၂၀၀၁ ခုႏွစ္တုန္းက ဂ်ာနယ္တခုမွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ ဘေလာ့လုပ္ခါစကလည္း ဒီမွာတင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီကေန႔ အဲဒီလမ္းကေလးကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ တေယာက္ထဲ ျပန္ေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ အရင္လိုဘ၀ကို ျပန္မရႏိုင္မွန္း သိေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ တမ္းတမိတတ္တာပါပဲ။
***
***ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလး
အရင္က ... ဒီလမ္းကေလး သာယာသည္။
***
လမ္းကေလးက အမည္မရွိ၊ ထည္၀ါျခင္းမရွိ၊ ပကာသနမ်ားျဖင့္ စြက္ဖက္ထားျခင္းမရွိ၊ ပကတိျဖဴစင္ရိုးသားစြာတည္ရွိေနသည့္ ေျမနီလမ္းကေလး ...။
လမ္းကေလးရဲ႕ အ၀င္၀မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို ညႊန္ျပသည့္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခု ေထာင္ထားသည္မွအပ ဒီလမ္းကေလးမွာ ဘာမွ် မရွိ။
လမ္းကေလးထဲသို႔ ကား၀င္၍မရ၊ လမ္းကေလးသည္ လမ္းမၾကီးႏွစ္ခုၾကား ဆက္သြယ္ထားသည့္ လူသြားျဖတ္လမ္းကေလးမွ်သာ။
လမ္းကေလးသို႔ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ေက်ာက္စရစ္ခင္းထားကာ အနည္းငယ္ေလ်ွာက္ျပီး ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေျမနီလမ္း စစ္စစ္ကေလး ျဖစ္သြားသည္။ လမ္း၏ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ျမက္ရိုင္းပင္ေတြ ထိကရုန္းပင္ေတြ တံျမက္စည္းပင္ေတြ ေတာအ႐ိုင္းပန္းပင္ေတြ မိုးတြင္းဆို ဒန္႔ကၽြဲပင္ေတြျဖင့္ ေတာထေနတတ္သည္။
ဆက္သြားလွ်င္ ေရစီးေနေသာ ေခ်ာင္းငယ္ေလးကို သစ္သားတံတားေလးက ေပါင္းကူးေပးထားသည္။ ေခ်ာင္းငယ္ေလးက မိုးတြင္းဆို ေရစီးသန္သေလာက္ ေႏြဖက္မွာ ေျခမ်က္စိနားေလာက္သာ ေရရွိတတ္ျပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ ငါးဖမ္းၾက ေဆ့ာကစားၾက။
တံတား၏ တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ ငါးမုန္႔လုပ္သည့္ အိမ္ရွိေနတာမို႔ ငါးညႇီနံ႕က တသင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔၊ ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ဖ်ာေတြႏွင့္ လွမ္းထားေသာ ငါးမုန္႔ေတြက တေဖြးလႈပ္လႈပ္။
ငါးညႇီနံ႔သင္းသည့္ ဒီေနရာကိုလြန္လ်ွင္ေတာ့ ႏွင္းဆီရနံ႔ စပယ္ရနံ႔ေတြကို ႐ွဴ႐ႈိက္ၾကရမည္။ လမ္းကေလး၏ ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ စပယ္ခင္း၊ စပယ္ခင္း၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ႏွင္းဆီခင္း ...။ မနက္ မနက္ဆိုလ်ွင္ ပန္းခင္းထဲသို႔ စပယ္ႏွင္းဆီ လာ၀ယ္ၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္သလို ပန္းပ်ဳိးသူၾကီးၾကီးရဲ႕ ပန္းခင္းထဲမွာ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားျပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြ ခူးေနပံုက ကၾကိဳးကကြက္ ဆန္းဆန္းတစ္ခုကို ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္။
ညာဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ မုန္လာ၊ ေဂၚဖီစတဲ့ စားပင္ စိုက္ခင္း၊ ျပီးေတာ့ ၀ါးဘိုး၀ါး ေမာင္းတံျဖင့္ ေရခပ္ရသည့္ ေရတြင္းငယ္ကေလး။ ညေနဆိုလ်ွင္ ေရတြင္းငယ္ေလးမွ ေရငင္ျပီး စိုက္ခင္းပန္းခင္းေတြကို ေရေလာင္းေနၾကသည့္ သူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္ေသးသည္။
လမ္းကေလးနံေဘးမွ အိမ္ေလးေတြက သစ္သားအိမ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြ၊ အုတ္ဖိနပ္ႏွင့္ သံဆန္ခါ ကြက္ကေလးေတြႏွင့္၊ ေရနံေခ်း၀ျပီး မည္းေနေသာ ခ်စ္စရာ့ျမန္မာ့အိမ္ေလးေတြ။ အိမ္နေဘးမွာ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ မာလကာ စသည့္ သီးပင္မ်ားက ေ၀ေ၀ဆာဆာ။
ဒီစိုက္ခင္း ပန္းခင္းႏွင့္ လူေနအိမ္ေျခေတြကို ေက်ာ္လြန္လ်ွင္ေတာ့ အ၀င္၀က လမ္းညႊန္ထားသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို ေတြ႕ရမည္။ ေက်ာင္းေဘးမွာက ေဘာလံုးကြင္း။ ေဘာလံုးကြင္းကို ပတ္၍ ညာဘက္ ကုန္းေပၚသို႔ တက္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ ေျမနီလမ္းကေလး၏ အဆံုးသတ္ျဖစ္ေသာ တစ္ဖက္ကတၱရာ လမ္းမထက္ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္၏။
သံဃာေတာ္ေတြဆြမ္းခံသြား ဆြမ္းခံျပန္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္၊ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္၊ အိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းသြားေစ်းျပန္ စတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းေရာင္းၾကတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားၾက ရသည္။ အေျခခံ လူတန္းစားေတြရဲ႕ ဖိနပ္မ်ဳိးစံုေၾကာင့္ လမ္းကေလး ေက်ာကုန္းလည္း အသားမာတက္ခဲ့ရပါျပီ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လမ္းကေလးကား မညည္းမညဴဘဲ တာ၀န္ေက်စြာထမ္းေဆာင္ဆဲ။
***
တစ္ေန႔ . . . ။
ဒီတစ္ေန႔သည္ လမ္းကေလးအတြက္ေရာ လမ္းကေလးနံေဘးမွာ ေနထိုင္သူေတြ အတြက္ေရာ လမ္းကေလးကို မွီခိုသြားလာေနသူေတြ အတြက္ပါ စိတ္မေကာင္းစရာေန႔တစ္ေန႔ပင္။
ဒီတစ္ေန႔ေၾကာင့္ပင္ လမ္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ခိုလႈံသူေတြရဲ႕ ဘ၀ေျပာင္းလဲသြားရသလို လမ္းသြားလမ္းလာေတြလဲ ဒီလမ္းကေလးကို အသံုးျပဳခြင့္ မရေတာ့ဘဲ လမ္းကေလးကလဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ပံုစံ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့၏။
