အေမာမ်ား

၀ွဴးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
အဲဒီလို အဖ်ား႐ွဴးသြားတဲ့ သက္ျပင္းအလံုးႀကီးႀကီး ခ်လိုက္မိတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ … စာေမးပြဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။
ေက်ာင္းလည္း ၃ လ ပိတ္ပါၿပီ။
စာသင္ႏွစ္ တႏွစ္ေတာ့ နိ႒ိတံ ျပန္ေပါ့။
ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္တယ္ဆိုရင္ ေျဖႏိုင္လားလို႔ မေမးပါနဲ႔။
နတ္သံေလးေႏွာၿပီး ငိုခ်င္းခ်မိမွာစိုးလို႔ပါ။
***
သနားၾကပါ …

ငယ္ငယ္တုန္းက စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးရင္ စာေမးပြဲဆိုတာ ေအာင္ရင္ေအာင္ မေအာင္ရင္ တံ့ေနတာပဲ၊ က်တယ္ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ေျပာမွာေပါ့ ခဏခဏလည္း တံ့ေနဖူးတာကိုး။ (ၾကံဳတုန္း ေတာ္ေၾကာင္း ႂကြားရတာပါ။) စာေမးပြဲဆိုတဲ့ အသံၾကားရင္ ေခါင္းကိုက္ ဇက္ထိုး ရင္ပူ ေလထ ဗိုက္နာ ကိုယ္လက္မအီမသာ ျဖစ္တတ္လြန္းလို႔ စာေမးပြဲဆိုတာႀကီးကို စိတ္ပ်က္ စိတ္ကုန္ စိတ္နာ စိတ္ဆိုး စိတ္တို ေနမိတာ။ စာေမးပြဲကို အင္မတန္မုန္းတဲ့က်မ (တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္တာ) စာေမးပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ေျဖရမယ့္ ဘာသာကိုမွ သင္မိရက္သား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ ဟိုဒင္းေၾကာက္လို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းၿပီး ေျခာက္လတခါ စာေမးပြဲ ၀င္ေနရတဲ့ သနားစရာ သတၱ၀ါေလးေပါ့။ ဒီပို႔စ္ကို က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ အမႀကီး ဖတ္မိရင္ေတာ့ နင့္ကိုသနားေအာင္ ကမၻာျဖန္႔ျပန္ၿပီလားလို႔ ေျပာအံုးေတာ့မွာပဲ။ တတ္ႏိုင္ဘူး ျဖန္႔စရာဆိုလို႔ ဒီဘေလာ့ပဲ ရွိတာကိုး။ သနားတယ္ မဟုတ္လား ဟင္။

***
ႀကိဳးစားပံု

စာေမးပြဲကို ေၾကာက္လို႔ ႏွစ္စကတည္းက တႏွစ္လံုး စာကို မနားမေန ႀကိဳးစားပါတယ္။ (ယံုတယ္ မွတ္လား) ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ စာမခက္ ဆို႐ိုးစကားအတိုင္း (black ice ေပၚမွာ ေခ်ာ္လဲတဲ့ေန႔ကလြဲလို႔) ေက်ာင္းကိုလည္း တရက္မွ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ သို႔ေပသိ စာေတြကေတာ့ လြယ္မလာပါဘူး။ ေက်ာင္းဘယ္ေလာက္သြားသြား ခက္တဲ့စာက ခက္တာပါပဲ။ ေက်ာင္းမသြားရတဲ့ ေန႔ဆိုလည္း အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး ေ၀ရာမဏိ ေ၀းစြာေရွာင္ၾကဥ္၊ ပါတီ ႏိုက္ကလပ္ ဘား ဘယ္မွမသြားဘဲ အခန္းထဲပဲ ေအာင္းၿပီး လက္ပ္ေတာ့ေလးမွာ မ်က္ႏွာအပ္ အြန္လိုင္းကေန စာေတြ အသကုန္ ဖတ္မွတ္ ေလ့လာပါတယ္။ မ်က္စိေတြ ေ၀၀ါးၿပီး စုတ္မွိတ္ စုတ္မွိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အထိ စာကို ဖတ္တာပါ။ စာေမးပြဲနီး ေတာ့လည္း ဘေလာ့ကိုေတာင္ မေရးေတာ့ဘဲ နားထားၿပီး စာကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖတ္သလဲဆိုရင္ မနက္ ၄ နာရီထ၊ ၅ နာရီ ျပန္အိပ္ (အဲဒီလို မလုပ္ပါဘူး) မနက္ ၄ နာရီက စျပီး အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ပါတယ္။ (စာရတာ မရတာေတာ့ မသိဘူးေပါ့၊ ထိုင္ေတာ့ ထိုင္ေနတာပဲ။)

