Wednesday, July 11, 2012

ေမြးရပ္ေျမမွ ေပးစာ (၃)


ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တာ ၄ လေက်ာ္ျပီ၊ ဘေလာ့မေရးတာလဲ ၃ လျပည့္ၿပီ။ ေရးစရာေတြ ေခါင္းထဲ ျပည့္က်ပ္ေနေပမဲ့ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ လက္က ဘေလာ့ဆီ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ဘေလာ့ေလးကို သံေယာဇဥ္မျပတ္စြာ ဖုန္ေတြခါၿပီး ကီးဘုတ္တည့္ရာ စာေတြစီလိုက္ပါၿပီ။
***
က်မ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔က မတ္လ ၉ ရက္ ေသာၾကာေန႔။ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္နားၿပီး တနလၤာေန႔ကစလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ စ၀င္ရတယ္။ တကယ္တမ္း က်မျပန္ရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ေနမေကာင္းတဲ့ အမႀကီးအနားမွာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ေနရာ မွန္သမွ် ဘာမဆိုအကုန္လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး က်မအိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အေ၀းေရာက္ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ က်န္ေမာင္ႏွမေတြကလဲ က်မကို မွာၾကပါတယ္၊ သူတို႔မျပန္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား အမႀကီးအနားမွာ ေနေပးၿပီး လိုအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါ … တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ … ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ လုပ္ေပးပါမယ္လို႔ အားလံုးကို ကတိေပးၿပီး က်မ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။

က်မျပန္လာတာ အေပ်ာ္ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ က်မျပန္လာတာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ က်မျပန္လာတာ အနားယူဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ မိသားစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳရမယ့္ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ပခံုးေပၚမွာထမ္းၿပီး ျပန္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ျပန္လမ္းပါ၊ ဒါေပမဲ့ က်မေပ်ာ္တယ္ … အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ အားလံုးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ ေန႔ပဲ မဟုတ္လား။
***
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေပးစာ (၁) နဲ႔ (၂) မွာေရးခဲ့သလို အိမ္ျပန္ေရာက္ … တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရြာ႐ုိးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ အလုပ္စ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အမႀကီး ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက သူေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္ ဖိဖိစီးစီး မလုပ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ နည္းနည္းပါးပါး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာေလးေတြ ျပန္တည့္မတ္ေပးဖို႔ရယ္ … ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႔ရယ္ေလာက္ပါပဲ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ Admin နဲ႔ Teaching ကို ကိုင္ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ္ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ရာ တက္ႂကြလို႔ေပါ့။

မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔ တနလၤာေန႔မွာ ၀န္ထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာေတြနဲ႔ စထိေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ေႏြရာသီသင္တန္း (Summer School) က တနလၤာက ေသာၾကာထိ မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီခြဲထိ သင္ေပးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ တမ်ဳိးထဲ သင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထိပါပဲ။ တျခားဘာသာရပ္ေတြပါ သင္ရင္ေတာ့ ၄ နာရီခြဲမွ ေက်ာင္းလႊတ္တယ္။ အဲဒီညေနပိုင္းမွာေတာ့ Health education, Moral, Science, Math စတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအျပင္ Food, Movie, Drawing အခ်ိန္ေတြပါ ထည့္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ အတန္းေက်ာင္းစာကိုပါ တခ်ိန္ထားၿပီး သင္ေပးပါေသးတယ္။ မနက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာအတြက္ ဆရာေတြငွားထားၿပီး ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြရယ္၊ က်မရယ္ သင္ၾကဖို႔ အမႀကီးက စီစဥ္ေပးထားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ .... အမႀကီး ခ်မွတ္ေရးဆြဲေပးထားတဲ့ curriculum အျပင္ က်မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳ ဗဟုသုတေတြပါ ေပါင္းစပ္ၿပီး သူတို႔ကို သင္ေပးပါတယ္။ Science ခ်ိန္ကိုေတာ့ သူတို႔ သေဘာအက်ဆံုးပါပဲ။ က်မက မ်ားေသာအားျဖင့္ စာသင္ခန္းထဲမွာ မသင္ဘဲ ျခံထဲကိုဆင္းၿပီး သဘာ၀နဲ႔ သူတို႔ကို တကယ္ ထိေတြ႔ေစတယ္။ Science သင္ဖို႔ သူတို႔အတြက္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မ်ားမ်ားရွိဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လက္လွမ္းမီသမွ်ဟာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြျဖစ္ေအာင္ က်မဖန္တီးခဲ့တယ္။ ေလတိုက္လို႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ၊ မိုးေကာင္းကင္၊ ေနေရာင္ျခည္၊ တိမ္တိုက္ … စတာေတြဟာ သူတို႔အတြက္ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရခဲတံုးေလးေတြ ေလပူေဖာင္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္း Solid, liquid, gas အေၾကာင္းေျပာျပတယ္၊ ေနပူထဲထြက္ၿပီး မွန္တခ်ပ္နဲ႔ ကစားရင္း reflection အေၾကာင္း သင္ေပးတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စြာ မသင္ရဘဲ အဲဒီလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေဆာ့ကစားရင္း သင္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ ပိုလဲ မွတ္မိၾကပါတယ္။

