သံုးႏွစ္ … သံုးမိုး

ေရွးတုန္းက လူပ်ဳိ အပ်ဳိခ်စ္ၾက ႀကိဳက္ၾကရင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ရက္သား ျပဳၾကတယ္ဆိုပဲ။ သံုးႏွစ္ သံုးမိုးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလက တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အေတာ္အတန္ တီးမိေခါက္မိ သိႏိုင္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း ပိုၿပီးေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္သလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ၿပီးလည္း ခြါျပဲသြားၾကႏိုင္ ပါေသးတယ္။

တကယ္တမ္း သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၾကာတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း ရႏိုင္သလို လက္ဖ်စ္တတြက္ေလာက္ ျမန္တယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တာကာလကို က်မ လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ ၂၀၀၆ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္။
***
ေၾကာင္ဆိုးေလး ဂါးဖီးနဲ႔ ဒီဘေလာ့ကို စဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်မက ငပ်င္းဆိုေတာ့ ဘ၀ကို ခက္ခက္ခဲခဲ မျဖတ္သန္းခ်င္ဘဲ သူ႔လို ေအးေအးလူလူ ႏွပ္ေနခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ပ်င္းလို႔၊ သူမ်ားလုပ္တာ အားက်လို႔၊ မလုပ္ဖူးတာ စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြ သူမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ကို စခဲ့ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘေလာ့က က်မကို လႊမ္းမိုးလာေတာ့တယ္။

ေန႔တိုင္း ထမင္းမစားဘဲ မေနႏိုင္သလို ေန႔တိုင္း စာမေရးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့ က်မ …
ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြးမိသမွ်ေတြ ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေ၀ဖန္ ေလကန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ သူမ်ားမႀကိဳက္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း …
ဘေလာ့ေပၚမွာ လူသိရွင္ၾကား အဆဲခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိုးပြါးခဲ့သလို …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ မုန္းတီးသူ ညႇဳိးသူ ရန္ဘက္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။
က်မက ဘေလာ့ကို ဖန္တီးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ျပန္လည္ ဖန္တီးခဲ့ျပန္တယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီး မွတ္ေပမဲ့ လူကဲခတ္ညံ့တဲ့ က်မက …
ၿပံဳးရယ္တာလား ေလွာင္ရယ္တာလား … နားမလည္ခဲ့။
လက္ခုပ္သံလား ေတာထုတ္သံလား … မခြဲျခားတတ္ခဲ့။
အားေပးသံလား ကဲ့ရဲ႕သံလား … မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။
ေျမႇာက္ပင့္တာလား ႐ိုက္ခ်တာလား … မကြဲျပားခဲ့။
တြဲကူမယ့္လက္ေတြလား ဆြဲခ်မယ့္လက္ေတြလား … မသိႏိုင္ခဲ့။
ဟုတ္တယ္ …. က်မ မသိတဲ့ မသိျခင္းေတြ … အမ်ားႀကီးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ခပ္အအ က်မဟာ …
အေရာင္လင္းတိုင္း အလင္းေရာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ … တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ … က်မရဲ႕ အနက္ေရာင္ဘေလာ့ေလးဟာ အျဖဴေရာင္ ဗလာ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်မသည္လည္း ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ခြဲခြါ … ကြဲကြာ … ေ၀းရာအရပ္မွာ နာၾကင္ျခင္းေတြ ခါးသီးမႈေတြ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းၿပီး အၾကင္နာေတြ ေမတၱာတရားေတြ ေအးခဲေနခဲ့တဲ့ ဥေရာပရဲ႕ ဥတုၾကမ္းမွာ အေမ့အိမ္ကို လြမ္းခဲ့ရတယ္။
***
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လို႔ က်မေတြးၾကည့္မိေတာ့ …

ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာ ဒီေဒသကို ေရာက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ခ်စ္သူေတြနဲ႔လည္း ေကြကြင္းရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … မုန္းသူေတြလည္း ခုေလာက္မ်ားမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဘ၀ဆိုတာကို ေသခ်ာသိဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို ခုေလာက္သိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ေရသာခို ေလွႀကံဳစီး အပ်င္းႀကီး ေနျဖစ္ဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … အေျပာင္းအလဲ သိပ္မရွိတဲ့ သမား႐ိုးက်ဘ၀မွာ နိစၥဓူ၀ က်င္လည္ေနရဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … ...
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … …
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … … …

တကယ္ပါ … ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ဖန္တီးသြားခဲ့တာ။
***
ခုဆို ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္သံုးမိုး တိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ခဏတျဖဳတ္ ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ သေဘာမတူတဲ့ ၾကားက ေယာင္လည္လည္နဲ႔ အနားသြားကပ္၊ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ျပန္တင္ … အဲဒီလိုနဲ႔ မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ ျပန္ပတ္သက္ မိျပန္တယ္။ လူႀကီးေတြ မႀကိဳက္တာ လုပ္ေနရတာမို႔ တခါတခါ ဘေလာ့ေရးရတာ ျပစ္မႈတစံုတရာ က်ဴးလြန္ေနရသလိုပဲ စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္မပိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဘေလာ့ကို စိတ္ရွင္းလက္ရွင္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ က်မမွာ မရွိပါဘူး။ က်မ ႐ႈံးနိမ့္မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ ဘေလာ့ေၾကာင့္လို႔ ဘေလာ့ကို လက္ညႇိဳးထိုးမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။

သံုးႏွစ္ သံုးမိုးၾကာၿပီဆိုေတာ့ … က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘေလာ့ကို က်မ လက္တြဲရမလား … ဒါမွမဟုတ္ … လက္တြဲ ျဖဳတ္ခဲ့ရမလား။
တကယ္တမ္း က်မ မလုပ္ရက္ … မလုပ္ခ်င္ … မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီဘေလာ့ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဘ၀၊ က်မရဲ႕ အေဖာ္၊ က်မရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္။
က်မ သူ႔ကို မစြန္႔ပစ္ခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။

ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို စာလံုးေလးေတြ တလံုးခ်င္းစီနဲ႔ သီကံုးေရးဖြဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေလးကို က်မ ေက်ာခိုင္း မထားခဲ့ရက္ဘူး။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ နာမည္တခု သပ္သပ္နဲ႔ ေျပာင္းေရးဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ဒါလည္း က်မစိတ္ထဲ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ က်မ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘဲ ေတြေ၀ေနမိတယ္။
က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ …. …. …. ။
***
သံုးႏွစ္သံုးမိုးထိ တည္တံ့ေအာင္ တစတစ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးအခ်ိန္အတြင္း ၿပံဳးေပ်ာ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသလို ညစ္ညဴး ငိုေႂကြးခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးကာလမွာ အခက္အခဲေတြ အတူတူ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုး … … …
.… .… …. …. …. .…
ၾကာခဲ့ပါၿပီ … … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၅း၂၄ နာရီ

(က်မ ဘေလာ့ ၃-ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရနဲ႔ ကိုဟယ္ရီတက္ဂ္တာကို ေပါင္းၿပီးေရးလိုက္ပါတယ္။)

ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေလးေတြ …
(၁) ေျခလွမ္း ၃၀၀ျပည့္
(၂) အခါလည္အေတြး (တႏွစ္ျပည့္)

Read More...

Summary only...

အရိပ္

အိုဘယ့္ ေငြလမင္း
ေရလႊာေပၚမွာလင္း
ပင္လယ္ေရေသာက္ဆင္း။ ။

Read More...

Summary only...

ျမန္မာေရွးစာဆိုတို႔၏ ကဗ်ာမ်ား (၇)

ဒီတပတ္ အပိုင္း (၇) မွာ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ ေရးဖြဲ႕သီကံုးတဲ့ သံေ၀ဂေတးထပ္မ်ားကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။ ေတးထပ္မ်ားကို မေဖာ္ျပခင္ ကဗ်ာ့ဥပေဒခန္းမွာပါတဲ့ အလကၤာေဒါသ ၃-မ်ဳိး အက်ဥ္းကို ဦးစြာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***

အလကၤာေဒါသ ၃-မ်ဳိး အက်ဥ္း

အဗၻႏၲရသရက္ ဥပမာတင္ျပခ်က္ႏွင့္အညီ အထက္စီစဥ္ခဲ့ရင္း က၀ိလကၡဏာ မာတိကာတို႔တြင္ -
ပဒ, ၀ါက်၊ ၀ါက်တၳ၌၊ ေဒါသျပစ္ေရာက္၊ ရွစ္, ကိုး, ေျခာက္မ်ားကို၊ ေၾကာက္ရြံ႕ ေရွာင္ဖယ္ၾကရမည္ ဟူသည္ကား -

၁။ ပဒေဒါသ ၈-ပါး
(က) ၀ိ႐ုဒၶတၳႏၲရေဒါသ
(ခ) အဓ်တၳေဒါသ
(ဂ) ကိလိ႒ေဒါသ
(ဃ) ၀ိေရာဓိေဒါသ
(င) ေနယ်ေဒါသ
(စ) ၀ိေသသနာေပကၡေဒါသ
(ဆ) ဟီနတၳကေဒါသ
(ဇ) အနတၳကေဒါသ
ဟူ၍ ပဒေဒါသ ရွစ္ပါးတည္း။

၂။ ၀ါက်ေဒါသ ၉-ပါး
(က) ဧကတၳေဒါသ
(ခ) ဘဂၢရီတိကေဒါသ
(ဂ) ဗ်ာကိဏၰေဒါသ
(ဃ) ဂါမၼေဒါသ
(င) ယတိဟီနေဒါသ
(စ) ကမစၥဳတေဒါသ
(ဆ) အတိ၀ုတၱေဒါသ
(ဇ) အေပတတၳေဒါသ
(စ်) သဗႏၶဗ႐ုသေဒါသ
ဟူ၍ ၀ါက်ေဒါသ ကိုးပါးတည္း။

၃။ ၀ါက်တၳေဒါသ ၆-ပါး
(က) အပကၠမေဒါသ
(ခ) ၾသစိၾတဟီနေဒါသ
(ဂ) ဘဂၢရီတိေဒါသ
(ဃ) သ-သံသယေဒါသ
(င) ဂါမၼေဒါသ
(စ) ဒု႒ာလကၤတိေဒါသ
ဟူ၍ ၀ါက်တၳေဒါသ ေျခာက္ပါးတည္း။

(ေဒါသတခုခ်င္းစီအတြက္ ရွင္းလင္းထားခ်က္ကိုေတာ့ ေရွ႕တပတ္မွ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမယ္။)
***

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဆို သံေ၀ဂေတးထပ္

(၁)
ထံုးေရႊေရာင္ ေႏွာင္မေၾကာ့ခ်င္ဘူ႔း၊ ေတာင္တေမာ့ ေဗြစြန္။ ေမွ်ာင္ကေတာ့ ေဟ၀န္မွာ၊ ေျမသလြန္ စက္ကိန္း။ က်င့္ၿခိဳးျခံ ေျဖေဖ်ာ္တယ္၊ ေနရာေတာ္ ေတာသစ္ရြက္စိမ္း။ ။ ပင္စကား၀ါ့ ရိပ္သာမွာ၊ အ၀ိဇၨာေဖ်ာက္သိမ္း။ တသိကၡာ ေစာင့္ထိန္းလို႔၊ တေယာက္ၿငိမ္းၾကံစည္။ ကမၼ၀ါ ေရႊစာထမ္းပါလို႔၊ ေခမာလမ္း ကူးလိုက္ပါေတာ့မည္။ ။ ဆြတ္လွမ္းလို႔ ကၽြတ္တမ္းကိုရည္တယ္။ ၀တ္ပန္းထည္ ဆင္သစ္ႏွင့္။ ၾကင္ခ်စ္သူ ေဖာ္မေခၚ၊ ျမန္းခ်င္ေပါ့ေနာ္။ ေမတၱာသြန္းတဲ့ ငယ္ကၽြန္းေဖာ္ငယ္၊ အလြန္းေတာ္ ေျပရစ္ရွာေတာ့ေလး။

(၂)
ေလာကဓံ ျပည္ဓေလ့ကို၊ သည္ယေန႔သိမ္းမည္။ ၾကည္မေမြ႕ကိန္းနယ္ကို၊ ၿငိမ္းလြယ္ေအာင္ ၾကံေပါ့။ သူေတာ္ျမတ္ ခႏၲီ၀ါလို၊ စံမွီရာ ယြန္းစို႔ အေသာ့။ ။ သခၤါရျဖစ္ပ်က္ ေမွာင္ကို၊ ႏွစ္သက္ေပါင္ တန္ေတာ့။ သစ္နက္ေရာင္ ဖန္၀ါေပ်ာ့ႏွင့္၊ ကႏၲာေၾကာ့ ရိပ္လယ္။ ခင္ေလးေမာင္ ေစနာထူးပါလို႔၊ ေခမာကူး ၾကည္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ။ သို၀ွက္လို႔ ကိုယ္တြက္ရြယ္တယ္၊ ဖိုလ္မဂ္ကြယ္ ရည္စူးလို႔။ ၾကည္ႏူးတဲ့ ဘာ၀နာ၊ ပြါးခ်င္ေတာ့သာ။ ၀ဋ္ကိန္းက လြတ္ၿငိမ္းခြါတယ္၊ ဒြတၱိ ံသာ ျမဲခ်င္ေပါ့ေလး။

(၃)
နန္းသေျပပင္ညြန္႔ႏွင့္၊ စမ္းေရကြန္႔ရိပ္ျပန္။ ပန္းေဟ၀န္႔ ဗိမာန္၊ အဓိ႒ာန္ တင္ျမန္း။ ပင္လံုးကၽြတ္ ပြင့္ေ၀ျဖာတယ္၊ ဧကစာသံုးတဲ့ သခၤမ္း။ ။ ျမတ္ႏြယ္ညြန္႔ တည္မရာမွာ၊ လွည့္လက်္ာ ေခြျမန္း။ စည့္မ်က္ႏွာ ေျမၾကငွန္း ငယ္သို႔၊ ေခၽြျမန္းလို႔ စိတ္သာ။ တင္စလြယ္ ဆင္ျခယ္သ၊ အ႒ဂၤ သံုးေဆာက္တည္ကာ။ ။ တကိုယ္ေမြ႔ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၀ယ္၊ နိဗၺိႏၵာ ၾကည္ေဇာႏွင့္။ သည္ေတာၿမိဳင္ေ၀ပူ၊ ပန္းစံုကၾကဴ။ ကမၼ႒ာန္းရ အုတ္ဂူမွာ၊ ႐ုကၡမူ ေပ်ာ္ဆံုးပေလး။