မယံုရင္ ေဟာဒီမွာၾကည့္။

စာႀကိဳးစားသူ တေယာက္ရဲ႕ စာၾကည့္စားပြဲ။ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ စာခ်ည္းပဲ ဖတ္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းလဲ။ ေဘးနားမွာ စားစရာ ေသာက္စရာေလးပါမွ အိပ္မငိုက္မွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ေရႊၾကက္ ပဲေလွာ္၊ ေရွာက္သီးေဆးျပား၊ အိႏၵိယ စာကေလးခ်ီး၊ စပ်စ္သီး၊ လိေမၼာ္သီး စသျဖင့္ ရွိတာေလးေတြ ျခံရံၿပီး စာဖတ္ပါတယ္။ အစာေၾကေဆးေတာင္ ပါေသး။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္ (စားလို႔)။ အဲဒါေတြကုန္သြားၿပီး ဘာမွ စားစရာမရွိေတာ့လဲ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ဘလက္ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ ၿပီးရတာပါပဲ။

***
သက္ေသ

စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္႐ံုထိုင္ၿပီး စာမလုပ္ဘဲ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ သက္ေသျပပါမယ္။ ျမင္တယ္ မဟုတ္လား၊

အဲဒီလို စာမ်က္ႏွာ ၄၀၀ ပါတဲ့ ေအဖိုးဆိုက္ စာအုပ္ ၃ အုပ္ခြဲကုန္တယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၀ ပါတာက တအုပ္၊ ပရင့္ထုတ္တဲ့ ေအဖိုးအလြတ္က အထုတ္ တ၀က္၊ အၾကမ္းသံုးဖို႔ ဦးရီးေတာ္ဆီက မ-လာတဲ့ တဖက္လြတ္ ေအဖိုးေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အကုန္ေျပာင္တာပဲ။ က်မက ေရးၿပီးသား စာရြက္ေတြလည္း လႊင့္မပစ္ဘူး။ ကိုယ့္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာေတြ အၾကမ္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႊင့္ပစ္ရမွာ မပစ္ရက္လို႔ သိမ္းထားတာ အထုတ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာလို "ဗလာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ဒယ္ ... သတင္းစာစကၠဴေတြ ၀ယ္ဒယ္" ဆိုတဲ့ လူေတြဆီမွာ ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ သြင္းလို႔ရလည္း အေကာင္းသား။ သိမ္းလို႔ မႏိုင္ေတာ့မွပဲ ရီဆိုင္ကယ္ပံုးထဲ ထည့္ေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခန္းဆန္႔ေသးတယ္။ မင္ကုန္သြားတဲ့ ေဘာပန္ အေဟာင္းေတြလည္း မပစ္ေသးဘူး၊ အဲဒါကေတာ့ သက္ေသအလို႔ငွာ ေခတၱ သိမ္းထားတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေဘာပန္ေတြ စိတ္တိုလို႔ ခ်ဳိးပစ္ထားတာလည္း ပါေသးတယ္။ မင္ကုန္မွခ်ဳိးတာပါ၊ မကုန္မခ်င္း မခ်ဳိးဘူး။
***

အႏွိပ္စက္ခန္း (၀ါ) စာေမးပြဲ ခန္းမ

ဒီေန႔က ေနာက္ဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကင္မရာေလး သယ္သြားပါတယ္။ စာေမးပြဲခန္းမကို ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ခြင့္ ရွိမရွိေတာ့ မသိပါဘူး။ ေျဖရမယ့္ exam centre ကို အေစာႀကီးသြားၿပီး ခန္းမကို ဓာတ္ပံု ခိုး႐ိုက္လာခဲ့တယ္။

