Sunday, January 28, 2007

တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စိတ္ပ်က္ျခင္း

ဟင္းးးးးးးးးးး လို႔ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးပဲ ခ်မိပါေတာ့တယ္၊
ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စိတ္ပ်က္ရျပန္ေပါ့။
ပထမအၾကိမ္ ညီလင္းဆက္ဘေလာ့က ေမဗလပ္ရဲ႕ ေ၀ဖန္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္။
ဒုတိယအၾကိမ္ ကိုသံလြင္ဘေလာ့မွာ လင္းလက္ၾကယ္စင္နာမည္ကိုသံုးျပီး လာဆဲရာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္။
တတိယအၾကိမ္ေတာ့ … ခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ “အလိုအပ္ဆံုး” ကိစၥပါပဲ။

ပထမအၾကိမ္ ညီလင္းဆက္ဟာ ဘေလာ့ကိုရပ္လိုက္တဲ့ထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဒုတိယအၾကိမ္ ညစ္ညမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ ျမန္မာဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚကို ေရာက္လာျပီး ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဒီႏွစ္ၾကိမ္ဟာ ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ မပတ္သက္ေပမဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အဲဒီလို ျဖစ္ၾကတာကို စိတ္ထဲနည္းနည္းမွ မေကာင္းဘူး။
တတိယအၾကိမ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနပါျပီ။ က်မက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေထာက္ျပလိုက္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုေၾကာင့္ အက်ယ္အက်ယ္ မျငိမ္းဖြယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ က်မ စစခ်င္းေရးတဲ့ ပို႔စ္ (ေမတၱာရွင္တို႔၏ စိတ္ထား) မွာ က်မသေဘာထားေတြ အကုန္ပါျပီးသားပါ။ က်မရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္အရ က်မေရြးခ်ယ္မႈကို တင္ျပခဲ့တာပါ။

က်မထပ္ေျပာပါရေစဦး။ က်မမွာ အုပ္စုရယ္လို႔ မရွိပါ။ ဘေလာ့ေလာကထဲ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာတာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ဘေလာ့ကို စလုပ္ျဖစ္တာကလည္း ညီလင္းဆက္နဲ႔ စေနရဲ႕ ဘေလာ့ကိုဖတ္ရလို႔ အားက်ျပီး လုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ က်မ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ရန္သူလို သေဘာမထားပါ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂါအားလံုးဟာ က်မမိတ္ေဆြေတြခ်ည္းပါပဲ။ ျမန္မာဘေလာ့ေတြ ဖတ္ရတာ အသိပညာေတြ အလြန္တိုးပါတယ္။ က်မဖတ္တဲ့ဘေလာ့တိုင္းမွာ ကြန္မန္႔ေတြ မေရးျဖစ္သည့္တိုင္ ျမန္မာဘေလာ့ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အခ်ိန္ေပးၿပီး တေလးတစား အျမဲဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

က်မဘေလာ့ေရးတယ္ဆိုတာ ၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္တခုကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာလုပ္ေနျခင္း သက္သက္ပါပဲ။ က်မ အျပင္မွာ စာေရးရင္ အနည္းဆံုး လဖက္ရည္ဖိုးေလာက္ေတာ့ စာမူခ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဘေလာ့မွာ ေရးရတာကို ပိုႏွစ္သက္မိတယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တခါတရံ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေရးတယ္။ တခါတရံ ကိုယ္ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေရးတယ္။ တခါတရံ ဗဟုသုတေတြ မွ်ေ၀တယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ က်မဟာ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အေရးကိုသာ ေရးတတ္ပါတယ္၊ ဘာသာျပန္ဖို႔ရာ တျခားဘာသာစကားလည္း ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္စြာ မကြၽမ္းက်င္ပါဘူး။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့သူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း က်မ အထင္ေသးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။

အျမင္မတူမႈဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ ငါနဲ႔တသေဘာထဲ ျဖစ္ရမယ္ .. ငါေျပာတာမွ အမွန္လို႔လည္း က်မ မဆိုလိုပါဘူး။ ျဖစ္သင့္တာကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေထာက္ျပမိတာပါ။ ခုလို ကိစၥမ်ဳိးေတြျဖစ္လာေတာ့ က်မ ဘာသိလိုက္ရသလဲ ဆိုရင္ လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံႏိုင္ၾကတယ္၊ ေ၀ဖန္တာကို မခံႏိုင္ၾကဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒါကို ညီလင္းဆက္လည္း သူ႔ဘေလာ့မွာခုလို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

“လူေတြစီကေန အမ်ားၾကီး သင္ယူလိုက္ရတယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး စကား၊ ညႊန္းဆိုစကား ေၿပာတဲ႔အခါ မ်က္ႏွာ၀င္းပၿပီး တၿပံဳးၿပံဳး ၿဖစ္ေနတတ္ ၾကေပမယ္႔ ေ၀ဖန္မိရင္ေတာ႔ ရန္သူလို ဆက္ဆံ ခံရပါေရာ။ အဲဒီလို ေ၀ဖန္ေရးကို ဘာလို႔ အေကာင္းဘက္က မၿမင္ၾကတာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႕နဲ႕ အၿပင္မွာလည္း မၿမင္ဖူးဘူး။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လည္း ေတြ႕ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ နာမည္ၾကီးေအာင္ လုပ္ဖို႕လည္း ၿမန္မာၿပည္မွာ ေနေနတဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အပင္ေပၚ တင္ေပးၿပီးမွ ရိုက္ခ်တယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေၿပာတယ္။ ထားပါေတာ႔။ ဒါေပမယ္႔ အပင္ေပၚ တက္မယ္ဆိုရင္ လက္ၿမဲဖို႔ေတာ႔ လိုပါလိမ္႔မယ္။ သူမ်ားေခၚတိုင္း လိုက္တာ နာမည္ မေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ္က လက္မၿမဲရင္ ၿပဳတ္က်မွာပါပဲ။”