(၄)
ႏွစ္ကိုယ္တူ ၾကံရာက်ေအာင္၊ ကႏၲာရ လွမ္းမယ္။ ဖလ္ၾကာႂကြ နန္းလယ္မွာ၊ စံျမန္းတယ္ မေမြ႕။ မူျခားလို႔ ဂူအားကို ရွာမယ္၊ လူပါးရာ ျမန္းစို႔ တေမ့။ ။ သံသာရ ရဟတ္နယ္ကို၊ ျပတ္ခ်င္တယ္ ယေန႔။ ေမပါလွ်င္ ေခၽြတာလို႔ ေရြ႕ႏိုင္ရဲ႕၊ ေသလာေကြ႕ ၿမိဳင္လယ္။ နိဗၺဴကို စိတ္တူႂကြရေအာင္ ဘိကၡဴမ လုပ္ပါေတာ့ကြယ္။ ။ ပုတီးႏွင့္ ခရီးလယ္မွာ၊ ၿပီးစလြယ္ ဟန္သိမ္းလို႔။ ဖန္ပိန္းေၾကာ့ နံ႔သာနီလြင္၊ လဲစို႔ ခင္ခင္။ ခိုင္တေၾကာ့ နဂိုရ္ယဥ္ငယ္၊ မၿငိဳျငင္ စမ္းပါႏွင့္ေလး။

(၅)
ႏွစ္ကိုယ္တူ ဆံခ်လို႔၊ ၾကံၾကစို႔ သက္လယ္။ သံသာရစက္နယ္ကို၊ ထြက္လြယ္ေအာင္ ရည္စူး။ ခ်စ္တဲ့ေဘ စိတ္တူညီလွ်င္၊ ဘိကၡဴနီ လုပ္ခဲ့ ေက်ာ့မွဴး။ ။ ဘ၀တိုင္း တသာကီရယ္၊ ပါရမီဆုထူး။ ညာမဒီ ခ်စ္ဦးႏွင့္၊ က်ဴးရင့္ကာ ႏွစ္ကိုယ္။ နိဗၺာန္တိုင္ စိတ္သန္မႈ၊ ဓိ႒ာန္ျပဳ ေတာင္းဆုပန္ဆို။ ။ သမၻဴလႏုပ်ဳိလို၊ ကုသိုလ္ေတာ္တရားႏွင့္။ လင္သား၀တ္ ဤငါးျဖာ၊ ျမဲပမကြာ။ ေဖခ်စ္တဲ့ ခင္ကညာရယ္၊ ရည၀ါ ခိုေအာင္းစို႔ေလး။

(၆)
သလြန္ေတာ္ ဂမုန္းပြင့္မွာ၊ ကုံးဆင့္ဆင့္ ျပဳကာ။ အံုးစြင့္စြင့္ႏုစြာ၀ယ္၊ ယုဇနာ ရွိန္ေႂကြ႕။ ေရႊညဥ့္႐ံု လြန္ဆန္းေပြတယ္၊ ဇြန္ပန္းေငြ ျဖန္းေရြ႕သိမ္ေမြ႕။ ။ အိပ္ရာေတာ္ သတ္ေမႊးထံုတယ္၊ နတ္ေသြးလႈံဓေလ့။ ျမတ္ေလးငံု အေျပ့ႏွင့္၊ ျပကေတ့မူရာ။ ျခင္ရံေတာ္ တကယ္ဆန္းငယ္က၊ စပယ္ပန္း လွပ္လွပ္သာျဖာ။ ။ သဇင္ပန္း မုတ္သီဟာမွာ၊ ဇီဇ၀ါ တန္တိုင္းႏွင့္။ ကသိုဏ္းက် ဂႏၶမာ ေတာင္ရံ၊ ႏွင္းရီျမကန္။ ။ ေက်ာက္စိမ္းျမ ဒီဃာရံကို၊ ညီလာခံ ကြန္႔မယ္ပေလး။
***
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ သံေ၀ဂ ေတးထပ္တခ်ဳိ႕ထဲမွာ ေတာထြက္တာေတာင္ အေဖာ္ေလးနဲ႔မွတဲ့။ အင္းေလ … ဒါေၾကာင့္လည္း သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းေတြအတြက္ ပါရမီျဖည့္ဘက္က အေရးႀကီးေပတာကိုး။ နိဗၺာန္ကို တေယာက္ထဲ သြားရမွာ ပ်င္းတဲ့ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္၀တ္ေတြ ဆရာေဖ့ ေတးထပ္ေလးေတြ ဖတ္ၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၉း၅၃ နာရီ

Read More...

Summary only...

စာမ်က္ႏွာ အသစ္

နိဒါန္း
(၀း၁)

တခုေသာ မိုးဥတု၏ မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ နံနက္ခင္း တခုမွာ အေဖနဲ႔ အေမက ထိုစာအုပ္ေလးကို သူ႔အား လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ စာအုပ္ကေလးက အသစ္စက္စက္၊ ဘာတခုမွ ေရးမထားရေသး။ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းၿပီး ေခ်ာေမြ႔ ေကာင္းမြန္ေသာ စာရြက္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ စာအုပ္ကေလး။ ထိုစာအုပ္ေလး၏ ထူးျခားခ်က္က တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြလို စာမ်က္ႏွာ မည္ေရြ႕မည္မွ် ပါသည္ဟု ေရးထိုးမထား။ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးသြားမည္ ဆိုသည္ကို မသိႏိုင္။ ထိုနည္းတူစြာ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကေလး ႐ုတ္တရက္ ပ်က္စီးဆုတ္ျပဲ သြားမည္ကိုလည္း မည္သူ တဦးတေယာက္မွ် သိႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ထိုစာအုပ္ကေလးကား သူ၏ အသက္ ရွင္သန္ေနသေရြ႕ ေရးမွတ္ေနရမည့္ စာအုပ္ကေလးပင္တည္း။
***
(၁း၁)

မသိတတ္ နားမလည္တတ္စဥ္ကေတာ့ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ႏွင့္ပင္ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ေလွာခဲ့မိ၏။ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးေတြ မည္သုိ႔မည္ပံု က်န္ရစ္ခဲ့မည္ ဆိုသည္ကို မစဥ္းစားတတ္၊ မစဥ္းစားမိခဲ့။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ …
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ငိုေႂကြးခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ အလိုမက် ျဖစ္ခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲခဲ့ဖူးေပမည္။

***

(၁း၂)

တျဖည္းျဖည္း သိတတ္ နားလည္တတ္သည့္ အရြယ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ထိုစာအုပ္ေလး၏ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေရးျခစ္တတ္လာသည္။ စာလည္း မမည္၊ ပံုလည္း မပီ။ ေနာက္ေတာ့ ၀လံုးေလးေတြ၊ ကႀကီး ခေခြး စာလံုးေလးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ပန္းပံု, အိမ္ပံု, ေတာင္တန္းႏွင့္ ပင္လယ္ပံု စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရးျခစ္တတ္လာခဲ့သည္။ ခက္သည္က ထိုစာအုပ္ကေလးထဲတြင္ ေရးျခစ္ခဲ့သမွ်တို႔ကို ခဲဖ်က္ မင္ဖ်က္ စသည္တို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ ဖ်က္၍ ျပင္၍မရ။ ေရးခဲ့သမွ် ပံုေတြ စာေတြ အ႐ုပ္ေတြက စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္တြင္ စြဲထင္ က်န္ရွိေနသည္ခ်ည္း။ သို႔တိုင္လ်က္ သူကလည္း ဂ႐ုတစိုက္ မရွိလွ။ အမွားေတြ အမွန္ေတြ၊ အေကာင္းေတြ အဆိုးေတြ၊ သုခေတြ ဒုကၡေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ လက္ေတြ႔က်မႈေတြ၊ ေရးခ်င္သလိုေရး၊ ျခစ္ခ်င္သလို ျခစ္ျဖင့္ စာမ်က္ႏွာေလးေတြက ညစ္ပတ္ ေပေရ၍လည္း ေနတတ္ေသးသည္။
***
(၂း၁)

ညစ္ေပေနေသာ စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိလာသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ စာမ်က္ႏွာ အသစ္တခု စတင္ ဖြင့္လိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ …

“ဖ်က္မရ ျပင္မရတဲ့ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ကေလးမွာ အခုကစၿပီး ေကာင္းေကာင္းေရးမွ ျဖစ္မယ္”

ဟု ေနာင္တရသည့္ႏွယ္ ေတြးမိတတ္ေသာ္လည္း ေရးရင္းျခစ္ရင္း စာမ်က္ႏွာ ေလးပံုတပံုေလာက္ မကုန္ခင္မွာပင္ ျဖစ္သလိုေတြ ေရးျခစ္မိျပန္သည္။ ထိုသို႔ပင္ သူ၏ “အခု” မ်ားသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕ေလ်ာရင္း စာမ်က္ႏွာ အသစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္း ကုန္လြန္ခဲ့ရေလ၏။
***
(၂း၂)

စာမ်က္ႏွာေလးေတြ တရြက္ၿပီး တရြက္ တလွပ္လွပ္ ကုန္သြားတုိင္း ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည့္ စာရြက္ေတြက ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ပန္းလ်လ်ျဖင့္ မလွမပ။ ဟိုးပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ မွိန္ပ်ပ် က်န္ခဲ့ၿပီ။ ျပင္မရ ဖ်က္မရေသာ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးေတြမွာ ဟိုးအစက စၿပီး ျပန္ေရးသား၍ ရလွ်င္ အေကာင္းသားဟု တခါတေလလည္း စိတ္ကူးယဥ္မိေသးေလသည္။ မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္တမ္းတ တတ္ေပမဲ့ စာရြက္ေတြ ေပၚမွာ သပ္ရပ္လွပစြာ ေရးသားဖို႔ကိုေတာ့ျဖင့္ တြန္႔ဆုတ္ ေႏွာင့္ေႏွးေနဆဲ။
***
(၃း၁)

တခါတရံ စာမ်က္ႏွာထဲက စာေၾကာင္းေတြေပၚမွာ စိတ္ေလလြင့္ခဲ့မိသည္။
တခါတရံေတာ့ ထိုစာေၾကာင္းေတြေပၚမွာ မွတ္သားစရာ စာလံုးေလးေတြ စီရရီ။
တခါတရံလည္း အမ်ားအက်ဳိးရွိေလမလားဟု ေရးျခစ္မိေသာ လူမသိ သူမသိ စာလံုးတခ်ဳိ႕။
တခါတရံမွာျဖင့္ စာလံုးေလးေတြ မေရးမီ မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ကာ အမွားကင္းေအာင္ အားတင္း ေရးခဲ့မိသည္။
တခါတရံမွာကား ….
ဗလာျဖစ္ကာ လစ္ဟာေနေသာ စာေၾကာင္း အခ်ဳိ႕ … ။
…. …. …. …. ….
…. …. …. …. ….
…. …. …. …. ….
***
(၃း၂း၁)

သို႔ျဖင့္ စာအုပ္ကေလးကို ပိုက္၍ မိသားစုႏွင့္ ေ၀းရာကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ သူႏွင့္ မေလ်ာက္ပတ္ လွစြာေသာ ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူရင္း ၀န္းက်င္အသစ္မွာ သူစိမ္းတရံဆန္ေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရျပန္၏။ ေႏြးေထြးသည့္ မိဘရင္ခြင္၊ နားလည္ေပးမည့္ မိသားစု၊ မိမိ ကၽြမ္းက်င္ေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို စြန္႔လႊတ္၍ အသစ္တဖန္ ျပန္စရသည့္ ဘ၀က မေခ်ာေမြ႕လွ။

သတိထား ၾကည့္႐ႈမိစဥ္မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့စဥ္ကလို စာအုပ္ကေလးက ျဖဴစင္ ေခ်ာေမြ႕ မေနေတာ့။ ညိဳညစ္ညစ္ စာရြက္သားေတြက ၾကမ္းရွရွ။ နာၾကင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ လြမ္းတ-မႈ။ အားငယ္မႈ … ေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီလား။ ေရးသားမိေသာ စာလံုးမ်ားက ခပ္ေသာ့ေသာ့။ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ မ်ားစြာ အစြန္းအထင္း မ်ားစြာျဖင့္ စာတအုပ္လံုး ပိန္းၾကမ္း၍ ေနေခ်ၿပီ။
***
(၃း၂း၂)

စာအုပ္ကေလးက တ၀က္က်ဳိးလုၿပီထင့္။ တစတစ ေဟာင္းႏြမ္း၍ လာၿပီ။ တခါတရံလည္း ေရးရင္းသားရင္း ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ၿငီးေငြ႔မိျပန္၏။ ေနာက္တခါ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ ေျပာင္းခ်ိန္ထိ ဒီစာအုပ္ကေလးက ခံပါဦးမလားဟုလည္း ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ကေလး ႐ုတ္တရက္ ပ်က္စီးသြားမည္လား … စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ေရာက္လုနီးၿပီလား … ဒါမွမဟုတ္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ႏြမ္းလ်လ် စာမ်က္ႏွာမ်ားကို အဆံုးသတ္ျဖစ္မည္လား … ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို စဥ္းစားေတြးေတာရင္း အိပ္ပ်က္ခဲ့ရသည့္ ညဥ့္တာရွည္တို႔က မ်ားျပားလွစြာ။
***
(၃း၂း၃)

ေန႔သစ္ ေျပာင္းၿပီ။
စာမ်က္ႏွာ အသစ္တရြက္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွန္လိုက္မိသည္။
ၾသဂုတ္လ၏ မိုးေရစက္မ်ားက အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ တေျဖာက္ေျဖာက္ … ။
ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလ၏ အသံက တ၀ွီး၀ွီး ျမည္ဟည္းေနသည္။
သစ္ပင္ေတြက ေလလာတိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့စြာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ယမ္း ေနၾက၏။
မီးခိုးေခါင္းတိုင္ ထဲမွာ ခိုတေကာင္က ညည္းတြားလ်က္။
ေန႔သစ္က ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ မထူးျခား။

ညဥ့္ဦးက ေဖ်ာ္ထားေသာ ဘလက္ေကာ္ဖီ ခါးခါးတခြက္ကို တက်ဳိက္ ေမာ့လိုက္သည္။
အနက္ေရာင္က်က် ေကာ္ဖီတခြက္က ေအးစက္ ခါးသက္လ်က္။
ဘ၀သည္လည္း ထိုသို႔ပင္ေလလား။
ခါးသီးမႈ အနက္ေရာင္ေတြကို ေသာက္မ်ဳိေနရသည့္ အျဖစ္က ႐ုန္းထြက္ခ်င္လွၿပီ။
တခါတေလေတာ့လည္း ေက်းဇူးတရားေတြႏွင့္ ေ၀းရာကို ေျပးခ်င္ပါသည္။

အစြန္းအထင္းမဲ့ စာမ်က္ႏွာအသစ္ကို ခပ္ေတြေတြ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ … စာမ်က္ႏွာ အသစ္မွာ စာလံုး အနည္းငယ္ စတင္ ေရးသားလိုက္၏။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ နဲ႔ အေဖ …”
***
နိဂံုး

(xးx)

စာမ်က္ႏွာက သစ္ေသာ္လည္း စာအုပ္ကေလးက အိုမင္း ရင့္ေရာ္၍ေနၿပီ။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ တိုေတာင္းလွသည္။
ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ အဆံုးသတ္မည္ မသိႏိုင္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ …
ထိုစာအုပ္ေလး မကုန္ဆံုးမခ်င္း စာမ်က္ႏွာအသစ္မ်ား ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊား ေနရဦးမည္တည့္။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၀၀း၀၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

ျမကန္သာတို႔ တည္ရာေျမ ...

