***
“အဲဒီညက ၀ိုင္အမ္စီေအမွာ
ခ်က္စ္ထိုးၿပီးအျပန္ ထံုးစံအတုိင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကေတာ့ ဦးလ၀န္းေအာင္က သူ
ေခါင္းစဥ္ေလးတခု ရထားတယ္ သီခ်င္းေရးရင္ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ေျပာတယ္ …
သူ႔ေခါင္းစဥ္ေလးက … ‘မ်က္၀န္းမွာ မိုး … ရင္မွာ ေႏြ’ … တဲ့
အဲဒီနာမည္ေလးၾကားလိုက္ေတာ့
အေဖ့စိတ္ထဲ သိပ္သေဘာက်သြားတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား
မေရးရေသးရင္ က်ေနာ္ ကဗ်ာေရးမယ္ဗ်ာလို႔ ေျပာၿပီး အဲဒီည အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညတြင္းခ်င္း
ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးလိုက္တာ ၿပီးသြားေရာ …”
တေန႔လည္ခင္း အေဖနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ အေဖက သူ႔ကဗ်ာေလး စတင္ျဖစ္တည္ျခင္း
အေၾကာင္း က်မကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း အေဖခဏခဏ ေျပာျပဖူးလို႔ သိေနေပမဲ့
ထပ္နားေထာင္ခ်င္လို႔ က်မက စၿပီး ေမးခဲ့တာပါ။ ဒီလိုပဲ အေဖ့ဆီက ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြကို
အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ က်မက ေမးေနက်၊ က်မေမးတိုင္းလဲ အေဖက မညည္းမညဴ ေျပာျပေနက်။
“ေနာက္တေန႔ မနက္ အျပင္သြားရင္း
ၾကံဳလို႔ သူ႔အိမ္၀င္ေတာ့ သူကမရွိဘူး၊ သူ႔မိန္းမပဲ ရွိတယ္ … အေဖကလဲ ညက ကဗ်ာအၾကမ္းေရးထားတဲ့
စာရြက္ ပါမသြားဘူး၊ ဒါနဲ႔ သူ႔မိန္းမကို စာရြက္တရြက္ေတာင္းၿပီး ကဗ်ာေလး
ျပန္ခ်ေရးေပးခဲ့တယ္”
ဥတုသံုးလီ၊ ရာသီေႏြလ
မိုးမွ တဖန္၊
ေဆာင္းေရာက္ျပန္ …
အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာေလးကို က်မစိတ္ထဲက ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။
“ဦးလ၀န္းေအာင္က ကဗ်ာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္တာနဲ႔ သူ
သံစဥ္သြင္းမယ္ဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းက စႏၵယားခံုအနားမွာ စာရြက္ေလးကို ခ်ိတ္ထားသတဲ့ …”
တရက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ဂီတစာဆို ေက်ာက္ကုန္းကိုကိုႀကီး ေရာက္လာတယ္၊ သူက အိမ္သာတက္ေနလို႔ ဧည့္ခန္းမွာ
ထိုင္ေစာင့္ရင္း ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ျမင္သြားပါေလေရာ …”
အဲဒီေနရာေရာက္တိုင္း က်မ ရင္ေတြခုန္လာၿပီး အသက္႐ွဴသံေတြ ျမန္လာတယ္၊ ဘာလို႔ ျမင္ျမင္ထင္ထင္
ခ်ိတ္ထားတာလဲ … စိတ္ထဲက ဦးလ၀န္းေအာင္ကို အျပစ္တင္ခ်င္သလိုလို … အားမလို အားမရ
ျဖစ္သလိုလို။
“ေက်ာက္ကုန္းကိုကိုႀကီးက ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ေလး ျဖဳတ္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်လို႔
ဦးလ၀န္းေအာင္လဲ ထြက္လာေရာ သူ႔ကိုေပးဖို႔ ေတာင္းသတဲ့ … ဦးလ၀န္းေအာင္ကလဲ
ယူသြားလို႔ဆိုၿပီး မဆိုင္းမတြ ေပးလိုက္တယ္ …”