ဒါဟာ လူ႔သဘာ၀ ပါပဲ။ တကယ္တမ္း က်မရဲ႕ ေထာက္ျပမႈဟာ မွားေနရင္ … လြဲေနရင္ … တဖက္သားကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနရင္ က်မအေနနဲ႔ ေတာင္းပန္ဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ က်မေျပာတာေတြ ေရးတာေတြ မွားေနရင္ လြဲေနရင္လည္း က်မကို ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္၊ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မဘက္က မွန္တယ္လို႔ ခိုင္လံုရင္ က်မ ခိုင္လံုစြာ ေျဖရွင္းမွာပါ၊ က်မဘက္က မွားေနရင္လည္း က်မ ၀န္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမွ က်မဘက္ လာရပ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ “အမွန္တရားသည္ အင္အား” ဆိုတဲ့စကားကိုျဖင့္ က်မႏွစ္ျခိဳက္စြာ လက္ခံထားပါတယ္။

“အစုရွိရင္ အမႈရွိတယ္” ဆိုတဲ့ စကားဟာ တကယ္ကိုမွန္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာရယ္ တရုတ္ရယ္ အဂၤလိပ္ရယ္ မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ ၃ေယာက္ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျမင္ခ်င္းတူဖို႔ ခဲယဥ္းတာပဲ မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြမွ ေရြးျပီးခုလို ျဖစ္တယ္လို႔ က်မကေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ဒါဟာ လူ႔အက်င့္၊ လူ႔စရိုက္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ျခင္းမတူၾကတဲ့အတြက္ အျမင္မတူၾကဘူးလို႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။

က်မ ဖိုရမ္ေတြကို ေရွာင္ျဖစ္သြားတာဟာ ဖိုရမ္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျငင္းပြားတတ္ၾကလို႔ပါပဲ။ က်မ တတ္ႏိုင္သမွ် အက်ဳိးမရွိဘဲ အျငင္းမပြားခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္ … က်မက မွန္ေနတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ က်မ အားလံုးနဲ႔ တေယာက္လည္း ျငင္း၀ံ့ပါတယ္။ ျငင္းလည္း ျငင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပလန္းနက္ဖိုရမ္က ယူသန္ေနးရွား ကိစၥမွာ အားလံုးက လက္ခံေနတဲ့ကိစၥကို က်မတေယာက္ထဲနီးပါး ဒုိင္ခံျပီးျငင္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မအက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ တတ္လြန္းလို႔ ဆရာၾကီး ၀င္လုပ္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မသိေသးတဲ့သူေတြ အမွားေတြကို အမွန္ထင္သြားရင္ အရမ္းအျပစ္ၾကီးမွာ စိုးလို႔ပါ။ ဒါဟာ က်မရဲ႕ အရင္းခံေစတနာပါ။ အျပစ္ဆိုတာဟာ လူမ်ဳိး ဘာသာ မေရြး အသက္အရြယ္ မေရြး အျဖဴအမဲ မေရြး ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ မေရြး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါ။

အေကာင္း အဆိုး၊ အက်ဳိး အျပစ္ကို ဘယ္လို စံနဲ႔သတ္မွတ္သလဲ၊ ဘာနဲ႔တိုင္းတာသလဲ က်မကိုေမးရင္ က်မဟာ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ ဗုဒၶရဲ႕ ေပတံ နဲ႔သာ တိုင္းတာသတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မွားမယ္လို႔ က်မေတာ့ လံုး၀မထင္ပါဘူး။

အခုေတာ့ က်မရဲ႕ ပို႔စ္တခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္မႈေတြပါ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ ဒီလိုေတြျဖစ္လာျပန္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ မခံႏိုင္တဲ့ စကားလံုးေတြ အဓိပၸါယ္မဲ့ စကားလံုးေတြ ပါလာလို႔ က်မကိုယ္တိုင္ ေဒါသသင့္တဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးမိ ေျပာမိတယ္။ က်မ အျမဲေျပာေနက် …ေယာနိေသာ လည္း မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလို ျဖစ္ခဲ့ရလဲဆိုေတာ့ မွားမွာစိုးတဲ့ စိတ္တခုတည္း ေၾကာင့္ပါပဲ။ အခုေတာ့ က်မ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါျပီ။ အမ်ားညီရင္ ဤကို ကြၽဲဖတ္ တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပါပဲ။ ဤကို ကြၽဲပဲဖတ္ဖတ္ ႏြားပဲဖတ္ဖတ္ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့။
မွားခ်င္လည္း မွားၾကပါေစေတာ့။

မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူးလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
28.1.07
2:00 pm

(စိတ္ပ်က္ေပမဲ့ ဘေလာ့ေရးျခင္းကို က်မကေတာ့ ရပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း ၄ ပါး ညီညြတ္ေနသေရြ႕ ဆက္လက္ ေရးေနအံုးမွာပါပဲ။ က်မႏွင့္ အျမင္တူသူ၊ အျမင္မတူသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

14 comments:

Anonymous said...

စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ မေမ...စေနဘာမွ မျဖစ္ဘူး။
အျမင္မတူတိုင္း ရန္သူ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး မေမ။
စေန ေျပာေနက် စကားတခြန္းအတိုင္း ေျပာရရင္
“အၾကိဳက္ခ်င္းသာတူရင္ ပအို၀့္မ လင္မရေတာ့ပါဘူး”
မေမေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ “လူ” ကိုဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး
“စာ” ကိုဖတ္တာ။ “လူ”ကိုဖက္ခ်င္...အဲဖတ္ခ်င္လဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
အခ်ိန္က အဆံုးအျဖတ္ေပးသြားမွာပါ။
မေမတို႔က စာေရးသက္လဲ ရွိတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလဲ စေနထက္ မ်ားပါတယ္။
မေမရဲ႔ စာေလးေတြကို ဖတ္ျပီး အားက်ဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
အေၾကာင္းတရား ေလးပါးနဲ႔ ညီညြတ္ေနအုန္းမွာပါ။
မတူတဲ့ အေတြး၊ မတူတဲ့ လူေတြနဲ႔ အေတြးသစ္ေတြ ဖလွယ္ရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို ဗဟုသုတလဲ ရပါတယ္။
ေက်းဇူးပါမေမ... စေန သခၤန္းစာ အမ်ားၾကီး ရပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာသင္ယူလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သခၤန္းစာေတြပါ။
ေက်းဇူး.....ေက်းဇူး....

Anonymous said...

ကိုသံလြင္ဘေလာ့မွာေကာ္မန့္္ေတြသြားဖတ္ျပီး
ဒီမွာဝင္ေရးလိုက္ၪီးမယ္။
စိတ္မပ်က္ပါနဲ့မေမ။
က်ြန္မကေတာ့တခ်ဳိ့ေကာ္မန့္ေတြဖတ္ျပီးရီေနရတယ္။
တစ္ခ်ဳိ့ေတြေရးထားတာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။
ဗဟုသုတရပါတယ္။
က်ြန္မအတြက္ေတာ့ဘာမွအရုွံးမရွိပါဘူး။
ဗမာေတြေတြ့လိုက္ရင္ဘယ္ေတာ့မွ
မတည့္ၾကဘူးလို့ေျပာၾကတယ္
(တျခားတိုင္းျပည္သားေတြလည္း
လွြတ္ေတာ္အစည္းအေဝးေတြမွာေတာင္
သတ္ပုတ္ေနၾကတာမဟုတ္ဘူးလား)
က်ြန္မအေနနဲ့ကေတာ့ဒီလိုေဆြးေနြးမွုေတြေခၚေခၚ
ခ်မုွေတြေခၚေခၚ
က်ြန္မတို့ျမန္မာေတြအတြက္အမ်ားၾကီး
လိုအပ္တယ္လို့ထင္ပါတယ္။
ဒါေတြဟာကိုယ္ရင္ထဲမွာရွိတာေတြကို
ေၿကာက္ျပီးမေျပာရဲတာထက္စာရင္
အမ်ားၾကီးေကာင္းပါတယ္။
ဒီအေတြ့အၾကံဳေတြကက်ြန္မတို့ကို
သင္သြားမယ္လို့ထင္ပါတယ္။
အားလံုးေပ်ာ္ရွြင္စြာနဲ့ဘေလာ့မ်ားမ်ားေရးနုိင္ၾကပါေစ။
မေက်နပ္တာေတြရွိရင္လည္းေအာ္နိင္ၾကပါေစ။
မွားေနတယ္ထင္ရင္ျပင္ၾကျပီး၊
မွန္တယ္ထင္ရင္ေရွ့ဆက္သြားၾကပါစို့။

ကလိုေစးထူး said...

ဒီပုိ႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး ႏွစ္ခုခံစားရတယ္။ တခုက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းပါ။ ေနာက္တခုက စိတ္ပ်က္ရျခင္းပါ။ စိတ္ပ်က္ရျခင္းဆိုတာက မေမဓာ၀ီကို ဆိုလိုေနျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်ီးက်ဴးတာကိုပဲ ခံႏိုင္တယ္၊ ေထာက္ျပေဆြးေႏြးလာရင္ မခံႏိုင္တဲ့ လူ႔သေဘာကို မေမဓာ၀ီနည္းတူ က်ေနာ္လဲပဲ ခံစားလုိက္ရလို႔ပါ။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ စာကို ခံစားခဲ့ပါလ်က္နဲ႔၊ စာကိုသာလွ်င္ ေဆြးေႏြးခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို (မည္သူမွန္း မသိတဲ့ တေယာက္ေယာက္က) အဲဒီလို မျမင္ေပးပဲ လူကို ဦးတည္တိုက္ခိုက္လိုတဲ့ ဆႏၵဆိုးၾကီးက ရိွေနပါလားဆုိတာကို စိတ္မေကာင္းတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ မေမဓာ၀ီေျပာသလိုပါပဲ။ ဘာေတြဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္သည္လဲ ဘေလာ့ထပ္ေရးေနျဖစ္အုံးမွာပါ။ စာေတြကို ခံစားေနအုံးမွာပါ။ စာေတြကို ဖတ္ ေနအုံးမွာပါ။ (စာေရးသူကိုေတာ့ မဖတ္ပါ)။

ကလိုေစးထူး (သံလြင္)

Anonymous said...

မေမဓာ၀ီ ခင္ဗ်ာ..