ျမကန္သာ
ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး
ေရ၀င္ေျပးလွည့္
ေရေအးၾကည္စြာ
ကန္ပိုင္မာလ်က္
*ၾကာေပါင္းထံုထံု
ငွက္မ်ဳိးစံုသည္
ဘံု၀တိ ံသာ
နႏၵာေပေလာ
တူစြ ဟုတၱာ။ ... ။

***

ဒီခရီးကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ မသြားခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး ရင္ခုန္ေနမိတယ္။ သြားရမယ့္ ခရီးက သိပ္ေတာ့ မနီးလွပါဘူး။ Cumbria နယ္ေျမက Lake District လို႔ ေခၚတဲ့ အရပ္ေဒသပါ။ ေတာင္ေတြ ၀န္းရံထားတဲ့ အလယ္မွာ သဘာ၀ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေရကန္ေတြ အမ်ားႀကီး တည္ရွိရာ အရပ္ေဒသမို႔ ... "ျမကန္သာတို႔ တည္ရာေျမ" ... လို႔ က်မက အမည္ေပးထားမိၿပီး ငယ္ငယ္က သင္ရတဲ့ ျမကန္သာ ကဗ်ာေလးကို စိတ္ထဲ ရြတ္ဆို ေနမိပါရဲ႕။

The Lakeland Poets စာအုပ္ထဲက Cumbria ေဒသရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေျမပံု

Lake District ကို စၿပီးရင္းႏွီးခဲ့ရတာက William Wordsworth ေၾကာင့္ပါ။ ဒီေရာက္ကတည္းက daffodil ေတြပြင့္ခ်ိန္ဆို က်မက တခ်ိန္လံုး W. Wordsworth အေၾကာင္းေျပာေနေတာ့ က်မအမက ဒီစာအုပ္ကေလး ၀ယ္ၿပီး က်မကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။

The Lakeland Poets စာအုပ္က Lake District က ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို စုစည္းထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာပါတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ W.Wordsworth ရဲ႕ ဇာတိဟာ Lake District မွာလို႔ သိခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာကို သြားခ်င္စိတ္ ပိုျပင္းျပခဲ့ရေပါ့။

***

ဒီလိုနဲ႔ ၁၈၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉၊ အဂၤါေန႔ မနက္ ၈ နာရီ ၂၂ မိနစ္မွာ အိမ္ကစထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မတို႔ ဘက္ကေတာ့ ရာသီဥတု သာသာယာယာပါပဲ။ အပူခ်ိန္တက္မယ္လို႔လဲ မိုးေလ၀သက ေျပာထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ Cumbria နယ္ထဲ ၀င္ေတာ့ ရာသီက စၿပီး မိႈင္းပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီ။ မိုးလည္း ခပ္ဖြဲဖြဲရြာတယ္။ ေတာင္အနိမ့္အျမင့္ ေပၚမွာ သြယ္တန္း ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ လမ္းေတြေပၚ ျဖတ္ၿပီး ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။ ေတာင္ခိုးေတြက တေ၀ေ၀ ... ။

ေတာင္တန္းေတြအဆံုး ... ေရကန္ႀကီးတကန္ကို ျဗဳန္းဆို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ၀င္ဒါမီယာ ေရကန္သာတဲ့ ... ။ ၀င္ဒါမီယာကို ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ သာသာရွိေနၿပီ။

၀င္ဒါမီယာ ေရကန္

၀င္ဒါမီယာ ေရကန္ထဲမွာ ရြက္ေလွငွါးစီးခ်င္ရင္ ...

စေနတနဂၤေႏြ မဟုတ္ေပမဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ လူေတြ စည္ကားေနတယ္။ ဘဲေတြ ငန္းေတြကို အစာေကၽြးလို႔ရတယ္။ ကန္တပတ္ သေဘၤာစီးခ်င္ရင္လဲ ဒီေနရာမွာ စီးလို႔ရပါတယ္။

ေရေပ်ာ္ငွက္တို႔ ခိုနားရာ
၀င္ဒါမီယာ ကန္ေတာ္သာ

ရ-ရထားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး

ေတာင္တန္းတို႔ အသြယ္သြယ္
ကမ္းစပ္က ေလွငယ္
ငွက္ကေလးမ်ား ခိုနားေနတယ္ ...

၀င္ဒါမီယာေရကန္က နာမည္အႀကီးဆံုး လူအစည္ကားဆံုးပါ။ ၀င္ဒါမီယာကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး Ullswater (ေအာလ္စ္ေ၀ါတား) ေရကန္ဘက္ကို ဆက္သြားၾကပါတယ္။ Ullswater ရဲ႕ ပံုစံက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္၊ ေရကန္ေဘးတေလွ်ာက္ ကားလမ္း ေဖာက္ထားတာမို႔ ကားေပၚကေန ေရကန္ရဲ႕ အလွကို ျမင္ရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကားရပ္နားဖို႔ ေနရာေလးေတြ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရတယ္။

Ullswater ေရကန္

Among the mountains were we nursed, loved Stream!
Thou near the eagle's nest - within brief sail,
I, of his blod wing floating on the gale,
Where thy deep voice could lull me! Faint the beam

(To the River Derwent - W. Wordsworth)

One, the fairest of all rivers, loved
To blend his murmurs with my nurse's song,
And from his alder shades and rocky falls;
And from his fords and shallows, sent a voice
That flowed along my dreams. For this, didst thou

(The Prelude - W. Wordsworth)

Yet once again do I behold the forms
Of these huge mountains, and yet once again
Standing beneath these elms, I hear thy voice,
Beloved Derwent, that peculiar voice
Heard in the stillness of the evening air
Half-heard and half-created.

(The voice of the Derwent - W. Wordsworth)

Ullswater ေရကန္ဆီကုိ ဆင္းရာ ေက်ာက္ေလွခါး လမ္းကေလး

ေတာင္တန္း၊ ေက်ာက္ေဆာင္၊ သစ္ပင္
ေရစီးသံတို႔ တလြင္လြင္
ေအးခ်မ္းတဲ့ အရပ္ေဒသပင္ ...

Upon the mountain's edge with light touch resting,
There a brief while the globe of splendour sits
And seems a creature of the earth; but soon
More changeful than the Moon.

(A Sunset - Samuel Taylor Coleridge)

***
အိမ္ကိုျပန္ၿပီ။
ကန္ေတာ္သာမ်ားကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ... ။
အျပန္လမ္းမွာ သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းဆိုရင္း ... ည ၉ နာရီမထိုးခင္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။
မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေတာင္ေတြ ကာရံထားတဲ့ အလယ္က ေရကန္ေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ပါလာဆဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၄၁ နာရီ

ရည္ညႊန္း။ ။ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာမ်ားကို The Lakeland Poets စာအုပ္မွ ယူထားပါသည္။

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။
* ျမကန္ကဗ်ာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ထားပါတယ္။
အမွန္ကို ျပန္ျပင္ေပးသူ ကိုဟယ္ရီကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
(၂၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉)

Read More...

Summary only...

သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလား (၄)

သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္၏ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီေတာလား ရတု

(၄)
တထာဂတ၊ ႏႈိင္းဆမေျမာ္၊ ျမတ္ရွင္ေတာ္ကို၊ ပူေဇာ္ၾကရာ၊ အေၾကာင္းမွာကား၊ ရာသီသမိုက္၊ ေႏြစ႐ိုက္၀ယ္၊ ေလလိုက္သာေမာ၊ ညႇာေၾကာခိုင္ေလ်ာ့၊ ၿမိဳင္ေၾကာ့ေၾကာ့မွာ၊ ေလ်ာ့ေကသာရစ္၊ ရထည္သစ္ကို၊ စနစ္ေခါက္လြင္၊ သမိုက္ဆင္သည္၊ ဘယ္တင္သိုင္းရစ္၊ လႈံထည္သစ္ႏွင့္၊ နတ္စစ္ကညာ၊ ေမခလာလွ်င္၊ နႏၵာသူဇ၊ သုနႏၵႏွင့္၊ စိၾတမွန္ကူ၊ ဘံုျမင့္သူတို႔၊ ႏိႈင္းတူဘက္ကင္း၊ တရားမင္းကို ၀ပ္စင္းခယ၊ ပူေဇာ္ၾက၏၊ ေဟမျမိဳင္ခြင္၊ ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္သည္၊ သမင္ဒရယ္၊ ယုန္ငယ္စိုင္ဆတ္၊ သံုးလူ႔နတ္ကို၊ ဦးညြတ္ၾကရာ၊ ဟိမ၀ါ၀ယ္၊ ပါဏာတိပါတ္၊ ငွက္ခတ္သမား၊ မုဆိုးမ်ားလည္း၊ ေလးျမားထမ္းကာ၊ ေတာလည္လာေသာ္၊ ျမတ္စြာသံုးလူ႔၊ သဗၺညဳကို၊ ဖူးလိုညႊတ္ခ၊ စည္းေ၀းၾကသည္၊ ဘုမၼ႐ုကၡာ၊ အာကာသဓာတ္၊ မိုးနတ္မက်န္၊ ဂုမၻဏ္မႂကြင္း၊ ဂဠဳန္မင္းႏွင့္၊ ေလးစင္းအဏၰ၀ါ၊ အာဏာစိုးႏွိမ္၊ ေရနန္းအိမ္က၊ နာဂိႏၵရ၊ ပနႏၵႏွင့္၊ စသည္မ်ားစြာ၊ နတ္သူရာတို႔၊ ထိန္၀ါသန္႔ရွင္း၊ ကိုယ္ေရာင္လင္းပ၊ ၀ပ္စင္းၾက၍၊ သက်ရွင္ေတာ္၊ သံုးလူ႔ေဘာ္ကို၊ ပူေဇာ္ညြတ္လာ၊ နတ္ကညာအား၊ စိတ္မွာစြဲကပ္၊ ငွက္ခတ္မုဆိုး၊ အာ႐ံုကိုး၍၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္နာ၊ ၀မ္းေျမာက္စြာႏွင့္၊ ပ်ဴငွါသစ္ဆန္း၊ ေၾကာ့ၾကငွန္းမွာ၊ ေတာ့သန္းေရြလယ္၊ တဘုန္းမယ္တို႔၊ ေရႊၾကယ္ရံခ၊ စန္းေငြလသို႔၊ ဘ၀တင့္လႈိင္း၊ ျမတႏႈိင္းသို႔၊ ဘက္ဆိုင္းအကုန္၊* တက္လႈိင္းပံုသည္၊ ၀သုန္ေရက၊ ရွိသမွ်ကို မကမကန္၊ အတန္တန္ႏွင့္၊ ျပန္ျပန္လွယ္လွယ္၊ ၾကင္ေရးခ်ယ္ခဲ့၊ ဆယ္ေလွာ္စံသိန္၊ ဉာဏ္ျဖင့္ခ်ိန္လ်က္၊ ဘယ္ခါသက္အံ့၊ အႁမြက္သံရွင္၊ သိလိုခ်င္ခဲ့၊ ေကရွင္မာလာ၊ ထံုဂႏၶာ၀ယ္၊ မိလႅာရည္ရြက္၊ တာသူ႔ဘက္မွာ၊ အသက္ပဏၰာ၊ သဆက္ရာလည္း၊ မဟာေဇာတိရသ္၊ ေလာကဓာတ္၀ယ္၊ မ်က္ျမတ္ရည္မွန္၊ ဘိုးနဂၣံသို႔၊ ဖန္ဉာဏ္ယူဆင္၊ တင့္ေရးအင္ကို၊ ေတြးထင္ေရာ္ရမ္း၊ ခက္လြန္လြန္းစြ၊ ထက္စြန္းဘံုပ်ံ၊ ယုန္ဗိမာန္ကို၊ လက္တံလွမ္းခ်ီ၊ ဖမ္းမမီွသို႔၊ ျမင့္သီေ၀းေျမႇာ္၊ ထင္ေရးေရာ္၍၊ ေတာ္ညာ၀င္ကို၊ လြမ္းေရးပိုခဲ့၊ ျမင့္မိုရ္မ႑လာ၊ ၀တိန္ခ်ာ၀ယ္၊ တိမ္ျပာကိုးမွတ္၊ ႐ိုးမည္နတ္လည္း၊ အျမတ္ေက်ာ္ေခါင္၊ ေကာ၀ိေညာင္က၊ လြမ္းေအာင္သာလင့္၊ ဗ်ာပြားဆင့္လိမ့္၊ သက္ပင့္ဆြတ္ခ်ိမ့္၊ ၾကင္သည္းၿငိမ့္မွ်၊ ေရႊအိမ့္ပရေမ၊ လွလြန္းေဆြသာ၊ ေနာင္ကိုးရာဟု၊ စိတ္မွာမျပယ္၊ အာ႐ံုျခယ္လ်က္၊ ႐ႈဘြယ္တပံု၊ ယဥ္မ်ဳိးစံုခဲ့၊ ကိုးဂုဏ္လူ႔ေဆြ၊ အစိေႏၲ၏၊ ေျခာက္ေထြေရာင္လွ်ပ္၊ ဣဒၶိပါဒ္ျဖင့္၊ ငွက္ခတ္သမား၊ လူတလႊားတို႔၊ ျမင္ျငားကုန္ၾက၊ ပီတိႂကြ၍၊ လႊတ္ထေလးျမား၊ ကြယ္ရာထားလ်က္၊ ဘုရားရွင္ဘုန္း၊ လွ်ဳိးပုန္းရြံ႕ေၾကာက္၊ ေတာတေလွ်ာက္၌၊ နတ္ေလ်ာက္နတ္မွာ၊ သံုးလူ႔ခ်ာကို၊ သဒၶါလႈလႈ၊ ပူေဇာ္မႈျဖင့္၊ ေတာထုေတာင္႐ိုး၊ ပ်ပ္၀ပ္က်ဳိးသည္။ ။ မုဆိုးခ်ဳံက လ,ေခ်ာင္းတည္း။
***

A crowd of worshippers hail the great superman. It is summer. In the delightsome forest realm the whistling wind rocks the leaves and branches to and fro.
Megala, Nanda, Thuza and Thunanda bend their aureoled brows at the feet of the righteous King. The tresses of these high-born fairy forms are loosened in sweet disorder and their spotless saris are bravely thrown about their snowy shoulders.
The deer and the hare that gambol and bound in the woodland join the adoring throng. Hunters of fur and feather while roving in the forest approach the Sage. Their hearts spring up in adoration.
The fairy inhabitants of the earth and air and water and wood appear in radiant forms and fall on their faces before the superman.
The sight of the worshipping goddesses thrills the huntsmen with passion and pleasure. The strange ways of the divine-galaxy are full of sex and the spell of sex. They call to mind princesses who move about in the place attended by a train of million maids. They shine clear as the fair bosom of the silver moon engirt by stars of gold. Resplendent as an emerald that darts its luster in a flood of light, they eclipse all that is fair on earth and in water.
The simple swains wonder when the celestial beauties would open their hearts and utter their loves in silvery accents. The love-smitten company lay their lives lowly at the feet of the goddesses as if for priceless gems. Is it worth their while? One may doubt and doubt. But who can tell? They are like those that think to lay hold of the moon with their pigmy hands. This dismal fact flashes upon their faint minds. Mayhap the god of the skies seated on Meru’s brow has inspired in them a hopeless passion. Thus they fondly surmise.
The ravishing looks of the goddesses catch their breath away and put their hearts in a flutter. They still dream of their brides-to-be with winsome airs and graces. The gladful light of the six rays flashing forth from the great Sage dispels their wistfulness. They lay aside their bows and arrows and in utter faith gaze towards Him with adoration together with the fairy worshippers.
***
ဒီေန႔ေတာ့ အသစ္ေရးရမွာ စိတ္မပါေသးလို႔ သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ ရာသီဥတု ေကာင္းရင္ နက္ဖန္ခရီးတခု သြားဖို႔ရွိပါေသးတယ္။ ကဗ်ာစာဆို William Wordsworth ရဲ့ ေျခရာမ်ား ရွိေသာ အရပ္ေဒသကိုပါ။ သြားျဖစ္ရင္ေတာ့ ပံုေလးေတြနဲ႔ ခရီးသြားမွတ္တမ္း ပို႔စ္တပုဒ္ေလာက္ တင္ျဖစ္မယ္ ထင္တာပါပဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၆း၃၀ နာရီ

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။
* ဘက္ဆိုင္းအကုန္ ျဖစ္ရမည့္အစား ဘက္ဆိုင္းအကုတ္ဟု မွား႐ိုက္ထားသည္ကို ျပန္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။
အမွားျပင္ေပးေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ဘုရား။

Read More...