***
အခုေတာ့ လမ္းကေလးသည္ ေျမနီလမ္းဘ၀မွ ကတၱရာလမ္း ျဖစ္သြားျပီ။ လမ္းမၾကီး ႏွစ္ခုကို ဆက္သြယ္ေသာ လူသြားျဖတ္လမ္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ေခ်ာင္းကူး သစ္သားတံတားေလးကလည္း ကြန္ကရစ္ တံတားျဖစ္သြားျပီး လမ္းကေလးရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ျမက္ရိုင္းေတြ ေတာပန္းပင္ေတြမရွိေတာ့ဘဲ အုတ္ေဘာင္ေလးျဖင့္ အလွစိုက္ထားေသာ ပန္းကေလးမ်ားသာ ေတြ႕ရေတာ့၏။ စိုက္ခင္း ပန္းခင္းႏွင့္ သစ္သားအိမ္ေလးမ်ား ေနရာမွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းခတ္ သံတိုင္မ်ား အခိုင္အခံ့ကာရံထားေသာ တိုက္အိမ္ လွလွေလးေတြ၊ အထဲမွာ ပန္းျခံႏွင့္ ျမက္ခင္းႏွင့္၊ ေရပန္းႏွင့္ ဒန္းႏွင့္။
လမ္းကေလးကား ေျပာင္းလဲသြားေခ်ျပီ။
ရဟန္းသံဃာေတြ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ လမ္းသူလမ္းသားေတြ အလုပ္သမားေတြ ေစ်းသည္ေတြ .. သူတို႔၏ေျခရာမ်ားႏွင့္ ကင္းေ၀းခဲ့ရျပီ။
သစ္လြင္လွပေနေသာ လမ္းကေလးသည္ တခါတရံလမ္းမွားေရာက္လာမည့္ ေျခသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ကိုမ်ား ၾကားရလိမ့္ႏိုးျဖင့္ ရင္ခုန္ေမ်ွာ္လင့္မိေသးသည္။
ေဖာက္သူရွိေသာ္လည္း ေလ်ွာက္သူမရွိတာ ၾကာလာတဲ့အခါ လမ္းကေလးသည္ ဒီဘ၀မွာပင္ ေနသား က်သေယာင္ သူ႔ရင္ခြင္မွာသူ တိတ္တဆိတ္ လဲေလ်ာင္းလို႔ေန၏။
***
အရင္လို ဘ၀ကို ျပန္၍မရေတာ့မွန္း သူနားလည္မိသည့္ေနာက္ .. .. ။
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
***လမ္းကေလးရဲ႕ အ၀င္၀မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို ညႊန္ျပသည့္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခု ေထာင္ထားသည္မွအပ ဒီလမ္းကေလးမွာ ဘာမွ် မရွိ။
လမ္းကေလးထဲသို႔ ကား၀င္၍မရ၊ လမ္းကေလးသည္ လမ္းမၾကီးႏွစ္ခုၾကား ဆက္သြယ္ထားသည့္ လူသြားျဖတ္လမ္းကေလးမွ်သာ။
လမ္းကေလးသို႔ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ေက်ာက္စရစ္ခင္းထားကာ အနည္းငယ္ေလ်ွာက္ျပီး ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေျမနီလမ္း စစ္စစ္ကေလး ျဖစ္သြားသည္။ လမ္း၏ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ျမက္ရိုင္းပင္ေတြ ထိကရုန္းပင္ေတြ တံျမက္စည္းပင္ေတြ ေတာအ႐ိုင္းပန္းပင္ေတြ မိုးတြင္းဆို ဒန္႔ကၽြဲပင္ေတြျဖင့္ ေတာထေနတတ္သည္။
ဆက္သြားလွ်င္ ေရစီးေနေသာ ေခ်ာင္းငယ္ေလးကို သစ္သားတံတားေလးက ေပါင္းကူးေပးထားသည္။ ေခ်ာင္းငယ္ေလးက မိုးတြင္းဆို ေရစီးသန္သေလာက္ ေႏြဖက္မွာ ေျခမ်က္စိနားေလာက္သာ ေရရွိတတ္ျပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ ငါးဖမ္းၾက ေဆ့ာကစားၾက။
