“လြမ္းတယ္ …”ဒီစာလံုးေလး ႏွစ္လံုးကို ခ်ေရးျဖစ္စဥ္ ရင္ထဲနင့္ကနဲ နာက်င္မိသည္။
သူကေတာ့ ဘာတခုမွ သိေတာ့မွာ မဟုတ္။ ကိုယ့္မွာသာ ႏွစ္လေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့ မေမ့ရက္စြာ အေမ့ခက္ခဲ့သည္ေလ။
***
ထိုေန႔က မိုးမရြာခဲ့ပါ။
ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ညိဳမ်ားအံု႔ဆိုင္းေနသည့္ သီတင္းကၽြတ္လ၏ တညေနခင္း ျဖစ္သည္။
ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆိုထားပါလ်က္ သူႏွင့္ေတြ႔ရန္ စိတ္မပါေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ …
“၀ီ … ျခံေရွ႕မွာ ကိုယ္ေရာက္ေနၿပီေနာ္ …” ဟု သူထံမွ ဖုန္း၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္က အဆင္သင့္ ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။
သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာလား စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလားမသိ၊ တလမ္းလံုး စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔လ်က္ ေျပာလာသည္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ သူ႔ကို အားနာပါးနာ ကတိေပးထားရသည္မို႔ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္ေန၏။
ေက်ာက္ေျမာင္းထဲက ေၾကးအိုးဆိုင္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ အရြက္မ်ားမ်ား အသားနည္းနည္း အသည္းမပါေသာ ေၾကးအိုးတပြဲမွာသည္။ ေၾကးအိုး မွာထားစဥ္ အိမ္က ယူလာသည့္ ေအဖိုးစာရြက္တထပ္ ေဘာပန္ တေခ်ာင္းျဖင့္ ကဗ်ာထိုင္ေရးေန၏။ တခ်က္ တခ်က္ ကိုယ့္ကို စကားလွမ္းေျပာေပမဲ့ သူ႔အာ႐ံုက လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကဗ်ာထဲမွာ ဆိုတာ သိေနပါသည္။
မွာထားေသာ ေၾကးအိုးေရာက္လို႔ ကိုယ္က စားေနေပမဲ့ သူက မစားေသး။ အေငြ႔ေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ ေၾကးအိုးပန္းကန္ကို ေဘးမွာထားၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ကို သည္းႀကီးမည္းႀကီး ေရးေနေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္နည္းနည္း စိတ္ပ်က္မိတာ ၀န္ခံပါသည္။
“ငါမို႔ ဒီေလာက္ သည္းခံေနတာ၊ သူ႔ရည္းစားဆိုရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ သည္းခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး …” ဟုလည္း ညစ္က်ယ္က်ယ္ ေတြးမိေသးသည္။
တကယ္က သူလဲ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းခံႏိုင္ခဲ့သည္ပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္စိတ္ကို တေယာက္ သိေနၾကေသာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္လြန္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေလ။
ေအဖိုး တမ်က္ႏွာနီးပါး ကဗ်ာရွည္ႀကီး ၿပီးသြားေတာ့မွ ကိုယ့္ကို ျပရင္း ေၾကးအိုးကို တဇြန္း ႏွစ္ဇြန္း ခပ္စားသည္။
“၀ီ … ဖတ္ၾကည့္ေပး။ ဘယ္လိုေနလဲလို႔”
သူ႔ကဗ်ာက ရယ္စရာ ဟာသ ကဗ်ာတပုဒ္။ သူႏွင့္ အြန္လိုင္းမွာ ခင္ေနေသာ ညီမေလးတေယာက္၏ ေမြးေန႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးမည့္ ကဗ်ာကေလး။ ကဗ်ာ အဆံုးမွာ ကိုယ္ၿပံဳးမိသည္။ သူကား … ဟာသရသကို ထိထိမိမိ ေရးႏိုင္သူ တဦးေပပဲ။ ေမာင္ညင္မေလးတို႔ေရ … ဟု အစခ်ီၿပီး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူေရးခဲ့သည့္ ဟာသေလးေတြက ခုခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေလၿပီ။
