ခုတေလာ က်မ လံုး၀ မအားပါဘူး။ အရင္က မအားဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဘေလာ့တကာလည္ၿပီး စာဖတ္ ကြန္မန္႔ေရး လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ခု မအားတာကေတာ့ ကြန္မန္႔ေရးဖို႔ေ၀းစြ ဘေလာ့လည္ေတာင္ မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ (က်မရဲ႕ ပ်က္ကြက္မႈေတြအတြက္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါ။) မအားဘူးသာဆိုတယ္၊ ဘာလုပ္ေနသလဲ ေမးရင္ ဟုတၱိပတၱိလည္း ေျပာျပစရာက မရွိဘူး။ အျပင္အလုပ္လည္း လုပ္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းစာနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ေ၀ယ်ာ၀စၥနဲ႔ကိုယ္ မအားဘူးလို႔ ဆိုရင္ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာၾကေလမလား၊ ျပစ္တင္ ကဲ့ရဲ႕ၾကေလမလား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ … က်မ တကယ္ မအားပါဘူး။
အဲဒီလို လူလည္း မအား၊ စိတ္လည္း မအားတာ တခုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေထြလီကာလီ ေတြးဖို႔အခ်ိန္မရွိ၊ ေငးဖို႔အခ်ိန္မရွိ၊ ေဆြးဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ အတင္းေျပာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိ၊ သတင္းေႏွာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိ၊ အဖ်င္းေသာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိဘူး။ (ျပိန္ဖ်င္းစကားေတြနဲ႔ ရယ္ေမာ ေသာသြမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိတာကို ဆိုလိုတာပါ၊ ၾကံဳလို႔ နေဘထပ္ၾကည့္လိုက္တာ။) မေန႔ညက အြန္လိုင္းမွာ ညီမေလးတေယာက္နဲ႔ ဆံုေတာ့ သတင္းေလး ပလင္းေလး လာမွ်တယ္၊ အမ သိလား ... တဲ့ ေမးေသးတယ္။ ဟင့္အင္း ... က်မ မသိဘူး။ အဟုတ္။ ဘာမွကို မသိတာ။
***
ဒီေန႔ေတာ့ ရာသီဥတုေလးက သာသာယာယာရွိေနတာနဲ႔ ေစ်းသြားဖို႔ ၾကံစည္ပါတယ္။ မနက္ခင္းမွာ ေခါင္းအံုးစြပ္နဲ႔ အ၀တ္ေဟာင္းေတြကို ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ၿပီး အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀းက (မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့) Tesco ကို စားေသာက္စရာ ၀ယ္ဖို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုးလြယ္ၿပီး သြားပါတယ္။ က်မေနတဲ့ ၿမိဳ႕က ေသးေသးေလးေပမဲ့ ဒီတက္စ္ကိုက သိပ္မေသးလွပါဘူး။ အေျခခံအားျဖင့္ လိုခ်င္တာ အကုန္ရႏိုင္ေတာ့ ၾကည့္ေလရာရာမွာ ၀ယ္ခ်င္စရာေတြက တပံုတပင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟိုဒီ ေငးမေနအားဘူး၊ လိုအပ္တဲ့ စားေသာက္စရာ ေပါင္မုန္႔၊ ႏြားႏို႔၊ ၾကက္ဥ၊ လိေမၼာ္သီးနဲ႔ အသားေလး ငါးေလး၊ အသီးအရြက္ေလးေတြကို အျမန္အဆန္ပဲ ၀ယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
