စာမ်က္ႏွာ အသစ္

နိဒါန္း
(၀း၁)

တခုေသာ မိုးဥတု၏ မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ နံနက္ခင္း တခုမွာ အေဖနဲ႔ အေမက ထိုစာအုပ္ေလးကို သူ႔အား လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ စာအုပ္ကေလးက အသစ္စက္စက္၊ ဘာတခုမွ ေရးမထားရေသး။ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းၿပီး ေခ်ာေမြ႔ ေကာင္းမြန္ေသာ စာရြက္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ စာအုပ္ကေလး။ ထိုစာအုပ္ေလး၏ ထူးျခားခ်က္က တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြလို စာမ်က္ႏွာ မည္ေရြ႕မည္မွ် ပါသည္ဟု ေရးထိုးမထား။ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးသြားမည္ ဆိုသည္ကို မသိႏိုင္။ ထိုနည္းတူစြာ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကေလး ႐ုတ္တရက္ ပ်က္စီးဆုတ္ျပဲ သြားမည္ကိုလည္း မည္သူ တဦးတေယာက္မွ် သိႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ထိုစာအုပ္ကေလးကား သူ၏ အသက္ ရွင္သန္ေနသေရြ႕ ေရးမွတ္ေနရမည့္ စာအုပ္ကေလးပင္တည္း။
***
(၁း၁)

မသိတတ္ နားမလည္တတ္စဥ္ကေတာ့ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ႏွင့္ပင္ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ေလွာခဲ့မိ၏။ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးေတြ မည္သုိ႔မည္ပံု က်န္ရစ္ခဲ့မည္ ဆိုသည္ကို မစဥ္းစားတတ္၊ မစဥ္းစားမိခဲ့။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ …
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ငိုေႂကြးခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ အလိုမက် ျဖစ္ခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲခဲ့ဖူးေပမည္။

***

(၁း၂)

တျဖည္းျဖည္း သိတတ္ နားလည္တတ္သည့္ အရြယ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ထိုစာအုပ္ေလး၏ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေရးျခစ္တတ္လာသည္။ စာလည္း မမည္၊ ပံုလည္း မပီ။ ေနာက္ေတာ့ ၀လံုးေလးေတြ၊ ကႀကီး ခေခြး စာလံုးေလးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ပန္းပံု, အိမ္ပံု, ေတာင္တန္းႏွင့္ ပင္လယ္ပံု စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရးျခစ္တတ္လာခဲ့သည္။ ခက္သည္က ထိုစာအုပ္ကေလးထဲတြင္ ေရးျခစ္ခဲ့သမွ်တို႔ကို ခဲဖ်က္ မင္ဖ်က္ စသည္တို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ ဖ်က္၍ ျပင္၍မရ။ ေရးခဲ့သမွ် ပံုေတြ စာေတြ အ႐ုပ္ေတြက စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္တြင္ စြဲထင္ က်န္ရွိေနသည္ခ်ည္း။ သို႔တိုင္လ်က္ သူကလည္း ဂ႐ုတစိုက္ မရွိလွ။ အမွားေတြ အမွန္ေတြ၊ အေကာင္းေတြ အဆိုးေတြ၊ သုခေတြ ဒုကၡေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ လက္ေတြ႔က်မႈေတြ၊ ေရးခ်င္သလိုေရး၊ ျခစ္ခ်င္သလို ျခစ္ျဖင့္ စာမ်က္ႏွာေလးေတြက ညစ္ပတ္ ေပေရ၍လည္း ေနတတ္ေသးသည္။
***
(၂း၁)

ညစ္ေပေနေသာ စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိလာသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ စာမ်က္ႏွာ အသစ္တခု စတင္ ဖြင့္လိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ …

“ဖ်က္မရ ျပင္မရတဲ့ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ကေလးမွာ အခုကစၿပီး ေကာင္းေကာင္းေရးမွ ျဖစ္မယ္”

ဟု ေနာင္တရသည့္ႏွယ္ ေတြးမိတတ္ေသာ္လည္း ေရးရင္းျခစ္ရင္း စာမ်က္ႏွာ ေလးပံုတပံုေလာက္ မကုန္ခင္မွာပင္ ျဖစ္သလိုေတြ ေရးျခစ္မိျပန္သည္။ ထိုသို႔ပင္ သူ၏ “အခု” မ်ားသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕ေလ်ာရင္း စာမ်က္ႏွာ အသစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္း ကုန္လြန္ခဲ့ရေလ၏။
***
(၂း၂)

စာမ်က္ႏွာေလးေတြ တရြက္ၿပီး တရြက္ တလွပ္လွပ္ ကုန္သြားတုိင္း ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည့္ စာရြက္ေတြက ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ပန္းလ်လ်ျဖင့္ မလွမပ။ ဟိုးပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ မွိန္ပ်ပ် က်န္ခဲ့ၿပီ။ ျပင္မရ ဖ်က္မရေသာ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးေတြမွာ ဟိုးအစက စၿပီး ျပန္ေရးသား၍ ရလွ်င္ အေကာင္းသားဟု တခါတေလလည္း စိတ္ကူးယဥ္မိေသးေလသည္။ မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္တမ္းတ တတ္ေပမဲ့ စာရြက္ေတြ ေပၚမွာ သပ္ရပ္လွပစြာ ေရးသားဖို႔ကိုေတာ့ျဖင့္ တြန္႔ဆုတ္ ေႏွာင့္ေႏွးေနဆဲ။
***
(၃း၁)

