Monday, February 06, 2012

ေဖေဖာ္၀ါရီ မြန္းလြဲခ်ိန္

၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၂

မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ရာကထခ်ိန္ ထံုးစံအတိုင္း ရာသီဥတု အေျခအေနကို ကြန္ပ်ဴတာမွာၾကည့္ေတာ့ အႏုတ္ ၁၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘတ္စ္ကား တတန္ ရထားတတန္ ကုန္းေၾကာင္းတတန္ သြားရမယ့္ ခရီးအတြက္ အေအးဒဏ္ ခံႏိုင္ေအာင္ တကုိယ္လံုးကုိ ၾကပ္စည္းသလို ထုုပ္ပိုးၿပီး အိမ္ကအထြက္ တံခါးကို ေသာ့ခတ္လို႔ မရဘူး။ ေအးလြန္းလို႔ ေသာ့က ဂ်မ္းျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ႀကိဳးစားၿပီး ေသာ့ခတ္ေနတာနဲ႔ စီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးက လာေနပါေရာ။ ဒါနဲ႔ တံခါးကို အသာေလးပဲ ေစ့ၿပီး ေကမန္းကတန္း ကားမွတ္တိုင္ကို ေျပးေတာ့ မွတ္တိုင္မွွာ လူတေယာက္ရွိေနတာမို႔ ကားကရပ္တယ္။ ဒါဆို မီႏိုင္တာမို႔ က်မလဲ ပါးစပ္ကေန stop, stop လို႔ ေအာ္ရင္း ေျပးရင္း ကားႀကီးကုိ မီေတာ့ မီသြားပါရဲ႕ ကားက တံခါးႀကီး ပိတ္သြားၿပီး ၀ူးဆို ထြက္သြားပါေလေရာ။


...
တခါတေလ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူေတြက အဲဒီလိုပါပဲ။ သိပ္တိက်လြန္းတာလား၊ စိတ္မရွည္တာလား မသိပါဘူး။ ဒါမ်ဳိး တခါမွ မျဖစ္ဖူးေတာ့ စိတ္ထဲ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္မိေပမဲ့ ကိုယ္က ေနာက္က်တာမို႔ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ေနာက္တစီး ေစာင့္႐ံုရွိတာေပါ့။ အဲဒီမနက္ ေအးခဲေနတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ ေနာက္လာမယ့္ ဘတ္စ္ကားကို နာရီ၀က္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ အလုပ္ကိုလဲ နာရီ၀က္ ေနာက္က်မွ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ႏွင္းေတြစၿပီး က်လာတယ္။ အလုပ္က ေန႔တ၀က္နဲ႔ ျပန္လႊတ္ေတာ့ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ခပ္ဖြဲဖြဲ က်စျပဳေနတဲ့ ႏွင္းေတြေအာက္ အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ ဘူတာ႐ံုကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပါးပါးလ်လ် က်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြကို က်မတို႔တေတြ အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနၾကေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းအတြက္ ဒါက ပထမဆံုး ႏွင္းေတြမဟုတ္လား။ ရထားစီးေနရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အျဖဴေရာင္ေတြ ခပ္သိပ္သိပ္ တစတစ ၿပိဳက်လာတယ္။ က်မေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးဆီ ေရာက္ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ႏွင္းေတြ ဖံုးေနၿပီ။



အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ ဘတ္စ္ကားတဆင့္ စီးရေသးတယ္။ ႏွင္းေရာ ျမဴပါဆိုင္းေနလို႔ တေလာကလံုး မႈန္မႈိင္းေနတာပဲ။ ဘတ္စ္ကားႀကီး စီးေနရင္း မၾကာေသးခင္က ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကိုု သတိရမိတယ္။ Afternoon in February တဲ့။

The snow recommences;
The buried fences
Mark no longer
The road o'er the plain;

ေရးသူက အေမရိကန္ ကဗ်ာစာဆိုရွင္ Henry Wadsworth Longfellow (1807 – 1882) ပါ။ အင္တာနက္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြ ရွာဖတ္ရင္း အဲဒီကဗ်ာေလးကို သြားေတြ႔လို႔ သေဘာက်တာနဲ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ရဲ႕ နံရံေပၚမွာ တင္လိုက္ေတာ့ အကိုႀကီး ဦးဟယ္ရီက ကြန္မန္႔ထဲမွာ “ဘာသာေလးပါ ျပန္ေပးေလ” လို႔ လာေရးသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလး စဖတ္ကတည္းက ျမန္မာလို ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့ေပမဲ့ … မျပန္၀ံ့လို႔ အသာေလး ၿငိမ္ေနခဲ့တယ္။ (ကဗ်ာအစအဆံုး ဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ရွိပါတယ္။)

