင္းသလို ေန႔စဥ္ လာၾကတယ္။ မနက္ဆို ေရာက္လာပါျပီ၊ ေယာဂီညိဳေရာင္ေတြ ဆင္ျမန္းကာ ေတာင္းရမ္းၾကျပီး ေန႔ခင္းဆို အရိပ္ေကာင္းတဲ့တေနရာ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဆိုင္က ခံုတခုခုမွာထုိင္ျပီး ပိုက္ဆံေတြေရတြက္၊ ညေနဆို အိမ္ျပန္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဟန္က်ေနတာပါပဲ။
သူတို႔လို သန္စြမ္းက်န္းမာတဲ့ လူႀကီးေတြ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတာထက္စာရင္ ဒီကေလးေလးေတြ ခုလို ေစ်းေရာင္းတာက ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲ ေျဖေတြး ေတြးမိတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ေျဖေတြးလည္း အသက္ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ကိုျဖင့္ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ဒီကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္က ဘာလဲ …. ။
***
က်မတို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ … ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဘယ္လို ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာလဲ …
ေတာထဲေတာင္ထဲ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ေျပးလႊားေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြလား …
ျမိဳ႕ျပမွာေနျပီး ခုလို ေစ်းေရာင္းသူေရာင္း .. ေတာင္းစားသူစား ..ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြလား …
ဒါမွ မဟုတ္ …
မွန္အလံုပိတ္ထားတဲ့ အေကာင္းစားကားႀကီးေပၚက ေျမမနင္းသားေလးေတြလား …
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာ …
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို … ၾကိဳတင္သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။
***
17.12.06
10:58 pm

12 comments:

TZA said...

ဖတ္ရတာစိတ္ေတာင္မခ်မ္းသာဘူးဗ်ာ..
သတင္းစာမွာေရးတာ ဒီေန႔ဒီအေျခအေနဟာ ၈၈အၿပီး နာလန္ထခါစ ျမန္မာျပည္တဲ့.. ၈၈ အတြက္ အရမ္းႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္တဲ့ (ျမန္မာ့အလင္းထဲက ေကာက္ႏွဳတ္ပါတယ္)၊ ၃ႏွစ္သားေတြ ေစ်းထြက္ေရာင္းရတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ိဳးထင္ပါ႔။ ဒါန႔ဲ ဟိုးမဂၤလာပြဲေလးကို သတိရမိတယ္ဗ်ာ... ဘာလို႔ျပည္သူေတြပဲ ေပးဆပ္ေနရတာပါလိမ့္..

Anonymous said...

မေျဖတတ္ဘူး..မေမရယ္။
အေမးရွိေပမယ့္ အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲေနာ္။
စကားလံုးအေတာ္မ်ားမ်ားကို ရင္ထဲမွာပဲ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ရေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

Anonymous said...