ကိုယ္တိုင္အိတ္ထဲထည့္ ကိုယ္တိုင္ပိုက္ဆံရွင္း ျဖတ္ပိုင္းယူတဲ့ စနစ္ကို ေရြးတာေၾကာင့္ ေငြရွင္းေကာင္တာမွာ တန္းစီေစာင့္ဖို႔ မလိုဘူး။ အဲဒီစနစ္က ျမန္တယ္၊ မွန္တယ္၊ ၀န္ထမ္းအင္အားလည္း ေခၽြတာရာ ေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တဘက္ကၾကည့္ရင္ လူအင္အား ေခၽြတာေတာ့ လူေတြမလိုဘူး၊ မလိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့ေရာ၊ ေလွ်ာ့ေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ မ်ားေရာ၊ မ်ားေတာ့ .... အင္း ... မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ စဥ္းစားရင္ မဆံုးေတာ့ဘူး။ အေတြးကို ခဏရပ္၊ အျပင္ျပန္အထြက္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးက ခဲေရာင္ေျပာင္းေနျပီ။ မနက္ေစာေစာက ျမင္ရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္က တိမ္ႀကိဳ တိမ္ၾကားေရာက္သြားလား မသိဘူး။ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တက္စ္ကိုက ထြက္ျပီး ေျခလွမ္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လွမ္းအျပီးမွာ မိုးစက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္က်လာတယ္။ ဒီလိုပဲ ဒီႏိုင္ငံက မိုးက အစိုးမရဘူး။ မိုးတြင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အကုန္လံုး အစိုးမရဘူး။ ခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီႏိုင္ငံတြင္ပဲလား ... ဘယ္ဟုတ္မလဲ ... ဘယ္ႏိုင္ငံမဆို ထူးမျခားနား၊ ထူးမျခားနားတဲ့အျပင္ သူ႔ထက္ကဲ ေရႊျပည္စိုးနဲ႔ ညီပုေလးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အေၾကာင္းသိမို႔ အိတ္ထဲမွာ ထီးထည့္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ထီးက ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ ဟိုးေအာက္ထဲ ေရာက္ေနျပီ၊ အေပၚမွာ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားေတာ့ ထီးကို ထုတ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ေတာ့ဘူး။
မိုးဖြဲက ခပ္စိပ္စိပ္က်လာတယ္၊ အမိုးအကာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ရွိတဲ့ လမ္းတဘက္ကို သြက္သြက္ကေလး ကူးလိုက္တယ္။ မွတ္တိုင္ထဲမွာ လူတေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားၿပီး ကားလာမယ့္အခ်ိန္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္လိုေသးတယ္၊ မထူးဘူး။ ပိုက္ဆံကုန္ခံ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေစာင့္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အျပင္မွာေတာ့ မိုးက တျဖည္းျဖည္း သည္းလာျပီ။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ အိမ္ျပန္မွာပဲ … ထီးထုတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ထီးထုတ္တယ္။ ထီးက အိတ္ရဲ့ ဟိုးေအာက္ထဲမွာဆိုေတာ့ အထဲက အထုတ္ေတြ နည္းနည္း ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ကို ေနသားတက်ျပန္လြယ္၊ မိုးသည္းထဲမွာ ထီးကေလးေဆာင္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
မိုးက သည္းတယ္၊
ေလလည္း တိုက္တယ္၊
မိုးသီးေတြပါ ေၾကြတယ္။