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။ အဘိဓမၼာကိုလည္း ေလ့လာဖူးပါတယ္။ သစၥာေလးပါးကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္တဲ့သူရဲ့ ရွဳ့ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ အေျခခံၿပီး၊ အမွန္တရားကို ယံုၾကည္ၾကတဲ့ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလည္းသြားတယ္လို ့ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာလည္း ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ထြန္းကားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ စံနဲ ့ ေနရာတကာကို လိုက္တိုင္းတာလို ့မရပါဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ ဘာသာေရး ယံုၾကည္မွု ့စံေတြ နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ ခင္ဗ်ား ကာလမသုတ္ ဖတ္ဖူးမွာပါ။ အစြန္းမေရာက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ခင္ဗ်ားရဲ့ အစြန္းေရာက္တဲ့ အယူအဆေတြနဲ ့ မေရာေထြးပါေစနဲ ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း မိဘေက်းဇူးကို နားလည္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ျပြန္ၾကတဲ့့ မိဘနဲ ့ သားသမီးေတြရဲ့ relationship မွာ၊ မိဘမွ မိဘ၊ ဒါမွမဟုတ္ သားသမီးေတြကလည္း ငါတုိ ့ဟာငါတုိ ့ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္မယ္၊ မိဘကို လံုး၀ ဂရုမစိုက္စရာမလိုဘူး ဆိုတဲ့ အစြန္းေရာက္မွု ့ေတြ ေတြ ့ရခဲ ပါတယ္။

မေမဓာ၀ီ ခင္ဗ်ာ..

ခင္ဗ်ားရဲ့ ပိုစ့္မွာ ခင္ဗ်ား ေရးေနတာေတြလြဲေနရင္ ေထာက္ျပလို ့ဆိုထားလို ့ ေထာက္ျပပါေစခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ပိုစ့္မွာ တင္ထားတဲ့ " --- အမ်ားညီရင္ ဤကို ကြၽဲဖတ္ တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပါပဲ။ ဤကို ကြၽဲပဲဖတ္ဖတ္ ႏြားပဲဖတ္ဖတ္ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့။ မွားခ်င္လည္း မွားၾကပါေစေတာ့။ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူးလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္။ ---- " ဆိုတဲ့ အေရးအသားဟာ ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ ့ အယူအဆျခင္းမတူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ Blogs ဖတ္ ပရိသတ္ေတြကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္တယ္လို ့ မထင္မိဘူးလားခင္ဗ်ာ။

ညီလင္းဆက္က စလုိက္တဲ့ "---လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံႏိုင္ၾကတယ္၊ ေ၀ဖန္တာကို မခံႏိုင္ၾကဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရပါတယ္။ " ဆိုတဲ့ စကားဟာလည္း ခင္ဗ်ားတို ့ ေ၀ဖန္တဲ့ အယူအဆကို လက္သင့္မခံတဲ့ လူေတြအားလံုးကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို ့ အျပစ္တင္မခံရေအာင္လို ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ Blogs ဖတ္ ပရိသတ္ေတြအားလံုး နဲ ့ ေရးသူေတြ အားလံုးက ခင္ဗ်ားတို ့ေ၀ဖန္သမွ်ကိုပဲ လိုက္္ၿပီး လက္ခံေနရေတာ့ မလိုလို........။

Particularism နဲ ့ Pluralism ကြာျခားခ်က္ အယူအဆေတြကို ္မသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ သိေအာင္လုပ္ပါလို ့ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ျမန္မာျပည္က လူအမ်ား ေလးစားရတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြေရးတဲ့ အထူးသျဖင့္ "အေတြးအျမင္" လို မဂၢဇင္းမ်ိဳးမွာ ဒီအေၾကာင္းေရးေနတာ ၾကာလွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဗမာျပည္မွာကလည္း Social Science ဘာသာရပ္ကို 1962 က စၿပီး၊ သင္ၾကားခြင့္မရေတာ့တဲ့ အတြက္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေတြးေခၚ အယူအဆေတြက အားနည္းၿပီး၊ အယူသည္းမွု ့ေတြ အားေကာင္းလာတယ္လုိ ့ ထင္မိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ Middle East ႏိုင္ငံေတြလိုပဲ ျဖစ္မသြားတာ။

အခုလို ေဆြးေႏြးပြဲေတြနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ပ်က္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ ့ကြက္ခ်င္ပါတယ္။ အေျခအတင္၊ အျငင္းအခုန္ေတြဟာ Debate ေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့ ကိစၥေတြပါ။ တခ်ိန္ကလည္း ကိုေအာင္ဆန္းတို ့၊ ကိုႏုတို ့၊ ကိုသိန္းေဖတို ့၊ ကိုေက်ာ္ျငိမ္းတို ့ ဟာ သမဂၢမွာ ဒီထက္မေလွ်ာ့ပဲ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တေတြဟာ အဖြဲ ့အစည္း ဖြဲ ့စည္းခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခြင့္ ေတြကို 1962 ကစၿပီး ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ကား ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူငယ္၊လူၾကီး မက်န္ Team Work ကိစၥေတြ၊ အမ်ားနဲ ့ ေဆြးေႏြးရတဲ့ ကိစၥေတြမွာ အနည္းနဲ ့အမ်ား ဆိုသလို၊ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုေပၚမွာ ဆက္လက္ေဆြးေႏြး၊ ေ၀ဖန္ၾကရင္းနဲ ့ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ရင့္က်က္လာပါလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုပဲ က်င့္ယူၾကရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေနာင္ေတာ္ေတြကေတာ့ သမဂၢမွာ ဒါမ်ိဳးေတြကို ေလ့က်င့္ယူခဲ့ ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ေခတ္ၾကေတာ့ ဖိုရမ္တို ့ Blogs တို ့အေပၚမွာ က်င့္ၾကတာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ :P

Blogs ေရးတဲ့ ဖတ္တဲ့ လူေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ ့ ဆိုတဲ့ စကားဟာ၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြ မဖ်င္းၾက ပါဘူးလို ့ ဆိုလိုခ်င္ပါတယ္။ Blogs ဖတ္ၾက၊ ေရးၾကတဲ့လူ အမ်ားစုဟာ ပညာတတ္ေတြပါ။ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း စကားကို ယူေျပာရရင္၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြလည္း အဲ့ဒီေလာက္ဖ်င္းလို ့ ျမန္မာမိဘေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က သားသမီး ငတုံးေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အေၾကာင္းကို Wikipedia မွာ မွတ္တမ္း တင္လိုက္ၾကပါစို ့လား။

ေလးစားစြာျဖင့္

ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္..

