Wednesday, January 11, 2012

ေၾကကြဲ မွတ္တမ္း


ဆူးမဲ့တဲ့ပန္းေပမို႔ ...
မခူးနဲ႔စမ္းေလလို႔ ဆိုပါလ်က္
သူ ... လက္ကမ္းလာခဲ့တယ္။

အျငင္းခက္လို႔လား
မျငင္းရက္လို႔လား
အတားအဆီးမ်ားၾကားက
တအားနီးသြားခဲ့ျပန္တယ္။

မခ်စ္သင့္ေလသလား
အျပစ္သင့္ေလမလား
အထပ္ထပ္ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့
ႏွလံုးသားကို အလိုလိုက္
ကိုယ္ ... မိုက္ခဲ့မိေလတယ္။

ျငိတြယ္တဲ့ သံေယာဇဥ္
ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာတရား
တန္ဖိုးထားရင္း ဆုပန္
သံသရာမွာ … အဖန္ဖန္ အခါခါ
ျပန္သာဆံုရပါေစသား ...
ျပည့္လို ျပည့္ျငားနဲ႔ ... ။

ဒါေပမဲ့ ... တေန႔
အဲဒီတေန႔မွာ
ေႏြေလလဲ မသရမ္း
ေလေျပလဲ မျဖန္းဘဲ
ေ၀ေနတဲ့ ပန္းေလးကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္ေျခြခ်
ေျမခ ... ေႂကြက်လို႔
ေၾကမြခဲ့ရပါေလေရာ ... ။

သူပါပဲ ...
ပန္းကို လွမ္းခဲ့တယ္ ...
ပန္းကို ကမ္းခဲ့တယ္ ...
ပန္းကို နမ္းခဲ့တယ္ ...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ
ပန္းကေလးဟာ
ႏြမ္းသြားခဲ့ေလတယ္။

နာၾကင္ေနတဲ့ အသည္း
စိုရႊဲေနတဲ့ မ်က္ရည္
ဒဏ္ရာမ်ားရဲ႕ သက္ေသအျဖစ္
မွတ္တမ္းတင္ ကမၺည္းထိုး
အညွဳိးေတြနဲ႔ နာၾကည္း
အပူမီးေတြ တညီးညီးနဲ႔ … ။

ေၾသာ္ ...
ဇာတ္လမ္းလဲ ျပတ္မွေတာ့
မွတ္တမ္းလဲ ရပ္ခဲ့ရၿပီေပါ့ ...
ဖတ္မရေတာ့တဲ့့ အလြမ္းမွတ္တမ္း
ဒီမွာပဲ တခန္းရပ္
အဆံုးသတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ... ။

ေမဓာ၀ီ
၅၊ ၅၊ ၂၀၁၁
၂၀း၁၈ နာရီ

မႏွစ္က ဘေလာ့တခုရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ မုဒ္ေပ်ာက္ေနလို႔ စာအသစ္ မေရးႏိုင္တုန္း ဒီကဗ်ာေလးပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။

14 comments:

ညီလင္းသစ္ said...

ေခါင္းစဥ္ကို ေတြ႔ေတာ့ ဘယ္သူ႔နာေရး သတင္းမ်ားလဲ လို႔ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လာဖတ္ရတာ မေမရ..၊ အခုတေလာ လူက ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္...၊ း)

ဒီလိုနဲ႔ ေႂကြခဲ့ ရတဲ့ ပန္းကေလးေတြလည္း မ်ားခဲ့ၿပီေနာ္...၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္္ အခုဖတ္ေနတဲ့ ဆရာမဂ်ဴး စာအုပ္ထဲမွာ ပုဒ္မ ၄၁၇ နဲ႔ အႀကံဳးဝင္တဲ့ အမႈေတြ မ်ားလွတဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားေသးတယ္၊ စကားမစပ္ မုဒ္ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း အထားမွားၿပီး ေပ်ာက္တဲ့အရာ မဟုတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့၊ ဘယ္ေနရာမွာ ျပန္ေတြ႔မလဲလို႔ ေျပာရခက္သားဗ်...ေနာ။ း)

ေမဓာ၀ီ said...

ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ လန္႕သြားတာ ေဆာရီးပါ ကိုညီလင္းေရ။
ပုဒ္မ ၄၁၇ က ဘာပါလိမ့္လို႔ ရွာၾကည့္ေတာ့ ... အေတာ္ေနာက္တဲ့ ကိုညီလင္းပဲ။ :))
တင္စရာမရွိလို႔ ရွာၾကံ တင္လိုက္တာပါရွင္ အမ်ားႀကီး မေတြးနဲ႔ေနာ္။

ေလာေလာဆယ္ မုဒ္ကေတာ့ တကယ္ေပ်ာက္ေနတာ အမွန္ပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္းေလး စာေရးခ်င္ပါတယ္ဆိုမွေလ။ ေက်ာင္းဖြင့္မွ ျပန္ေတြ႔ရင္ ဒုကၡ :)

Harry said...

အသစ္ေရး ... ဘာလို႕ အေဟာင္းေတြ ေလွ်ာက္တင္ေနရတာလဲ ... အဲလို လူလည္လုပ္ရဝူးေလ ... ေိခိ

sosegado said...

အရမ္းထိတဲ့ ကဗ်ာေလးပါပဲ၊
မေၾကြတဲ့ ပန္းဆုိတာ ရွိတယ္တဲ့

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

အေဟာင္းဆုိေပမယ့္ မဖတ္ကေသးဘူး။ ခုမွပဲ ဖတ္လုိက္ရတယ္။

မဒမ္ကိုး said...

ဆားခ်က္တယ္ဆိုေပမယ္႕ အေဟာင္းေလးကလဲေကာင္းေနတာပါဘဲမမေရ း)

ခ်စ္တဲ႕

မဒိုးကန္

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဖတ္ဖူးေသးဘူး...၊သိပ္လွတဲ့ကဗ်ာေလးပဲဗ်.....။

zp said...

အျငင္းခက္လို႔လား
မျငင္းရက္လို႔လား
အတားအဆီးမ်ားၾကားက
တအားနီးသြားခဲ့ျပန္တယ္။

ဒီစာသားေလး သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ေက်းဇူး

ဟန္ၾကည္ said...

ေမဓာ၀ီ ခင္ႏွမ
အၾကင္ရခက္တယ္
ခင္ႏွမ မ်က္ႏွာငယ္ေအာင္
အကြက္လည္ သူစိမ္း။

ဒီဇင္ဘာ
ရင္ခြင္မွာ ပူေလာင္ေ၀ွ႔ျပန္ေတာ့
မၾကင္နာ သူေရွာင္ေမ့သူကို
ျငင္ညဳိကာ မုန္းရန္ခက္ပါလို႔
တစ္သက္စာ ကဗ်ာေရးေပမယ့္
ကြာေ၀းသူ ငယ္ခ်စ္ဦးအတြက္
လမ္းခက္မဲ့ကိန္း။


ကဗ်ာေဟာင္းကို ျပန္တင္တယ္ဆိုေတာ့ အနာေဟာင္းေလးမ်ား ျပန္ထလာတယ္ထင္ပါ့ ;P

မအိမ္သူ said...

ကဗ်ာေလးက ခ်စ္စရာေလး မေမ... အေဟာင္းေပမယ့္ ဖတ္လို႔ေကာင္းဖို႔ အဓိကမဟုတ္လား။

lwannaung said...

အေဟာင္းလည္းေကာင္းတာပါပဲ အစ္မေရ
လာလာေခ်ာင္းေပမယ့္ ကဗ်ာေတြမတင္တာၾကာ၇င္
အလာက်ဲတတ္လို႕ ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ

lwannaung said...

အေဟာင္းဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာေကာင္းေလးပါပဲအစ္မေရ

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ဒီကဗ်ာေလး မေလး အလြန္ႏွစ္သက္တယ္..

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

အစ္မေရ...
ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္ေနမိတယ္ဗ်
တကယ့္ကဗ်ာ ေကာင္းေလးေတြဘဲေနာ္။

ကဗ်ာ ေလးဖတ္ျပီးေက်နပ္ေန သလို
ဦးဟန္ၾကည့္ ကြန္မန္႔ေၾကာင့္လည္း ျပံဳးရျပန္တယ္ဗ်ာ။