ထီးရြက္ေပၚ မိုးသီးေပါက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔၊ ထီးရြက္မလန္ေအာင္ ေလဆန္ကို ထီးနဲ႔ကာထားရတယ္၊ ေလျပင္းေတာ့ ထီးကိုင္းေတြ ညႊတ္ညႊတ္လာတယ္။ ထီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကာကာ ေလကေ၀ွ႕ေနေတာ့ မိုးမလံုဘူး။ တကိုယ္လံုးနီးပါး ရႊဲတယ္။ ေဘးက အရွိန္နဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကလည္း ေရစင္တယ္။ မိုးရြာတဲ့အထဲ လမ္းမေပၚက ေရေတြစင္ျပန္ေတာ့ ကားေပၚက လူေတြကို မေက်မနပ္ ျဖစ္မိျပန္တယ္၊ ဒီလူေတြဟာ လမ္းေပၚကလူကို ဂ႐ုမစိုက္ၾကပါလား … ၾကည့္စမ္း … အရင္ကဆို ဒီလို မေတြးမိဘူး။ ဒီႏိုင္ငံကလူေတြ လူေတြအေပၚမွာ သိပ္ေလးစားမႈရွိတယ္။ လမ္းကူးရင္ ရပ္ေပးတယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာလို မဟုတ္ဘူး၊ လူကို လူလို သိတယ္၊ ဦးစားေပးတယ္လို႔ ထင္လာခဲ့တာ၊ တကယ္တမ္းေတာ့ အလကားပဲ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြ ေစာင့္ထိန္းမႈတို႔ ေလးစားမႈတို႔ တစတစ နည္းကုန္ၾကၿပီ။
ေရာက္တတ္ရာရာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေတြးရင္း ေက်ာေပၚက အထုတ္ေလးေလးႀကီးနဲ႔ မိုးသည္းထဲမွာ ထီးကို ငိုက္စိုက္ေဆာင္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အထုတ္ကို ခ်၊ ထီးကိုလွန္း၊ ပစၥည္းေတြထုတ္၊ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္၊ အျပင္မွာ တင္စရာရွိတာ တင္ …
"ဟင္ …"
ၾကက္ဥကဒ္ကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၾကက္ဥတခ်ဳိ႕ကြဲေနေလရဲ႕။
တက္စ္ကို ၾကက္ဥ … အဲလိုခ်ည္းပဲ။
႐ုတ္တရက္ တက္စ္ကို ကို အျပစ္တင္လိုက္မိတယ္။
သူတို႔ ထုတ္ပိုးမႈ နည္းစနစ္ညံ့လို႔။
ဟုတ္တယ္ေလ … ၾကက္ဥ ဆယ့္ငါးလံုး ထည့္ထားတဲ့ ကဒ္က ယိုင္တိယိုင္ဖတ္ ပလတ္စတစ္ကဒ္ေလး။ မ-လိုက္တာနဲ႔ ျပဳတ္က်ခ်င္စရာ။ ၾကက္ဥကိုလည္း ၾကည့္ဦး Tesco value ၾကက္ဥမို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ ေစ်းေတာ့သက္သာပါရဲ႕ အခြံက ပါးပါးေလး၊ ဒါေလာက္ အခြံပါးတဲ့ ၾကက္ဥကို ဘယ္လိုၾကက္မက အုတာပါလိမ့္၊ အစာ၀၀ မစားရတဲ့ ၾကက္မပဲ ျဖစ္ရမယ္။
စိတ္ထဲမွာ တက္စ္ကို ကို အျပစ္တင္ရင္းကေန ဥအုတဲ့ ၾကက္မကိုပါ ေရာေသာၿပီး အျပစ္တင္မိတယ္။ ၾကက္ဥအကြဲေတြကို မဖယ္ခင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ဆီ မ်က္စိက ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ေၾသာ္ အ၀တ္ေတြေတာင္ ရေနျပီပဲ၊ အရင္ လွန္းထားအံုးမွ … စက္ထဲက အ၀တ္ေတြကိုထုတ္ၿပီး လွန္းတယ္။ (စက္မွာက အေျခာက္ခံတာ မပါဘူး၊ ေျခာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လွန္းရပါတယ္။) ေခါင္းအံုးစြပ္ကို လွန္းေတာ့ ေခါင္းအံုးစြပ္ေဘးက ခ်ဳပ္ထားတဲ့ခ်ဳပ္႐ိုးေျပၿပီး လက္သံုးလံုးေလာက္ ျပဲေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ခ်ဳပ္႐ိုးက ခိုင္မွမခိုင္တာ … ဆိုင္ေတြကိုက ေရာင္းတမ္းေတြဆိုေတာ့ ေသခ်ာခ်ဳပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပဲ လူေတြမ်ား … ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ လုပ္စားခ်င္ၾကတယ္၊ ေခတ္ကိုက မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလို ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္ေတြးေနရင္းနဲ႔မွ … တစံုတရာကို သတိရၿပီး