Tuesday, June 30, 2009

အိမ္ျပန္ပါရေစ ... အေမ ...

စကားသံေတြကို ေက်ာခိုင္း
တရားသံေတြကို ေက်ာခိုင္း
ေတာ႐ိုင္းေလးမွာသာ
ေနပါရေစေတာ့ … အေမ … ။

အမွားနဲ႔အမွန္ဆိုတာ ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲ …
တေယာက္နဲ႔အမ်ား ဘယ္သူက မွားသလဲ …
အမ်ားနဲ႔တေယာက္ ဘယ္သူ႔ကို ေၾကာက္ရမလဲ …
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ….
တရားမရွိတဲ့ ကိုယ္
တရားမသိတဲ့ ကိုယ္
အမွားအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္
မငိုဘဲ မ်က္ရည္က်
ဒုကၡေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္လဲ မႏွစ္သက္မိေတာ့ပါ အေမ … ။

အေမ့ရဲ႕ အိပ္မက္
အေဖ့ရဲ႕ အနာဂတ္
မဖ်က္ဆီးရက္ေပမဲ့
မရင့္က်က္တဲ့ႏွလံုးသားက
ခံစားရတာမ်ားလြန္းေတာ့
ပြန္းရိေနၿပီေပါ့ အေမ … ။

ဟန္ေဆာင္ ေခါင္းညိတ္
စိတ္လက္မပါ
အျပံဳးတုေတြနဲ႔သာ
ေနရတာၾကာလာေတာ့
ကိုယ္ဟာ ဘာလဲ …
မွန္ထဲေတာင္ ရဲရဲမၾကည့္၀ံ့ေတာ့ပါ အေမ … ။

ငွက္ေတေလ တေကာင္လို
ကိုယ့္အေတာင္ ကိုယ္အားကိုးၿပီး
မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီးကိုႏွင္
ျပန္လို႔ရရင္ ျပန္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ …
ဒါေပမဲ့ေလ …
တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့
စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ပမာ
ထားရာေန ေစရာသြား
အမွန္နဲ႔ အမွား မခြဲျခားႏိုင္
ပန္းတိုင္ေတြလဲ ေပ်ာက္ဆံုးကာ …
ခလုတ္ေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာေတြ႔တိုင္း
အေမ့ကိုသာ အခါခါတမ္းတ …
အိမ္ျပန္ပါရေစ …. အေမ …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၉
၁၇း၂၄ နာရီ

5 comments:

ေရတမာ said...

မၾကီး ေမဓါ၀ီေရ ျဖစ္သင့္တာေတြလုပ္ျပီးရင္ တေန႔ေန႔အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေလ..အဲ့ဒီအတြက္ ရသင့္ရထိုက္တာရျပီး.ဆံုးရႈံးတာေတြလည္းရွိခဲ့ရင္ ကံတရားပဲေပါ့

မၾကီးကိုေလးစားတဲ့
ေရတမာ

ရြက္လြင့္ျခင္း said...

လာေရာက္ ခံစားသြားပါတယ္

Ko Boyz said...

ကိုယ့္သေဘာန႔ဲကိုယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျပန္သာျပန္ပါေလ။ အေမ့ရဲ႕ ေအးရိပ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းတာ မရွိပါဘူး။
တစ္ျခားေသာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မျပန္ႏိုင္တာဆုိရင္ေတာ့ မသိဘူး။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

မေမ...
ခံစားသြားပါတယ္

ခင္မင္လွ်က္...
မေလး

Anonymous said...

ျပန္ေစ...ဟီး