... ေႏွာင္ႀကိဳး ...

ညာဘက္ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သလို တင္းခနဲ စစ္ခနဲ ျဖစ္သြားလို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္က ဘယ္လို လာရစ္ပတ္ေနမွန္း မသိတဲ့ စြန္ မွန္စာႀကိဳး အပိုင္းအစေလး။ ေျခေထာက္မွာ လာၿငိၿပီး ႐ႈပ္ေထြးေနတယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတယ္။ ႐ုန္းေလ တင္းေလနဲ႔ ေျခေထာက္ အေပၚယံ အေရျပား ပြန္းစုတ္သြားၿပီ။ ေတာ္ေတာ္လဲ နာသြားတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အစာကလဲ ရွာရဦးမွာ။ နာလဲ နာပါေစေတာ့။ ဒီႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ပဲ ပ်ံရမွာပဲ။ ငါ့အေဖာ္တခ်ဳိ႕ေတာင္ အစာစားဖို႔ သြားၾကၿပီ။ ငါ့ကေလးေတြလဲ ဆာေနၾကေတာ့မယ္။ အားတင္းၿပီး ပ်ံတက္လိုက္တယ္။ 

.
စြန္ႀကိဳးကေလးက ငါ့ေျခေထာက္ကေန တန္းလန္းက်ၿပီး ပါလာတယ္။ ခက္လိုက္တာေနာ္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ရွတတ နဲ႔ ခံရခက္လိုက္တာ။ ေခါင္မိုးတစ္ခုေပၚ နားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ညာေျခေထာက္ ေကာင္းေကာင္း ေထာက္မရေတာ့ဘူး။ ေထာ့က်ဳိးျဖစ္ေနၿပီ။
.
ႀကိဳးေလး ေသးမွ်င္သေလာက္ ထက္ျမက္ရွတလွတဲ့ မွန္စာတိုက္ စြန္ႀကိဳးေလး။ ငါ့ေျခေထာက္ကို ၿငိတြယ္ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ဒဏ္ရာရေစတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးငယ္ေလး။
***
ငါတို႔ အေဖာ္အေပါင္းေတြ က်က္စားေနက် စားက်က္ေတာ့ ေရာက္ၿပီ။ တိုက္တစ္ခုရဲ႕ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္မွာ အစာေတြ ျဖန္႔ၾကဲထားတယ္။ ျမက္ခင္းစပ္ တစ္ေနရာမွာ ေရအင္တံုတစ္လံုး၊ ငါတို႔ေတြ ေန႔စဥ္ အႏၲရာယ္ ကင္းကင္း စားေသာက္ႏိုင္ဖို႔ လူသားေတြ ကုသိုလ္လုပ္ထားတာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ သတိထားရမယ္။ ငါက ႐ုတ္တရက္ ပ်ံေျပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေခြးရိပ္, ေၾကာင္ရိပ္ ေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးဖို႔ အသင့္ ျပင္ထားရမယ္။
.
အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ငါ့အေဖာ္ေတြနဲ႔ ေရာဆင္းလိုက္တယ္။ ဆန္တစ္ေစ့ ႏွစ္ေစ့ပဲ ေကာက္ရေသး တိုက္ေထာင့္က ေခြးမဲႀကီး ထြက္လာတာနဲ႔ ပ်ံတက္ရျပန္ေရာ။ ေမာလိုက္တာေလ၊ ေျခေထာက္ကလဲ မ်က္တက္တက္နဲ႔၊ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ အသာဝပ္ၿပီး အေမာေျဖေနရတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ တိုးတိုးေလး ညည္းေနမိတယ္။ ဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕က ဘယ္ေတာ့မွမ်ား လြတ္ပါ့မလဲလို႔။
.
ညည္းေနလို႔လဲ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ သတၱိေကာင္းတဲ့ေကာင္ တခ်ဳိ႕ေတာင္ ဆင္းေနၾကၿပီ။ အႏၲရာယ္ၾကည့္ၿပီး ဆင္းဦးမွပါပဲ။ ေျခေထာက္က ေထာ့က်ဳိး၊ ႀကိဳးက တန္းလန္းနဲ႔ဆိုေတာ့ သြားရ စားရတာ ခရီးမတြင္ဘူး။ ဟိုသည္ကလဲ ၾကည့္ရေသးတယ္။ ငါ့အေဖာ္ေတြေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စားၿပီးေနၿပီ။ ငါက ဘာမွ မစားရေသးဘူး။ အစာလဲ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ လုေကာက္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကေတာ့ အစာဝလို႔ ေရေတာင္ ဆင္းေသာက္ေနၾကၿပီ။ ငါ့မွာေတာ့ သူတို႔ စားက်န္ေလးေတြကိုပဲ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေကာက္ေနရတယ္။ သူတို႔ မျမင္တဲ့ ျမက္ဖုတ္ေလးေတြနား ပန္းပင္ေလးေတြနားက အစာ တစ္ေစ့ ႏွစ္ေစ့ကို အားခဲၿပီး သြားေကာက္ရတယ္။
.
ေတာ္ပါၿပီေလ။ ငါမဝေသးေပမဲ့ ငါ့ကေလးေတြ အတြက္ကေတာ့ လံုေလာက္ပါၿပီ။ ညာေျခကလဲ ေထာက္ကို မေထာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ့အေဖာ္ေတြလဲ ျပန္ၾကၿပီ။ ငါလဲ ျပန္မွပဲ။ အားတင္းၿပီး ပ်ံအတက္မွာ အိမ္ရဲ႕ ဆင္ဝင္ အမိုးအစြန္းနဲ႔ အေတာင္ ႐ိုက္မိၿပီး ျပန္က်လာတယ္။ ဘယ္ေျခတစ္ေခ်ာင္းထဲနဲ႔ မထိန္းႏိုင္လို႔ ေခြကနဲ လဲက်သြားတယ္။ အေတာင္လဲ အေတာ္နာသြားၿပီ။
.
ဒီအတိုင္းဆို အသိုက္ဆီ ျပန္ဖို႔ေတာင္ လြယ္ပါ့မလား။ အေဖာ္အေပါင္းေတြလဲ တေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့မွာ အားကိုးစရာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ငိုညည္းေနလို႔လဲ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္အေတာင္ ကိုယ္အားကိုးၿပီး သိုက္ျမံဳဆီ ျပန္ရမွာပဲ။ တကိုယ္လံုးလဲ ကိုင္႐ိုက္ထားသလို ႏုန္းခ်ိလို႔။
.
ေရေတာ့ အဝေသာက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ လန္းမွာ၊ အားရွိမွာ။ ေရအင္တံုဆီ ေရာက္ဖို႔ ျမက္ခင္းကို ျဖတ္ရမယ္။ ခါတိုင္းလို သန္စြမ္းေနလို႔ကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ခုလိုမ်ဳိး ပင္ပန္းေနေတာ့ ေျခတလွမ္းလွမ္းဖို႔ေတာင္ အေတာ္ခက္ေနတယ္။ တလွမ္းခ်င္း တေရြ႕ခ်င္း ေရရွိရာကို … ။
.