Summary only...

ဒီတပတ္ စေနခရီးစဥ္

Oxford, Shakespeare, Warwick ...
***
၁၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
နံနက္ ၉နာရီ ၁၆ မိနစ္

အိမ္ကစထြက္ခ်ိန္မွာ ရာသီကအံု႔ပ်ပ်။ ေအးေတာ့ မေအးလွပါဘူး။ ကားထဲမွာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားတဲ့ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္က ပ်ံ႕လြင့္လို႔။ လမ္းမွာမိုးဖြဲဖြဲ ခဏတျဖဳတ္ရြာတယ္။ တလမ္းလံုး ကားလမ္း အပိတ္အဆို႔မရွိ၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ တရားနာလိုက္ စကားစျမည္ေျပာလိုက္နဲ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီ သာသာရွိၿပီ။

ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ ဗုဒၶ၀ိဟာရ ေက်ာင္း။ အသစ္ေျပာင္းထားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ ေက်ာင္းေဟာင္းထက္ ေနရာထိုင္ခင္း ပိုၿပီးက်ယ္ပါတယ္။

ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ကို သဒၶါၾကည္ညိဳ ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။

ဆြမ္းစားခ်ိန္။
ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဦးဓမၼသာမိ၊ တိပိဋကတ္ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးစဥ္။
သံဃာမ်ား အားလံုး သပိတ္နဲ႔ ဘုဥ္းေပးၾကပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္မယ့္လူေတြ တန္းစီၿပီး ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းေတြကို သပိတ္ထဲ ထည့္ေလာင္းၾကရတယ္။

"ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းစားေနတုန္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ၅ ေပါင္ ေပးရမယ္" မိုက္ခ႐ိုဖုန္း နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ေနာက္တယ္။

ဒုလႅဘ၀တ္တဲ့ ကိုရင္ေလးေတြနဲ႔ ေယာဂီကေလးမ်ား။
အငယ္ဆံုး ကေလးမေလးက အသက္ ၈-ႏွစ္တဲ့။ ျမန္မာလို သိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဦးဓမၼသာမိက ကေလးေတြ နားလည္လြယ္တဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ တရားျပပါတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း ေမးခ်င္တာ မရွင္းတာရွိရင္ ေမးဖို႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ အခြင့္ေပးတယ္။ အားလံုး အခ်ိန္ဇယား အလိုက္ တရားထိုင္ၾကရတယ္။
"ဒီမွာ တရားထိုင္ရတာ ဘယ္လိုေနလဲ" လို႔ ကေလးမေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ...
"good, nice and peaceful" လို႔ ေျဖတယ္။ ေနာက္တပတ္ ဆက္ေနဦးမယ္တဲ့။ ၾကည္ႏူးစြာ သာဓုေခၚမိပါတယ္။

စာၾကည့္ခန္း/တိုက္။
အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ ထိုင္းဘာသာ စာေပက်မ္းဂန္ေတြ တပံုတပင္။
စားေသာက္ၿပီး အားလံုး တရားထိုင္ရတယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလွဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိက အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ တရားခ်ီးျမွင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးဂႏၶမာလာက ျမန္မာလို တရားေဟာပါတယ္။ တရားနာအၿပီး ညေန ၃ နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္က ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

***
Sheakspeare Country

ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ဇာတိျဖစ္တဲ့ Stradford upon Avon အရပ္ကို ခရီးဆက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးမွာ အျဖဴအမဲ ေရွးအိမ္ေဟာင္းေလးေတြကို ခုထိ မပ်က္စီးေအာင္ ထိမ္းသိမ္းထားၾကတာ ခ်ီးက်ဴးစရာ။

ဒါက ရွိတ္စပီးယား ဇာတိခ်က္ေႂကြ အိမ္ေဂဟာ။ အိုမင္း ယိုယြင္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်ားကန္ရင္း လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈသူေတြကို ဆြဲေဆာင္မႈ ေပးေနဆဲ။

သကၠရာဇ္ ၁၅၆၄ ခု ဧၿပီလမွာ ေမြးဖြားၿပီး ၁၆၁၆ ဧၿပီလမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့သူ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ၀ီလ်ံရွိတ္စပီးယားရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ ဒီအိမ္ကေလးမွာ ရွိေနဆဲလား။ ေတြးေနရင္း ျမန္မာျပည္က ဦးပုညကို သတိရမိတယ္။ စေလဆရာႀကီးရဲ႕ ဇာတိမွာေရာ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရ ဘာမ်ားရွိပါလိမ့္။

ပတ္ဘလစ္ လိုင္ဘရီ ... တဲ့။ ေရွးဆန္ဆန္ ခ်စ္စရာေလးမို႔ အမွတ္တရ ပံု႐ိုက္ခဲ့တယ္။

အျပင္က ေရွးဆန္ေနေပမဲ့ အတြင္းမွာေတာ့ ခုလို ျမင္ရတယ္။

ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ျပဇာတ္ေတြ ကျပေဖ်ာ္ေျဖရာ ျပဇာတ္႐ံုအနီး။ ျပဇာတ္႐ံုက ျပဳျပင္ဆဲမို႔ ပံုမ႐ုုိက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

ငန္းတို႔ ေပ်ာ္ရာ ေရကန္သာ။

ရွိတ္စပီးယား ေၾကး႐ုပ္၊
ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ ျပဇာတ္ေတြ ဖန္တီးခဲ့သူ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အႏုပညာရွင္ ရွိတ္စပီးယားဆိုတာ ... သူကိုး။

ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္တေယာက္ ... Lady Macbeth.
သူ႕အေၾကာင္းက ခုလို ...
Lady Macbeth, wife to the protagonist in Macbeth, is a central character who conspires with her husband to murder Duncan. She later goes mad and dies, possibly through suicide.

ဒါကေနာက္ဇာတ္ေကာင္ Falstaff တဲ့။
Sir John Falstaff is a central character of Henry IV, Part 1, Henry IV, Part 2, and The Merry Wives of Windsor. In the Henry plays, he is "bad angel" to prince Hal, and is eventually rejected by him. He is the lecherous gull of the title characters in Merry Wives. His death is reported in Henry V, although he is not a character in that play. He is perhaps the most famous supporting role in all of Shakespeare.

အ႐ုိးေခါင္းႀကီး ကိုင္ၿပီး ေတြးေနသူက Hamlet.
Prince Hamlet is the central character of Hamlet. He is a prince of Denmark, called on to avenge his father's (Old Hamlet's) murder by Claudius.
***
ရွိတ္စပီးယား ဇာတ္ေကာင္ အ႐ုပ္ေတြေမာ့ေနတာနဲ႔ ေနာက္က်ေနၿပီ။ Warwick castle သြားဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တေခါက္မွ အခ်ိန္ေပးၿပီး အထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့မယ္။ အခုေတာ့ အေ၀းကပဲ ... ။

***

သူ႔တိုင္းျပည္မွာ ရာဇ၀င္ရွိသလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာလည္း ရွိတာပဲ။
သူ႔တိုင္းျပည္မွာ ပညာရွင္ရွိသလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာလည္း ရွိတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ... ဘာေၾကာင့္မ်ား ...
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ... ... ...
.... .... .... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... .... .... ....
ေတြးရင္း ေတြးရင္း အေတြးကမဆံုးႏိုင္။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ထိေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၈း၀၀ နာရီ

(၀န္ခံခ်က္။ ။ ရွိတ္စပီးယား ဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္းကို ၀ီကီမွ ယူပါတယ္)

Read More...

Summary only...

အျမဲလန္းဆန္းသည့္ ပန္းျမတ္သေျပညိဳ ...

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း အကေလးအရြယ္ စာမဖတ္တတ္ခင္ကတည္းက … ဆြမ္းအုပ္နီနီ … ၀ါဆို၀ါေခါင္ … ေမာင္ေလးေရ ထပါေတာ့ … အစရွိသည့္ … အသံသာသာ ေတးကဗ်ာေလးေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ အေမဆိုျပသည့္ အဆိုပါ ကဗ်ာခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြကို နားေထာင္ရင္း ေမွးစက္ခဲ့ရသည့္ ညေပါင္းမ်ားစြာ။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သီဆိုႏိုင္သည္ထိ အလြတ္ရခဲ့ၿပီ။ လူႀကီးေတြက ဆိုျပခိုင္းလွ်င္ မေမာတမ္း ဆိုျပခဲ့ရေသးသည္။ ဆိုသာ ဆိုေနမိသည္၊ ထိုကဗ်ာေလးမ်ား၏ ဖန္တီးသူက မည္သူမည္၀ါ ဆိုသည္ကိုပင္ မသိတတ္ေသး။

ဘုရားခန္းထဲမွာ ထားထားသည့္ ေက်ာက္ကာလုပ္ ယြန္းဆြမ္းအုပ္ နီနီႀကီးကို ျမင္တုိင္း … ဆြမ္းအုပ္နီနီ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ဆိုမိသည္။ ျခံ၏ အေရွ႕ေတာင္ ေထာင့္က ဇမၺဴ႕သေျပပင္ႀကီး အသီးေတြသီးၿပီး တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြတိုင္း ၀ါဆို၀ါေခါင္ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ဆိုမိသည္။ ရြတ္ရင္း ဆိုရင္း အုန္းလက္ ႏြားေလးကိုလည္း ခင္လာၿပီ၊ ေမွ်ာ့နက္မည္းႀကီးနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးလာၿပီ။ ညီအမတေတြ ခေရပန္းေကာက္ သြားၾကလွ်င္ေတာ့ ပန္းသည္ကဗ်ာေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ ရြတ္ဆိုၾကစျမဲ။

သည္လိုႏွင့္ စာကို စတင္ ဖတ္တတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖက “ေမာင္ေခြးဖို႔ ကဗ်ာမ်ား”ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။ ေမာင္ေခြးဆိုသည့္ ျမန္မာဆန္ေသာ၊ ေက်းလက္ဆန္ေသာ၊ ကေလးဆန္ေသာ နာမည္ကေလးႏွင့္ ဆိုလြယ္၊ ရြတ္လြယ္၊ မွတ္မိလြယ္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္ ကဗ်ာကေလးမ်ားကို ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ကဗ်ာရွင္ မင္းသု၀ဏ္ဆိုသည့္ အမည္နာမႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ရ၏။ သူသည္ကား ကေလးေတြကို ခ်စ္ေသာ စာဆို၊ ကေလးမ်ားကို အေလးထားေသာ စာဆိုတဦးပင္တည့္။
***
အိပ္ခန္းေခါင္းရင္းက ခေရပင္ပ်ဳိကေလးမွာ ခေရဖူးေတြ စတင္ေ၀သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သိတတ္ နားလည္တတ္ ခံစားတတ္သည့္ အရြယ္ ေရာက္၍ လာေလၿပီ။
ဒီေတာ့လည္း ...
“လယ္ေတာကျပန္ …” ဆိုသည့္ကဗ်ာေလးကို ခံစားကာ က႐ုဏာသက္ ေနမိတတ္ၿပီ။
ပန္းပုဆရာ ဦးေအာင္ခ်ာ၊ ဆင္စြယ္ မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးႏွင့္ အစြဲလမ္းႀကီးသည့္ ေမာင္ခ်စ္တို႔၏ “ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္” ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး ၀မ္းနည္းတတ္ေနၿပီ။
၀ါတြင္းဥပုသ္ေစာင့္တိုင္း ငွက္ကေလးက စိုးစီစိုးစီ … ဆိုသည့္ “၀ါတြင္းခ်ိန္” ကဗ်ာေလးကို သတိတရ ရွိတတ္ေနၿပီ။

ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ …
ခါေႏြဆန္းမွာလည္း လြမ္းခဲ့ဖူးသည္။
ေျဗာသံျဖင့္လည္း ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးသည္။
ေ၀ဆာေနသည့္ သေျပညိဳေတြေၾကာင့္ စိတ္အင္အား တက္ႂကြခဲ့ဖူးသည္။
ပ်ဥ္းမငုတ္တိုက အညြန္႔ေတြ ေ၀ျဖာမည့္ ေန႔ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးသည္။
ဂုတ္က်ားက်ယ္ေလာင္ ရမ္းေရာ္ေဟာင္တဲ့အခါ … ဖိုးေမာင္လာၿပီလားဟူ၍လည္း ေတြးမိခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုႏွင့္ … သည္လိုႏွင့္ …
သေျပညိဳအရိပ္မွာ ေမွးတခါ ေတြးတလွည့္ ခိုနားခဲ့ဖူးေလ၏။
***
ဒီကဗ်ာ၊ ဒီစာ၊ ဒီပံုျပင္ေတြကို ရြတ္၍မ၀၊ ဖတ္၍မၿငီး။ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ယခုထက္တိုင္ ဒီစာေတြ ကဗ်ာေတြက ႐ိုးမသြား၊ ေဟာင္းမသြား၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ အျမဲ ဆန္းသစ္ လတ္ဆတ္ေနဆဲ။

စာဆိုကား ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ၅ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
ကေလးမ်ားအတြက္ … လူငယ္မ်ားအတြက္ … ျမန္မာျပည္သူလူထုအတြက္ စာေပမ်ားစြာ ဖန္တီးခဲ့ေသာ စာဆုိ၏ စာကဗ်ာမ်ားကား မညႇဳိးမႏြမ္း အျမဲလန္းဆန္းေနမည့္ ပန္းျမတ္သေျပညိဳလို ျမင့္ရွည္စြာ ထာ၀ရေ၀ဆာ ေနဦးမည္တကား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၀၄း၁၀ နာရီ

(၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္တြင္ ကြယ္လြန္သူ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္အား ဤစာစုျဖင့္ ေလးျမတ္႐ိုေသစြာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါ၏။)

Read More...

Summary only...