က်မတေယာက္ထဲ ခပ္ရွက္ရွက္ ရယ္လိုက္မိတယ္။ တခုခုဆို ဟိုလူ႔အျပစ္ပံုခ် ဒီလူ႔အျပစ္ပံုခ်တတ္တဲ့ အက်င့္က အ႐ိုးစြဲေနေလေတာ့ ၾကက္ဥကြဲလည္း ၾကက္မကို အျပစ္တင္မိ၊ အခု ေခါင္းအံုးစြပ္ျပဲတာကိုလည္း ဆိုင္ကို အျပစ္တင္မိနဲ႔ကိုး။ ဒီအကြဲနဲ႔ အျပဲကို ျမင္ရာက လူေတြတြင္မက ေခတ္ကိုပါ ပံုခ်ၿပီး အျပစ္ဆိုေနမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ စဥ္းစားရင္း ရယ္ခ်င္သြားလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီေခါင္းအံုးစြပ္နဲ႔ duvet cover က ဒီကိုေရာက္ခါစကတည္းက ၀ယ္ထားတာ။ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အလဲအလွယ္နဲ႔ သံုးေပမဲ့ ခဏခဏ ေလွ်ာ္ဖန္မ်ားေတာ့ ျပဲတာေပါ့။ ေရာင္းတမ္း ေခါင္းအံုးစြပ္တခုအေနနဲ႔ သက္တမ္းက ဒီေလာက္ပဲ ရွိမွာမဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ခိုင္တယ္ပဲ ထားအံုး မၾကာခဏ ေလွ်ာ္စက္ထဲမွာ လွည့္လိုက္ ေမႊလိုက္ ခါလိုက္ လိမ္လိုက္ ညွစ္လိုက္ေတာ့ ေရရွည္မွာ ဒီဒဏ္ကို ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ အ၀တ္ပဲဟာကို၊ သံမဏိမွ မဟုတ္ဘဲ ျပဲမွာေပါ့။ ဒါသဘာ၀က်ပါတယ္။
ဒီလိုပဲေလ … ၾကက္ဥေတြဟာလည္း ဘယ္လို ၾကက္မက အုအု သူ႔သဘာ၀ကိုက အခြံက ကြဲလြယ္တယ္၊ အမာတခုခုနဲ႔ ထိရင္ ခိုက္ရင္ ႐ိုက္ရင္ ခတ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ျပဳတ္က်ရင္ ကြဲတတ္တဲ့ သေဘာရွိတာပဲ။ ဒါကို ေသခ်ာမကိုင္ဘဲ အထုတ္ထဲ ထိုးထည့္၊ အေပၚကေန တျခားပစၥည္းေတြ တင္လိုတင္၊ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီၾကက္ဥမွ မကြဲရင္ ဘယ္ဥကြဲရအံုးမလဲ … ဒါလည္း သဘာ၀က်ပါရဲ႕။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ … ဒီအကြဲအျပဲေတြအတြက္ စိတ္႐ႈပ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အျပစ္ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိအမႈေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ အသံုးမက်ဘဲ ေခတ္ကို စနစ္ကို အျပစ္တင္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ေခတ္ထဲ စနစ္ထဲမွာ ရစ္၀ဲေနတဲ့ သူလို ကိုယ္လို လူေတြကိုလည္း အျပစ္မဆိုသာဘူး။ ဘယ္အရာမဆို ပံုေသကားခ်ပ္ တြက္မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ကြဲတတ္ျပဲတတ္တဲ့ သေဘာ သဘာ၀ေတြကို ကိုယ္က နားလည္ေပးႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ပဲ အဘိဇၥ်ာ၊ ဗ်ာပါဒ၊ ေသာကေတြပိုၿပီး အကုသိုလ္ေတြ ဖိတ္ေခၚေနသလိုပဲမို႔ … ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၾကက္ဥအကြဲေတြကို အမႈိက္ပံုးထဲထည့္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေရမိုးခ်ဳိးကာ စိတ္ေရာ လူပါ အနားယူလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ မတ္၊ ၂၀၁၀
၁၈း၂၈ နာရီ