“ကဗ်ာက ေကာင္းပါတယ္ … ကဲကဲ … ျမန္ျမန္စားလိုက္အံုး၊ စားၿပီးရင္ သြားမယ္ေလ … ေနာက္က်ေတာ့မယ္”
အခ်ိန္ကလဲ ေတာ္ေတာ္လင့္ေနၿပီ။ စားေသာက္ျခင္းကို လက္စသတ္ၿပီး သူက ပိုက္ဆံရွင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကားေလးႏွင့္ သဃၤန္းကၽြန္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့၏။
***
ေပးထားေသာ လိပ္စာအတိုင္း ဟိုေမးသည္ေမးျဖင့္ ေနာက္ဆံုး သြားရမည့္ အိမ္အနီးကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီေတာ့မွ သူက တစခန္း ထေတာ့သည္။
“၀ီ … ၀ီပဲ သြားေပးေပးေတာ့ေနာ္၊ လိမၼာပါတယ္။ ကိုယ္ မသြားခ်င္ဘူး။ သိသြားမွာ စိုးလို႔”
“အာ … လုပ္ၿပီကြာ … ၀ီ မသြားခ်င္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မမဗန္ကို ၀ီလို႔ထင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ မလဲ”
“၀ီလို႔ ထင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး … မမဗန္က တ႐ုပ္မေလးလို႔ သူတို႔က သိထားၾကတာပဲ”
“ဟင္းးးးး စိတ္ညစ္ရပါလားကြာ … ၀ီ မသြားခ်င္ဘူးကြာ”
“သြားေပးပါ ၀ီရယ္ … ၀ီက အရမ္းလိမၼာတာပဲ … သြားေပးေနာ္ …”
သူက မ်က္ႏွာကေလး ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေနေတာ့လဲ ကိုယ္ ဆက္ၿပီး တင္းမထားႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ဇာတ္႐ႈပ္ေတြက ၿပီးလည္းမၿပီးႏိုင္။ သူ႔အြန္လိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုက vampire 6 အမည္ရွိ သူ႔ကို မမဗန္ဟူေသာ အပ်ဳိႀကီး မမ တေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သူ႔အေရးအသားကို ဖတ္ၾကည့္ကတည္းက ေယာက္်ားတေယာက္ ျဖစ္ရမည္ဟု ကိုယ္က တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးသား။ ဒီလိုႏွင့္ အစ္ေအာက္ေမးရင္း သူလဲ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၀န္ခံလိုက္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ ခင္သြားၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
“ကဲ … ေပး ေပး .. ဒီတခါ ေနာက္ဆံုးပဲ၊ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး ႐ႈပ္ကို႐ႈပ္တယ္”
ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္ ေျပာရင္း သူ႔လက္ေဆာင္ထုတ္ႀကီးကို ယူကာ ကားေပၚကလဲ ဆင္းေရာ သူက ေစာင့္မေနဘဲ ၀ူးဆို ထြက္သြားပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၀င္းတံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကေလးဆြဲေတာ့ ထြက္လာပါသည္။ ေခြးေတြ။ ၀င္းတံခါး သံတိုင္ၾကားမွ ႏႈတ္သီးေတြက အျပင္သို႔ တ၀က္တပ်က္ ထြက္လို႔ပင္ေနၿပီ။ ေဟာင္လိုက္တာလဲ တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ဆူညံေနေတာ့၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အေနာက္ဆုတ္ရင္း သူ႔ကားကို အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ထားသည္။ ကားေနာက္ဘက္ မီးေရာင္ေလးပင္ ခပ္ပ်ပ်။
စိတ္ညစ္သြားလိုက္ပံုမ်ား ေျပာဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့။ သူ႔ကိုလဲ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ေဒါသေတြ ထြက္ေနမိသည္။ သူ ဒုကၡေပးလို႔ ခုလို ျဖစ္ရတာ။ ခဏေနေတာ့ အိမ္ထဲက လွမ္းေမးသံၾကားရသည္။
“ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ …” တဲ့
“ဟုိ … လြင့္ၾကဴၾကဴ၀င္ .. အဲ … လြင့္ၾကဴၾကဴလြင္ … အာ မဟုတ္ေသးဘူး .. ၀င့္ၾကဴၾကဴလြင္ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ လာေပးတာပါ”
အေရးထဲ လွ်ာခလုတ္ တိုက္ေနေသးသည္။ နာမည္ကလဲ ခက္ပါေပ့။ ေခြးသံေတြကလဲ ဆူညံလို႔ေနသည္။ အသံရွင္ အန္တီႀကီးက ထြက္လာၿပီး ေခြးေတြကို ထိန္းရင္း ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးေသးသည္။
“ျမင့္ၾကဴၾကဴလြင္လား .. ၀င့္ၾကဴၾကဴလြင္လား”
“၀င့္ၾကဴၾကဴလြင္ပါ အန္တီ … ငယ္ေလးေလ … သူ႔ေမြးေန႔ အတြက္ မမဗန္က လက္ေဆာင္ ေပးခိုင္းလိုက္လို႔ လာေပးတာပါ … ဒီမွာ ဒီမွာ … သြားေတာ့မယ္ေနာ္ .. ေက်းဇူးပဲေနာ္ အန္တီ”
အန္တီႀကီးဘာမွ ျပန္မေျပာခင္ လက္ေဆာင္ထုတ္ အျမန္ေပး၊ ေက်းဇူးေတြ တင္ၿပီး ကားဆီကို သုတ္ေျခတင္ ေျပးရေပေတာ့သည္။ ကားေပၚတက္ၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်ကာ အသက္၀၀႐ွဴႏိုင္ေတာ့၏။ အေၾကာင္းစံု ေျပာျပေတာ့ သူကေတာ့ တဟီးဟီး ရယ္ေနသည္။ ရယ္ႏိုင္မွာေပါ့ေလ .. သူကိုယ္တိုင္ သြားရတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ရင္တုန္ ပန္းတုန္ ေဇာေခၽြးေတြျပန္လို႔။
***
ဒီလိုႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီပင္ ထိုးလုၿပီ။ ျခံေရွ႕မွာ သူက ကားရပ္ေပးၿပီး ျခံထဲ၀င္သည္အထိ ခဏေစာင့္ၾကည့္ေပးခဲ့ပါေသး၏။ မသြားခင္က ေနာက္က်မည္ ၀င္းတံခါး မပိတ္ႏွင့္ဟု အေမ့ကို မွာထားခဲ့သည္မို႔ ၀င္းတခါးက ပိတ္မထား။ ေစ့ထားေသာ ၀င္းတံခါးႀကီးကို အားသြန္ ခြန္စိုက္ တြန္းဖြင့္ၿပီး ျခံထဲေရာက္သြားေတာ့မွ သူက ႏႈတ္ဆက္ လက္ျပၿပီး ထြက္သြားေလသည္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ။
အဲဒါမွ ဒုကၡ၊ အိမ္တံခါးေသာ့က ခတ္ထားၿပီးၿပီ။ တံခါးေခါက္ေတာ့လဲ မရ။ အျပင္ဆံုး မွန္တံခါးပါ ပိတ္ထားသည္မို႔ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကလွ်င္ ဘယ္လိုမွ ၾကားၾကမွာ မဟုတ္။ ဖုန္းဆက္၍ ရလို ရျငား သူ႔ကားရွိဦးမလား ေျပးၾကည့္ေတာ့လဲ အၿမီးပင္ မျမင္ရေတာ့။ စိတ္ညစ္သည္ထက္ ညစ္လာၿပီ။ တံခါးကို ဟိုကလွည့္ေခါက္ ဒီကလွည့္ေခါက္ … ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆံုး ေနာက္ဘက္အိမ္က ႀကီးေတာ္ႀကီးဆီကိုပဲ သြားလိုက္ရေတာ့၏။
ႀကီးေတာ္ႀကီးတို႔က မအိပ္ေသး။ တီဗီၾကည့္ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းစံုေျပာျပၿပီး ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့လဲ မကိုင္ၾက။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဆီကို လွမ္းဆက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာရျပန္သည္။ သူလုပ္တာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေတြေရာက္သလဲ။ ကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေလ သူ႔ကိုပဲ မဲၿပီး စိတ္တိုေလျဖစ္ရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ႀကီးေတာ္ႀကီး အိမ္မွ အမႀကီး၏ အကူအညီျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ တခုမွတဆင့္ သူခိုးလမ္းျပ လုပ္ကာ အိမ္ထဲ မရရေအာင္ ၀င္လိုက္သည္။ အိမ္ထဲေတာ့ ေရာက္ၿပီ။ အိမ္မႀကီးထဲ မေရာက္ေသး။ အလုပ္ခန္းတခန္းထဲ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကတဆင့္ဆို နည္းနည္း နီးစပ္ၿပီမို႔ အခန္းတံခါးလွည့္ဖြင့္ေတာ့ တံခါးက အျပင္က ေလာ့ခ္ခ်ထားျပန္သည္။