အင္း … ေရာက္ေတာ့မယ္။ အားတင္းထား၊ အားမေလွ်ာ့နဲ႔ ဆိုၿပီး ငါ့ကိုယ္ငါ အားေပးရင္း ေျခလွမ္းသစ္ တလွမ္းအတိုးမွာ ပူေႏြးေသးငယ္တဲ့ လက္အစံုထဲ ငါ့ခႏၶာ ပါသြားတယ္။ ရင္ထဲ ေအးခနဲ ထိတ္ခနဲ တလွပ္လွပ္ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထားရင္း လူသားတေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ လိုက္ပါလာရတဲ့ ငါဟာ ေသမင္းခံတြင္းဝကို တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေနသလိုပဲ။
.
ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ ဒဏ္ကို ခံႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ ငါ့ကေလးငယ္ေတြ ငါ့အလာကို ေမွ်ာ္ရင္း တစာစာ ငိုညည္းေနမွာကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ၿပီး အေလွ်ာ့မွာ ငါ့ကို သယ္ေဆာင္သူဆီက စကားတစ္ခြန္း … ။ 

.

“ေဖေဖ … ခိုေလးတစ္ေကာင္ ေျခနာၿပီး မပ်ံႏိုင္လို႔ သားယူလာတယ္ ၾကည့္ပါဦး” တဲ့။

စိတ္ကို ျပန္တင္းမိျပန္တယ္။ သယ္ေဆာင္သူ႔ ဖခင္ျဖစ္သူဆီက စကားကို မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘဲ နားစြင့္ေနမိတယ္။

.