Food အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ ၾကက္ဥျပဳတ္ခိုင္း၊ အခြံႏႊာခိုင္း၊ ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္ခိုင္းတယ္။ သခြါသီး လွီးသူကလွီး၊ မုန္လာဥနီ ႏႊာသူကႏႊာနဲ႔ တေယာက္တလက္ လုပ္ၾကရင္း team work သေဘာကို သူတို႔နားလည္သြားၿပီး အတူတူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ တတ္လာၾကတယ္။ အိမ္မွာ မိဘလုပ္ေပးသမွ် အဆင္သင့္စားၾကရတဲ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရတဲ့အခါ စိတ္လႈပ္ရွားၾက ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။
ၾကက္ဥလဲႏႊာ ေထာပတ္လဲသုတ္
ဒို႔လဲ သုတ္မယ္ ခ်န္မထားနဲ႔

ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အဆိုးေလးေတြ အကဲေလးေတြ ပါသလို ေမးရင္ မေျဖတဲ့ကေလးမ်ဳိး၊ လုပ္ခိုင္းရင္ မလုပ္တဲ့ ကေလးမ်ဳိးလဲ ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ျခံထဲမွာ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနၿပီး အရြက္ေတြက သူတို႔လက္တကမ္း မွီေနေတာ့ သစ္ရြက္ေတြကို ခူးၾက ေျခြၾကတယ္။ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြ ရြက္ႏုထြက္ေတာ့ နီနီရဲရဲနဲ႔ ကေလးေတြ မ်က္စိထဲ ခူးခ်င္ ေျခြခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္ ..
၀န္ထမ္းေတြက သစ္ရြက္ေတြ မေျခြြဖို႔ ေျပာတာလဲ မရဘူး၊ သူတို႔ေျခြထားတဲ့ သစ္ရြက္မႈိက္ေတြလဲ လိုက္သိမ္းလို႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက သစ္ရြက္ေျခြေနတဲ့ ကေလးကို ေတြ႔တုန္း ခုလို ေျပာရတယ္။

“သား … ဒီသစ္ရြက္ေတြ သားေျခြထားတာလား”
“ … …. …”

ဘာမွျပန္မေျပာဘူး၊ စူပုတ္ပုတ္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔လက္ကေလးကို ကိုင္၊ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး …
“သစ္ရြက္ေလးေတြ သစ္ပင္ေပၚမွာရွိေနတာ မလွဘူးလား … သား …”

“လွတယ္”
အသံျပတ္နဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။

“ဒီမွာၾကည့္ … ေျမၾကီးေပၚေရာက္သြားေတာ့ အမႈိက္ျဖစ္သြားၿပီ … လွေသးလား …”
ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနၿပီးမွ ပါးစပ္ကမေျပာဘဲ ေခါင္းခါျပတယ္။

“ေအးေလ … သားသိသားပဲ … မလွဘူးေနာ္ … ဒါဆုိ သူ႔ဟာသူ လွေနတာေလးက သားလုပ္လိုက္လို႔ မလွေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေကာင္းလား”
“ဟင့္အင္း … မေကာင္းဘူး”
ေလသံနည္းနည္း ေပ်ာ့သြားတယ္။

“မေကာင္းဘူး ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား … ဒါဆို သစ္ရြက္ေလးေတြကို မေျခြနဲ႔ေနာ္ … သိလား သား … သစ္ရြက္ေလးေတြ သနားပါတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ တီခ်ယ္ …”

ဒီေလာက္ဆို အိုေကသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မက တဆင့္တက္ၿပီး …

“လာ … သားေျခြထားတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ တီခ်ယ္နဲ႔အတူ ေကာက္ရေအာင္”

