Saturday, October 16, 2010

ဇာတ္သိမ္း


ကိုယ့္အလြမ္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး
ကုိယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့တယ္ ... ။

ကံၾကမၼာဆိုတာ
ဒဏ္ရာရသူကိုမွ မ်က္ႏွာသာမေပး
သက္ညွာဖို႔ ေ၀းစြ
ေဖးလည္း မေဖးမခဲ့ပါဘူး။

လရိပ္မွာ ခို၀င္
ၾကယ္စင္ကိုေရတြက္
အအိပ္ခက္လို႔ အိပ္ပ်က္ခဲ့ရ
ညနက္နက္ေတြဟာ
အိပ္မက္မွ မဟုတ္ခဲ့တာ။

အဲဒီတုန္းက …
ၾကည္ႏူးခဲ့တယ္ … ရည္စူးခဲ့တယ္ …
သေဘာခ်င္းထပ္ … မေနာခ်င္းဟပ္ခဲ့ၾကတယ္ …
စကားေတြႂကြယ္ … တရားေတြဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္ …။

ဒီလိုနဲ႔ …
ႏွလံုးသားကို ဆစ္ထု
သမုဒယ သံေယာဇဥ္
တပင္ၿပီး တပင္ ပတ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၾကတယ္ … ။

တကယ္တမ္းက …
ဆက္စပ္ခြင့္မရ ဘ၀ႏွစ္ခုဆိုတာ
ႏွစ္ဦးသားသိသိနဲ႔ ဆူးမ်ားၿငိတြယ္ခဲ့မိတယ္ … ။

စူးတဲ့ ဆူးကို ဆူးနဲ႔ထြင္ရင္း
ရင္ခြင္ တခုလံုးလည္း ေၾကမြ
ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဒဏ္ရာရေတာ့
ခံသာပါ့မလားကြယ္။

နားလည္ပါေလ …
ေရွာင္မရတဲ့ အျပစ္ေတြ ျပဳရင္း
ေနာင္တနဲ႔ မညစ္ေပေစခ်င္ေတာ့လို႔ပါ
ဒါဟာ … အခ်စ္ ေန၀င္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး …။

အခုဘ၀မွာ …
သမုဒယတဏွာကို ပယ္သတ္ဖို႔
ျဖတ္ရခက္္တဲ့ ႏြယ္လဲ မတြယ္ခ်င္ …
ႏုတ္ရခက္တဲ့ႏြံလည္း မကၽြံခ်င္ေတာ့ပါ …။

ဒါေၾကာင့္ …
အမုန္းတရားမွန္သမွ် ေ၀းကြာၿငိမ္းေစဖို႔
ႏွလံုးသားဆႏၵကို ေဘးခြါတိမ္းလို႔
ကိုယ့္ဇာတ္ ကိုယ္သာ သိမ္းလိုက္ပါတယ္။
.... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... ....
ကိုယ့္အလြမ္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး
ကိုယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့မိ ...
ကိုယ္သာလွ်င္ အျပစ္ရွိပါေစကြယ္ ... ။

***

ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၁း၀၀ နာရီ

15 comments:

Unknown said...

ကဗ်ာဖတ္ရင္းးးးးး အတိတ္ကို လြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ....

Anonymous said...

ၾကီးေမေရ ကဗ်ာေလး ခံစားသြားပါေၾကာင္း
အခ်စ္ေန၀င္သြားလဲ အခ်စ္အာရံုက လာအံုးမွာဘဲေလေနာ ၾကီးေမ
ကိုယ့္မီးကိုယ္ေမြးျပီး ကိုယ္ထမင္းကိုယ္ခ်က္စားတာဘဲသိပါတယ္ အျပစ္ရွိမရွိေတာ့ သိဘူးရယ္ ေျပာစရာဆိုေလး
၀တာေလးတစ္ခုပါ
၀မ္းေရးေၾကာင့္ လြမ္းေရးခက္ေနတာ ၾကာျပီၾကီးေမေရ
ခင္တဲ့
seesein

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အလြမ္းဇာတ္...
အၾကမ္းဇာတ္..
အမွန္းဇာတ္ေတြကုိ
တစ္ခန္းရပ္ပစ္လုိက္ေတာ့မွာလား။

ဇာတ္အစ
ဇာတ္အလယ္
ဇာတ္အသိမ္း
ခပ္စိမ္းစိမ္းႀကီးဆုိေတာ့လဲ
ခပ္ရွိန္းရွိန္းႀကီးျဖစ္မေနဘူးလား။

ေမဓာေရ..
ေ၀ဒနာေတြက
ေသရာပါမသြားပါဘူး
ေစလုိရာေစေတာ့ဆုိၿပီး
ေျဖဆည္ရာ ေအးအရိပ္မွာ
ေခၽြးသိပ္ေျဖပါေလေတာ့။

က်ေနာ္ကေတာ့..