“ဟုတ္သားပဲ၊ ျပစမ္း၊ ဟာ … မွန္စာႀကိဳးနဲ႔ ၿငိၿပီး နာေနတာကိုး၊ ေဖေဖေဆးထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ေပး ေပး သား”

ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အၾကင္နာစကား ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ အံ့ၾသဝမ္းသာမိတယ္။ ငါမေသႏိုင္ေသးပါလား။
.
သားျဖစ္သူက ဖခင္ဆီကို လက္ေျပာင္းေပးလိုက္တဲ့ေနာက္မွာ ဖခင္ႀကီးက မွန္စာႀကိဳးကို ရွင္း၊ ျဖတ္ၿပီး ပြန္းပဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္၊ ပိတ္စေလးနဲ႔ ခ်ည္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ …

“သားေရ … မင္းခိုေလးက ပ်ံႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အနာက်က္မွပဲ ျပန္လႊတ္ေတာ့၊ အစာခြက္ ေရခြက္ ထည့္ၿပီး ျခင္းၾကားထဲမွာ အုပ္ထားလိုက္ ၾကားလား”
.
ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အရမ္းကို တုန္လႈပ္သြားမိျပန္တယ္။

အၾကင္နာၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ေဆးဝါးကုသေပးတဲ့ ဖခင္ႀကီးရယ္။ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုအမိန္႔မ်ဳိး ခ်မွတ္ခဲ့ရပါလဲ။ ငါဟာ လြတ္လပ္သူ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေကၽြးေမြးျပဳစုစရာ ကေလးေတြနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ငါဟာ သဘာဝကို ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ တိရစၦာန္ တစ္ေကာင္။ ငါအားတင္းၿပီး ပ်ံႏိုင္ပါတယ္။ ငါ့အေတာင္ကို ငါ အားကိုးပါရေစလို႔ ႏႈတ္က ေျပာခ်င္ေနတယ္။
.
ဒါေပမဲ့ ဖခင္စကားကို နားေထာင္တတ္တဲ့ သားငယ္က ေစာင္ပိုင္းေလး ခင္းၿပီး ငါ့ကို တင္တယ္။ အစာခြက္နဲ႔ ေရခြက္ထည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကို ျခင္းၾကားဆိုတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္လိုက္တယ္။ ငါဟာ အက်ဥ္းသားျဖစ္သြားၿပီ။ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ မသိၾကပါလား။ သူတို႔လူသားေတြ နားလည္ေအာင္ ငါ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ ငါ ႏူးညံ့တဲ့ ေစာင္ပိုင္းေလး ထက္မွာ မ်ားျပားျပည့္လွ်ံတဲ့ အစာေတြ ေရေတြ ရွိေနေပမဲ့ ငါ့ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ဆႏၵ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခြင့္ပဲ။
.
အနာမက်က္မခ်င္း ငါ မပ်ံရဘူးလား။ ဒီလိုပဲ ပိတ္ေလွာင္ ခံေနရမွာလား။ ကေလးေတြနဲ႔လဲ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလား။

အၾကင္နာ ဖခင္ႀကီးရယ္။ ဖခင္ႀကီးရဲ႕ မ်က္စိဟာ ငါ့ေျခေထာက္မွာ ရစ္တြယ္တဲ့ စြန္မွန္စာႀကိဳးကိုပဲ ျမင္ခဲ့တာကိုး။
.
ငါ့ရင္မွာ ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ရစ္ပတ္ ၿငိတြယ္ေနတဲ့၊ ေသးငယ္ေပမယ့္ စြမ္းအား ႀကီးမားလွတဲ့၊ ႏွလံုးသားကို ထိခိုက္ ပြတ္တိုက္ေနတဲ့ ႀကိဳးတစ္စကို မျမင္ခဲ့ဘူးေနာ္။
***
နႏၵာ

ပန္းေဝသီ မဂၢဇင္း
၁၉၉၀ ဇူလိုင္လ
၂၅ အုပ္ေျမာက္ ေငြရတု အထူးထုတ္

(ေမဓာဝီ မတိုင္ခင္က နႏၵာ နာမည္နဲ႔ ေရးခဲ့စဥ္က)