P.S မ်ဳိးေစ့တိုင္း သန္မာေသာ အပင္ေပါက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေပးေသာ၊ သန္မာေသာအပင္ေပါက္ၾကီး မေမဓာ၀ီကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ( စိတ္မဆိုးပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ စခ်င္လာလို ့ပါ :P )

Anonymous said...

မေမ
လူေတြဟာရွင္သန္က်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္၊ ေမးြဖြားႀကီးျပင္းရာ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြအရ အေတြးအျမင္ေတြမတူႀကပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကမူလတန္းဖတ္စာမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းညီေနာင္ပံုျပင္လိုပါပဲ။ ရေသ့သူေတာ္စင္ဆီေရာက္သြားတဲ့ ေက်းနဲ႔ လူဆိုးသူခိုးေတြဆီေရာက္သြားတဲ့ေက်း မတူသလိုပါပဲ။
မိဘ၊ ဆရာ၊ ဘာသာတရားအဆံုးအမနဲ႔ႀကီးျပင္းလာတဲ့သူေတြရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ အဲလိုမဟုတ္တဲ့လူေတြရဲ႔အေတြးေတြ မတူတာမဆန္းလွပါဘူး။
လူေတြဟာကိုယ္ဆက္ဆံခံခဲ့ရသလို ျပန္လည္လို႔ဆက္ဆံတတ္ႀကတာ စိတ္ပညာမွာ သင္ယူရပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္က မိဘ ဆရာ နဲ႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔ရဲ႔ေႏြးေထြးစြာဆက္ဆံမႈကို မရခဲ့ရင္ သူ႔အေတြးေတြမွာလည္း မိဘ ဆရာ ေတြကအေရးမပါလွေတာ့ပါဘူး။
ခင္သန္းႏု ႏွစ္ကိုယ္ခြဲရုပ္ရွင္ကားျဖစ္တဲ့ ေရႊပင္နားေတာ့ေရႊေက်း ကိုႀကည့္ဖူးမွာပါ။ ညီအစ္မခ်င္းတူေပမယ့္ တကြဲတျပားစီျဖစ္သြားျပီး က်င္လည္ရတဲ့ ပန္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းမတူေတာ့ အေတြးေတြလည္းမတူ စရိုက္ေတြလည္းမတူေတာ့တာကို ပရိသတ္အတြက္ မက္ေဆ့ခ်္ေပးထားပါတယ္။
မေမရဲ႔အေတြးေတြဟာ ဟနတို႔ ျမန္မာလုူမ်ိဳးလူငယ္မ်ားအတုယူဖြယ္ ၊ မေမရဲ႔ မိဘဆရာသမားမ်ားရဲ႔ ဆံုးမစကားေတြဟာ ဟနတို႔ အတြက္အလြန္ေက်းဇူးမ်ားလွပါတယ္။
ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနႀကပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေတြး ၊ စကားေတြကိုႀကည့္ျခင္းအားျဖင့္ထိုသူဟာ ဘယ္လိုမိသားစုမ်ိဳးက ဘယ္လိုပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးမွာရွင္သန္လာရတယ္ဆိုတာ ရွင္းလင္းစြာသိသာလွတာမို႔ မေမ အေတြးေတြကိုႀကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပံုမွန္မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။
မေမရဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ ၊ မေမရဲ႔ ရာဇ၀င္ ၊ သမိုင္းေတြဟာ ေနာင္လူငယ္ေတြအတြက္ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ အတုယူစရာျဖစ္လွတာမို႔ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ေလးစားခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ညီမ ဟနစံ

Anonymous said...