သူနဲ႔က်မ အတူတူ အမႈိက္ေကာက္ၾကေတာ့ တျခားကေလးေတြပါ လာေကာက္ၾက အမႈိက္ပံုးထဲ ထည့္ေပးၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေလးေတြ သစ္ရြက္ သိပ္မေျခြၾကေတာ့ဘူး။
***
အဲဒီလို သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနဆဲမွာပဲ အခက္အခဲေတြလဲ ၾကံဳေတြ႔ရပါေသးတယ္။

ပထမဆံုး ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲက “မီး” … ။
ဧၿပီလဆန္းမွာ မီးေတြကို အခ်ိန္နဲ႔သာ ေပးေတာ့တယ္။ တေန႔မွာ ၁၂ နာရီ မီးလာၿပီး ၆ နာရီ မီးျပတ္တယ္။ ေနာက္တခါ ၁၂ နာရီ မီးလာတယ္၊ အဲဒီလို အလွည့္က် မီးေပးစနစ္ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ စာသင္ခန္းအားလံုး မီးေပးႏိုင္ေအာင္ မီးစက္ အႀကီးသံုးရတယ္။ ဒီဇယ္က တဂါလံ ၃၉၀၀ က်ပ္၊ မီးစက္ႏႈိးရင္ ပိုက္ဆံအပိုကုန္တဲ့အျပင္ နားညီးတယ္၊ ေလထုညစ္ညမ္းတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေလေအးေပးစက္ မဖြင့္ရင္ ေလွာင္တယ္ ေမွာင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်မသင္တဲ့ အခ်ိန္ မီးျပတ္ရင္ ကေလးေတြကို စာသင္ခန္းထဲမွာ မသင္ေတာ့ဘူး။ တျခားဆရာေတြ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ ဘယ္လိုသင္သင္ … က်မကေတာ့ သူတို႔ကို ျခံထဲ ေခၚသြားၿပီး သစ္ပင္ေအာက္မွာ ခံုေလးေတြခ်ၿပီး သင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ energy saving နဲ႔ environmental protection တို႔အေၾကာင္း ခပ္ပါးပါး ရွင္းျပျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ဦးေႏွာက္ေလးေတြနဲ႔ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာေလာက္ကို ရွင္းျပခဲ့တယ္။


သစ္ပင္ေအာက္က ေက်ာက္ခံုမွာ ပံုဆြဲေနၾကတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္
ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ေလးေတြ မီးသံုးတာ ေလေအးေပးစက္သံုးတာ ဆင္ျခင္လာၾကၿပီး မီးလာတဲ့ ေန႔မွာေတာင္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သင္ရေအာင္ တီခ်ယ္လို႔ ပူဆာလာၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျခားဆရာ သင္တဲ့အတန္းက ကေလးေတြလဲ က်မတို႔လိုပဲ အျပင္ကို ေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ျခံထဲမွာက အရြက္စိပ္စိပ္ ကံ့ေကာ္ရိပ္မို႔ သိပ္မပူလွပါဘူး။ အျပင္မွာဆုိေတာ့ ေႏြေလ႐ူးေလး တခ်က္တခ်က္ တိုက္လိုက္ရင္ ေအးသြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလေအးေပးစက္ တပ္ထားတဲ့ အခန္းေလာက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ တခါတေလ သစ္ပင္ေပၚက ပုရြက္ဆိတ္ တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ခုန္ခ်လာတတ္တယ္၊ တခါတေလ သစ္ကိုင္းအထက္မွာ က်ီးကန္းက တအာအာ ေအာ္ေနတတ္တယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ ကစားရင္း စာသင္ၾကတယ္၊ စာသင္ရင္း ကစားၾကတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ တိုက္ခန္းထဲမွာ မေဆာ့ရ မေျပးရတဲ့ ကေလးေတြ က်မတို႔ဆီမွာ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ေဆာ့ကစားၾကတယ္။
အျပင္မွာပဲ ပံုဆြဲမယ္ ...
***
သၾကၤန္မတိုင္ခင္ 1st tem ၿပီးခါနီးမွာ သူတို႔ေလးေတြကို contest ေလး လုပ္ေပးတယ္။ ကေလးေတြ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ေျပာရဲဆိုရဲေအာင္ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းနဲ႔ မစိမ္းေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ပံုျပင္ဖတ္၊ ကဗ်ာရြတ္၊ သီခ်င္းဆို … ၿပိဳင္ၾကၿပီး အေကာင္းဆံုး ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယကို ဆုေပးပါတယ္။
ကဲ .. လာ ဒီေနရာမွာရပ္ ... ျမားပစ္မယ္ ....
အဲဒီမွာလဲ မၿပိဳင္ခင္ အရင္ဆံုး သူတို႔ကို ျမားပစ္ခိုင္းၿပီး ရတဲ့အမွတ္ေတြေပါင္း၊ အမ်ားဆံုးလူက ဦးဆံုးၿပိဳင္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ေပးေတာ့ ကေလးေတြ အားႀကိဳးမာန္တက္ ျမားပစ္ၾက၊ တခ်ဳိ႕က စက္၀ိုင္းကိုေတာင္ ထိေအာင္ မပစ္ႏိုင္လို႔ ရယ္ၾကေမာၾက၊ တဟားဟားနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကရတယ္။
ဒို႔အလွည့္က ဘယ္ေတာ့လဲ ...
စာသင္ရင္းေဆာ့ ေဆာ့ရင္းစာသင္ ...
အစက ထြက္ၿပိဳင္ရမွာ ရွက္တက္တက္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ သူမ်ားၿပိဳင္တာ ျမင္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်မလဲ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ စာသစ္ႏွစ္ တႏွစ္လံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ဒီေႏြရာသီကာလ ေလးမွာ သူတို႔ေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ စာသင္ယူႏိုင္တာဟာ ေက်နပ္စရာပဲ မဟုတ္လား ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၂
၀၀း၅၅ နာရီ
(မွတ္ခ်က္။ ။ အားရင္ အားသလို အပိုင္း ၄ ကို ဆက္ေရးပါမယ္။ က်မ ထပ္မံၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲေတြ ... ရယ္ရ ေမာရတာေတြ ... အပိုင္း ၄ မွာ ပါပါလိမ့္မယ္။ လာေရာက္ဖတ္႐ႈတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။)