တခါတရံ စာမ်က္ႏွာထဲက စာေၾကာင္းေတြေပၚမွာ စိတ္ေလလြင့္ခဲ့မိသည္။
တခါတရံေတာ့ ထိုစာေၾကာင္းေတြေပၚမွာ မွတ္သားစရာ စာလံုးေလးေတြ စီရရီ။
တခါတရံလည္း အမ်ားအက်ဳိးရွိေလမလားဟု ေရးျခစ္မိေသာ လူမသိ သူမသိ စာလံုးတခ်ဳိ႕။
တခါတရံမွာျဖင့္ စာလံုးေလးေတြ မေရးမီ မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ကာ အမွားကင္းေအာင္ အားတင္း ေရးခဲ့မိသည္။
တခါတရံမွာကား ….
ဗလာျဖစ္ကာ လစ္ဟာေနေသာ စာေၾကာင္း အခ်ဳိ႕ … ။
…. …. …. …. ….
…. …. …. …. ….
…. …. …. …. ….
***
(၃း၂း၁)

သို႔ျဖင့္ စာအုပ္ကေလးကို ပိုက္၍ မိသားစုႏွင့္ ေ၀းရာကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ သူႏွင့္ မေလ်ာက္ပတ္ လွစြာေသာ ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူရင္း ၀န္းက်င္အသစ္မွာ သူစိမ္းတရံဆန္ေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရျပန္၏။ ေႏြးေထြးသည့္ မိဘရင္ခြင္၊ နားလည္ေပးမည့္ မိသားစု၊ မိမိ ကၽြမ္းက်င္ေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို စြန္႔လႊတ္၍ အသစ္တဖန္ ျပန္စရသည့္ ဘ၀က မေခ်ာေမြ႕လွ။

သတိထား ၾကည့္႐ႈမိစဥ္မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့စဥ္ကလို စာအုပ္ကေလးက ျဖဴစင္ ေခ်ာေမြ႕ မေနေတာ့။ ညိဳညစ္ညစ္ စာရြက္သားေတြက ၾကမ္းရွရွ။ နာၾကင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ လြမ္းတ-မႈ။ အားငယ္မႈ … ေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီလား။ ေရးသားမိေသာ စာလံုးမ်ားက ခပ္ေသာ့ေသာ့။ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ မ်ားစြာ အစြန္းအထင္း မ်ားစြာျဖင့္ စာတအုပ္လံုး ပိန္းၾကမ္း၍ ေနေခ်ၿပီ။
***
(၃း၂း၂)

စာအုပ္ကေလးက တ၀က္က်ဳိးလုၿပီထင့္။ တစတစ ေဟာင္းႏြမ္း၍ လာၿပီ။ တခါတရံလည္း ေရးရင္းသားရင္း ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ၿငီးေငြ႔မိျပန္၏။ ေနာက္တခါ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ ေျပာင္းခ်ိန္ထိ ဒီစာအုပ္ကေလးက ခံပါဦးမလားဟုလည္း ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ကေလး ႐ုတ္တရက္ ပ်က္စီးသြားမည္လား … စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ေရာက္လုနီးၿပီလား … ဒါမွမဟုတ္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ႏြမ္းလ်လ် စာမ်က္ႏွာမ်ားကို အဆံုးသတ္ျဖစ္မည္လား … ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို စဥ္းစားေတြးေတာရင္း အိပ္ပ်က္ခဲ့ရသည့္ ညဥ့္တာရွည္တို႔က မ်ားျပားလွစြာ။
***
(၃း၂း၃)

ေန႔သစ္ ေျပာင္းၿပီ။
စာမ်က္ႏွာ အသစ္တရြက္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွန္လိုက္မိသည္။
ၾသဂုတ္လ၏ မိုးေရစက္မ်ားက အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ တေျဖာက္ေျဖာက္ … ။
ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလ၏ အသံက တ၀ွီး၀ွီး ျမည္ဟည္းေနသည္။
သစ္ပင္ေတြက ေလလာတိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့စြာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ယမ္း ေနၾက၏။
မီးခိုးေခါင္းတိုင္ ထဲမွာ ခိုတေကာင္က ညည္းတြားလ်က္။
ေန႔သစ္က ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ မထူးျခား။

ညဥ့္ဦးက ေဖ်ာ္ထားေသာ ဘလက္ေကာ္ဖီ ခါးခါးတခြက္ကို တက်ဳိက္ ေမာ့လိုက္သည္။
အနက္ေရာင္က်က် ေကာ္ဖီတခြက္က ေအးစက္ ခါးသက္လ်က္။
ဘ၀သည္လည္း ထိုသို႔ပင္ေလလား။
ခါးသီးမႈ အနက္ေရာင္ေတြကို ေသာက္မ်ဳိေနရသည့္ အျဖစ္က ႐ုန္းထြက္ခ်င္လွၿပီ။
တခါတေလေတာ့လည္း ေက်းဇူးတရားေတြႏွင့္ ေ၀းရာကို ေျပးခ်င္ပါသည္။

အစြန္းအထင္းမဲ့ စာမ်က္ႏွာအသစ္ကို ခပ္ေတြေတြ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ … စာမ်က္ႏွာ အသစ္မွာ စာလံုး အနည္းငယ္ စတင္ ေရးသားလိုက္၏။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ နဲ႔ အေဖ …”
***
နိဂံုး

(xးx)

စာမ်က္ႏွာက သစ္ေသာ္လည္း စာအုပ္ကေလးက အိုမင္း ရင့္ေရာ္၍ေနၿပီ။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ တိုေတာင္းလွသည္။
ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ အဆံုးသတ္မည္ မသိႏိုင္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ …
ထိုစာအုပ္ေလး မကုန္ဆံုးမခ်င္း စာမ်က္ႏွာအသစ္မ်ား ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊား ေနရဦးမည္တည့္။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၀၀း၀၀ နာရီ