မေမ
လူေတြဟာရွင္သန္က်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္၊ ေမးြဖြားႀကီးျပင္းရာ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြအရ အေတြးအျမင္ေတြမတူႀကပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကမူလတန္းဖတ္စာမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းညီေနာင္ပံုျပင္လိုပါပဲ။ ရေသ့သူေတာ္စင္ဆီေရာက္သြားတဲ့ ေက်းနဲ႔ လူဆိုးသူခိုးေတြဆီေရာက္သြားတဲ့ေက်း မတူသလိုပါပဲ။
မိဘ၊ ဆရာ၊ ဘာသာတရားအဆံုးအမနဲ႔ႀကီးျပင္းလာတဲ့သူေတြရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ အဲလိုမဟုတ္တဲ့လူေတြရဲ႔အေတြးေတြ မတူတာမဆန္းလွပါဘူး။
လူေတြဟာကိုယ္ဆက္ဆံခံခဲ့ရသလို ျပန္လည္လို႔ဆက္ဆံတတ္ႀကတာ စိတ္ပညာမွာ သင္ယူရပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္က မိဘ ဆရာ နဲ႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔ရဲ႔ေႏြးေထြးစြာဆက္ဆံမႈကို မရခဲ့ရင္ သူ႔အေတြးေတြမွာလည္း မိဘ ဆရာ ေတြကအေရးမပါလွေတာ့ပါဘူး။
ခင္သန္းႏု ႏွစ္ကိုယ္ခြဲရုပ္ရွင္ကားျဖစ္တဲ့ ေရႊပင္နားေတာ့ေရႊေက်း ကိုႀကည့္ဖူးမွာပါ။ ညီအစ္မခ်င္းတူေပမယ့္ တကြဲတျပားစီျဖစ္သြားျပီး က်င္လည္ရတဲ့ ပန္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းမတူေတာ့ အေတြးေတြလည္းမတူ စရိုက္ေတြလည္းမတူေတာ့တာကို ပရိသတ္အတြက္ မက္ေဆ့ခ်္ေပးထားပါတယ္။
မေမရဲ႔အေတြးေတြဟာ ဟနတို႔ ျမန္မာလုူမ်ိဳးလူငယ္မ်ားအတုယူဖြယ္ ၊ မေမရဲ႔ မိဘဆရာသမားမ်ားရဲ႔ ဆံုးမစကားေတြဟာ ဟနတို႔ အတြက္အလြန္ေက်းဇူးမ်ားလွပါတယ္။
ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနႀကပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေတြး ၊ စကားေတြကိုႀကည့္ျခင္းအားျဖင့္ထိုသူဟာ ဘယ္လိုမိသားစုမ်ိဳးက ဘယ္လိုပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးမွာရွင္သန္လာရတယ္ဆိုတာ ရွင္းလင္းစြာသိသာလွတာမို႔ မေမ အေတြးေတြကိုႀကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပံုမွန္မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။
မေမရဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ ၊ မေမရဲ႔ ရာဇ၀င္ ၊ သမိုင္းေတြဟာ ေနာင္လူငယ္ေတြအတြက္ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ အတုယူစရာျဖစ္လွတာမို႔ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ေလးစားခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ညီမ ဟနစံ

ေမဓာ၀ီ said...

ဟုတ္ကဲ့ မသန္မစြမ္းအပင္ကေလးရွင့္ …
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရးအသားကိုၾကည့္ကတည္းက ရွင့္စိတ္ကို က်မျမင္မိပါတယ္။ က်မတို႔ဟာ ခ်ီးက်ဴးတာေရာ ကဲ့ရဲ႕တာေရာ ခံရမွာပါပဲ။ ဒါဟာ ေလာကဓံပါပဲ။

(၁) က်မရဲ႕ အစြန္းေရာက္အယူအဆဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုပါသလဲ။ က်မတိုင္းတာတဲ့ စံ၊ က်မသတ္မွတ္တဲ့ အမွန္တရားဟာ မွားယြင္းမႈ တစံုတရာ ရွိေနပါသလား။ ေနရာတကာကို ဗုဒၶရဲ႕ စံနဲ႔ တိုင္းတာတာဟာ မွားယြင္းေနပါသလား။ ဗုဒၶတရားထဲက မွားယြင္းခ်က္၊ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ား ေတြ႕ရင္ က်မကို ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ အားလံုးကေတာ့ ဒီလိုပဲသင္ေပးထားပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေအာက္မွာ ေနတဲ့သူအတြက္ အမွားအယြင္း ဆိုတာ ကင္းမယ္လို႔ က်မ ယံုၾကည္ယူဆထားပါတယ္။

(၂) အမ်ားညီရင္ ဤကိုကြၽဲဖတ္တယ္ လို႔ ေျပာခဲ့တာ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူးလို႔ ေျပာတာဟာ က်မ ဘေလာ့ဖတ္သူမ်ားကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မရွင္းျပပါမယ္။
က်မရဲ႕ ပထမဆံုးပို႔စ္မွာ စေန ဘာသာျပန္တဲ့စာထဲက ေက်ာင္းသူရဲ႕လုပ္ရပ္ကို သေဘာမက်တဲ့အတြက္ ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္၊ ဒီေက်ာင္းသူ ဒီလိုေတြးျပီး ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းကို မွားတယ္လို႔ က်မကျမင္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ပုဂၢလိကအျမင္လို႔လည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ပို႔စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကိုက ေမတၱာရွင္တို႔၏စိတ္ထားနဲ႔ က်မ၏ အလိုအပ္ဆံုး လို႔ တပ္ခဲ့တာပါ။ က်မ၏ လို႔သံုးခဲ့ကတည္းက က်မ တေယာက္ထဲအတြက္လို႔ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေရးခဲ့တာလဲ ဆိုေတာ့ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ က်မ နားလည္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒီေက်ာင္းသူႏွင့္တကြ သူ႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္ခံၾကတဲ့ သူေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ …. သူတို႔ က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ သူတို႔ေလ့လာခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ ေပၚမွာ သူတို႔အေတြးအေခၚဟာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္တာ ဆိုတဲ့ ဥပမာ သံုးႏႈန္းလိုက္တာပါ။ မိဘကို ပစ္ပယ္ၿပီး လက္တြဲေဖာ္ကို အလိုအပ္ဆံုး ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ မွန္ကန္တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အမ်ားစုဟာ ဤကို ကြၽဲဖတ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား။ ဒါဟာ ေစာ္ကားမႈတစံုတရာမ်ား ပါပါသလားရွင္။ တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဆႏၵက မည္သူတဦးတေယာက္မွ မိဘကို မပစ္ပယ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ပါ။

(၃)ခ်ီးက်ဴးတာခံႏိုင္တယ္ ေ၀ဖန္တာ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကားဟာ မွားမ်ား မွားေနမိပါသလား။ က်မတို႔နဲ႔ အျမင္တူတူ အျမင္လြဲလြဲ လူ႔သဘာ၀ ဒီလိုရွိတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရလို႔ ေရးမိတာပါ။ က်မတို႔ ေ၀ဖန္တာကို လက္ခံဖို႔ မလိုပါဘူး။ အမွန္ျမင္တတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ဒါဟာလဲ ေစာ္ကားေသာ ေရးသားခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။