အစ္မေရ
ကၽြန္ေတာ္လည္းအဲ့ဒီကေလးေတြနဲ႔ၾကဳံဖူးပါတယ္။
သိပ္ေတာင္မၾကာေသးဘူးဗ်။ၿပီးခဲ့တဲ့လကုန္ကာနီးေလးကမွ..။
ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကမြန္း မွာထုိင္ၿပီးဒီဘက္ကုိထြက္လာေတာ့အဲ့ဒီလုိစပါးတြဲေလးေတြြရြက္
ထားတဲ့သုံးႏွစ္ေလာက္ကေလးတစ္ေယာက္ကငိုလုိ႔။
သူ႔ထက္နည္းနည္းၾကီးမယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကသူ႔ကုိေခ်ာ့လုိ႔.။
ဒါနဲ႔အစ္မေတြးမိသလုိပဲေတြးမိတယ္။သူတုိ႔ရဲ့စပါးတြဲေလးေတြကုိဘယ္သူက၀ယ္မွာလည္းလုိ႔။
ရင္ထဲမွာလည္းမေကာင္းဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ညီအငယ္ဆုံးထက္ေတာင္ငယ္ဦးမယ္။မိဘအရိပ္မွာဆုိးလုိ႔ႏြဲ႔လုိ႔ေကာင္းတဲ့သူေတြက
ေကာင္းေနတုန္းမွာတစ္ခ်ိဴ႔ကေလးေတြက်ေတာ့ဗုိက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔လမ္းတကာလွည့္လုိ႔.။
အဲ့ဒါနဲ႔သူတို႔နားကုိသြားၿပီးထမင္းစားၿပီးၿပီလားဆုိေတာ့မစားရေသးဘူးတဲ့။
(အခ်ိန္ကတစ္နာရီခြဲေနၿပီ)ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိအဲ့ဒီနားကလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိေခၚသြားၿပီးထမင္းေကြ်းတယ္။မွာထားတုန္းမွာပဲေၿခာက္ႏွစ္ေလာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ထပ္ေရာက္လာၿပန္ေရာ။တစ္ေယာက္ေရာက္လုိက္ထပ္မွာေပးလုိက္နဲ႔၅ေယာက္ေလာက္
ေရာက္လာၾကတယ္။ရြယ္တူေလးေတြခ်ည္းပဲ။သူတုိ႔စားပြဲေပၚကုိပန္းကန္ေတြစုံေအာင္ေရာက္မွ
ထၿပန္လာရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားရင္ေမာင္းထုတ္မွာစုိးလုိ႔။
လမ္းမွာထပ္ေတြ႔ေသးတယ္ဗ်။ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေယာက္ရယ္။
မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ကအခါလည္ေလာက္ကေလးတစ္ေယာက္ကုိအေလးတည္ေနတယ္။
လမ္းေပၚမွာပဲ။သူတို႔အေမၿဖစ္မယ္နဲ႔တူပါရဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့အစုိးရကၿမိဳ႔ထဲလမ္းေတြမွာေတာင္းရမ္းစားတဲ့သူေတြခြင့္မၿပဳေတာ့လုိ႔
၀ိနည္းလြတ္ရုံလုပ္ရတယ္ထင္ပါတယ္။သူတို႔စပါးတြဲဆုိတာေလးစပါးႏွံေလးေတြကမပါတစ္၀က္ပါတစ္၀က္ေလ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့သူတို႔မ်က္ႏွာကုိေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိေခါင္းထဲကမထြက္
ဘူး။စိတ္ထဲမွာလည္းေတာ္ေတာ္ပဲမေကာင္းဘူး။

Ka Daung Nyin Thar said...

တိုင္းျပည္ ၾကမာဆိုတာ ျပည္သူေတြ လက္ထဲမွာ ရွိပါတယ္ မေမဓာ
ျပည္သူေတြ မၾကိဳးစားရင္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သမွ် အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

စကားမစပ္ အဲလို ေရာင္းတာမ်ိဳး က်ေနာ္လဲ ဘယ္ၾကည့္ခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ.. ခက္တာက ကဘာၾကီးမွာ ဒီ့ထက္ ဆိုးတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေတြးၾကည့္ ျမင္ၾကည့္ရင္ လူ႔ေလာကၾကီးဟာ စုတ္ျပတ္သပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ကေဒါင္းညင္သာ

Anonymous said...

Who know the future of Myanmar even if we don't know about ourselves, May Dar Wii yae???

Anonymous said...

I have seen quite a numbers of people doing in the streets of Yangon.
I personally find out the cause, why....
It is pretty simple.


1- there is no much job opportunity

2- even if one gets the job, working from dawn to dusk , can't suvive the family life, each and every one in the family has to do and look for earning of their own, regardless of young or old.That's means the income does not cope to a living.

On the contarary , some people know that easy money can be got by begging around, those are very lazy peoples and taking advantages to those who has sympathy.