ဘတ္စ္ကားက နာရီ၀က္ေလာက္ စီးရတာမို႔ အဲဒီကဗ်ာေလးကို ဖုန္းေလးထဲကေန ျပန္ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲကေန တိတ္တဆိတ္ ဘာသာျပန္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မက ဘာသာမျပန္တတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ ညံ့တာက တေၾကာင္း၊ ဘာသာျပန္လိုက္ရင္ မူရင္းေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ဆိုလိုရင္းေတြ ပ်က္သြားမွာ စိုးတာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကိုေတာ့ ဆိုလိုရင္း ပ်က္ကာမွ ပ်က္ေရာ မေတာက္တေခါက္ေတာ့ ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ေသာက္ၿပီး ဟင္းခ်က္တယ္။ ေနာက္တေန႔ (တနဂၤေႏြေန႔) မွာ ဦးရီးေတာ္က ဘာမင္ဂန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းဟင္းသြားပို႔မယ္လို႔ ေျပာထားလို႔ တခ်ဳိ႕ဟင္းေတြ ေသာၾကာေန႔ကတည္းက ႀကိဳတင္ခ်က္ထားေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ခ်က္ခ်င္ေသးတဲ့ ဟင္း ႏွစ္ခြက္ကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေအာင္ စေနညေနခင္းမွ ခ်က္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္တာက သီးစံုပဲကုလားဟင္းနဲ႔ ႐ံုးပတီသီး အခ်ဳိႏွပ္ ဆိုေတာ့ အိမ္ထဲမွာခ်က္ရင္ အနံ႔ေတြ လႈိင္ေနမွာ စိုးတာနဲ႔ ဂိုေထာင္ထဲမွာ ခ်က္ေတာ့ ေအးလိုက္တာ ခိုက္ခိုက္တုန္။ တံခါးဖြင့္ထားေတာ့ ႏွင္းေတြကလဲ လာလာပက္ေသးတယ္။ ဟင္းခ်က္ရတာလဲ အက်ႌအထပ္ထပ္၀တ္၊ လည္ရွည္ဖိနပ္စီး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ခ်က္ရတာပါ။ အဲဒီလို ခ်က္ထားတဲ့ ဆြမ္းဟင္းေတြကို ဆရာေတာ္ေတြ ႏွစ္သက္စြာ ဘုဥ္းေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်မ္းခံရက်ဳိး နပ္တာပါပဲ။


ေရခဲမုန္႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်မအိမ္ေနာက္ေဘးက ပန္းစိုက္တဲ့အိုးမွာ တင္ေနတဲ့ႏွင္းေတြပါ။ ဒီဘက္ပံုက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြက္ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာမ်ား

ဟင္းခ်က္လို႔ၿပီးေတာ့ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္သြားၿပီ။ ထမင္းျပင္ၿပီး တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ညစာစား၊ ခဏနား ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ေရာက္မွ ကဗ်ာေလးဆီ စိတ္က ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

The day is ending,
The night is descending;
The marsh is frozen,
The river dead.
***
ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာျပန္တယ္လို႔ ဆိုရေအာင္လဲ အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္နားလည္သလိုသာ ေရးလိုက္မိတာပါပဲ။ မူရင္းကဗ်ာ အရသာပ်က္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ဘာသာျပန္သူ က်မကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါေတာ့ … ။

ေဖေဖာ္၀ါရီ မြန္းလြဲခ်ိန္

တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္
ေန႔တာလြင့္ေႂကြ
ညဥ့္ဦးေျခခ်
အေမွာင္က်ဆဲ
ေအးခဲစိမ့္ေျမ
အို … ျမစ္ေသ … ။

တိမ္လႊာလြင့္ပါး
ျပာမႈန္မ်ားသြင္
ထိုေကာင္းကင္၌
ေန၀င္ဆည္းဆာ
အာကာျပင္ထက္
မွိန္ၿပိဳးျပက္ … ။