ျမန္မာေရွးစာဆိုတို႔၏ ကဗ်ာမ်ား (၆)

ဒီတပတ္ အပိုင္း (၆) မွာ တင္မယ့္ သံေ၀ဂ ကဗ်ာခန္းမွာ စေလဦးပုညရဲ႕ သံေ၀ဂေတးထပ္ေတြကို ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။ ေတးထပ္ေတြ မေဖာ္ျပခင္ ကဗ်ာ့ဥပေဒ ခန္းမွာပါတဲ့ ကဗ်ာစာေပကို အဗၻႏၲရသရက္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပဆို ထားခ်က္ကို ဦးစြာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***

အဗၻႏၲရသရက္ပမာ စာေပကဗ်ာ

ဤသို႔ ႐ုဠႇီအႏြတၳ၊ အမည္ထူးရေၾကာင္းကို၊ ျပခဲ့သည္ အခ်က္ခ်က္၊ ထိုစီကံုးဘြဲ႕ဆို႐ိုး အဆက္ဆက္တို႔သည္၊ အထက္ဆိုခဲ့ရင္း ကဗ်ာသာလွ်င္ အမြန္ပဘ၀ ျဖစ္ရေလကုန္သတည္း။

ဥပမာကား - ၾသဇ႒မက ႐ုပ္ကို အထူးေဆာင္သျဖင့္၊ တေထာင္ဂုမၻန္၊ ေစာင့္၀န္းရံေသာ၊ အဗၻႏၲရ သရက္ပင္မင္းသည္၊ အခ်င္းအ၀န္း၊ သြန္းသြန္းျမင့္ လ်က္၊ ဆင့္ဆင့္တက္ေသာ ခက္မငါးသြယ္- ခက္ငယ္အေပါင္းတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္လ်က္ စည္ပင္ႀကီးျမင့္ရကား-အသီး, အပြင့္, ရြက္ရင့္, ရြက္ႏုႏွင့္၊ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ လူရွင္အေပါင္းတို႔ သံုးေဆာင္မွီခိုရန္ ျဖစ္ေပၚလာသကဲ့သို႔ သံသရာ, ပစၥဳပၸန္ ႏွစ္တန္ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို၊ အထူးေဆာင္ရြက္ေသာ အားျဖင့္ မ်ားစြာေသာ ပုဒ္ဗ်ည္း အကၡရာ၊ သဒၵါအနက္တို႔ျဖင့္ ျခံရံေသာ၊ အဗၻႏၲရ သရက္ပင္မင္းအတူ၊ ေလးဆူေသာ က၀ိပုဂၢိဳလ္တို႔ ဘြဲ႕ဆိုစီကံုးေသာ ကဗ်ာပင္မင္းသည္၊ ခ်င္း၀န္းျမင့္လ်က္၊ ဆင့္ဆင့္တက္ေသာ၊ ခက္မငါးျဖာ သဏၭာန္၊ ဂႏၶ, ဗႏၶ, ဂါထာ, စုဏၰိယ, ဂီတ-ဟူသား ဤငါးပါးလွ်င္၊ ထြားထြား က်ဳိင္းက်ဳိင္း၊ ကိုင္းႀကီးခက္မထြက္၍၊ ခက္ငယ္အသြင္၊ အဆင္တန္ဆာ၊ အစဥ္လာေသာ၊ လကၤာမ်ဳိးအေပါင္းတို႔ျဖင့္၊ ႀကီးျမင့္ရကား၊ အသီး, အပြင့္, ရြက္ရင့္, ရြက္ႏုတို႔တေျပး၊-

ဧခ်င္း, ပ်ဳိ႕, ရတု, ရကန္, အဲ, အန္, လူးတား၊ ထူးျခား အ့ံဖြယ္၊ လြန္ဆန္းၾကယ္ေသာ၊ မယ္ဘြဲ႕, ေမာင္ဘြဲ႕, ေတာဘြဲ႕, ေတာင္ဘြဲ႕, ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ႏွင့္ နန္းဘြဲ႕, မွာတမ္း, တမ္းခ်င္း, လြမ္းခ်င္း, ကာခ်င္း, သာခ်င္း, ဒံုးခ်င္း, ဟန္ခ်င္း, ရဲတင္း, သံေပါက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး, မိုးေတာ, မယ္ေတာ, ေမာင္ေတာ, သေျပလား, ေရလား, ဘုရားတိုင္, သိၾကားတိုင္, အခိုင္ေပၚထြန္း၊ ေမာ္ကြန္း, သံပိုင္း, သမိုင္း, ေက်ာက္စာမ်ဳိး အရပ္ရပ္၊ ေတးထပ္, ႏွစ္ခ်ဳိး, သံုးခ်ဳိး, ေလးခ်ဳိး, ပတ္ပ်ဳိး, ဘြဲ႕, ႀကိဳး, ယိုးဒယား, သီခ်င္းခံ, နတ္သံ, ေဟာစာ, ဇာတ္အုပ္အစုစု၊ ၀တၳဳပံုျပင္, ရာဇ၀င္, မဟာ၀င္, အနာဂတ၀င္-

စေသာ ကဗ်ာပင္ႀကီး၊ ထာ၀ရစဥ္ သံုးေဆာင္မွီးခို၍၊ မၿငီးႏိုင္ေအာင္၊ ကဗ်ာသီး, ကဗ်ာပြင့္၊ ႏုရင့္စြာလ်က္၊ ခါမပ်က္ပင္၊ ကဗ်ာရြက္, ကဗ်ာဖူး ျဖစ္ပြါး ေလကုန္သတည္း။

ဤကား - “ဥပမာယ မိေဓ ကေစၥ၊ အတၳံ ဇာနႏၲိ ပ႑ိတာ” မိလိႏၵပဥႇာႏွင့္အညီ ဥပမာ, ဥပေမယ်၊ ထင္ရွားစြာ ျပျခင္းတည္း။

ဤ ဥပမာ ဥေမယ်၌ အဗၻႏၲရ သရက္သီးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဥတု၀ိပရိတ္ ျဖစ္ေသာ အားျဖင့္၊ မထြားမႀကီး၊ ေလသီးအတီ၊ ရာသီခ်ိန္ႏုံ႔၊ ပိန္႐ႈံ႕ေစ့ညႇပ္၊ ပြန္းျပတ္ဒဏ္ထိ၊ ညႇာရိပုပ္နာ၊ အခါမျမင့္၊ မရင့္မေအာင္၊ ေနေလာင္မွည့္၀င္း၊ တြင္းက်င္းေလွာင္အုပ္၊ ေလမႈတ္စိမ္းေႂကြ၊ ေႁမြကိုက္, ငွက္ေပါက္၊ ေလာက္ကိုက္ ပိုးစား၊ သို႔ စေသာ အသီးမ်ားကို သံုးစားမိက၊ သာ၀ဇၨပင္ ျဖစ္ရဦးမည္။

မျဖစ္သည္တိုင္၊ ဂုဏ္ရည္တိုးေအာင္၊ က်ဳိးမေဆာင္ျဖစ္၍၊ ေခါင္ေခါင္ေလာဘ၊ ေျပာၾကသျဖင့္၊ သံုးစားျခင္း မျပဳသင့္သကဲ့သို႔၎။

ဥတုေျမေရ၊ ေလႏွင့္ေနႏွင့္၊ အခြင့္ညီညြတ္၊ ျပစ္ကင္းလြတ္ေသာ၊ မြတ္မြတ္ ထြားထြား၊ ဆင္းနံ႔အားျဖင့္၊ စား၍သီးသီး၊ သံုးမၿငီးသား၊ လံုးႀကီးေရႊ၀ါ၊ ရသာႏွစ္ျပည့္၊ ပင္ေပၚမွည့္မ်ားကိုသာ မည္သည္ေန႔ရက္၊ မပ်က္စိမ့္ငွာ၊ သံုးေဆာင္ရာ သကဲ့သို႔၎။

သဒၵါပ်က္ အနက္ဆိုး၊ မိုးမေအာင္-ေလမေအာင္၊ ေနေလာင္သိုးအိုက္၊ ဖိုးမထိုက္ေသာ၊ ပိုးကိုက္ေလာက္စား၊ သစ္သီးမ်ားကဲ့သို႔ -

“ကတၱားကတၱီ၊ ကမၼီကမၼ၊ ကရဏဟိတ္ဖိုလ္၊ ေလာင္းဆိုစုဒ္ထုတ္၊ ပဒုဒၶါရ၊ ပဒပေ၀၊ မေျခမျမစ္၊ အႏွစ္မထင္၊ အလကၤာရ၊ ၀ိဘာဂျဖင့္၊ ပဒ၀ါက်၊ ၀ါက်တၳ၌၊ ေဒါသအျပစ္၊ ရွစ္ႏွင့္ကိုးခု၊ ေျခာက္ေထြစုသား”။

ဟူသည္ႏွင့္အညီ၊ ဒု၀ုတၱဒုဗၻာသီ၊ ဂုဏ္ဆီႏွစ္မဲ့၊ စပ္ဆိုဘြဲ႕ေသာ၊ ထိုကဲ့သို႔ ကဗ်ာမ်ားကို တ၀ါးေလးသစ္မွ်၊ ေရးျခစ္တန္႔နား၊ မိမိလည္းမျပန္႔ပြါးေစဘဲ၊ တပါးႏွစ္မဲ့၊ ေရးျခစ္ခဲ့သည္ကိုလည္း၊ ျပစ္မတဲ့ပင္၊ ထင္မိေစကာ၊ အစဥ္လာေသာ၊ ပညာရွိတို႔၊ မႏွစ္မ်ဳိ႕က၊ မပ်ဳိ႕ႏွလံုး၊ မထံုးမေႏွာင္၊ အနည္းငယ္မွ် မသံုးေဆာင္မိေစဘဲ၊ ရင့္ေအာင္၀င္းဖန္႔၊ ဆင္းနံ႔စံုစီ၊ ဂုဏ္ဆီႏွစ္ျပည့္၊ ပင္ေပၚမွည့္ကဲ့သို႔ေသာ၊ ႏႈိင္းရွည့္အရာရာ၊ သဒၵါလကၤာရ၊ အတၳာလကၤာရႏွင့္ ျပည့္စံု၍၊ ဂုဏ္သိဒၶိၿပီး၊ ကဗ်ာသီးမ်ားကိုသာ၊ မၿငီးမေငြ႕၊ တေျမ့ေျမ့ပင္၊ ေလြ႕ေလြ႕ရမ္းရမ္း၊ ဖိတ္ဖိတ္လွ်မ္းမွ်၊ စိတ္၀မ္းထဲသို႔၊ မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ ဟူလိုသတည္း။
***

စေလဆရာႀကီး ဦးပုညဆို - သံေ၀ဂေတးထပ္

(၁)
အေဇၨ၀ သုေ၀း၀၊ ခုေတြးဆျပန္လွန္။ ယေန႔လား နက္ျဖန္၊ ရက္မွန္မွန္ မသိ။ အနိစၥလကၡဏာ၊ သန္ဘက္ခါ ဆံုးစမရွိ။ ။ လူ႔အသက္ပံုပမာ၊ ပဒုမၼာေနထိ။ ကုန္မကြာ ေႂကြရိလို႔၊ ဇာတိပ သေႏၶ။ ၀ဋ္ဒုကၡာ သံသာ၀ဲ၊ တနဲစီ ျဖစ္ပ်က္သာေပြ။ ။ ေနာင္ရိကၡာ ပါေလေအာင္၊ အ႒ေဂၤ သီလႏွင့္။ တလ ေလးရက္၀ယ္၊ ျမဲပါေတာ့မယ္။ က်န္ႏွစ္ဆယ့္ ေျခာက္ရက္၀ယ္၊ ငါးပါးကြယ္ သီလႏွင့္ေလး။

(၂)
ေန႔ျမင္လို႔ ညေပ်ာက္၊ ေၾကာက္စရာ့ ႐ုပ္ေကာင္။ ဤကာယ ပုပ္ေဟာင္ကို၊ မဟုတ္ေအာင္ ၾကံဘူး။ မေမြ႔လို႔ ယေန႔ခြါမယ္၊ ျပည္ေဇယ်ာကမ္းသို႔ ရည္စူး။ ။ သည္၀ဋ္က ကိုယ္လြတ္ေရွာင္မယ္၊ ေထရ္ထြဋ္ေခါင္ ထံဦး။ ဓမၼေခ်ာင္ ေတာင္ထူး၊ ေနာင္ကူးလိမ့္ေျပာင္ေျပာင္။ ေလးတရာ ေရႊဆီေမႊးငယ္ႏွင့္၊ ခင္ခင္ေလး ထံုးေနၾကေသွ်ာင္။ ။ မုန္းပါေပါ့ မဖုန္းေခါင္ငယ္၊ ေက်ာ့သံုးေတာင္ သင္ရိတ္လို႔၊ ေရႊစိတ္က အႏုျမဴ၊ စိုးမရြံ႕သူ၊ ၾကင္မေမြ႕လို႔ ခင္ေလ့လူကို၊ သာဓုမူ ေခၚရစ္လို႔ေလး။

(၃)
ဗဟန္းေခ်ာင္ ရိပ္သိဂၤ၊ နိဗၺိႏၵပြါးယူ။ ဆိတ္ၿငိမ္စြ မွားမကူေအာင္၊ တရားယူ က်င့္သံုး။ ကိေလသ ယုတ္ဓေမၼကို၊ သမုေစၦ ကင္းျဖတ္အထံုး။ ။ စက္ၾသဃ ၀ဋ္ေႏွာင္ဟာကို၊ လြတ္ေအာင္သာ ခြါ႐ုန္း။ အရိယာက်င့္ထံုးျဖင့္၊ ဆင့္ဆင့္သံုး ဘာ၀နာ။ ကသိုဏ္းစ်ာန္ ဆင္ျမန္း၊ တင္ကမၼ႒ာန္း ပြါးခ်င္ေတာ့သာ။ ။ မ႐ႈလစ္-လူ႔ျဖစ္ဟာကို၊ ဥေပကၡာ ပယ္ကန္႔လို႔။ နယ္အျပန္႔ ျပည္သီ၀ံ၊ ျမန္းဖို႔ စိတ္ညႊန္။ အ၀ိဇၨာ့ တဏွာ၀န္ကို၊ မဟာမြန္ ပယ္ေၾကာင္းကြဲ႕ေလး။

(၄)
မုေလး႐ံု ေတာမွာ၊ ေဒါနလမ္း ေျမညီ။ ေလွ်ာက်စမ္းေရသင္းခ်ီတယ္၊ ေရႊႏွင္းဆီကန္ေခ်ာင္း။ လြမ္းမတတ္ စကား၀ါဂူမွာ၊ နံ႔သာျဖဴ ေလးေမာင့္ စံေက်ာင္း။ ။ စပယ္ခ်ပ္ သရဖီေခ်ာင္မွာ၊ ခြါညိဳေတာင္ ခိုေအာင္း။ ေမႊးနံ႔သာ စုေပါင္း၊ ႏုေညာင္ေစာင္းထက္မွာ။ ပဒုမၼာၾကာသကၤန္း၊ ခါဆင္ျမန္း ေတာ္ေမြ႕ေပ်ာ္ရာ။ ။ ပန္းေသာ္က တံတိုင္းကာတယ္၊ ဇီဇ၀ါမုတ္ျခားလို႔၊ တံခါးက ခ်ယားႀကိဳင္၊ သင္းတဲ့ ဂႏိုင္။ ယုဇန မဟာၿမိဳင္မွာ၊ ကမၻာတိုင္ မွီးမယ္ပေလး။