က်မရင္ထဲ ဟာသြားတယ္။ သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေပမဲ့ နားေထာင္တိုင္း စိတ္ထဲ
စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေနက် … ။ လြယ္လိုက္တာ ... ။
ဖန္ဖန္ေရြ႕ေလ်ာ၊
ဒီသေဘာႏွင့္
သဘာ၀တၳ၊ နိယာမကို
သိၾကျမင္႐ႈ၊ ရတုအညီ
တခုစီ …
အေဖေျပာသမွ် မ်က္စိထဲမွာ ပံုေဖာ္ျမင္ေယာင္ရင္း ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးက
ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္။
“အဲဒီကဗ်ာေလးကို ေက်ာက္ကုန္းကိုကိုႀကီးက စႏၵယားျမတ္လင္းဆီ အပ္ၿပီး သံစဥ္သြင္းလိုက္ေတာ့
သီခ်င္းတပုဒ္ ျဖစ္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲ … ဒါေပမဲ့ သူတို႔က အေဖ့ကဗ်ာ စာသားေတြကို
ျပင္ၾကေသးတာ …။ ရတုအညီ ဆိုတာကို ဥတုအညီဆိုၿပီး ျပင္လို႔ အေဖ မနည္းျပန္ေျပာရတယ္ … သူတို႔က
ရတုဆိုတာနဲ႔ ရတုကဗ်ာလို႔ပဲ ထင္ေနတာေလ … ။ ေနာက္ၿပီး သဘာ၀တၳနိယာမ ဆိုတာကိုလဲ သဘာ၀
နိယာမလို႔ ျပင္ဆိုတယ္၊ အဲဒါကိုေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး …”
ေ၀ါဟာရမႂကြယ္ နားမလည္သူေတြ အလယ္မွာ အေဖ့ ကဗ်ာေလးက အျမီးႏုတ္ ေခါင္းႏုတ္
႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္မ်ား ျဖစ္သြားသလား … က်မ ႏွေျမာေနမိတယ္။
“အဲဒီသီခ်င္းကို ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးနဲ႔ တီးၿပီး တကၠသိုလ္နီနီမာက ဆိုတယ္ …
တကယ့္ကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ေရဒီယိုမွာ အသံလႊင့္တယ္ေလ …”
ဒီေလာက္ထိ ဆိုရင္ေတာ့ အေဖ့ကဗ်ာေလးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈက ၀မ္းသာစရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့
… က်မက အဆံုးသတ္ကို သိေနတာမို႔ ဘယ္၀မ္းသာလို႔ ရပါ့မလဲ။
“ဦးလ၀န္းေအာင္က ေျပာတယ္ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာ အသံသြင္းၿပီးသြားၿပီ၊ ေရဒီယိုမွာ
ဘယ္ေန႔လာမယ္ … ဆိုေတာ့ အေဖတို႔ ေစာင့္နားေထာင္ၾကတာေပါ့ ေရဒီယိုက အသံလႊင့္ေတာ့
ေရးသူက … ဂီတစာဆို ေက်ာက္ကုန္းကိုကိုႀကီး … တဲ့ေလ …”
သိၿပီးသား အဆံုးသတ္ေပမဲ့ ထပ္ၾကားရေတာ့လဲ ရင္ထဲက မခံႏိုင္ျပန္ဘူး။ ၾကားရတာ
ခါးသီးလြန္းတယ္။ အေဖက ဘာမွ မေျပာဘူးလား … အေဖက ဒီတိုင္း ၿငိမ္ေနရလား … ဦးလ၀န္းေအာင္ကေရာ
… သူ႔ကဗ်ာမဟုတ္တိုင္း … မခ်င့္မရဲနဲ႔ က်မ ... ရင္ထဲမွာ ပူလို႔ … ။
ျဖစ္-တည္-ပ်က္-ခ်ဳပ္
မဆုတ္မနစ္၊ အသစ္သစ္မို႔
ႏွစ္သက္စဖြယ္၊
ျမတ္ႏိုးဖြယ္ … ။
***
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တျခားလူ အလစ္သုတ္တာ ခံလိုက္ရတာပဲ။ ဒီအေၾကာင္း နားေထာင္တိုင္း က်မက အဲဒီလို အျမဲေတြးမိတယ္။
“ပိုဆိုးတာက ေက်ာက္ကုန္းကိုကိုႀကီးက အင္တာဗ်ဴးတခုမွ ေျဖသြားတာ … အဲဒီသီခ်င္းဟာ သူ႔တသက္တာမွာ
အပင္ပန္းဆံုး ေရးခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္း … တဲ့ …”
