ဒီမွတ္တမ္း စာအုပ္ကေလး၀ယ္ေတာ့ သူနဲ႔အတူတူ က်မလည္းပါပါတယ္။ သူက အမွတ္တရ ေအာ္တိုေရးဖို႔ စာအုပ္ကေလး တအုပ္၀ယ္ခ်င္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ အတူတူ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲက စတိုးဆိုင္တဆိုင္မွာ ရွာၿပီး၀ယ္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ ေလးက သားေရဖံုး အညိဳေရာင္ေလး။ ငွက္ေမႊးကေလာင္ကေလးနဲ႔ … ။
“ဒါဆိုရင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ရွိတယ္မဟုတ္လား …” လို႔ သူ႔ရဲ႕ အေမးကို က်မလည္း ၿပီးၿပီးေရာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာပဲ။ မေကာင္းဘူးေျပာလို႔ သူထပ္ၿပီးရွာေနရင္ အခ်ိန္ေတြၾကာမွာ စိုးတာေၾကာင့္ေပါ့။
သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ စာအုပ္ကေလးရေတာ့ က်မကို ဦးဆံုးေရးခိုင္းပါတယ္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စားပြဲမွာထိုင္ .. သူေရွ႕မွာပဲ ဒီစာတမ္းေလး ေရးေပးလိုက္ တယ္။ သူကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ၿပံဳးတံုးတံုးနဲ႔ေလ။
“ဒါဆိုရင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ရွိတယ္မဟုတ္လား …” လို႔ သူ႔ရဲ႕ အေမးကို က်မလည္း ၿပီးၿပီးေရာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာပဲ။ မေကာင္းဘူးေျပာလို႔ သူထပ္ၿပီးရွာေနရင္ အခ်ိန္ေတြၾကာမွာ စိုးတာေၾကာင့္ေပါ့။
သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ စာအုပ္ကေလးရေတာ့ က်မကို ဦးဆံုးေရးခိုင္းပါတယ္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စားပြဲမွာထိုင္ .. သူေရွ႕မွာပဲ ဒီစာတမ္းေလး ေရးေပးလိုက္ တယ္။ သူကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ၿပံဳးတံုးတံုးနဲ႔ေလ။
ဒီစာအုပ္ေလးထဲ ေရးခြင့္ရခဲ့ၾကတဲ့ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြရဲ႕ စာသားေလးေတြ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
(စာအုပ္ကေလးက ေနာက္ဆံုး နတ္သမီးငယ္ (ခ) ငယ္ေလး ဆီမွာ က်န္ေနခဲ့ တာပါ။ သူ႔ဆီကေန ေတာင္းၿပီး က်မသိမ္းထားခဲ့တယ္။)(ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မမဗန္ (ခ) တင့္ဇင္လတ္ .. အမွတ္တရ)
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ၆၊ ၂၀၀၇
No comments:
Post a Comment