20 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ကေလးေတြကိုၾကည့္၊ရင္း ၿဖစ္လာတဲ႕ ပီတိေၾကာင့္ ဆရာမေတာင္ လုပ္ခ်င္သြားတယ္မမ..:):)
က

ညီလင္းသစ္ said...

စိတ္ဝင္စားဖို႔ အရမ္းေကာင္းတယ္ မေမေရ..၊ ကစားရင္း စာသင္၊ စာသင္ရင္း ကစားတဲ့ မေမရဲ႕ သင္ၾကားပံုကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ၊ း) ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍၊ စာေတာ္ရမည္ ဆိုတာ ႐ြတ္ေကာင္း႐ံု ေဆာင္ပုဒ္ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ပညာကို အနည္းငယ္ တီးမိေခါက္မိ ႐ွိတဲ့ သင္ၾကားေရး စနစ္ေတြ လိုမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ထင္မိတာပဲ၊

ေက်ာင္းသားကို ဦးစားေပးတဲ့ active teaching မ်ိဳးေတြ အခုလို ၾကားရတာလည္း ဝမ္းသာ မိတယ္၊ ဘိလပ္ျပန္ ဆရာမႀကီးနဲ႔ သင္ၾကားခြင့္ရတဲ့ ကေလးေတြ ကံေကာင္းၾကတယ္..၊ းP အပိုင္း-၄ ကိုလည္း ေစာင့္ေနတယ္ေနာ္...။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ဘိလပ္ျပန္ တီခ်ယ္ေရ။ ဘိလပ္ကုိ ျပန္ေရာက္လာရင္ေတာ့ တီခ်ယ္ကေန တီခ်က္ ျဖစ္ျပန္ဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဦးရီးေတာ္ကုိ ခ်က္ေကၽြးရလုိ႔ေလ။ း)))

ဆရာမလဲ ေပ်ာ္၊ ကေလးေတြလဲ ေပ်ာ္ဆုိေတာ့ လာဖတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔လဲ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

အားလုံးအဆင္ေျပေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။

မဒမ္ကိုး said...

မမေမ ေပ်ာက္ေနတာအၾကာၾကီးဘဲ
ခုလိုကေလးေတြနဲ႕နပန္းလံုးေနရတာျမင္ရတာေပ်ာ္စရာၾကီးဘဲေနာ္ .
ေက်ာင္းနာမည္ေလးသိလို႕ရရင္သိခ်င္ပါတယ္

ခ်စ္တဲ႕ ညီမ

ဒိုးကန္

sonata-cantata said...

ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္တာ...
ဒီေလာက္ပဲ ေျပာႏိုင္ပါတယ္ မေမဓာ၀ီရယ္
ေျပာခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ
ကေလးေတြကိုေျပာခ်င္တာ...

Anonymous said...

ဆရာမ တားလည္းေက်ာင္းတက္ခ်င္လွယ္ း)
မေတြ႕တာၾကာေပါ႔ေတြးေနတာ
ျပန္ေရာက္ေနတာကုိး ) း)

က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ


ေမာင္ဘႀကိဳင္

ေမာင္မ်ိဳး said...

၁ နဲ႕ ၂ ပါ ျပန္ဖတ္သြားတယ္ အစ္မေရ စိတ္၀င္စားစရာ အျပည့္နဲ႕ အိမ္ျပန္ခရီးေပါ့ စာသင္ရတဲ့အေတြ႕ၾကံုေလးကလည္း ေပ်ာ္စရာ စိတ္၀င္စားစရာ ေပ်ာက္ေနလို႕ အလုပ္ေတြမ်ားေနတယ္ထင္တာ ။

က်ေနာ္ေတာ့ အရင္ေလာက္ အရွိန္မေကာင္းေတာ့ဘူးဗ် အားယူတုန္း ။ အစစ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ ။

ေမဓာ၀ီ said...

ညီမေလး အိန္ဂ်ယ္ေရ ... ဆရာမလုပ္ခ်င္ရင္ ဒီကိုလာခဲ့ေနာ္ ... း)

ကိုညီလင္း ... တကယ္ေတာ့ က်မက teaching technique ေတြဘာေတြ သိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ပံုစံ၊ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ကေလးေတြကို ျပန္မွ်ေပးတာပါ။

သဂ်ီးကိုကိုေမာင္ေရ ... တီခ်က္ ဆိုရင္ေတာ့ တီေကာင္ေတြကို ခ်က္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ျပန္လာရင္ သဂ်ီးဆီက ပန္းသီးအလွဴခံၿပီး ဦးရီးေတာ္ကို ခ်က္ေကၽြးမယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ :P

ညီမဒိုးကန္ .... ေက်ာင္းနာမည္က ဓာတ္ပံုထဲက ဆိုင္းဘုတ္မွာ ပါတယ္ေလ ... ။ :)

မသီတာ .... ေျပာခ်င္တာေတြရွိရင္ ဘေလာ့ကေန ေျပာပါလားဟင္ ... မသီတာ ေျပာခ်င္သလို က်မတို႔လည္း ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။

ခ်ဥ္ေပါင္ျခံက ကိုဘႀကိဳင္ေရ ... အသက္ ငါးႏွစ္ေအာက္ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္မခံဘူးေနာ္။ စကားပီေအာင္ က်င့္လိုက္ပါအံုး။ :))

ေမာင္ေလး ေမာင္မ်ဳိး ... အိမ္ျပန္ခရီးက စိတ္၀င္စားစရာ တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ေမာင္မ်ဳိးလဲ အားေတြသိပ္ယူမေနနဲ႔အံုးေလ ... စာေရးပါအံုး။

စာလာဖတ္သူ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးသြားသူ .. အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

ညိမ္းႏိုင္ said...

ကေလးေတြၾကားမွာေပ်ာ္စရာႀကီးပါလားအစ္မရာ....၊
အစ္မစာသင္ေပးတဲ့ပံုစံေလးကတကယ္ေကာင္းတယ္...၊
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကိုစိတ္ကူးယဥ္
ဖူးရဲ႕....၊ခက္တာကစိတ္ကူးက စိတ္ကူးပါပဲဗ်ာ....။

kay said...

တကယ့္ကို ေက်နပ္စရာ ေပ်ာ္စရာ ဘ၀ ပါ.. မေမ
ဘာနဲ႕မွ မလဲ နဲ႕ လို႕ တိုးတိုးေလး အားေပးလိုက္ပါတယ္။ း)

mstint said...

ကေလးေတြကို စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ စာသင္တာလည္း ပညာတစ္ခုပဲ မေမေရ။ စာတတ္တိုင္းလည္း စာသင္တတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူးေလ။ လူမမာလည္း အျမန္ဆံုး ေနေကာင္းက်န္းမာပါေစ။
၁၉ရက္ေန႔ ရန္ကုန္မွာ ရွိေသးတယ္ဆိုရင္ အဆင္ေျပခဲ့ရင္ တီတင့္ကို ဆက္သြယ္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးလာစားေနာ္ ဘေလာ့ဂါေတြ ဆံုဆည္းပြဲေလး လုပ္မလို႔ 01-687229 :)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လင္ျပင္) said...