အေဖက စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္ေပမဲ့ က်မက အေတြးေတြကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေဖက ျပႆနာမရွာခ်င္ ... ခပ္ေအးေအးေနခ်င္တာေၾကာင့္လား၊
ကိုယ့္ကဗ်ာေလး သီခ်င္းအျဖစ္ နားေထာင္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္ေနတာလား၊ သူက နာမည္ရွိသူ
ကိုယ္က နာမည္မရွိသူမို႔ မယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ သေဘာလား … ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့ကို
အားမရခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။
မတည္ယိုယြင္း၊
မိုးတြင္းႏွင္းေ၀
ခါေႏြခ်မ္းခိုက္၊
ေဆာင္းပူအိုက္ေသာ္
အလိုက္အထိုက္၊
ရင္မွာပိုက္ကာ
ေပ်ာ္လုိက္မယ္ …။
အလိုက္အထိုက္ဆိုတာ ေနရာတကာေတာ့ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား အေဖ … ။
***
“ရာသီဥတုေတြ မွန္ေနရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္လို႔ မိုးတြင္းႏွင္းက်
ေႏြခါမွာ ခ်မ္းေအးေနရင္ေတာင္ အလိုက္အထုိက္ ေနႏိုင္ရင္ ေက်နပ္စရာပဲ … ဒါေပမဲ့ …
ေနပူတဲ့ တခ်ိန္ထဲမွာ မိုးက ရြာၿပီး မုန္တိုင္းကလဲ ထန္ေနတယ္ … အဲဒီလို
ေလာကဓံမ်ဳိးကို တၿပိဳင္ထဲ ၾကံဳလာရေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ မရွိဘူးေပါ့ …”
အေဖက ကဗ်ာအေၾကာင္းေလး ဆက္ရွင္းျပတယ္။ မ်က္စိကို မွိတ္ထားၿပီး အေဖ့စကား
နားေထာင္ေနရင္း မုန္တိုင္းၾကားက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ရာသီေႏြလ၊ ပူျပင္းစ၀ယ္
မိုးကမစဲ၊ တသဲသဲႏွင့္
ဖက္တြဲတူယွဥ္၊
မုန္တိုင္းဆင္ေသာ္
ၾကင္သူႏွင့္လြဲ၊
အသည္းေတြေႂကြ … ။
***
ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္ ကတည္းက တြန္ေနတဲ့ ဥၾသသံကို သတိထားခဲ့မိတယ္။ သူတို႔ ေႏြကို အႀကိဳေစာလြန္းလွတယ္ ... ။ ႏို၀င္ဘာလက ေဖေဖာ္၀ါရီလအထိကို ေဆာင္းရာသီလို႔ သတ္မွတ္ထားေပမဲ့ ဇန္န၀ါရီလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာလည္း မိုးသည္းသည္း ရြာခဲ့ေသးတယ္။ အံု႔ဆိုင္း သည္းထန္ ရြာခဲ့တဲ့ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ သရက္ဖူးေလးေတြေတာင္ ေျမေပၚမွာ အတံုးအ႐ံုး ျပန္႔က်ဲလို႔ ... ။ ဒီမနက္ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ဟိုတစ ဒီတစ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ တိမ္တအုပ္က ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ ပိုၿပီး ေတာက္ပ ျဖဴဆြတ္ေနသလို ... ။ ေျပာင္းလဲ ေနတဲ့ ရာသီဥတုၾကား ... ႏွလံုးသားက ေနသားမက်ႏိုင္ေသးဘူး။
ေနပူမိုးရြာ၊ ဗ်ာပါဖိစီး
အခက္ႀကီးႀကံဳေန။
ေတြမႈိင္ေခြယိုင္၊ ေရဆိုင္၀ဲသို႔
အသည္းမခိုင္၊ ၀မ္းထဲမီးေလာင္
မ်က္ေတာင္ေရလႊမ္း၊ ဥတုဆန္းေၾကာင့္
ပင္ပန္းဆင္းရဲ၊ ခ်စ္ကံမြဲကုိ ...