Days after days , years after years, we can see the big gap between the rich and the poors.........more and more children, instead of going to school, some works at tea shops, street stall etc.. in order to provide enough food to their family members.

I am sure there is some young children were surving at the tea shop where you had a cup of tea.


It is not a good thing to us....isn't it?

Prince.

ႏုိင္းႏုိင္းစေန said...

အဲဒီ စပါးတဲြေတြ သူတို႔ ဘယ္ကရသလဲ...ကိုယ္တိုင္ စိုက္ထားသလား...
ဒါမွ မဟုတ္.......... ......ထမင္းတလုပ္အတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ အက်င့္
သိကၡာေတြ ဘယ္သူသိမလဲ...မလုပ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ စေတးလိုက္ရတဲ့ ဘ၀ေတြ
ဘယ္သူျမင္မလဲ....

Anonymous said...

ဒါေတြသိရက္နဲ ့ ဘာမွ မလုပ္နိုင္၊ မလုပ္ရဲတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘဲ မေက်မနပ္ၿဖစ္မိတယ္။ တိုင္းၿပည္အတြက္ ေရွာင္သီလေတြ ေရွာင္နိုင္ခဲ ့ေပမယ့္ (လုပ္ေဆာင္ရမဲ ့)ေဆာင္သီလေတြ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိမလုပ္နိုင္ခဲ ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လို သာမန္၊ သာမန္ဆိုတဲ့ ၿပည္သူေတြ မ်ားေနတာ၊ တကယ့္ကို အသက္စြန္ ့၊ ကိုယ္ကိ်ဳးစြန္ ့ လုပ္ေနတဲ့ (အထဲက) လူနည္းစုေလးကို သိပ္အားနာတယ္။ အရြယ္ မေရာက္ေသးတဲ ့ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ကေလးေတြကိုလဲ အားနာတယ္။ စပါးတြဲဗန္းရြက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြကိုလဲ အားနာတယ္။ တိုင္းၿပည္ကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထက္၊ ကိုယ့္မိသားစုထက္၊ ပိုမခ်စ္နိုင္တာ အၿပစ္လို ့ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။ ဒါကို သိလို ့ ဒီလို လုပ္ေနၾကတာကိုလဲ ခံၿပင္းတယ္ဗ်ာ။ သတၲိမရွိ၊ မစြန္ ့လႊတ္နိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘဲ အၿပစ္တင္မိတယ္ဗ်ာ။

ကိုခ်ိဳ။

Anonymous said...

မူရင္း ပုိ႔စ္ေရာ ေရးထားၾကတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြေရာ သိပ္ေကာင္းလြန္းေတာ့ က်ေနာ္က ဘာေဆြးေနြးရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး.. စပါးတြဲေတာင္ လိုက္ေရာင္းေနတယ္ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆိုး၀ါးတာပဲ.. က်ေနာ္ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားတဲ့အခါေတြမွာ ရထားၾကီးက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ျဖတ္သြားတုန္း အေျပးအလႊားနဲ႔ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔ဖူးတယ္.. ခရီးသည္ တခ်ိဳ႔တေလက ေငြတိုေငြစ၊ ဒါမွမဟုတ္ စားစရာ တခုခု ပစ္ခ်ေပးလိုက္ရင္ အလုအယက္နဲ႔ ေကာက္ၾကတာ.. ရထားၾကီးေအာက္ ၀င္သြားမွျဖင့္လုိ႔ ရင္တမမနဲ႔ စိတ္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားဖူးတယ္.. အခုလဲ စပါးတြဲေရာင္းတယ္တဲ့ဗ်ာ.. ၚ(

ေမဓာ၀ီ said...