လူတကိုယ္လံုးလဲ ေခၽြးေတြပ်ံေနၿပီ။ စိတ္လဲ ညစ္လွၿပီ။ အိမ္ထဲမွာ ဖုန္းသံေတြကလဲ ဆူညံေနတာ ၾကားေနရသည္။ အိမ္ကလူေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ မသိ။ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ၾကားသြားလဲ မသိ၊ အေမ တံခါးလာဖြင့္သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ တီဗီၾကည့္ေနၾကတာ၊ ဖုန္းသံလဲ မၾကားဘူးတဲ့။
ကိုယ္က စိတ္ေကာက္ရမလား မွတ္တယ္ … “ညည္းက ေနာက္က်တာကိုး” … ဟု အေမက ဆူခ်င္သေယာင္ ျပဳေသးသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေရ၀င္ခ်ဳိးလိုက္သည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာသည္။
“၀ီ .. အဆင္ေျပသြားပလား …” တဲ့
စိတ္ေမာလူေမာမို႔ ဘာကိုမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရသည့္ အဲဒီတညကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့။ အဲဒီတုန္းက စိတ္ေမာခဲ့ စိတ္တိုခဲ့ရေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူနဲ႔အတူ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကရသည္။
ေမာစရာေတြဟာ ၾကာလာေတာ့ ရယ္စရာ ျဖစ္သြား တတ္ေလသလား … ။
ဒါမွမဟုတ္ ရယ္စရာေတြဟာ ၾကာလာရင္ လြမ္းစရာေတြ ျဖစ္သြား တတ္ေလသလား … ။ ကိုယ္ကေတာ့ လြမ္းေနမိပါသည္။
***
ကိုယ္နဲ႔တကြ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ခြဲခြါသြားခဲ့သူ … သူငယ္ခ်င္းေရ …
၄-ႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ေပမဲ့ ခုထိ မေမ့ႏိုင္ဘဲ ကိုယ္လြမ္းေနဆဲဆိုတာ ေရာက္ရာဘံုဘ၀ကေန သိႏိုင္ပါေစ … ။
ခ်စ္တဲ့
၀ီ
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၁၁ နာရီ
သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရးခဲ့တာေလးေတြ
(၁) လြမ္းမေျပ
(၂) အမွတ္တရ စာလံုးေလးေတြ
(၃) လြမ္းဆြတ္ျခင္း မ်ားစြာျဖင့္
သူကေတာ့ ဘာတခုမွ သိေတာ့မွာ မဟုတ္။ ကိုယ့္မွာသာ ႏွစ္လေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့ မေမ့ရက္စြာ အေမ့ခက္ခဲ့သည္ေလ။
***
ထိုေန႔က မိုးမရြာခဲ့ပါ။
ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ညိဳမ်ားအံု႔ဆိုင္းေနသည့္ သီတင္းကၽြတ္လ၏ တညေနခင္း ျဖစ္သည္။
ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆိုထားပါလ်က္ သူႏွင့္ေတြ႔ရန္ စိတ္မပါေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ …
“၀ီ … ျခံေရွ႕မွာ ကိုယ္ေရာက္ေနၿပီေနာ္ …” ဟု သူထံမွ ဖုန္း၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္က အဆင္သင့္ ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။
သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာလား စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလားမသိ၊ တလမ္းလံုး စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔လ်က္ ေျပာလာသည္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ သူ႔ကို အားနာပါးနာ ကတိေပးထားရသည္မို႔ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္ေန၏။