ျဖဴစင္လြႏွင္း
က်ဆင္းတဖန္
၀င္းျခံစည္း႐ိုး
ျခံဳလႊမ္းမိုးလ်က္
လမ္းမထက္မွာ
ႏွင္းေမြ႔ယာ … ။

ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္
ေၾကာက္ဖြယ္ပံုရိပ္
တိုးတိတ္ျဖတ္သြား
မသာ ရထား … ။

ေခါင္းေလာင္းသံျမည္
အေ၀းဆီမွ
မရဏမင္း
ေခၚေဆာင္ခ်ဥ္းသို႔
ရင္တြင္းညွဳိးငယ္
အဘယ္နတ္ဆိုး
ေခါင္းေလာင္းထိုး … ။

ေျခရာခ်န္ထား
အရိပ္မ်ားစြာ
ေ၀းကြာပ်က္သုဥ္း
ႏွလံုးပူေဆြး
အခ်က္ေပးေန
ေသမင္းတမန္
ေခါင္းေလာင္းသံ … ။
***
၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၂
၂၁း၄၃ နာရီ



ေနာက္တေန႔ အလုပ္သြားေတာ့ အလုပ္နားက ေရကန္ႀကီးတခုလံုး ေရခဲေနတယ္။ ခါတိုင္း စိမ္းလန္းေနတဲ့ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ႏွင္းေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴေဖြးလို႔။ စာဆို Henry က သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ The river dead လို႔ ေရးခဲ့တယ္။ ခုျမင္ရတာေတာ့ The lake dead ေပါ့။ ၾကည့္ေလ … ေရကန္ႀကီး ထဲမွာ အျမဲတမ္း လႈပ္ရွား လြန္႔လူးေနတတ္တဲ့ လႈိင္းကေလးေတြေတာင္ မလႈပ္မယွက္ တိတ္တဆိတ္ ေအးခဲလို႔ … ။ ေဖေဖာ္၀ါရီ မြန္းလြဲခ်ိန္ရဲ႕ ရာသီဆိုးက က်မကို တကယ္ပဲ ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
၂၃း၀၀ နာရီ

21 comments:

ညီလင္းသစ္ said...

မႈန္မိႈင္းမႈိင္း ေဖေဖာ္ဝါရီ ႐ွဳခင္းနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ မြန္းလြဲခ်ိန္ ကဗ်ာေလးက တကယ့္ကို ကြက္တိပါပဲ မေမေရ..၊ မူရင္း ကဗ်ာကို မဖတ္ဖူးေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ျပန္လာၿပီး ေပးထားတဲ့ လင့္ခ္မွာ သြားဖတ္ဦးမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေမရဲ႕ ဘာသာျပန္ကိုပဲ ခံစား ၾကည့္သြားတယ္၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္ရတာေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားတာ မ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မေမရဲဲ႕ ဘာသာျပန္ (ပဲဆိုဆို) တဆင့္ခံ ခံစားမႈ မွာေတာ့ စီးဆင္းမႈ တစ္ခု ေတြ႔ရပါတယ္၊

ႏွင္းမႈန္ေတြ တအိအိ က်ဆင္းလာတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ေန႔လယ္ခင္း တစ္ခုက ေပးႏိုင္တဲ့ ေျခာက္ျခားမႈ၊ ဖိစီးမႈ၊ အထီးက်န္မႈ၊ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္မႈ၊ မေရရာမႈ.. ဒါေတြ အားလံုးကို ခံစားရတယ္၊ စကားမစပ္ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ ကိုယ့္ကို မထီမဲ့ျမင္ လုပ္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကား တစ္စင္းရဲ႕ ေနာက္ၿမီးကို ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ရတဲ့ မခ်ိတင္ကဲ ခံစားမႈကို က်ေနာ္လည္း ခံစားဖူးလို႔ အျပည့္အဝ နားလည္လို႔ ရပါေၾကာင္း...။ း)

mstint said...

ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးက်ေနတဲ့ပံုေလးေတြ ႏွင္းထုႀကီး
ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ပံုေလးေတြျမင္ရေတာ့ အလည္သေဘာ
သြားခ်င္သား။ မေမတို႔လိုအလုပ္သြားအလုပ္ျပန္
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ေနရသူေတြအဘို႔ေတာ့
တာရွည္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါ့မလားမသိဘူးေနာ္ း)
ဘာသာျပန္ကဗ်ာေလးဖတ္သြားတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

မဒမ္ကိုး said...