May Int'l School ကို ရန္ကုန္မွာတုန္းက ေကာင္းေကာင္းေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။
မေမက သင္ၾကားေရးသိပ္ေကာင္းတာဘဲ။
ကေလးေတြကို စာေရာ၊ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ၊ အားလံုးကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သင္ေပးႏိုင္တယ္
ေတာ္လိုက္တာ။။
ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လို႕ ေပ်ာက္ေနတာကိုး..
အစစ အဆင္ေျပျပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရ႔ႊင္ပါေစ မေမေရ..

သိ ဂၤ ါ ရ said...

ကေလးေတြက တကယ္ပဲ အျပစ္ကင္းၾကတယ္ ။ သူတို႔ေတြ ရိုးရိုးေလး အျမင္နဲ႔ ေျပာတဲ႔ စကားေတြက တခါတခါ အေတာ္တာသြားတယ္ ...။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနႏိူင္ဖို႔ ဆို ကေလးေတြနဲ႔ စကားသာ ေျပာလိုက္ ... :)

seesein said...

ၾကီးေမ...
အရီးတို႕ငယ္တုန္းကလဲ သစ္ပင္ေအာက္သင္တာမ်ားတယ္ဗ်ိဳ႕...ငယ္ဘ၀ေလးကိုေတာင္ သတိရသြားျပီ...အပိုင္း ၄ ျမန္ျမန္တင္ေပးပါဗ်ိဳ႕
ဆိုးတဲ့ကြန္ၾကား မအားတဲ့ၾကားက စာေရးေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..

ခင္မင္တဲ့
အရီးစ

San San Htun said...

ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္မွာ အေသအခ်ာပဲ..ဆရာမဘဝကို စိတ္ကူးဖူးေပမယ့္ လက္ေတြ ့မွာ မၿဖစ္ခဲ့ဘူး..ေနာက္ အပိုင္းေတြ ေမွ်ာ္ေနတယ္ မမေမ...

Anonymous said...

ဒီတိုင္းဆို..
ဆရာမဆီမွာ
အိုင္အက္စ္လာတက္အုန္းမွပါ း))
(ဆရာမက မရိုက္ေတာ့..ေပ်ာ္စရာၾကီးကို း)

monum said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္မမေရ အရမ္းကိုၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမဲ့ျမင္ကြင္းေလးကို ျမင္ေယာင္ရင္းနဲ႔ေပါ့ ဆရာမဘ၀ကိုစိတ္ကူးခဲ့ဖူးပါတယ္ မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ မေမတို႕လိုဆရာ/ဆရာမေတြ အမ်ားႀကီးရွိရင္ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ဟာ လွပမႈေတြနဲ႔ျပည့္စံုေနမွာေနာ္ မေမတို႕ေက်ာင္းအမည္နဲ႕လိပ္စာေလးသိခ်င္ပါတယ္

monum said...

လာလည္သြားပါတယ္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေလး ေတြကိုျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိပါ တယ္ တကယ္ပါဆရာမျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ မေမတို႕လိုဆရာ/ ဆရာမေတြမ်ားမ်ားရွိေနရင္ ကေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ဟာ လွပေနမွာပါ ေျပာခ်င္တာေတြေတာ့အမ်ားႀကီးပါပဲ မေမတို႕လိုေရးတတ္ခ်င္ပါတယ္ ေလ့လာၿပီးႀကိဳးစားၾကည့္ပါအံုးမယ္

Anonymous said...

မေမဓာဝီက မုံရြာဘက္က အဆက္အႏြယ္လား။ က်ေနာ္ နဲ႕ က်ေနာ္ အမ်ိဳးေတာ္မယ္ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္က အဲ့ဒီအိမ္ကို အလႉလာရင္း ေခြးကိုက္ခံရဘူးတယ္။မွတ္မိတဲ့ လူၾကီးသူမနာမည္ေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနတယ္ထင္တဲ့ ဦးကင္း၊ ေျမနီကုန္းက ဆုံးသြားတဲ့ဦးခင္လွ၊ ေနာက္ ၾကီးၾကီး ေဒၚခင္ေရႊထင္တာဘဲ။ ၂၀၀၇ ပတ္ဝန္းက်င္က ဒီဘေလာ့ကို မျပတ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ အခုလဲ အားေပးလွ်က္ပါ။ Nyi Nyi

Nyi Nyi said...
This comment has been removed by the author.