မြန္းက်ပ္ေသာေန႔

တိမ္ေတြက တအိအိၿပိဳက်လာတယ္။
တျဖည္းျဖည္း ဦးေခါင္းနဲ႔ ထိမတတ္။
အသက္ရွဴရ ခက္လို႔ ပါးစပ္ကိုဖြင့္ၿပီး ေလကို အားပါးတရ အဆုတ္ထဲ ရိႈက္သြင္းလိုက္တယ္။
ရွဴသြင္းလိုက္မိတဲ့ေလဟာ … သန္႔စင္မေနဘူးဆိုတာ ခံတြင္းကို အျဖတ္မွာ ခံစားသိလိုက္ရေပမဲ့ …
တားဆီးလို႔ မမီေတာ့ …။
ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ေလထုက ခံတြင္းမွတဆင့္ အဆုတ္ထဲ … ။
ျပီးရင္ ဒီေလေတြ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ လည္ပတ္ၾကေတာ့မယ္ … ။
ဒီလိုနဲ႔
အဆိပ္ေငြ႕ေတြကို ရွဴရႈိက္ရင္း ၾကီးျပင္းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနမွပဲ …။
ငါ့ခႏၶာဟာလည္း တစတစ အဆိပ္နဲ႔ယဥ္ပါးရင္း … အဆိပ္သင့္လူသား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရေပါ့။

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့အနားမလာၾကပါနဲ႔ … ငါဟာ အဆိပ္သင့္ေနလို႔ … ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါနဲ႔ အေ၀းဆံုးကို သြားၾကပါ … ငါဟာ အသံုးမက်တဲ့ လူ႔အႏၶ ..။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို စြန္႔ခြါထားခဲ့ … အထီးက်န္ျခင္းကိုသာ ငါအလိုရွိတယ္ … ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို အသက္မသြင္းၾကပါနဲ႔ … ငါဟာ ရွင္လ်က္နဲ႔ေသေနခဲ့ၿပီ … ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို အမုန္းေတြသာေပး … အခ်စ္ေတြက နာက်င္ေစလို႔ပါ … ။

တိမ္ေတြက ၿပံဳးတယ္ …
သစ္ရြက္ေတြက ရယ္တယ္ …
ငွက္ကေလးေတြက ဟားတယ္ …
အဆိပ္ေငြ႕ေတြက ေလွာင္ေျပာင္တယ္ …
ပန္းပြင့္ေလးေတြက တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးနဲ႔ …

“ေနေရာင္ျခည္သည္ ေရာဂါပိုးကိုေသေစ၏”
ကေလးေလးတေယာက္ စာေအာ္ဖတ္ေနတယ္။
ေနေရာင္ေအာက္က ဘ၀ေလးေတြဟာ တကယ္ပဲ ေရာဂါပိုးကင္းစင္ေနေလမလား။
ဒါမွမဟုတ္ …
ပူျပင္းလြန္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ဒဏ္ေၾကာင့္ …
ခံႏိုင္ရည္အားနည္းတဲ့ အဲဒီဘ၀ေလးေတြပဲ ေသေစမလား … ။
မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ …. ။

မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္တယ္ …
တိမ္ေတြက ၿပိဳေနတုန္း … ။
မ်က္စိျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္ …
မိုးေတြညိဳ႕လာၿပီ … ။
မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္တယ္ …
ထစ္ခ်ဳန္းသံသဲ့သဲ့ … ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာ။
မ်က္စိျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္ …
မိုးေတြ … မိုးေတြ … ရႊဲရြဲစိုေအာင္ ရြာခ်ေန … ။
ေအးျမျခင္းကင္းတဲ့ အဆိပ္သင့္မိုးေတြပါ …
ငါ့မ်က္၀န္းမွာရြာေနတယ္ … ။

အျမင္အာရံုေတြ မႈန္၀ါးလို႔ …
ေရွ႕ကိုေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး …
ေနာက္ကိုလဲ ျပန္လွည့္မၾကည့္ခ်င္ …
ေဘးႏွစ္ဖက္မွာက ေခ်ာက္ကမ္းပါး …
စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လွမ္းသြားေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ ဦးတည္ရာဟာ ….
ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆီလား … ။
အနာဂတ္မဲ့ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့
ဒယီးဒယိုင္ ေလွ်ာက္ေနဆဲေပါ့ ….
…. …. …. …
…. …. …. …
…. …. …. …
***
6.1.07
3:30pm