အဟုတ္တကယ္ေလလာၿပီ ... အသုပ္သယ္ ေမဓာ၀ီ

ငယ္ငယ္က လသာ ၂ မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက သူငယ္တန္း မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ေဒၚေက အသုပ္ဆိုတာ နာမည္ႀကီးတယ္။ မုန္႔စားေက်ာင္းလႊတ္ရင္ ေဒၚေက့ဆိုင္မွာ လူေတြကို အံုလို႔။ နည္းနည္းေနာက္က်ရင္ တိုးလို႔ေတာင္ မေပါက္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ေစာင့္ေပဦးေတာ့။ ထမင္းသုပ္၊ ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ ၾကာဆံသုပ္၊ အစံုသုပ္ ... အစရွိသျဖင့္ အသုပ္အမယ္ အေတာ္ေလး စံုပါတယ္။ ေဒၚေကက ဘာသုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တခုတည္းေသာ ဇလံုႀကီးထဲ တိုလီထြာလီေတြ အကုန္ထည့္၊ လက္နဲ႔ အားရပါးရ နယ္ၿပီးသကာလ ဒန္ပန္းကန္ျပား ပိစိေလးထဲထည့္ ေဆးကြာေနတဲ့ ေႂကြရည္သုတ္ ဇြန္းေလးတေခ်ာင္း တပ္ေပးလိုက္တာပဲ။ ငယ္ငယ္က ငတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေနတာခ်ည္းေပါ့။

အိမ္မွာလဲ အဘိုး (အေမ့အေဖ)က အသုပ္ႀကိဳက္ေတာ့ အေမက မၾကာခဏ အသုပ္လုပ္ေကၽြးပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေဒၚေက ... အိမ္မွာေတာ့ ေဒၚေမ ေပါ့။ အေမ့နာမည္က ေမ ပါတာကိုး။ ေဒၚေမ အသုပ္လဲ အိမ္မွာေရာ အမ်ဳိးေတြထဲမွာေရာ အိမ္နီးနားခ်င္း ပတ္၀န္းက်င္မွာပါ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ အေမကလဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အကုန္သုပ္တာပဲ။ အိမ္ေရွ႕က ကသစ္ပင္ႀကီးမွာ ကသစ္ပန္းေတြပြင့္ရင္ေတာင္ ျပဳတ္ၿပီး သုပ္စားၾကေသးတယ္။ ကိုယ့္အေမမို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ အေမဘာသုပ္သုပ္ အကုန္ ေကာင္းပါတယ္။

ဒီေရာက္လာေတာ့ ဦးရီးေတာ္က အသုပ္ႀကိဳက္သတဲ့၊ ကိုယ့္ထက္အရင္ ေရာက္တဲ့ အမက ဦးရီးေတာ္နဲ႔ အတူေနရင္ အသုပ္ေလး ဘာေလး လုပ္ေကၽြးဖို႔ မွာပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မလည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ သုပ္ရေလသတည္း ဆိုပါေတာ့ ... ။ ေန႔တိုင္း ထမင္းစားရင္ အသုပ္တမ်ဳိးပါေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သုပ္ပါတယ္။ လက္ဖက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္၊ ေဆးဘဲဥသုပ္၊ ေခါက္ဆြဲသုပ္ ... အစျပဳလို႔ ဘာမွမရွိရင္ အာလူးျပဳတ္ သုပ္တယ္၊ ၾကက္ဥ ျပဳတ္သုပ္တယ္ ... အဲဒီလုိ သုပ္ရင္းျပဳရင္း က်မလည္း အသုပ္သယ္ဘ၀ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။

ဒါကေတာ့ သုပ္စားျဖစ္တဲ့ အသုပ္ေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အသုပ္ေတြပါ။