ေက်ာက္ေျမာင္းထဲက ေၾကးအိုးဆိုင္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ အရြက္မ်ားမ်ား အသားနည္းနည္း အသည္းမပါေသာ ေၾကးအိုးတပြဲမွာသည္။ ေၾကးအိုး မွာထားစဥ္ အိမ္က ယူလာသည့္ ေအဖိုးစာရြက္တထပ္ ေဘာပန္ တေခ်ာင္းျဖင့္ ကဗ်ာထိုင္ေရးေန၏။ တခ်က္ တခ်က္ ကိုယ့္ကို စကားလွမ္းေျပာေပမဲ့ သူ႔အာ႐ံုက လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကဗ်ာထဲမွာ ဆိုတာ သိေနပါသည္။
မွာထားေသာ ေၾကးအိုးေရာက္လို႔ ကိုယ္က စားေနေပမဲ့ သူက မစားေသး။ အေငြ႔ေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ ေၾကးအိုးပန္းကန္ကို ေဘးမွာထားၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ကို သည္းႀကီးမည္းႀကီး ေရးေနေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္နည္းနည္း စိတ္ပ်က္မိတာ ၀န္ခံပါသည္။
“ငါမို႔ ဒီေလာက္ သည္းခံေနတာ၊ သူ႔ရည္းစားဆိုရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ သည္းခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး …” ဟုလည္း ညစ္က်ယ္က်ယ္ ေတြးမိေသးသည္။
တကယ္က သူလဲ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းခံႏိုင္ခဲ့သည္ပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္စိတ္ကို တေယာက္ သိေနၾကေသာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္လြန္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေလ။
ေအဖိုး တမ်က္ႏွာနီးပါး ကဗ်ာရွည္ႀကီး ၿပီးသြားေတာ့မွ ကိုယ့္ကို ျပရင္း ေၾကးအိုးကို တဇြန္း ႏွစ္ဇြန္း ခပ္စားသည္။
“၀ီ … ဖတ္ၾကည့္ေပး။ ဘယ္လိုေနလဲလို႔”
သူ႔ကဗ်ာက ရယ္စရာ ဟာသ ကဗ်ာတပုဒ္။ သူႏွင့္ အြန္လိုင္းမွာ ခင္ေနေသာ ညီမေလးတေယာက္၏ ေမြးေန႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးမည့္ ကဗ်ာကေလး။ ကဗ်ာ အဆံုးမွာ ကိုယ္ၿပံဳးမိသည္။ သူကား … ဟာသရသကို ထိထိမိမိ ေရးႏိုင္သူ တဦးေပပဲ။ ေမာင္ညင္မေလးတို႔ေရ … ဟု အစခ်ီၿပီး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူေရးခဲ့သည့္ ဟာသေလးေတြက ခုခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေလၿပီ။
“ကဗ်ာက ေကာင္းပါတယ္ … ကဲကဲ … ျမန္ျမန္စားလိုက္အံုး၊ စားၿပီးရင္ သြားမယ္ေလ … ေနာက္က်ေတာ့မယ္”
အခ်ိန္ကလဲ ေတာ္ေတာ္လင့္ေနၿပီ။ စားေသာက္ျခင္းကို လက္စသတ္ၿပီး သူက ပိုက္ဆံရွင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကားေလးႏွင့္ သဃၤန္းကၽြန္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့၏။
***
ေပးထားေသာ လိပ္စာအတိုင္း ဟိုေမးသည္ေမးျဖင့္ ေနာက္ဆံုး သြားရမည့္ အိမ္အနီးကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီေတာ့မွ သူက တစခန္း ထေတာ့သည္။
“၀ီ … ၀ီပဲ သြားေပးေပးေတာ့ေနာ္၊ လိမၼာပါတယ္။ ကိုယ္ မသြားခ်င္ဘူး။ သိသြားမွာ စိုးလို႔”
“အာ … လုပ္ၿပီကြာ … ၀ီ မသြားခ်င္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မမဗန္ကို ၀ီလို႔ထင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ မလဲ”
“၀ီလို႔ ထင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး … မမဗန္က တ႐ုပ္မေလးလို႔ သူတို႔က သိထားၾကတာပဲ”
“ဟင္းးးးး စိတ္ညစ္ရပါလားကြာ … ၀ီ မသြားခ်င္ဘူးကြာ”
“သြားေပးပါ ၀ီရယ္ … ၀ီက အရမ္းလိမၼာတာပဲ … သြားေပးေနာ္ …”