ကြန္မန္႔အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ … ။

Who know the future of Myanmar even if we don't know about ourselves, May Dar Wii yae???
ဆိုျပီး အမည္မသိတဦးကေျပာထားပါတယ္။
မွန္ပါတယ္ရွင္ …
အနာဂတ္ကို ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး …
သို႔ေသာ္ ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းမွ အနာဂတ္ေကာင္းမယ္ ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါ။
ကံႏွင့္ ကံရဲ႕ အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ ပစၥဳပၸန္မွာ ျပဳေနၾကတယ္ဆိုတာ …အနာဂတ္အတြက္ မဟုတ္ပါလား။
ကိုကေဒါင္းေျပာတဲ့အတိုင္း …
က်မတို႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ က်မတို႔ရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးရတာျဖစ္သလို …
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလည္း ျပည္သူျပည္သားေတြက ဖန္တီးရမွာျဖစ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ၾကမၼာကို ဖန္တီးၾကမဲ့ ျပည္သူေတြဟာ
အတၱႀကီးသူေတြလား …
ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကသူေတြလား …
ေတြေ၀ေနၾကသူေတြလား …
ဒီလိုလူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ …. က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ လွပပါ့မလား …
***
စေနေျပာတဲ့စကားကိုလဲ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္ …
စပါးစိုက္တဲ့အလုပ္က လယ္သမား အလုပ္ပါ။
လူမမယ္ ကေလးငယ္ေတြဟာ မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ ေနရမွာပါ ..။
ေက်ာင္းသားဆိုတာ စာသင္ရမယ္ …ေက်ာင္းတက္ရမယ္။
စစ္သားက တိုင္းျပည္ကာကြယ္ရမယ္။
အလုပ္သမားက အလုပ္လုပ္ရမယ္ …။
ဒါမွလဲ ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ ေလာက ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္လား။
ကေလးေတြက စပါးစိုက္ …လယ္သမားေတြက စစ္တိုက္ ..ေက်ာင္းသားေတြက ေစ်းေရာင္း …စစ္သားေတြက ေတာင္းစား … ဒါဆိုရင္ …ေလာကၾကီးက ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။
ထမင္းတလုပ္အတြက္ အက်င့္သိကၡာေပးဆပ္တယ္ဆိုတာ …
ဘယ္လိုထမင္းလုပ္မ်ဳိးအတြက္လဲ ….????
ထမင္းတလုပ္အတြက္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ အက်ခံတာ … အက်င့္စာရိတၱေတြ ပ်က္ျပားခံတယ္ဆိုတာဟာ စိတ္ဓာတ္ မခိုင္မာတဲ့သူေတြ အလုပ္ပါ။
လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ … ငတ္လို႔ ေသသြားပါေစ … မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး ဆိုတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိသူေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္၀မ္းေရးထက္ … ကိုယ့္အသက္ထက္ …. ဂုဏ္သိကၡာ နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေစာင့္ထိန္းပါတယ္ … တန္ဖိုးလည္း ထားပါတယ္။
စေနေျပာသလို …. မလုပ္ခ်င္ဘဲ စေတးေနရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ … သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ စေတးေနရသလဲ …. ။
တစံုတရာ အက်ဳိးအျမတ္ေၾကာင့္လား … ။
မိမိအတြက္လား …။
အမ်ားအတြက္လား … ။
လက္တဆုပ္စာ လူတစုအတြက္လား …. ။
***
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

THET NAI TUN said...

ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ တူတူ စပါးတြဲေရာင္းျပီး ၀မ္းစာရွာေနၾကရတာေပါ့။ ဒီစာေၾကာင္းေလးကို အေတာ္ ၾကိဳက္တယ္။ ေယာဂီညိဳေရာင္ေတြက တန္းဖိဳးနည္းရင္ ၿပန္အမ္းတက္တယ္။ အတန္ၾကီးေပးရင္ သြားၿဖီးၿပတဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။

Anonymous said...

dee article lay phat pee, that pyin a she gyi cha mi par dal, ta chein the hmar pe, phe phe ne, me me go, a yan kyay zuu tin mi par dal, kya naw to mg nyit ma twe go, khaing ma sar khe buu, a ywet ma youk khin, ma may, thanks for article which made me miss my mom and dad....