တံတား၏ တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ ငါးမုန္႔လုပ္သည့္ အိမ္ရွိေနတာမို႔ ငါးညႇီနံ႕က တသင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔၊ ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ဖ်ာေတြႏွင့္ လွမ္းထားေသာ ငါးမုန္႔ေတြက တေဖြးလႈပ္လႈပ္။
ငါးညႇီနံ႔သင္းသည့္ ဒီေနရာကိုလြန္လ်ွင္ေတာ့ ႏွင္းဆီရနံ႔ စပယ္ရနံ႔ေတြကို ႐ွဴ႐ႈိက္ၾကရမည္။ လမ္းကေလး၏ ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ စပယ္ခင္း၊ စပယ္ခင္း၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ႏွင္းဆီခင္း ...။ မနက္ မနက္ဆိုလ်ွင္ ပန္းခင္းထဲသို႔ စပယ္ႏွင္းဆီ လာ၀ယ္ၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္သလို ပန္းပ်ဳိးသူၾကီးၾကီးရဲ႕ ပန္းခင္းထဲမွာ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားျပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြ ခူးေနပံုက ကၾကိဳးကကြက္ ဆန္းဆန္းတစ္ခုကို ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္။
ညာဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ မုန္လာ၊ ေဂၚဖီစတဲ့ စားပင္ စိုက္ခင္း၊ ျပီးေတာ့ ၀ါးဘိုး၀ါး ေမာင္းတံျဖင့္ ေရခပ္ရသည့္ ေရတြင္းငယ္ကေလး။ ညေနဆိုလ်ွင္ ေရတြင္းငယ္ေလးမွ ေရငင္ျပီး စိုက္ခင္းပန္းခင္းေတြကို ေရေလာင္းေနၾကသည့္ သူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္ေသးသည္။
လမ္းကေလးနံေဘးမွ အိမ္ေလးေတြက သစ္သားအိမ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြ၊ အုတ္ဖိနပ္ႏွင့္ သံဆန္ခါ ကြက္ကေလးေတြႏွင့္၊ ေရနံေခ်း၀ျပီး မည္းေနေသာ ခ်စ္စရာ့ျမန္မာ့အိမ္ေလးေတြ။ အိမ္နေဘးမွာ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ မာလကာ စသည့္ သီးပင္မ်ားက ေ၀ေ၀ဆာဆာ။
ဒီစိုက္ခင္း ပန္းခင္းႏွင့္ လူေနအိမ္ေျခေတြကို ေက်ာ္လြန္လ်ွင္ေတာ့ အ၀င္၀က လမ္းညႊန္ထားသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို ေတြ႕ရမည္။ ေက်ာင္းေဘးမွာက ေဘာလံုးကြင္း။ ေဘာလံုးကြင္းကို ပတ္၍ ညာဘက္ ကုန္းေပၚသို႔ တက္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ ေျမနီလမ္းကေလး၏ အဆံုးသတ္ျဖစ္ေသာ တစ္ဖက္ကတၱရာ လမ္းမထက္ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္၏။
သံဃာေတာ္ေတြဆြမ္းခံသြား ဆြမ္းခံျပန္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္၊ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္၊ အိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းသြားေစ်းျပန္ စတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းေရာင္းၾကတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားၾက ရသည္။ အေျခခံ လူတန္းစားေတြရဲ႕ ဖိနပ္မ်ဳိးစံုေၾကာင့္ လမ္းကေလး ေက်ာကုန္းလည္း အသားမာတက္ခဲ့ရပါျပီ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လမ္းကေလးကား မညည္းမညဴဘဲ တာ၀န္ေက်စြာထမ္းေဆာင္ဆဲ။