ပန္းသီးသုပ္

cooking apple ေတြ လက္ေဆာင္ရလာလို႔ ျခစ္ၿပီး သုပ္ပါတယ္။ ပန္းသီးက ျခစ္ၿပီးနည္းနည္းၾကာရင္ အေရာင္မည္းသြားတတ္လို႔ ဆားကေလးနဲ႔ နယ္ထားရတယ္။ ၾကက္သြန္နီ၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊ ပဲမႈန္႔၊ ငပိ၊ င႐ုတ္သီးဆီေၾကာ္ေလး ထည့္ၿပီး နယ္လိုက္႐ံုပါပဲ။ လြယ္ပါတယ္။ အရသာက သရက္သီးသုပ္လိုပဲ ခ်ဥ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ စားလို႔ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္ေတာင္ ပန္းသီးသုပ္နဲ႔ စားတာ ထမင္း ႏွစ္ပန္းကန္ကုန္တယ္။ (က်မကေတာ့ တပန္းကန္ထဲပါ)

ျမင္းခြါရြက္သုပ္

ဘိလပ္မွာ ျမင္းခြါရြက္ အစစ္ရဖို႔ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ လန္ဒန္မွာေတာ့ ကုလားဆိုင္ေတြမွာ ေရာင္းပါတယ္။ က်မတို႔ေနတဲ့ ေတာကေတာ့ dollar weeds ေတြကို ျမင္းခြါရြက္လုပ္ၿပီး စားေနရတာ။ တေလာက လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့ အကိုေတြ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္လို႔ ျမင္းခြါရြက္အစစ္ကေလး ရလာတာနဲ႔ သုပ္စားျဖစ္တယ္။ ၾကက္သြန္နီ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သံပုရာသီး၊ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔၊ ေျမပဲကေလး မညက္တညက္ေထာင္း၊ ဆီခ်က္ကေလးထည့္ၿပီး သုပ္လိုက္႐ံုပါပဲ။ ျမင္းခြါရြက္က ေဆးဘက္၀င္တယ္ လူနဲ႔တည့္တယ္၊ စားလို႔လဲ ေကာင္းမွေကာင္း။

မုန္လာဥသုပ္

မုန္လာဥျဖဴ တလံုး၀ယ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးေနေတာ့ အကုန္မခ်က္ဘဲ တ၀က္ကို ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္၊ တ၀က္ကို သုပ္စားျဖစ္တယ္။ က်မနဲ႔ ဦးရီးေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ဟင္းတခါခ်က္ရင္ တပတ္ေလာက္ စားယူရတယ္။ ဟင္းတမ်ဳိးထဲ အမ်ားႀကီး မခ်က္ခ်င္ေတာ့ မုန္လာဥတလံုး ဟင္း ၂ ခြက္ရေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့။ မုန္လာဥကိုလည္း ျခစ္ၿပီး သုပ္တာပါပဲ။ ျခစ္ၿပီး အရည္ေတြညႇစ္ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔၊ ဆီခ်က္၊ င႐ုတ္သီးဆီေၾကာ္၊ ပဲမႈန္႔၊ ငံျပာရည္၊ အခ်ဥ္ႀကိဳက္ရင္ သံပုရာသီးေလးညႇစ္ၿပီး သုပ္ပါတယ္။

အသုပ္က ခံတြင္းလိုက္တယ္၊ ထမင္းၿမိန္ေစတယ္။ အသုပ္မႀကိဳက္တဲ့သူရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ ရွားမယ္ ထင္ပါတယ္။ အသုပ္လုပ္စားတိုင္းလဲ ဓာတ္ပံု မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ပန္းသီးသုပ္ကေလး သုပ္စားၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အသုပ္ေရာင္းစားရ ေကာင္းမလား လို႔ပါ။ က်မကလဲ ေမဓာ၀ီဆုိေတာ့ ေဒၚေမ အသုပ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ဖြင့္မယ္ေပါ့ေလ။

ဘေလာ့ဖတ္သူ လာလည္သူမ်ား ေဒၚေမ အသုပ္ကို အားေပးၾကပါအံုး ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံမေပးရပါဘူး။ ဆိုင္ဖြင့္မွပဲ ေတာင္းေတာ့မယ္။ :)

***

ေမဓာ၀ီ

၃၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၀

၁၃း၃၃ နာရီ