အဲဒီလို လူလည္း မအား၊ စိတ္လည္း မအားတာ တခုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေထြလီကာလီ ေတြးဖို႔အခ်ိန္မရွိ၊ ေငးဖို႔အခ်ိန္မရွိ၊ ေဆြးဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ အတင္းေျပာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိ၊ သတင္းေႏွာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိ၊ အဖ်င္းေသာဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိဘူး။ (ျပိန္ဖ်င္းစကားေတြနဲ႔ ရယ္ေမာ ေသာသြမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိတာကို ဆိုလိုတာပါ၊ ၾကံဳလို႔ နေဘထပ္ၾကည့္လိုက္တာ။) မေန႔ညက အြန္လိုင္းမွာ ညီမေလးတေယာက္နဲ႔ ဆံုေတာ့ သတင္းေလး ပလင္းေလး လာမွ်တယ္၊ အမ သိလား ... တဲ့ ေမးေသးတယ္။ ဟင့္အင္း ... က်မ မသိဘူး။ အဟုတ္။ ဘာမွကို မသိတာ။
***
ဒီေန႔ေတာ့ ရာသီဥတုေလးက သာသာယာယာရွိေနတာနဲ႔ ေစ်းသြားဖို႔ ၾကံစည္ပါတယ္။ မနက္ခင္းမွာ ေခါင္းအံုးစြပ္နဲ႔ အ၀တ္ေဟာင္းေတြကို ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ၿပီး အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀းက (မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့) Tesco ကို စားေသာက္စရာ ၀ယ္ဖို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုးလြယ္ၿပီး သြားပါတယ္။ က်မေနတဲ့ ၿမိဳ႕က ေသးေသးေလးေပမဲ့ ဒီတက္စ္ကိုက သိပ္မေသးလွပါဘူး။ အေျခခံအားျဖင့္ လိုခ်င္တာ အကုန္ရႏိုင္ေတာ့ ၾကည့္ေလရာရာမွာ ၀ယ္ခ်င္စရာေတြက တပံုတပင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟိုဒီ ေငးမေနအားဘူး၊ လိုအပ္တဲ့ စားေသာက္စရာ ေပါင္မုန္႔၊ ႏြားႏို႔၊ ၾကက္ဥ၊ လိေမၼာ္သီးနဲ႔ အသားေလး ငါးေလး၊ အသီးအရြက္ေလးေတြကို အျမန္အဆန္ပဲ ၀ယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
ကိုယ္တိုင္အိတ္ထဲထည့္ ကိုယ္တိုင္ပိုက္ဆံရွင္း ျဖတ္ပိုင္းယူတဲ့ စနစ္ကို ေရြးတာေၾကာင့္ ေငြရွင္းေကာင္တာမွာ တန္းစီေစာင့္ဖို႔ မလိုဘူး။ အဲဒီစနစ္က ျမန္တယ္၊ မွန္တယ္၊ ၀န္ထမ္းအင္အားလည္း ေခၽြတာရာ ေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တဘက္ကၾကည့္ရင္ လူအင္အား ေခၽြတာေတာ့ လူေတြမလိုဘူး၊ မလိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့ေရာ၊ ေလွ်ာ့ေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ မ်ားေရာ၊ မ်ားေတာ့ .... အင္း ... မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ စဥ္းစားရင္ မဆံုးေတာ့ဘူး။ အေတြးကို ခဏရပ္၊ အျပင္ျပန္အထြက္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးက ခဲေရာင္ေျပာင္းေနျပီ။ မနက္ေစာေစာက ျမင္ရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္က တိမ္ႀကိဳ တိမ္ၾကားေရာက္သြားလား မသိဘူး။ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တက္စ္ကိုက ထြက္ျပီး ေျခလွမ္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လွမ္းအျပီးမွာ မိုးစက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္က်လာတယ္။ ဒီလိုပဲ ဒီႏိုင္ငံက မိုးက အစိုးမရဘူး။ မိုးတြင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အကုန္လံုး အစိုးမရဘူး။ ခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီႏိုင္ငံတြင္ပဲလား ... ဘယ္ဟုတ္မလဲ ... ဘယ္ႏိုင္ငံမဆို ထူးမျခားနား၊ ထူးမျခားနားတဲ့အျပင္ သူ႔ထက္ကဲ ေရႊျပည္စိုးနဲ႔ ညီပုေလးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အေၾကာင္းသိမို႔ အိတ္ထဲမွာ ထီးထည့္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ထီးက ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ ဟိုးေအာက္ထဲ ေရာက္ေနျပီ၊ အေပၚမွာ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားေတာ့ ထီးကို ထုတ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္ေတာ့ဘူး။
မိုးဖြဲက ခပ္စိပ္စိပ္က်လာတယ္၊ အမိုးအကာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ရွိတဲ့ လမ္းတဘက္ကို သြက္သြက္ကေလး ကူးလိုက္တယ္။ မွတ္တိုင္ထဲမွာ လူတေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားၿပီး ကားလာမယ့္အခ်ိန္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္လိုေသးတယ္၊ မထူးဘူး။ ပိုက္ဆံကုန္ခံ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေစာင့္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အျပင္မွာေတာ့ မိုးက တျဖည္းျဖည္း သည္းလာျပီ။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ အိမ္ျပန္မွာပဲ … ထီးထုတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ထီးထုတ္တယ္။ ထီးက အိတ္ရဲ့ ဟိုးေအာက္ထဲမွာဆိုေတာ့ အထဲက အထုတ္ေတြ နည္းနည္း ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ကို ေနသားတက်ျပန္လြယ္၊ မိုးသည္းထဲမွာ ထီးကေလးေဆာင္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
မိုးက သည္းတယ္၊
ေလလည္း တိုက္တယ္၊
မိုးသီးေတြပါ ေၾကြတယ္။
ထီးရြက္ေပၚ မိုးသီးေပါက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔၊ ထီးရြက္မလန္ေအာင္ ေလဆန္ကို ထီးနဲ႔ကာထားရတယ္၊ ေလျပင္းေတာ့ ထီးကိုင္းေတြ ညႊတ္ညႊတ္လာတယ္။ ထီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကာကာ ေလကေ၀ွ႕ေနေတာ့ မိုးမလံုဘူး။ တကိုယ္လံုးနီးပါး ရႊဲတယ္။ ေဘးက အရွိန္နဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကလည္း ေရစင္တယ္။ မိုးရြာတဲ့အထဲ လမ္းမေပၚက ေရေတြစင္ျပန္ေတာ့ ကားေပၚက လူေတြကို မေက်မနပ္ ျဖစ္မိျပန္တယ္၊ ဒီလူေတြဟာ လမ္းေပၚကလူကို ဂ႐ုမစိုက္ၾကပါလား … ၾကည့္စမ္း … အရင္ကဆို ဒီလို မေတြးမိဘူး။ ဒီႏိုင္ငံကလူေတြ လူေတြအေပၚမွာ သိပ္ေလးစားမႈရွိတယ္။ လမ္းကူးရင္ ရပ္ေပးတယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာလို မဟုတ္ဘူး၊ လူကို လူလို သိတယ္၊ ဦးစားေပးတယ္လို႔ ထင္လာခဲ့တာ၊ တကယ္တမ္းေတာ့ အလကားပဲ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြ ေစာင့္ထိန္းမႈတို႔ ေလးစားမႈတို႔ တစတစ နည္းကုန္ၾကၿပီ။
ေရာက္တတ္ရာရာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေတြးရင္း ေက်ာေပၚက အထုတ္ေလးေလးႀကီးနဲ႔ မိုးသည္းထဲမွာ ထီးကို ငိုက္စိုက္ေဆာင္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အထုတ္ကို ခ်၊ ထီးကိုလွန္း၊ ပစၥည္းေတြထုတ္၊ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္၊ အျပင္မွာ တင္စရာရွိတာ တင္ …
"ဟင္ …"