မမေမေရ ဒီမွာလဲ ဘတ္စ္ကားသမားေတြအဲလိုဘဲ တခ်ိဳ႕ကစိတ္ရွည္တယ္ေစာင္႕ေခၚတယ္ တခ်ို႕က ျမင္ရက္နဲ႕မေစာင္႕ဘူး ..
အဲလိုႏွင္းေတြနဲ႕ရာသီဥတုမ်ိဴးအခြင္႕ၾကံဳရင္တခါေလာက္ေတာ႕ေရာက္ဖူးခ်င္ေသးပါရဲ႕ မမေမရယ္ ...

စာေရးအရမ္းအေကာင္းလို႕ ကိုယ္တိုင္ေတာင္စီးေမ်ာသြားတယ္

ခ်စ္တဲ႕

မဒိုးကန္

San San Htun said...

ကဗ်ာေလးက တကယ္ေကာင္းတယ္ မမေမေရ..အဲဒီလို ၄လံုးစပ္ကဗ်ာေလးေတြကို သိပ္ၾကိ ုက္တယ္..

ေန၀သန္ said...

ေသမင္းတမံေခါင္းေလာင္းသံတဲ့လား.. အဲဒီဟာနဲ႕ ေဖေဖာ္၀ါရီျမင္ကြင္းေလးကို တြဲၾကည့္တဲ့အခါ တစ္မ်ဳိးေလး ခံစားလိုက္ရတယ္...

ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္

ျမေသြးနီ said...

ကဗ်ာေလးဖတ္ရင္း စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ ႏွင္းေတြတအိအိက်လာတယ္..။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

နွင္းေဖြးေဖြးေဖေဖာ္ဝါရီလေလးက ခ်စ္စရာ ကဗ်ာေလးနဲ႕ လိုက္ဖက္လွပါဘိ မမေရ...။

seesein said...

ၾကီးေမ ေရ ခံစားသြားပါတယ္

မ်ားမ်ားေရးေပးဖို႕ေတာင္းဆိုပါတယ္......
အရသာကေတာ့ အလြန္ေကာင္းတယ္ဗိ်ဳ႕.....



ခင္မင္လွ်က္
seesein

Maung Myo said...

ႏွင္းလမ္း ေလးက ျဖဴလြလြ

Harry said...

Henry Wadsworth ရဲ႕ မူရင္းထက္ေတာင္ ပိုႀကိဳက္ေသး ...
ဒါနဲ႕မ်ား မျပန္တတ္ဘူးတဲ့ ... ဟြန္း

sosegado said...

ၾကံဳဘူးပါတယ္၊ ဒီလုိပဲ ေနာက္တကား ေစာင့္ရတာေပါ့၊
ကဗ်ာေလး ဘာသာျပန္လုိက္တာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

မေမေရ
ေနေကာင္းက်န္းမာရွိပါစ
မေမအလုပ္သြားခ်ိန္က မီးေတြေတာင္ မမွိတ္ေသးဘူး .. အေစာၾကီးဘဲေနာ္.. ေအးကေအး ၊ ေစာကလဲ အေစာၾကီးသြားရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မေမဘာသာျပန္ထားတဲ႕ ကဗ်ာေလးဟာ
ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ ႏွင္းေတြနဲ႕လိုက္ဖက္လိုက္တာ..
ျပီးေတာ႔လည္း သိပ္ေကာင္းတဲ႕ ကဗ်ာေလးဘဲ..
အႏွစ္သာရအျပည္႔ရွိတယ္
သေဘာက်လို႔ ကူးထားလိုက္တယ္ မေမေရ
ႏွင္းပြင္႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည္႔ခ်င္သားရယ္။

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ႏွင္းေလးေတြက တေဖြးေဖြးနဲ႕..
မေမကဗ်ာေလးကလည္း ဖတ္လို႔ေကာင္းမွေကာင္း..
စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္တာ.. သိပ္လွတဲ့ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ..

ေမာင္သီဟ said...

ကဗ်ာလွလွေလးကုိ ဘာသာျပန္ေပးတာေက်းဇူးပါဗ်ာ

ေမာင္သီဟ said...