သူက မ်က္ႏွာကေလး ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေနေတာ့လဲ ကိုယ္ ဆက္ၿပီး တင္းမထားႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ဇာတ္႐ႈပ္ေတြက ၿပီးလည္းမၿပီးႏိုင္။ သူ႔အြန္လိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုက vampire 6 အမည္ရွိ သူ႔ကို မမဗန္ဟူေသာ အပ်ဳိႀကီး မမ တေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သူ႔အေရးအသားကို ဖတ္ၾကည့္ကတည္းက ေယာက္်ားတေယာက္ ျဖစ္ရမည္ဟု ကိုယ္က တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးသား။ ဒီလိုႏွင့္ အစ္ေအာက္ေမးရင္း သူလဲ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၀န္ခံလိုက္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ ခင္သြားၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
“ကဲ … ေပး ေပး .. ဒီတခါ ေနာက္ဆံုးပဲ၊ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး ႐ႈပ္ကို႐ႈပ္တယ္”
ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္ ေျပာရင္း သူ႔လက္ေဆာင္ထုတ္ႀကီးကို ယူကာ ကားေပၚကလဲ ဆင္းေရာ သူက ေစာင့္မေနဘဲ ၀ူးဆို ထြက္သြားပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၀င္းတံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကေလးဆြဲေတာ့ ထြက္လာပါသည္။ ေခြးေတြ။ ၀င္းတံခါး သံတိုင္ၾကားမွ ႏႈတ္သီးေတြက အျပင္သို႔ တ၀က္တပ်က္ ထြက္လို႔ပင္ေနၿပီ။ ေဟာင္လိုက္တာလဲ တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ဆူညံေနေတာ့၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အေနာက္ဆုတ္ရင္း သူ႔ကားကို အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ထားသည္။ ကားေနာက္ဘက္ မီးေရာင္ေလးပင္ ခပ္ပ်ပ်။
စိတ္ညစ္သြားလိုက္ပံုမ်ား ေျပာဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့။ သူ႔ကိုလဲ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ေဒါသေတြ ထြက္ေနမိသည္။ သူ ဒုကၡေပးလို႔ ခုလို ျဖစ္ရတာ။ ခဏေနေတာ့ အိမ္ထဲက လွမ္းေမးသံၾကားရသည္။
“ဘယ္သူလဲ … ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ …” တဲ့
“ဟုိ … လြင့္ၾကဴၾကဴ၀င္ .. အဲ … လြင့္ၾကဴၾကဴလြင္ … အာ မဟုတ္ေသးဘူး .. ၀င့္ၾကဴၾကဴလြင္ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ လာေပးတာပါ”
အေရးထဲ လွ်ာခလုတ္ တိုက္ေနေသးသည္။ နာမည္ကလဲ ခက္ပါေပ့။ ေခြးသံေတြကလဲ ဆူညံလို႔ေနသည္။ အသံရွင္ အန္တီႀကီးက ထြက္လာၿပီး ေခြးေတြကို ထိန္းရင္း ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးေသးသည္။
“ျမင့္ၾကဴၾကဴလြင္လား .. ၀င့္ၾကဴၾကဴလြင္လား”
“၀င့္ၾကဴၾကဴလြင္ပါ အန္တီ … ငယ္ေလးေလ … သူ႔ေမြးေန႔ အတြက္ မမဗန္က လက္ေဆာင္ ေပးခိုင္းလိုက္လို႔ လာေပးတာပါ … ဒီမွာ ဒီမွာ … သြားေတာ့မယ္ေနာ္ .. ေက်းဇူးပဲေနာ္ အန္တီ”
အန္တီႀကီးဘာမွ ျပန္မေျပာခင္ လက္ေဆာင္ထုတ္ အျမန္ေပး၊ ေက်းဇူးေတြ တင္ၿပီး ကားဆီကို သုတ္ေျခတင္ ေျပးရေပေတာ့သည္။ ကားေပၚတက္ၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်ကာ အသက္၀၀႐ွဴႏိုင္ေတာ့၏။ အေၾကာင္းစံု ေျပာျပေတာ့ သူကေတာ့ တဟီးဟီး ရယ္ေနသည္။ ရယ္ႏိုင္မွာေပါ့ေလ .. သူကိုယ္တိုင္ သြားရတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ရင္တုန္ ပန္းတုန္ ေဇာေခၽြးေတြျပန္လို႔။