***
တစ္ေန႔ . . . ။
ဒီတစ္ေန႔သည္ လမ္းကေလးအတြက္ေရာ လမ္းကေလးနံေဘးမွာ ေနထိုင္သူေတြ အတြက္ေရာ လမ္းကေလးကို မွီခိုသြားလာေနသူေတြ အတြက္ပါ စိတ္မေကာင္းစရာေန႔တစ္ေန႔ပင္။
ဒီတစ္ေန႔ေၾကာင့္ပင္ လမ္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ခိုလႈံသူေတြရဲ႕ ဘ၀ေျပာင္းလဲသြားရသလို လမ္းသြားလမ္းလာေတြလဲ ဒီလမ္းကေလးကို အသံုးျပဳခြင့္ မရေတာ့ဘဲ လမ္းကေလးကလဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ပံုစံ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့၏။
***
အခုေတာ့ လမ္းကေလးသည္ ေျမနီလမ္းဘ၀မွ ကတၱရာလမ္း ျဖစ္သြားျပီ။ လမ္းမၾကီး ႏွစ္ခုကို ဆက္သြယ္ေသာ လူသြားျဖတ္လမ္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ေခ်ာင္းကူး သစ္သားတံတားေလးကလည္း ကြန္ကရစ္ တံတားျဖစ္သြားျပီး လမ္းကေလးရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ျမက္ရိုင္းေတြ ေတာပန္းပင္ေတြမရွိေတာ့ဘဲ အုတ္ေဘာင္ေလးျဖင့္ အလွစိုက္ထားေသာ ပန္းကေလးမ်ားသာ ေတြ႕ရေတာ့၏။ စိုက္ခင္း ပန္းခင္းႏွင့္ သစ္သားအိမ္ေလးမ်ား ေနရာမွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းခတ္ သံတိုင္မ်ား အခိုင္အခံ့ကာရံထားေသာ တိုက္အိမ္ လွလွေလးေတြ၊ အထဲမွာ ပန္းျခံႏွင့္ ျမက္ခင္းႏွင့္၊ ေရပန္းႏွင့္ ဒန္းႏွင့္။
လမ္းကေလးကား ေျပာင္းလဲသြားေခ်ျပီ။
ရဟန္းသံဃာေတြ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ လမ္းသူလမ္းသားေတြ အလုပ္သမားေတြ ေစ်းသည္ေတြ .. သူတို႔၏ေျခရာမ်ားႏွင့္ ကင္းေ၀းခဲ့ရျပီ။
သစ္လြင္လွပေနေသာ လမ္းကေလးသည္ တခါတရံလမ္းမွားေရာက္လာမည့္ ေျခသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ကိုမ်ား ၾကားရလိမ့္ႏိုးျဖင့္ ရင္ခုန္ေမ်ွာ္လင့္မိေသးသည္။
ေဖာက္သူရွိေသာ္လည္း ေလ်ွာက္သူမရွိတာ ၾကာလာတဲ့အခါ လမ္းကေလးသည္ ဒီဘ၀မွာပင္ ေနသား က်သေယာင္ သူ႔ရင္ခြင္မွာသူ တိတ္တဆိတ္ လဲေလ်ာင္းလို႔ေန၏။
***
အရင္လို ဘ၀ကို ျပန္၍မရေတာ့မွန္း သူနားလည္မိသည့္ေနာက္ .. .. ။
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
အရင္ကေတာ့ ...
ဒီလမ္းကေလး
တကယ္ပင္
သာယာခဲ့ပါသည္။
***
(ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၀၁)
ေမသတင္းဂ်ာနယ္ အတြဲ ၄၊ အမွတ္၂၀
8 comments:
ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကတၲရာခင္းလုိက္ရတဲ့ က်ေနာ့္ေမြးရပ္က လမ္းေတြကို သတိသြားရမိတယ္၊ အဲလုိပုံစံတူ လမ္းေလးေတြ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အမ်ားၾကီးေတြ႕ဖူးတယ္၊ မုိးရာသီမွာ ဗြက္အုိင္ရွိရင္ အဲဒီအထဲမွာ စကၠဴေလွေတာင္ လႊတ္ၾကေသးတယ္၊ တေန႕က်ရင္ အဲလုိလမ္းမ်ဳိးေတြ ျပန္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာမွာပါ။