ကဗ်ာလွလွေလးကုိ ဘာသာျပန္ေပးတာေက်းဇူးပါဗ်ာ

ေမဓာ၀ီ said...

က်မရဲ႕ မေတာက္တေခါက္ ကဗ်ာေလးကို အားေပးၾကတာ ေက်းဇူးအထူးပါပဲရွင္။ မူရင္းအျပည့္အစံုကို ဒီမွာပဲ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါမယ္။ လင့္ခ္ကို သြားဖတ္ေနရမွာစိုးလို႔ပါ။

"Afternoon in February"

The day is ending,
The night is descending;
The marsh is frozen,
The river dead.

Through clouds like ashes
The red sun flashes
On village windows
That glimmer red.

The snow recommences;
The buried fences
Mark no longer
The road o'er the plain;

While through the meadows,
Like fearful shadows,
Slowly passes
A funeral train.

The bell is pealing,
And every feeling
Within me responds
To the dismal knell;

Shadows are trailing,
My heart is bewailing
And tolling within
Like a funeral bell.

(Henry Wadsworth Longfellow)

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

စႏိုးေတြလည္း လွတယ္။
ခ်က္ထားတဲ႔ ဟင္းလ်ာေတြလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ မေမ း)

ဟန္ၾကည္ said...

ရွစ္ခြင္တိုင္း
မႈန္မႈိင္းလို႔ ေ၀ကာသီ
ေမဓာ၀ီ အိပ္ပုပ္ႀကီးလို႔
ကားေနာက္က်သည္...

လရာသီ
ျပာေ၀သီ ႏွင္းရည္ေသြး...

ဂိုေထာင္တြင္းမွာလ
ခ်က္ရင္းသာ အသာေကြးခ်င္မင့္
ေက်းဇူးရွင္ ဒီဘႀကီးကိုလ
ခ်က္ၿပီးရင္ အတြင္ဖားရမယ္
အားေပါင္ကြဲ႕ေလး...


အိမ္ရွင္မ ျပန္ေရာက္လာၿပီမို႔ ဘေလာ့ဂင္းႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းဆိုးပါးလိုက္ပါရဲ႕ဗ်ား...

seesein said...

မသာ ရထား ဆိုေတာ့ လန္႕သြားတာဘဲ
နိဗၺာန္ယဥ္ဆိုေတာ့ ေသရမွာေတာင္ မေၾကာက္ေတာ့သလိုေပါ့ေနာ
တိုးတိတ္ျဖတ္သြား မသာ ရထား....
ေသမင္းတမန္ ေခါင္းေလာင္းသံကေတာ့ အျမဲတမ္း ကပ္ထိုးေနပါတယ္.....
ၾကီးေမေရ ေနာက္ဆို ဒီထက္ပိုျပီး မ်ားမ်ား ဘာသာျပန္ႏိုင္ပါေစ....

ခင္မင္တဲ့
seesein

ေမဓာ၀ီ said...

မေလးေရ ... ႏွင္းေတြက လွေပမဲ့ ေအးတယ္။
ဟင္းေတြကလဲ စိတ္၀င္စားစရာေပမဲ့ ခ်က္ရတာ အင္း .. ေအးတာပဲ :))

ဦးဟန္ၾကည္ ကဗ်ာေလးက ေကာင္းလိုက္တာ။ ရယ္ရတယ္။ ကဗ်ာကြန္မန္႔အတြက္ ေက်းဇူးပါ ဦးဟန္ၾကည္ေရ ... ။ အိမ္ရွင္မ ျပန္လာျပီဆိုေတာ့ ပို႔စ္အသစ္ေတြ ဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့။

အရီးေလးစည္းစိမ္ ... အစတုန္းက funeral train ကို နိဗၺာန္ယာဥ္လို႔ ျပန္မလို႔ဘဲ။
"တိုးတိတ္ေမာင္းႏွင္
နိဗၺာန္ယာဥ္္"
.... ဆိုၿပီး စဥ္းစားထားေသးတာ။
ဒါေပမဲ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေပ်ာ့ေနမလားလို႔။ မသာရထားလို႔ပဲ တိုက္႐ိုက္ျပန္လိုက္တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းပဲေပါ့။

blackroze said...

ကဗ်ာလာဖတ္ရင္းနဲ႕ခ်မ္းလိုက္တာ
အမရယ္..