၀မ္းထဲမီးေလာင္ မ်က္ေတာင္ေရလႊမ္း ... တဲ့။
ပင္ပန္းဆင္းရဲ ... ခ်စ္ကံမြဲ ... တဲ့။
အေဖသံုးထားတဲ့ စကားလံုးေတြကို အထပ္ထပ္ ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။ အခ်စ္ကံေခသူ ... အခ်စ္ကံမြဲသူမွာ ၀မ္းထဲမီးေလာင္ မ်က္ေတာင္ေရလႊမ္း ရေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲ လြန္းေလသလား... ။
***
"သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ေဆာင္းရာသီကာလဟာ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခုပဲေပါ့ ... ေလာေလာဆယ္ ငိုေႂကြးေနရေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတူတူလက္တြဲရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားခဲၿပီး ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ... အ႐ႈံးမေပးဖို႔ ... ... ... "
အားခဲၾကံ့ခိုင္၊ အႏိုင္မေပး
ရင္ဆိုင္ေတြးလို႔၊
ခ်မ္းေအး ေဆာင္းလ၊ ေရာက္လိုလွၿပီ
ၾကည္ျဖဴလက္တြဲ၊ အျမဲမေသြ
နီးရမယ့္အေျခ ...
တသက္လြမ္းစရာမ်ဳိး ဆင္လွာေပ
မ်က္၀န္းမွာ မိုး ... ရင္မွာ ေႏြ ... ။ ... ။
အမွန္ကို ဆိုရရင္ အေဖေျပာသလို က်မ မေတြးမိဘူး။ ကဗ်ာမွာ ေပးခ်င္တာ ... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ဖို႔ ဆိုတာထက္ ... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ ... တသက္လံုးပဲ လြမ္းေနရမလို ... ရင္မွာပူေလာင္ၿပီး ငိုေႂကြးေနရမလိုဘဲ ... လို႔ ... စိတ္ထဲ ခံစားမိတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကိုက မ်က္၀န္းမွာမိုး ... ရင္မွာေႏြ ... မဟုတ္လား။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီမို႔ ... အေဖက ကဗ်ာတပုဒ္လံုး ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သီခ်င္းကေတာ့ သံစဥ္နဲ႔မို႔ နားစြဲၿပီး မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာရယ္ သီခ်င္းရယ္ ေရာၿပီး အေဖ ျပန္ေျပာျပထားတာကို က်မက လိုက္မွတ္ထားခဲ့တာပါ။ နည္းနည္းပါးပါး လြဲခ်င္လဲ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ဒီကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တုန္းက က်မက ဘိလပ္မွာ။ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ေဆာင္းကာလ လို႔ အေဖကေျပာေတာ့ ဥေရာပရဲ႕ ေဆာင္းရာသီကို ေတြးမိၿပီး က်မ ေက်ာခ်မ္းမိေသးတယ္။
အခု ဒီစာကို အဆံုးသတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အမည္ခံ ေဆာင္းရာသီ ကုန္လုၿပီေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ ေဆာင္းရာသီေလးက က်မအတြက္ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီး သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ မိုးရြာလိုရြာ၊ ေႏြေခါင္ေခါင္လိုလဲ ပူလိုပူ ... မတည္မၿငိမ္ ေဖာက္ျပန္လွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ရာသီဥတုကို အျပစ္တင္ေနမိတဲ့က်မ ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ တည္ၿငိမ္လို႔လဲ ... ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မတည္ၿငိမ္ျခင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္းေတြကိုေတာ့ ... အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ေလ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၃
၀၀း၅၅ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)
(မွတ္ခ်က္။ ... ။ ကာယကံရွင္ေတြကို အားနာေသာအားျဖင့္ အမည္မ်ား အနည္းငယ္ေျပာင္းလဲ ထားပါသည္။)
6 comments:
ညီမေမ...
ညီမေမတို ့ သားအဖရဲ ့ စာေပ အနုပညာကို မခ်ီးမြမ္းဘဲ မေနနိုင္ပါဘူး..
ေလးစားပါတယ္..