(၅)
၀တ္ေၾကာင္ကို လြတ္ေအာင္႐ုန္းပါလို႔၊ ထြတ္ေခါင္ဘုန္းစံရာ။ မေမြ႕လို႔ ယေန႔ခြါမယ္၊ မေမ့ပါတရား။ သခၤါရျဖစ္ပ်က္ပံုကို၊ ႏွစ္သက္ပံု ေ၀းတဲ့စိတ္ထား။ ။ ေတာင္ထူးတဲ့ ေခ်ာင္ဦးသာမွာ၊ ေနာင္ကူးရာမမွား။ ျဗဟၼစိုရ္ ပိုပြါးလို႔၊ ကိုယ္တရားက်င့္ညီ။ ဖန္ေလွ်ာ္ေတ ၀တ္လဲႏွင့္၊ ကၽြတ္ပြဲကို လွမ္းမဲ့၀သီ။ ။ ေမာင္ဆင္သ-တဲ့ လွႏွင္းဆီငယ္၊ စိတ္တူညီ မယ္လႊတ္ပ။ ေနာင္ကၽြတ္ဖို႔ တကိုယ္ေရ၊ ျမန္းမယ္ပ-ေလ။ ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ မဂ္လမ္းေႁခြမယ္၊ စက္ခန္းရေ၀ စံရစ္ရွာေတာ့ေလး။

(၆)
ေဘာ္မမီွ ေဇာ္ဂီေလ့၊ ေမွ်ာ္ရည္၍ သိကၡာ။ ေတာ္ၾကည္ေမြ႕ရိပ္သာမွာ၊ အ၀ိဇၨာ မသန္း။ လိုဏ္နႏၵ ေခ်ာင္ေကငူ၀ယ္၊ ေတာင္ေ၀ပူ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့လမ္း။ ။ ပုတီးႏွင့္ အၿငီးေျဖမယ္၊ သစ္သီးေခၽြဆြတ္လွမ္း။ နည္းေထြေထြ ၀ဋ္ခန္းက၊ ကၽြတ္တန္းကို ရည္ရြယ္။ မွန္မေသြ ဆံေခြရစ္ပါလို႔၊ ဖန္ေရသစ္ လဲပါေတာ့မယ္။ ။ ေနာင္ကူးဖို႔ ေသာင္ထူးကို ရြယ္တယ္၊ ေဖာင္မွဴးမယ္ ဉာဏ္ေဇာႏွင့္၊ မွန္ေႏွာတဲ့ သံေယာဇဥ္၊ ေသာကမယွဥ္။ မက္ေလာဘ မေမြ႕ခ်င္တယ္၊ ယေန႔ပင္ ျမန္းမယ္ပေလး။
***
ဒီတပတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေရွ႕တပတ္မွာ ကဗ်ာ့ဥပေဒသခန္းက “ေဒါသ” အေၾကာင္းေတြနဲ႔ သံေ၀ဂကဗ်ာခန္းက အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ သံေ၀ဂ ေတးထပ္မ်ားကို ဆက္လက္တင္ေပးပါမယ္ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၃း၂၈ နာရီ

Read More...

Summary only...

ငါက ... လူ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္နီးနီး ဘေလာ့ေရးခါစက တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေဖ့ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီကဗ်ာေလး သတိရမိတာနဲ႔ ရွာၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္စာေရးဆရာ လူရႊန္းရဲ႕ ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္ၿပီး ေရးတဲ့ကဗ်ာလို႔ အေဖေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တင္ခဲ့ဖူးတယ္။

***

ငါက လူ

လူ၀င္ေပါက္မ်ား၊ ပိတ္ဆို႔ထားသည္
ေခြးမ်ား၀င္ေပါက္၊ ဒိုးယိုေပါက္။

လြတ္လမ္းေမွ်ာ္လ်က္၊ ငါ့အတြက္မူ
၀င္ထြက္စရာ၊ မျမင္ပါေသာ္ …
ဟစ္ေခၚမိန္႔ႁမြက္၊ အသံနက္က
“ေလးဘက္ကုန္းေထာက္၊ ေခြးတိုးေပါက္မွ
ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္ခဲ့၊ လြတ္လမ္း” တဲ့ ။

အို .. အသံနက္၊ သင့္ေစခ်က္ကို
ငါလက္မခံ၊ အဓိ႒ာန္သံမဏ္
ငါ့တြင္ရွိသည္၊ သတၱိစိုက္ထူ
ငါက .. လူ။

ဤေျမပထ၀ီ၊ ေခ်ာ္ရည္ဆူပြက္
ပက္ၾကားအက္၍၊ ငါအိပ္စက္ရာ
မသာေခါင္းထက္၊ ေလာင္မီးဆက္၍
ဟက္တက္ကြဲေပါက္၊ အခ်ိန္ေရာက္က
၀င္ေပါက္ လူ႔လမ္း ပြင့္လိမ့္တကား .. .. ..
ထြန္းေတာက္ ေနမင္း လင္းလိမ့္တကား .. .. .. ။ ။

Read More...

Summary only...

သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလား (၃)

သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္၏ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီေတာလားရတု

(၃)
၀သန္ေဟမ၊ ဂိမွအျပင္၊ ဒြါဒသင္၀ယ္၊ န၀ဂၤကိုး၊ ဂုဏ္ေတာ္ၿဖိဳးသား၊ တန္ခိုးဘုန္းေျခာက္၊ လွ်ံေတာက္ေရာင္ျခည္၊ ဘ၀ဂ္လည္မွ်၊ ေျခာက္မည္ဉာဏ၊ သမၺဳဒၶ၏၊ ဆံုးစမျမင္၊ ေက်းဇူးအင္ကို၊ ၾကည္လင္ရစ္၀ိုင္း၊ ရွိပန္လႈိင္း၍၊ ေရႊသိုင္း၀င့္ခ်ီ၊ မိုးရင့္သီလ်က္၊ မတီေကတု၊ တိုင္းေဇယ်ဳက၊ သမုတိမွန္၊ ေကသာႏွံသည္၊ ေရႊလွ်ံသဇင္၊ ဂမုန္းအင္လည္း၊ ဦးကင္ျမင့္ေဘာင္၊ ရနံ႔ေလွာင္ခဲ့၊ သီေခါင္ျမင့္စြာ၊ ေဗြအာကာ၀ယ္၊ ေငြတာရာခ၊ ကကၠဋႏွင့္၊ ဖုသွ်နန္းယာဥ္၊ စန္းႏွင့္ယွဥ္၍၊ ကဥၥနာဖလ္၊ သူရကန္မူ၊ စံဗာဟီစြန္း၊ ေရြ႕ေရြ႕ယြန္းခဲ့၊ ဆန္းရာသီစ၊ မကာရ၌၊ ေလာကခ်စ္ရွင္၊ စက္ျမန္းခ်င္လည္း၊ မင္ဣႏၵာေပါက္၊ တိမ္တေလွ်ာက္မွာ၊ ႀကိဳးေခါက္ဆန္းၾကယ္၊ မကန္းႏြယ္ႏွင့္၊ ဘယ္ရာသီက်န္၊ မဆန္ရြံ႕ေၾကာက္၊ အထံုေလွာက္၍၊ ငံုေပါက္လဲလိႈင္၊ ေလဆိုင္ညႇာညြန္႔၊ ကြန္႔စံသည့္နည္း၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖည္းလ်က္၊ ေရၾကည္းမွ်ညီ၊ ယင္ေပါင္ခ်ီသည္။ သိသီရစက္၊ လမ်ားထက္၌၊ ေနစက္ဗိမာန္၊ တိမ္ယာဥ္ပ်ံ၀ယ္၊ ထိမ္လွ်ံျခည္ေပ်ာက္၊ ဆဒၵန္ေပါက္မူ၊ ေရာင္ေျခာက္မျပံဳ႕၊ စြယ္ဖ်ားႏုံ႕လ်က္၊ ကံု႔ၾတင္းသိမ္၊ န၀င္းအိမ္မွာ၊ ေရႊခ်ိန္တာရာ၊ သံေကာက္မာႏွင့္၊ ရတနာစံု၊ စန္းနိတံုလည္း၊ ဘံုေ၀ရမၻ၊ ယုဂန္၀က၊ ပပထြန္းလွ်ံ၊ တည့္မြန္းမွန္ေသာ္၊ ေရလွ်ံသမုဒ္၊ ဗုဇြန္ထုပ္လည္း၊ လႈိင္းပုတ္မခံ၊ ေက်ာက္နန္းစံခဲ့၊ မတန္ယဥ္ဆံုး၊ အင္ဂမုန္းႏွင့္၊ နန္းသံုးသဇင္၊ ႀကိဳင္သင္းရႊင္၍၊ မင္းလြင္လိုလို၊ စုံတခို၀ယ္၊ ေလခ်ဳိ၀န္းလု၊ လြမ္းရတု၌၊ ရြက္ႏုမျငိမ္၊ ေျမႏွင့္ခ်ိန္လ်က္၊ စိမ့္ျမိဳင္ရဂံု၊ ၾကိဳင္လႈိင္ထံုသည္၊ အမံုခ်ပ္ရပ္၊ ငံုဖူးကပ္၍၊ လွည့္ပတ္လက္တံ၊ ေလာင္းပန္းက်န္မူ၊ လြန္ဟန္တင့္ဆံု၊ ျပာရီျခံဳလ်က္၊ မႈိင္းမႈန္ဆင္လာ၊ ခဲမုတၱာႏွင့္၊ ခ်ိန္ရာသီခြင္၊ မိန္သဘင္မွာ၊ ေငြစင္ရထား၊ ယႏၲရားသည္၊ အသြားတူညီ၊ ဖဂၢဳဏီႏွင့္၊ ယွဥ္မီွတြဲကာ၊ ဗ်ဳိင္းတာရာတို႔၊ ၿမိဳင္မွာၿမိဳင္ေလ်ာက္၊ ေရႊပိေတာက္လည္း၊ ဖူးေညႇာက္ပြင့္ခ်ိန္၊ သီဒါသိမ္၀ယ္၊ ေသာင္တိမ္ေငြဥ၊ သဲေဗြႏုႏွင့္၊ ၀တ္စုညြန္႔ခ်ီ၊ သရဖီမူ၊ ႀကိဳင္ဆီလႈိင္သတ္၊ ေရဖက္ဆြတ္တည့္၊ ေခြၽလႊတ္ေဆာစြာ၊ သည္ခ်ိန္ခါကို၊ ေသာတာပန္မည္၊ မဟာေထရ္တို႔၊ မၾကည္ႏိုင္ေအာင္၊ ခိုးျမဴေမွာင္ခဲ့၊ ဘုန္းေခါင္ပရေမ၊ သံုးလူ႔ေဆြလွ်င္၊ ေဒသစာရီ၊ ျပည္ကပၸီသို႔၊ ႂကြခ်ီအာသန္၊ ခ်ိန္ခါတန္ကို၊ ေတာင္ပံယွက္ငိုက္၊ ေျမႏႈတ္စိုက္၍၊ အလိုက္ဘာသာ၊ ဟသၤာေသာင္တင္း၊ ပိန္ညင္းဇင္ေရာ္၊ ငွက္ေတာ္ႀကိဳးၾကာ၊ သာရကာႏွင့္၊ တမာၾကက္ေတာ၊ ဥၾသငွက္က်ား၊ ငွက္ငႏြားလည္း၊ ၀ပ္တြားဘီလံုး၊ ေရႊငံုးခ်ဳိးခါ၊ သူတို႔မွာမူ၊ ျမတ္စြာဘုရား၊ သံုးလူ႔ဖ်ားကို၊ တတ္အားသမွ်၊ ဖူးကုန္ၾကလ်က္၊ ရွိစံုဆက္သည္။ ။ ေတာၾကက္ေတာင္ပံ လ,ျဖဳန္းတည္း။
***
From season to season all the long year thro, the thrice-three attributes of Sakyamuni retain their pristine splendour. Blest with six-fold wisdom, he is crowned with the six glories that flame and touch the skirts of the sky. The golden-breasted thazin and the gamon-in bow full joyously in Ketumadi, that land of victory. They gaily nod and bend in the welkin blue adoring the Sage to whom humanity owes a boundless debt of thanks. He who wears a crown is wont to grace his brow with these laughing flowers that diffuse their sweets thro’ the palace air.
In the spangled sky, the crab and Phussha shed their glad gleam in the train of the musing moon. The sun veers in its course towards the outer path.
In the month of Pyatho the firmament is wrapt in fretted clouds flecked with darkful spots. The pent-up vapours must need pour forth in showers. The season is all unmeet for the Beloved to set out for the royal city.
The butea bloom bursts in a thrill of scent and rustles in the breeze. Both land and water surge with waving blossoms that fire tusk of the young white elephant looks forlorn for the frosty air has quenched its six rays.
As the sun is seen in Aquarius, Libra and Maga dart their mellow beams. Bright with the gay medley of silver and gold and gems, the moon moves slow from Yugan’s brow. At dead of night, she shines full and the seas overflow their bounds and crabs hide in craggy holds for the violence of the waves.
The gamon-in and the thazin, loth to depart, bloom and scent in the air, tho’ their season is past. The air is hazy and the young leaves of the woods, toss and droop in an eddy of soft breezes. The lettan and meaner flowers are gay with blushing buds and peeping bells.
The Tabaung sky looks dismal and is dappled with pearly cloud. Petgunni and the egret shine bye the side of the silvery moon. Padauk buds and blooms cluster round the branches.
Rivers and rills seem glorious with silvery sands. The tharapi buds and sprouts and sheds its sweetness. The early fall of rain forms torrents that sweep sere leaves into larger streams. The touching mingle of mist and gloom fills even the spirits of saints with nameless longings. In this self-season, the Sage journeyed to Kapilawut - the seat of the king. Sheldrakes, thaungdins, kingfishers terns, drongoes, saruses, minas, parrots, cuckoos, storks, imperial pigeons, billons, quails, doves and partridges stretch their wings and bend their beaks to the ground and ender reverence to their kind. The forest rings with the clapping of wings.
***
ဒီရက္ပိုင္း စိတ္ေတြထိုင္းမႈိင္းၿပီး ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ စိတ္မရွိဘူး ျဖစ္ေနေပမဲ့ ဘေလာ့မွာေတာ့ ပို႔စ္ေတြ တင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မို႔ ဆက္တိုက္လိုလို တင္ျဖစ္ေနတာပါ။ ေရွ႕လ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ .... ဘေလာ့ကိုလဲ ျပန္ၿပီး ေက်ာခိုင္းထားရပါဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွိေနဦးမွာပါ။ သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ တင္ေပးခဲ့ပါမယ္။ ကဗ်ာသဂၤဟ ေမဒနီကေတာ့ ႐ိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာမို႔ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ၿပီးမယ္ မထင္ပါ။ စာလံုးေပါင္း အမွားအယြင္းမ်ားနဲ႔ စာလံုး အက် အေပါက္မ်ား ရွိခဲ့ရင္ က်မ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၃၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

၀သုေႁႏၵ၏ ႐ႈိက္သံ (၁)

ထိုကာလ၌ …
လူတို႔သည္ တရားကင္းမဲ့ၾကကုန္၏။
မင္းတို႔သည္ တရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း မရွိၾကကုန္။
သတၱ၀ါတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း ႏွိပ္စက္ၾကကုန္၏။
စစ္လက္နက္တို႔ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္း၍ ခိုက္ရန္ စစ္မက္ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ၾကကုန္၏။

ထိုကာလ၌ …
မိုးတို႔သည္ အခါမဟုတ္ သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းကုန္၏။
ရြာခ်ိန္သင့္ရာ အခါကာလ၌ မရြာသြန္းလတ္ မိုးေခါင္တတ္ကုန္၏။
ေျမတို႔သည္ အဆီအႏွစ္ မျဖစ္မထြန္း ခမ္းေျခာက္လြန္းကာ သီးႏွံရိကၡာ ရွားပါးၾကကုန္၏။
သတၱ၀ါမ်ားမွာ ေရာဂါဘယ ထူေျပာလွလ်က္ သက္တမ္းမေစ့မီ ေႂကြလြင့္ၾကကုန္၏။

ထိုကာလ၌ …
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တိမ္ျမဳပ္ သူယုတ္တို႔သာ ထင္ေပၚၾကကုန္၏။
မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္ေသာ ေလာကပါလာ ေဒ၀တာတို႔ ဥေပကၡာျပဳ လစ္လ်ဴ႐ႈၾကကုန္၏။
…. … …. …. …. …. ….
…. … …. …. …. …. ….
…. … …. …. …. …. ….