(၄)က်မဟာ အယူသည္းသူတေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ဒီ အစ္ဇင္ေတြကို ေလ့လာမွ က်မဘ၀ အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ ဆိုရင္လည္း က်မ ေလ့လာရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ေလာက္ က်ယ္ျပန္႔ျပီး မွန္ကန္ထိေရာက္ တဲ့ အေတြးအေခၚ မရွိဘူးလို႔ က်မကေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ဆိုတာ ဘာသာေရး အဘိဓမၼာမဟုတ္ပါ။ ဘာသာရပ္အဘိဓမၼာသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ မည္သည့္ဘာသာ၀င္ မဆို ေလ့လာ ႏိုင္တဲ့ အေတြးအေခၚပါ။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို ေသခ်ာစြာ ေလ့လာဖူးတဲ့သူ ဆိုရင္ တျခား တျခားေသာ္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ပါ။
အားနည္းေသာ အေတြးအေခၚ မွားယြင္းႏိုင္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူသည္းေသာ အေတြးအေခၚ ဆိုတာ ဗုဒၶအဘိဓမၼာထဲမွာ ပါရင္ ေထာက္ျပေပးပါ။
ဗုဒၶတရားကို စံထားမိတဲ့အတြက္ အယူသည္းတယ္ အစြန္းေရာက္တယ္ လို႔ ေျပာခံရတာေတာ့ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ က်မတို႔ ဗုဒၶ မွားေနပါသလား …. ။

(၅) ေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ပ်က္တာမဟုတ္ပါ။ အကယ္၍ ေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စိတ္ပ်က္တာဆိုရင္လည္း က်မစိတ္နဲ႔ က်မ ျဖစ္တာ ပ်က္တာမို႔ ကန္႔ကြက္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
က်မစိတ္ပ်က္ျခင္းက ေဆြးေႏြးပြဲကေန ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္ပြဲအသြင္ ေျပာင္းသြား တာကို စိတ္ပ်က္တာပါ။
ျပီးေတာ့ ပုဂၢိဳလ္စြဲၾကီးၾကီးနဲ႔ စာကို မၾကည့္ဘဲ လူကိုၾကည့္ၾကတာေတြအတြက္ စိတ္ပ်က္တာပါ။ က်မဟာ ေအးေအးေဆးေဆးေနလိုတယ္၊ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ စာေရးလိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မစာတပုဒ္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဒီလို တိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္၊ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ရင့္က်က္မႈ မရွိဘူးပဲဆိုဆို က်မကေတာ့ ဒါမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါဟာ က်မ မွားေနပါသလား။

(၆) ျမန္မာလူငယ္ေတြကို ဖ်င္းတယ္လို႔ က်မ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ သားသမီး ငတံုးေတြေၾကာင့္ မိဘေတြ ဒုကၡ ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း က်မ မဆိုလိုပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ကို ခုထိ မသိၾကေသးတာလည္း ၀မ္းနည္းစရာပါပဲ။
ေရြးခ်ယ္မႈမွားယြင္းတဲ့အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္သာ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တာပါ။ မိဘကေတာ့ သားသမီး ဘာေရြးေရြး အျပစ္ျမင္ခ်င္မွ ျမင္မွာပါပဲ။
ဘေလာ့ဖတ္သူ အမ်ားစုဟာ ပညာတတ္ဆိုတဲ့စကားလည္း ခဏခဏ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ပညာသိလား သညာသိသား …. ေသခ်ာစဥ္းစားပါအံုး။ က်မကေတာ့ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ယူေနဆဲ ပညာသင္တေယာက္ပါပဲ။ သန္မာတဲ့အပင္ျဖစ္ေအာင္လည္း က်မၾကိဳးစားေနပါတယ္ … အမည္မေဖာ္လိုသူ မသန္စြမ္းေသာ အပင္ကေလးရွင့္။

Anonymous said...

စာေရးဆရာမၾကီး ဟနစံကို ကဗ်ာတပုဒ္လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ။ ကဗ်ာဆရာ
ေတာင္တြင္း ေမာင္သင္းေက်ာ္ေရးထားတဲ့ “ေလွေပၚက လွဳိင္း” တဲ့
ဖတ္ၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ

ေလွေပၚက လွဳိင္း

တရိပ္ရိပ္ တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့ ေရတက္ဦးေလးကို
ေလွဦးစို စိုေစေသာ ေပြ႕ဖက္နမ္းရွုိက္ေခ်ပေကာ
ညီွစို႕စို႕ ပိုက္ႏြမ္းႏြမ္းေတြနဲ႔ လြင့္ေျမာေထြးေပြ႕ထားလို႔ရယ္ေလ။

အဖာဗရပြနဲ႔ ပိုက္ေတြကပဲ မိုက္သလား
အစာရွာမရတဲ့ ငါးေတြကပဲ မို္က္သလား
ျဖစ္ပံုက တစ္ေယာက္အရွုိက္ကို
တစ္ေယာက္က ထိုးေနၾကသလိုမ်ဳိး။

ဒီၾကားထဲ ေရတက္ဦး ငါးစင္ရိုင္းေတြက
ေခါင္းေထာင္ထလိုက္ၾကေသး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ငါးေတြကပဲ မိုက္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ” တဲ့
ေလွေပၚက လူရဲ႕စကားသံ မသဲကဲြဘူး။

ငါးသံုးေကာင္ပံုျပင္ကို
ခံုခံုမင္မင္ နားလည္ေလ့က်င့္ထားၾကတဲ့ ငါးေတြ
ေလွ၀မ္းထဲမွာ ေနရာယူထားၾကပါျပီ။

ေရက်ဦးမွာ.....
ဘာေတြ ျဖစ္ၾကဦးမလားပဲ။

ကဗ်ာကေတာ့ ဒါပဲဗ်ာ။ မီးေလာင္ရာ ကိုယ္ကေလပင့္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့နဲ႔ေပါ့။

Anonymous said...

ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ စံနဲ ့ ေနရာတကာကို လိုက္တိုင္းတာလို ့မရပါဘူး။


အထက္ပါ ကုိ အမည္မသိရဲ႔ စကား အရ ဗုဒ္ဓတရားေတာ္ကုိ ေနရာတကာ လုိက္တုိင္းလုိ႔ မရ နုိင္ဘဲ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမွာသာ လုိက္တုိင္းလုိ႔ရတယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။

ဘယ္ေနရာ ဌာနမ်ိဳးမွာ လုိက္တုိင္းလုိ႔ရတယ္ဆုိတာ ေဆြးေႏြးေပးေစလုိပါတယ္။

Anonymous said...

လူညီရင္ ဤကုိ ကၽြဲဖတ္တယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ အခုလုိေခတ္ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေနာက္က် က်န္ေနခဲ့ၿပီလုိ႕ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဗ်ာ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ။ ကၽြန္ေတာ္အယူအဆကေတာ့ လူညီညီ မညီညီ ဤ ဟာ ဤ ၊ ကၽြဲဟာ ကၽြဲ ပါ ပဲ။ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္

မေနတတ္မထုိင္တတ္

ေမဓာ၀ီ said...

ဒါကိုသိရင္ၿပီးတာပါပဲ။ အခုကိစၥၾကီးက အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္။
မိဘကို မပစ္ပယ္စေကာင္း ဆိုတဲ့ဘက္မွာ ရပ္တည္တဲ့ က်မတို႔ကပဲ မွားယြင္းေနသလိုပဲ။ အမည္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီး ေျပာခ်င္တုိင္းေျပာေနၾကတာကို မခံႏိုင္လို႔ ျပန္ေျပာမိေတာ့ ေျပာမိသူရဲ႕အမွား။
တရားက်ဖို႔ လည္းေကာင္းပါရဲ႕…. ။ ဤဟာ ဤ ကြၽဲဟာကြၽဲ သိရင္ေတာ့ ျပီးတာပါပဲ။

Anonymous said...

မေမဓာ၀ီ ခင္ဗ်ာ

ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္.. ဆိုသည္မွာ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားနဲ ့အယူအဆမတူသူ အားလံုးကို ခ်ိဳးႏွိမ့္စြာ ေခၚေ၀ွာ္လုိက္ေသာ အသံုးအႏွုန္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား စကားကို ခင္ဗ်ား တာ၀န္ယူရဲ မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္

ေမဓာ၀ီ said...

ဒီကြန္မန္႔အတြက္ ကိုသံလြင္ဘေလာ့မွာ ေရးျပီးပါျပီ။
က်မဘေလာ့မွာ ထပ္မံေျပာလာတဲ့အတြက္ ေကာ္ပီကူးေပးလိုက္ပါတယ္။
***
ကဲ ကဲ …
က်မ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါၿပီ။
စိတ္လဲ ရႈပ္လွပါျပီ။ အခ်ိန္လည္း အလြန္ကုန္ပါတယ္။ က်မလုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားလည္း ပ်က္ကြက္ပါတယ္။
အားလံုးက ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ က်မကိုေျပာပါ။ ေျပာရင္ေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ေဖာ္ျပီး ေျပာၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးၿပီးနဲ႔ စကားလံုးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ေနတာ က်မက မွားေနလို႔မ်ားလား။
မိဘကို အလိုအပ္ဆံုးလို႔ ေရြးခ်ယ္မိတဲ့ က်မက မွားယြင္းေနပါသလား။ မိဘကို ပစ္ပယ္တာ မွန္တယ္လို႔ ေျပာေစခ်င္တာလား။

လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာခံႏိုင္တယ္ ေ၀ဖန္တာမခံႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့စကားကေရာ မွားပါသလားရွင္။
မ်က္စိကန္းတဲ့သူကို ေဟ့ - အကန္းၾကီးလို႔ ေခၚရင္ ၾကိဳက္မယ္ထင္ပါသလား။
မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူး ဆိုတာေရာ မဟုတ္လို႔လား။ မ်ဳိးေစ့မမွန္ဘဲ သန္လာတဲ့ အပင္ရွိလို႔လား။
ထားပါေတာ့ … ဒီစကား ၂ ခုဟာ က်မနဲ႔ အယူအဆ မတူသူ ပညာရွိတို႔အား ေစာ္ကားခ်ဳိးႏွိမ္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်မ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္။ က်မစကားကို က်မ တာ၀န္ယူပါတယ္။
က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေစာ္ကားခ်င္ပါ။ ေစာ္ကားလိုစိတ္လဲ မရွိပါ။ ဒီထက္လည္း ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ပါ။

sisain said...

ဖတ္ရတာေမာလည္းေမာ၊ စိတ္မသက္သာရာလည္းရသြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ထပ္ေျပာရင္လည္း ထပ္ေမာရဦးမွာမို႔ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။
ဘေလာ့ခ္ေရးျခင္းကို မေမ-က ရပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပဲ ေျပာပါရေစ။