အေဖ့လို လူက ရွားတယ္...။
ညီမေမက အေဖ့ အေမြ ရလိုက္တာကိုး...။
အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္အတြက္ အခံစားရဆံုးအခ်က္က ဦးေဏွာက္ကို ေဖာက္ၿပီး အစားခံရတာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ မေမ...
ကိုယ့္သားသမီးကေလး သူမ်ားရင္ခြင္မွာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနတာျမင္ရလို႔ ၀မ္းသာေပမယ့္ ကိုယ့္သားလို႔ ေျပာခြင့္မသာလို႔ ခံစားရတဲ့ မိဘတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔မ်ားထပ္တူက်ေနမလားပဲ...
တကယ္ေတာ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱဆိုတာ က်န္တဲ့အတၱေတြထက္ ပိုႀကီးပါတယ္ေလ...
ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ မ်က္၀န္းမွာမိုး ရင္ထဲမွာေႏြဆိုတဲ့ စာသားေလးကို ရြတ္ၾကည့္ေနရင္း မေမရဲ႕ အေဖကို ေလးစားလိုက္တာ...
စကားမစပ္...မေန႔ညကေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ မိုးရြာလုိက္တာမွ တၿခိမ္းၿခိမ္းပဲ...
ေအာင္မေလးဗ်ာ....အစ္မေမတစ္ေယာက္ ဘာလို႕ ကဗ်ာ
အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြ ဒီေလာက္ေကာင္းရသလဲဆိုတာ ခု အစ္မရဲ႕
အေဖ့ကဗ်ာေလးဖတ္ရမွသိေတာ့သကိုး....၊ကဗ်ာေလးက
အဓိပၸာယ္လည္းရွိ၊ရြတ္လို႕ဆိုလို႕လည္းေကာင္း...၊စကား
လံုးေတြကလည္း အားပါလိုက္တာ....၊
ေၾသာ္...အဲ့လိုလူေတြက ဟိုးးးးးးးးးပေ၀သနီထဲကရိွေနတာကိုးးးး
မရွက္ၾကဘူးေနာ္...
ကိုယ္တကယ္ေရးသလိုေျပာထြက္တယ္.....
အမအေဖလဲေတာ္ထွာ့....
ညီမ
မေမ အေဖ့ကဗ်ာကို စႏၵယားျမတ္လင္းဆီ အပ္ၿပီး အသံသြင္းလိုက္ရလို႔ သူ႔တသက္တာမွာ အခက္ခဲဆံုး ေရးရတဲ့ သီခ်င္းျဖစ္သြားသတဲ့လား..၊ ဒီ ေက်ာက္ကုန္းကိုကိုႀကီးဆိုသူက ဟုတ္ေတာ့ ေနပါၿပီ၊ း) ေက်ာကုန္းကိုကိုႀကီးလို႔ပဲ ေျပာင္းေခၚဖို႔ ေကာင္းေတာ့တယ္၊ သူမ်ား ေက်ာကုန္းေပၚမွာ အခန္႔သင့္ လိုက္စီးခ်င္တဲ့လူ မို႔လို႔...၊
ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ အရမ္းသေဘာက်တယ္၊ စကားလံုးေကာ၊ အသံေကာ၊ တင္စားပံုေကာ.. အားပါ လိုက္တာ..၊ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္နဲ႔ ေရာ့..အင့္ ဆိုၿပီး ေပးလို႔မရတဲ့ အေဖ့အေမြတစ္ခုကို ရလိုက္တဲ့ မေမက ကံေကာင္းတာေပါ့..၊ ေရစီးေရလာ ေကာင္းတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းကိုေတြ႔ေတာ့ ဒီျမစ္က ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ အ႐ွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးရတာလဲလို႔ ေစာေၾကာမိတယ္..၊ အဲ.. ျမစ္ဖ်ားခံရာကို သိသြားမွပဲ အရာအားလံုးဟာ ေခါင္းထဲမွာ လင္းကနဲ...။ း)
မေမ ေဖေဖရဲ ့ကဗ်ာေလးက ေကာင္းလိုက္တာ...အခက္ခဲဆံုးသီခ်င္းတယ့္..ေၿဗာင္လိမ္တာ မရွက္ဖူးလား မသိဘူးေနာ္..
Post a Comment