ထိုေသာအခါ ...
၀သုေႁႏၵ ကမၻာေျမႀကီးသည္ နာက်ည္းငို႐ႈိက္ သည္းခိုက္စြာ တုန္လႈပ္ ေလကုန္ေတာ့ သတည္း။

***
ေမဓာ၀ီ
၁၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၃၆ နာရီ

ပံုယူေသာေနရာ

Read More...

Summary only...

ပါဠိဖတ္နည္း မူေသစည္း

က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ညေနတိုင္း ဘုရား၀တ္တက္ၾကရင္ အေဒၚတေယာက္က တိုင္ေပးၿပီး ကေလးေတြ အားလံုး ေနာက္က လိုက္ဆိုၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလြတ္ရသြားတဲ့အခါ ၿပိဳင္တူ ဆိုၾကတယ္။ စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားစာအုပ္ထဲက ပါဠိေတြကို မတတ္တတတ္ မ၀ံ့မရဲနဲ႔ပဲ ရြတ္ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းတို႔လို အိမ္မွာ အျမဲဖြင့္ေနက် ဘုရားစာမ်ဳိးကိုေတာ့ နားယဥ္ေနတဲ့ အသံထြက္ေတြနဲ႔ မွန္းၿပီးေတာ့သာ ရြတ္ခဲ့ရတယ္ ပါဠိဖတ္နည္းရယ္လို႔ ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားက ျမတ္ရတနာ ဆရာႀကီး ဦးျမေသာင္းထံမွာ ဗုဒၶဘာသာ အေျခခံယဥ္ေက်းမႈက စၿပီး ဘာသာေရး သင္တန္းေတြ တက္ေတာ့မွ ဆရာႀကီးသင္ေပးလို႔ ပါဠိဖတ္နည္းကို ေသခ်ာဂဏ သိခဲ့ရတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ အေဖက ဆရာႀကီး သင္ေပးတဲ့နည္းကို အေျချပဳၿပီး အနည္းငယ္ ထပ္ျဖည့္ကာ အေျခခံ ပါဠိဖတ္နည္း အက်ဥ္းကို သူစီစဥ္ ထုတ္ေ၀တဲ့ “ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ အသံထြက္ ရြတ္ဖတ္နည္း” စာအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးမွာ ထည့္သြင္း ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

အေဖ့သင္တန္းတိုင္းမွာလဲ သက္ဆိုင္ရာ သင္႐ိုးမစခင္မွာ ပါဠိဖတ္နည္းကို ဦးဆံုး သင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မလဲ ပါဠိစာလံုးတိုင္းကို ေသခ်ာဖတ္ႏိုင္လာခဲ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာ႐ိုက္တဲ့ေခတ္ ေရာက္ေတာ့လဲ ပါဠိစာပဲ႐ိုက္႐ိုက္ ပါဠိမဟုတ္တဲ့ ပါဌ္ဆင့္ေတြပဲ ႐ိုက္႐ိုက္ ဒီအေျခခံ သိထားၿပီးေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အမွားနည္း သြားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ပါဠိဆိုရင္ ဘုရားစာထဲမွာသာပါၿပီး ဗုဒၶဘာသာနဲ႔သာ ဆိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာက ေမြးစားၿပီး ျမန္မာစကားအျဖစ္ ေန႔စဥ္ အသံုးျပဳေနတဲ့ ပါဠိ ေ၀ါဟာရေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအေျခခံ ပါဠိဖတ္နည္းကို သိထားရင္ ပါဠိ အသံ ထြက္ရာမွာေရာ စာေရး/ စာ႐ိုက္ ရာမွာပါ အသံုး၀င္တာမို႔ အေဖ့စာအုပ္ထဲက အေျခခံပါဠိ ဖတ္နည္းကို စကန္တင္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ပါဠိ ဖတ္ရာ ေရးရာမွာ အခက္အခဲ ရွိသူမ်ား အတြက္သာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ တတ္သိကၽြမ္းက်င္ နားလည္ၿပီး သူမ်ားအတြက္ မဟုတ္ပါရွင္။

***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၃၀ နာရီ

ကိုးကား။ ။
ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ အသံထြက္ ရြတ္ဖတ္နည္း - ဦးေမာင္ေမာင္ (ဟံသာ၀တီ)

Read More...

Summary only...

ဖ်င္အက်ႌေလး တထည္

ပ်င္းရိဖြယ္ ရွည္လ်ားလွေသာ ေႏြရာသီတခု၏ နံနက္ခင္းသည္ သူ႔ဘ၀ထဲသို႔ ဖ်င္အက်ႌေလး ေရာက္လာျခင္း၏ နိဒါန္းဟု ဆိုရေပမည္။ ထိုေန႔ နံနက္က အညာမွ ေဆြမ်ဳိးတစု သူတို႔အိမ္ကို အလည္အပတ္ ေရာက္လာၾကသည္။ ပဲကေလး ႏွမ္းကေလး၊ အညာအစားအစာမ်ားႏွင့္အတူ ဖ်င္စေလး ႏွစ္စ အေမ့ကို လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ခ်ည္ထည္ အ၀တ္အစားမ်ား ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္ေသာ သူ႔အား အေမက ဒီဖ်င္စေလး ႏွစ္စ ျပန္လည္ေပးခဲ့ေလသည္။ မီးခိုး အျပာ အညိဳ အျဖဴ အကြက္ ေသးေသးေလးမ်ား ေရာယွက္ ယက္လုပ္ထားေသာ အနံေသး ဖ်င္ၾကမ္းစ ေလးကို ၾကည့္ၿပီး သူသေဘာက်ခဲ့မိ၏။

ဖ်င္စေလးကို ဘယ္လို အက်ႌခ်ဳပ္ရမလဲဟု သူစဥ္းစားေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုး အေမတို႔ ခ်ဳပ္ေနက် အပ္ခ်ဳပ္သည္ႀကီးဆီကို သြား၍ ဖ်င္စေလး ႏွစ္စကို အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ခ်ဳပ္ေပးပါ ဟု အပ္ခဲ့လိုက္သည္။

အပ္ခ်ဳပ္သည္ႀကီးဆီ အပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဖ်င္စေလးက သူ႔ထံသို႔ အက်ႌအျဖစ္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာခဲ့။ သူလဲ ၾကာလာေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားျပန္ေလသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ကုန္ဆံုးၿပီး မိုးရာသီ အေျပာင္း ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္သည့္ ညေနခင္းတခုမွာ အပ္ခ်ဳပ္သည္ႀကီးထံမွ ဖ်င္အက်ႌေလး ခ်ဳပ္ၿပီးၿပီဟု ဖုန္းလာသည္။

အပ္ခ်ဳပ္သည္ႀကီးက ဖ်င္ၾကမ္းစကေလးႏွစ္စကို ႏွစ္နံစပ္၍ အေပၚထပ္ ၀တ္ေသာ ကုတ္အက်ႌပံုစံ ခ်ဳပ္ေပးထား၏။ ေကာ္လာခ်ဳိးပံု၊ အိတ္ထည့္ပံု၊ ၾကယ္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးေပါက္ ေဖာက္ပံုေတြက ေသသပ္က်နသည္။ လက္ေဆာင္အျဖစ္ အလကားရေသာ ဖ်င္စကေလး၏ ခ်ဳပ္ခက ထိုေခတ္ႏွင့္ဆို သိပ္မနည္းလွ။ ဖ်င္ၾကမ္းစကို ေစ်းႀကီးေပး ခ်ဳပ္ရေကာင္းလားဟု အိမ္သား တခ်ဳိ႕က စကားတင္း ဆိုၾကသည္။ တကယ္ေတာ့လဲ ေငြေၾကးအားျဖင့္ အဖိုးအခမ်ားစြာ မေပးရသည့္ တိုင္ မိမိႏွစ္သက္လွ်င္ အဖိုးတန္သည္ပင္ မဟုတ္လား။ တစံုတရာ၏ တန္ဖိုးသည္ ေငြေၾကးျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ မရစေကာင္း၊ တန္ဖိုးထားသူ ေပၚ၌သာ မူတည္သည္ဟု သူကေတာ့ ယူဆထားပါ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ အၾကမ္းခံၿပီး ျမန္မာျပည္၏ ရာသီဥတုတိုင္းႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ ဖ်င္ၾကမ္းအက်ႌေလးက ခ်ဳပ္႐ိုးခ်ဳပ္သား ေကာင္းမြန္ ေသသပ္ေသာ လက္ရာျဖင့္ သူ႔လက္ထဲသို႔ ေရာက္လာေလသည္။
***
ဖ်င္အက်ႌေလးကို မိုးဖြဲဖြဲရြာေနသည့္ နံနက္ခင္း တခုမွာ ရင္ဖံုးအက်ႌ အျဖဴေရာင္ ေက်ာင္း၀တ္စံု၏ အေပၚမွ ထပ္၍ ၀တ္ဆင္သြားျဖစ္သည္။ သိုးေမႊး၊ ယုန္ေမႊး၊ ထ႐ိုင္ဆဲလ္ စေသာ အဖိုးတန္ အေရာင္စံု အေသြးစံု အေႏြးထည္မ်ားၾကားတြင္ ထိုဖ်င္ၾကမ္းအက်ႌေလးက လွပ ထည္၀ါမႈ မရွိလွ။ သို႔ေပမဲ့ အၾကမ္းခံ၊ အေလွ်ာ္ခံ၊ အညစ္အေပခံ၊ ျပည္တြင္းျဖစ္ ထိုခ်ည္ၾကမ္းကေလးကို သူမက္ေမာစြာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ၀တ္ဆင္ခဲ့ပါ၏။

ဖ်င္အက်ႌေလး စ၀တ္ေသာေန႔သည္ သူငယ္ခ်င္း အသစ္တေယာက္ ရေသာေန႔ လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသူက ရဲထြတ္။ ရဲထြတ္က အတန္းထဲမွာ စာသိပ္မေတာ္လွ။ အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာ႐ႈတည္တည္၊ လူေကာင္ေသးေသး၊ ဆံပင္က ကတံုး ဆံေတာက္။ အေပါင္းအသင္းလဲ သိပ္မရွိ၊ သူ႔လိုပင္ ဒီႏွစ္မွ ေျပာင္းလာေသာ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္၏။

“နင္မေန႔က ေက်ာင္းတက္လား …”
“ေအး တက္တယ္ေလ ဘာလို႔လဲ နင္မတက္ဘူးလား”
“ေအး … ငါ့ကို ျမန္မာစာ စာအုပ္ ခဏငွားစမ္းပါဟာ … မေန႔က ငါ ေက်ာင္းမတက္လို႔”
“ျမင့္ျမင့္သန္းတို႔ဆီက ငွားပါလား … ငါလဲ စာသိပ္မစံုဘူးဟ”
“အာ … သူတို႔ဆီက မငွားခ်င္ဘူး … ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ႏိုင္လြန္းလို႔ … စာမစံုလဲ ကိစၥ မရွိဘူး မေန႔က တေန႔စာ ရရင္ေတာ္ၿပီ”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ား မရွိေသာသူႏွင့္ ရဲထြတ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ရက္ပိုင္းေတြသည္ သူ႔ဘ၀အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ မင္နီျဖင့္ ေရးမွတ္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြသည္ စာသင္ၾကားမႈကို စိတ္ပါ၀င္စားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိၾက။ တစံုတရာကို ေဆြးေႏြးၾက၊ ေျပာဆိုၾက၊ တိုင္ပင္ၾက၊ တခါတေလ ျငင္းခုန္ၾက။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ အားလံုးတူညီေနသည့္ အခ်က္ ကေတာ့ သူတို႔အားလံုး တက္ႂကြေနၾကသည္။ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အားမာန္ေတြ ျပည့္လႊမ္းေနၾကသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြသည္ပင္ သူတို႔ကို အားေပး အားေျမႇာက္ မေျပာသာဘဲ အႏၲရာယ္ ျဖစ္မွာစိုး၍ အနည္းငယ္ တားျမစ္ သေယာင္ ျပဳၾကသည့္တိုင္ စိတ္ထဲက ႀကိတ္၍ ေထာက္ခံေနၾကသည္။

တရက္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္အေျပာင္း ေခါင္းေလာင္းထိုးစဥ္မွာ ေက်ာင္းသား တစု သူတို႔ စာသင္ခန္းအျပင္ကို ေရာက္လာၾကသည္။ လက္မွာ အနီေရာင္ လက္ပတ္ေတြႏွင့္။ တခ်ဳိ႕က ေခါင္းမွာ ပု၀ါနီေတြ ခ်ည္ထားသည္။ သူတို႔က စာသင္ခန္း ျပတင္းေပါက္အျပင္မွာ ရပ္ကာ စကားအနည္းငယ္ ေျပာသည္။ သူတို႔ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ၾကက္သီးမ်ား ထမိသည္၊ ရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ ခုန္လာသည္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ လည္ပတ္ ေနေသာ ေသြးေတြ ပူေႏြးလာသည္။ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္က်ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ထိုင္ရာမွ ထၾကၿပီး လိုက္သြားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က လက္ကိုင္ပု၀ါေတြ မုန္႔ေတြေပးသည္။ ေနာက္ၿပီး ေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ။