***
ဒီလိုႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၀ နာရီပင္ ထိုးလုၿပီ။ ျခံေရွ႕မွာ သူက ကားရပ္ေပးၿပီး ျခံထဲ၀င္သည္အထိ ခဏေစာင့္ၾကည့္ေပးခဲ့ပါေသး၏။ မသြားခင္က ေနာက္က်မည္ ၀င္းတံခါး မပိတ္ႏွင့္ဟု အေမ့ကို မွာထားခဲ့သည္မို႔ ၀င္းတခါးက ပိတ္မထား။ ေစ့ထားေသာ ၀င္းတံခါးႀကီးကို အားသြန္ ခြန္စိုက္ တြန္းဖြင့္ၿပီး ျခံထဲေရာက္သြားေတာ့မွ သူက ႏႈတ္ဆက္ လက္ျပၿပီး ထြက္သြားေလသည္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ။
အဲဒါမွ ဒုကၡ၊ အိမ္တံခါးေသာ့က ခတ္ထားၿပီးၿပီ။ တံခါးေခါက္ေတာ့လဲ မရ။ အျပင္ဆံုး မွန္တံခါးပါ ပိတ္ထားသည္မို႔ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကလွ်င္ ဘယ္လိုမွ ၾကားၾကမွာ မဟုတ္။ ဖုန္းဆက္၍ ရလို ရျငား သူ႔ကားရွိဦးမလား ေျပးၾကည့္ေတာ့လဲ အၿမီးပင္ မျမင္ရေတာ့။ စိတ္ညစ္သည္ထက္ ညစ္လာၿပီ။ တံခါးကို ဟိုကလွည့္ေခါက္ ဒီကလွည့္ေခါက္ … ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆံုး ေနာက္ဘက္အိမ္က ႀကီးေတာ္ႀကီးဆီကိုပဲ သြားလိုက္ရေတာ့၏။
ႀကီးေတာ္ႀကီးတို႔က မအိပ္ေသး။ တီဗီၾကည့္ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းစံုေျပာျပၿပီး ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့လဲ မကိုင္ၾက။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဆီကို လွမ္းဆက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာရျပန္သည္။ သူလုပ္တာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေတြေရာက္သလဲ။ ကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေလ သူ႔ကိုပဲ မဲၿပီး စိတ္တိုေလျဖစ္ရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ႀကီးေတာ္ႀကီး အိမ္မွ အမႀကီး၏ အကူအညီျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ တခုမွတဆင့္ သူခိုးလမ္းျပ လုပ္ကာ အိမ္ထဲ မရရေအာင္ ၀င္လိုက္သည္။ အိမ္ထဲေတာ့ ေရာက္ၿပီ။ အိမ္မႀကီးထဲ မေရာက္ေသး။ အလုပ္ခန္းတခန္းထဲ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကတဆင့္ဆို နည္းနည္း နီးစပ္ၿပီမို႔ အခန္းတံခါးလွည့္ဖြင့္ေတာ့ တံခါးက အျပင္က ေလာ့ခ္ခ်ထားျပန္သည္။
လူတကိုယ္လံုးလဲ ေခၽြးေတြပ်ံေနၿပီ။ စိတ္လဲ ညစ္လွၿပီ။ အိမ္ထဲမွာ ဖုန္းသံေတြကလဲ ဆူညံေနတာ ၾကားေနရသည္။ အိမ္ကလူေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ မသိ။ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ၾကားသြားလဲ မသိ၊ အေမ တံခါးလာဖြင့္သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ တီဗီၾကည့္ေနၾကတာ၊ ဖုန္းသံလဲ မၾကားဘူးတဲ့။
ကိုယ္က စိတ္ေကာက္ရမလား မွတ္တယ္ … “ညည္းက ေနာက္က်တာကိုး” … ဟု အေမက ဆူခ်င္သေယာင္ ျပဳေသးသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေရ၀င္ခ်ဳိးလိုက္သည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာသည္။
“၀ီ .. အဆင္ေျပသြားပလား …” တဲ့
စိတ္ေမာလူေမာမို႔ ဘာကိုမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရသည့္ အဲဒီတညကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့။ အဲဒီတုန္းက စိတ္ေမာခဲ့ စိတ္တိုခဲ့ရေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူနဲ႔အတူ အဲဒီအေၾကာင္း ျပန္ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကရသည္။
