ပါးစပ္ခၽြန္တဲ့ေန႔ …

ပါးစပ္ခၽြန္တယ္ဆိုလို႔ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခၽြန္ေနေအာင္ စူၿပီး စိတ္ေကာက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနတာလဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ တရႊီရႊီနဲ႔ ေလခၽြန္လို႔ ပါးစပ္ခၽြန္ေနတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါးစပ္ခၽြန္တဲ့ေန႔ ဆိုတာ ပုစြန္ခ်က္တဲ့ေန႔ကို ေျပာတာပါ။ :)

က်မမွာ ညည အိပ္ခါနီး ဗိုက္ဆာတိုင္း ဟင္းခ်က္တဲ့ ဘေလာ့ေတြ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး သြားရည္တျမားျမားက်၊ ဗိုက္က တဂြီဂြီပိုဆာ၊ တံေတြးၿမိဳလိုက္ ေရထေသာက္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး မီးပိတ္ ေစာင္ျခံဳ အိပ္ရေပါင္းက မ်ားၿပီ။ ဘေလာ့တကာက ဟင္းအမယ္ေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီး ကိုယ္လဲ ဒီလိုေလး ခ်က္အံုးမွလို႔ စိတ္ကူးမိေပမဲ့ တခါမွ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ခ်က္မစားျဖစ္ပါဘူး။ တေယာက္ထဲ ေနတာဆိုေတာ့ ျဖစ္သလိုစားတာက မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ ေက်ာင္းစာ ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႔လြန္းမွသာ အေျပာင္းအလဲ သေဘာမ်ဳိး စိတ္လိုလက္ရ ခ်က္စားျဖစ္တယ္။

တရက္ေတာ့ က်မ အြန္လိုင္းမွာ အျမဲပုန္းေနတာကို လွမ္းလွမ္းေခၚတတ္တဲ့ အေၾကာင္းသိ ညီမေလးတေယာက္က အမ ဘေလာ့မွာ ဟင္းေလးဘာေလး ခ်က္ပါအံုးလို႔ ေျမွာက္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ဘာဟင္းခ်က္ရမလဲ လို႔ စဥ္းစားေတာ့ အလကားရထားတဲ့ ပုစြန္ ၂ ဗူး ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ရွိေနတာနဲ႔ ပုစြန္ပဲ ခ်က္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ ပုစြန္က ဒီမွာ ေစ်းလဲႀကီး၊ အရသာလဲ ျမန္မာျပည္က ပုစြန္လို မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ဆို ၀ယ္မစားျဖစ္ပါဘူး။ အလကားရလို႔သာ စားတယ္မွတ္ပါ။ က်မက ကိုယ့္ျပည္တြင္းျဖစ္ ပုစြန္ေတြ ငါးေတြစားရတာကို ပိုအရသာေတြ႔တယ္။ ဘိလပ္ပုစြန္ကို သိပ္မႀကိဳက္လွပါဘူး။

အဲဒီပုစြန္ေတြေပါ့ ၂ ဗူးကို ၅ ေပါင္တဲ့။ ပါေလကာေလးရယ္။ ဒါေတာင္ ေစ်းေလွ်ာ့ထားလို႔ ဆိုပဲ။ မတန္ေရစာေနာ္။

ခ်က္ဖို႔ ျပင္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ က်ရေသးတယ္။ ၾကက္သြန္နီ လွီးရတာကိုး။ ၾကက္သြန္ဖတ္ၾကီးေတြ ၾကီးတယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔။ ဓားကေသးလဲေသး တံုးလဲတံုးေနလို႔ ေကာင္းေကာင္း လွီးလို႔မရဘူး။ (အဲဒီလိုပဲ ကိုယ္မစြမ္းေတာ့ ဓားကို လႊဲခ်ပါတယ္။) ဂ်င္း ၾကက္သြန္ျဖဴ ေထာင္းစရာ င႐ုတ္ဆံုမရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လွီးပဲလွီးလိုက္တယ္။ င႐ုတ္သီးစိမ္းလား … ဟိုတေလာက ဦးရီးေတာ္အိမ္ျပန္တုန္းက နည္းနည္းယူလာတာ။ တက္စ္ကိုမွာ၀ယ္ရင္ ေလးငါးဆယ္ေတာင့္ကို ၈၉ ျပားဆိုလို႔။

ဒါေတြက လက္နက္ကိရိယာေတြ ျပင္ဆင္ထားတာပါ။ ငံျပာရည္က တပုလင္းကို ၉၉ ျပား၊ ကြာလတီ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ခါတိုင္းသံုးေနက် တံဆိပ္က ေစ်းတက္သြားလို႔။ ငံျပာရည္ မသံုးဘဲလဲ မေနႏိုင္ေတာ့ မရွိသံုးေလး သံုးရေအာင္ ရေသ့စိတ္ေျဖ ၀ယ္ထားရတာ။ ဆႏြင္းမႈန္႔လဲ ဦးရီးေတာ္အိမ္က မ-လာတာပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္၀ယ္ရင္ ဆႏြင္းမႈန္႔ တထုတ္ ဘယ္ကုန္မွာလဲ။ ေန႔တိုင္း ဟင္းခ်က္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဆႏြင္းလဲ သိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး၊ ထံုးစံအရသာ ထည့္ေနရတာ။ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ … အရမ္းစပ္ပါတယ္။ နည္းနည္းပဲ ထည့္မယ္။

***

(((အပ္ခ်ေလာင္း)))

က်က္သြားၿပီ။ ျမန္တယ္ေနာ္ … မထင္ရဘူး။
ဆီနည္းတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေနေသးလား။ ဆီကို တမင္ နည္းနည္းပဲထည့္တာ။ ဆီမ်ားမ်ား စားၿပီးရင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ကပ္လြန္းလို႔ပါ၊ ေခၽြတာတာလဲ ပါတာေပါ့။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တယ္။ အကုန္အက် သက္သာတယ္။ စားလို႔လဲ … ေကာင္းပါတယ္။ (ကိုယ္ခ်က္တာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ေျပာရတာေပါ့။)

က်မကို သြားရည္ယုိေအာင္ အျမဲႏွိပ္စက္ေလ့ရွိေသာ ဘေလာ့ရွင္မ်ားအား အားက်မခံ ပါးစပ္ခၽြန္လိုက္ၿပီး သကာလ ဘေလာ့ဖတ္သူအေပါင္းတို႔အား က်မရဲ႕ ပုစြန္ခ်က္ေလးကို ေစတနာေရွ႕ထား ေကၽြးပါတယ္။ အ၀ စားၾကပါ၊ ကုန္ေတာ့ မကုန္ေစနဲ႔ေပါ့။

***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ မတ္၊ ၂၀၁၀
၁၉း၅၁ နာရီ