တစ္ေရးအိပ္လုိက္ဦးမယ္။ း))

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

Anonymous said...

လြမ္းစရာေလး အမ။ ဒီဘ၀မဆုံႏုိင္ရင္ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ ဆုံႏုိင္ၾကပါေစ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

မေမ
ကိုယ္႔မီးကိုယ္ေမြးမိတဲ႕ အျဖစ္ေတြေၾကာင္႕ဘဲ
ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတဲ႕ အျဖစ္ေတြ ရွိေနခဲ႕တယ္...
အေလာင္မခံခ်င္ေပမဲ႕ မီးကို ေမြးခဲ႕မိတာကိုး
မေမေျပာသလို ကိုယ္႔အျပစ္နဲ႕ ကိုယ္ဘဲေပါ႕။

SHWE ZIN U said...

မေမဓါ ေရ

ဇာတ္သိမ္း ဆိုေတာ႔ အဲ ငါလည္း အစ မဖတ္လိုက္ရပါလား ဆိုၿပီး အျမန္ေျပးလာဖတ္တယ္ ကဗ်ာေလး က လွလိုက္တာ သိပ္ေတာ္တာဘဲ မေမ က

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ကိုယ္ေမႊးခဲ့တာ မီး ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့လည္း ဇာတ္သိမ္းရမွာေပါ့။ ဘဝဆိုတာ ရည္ရြယ္သလိုမွ မျဖစ္တာေလ။

ညိမ္းႏိုင္ said...

မေမ...တည့္တည့္ ျကီးကိုမွန္ပါတယ္ခင္ဗ်

Harry said...

ကၽြံေနရင္ ႏႈတ္ရခက္မယ္ စူးဝင္တဲ့ျမား ...
ႏံြေပရင္ လႈပ္ရခက္မယ္ ကူးခ်င္တဲ့ငါး ...
(ကိုေနဝင္း - မကူးနဲ႔ငါး)

ကုိေအာင္ said...

လွပျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိး
ပဲ ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုယ့္ထင္း ကိုယ္ရွာ
ကိုယ့္ဖိုခေနာက္ ကိုယ္ဖန္တီး
ကိုယ့္မီးကိုယ္ ေမႊးခဲ့မိ...
ကိုယ္သာလွ်င္ ထမင္းခ်က္မိပါတယ္ကြယ္...။

ျမတ္ႏိုး said...

ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာစား
ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္
ကိုယ့္သေဘာ ကိုယ္ေဆာင္
ကိုယ့္သာလ်ွင္ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့ပဲ့ကိုင္ပါပဲကြယ္...

sosegado said...

ႏွလုံးသားဆႏၵကုိ ပစ္ၿပီးဇာတ္သိမ္းတုိင္း
အပစ္ရွိတယ္လုိ႔ မယူဆသင့္ဘူး
ဇာတ္သိမ္းသြားၿပီလုိ႔လည္း မယူဆသင့္ဘူး
ဆက္ရန္ရွိဦးမွာပဲ အသက္ရွင္ေနသေရြ႔။

pandora said...

မီးဆိုတာ အလင္းေရာင္
မီးဆိုတာ စြမ္းအင္
မီးဆိုတာ အပူ

ေလာင္စာရွိလို႕ ေတာက္ေလာင္တတ္တာ သဘာ၀မဟုတ္လား။

ကၽြမ္းေလာင္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့ေပမယ့္လည္း စြမ္းအင္ေတြေပး အလင္းေရာင္ထြန္းညိွခဲ့တဲ့ ေတာက္ပခဲ့ခ်ိန္ကို ေအးခ်မ္းစြာ သတိရေနႏိုင္ပါေသးတယ္။

ေမာင္မ်ိဳး said...

ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပသနာတစ္ခုရဲ့ ဇစ္ျမစ္ကိုေတြးၾကည့္လိုက္တုိင္း ကိုယ့္မွာသာ အျပစ္ရွိတာပါပဲေလ ။