အေတြးေကာင္းေကာင္း
အေရး ေကာင္းေကာင္း
ွွွႏွစ္ၿခိဳက္မိပါသည္
း)
မေမဓာ၀ီ
ႏွစ္သစ္မွာမွ ဒီ ဘေလာ႕ဂ္ေလးထဲကို အလည္ေရာက္ခဲ႕တယ္။ ခုထိေတာ႕ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လိုက္ဖတ္ၾကည္႕ေနဆဲပါ ။ ေလးစားရတဲ႕ အေဖ အေၾကာင္း ကို စိတ္၀င္စားမိတယ္ ။ ဒီလို စာေရး ကဗ်ာေရး ေကာင္းလွတဲ႕ သမီးကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးႏိုင္တဲ႕ အေဖဟာ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႕ေပါ႕ ။ ဖတ္ရင္းနဲ႕ အေျဖကို တစ္ေနရာမွာ ရွာေတြ႕လိုက္ပါတယ္ ။ ေက်နပ္သြားပါၿပီ ။ ဒီဘေလာ႕က ပို႕စ္ေတြ မကုန္မခ်င္း ၊ လာဖတ္ေနဦးမွာပါ ။ ကုန္သြားရင္ေတာ႕ ပို႕စ္အသစ္ေတြကိုေမွ်ာ္ရင္း ပို႕စ္အေဟာင္းေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ဦးမွာေပါ႕ ။ ကၽြန္ေတာ္ ၈၈ မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ၊ ၉၅ မွာ ဘြဲရခဲ႕ပါတယ္ ။ မေမဓာ၀ီနဲ႕ ရြယ္တူျဖစ္မလား သိခ်င္ပါတယ္ ။ သစ္ပုတ္ပင္ေရွ႕က ဓါတ္ပံုေလးကို ၾကည္႕ေပမယ္႕ ၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တူသလိုပဲ ဆိုတာထက္ ပို မွန္းဆလို႕ မရခဲ႕လို႕ပါ ။ မေမဓာ၀ီရဲ႕ ပို႕စ္ေလးေတြဖတ္ရတာ ၊ သူစိမ္းေတြၾကားမွာ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းနဲ႕ ျပန္ဆံုရသလို ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရပါတယ္ ။ ေက်းဇူးေနာ္ ။
ေမေရ… လမ္းေဟာင္းေလးဆီ အေရာက္သြားခ်င္ေပမယ့္ ရွိမွမရွိေတာ့ပဲေနာ္… အဲဒီလို လမ္းကေလးေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေတာ့ စပယ္ခင္းေလးေတြ တုံးသြားမွာေတာင္ စိုးမိတယ္…
လမ္းကေလး လို႕ နာမည္ေပးထားေပမယ့္
ႏိုင္ငံတခု လို႕ ဆြဲေတြးသြားပါတယ္...
ဝတၳဳတို ဆိုေပမယ့္ ဒီ့ထက္နည္းနည္း ဆြဲဆန္႕လို႕ ရေကာင္းရအံုးမယ္ ထင္တယ္...
းဝ)
ငါးမုန္ေၾကာ္ဆိုတာ ငါးနဲ႕လုပ္မွန္း ေျပာျပမွပဲ ယံုေတာ့တယ္...
းဝ)
စာကို မဖတ္ေသးဘဲ ဓါတ္ပံုကို အရင္ဦးဆံုး ကလစ္ၿပီး ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၾကည့္မိတယ္၊ ကေလာင္နာမည္ကို ေတြ႔လိုက္ ေတာ့ ေမာ္ဒန္လားမသိဘူး လို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္ဗ်၊ နာမည္ေ႐ွ႕တစ္လံုးကို ဓါတ္ပံု ရဲ႕ အေပၚဘယ္ေထာင့္မွာ ျမန္မာလိုေရးၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ ႏွစ္လံုးကို ေအာက္ဖက္ညာေထာင့္မွာ အဂၤလိပ္ လိုေရးထားတာ ထင္လို႔..၊ အဆံုးက်မွ တခုက ဂ်ာနယ္ နာမည္မွန္း သိသြားေတာ့တယ္..၊ း)
လမ္းကေလးကို မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္လာ႐ံုမက ႏွာေခါင္းဝ မွာပါ ရနံ႔ေတြ ရလာခဲ့တယ္...။
တစ္ခ်ိန္က သာယာခဲ႕ေသာ လမ္းကေလး..။
Post a Comment