သူတို႔ကို ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ရဲထြတ္က သူ႔ေရွ႕၌လာရပ္ၿပီး
“ငါ လိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာသည္။ အျမဲ မႈန္ေတေတ ေနတတ္ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာက ဒီတခါေတာ့ ေသြးႂကြေနသည္လား မေျပာတတ္။ အျပင္မွာ မိုးေတြ ဖြဲရာမွ တစတစ သည္းလို႔ လာေနၿပီ။
“ဟဲ့ ေနဦး …”
ရဲထြတ္က ဘာလဲဟူေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ခပ္ေလာေလာ စိတ္မရွည္ဟန္ၾကည့္သည္။ “ေရာ့”
ကုလားထိုင္ေနာက္မွီမွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဖ်င္အက်ႌေလးကို ျဖဳတ္ၿပီး ေပးလိုက္ သည္။
“အျပင္မွာ မိုးရြာေနတယ္၊ နင့္မွာထီးမပါဘူးမဟုတ္လား၊ ဒီအက်ႌယူသြား”
ရဲထြတ္က မျငင္း၊ အက်ႌေလးကို ေခါင္းမွာအုပ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးရင္း ထြက္သြားေသာ ေက်ာင္းသားစုေနာက္ လိုက္သြားေလေတာ့သည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မိုးေလာက္ေတာ့ ထိုဖ်င္အက်ႌေလးက အကာအကြယ္ ေပးႏိုင္မည္ဟု သူ ယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဖ်င္အက်ႌေလးႏွင့္အတူ ရဲထြတ္ကို ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ေခ်။ သို႔ျဖင့္ … ေက်ာင္းမသြားရေတာ့သည့္ ေန႔ရက္မ်ားမွာ ဟိုေနရာ ဒီေနရာက ေဟာေျပာပြဲေတြ လိုက္နားေထာင္ လက္ခုပ္တီး၊ တစုတေ၀းထဲ အစားမစားဘဲ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူမ်ားကို သြားအားေပး၊ သတင္းေတြ နားေထာင္၊ စိတ္က တက္လိုက္ က်လိုက္ … မၿငိမ္သက္။ စိတ္မေကာင္းစရာ … ေဒါသျဖစ္စရာ သတင္းေတြ ၾကားရသည္က နားႏွင့္မဆန္႔။

သူ … ဘာလုပ္ရမလဲ။ စဥ္းစားရင္း ေတြေ၀ေနမိ၏။ တရက္ေတာ့ သူ႔ဆီ ဖုန္းလာသည္။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ထံမွ။

“ငါတို႔ အဲဒီလို စီစဥ္ထားတယ္၊ နင္ေရာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ၊ ဘယ္သူမွေတာ့ မသိေစနဲ႔ဟ၊ တကယ္လို႔ နင္လိုက္ခ်င္ရင္ ++++++++++++ ”
“ … … … ”
***
စိတ္လႈပ္ရွားလြန္း၍ လူက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသလို။ လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ ဟန္မပ်က္ေအာင္ ေနရင္း ညတညကို ကုန္လြန္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္တေန႔နံနက္ လူႀကီးေတြ မႏိုးခင္ အသာေလးထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ညက အသင့္ျပင္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကို ယူလိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာက ေသေသသပ္သပ္ ျပားေနေအာင္ ေခါက္ထားေသာ အက်ႌလံုခ်ည္ တစံု၊ ပိုက္ဆံ အနည္းငယ္ပါေသာ သားေရအိတ္ အျပားေလးတခု၊ ေမႊးပြ လက္ကိုင္ပု၀ါေလး တထည္။

လြယ္အိတ္ႀကိဳးကို ေခါက္တံု႔ခ်ည္ထံုးၿပီး စလြယ္သိုင္းအၿပီးမွာေတာ့ ထြက္ခြါရန္ အသင့္ျဖစ္ၿပီ။ ေနာက္ေဖးတံခါးကို အသာဖြင့္ထြက္ၿပီး အိမ္ေဘးလမ္းၾကား ဘက္ကို သြားလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕၀င္း တံခါးမွ ထြက္လွ်င္ အိမ္ကလူေတြ သိႏိုင္တာမို႔ လမ္းၾကားထဲကေန ျခံစည္း႐ိုး သံဆူးႀကိဳးကို လူတေယာက္ ထြက္သာေအာင္ ဟလိုက္ၿပီး ေလးဘက္ ေထာက္ တြားသြား ထြက္ရင္း တဘက္ျခံထဲကို ၀င္လိုက္၏။ ထိုျခံက လူအမ်ားေနတာမို႔ ၀င္းတံခါးမရွိ၊ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ရင္း အျပင္လမ္းမေပၚ ေရာက္သြားစဥ္မွာ စိတ္ေပါ့ပါး လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ တကယ္တမ္း သြားရမည့္ လမ္းက အိမ္ေရွ႕က ျပန္ျဖတ္ရဦးမည္။

သြားစရာ တျခားလမ္းကို မေတြးမိဘဲ အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ရမည့္ လမ္းကို ေရြးခဲ့ျခင္းက သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းသည္လား ကံဆိုးသည္လား … သူခုခ်ိန္ထိ ေ၀ခြဲမရခဲ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွ ျပန္အျဖတ္မွာ အိမ္က ေကာင္မေလးတေယာက္ သူ႔အား ျမင္သြား၍ ျဖစ္သည္။

“ဟိုမွာ ဟိုမွာ … ထြက္သြားၿပီ…”
လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းကို ျမႇင့္လိုက္သည္။ စကားသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေျပာေသာ ထိုမိန္းကေလး အသံက ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ေလ၏။ လမ္းမႀကီးအတိုင္း မသြားဘဲ လမ္းက်ဥ္းတခု ကို ေရြးလိုက္သည္။ ထိုလမ္းထဲမွာ ျဖတ္လမ္းေလးတခု ရွိသည္၊ ထိုျဖတ္လမ္းမွ ေနၿပီး တဘက္ လမ္းမႀကီးဘက္ ေပါက္ေအာင္ သြားမည္ … စသျဖင့္ ေတြးရင္း လမ္းက်ဥ္းထဲသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လိုက္၏။

ေရွ႕တူ႐ူမွ လာေသာ စက္ဘီးကို ေရွာင္ရင္း လမ္းတဘက္သို႔ ျဖတ္ကူးသည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးက ကားအသြားအလာနည္းသလို လူလည္း ျပတ္လွသည္။ အေျပးတပိုင္း ေလွ်ာက္ေနရင္းက ထိုလမ္း၏ ညာဘက္ျခမ္းက ျဖတ္လမ္းသြယ္ ေလးထဲ ခ်ဳိး၀င္လိုက္၏။ လမ္းသြယ္ေလးဆံုးလွ်င္ လမ္းမႀကီးဆီ ေရာက္ၿပီ။

သို႔ေသာ္ …
လမ္းသြယ္ေလး၏ အလယ္တည့္တည့္ ေလာက္ဆီမွာ ၀ါးကပ္မ်ားျဖင့္ ကာရံ ပိတ္ပင္ထားေလသည္။ ထိုစဥ္က လံုျခံဳေရးအရ လမ္းေတြကို ထိုကဲ့သို႔ ပိတ္ထားေလ့ရွိသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ၀ါးကပ္ၾကားက တိုးၿပီး သြား၍ ရလိုရျငား ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးပင္။ မည္သို႔မွ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေနာက္ျပန္ လွည့္ရေလေတာ့သည္။

လမ္းသြယ္ေလးမဆံုးခင္မွာ အရိပ္တခု လမ္းထဲ၀င္လာသည္ကို ဖ်တ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရ၍ ခ်ဳံပုတ္ေလးနားကပ္ကာ ခိုလိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ထိုအရိပ္က သူရွိရာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေလ၏။

“လာစမ္း”
အမႀကီး၏ ေဒါသသံ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေကာက္၀တ္ကို အတင္းညႇစ္၍ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ေခၚသြားသည့္ေနာက္ မ႐ုန္းသာ မျငင္းသာဘဲ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားေလ ေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမက တုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ေန သည္။
“နင့္ကိုယ္နင္ ဘာထင္ေနလဲ … ႏွမ္းတလံုးနဲ႔ ဆီမျဖစ္ဘူး ဟဲ့ …”
အိမ္ေနာက္ေဖး မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ အေမ႐ိုက္သည့္ တုတ္ခ်က္မ်ားကို မ်က္ရည္မက်ဘဲ ေပခံရင္း သူ႔ႏွလံုးသားေတြ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ခဲ့ရပါသည္။
***
အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးခဲ့သလို အေျခအေနေတြလဲ တစတစ ေျပာင္းလဲ ခဲ့သည္။ အရာရာ ပံုမွန္ျပန္၍ လည္ပတ္ေနၾကေပမဲ့ ပံုမွန္ျပန္မျဖစ္သည့္ ဘ၀ေတြက တပံုတပင္။ သူ႔ထံ ဖုန္းဆက္သြယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ရဲထြတ္တို႔ သတင္းလဲ အစအနပင္မရ။ သူတို႔ ဘယ္ေရာက္ေနၾကပါလိမ့္ ၾကံဳတိုင္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ စံုစမ္းေနမိဆဲ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းထဲမွာ အမိေျမကို ျပန္လည္ခိုလႈံလာသည့္ သတင္းေတြ လာတိုင္း သူတို႔ပါလာလိမ့္ႏိုး ရွာမိေသးသည္။

တရက္ေတာ့ သူ႔ဆရာတေယာက္ထံမွ ဖုန္းလာသည္။
“သမီး … အားရင္အိမ္လာခဲ့အံုး”
ဆရာ့အိမ္က ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္ တခုမွာျဖစ္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ ဆရာက လူစိမ္းတေယာက္ ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ ဆရာက သူႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးရင္း ခပ္တုိတိုပင္ ေျပာ၏။

“သမီးသူငယ္ခ်င္း ရဲထြတ္အေၾကာင္း ေျပာမလို႔”
“ဟယ္ … ရဲထြတ္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့လား … သူအဆင္ေျပလား၊ ခု ဘယ္မွာလဲ … ျပန္လာၿပီလားဟင္”

အားတက္သေရာ ဆက္တိုက္ေမးေသာ သူ႔ကို ထိုလူက ေတြေတြၾကည့္ ေနသည္။ ဘာမွမေျပာ။ ဆရာကပဲ …
“စိတ္မေကာင္းေတာ့ မျဖစ္နဲ႔ သမီး၊ ရဲထြတ္ ဆံုးသြားၿပီ”
“…………”
သူ မွင္သက္သြားသည္။ ထိုလူစိမ္း ဆက္ေျပာေနသံေတြကို သူ မၾကား၊ ဘာကိုမွလဲ မျမင္မိေတာ့။

ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ မတည္ျမဲၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ အာမခံခ်က္ မရွိၾကတာလဲ …
တိုေတာင္းလိုက္တဲ့ ဘ၀ေတြရယ္ … ။

႐ုိးျပတ္ေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနေသာ ပက္ၾကားအက္ လယ္ကြင္းကို ျဖတ္၍ ေလပူတခ်က္ ေ၀ွ႔ကာတိုက္သည္။ ေကာက္ေမာ့လိုက္မိေသာ ေရေႏြးၾကမ္း ပူပူက လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ပူေလာင္ခါးသက္စြာ စီးဆင္းသြား၏။ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ … ကာလသံုးပါးဟာ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္စရာလဲ မေကာင္းပါလား။

“ဒါ … ရဲထြတ္ က်န္ခဲ့တာေလးပါ၊ သူအျမဲေျပာတယ္ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ေပးရဦးမယ္ … တဲ့”

အျပာေရာင္ဂ်င္းေက်ာပိုးအိတ္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းထဲမွ စကၠဴျဖင့္ ပတ္ထားေသာ တစံုတခုကို ယူကာ သူ႔ေရွ႕မွာခ်သည္။ ပတ္ထားသည့္ စကၠဴကို ျဖည္လိုက္ေတာ့ …
“ဟင္”
အက်ႌေလးတထည္ …
ဟုတ္သည္။ သူ၏ ဖ်င္ၾကမ္းအက်ႌကေလး …. …. …. ။
***
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဖ်င္ၾကမ္းအက်ႌေလးကို သူမ၀တ္ျဖစ္ေတာ့။ ဒီအက်ႌေလးကို ျမင္တုိင္း ဆင္းရဲဒုကၡေတြၾကားမွာ အသက္ေပးသြားၾကသည့္ လူမသိ သူမသိ ဘ၀ေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ ႏွေမ်ာမိသည္။ ဘာမွမစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ သူ႔ဘ၀သူေတာ့ ရွက္ရြံ႕မိပါသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ ဖ်င္အက်ႌေလးက အ၀တ္ ဘီ႐ို၏ တေနရာမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနခဲ့သည္။ မ်ားေျမာင္လွေသာ လူမႈကိစၥေတြၾကားမွာ ႐ုန္းကန္ ရွင္သန္ရင္း ဖ်င္အက်ႌေလးကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့လဲရွိေနခဲ့သည္။ ေသြးေၾကာင္ လွေသာ သူက ဖ်င္အက်ႌေလးကို ၾကည့္ရမွာ စိတ္မလံုလဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၏ ေန႔တေန႔မွာေတာ့ ဘီ႐ိုထဲက ဒီအက်ႌေလးကို ျပန္ထုတ္၍ ၀တ္ခဲ့မိသည္။ က်ဆံုးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ၀ိညာဥ္ေတြ ကပ္ၿငိေနဆဲလား၊ ေသြးေတြ ပူေႏြးကာ သူစိတ္ဓာတ္ ေတြ တက္ႂကြလာခဲ့၏။

ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဒိုင္ယာရီထဲ ကမၸည္းထိုးခဲ့ရသည့္ မေမ့ႏိုင္ေသာ စက္တင္ဘာ ေန႔စြဲမ်ား။ ခါးသီးေသာ ေန႔ရက္မ်ား။ ဆိုးရြားေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား … ဆက္တိုက္ ၾကံဳေတြ႔ရၿပီးေနာက္ အားလံုးကို ခြဲခြါရမည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။

အ၀တ္အစားအိတ္ျပင္ေတာ့ အေမက လာၾကည့္ရင္း
“ဟဲ့ ဒီအက်ႌအေဟာင္းႀကီး ယူသြားမလို႔လား” ဟုေမးသည္။
“ေဟာင္းေပမဲ့ ေကာင္းပါေသးတယ္ အေမ”
***
ဒီႏိုင္ငံ၏ ရာသီက ဖ်င္အက်ႌျဖင့္ မခံသာ။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးေသာ ေဆာင္းဥတု ေန႔ရက္မ်ား၊ ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္ေသာ ေရခဲတမွ် ေအးစက္သည့္ ေလ႐ိုင္းမ်ား၊ စိုစြတ္ ခ်မ္းေအးေသာ မိုးစက္ မိုးေပါက္မ်ား၏ ဒဏ္ကို ျပည္တြင္းျဖစ္ ခ်ည္ၾကမ္း ဖ်င္အက်ႌေလးျဖင့္ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ပါ့မလား။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေရာက္ရွိေနေသာ ေဒသႏွင့္ ေလ်ာ္ညီသည့္ အေႏြးထည္ အထပ္ထပ္ကို က်ပ္တည္းစြာ ၀တ္ဆင္ရင္း ဖ်င္အက်ႌကေလးအား ျပန္လည္ ၀တ္ဆင္ႏိုင္မည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိ ပါေတာ့သည္။
***
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၆း၄၅ နာရီ

Read More...

Summary only...