ၾကက္ဥကဒ္ကို ထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၾကက္ဥတခ်ဳိ႕ကြဲေနေလရဲ႕။
တက္စ္ကို ၾကက္ဥ … အဲလိုခ်ည္းပဲ။
႐ုတ္တရက္ တက္စ္ကို ကို အျပစ္တင္လိုက္မိတယ္။
သူတို႔ ထုတ္ပိုးမႈ နည္းစနစ္ညံ့လို႔။
ဟုတ္တယ္ေလ … ၾကက္ဥ ဆယ့္ငါးလံုး ထည့္ထားတဲ့ ကဒ္က ယိုင္တိယိုင္ဖတ္ ပလတ္စတစ္ကဒ္ေလး။ မ-လိုက္တာနဲ႔ ျပဳတ္က်ခ်င္စရာ။ ၾကက္ဥကိုလည္း ၾကည့္ဦး Tesco value ၾကက္ဥမို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ ေစ်းေတာ့သက္သာပါရဲ႕ အခြံက ပါးပါးေလး၊ ဒါေလာက္ အခြံပါးတဲ့ ၾကက္ဥကို ဘယ္လိုၾကက္မက အုတာပါလိမ့္၊ အစာ၀၀ မစားရတဲ့ ၾကက္မပဲ ျဖစ္ရမယ္။
စိတ္ထဲမွာ တက္စ္ကို ကို အျပစ္တင္ရင္းကေန ဥအုတဲ့ ၾကက္မကိုပါ ေရာေသာၿပီး အျပစ္တင္မိတယ္။ ၾကက္ဥအကြဲေတြကို မဖယ္ခင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ဆီ မ်က္စိက ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ေၾသာ္ အ၀တ္ေတြေတာင္ ရေနျပီပဲ၊ အရင္ လွန္းထားအံုးမွ … စက္ထဲက အ၀တ္ေတြကိုထုတ္ၿပီး လွန္းတယ္။ (စက္မွာက အေျခာက္ခံတာ မပါဘူး၊ ေျခာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လွန္းရပါတယ္။) ေခါင္းအံုးစြပ္ကို လွန္းေတာ့ ေခါင္းအံုးစြပ္ေဘးက ခ်ဳပ္ထားတဲ့ခ်ဳပ္႐ိုးေျပၿပီး လက္သံုးလံုးေလာက္ ျပဲေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ခ်ဳပ္႐ိုးက ခိုင္မွမခိုင္တာ … ဆိုင္ေတြကိုက ေရာင္းတမ္းေတြဆိုေတာ့ ေသခ်ာခ်ဳပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပဲ လူေတြမ်ား … ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ လုပ္စားခ်င္ၾကတယ္၊ ေခတ္ကိုက မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလို ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္ေတြးေနရင္းနဲ႔မွ … တစံုတရာကို သတိရၿပီး က်မတေယာက္ထဲ ခပ္ရွက္ရွက္ ရယ္လိုက္မိတယ္။ တခုခုဆို ဟိုလူ႔အျပစ္ပံုခ် ဒီလူ႔အျပစ္ပံုခ်တတ္တဲ့ အက်င့္က အ႐ိုးစြဲေနေလေတာ့ ၾကက္ဥကြဲလည္း ၾကက္မကို အျပစ္တင္မိ၊ အခု ေခါင္းအံုးစြပ္ျပဲတာကိုလည္း ဆိုင္ကို အျပစ္တင္မိနဲ႔ကိုး။ ဒီအကြဲနဲ႔ အျပဲကို ျမင္ရာက လူေတြတြင္မက ေခတ္ကိုပါ ပံုခ်ၿပီး အျပစ္ဆိုေနမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ စဥ္းစားရင္း ရယ္ခ်င္သြားလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီေခါင္းအံုးစြပ္နဲ႔ duvet cover က ဒီကိုေရာက္ခါစကတည္းက ၀ယ္ထားတာ။ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အလဲအလွယ္နဲ႔ သံုးေပမဲ့ ခဏခဏ ေလွ်ာ္ဖန္မ်ားေတာ့ ျပဲတာေပါ့။ ေရာင္းတမ္း ေခါင္းအံုးစြပ္တခုအေနနဲ႔ သက္တမ္းက ဒီေလာက္ပဲ ရွိမွာမဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ခိုင္တယ္ပဲ ထားအံုး မၾကာခဏ ေလွ်ာ္စက္ထဲမွာ လွည့္လိုက္ ေမႊလိုက္ ခါလိုက္ လိမ္လိုက္ ညွစ္လိုက္ေတာ့ ေရရွည္မွာ ဒီဒဏ္ကို ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ အ၀တ္ပဲဟာကို၊ သံမဏိမွ မဟုတ္ဘဲ ျပဲမွာေပါ့။ ဒါသဘာ၀က်ပါတယ္။