ေမာစရာေတြဟာ ၾကာလာေတာ့ ရယ္စရာ ျဖစ္သြား တတ္ေလသလား … ။
ဒါမွမဟုတ္ ရယ္စရာေတြဟာ ၾကာလာရင္ လြမ္းစရာေတြ ျဖစ္သြား တတ္ေလသလား … ။ ကိုယ္ကေတာ့ လြမ္းေနမိပါသည္။
***
ကိုယ္နဲ႔တကြ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ခြဲခြါသြားခဲ့သူ … သူငယ္ခ်င္းေရ …
၄-ႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ေပမဲ့ ခုထိ မေမ့ႏိုင္ဘဲ ကိုယ္လြမ္းေနဆဲဆိုတာ ေရာက္ရာဘံုဘ၀ကေန သိႏိုင္ပါေစ … ။
ခ်စ္တဲ့
၀ီ
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၁၁ နာရီ
သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရးခဲ့တာေလးေတြ
(၁) လြမ္းမေျပ
(၂) အမွတ္တရ စာလံုးေလးေတြ
(၃) လြမ္းဆြတ္ျခင္း မ်ားစြာျဖင့္
9 comments:
ေမာင္ညင္မေလးတို႕ေရ.. ဆိုတဲ့ မမဗန္ပိုင္ယာကို မခင္ေပမယ့္ အဲဒီဖိုရမ္မွာ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္. သူ႕ရဲ႕ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ကိုလည္း သိခဲ့တယ္.. အျငင္းပြားဖြယ္ေတြေရာေပါ့..
ဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာ ခင္မင္စိတ္ေကာင္းထားတဲ့သူ..ေကာင္းရာေနရာမွာ ေရာက္ေနမွာပါ။
မေမဓါ၀ီ စာဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ တကယ္ပါ။ ဒါနဲ႕ စကားမဆက္ က်ေနာ္ တဂ္တစ္ခု
တဂ္ ထားပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလုိ လုပ္ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ
ပါ စိတ္ေျဖလက္ေပ်ာက္ေပါ့။
ေၾကကြဲစရာပါလား... ဗလယ္ခ်ိဳင့္ကို ပေစာက္နဲ႕ မွားဖတ္ေနမိေသးတာ... ဟင္.. တမ်ိဳးပါလားေပါ့...
အခုမွၾကားဖူးတာပါ... မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး...
MDW နဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ပိုျပီး ခံစားရမယ္ဆိုတာ နားလည္ပါတယ္...
စိတ္မေကာင္းစရာပဲေနာ္
ဒါနဲ ့ သူက ဘာၿဖစ္သြားလို ့လဲ
ကၽြန္ေတာ္က နဲနဲ ပိန္းတယ္
မမဗန္ကို မခင္ခဲ့ရေပမယ့္ အမ လြမ္းလို႔ေရးတဲ့စာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ခင္ဖို႔ေကာင္းေနပါျပီ။ ေစာေစာ ႏႈတ္ဆက္သြားတဲ့ မမဗန္အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ေမေရ… စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ… ဒါေလးဖတ္ျပီး ရင္ထဲ ဆို ့နင့္သြားတာပဲ…
Link ေပးထားတဲ့ 3 ပုဒ္ကိုလည္း သြားဖတ္ျပီးပါျပီ...။
ဘာ့ေၾကာင့္၊ ဘယ္လိုကြယ္လြန္မွန္းမသိ၊ နာမည္လည္း ခုမွ ၾကားဖူေးပမယ့္ တစ္မိသားစုလံုးကြယ္လြန္တယ္ဆိုလို႕၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္..။
SDL
အားလံုးပဲ ... က်မနဲ႔အတူ မွ်ေ၀ခံစားေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
ကို TZL နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မေမဓာဝီရဲ႕ ပို႔စ္ေတြ အားလံုးလိုက္ဖတ္တာ ဒီတစ္ပုဒ္က ေနာက္ဆံုးပါပဲ၊ တစ္ပုဒ္ဆံုးတိုင္း စိတ္မေကာင္းတခါ ျဖစ္ရပါတယ္၊
ဒီအေၾကာင္းေတြလည္း အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးဘူး၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၊ ေမဓာဝီလည္း ခ်မ္းေျမ႕စြာ ေျဖဆည္ႏိုင္ပါေစလို႔....။
Post a Comment