မွန္တံခါးကတဆင့္ ႐ိုက္တာမို႔ ပံုကေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါးပဲ။ ငါတို႔ကို သတ္မယ့္ ေနရာ၊ ၃ နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္တိတိ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ေနရာ။ ျပန္ျပန္ၾကည့္ၿပီး စိတ္နာခ်င္တိုင္း နာရေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ထားတာပါ။ တႏွစ္လံုး ဘယ္ေလာက္စာလုပ္လုပ္ ဒီ ၃ နာရီနဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ေပးတာ မတရားဘူး၊ မွ်တမႈ မရွိဘူးလို႔ အျမဲေတြးမိတယ္။ ေမးခြန္းဖတ္ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ အပါအ၀င္ ၃ နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္တိတိ တေနရာထဲမွာ ထိုင္ေနၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက် ပင္ပန္းေအာင္ ပညာရွိႏွိပ္စက္နည္းနဲ႔ ႏွိပ္စက္ခံရေသာ အႏွိပ္စက္ခန္းမ ပါ။

***
တပြဲၿပီးျပန္ေတာ့ …

စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ နားရမလား မွတ္တယ္၊ ေနာက္ပြဲေတြက ဆက္တိုက္ ရွိေနျပန္တယ္။ တျခားပြဲ ဟုတ္႐ိုးလား။ ၄ ႏွစ္ တႀကိမ္မွ ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရတဲ့ ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲစဥ္ေတြ ပဲေပါ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာေမးပြဲေျဖေနတုန္းမွာ ဖြင့္ပြဲလုပ္တယ္။ အလြန္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အဂၤလန္နဲ႔ အေမရိကန္ပြဲလာတယ္။ ဘယ္ပြဲကို ဦးစားေပးရမလဲ စဥ္းစားေတာ့ … အင္း … စာေမးပြဲက ၆ လ တခါ ျပန္ေျဖလို႔ရတာပဲ၊ ကမၻာ့ဖလားက ၄ ႏွစ္မွ တခါကန္တာ …. ဆိုၿပီး စာေမးပြဲမေျဖဘဲ ေဘာလံုးပြဲပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္က ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ (တကယ္ မလုပ္ပါဘူး စိတ္ကူးထဲက ေတြးမိတာ ေျပာပါတယ္)

ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ ဒီညမွာ ဘရာဇီးနဲ႔ ေျမာက္ကိုရီးယားပြဲကေလး အားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘရာဇီးအသင္းကို ႀကိဳက္လို႔ အားေပးမယ္ စိတ္ကူးေပမဲ့ မကန္ခင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ဆိုေနတုန္း ေျမာက္ကိုရီးယား ကစားသမား (နံပါတ္ ၉) ငိုေတာ့ သနားသြားၿပီး ေျမာက္ကိုရီးယားဘက္ကေန အားေပးမိတယ္။ (မိန္းမပီပီ မ်က္ရည္ျမင္ေတာ့ သနားမိတာေပါ့) ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ … ေၾသာ္ … ေျမာက္ကိုရီးယားေတာင္ ကမၻာ့ဖလားမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ အဆင့္မီေသးတယ္၊ တို႔မ်ား ျမန္မာအသင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ားပါလိမ့္ကြယ္ … လို႔ … ေတြးရင္း ေငးရင္း ေဆြးရင္းနဲ႔ပဲ … အိပ္ခ်င္လာၿပီမို႔ အိပ္ပါေတာ့မယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၀
၂၂း၄၉ နာရီ
***
ေနာက္ဆက္တြဲ

ေက်ာင္းပိတ္ၿပီမို႔ ဦးရီးေတာ္အိမ္မွာ တေႏြခိုရပါဦးမယ္။ လာမယ့္ စေနေန႔က်ရင္ သူ႔မိတ္ေဆြအိမ္မွာ တရားထိုင္ပြဲရွိလို႔ ဒီဘက္ကို လာရင္းနဲ႔ က်မကို ၀င္ေခၚမွာပါ။ က်မလည္း သူတို႔နဲ႔အတူ တရားထိုင္ရပါမယ္။ တညနဲ႔ တရက္ ရိပ္သာ၀င္ရမယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္အိမ္မွာ တေႏြလံုး ေအဘီစီဒီေတြ ျပန္က်က္ရေလဦးမလား မသိပါဘူးရွင္။

က်မ ဘေလာ့နားထားစဥ္မွာ လာေရာက္ ဖတ္႐ႈၾကသူမ်ား ကြန္မန္႔ ေပးၾကသူမ်ား၊ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား၊ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာတဖက္နဲ႔မို႔ ၀တၱရားမေက်တာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္။