ဒီလိုပဲေလ … ၾကက္ဥေတြဟာလည္း ဘယ္လို ၾကက္မက အုအု သူ႔သဘာ၀ကိုက အခြံက ကြဲလြယ္တယ္၊ အမာတခုခုနဲ႔ ထိရင္ ခိုက္ရင္ ႐ိုက္ရင္ ခတ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ျပဳတ္က်ရင္ ကြဲတတ္တဲ့ သေဘာရွိတာပဲ။ ဒါကို ေသခ်ာမကိုင္ဘဲ အထုတ္ထဲ ထိုးထည့္၊ အေပၚကေန တျခားပစၥည္းေတြ တင္လိုတင္၊ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီၾကက္ဥမွ မကြဲရင္ ဘယ္ဥကြဲရအံုးမလဲ … ဒါလည္း သဘာ၀က်ပါရဲ႕။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ … ဒီအကြဲအျပဲေတြအတြက္ စိတ္႐ႈပ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အျပစ္ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိအမႈေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္က ဘာမွ အသံုးမက်ဘဲ ေခတ္ကို စနစ္ကို အျပစ္တင္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ေခတ္ထဲ စနစ္ထဲမွာ ရစ္၀ဲေနတဲ့ သူလို ကိုယ္လို လူေတြကိုလည္း အျပစ္မဆိုသာဘူး။ ဘယ္အရာမဆို ပံုေသကားခ်ပ္ တြက္မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ကြဲတတ္ျပဲတတ္တဲ့ သေဘာ သဘာ၀ေတြကို ကိုယ္က နားလည္ေပးႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ပဲ အဘိဇၥ်ာ၊ ဗ်ာပါဒ၊ ေသာကေတြပိုၿပီး အကုသိုလ္ေတြ ဖိတ္ေခၚေနသလိုပဲမို႔ … ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၾကက္ဥအကြဲေတြကို အမႈိက္ပံုးထဲထည့္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေရမိုးခ်ဳိးကာ စိတ္ေရာ လူပါ အနားယူလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ မတ္၊ ၂၀၁၀
၁၈း၂၈ နာရီ
14 comments:
ပစၥည္းအသစ္ေတြ အရာ၀တၲဳအသစ္ေတြလည္း
ကြဲတတ္ ျပဲတတ္ပါတယ္၊ ပုိ႕စ္အသစ္ေတြ
အားတဲ့ အခါ မ်ားမ်ားေရးႏုိင္ပါေစဗ်ာ ...း)
ၾကက္ဥခြံဟူသည္ကား ကြဲတတ္ေသာ သဘာဝရွိသည္။
ကြဲရင္ ကြဲတယ္လုိ႔မွတ္။
ေခါင္းအုံးစြပ္ဟူသည္ကား ၿပဲတတ္ေသာ သဘာဝရွိသည္။ ၿပဲရင္ ၿပဲတယ္လုိ႔မွတ္။
တရားသေဘာေတြ၊ တရားသေဘာေတြ။..... း-)
တကမၻာလုံး အတူတူပါပဲ..စိတ္ေလွ်ာ့..စိတ္ေလွ်ာ့..
ကြဲသလား ေမပ်ိဳ
ေၾကာ္စားလိုက္ေပါ့
လြယ္လြယ္ေလးမ်ား
စိတ္ရႈပ္ခံမေနပါနဲ႕
ျပဲသလား ေမပ်ိဳ
သဘာ၀ဟာ သဘာ၀ပါ
စိတ္ရႈပ္ခံမေနပါနဲ႕
ခင္တဲ့
seesein
မေမဓါဝီ
ဘဝ ဆိုတာ ဒီလိုပါဘဲ.. ကြဲလိုက္ ၿပဲလိုက္..
မအားမွန္းေတာ႔ အခုေျပာလို႔ သိပါၿပီ မမန္႔ႏိုင္လည္း စာေလးေတာ႔ လာဖတ္ပါအုန္းဗ်ာ...
လာေနၾကမလာေတာ႔ တမ်ဳိးႀကီးဘဲ..
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္
http://shwezinu.blogspot.com/2010/03/blog-post_18.html
မေမဓါဝီ အားတဲ႔ အခ်ိန္ေလး လာဖတ္ပါအုန္း
မေမေရ.....
စာေလးဖတ္ရင္း ၾကက္မကိုအျပစ္တင္မိတာေလးေတြ၊ ခ်ဳပ္႐ိုးၿပဲလို႔ အျပစ္တင္တာေလးေတြဖတ္ရေတာ့ ၿပံဳးမိသြားတယ္.......။
အေနာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါ အဲ့သလိုပဲကိုးးးးးးးး
အားခ်ိန္ေလးေတြရၿပီး စာေလးေတြေရးႏိုင္ပါေစဗ်ိဳး......
(အိမ္မလည္ႏိုင္တာ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ရတယ္......။ အေနာ္လည္း အဲ့ဂလိုျဖစ္တတ္လြန္းလို႔.ဟိဟိ........း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
အကြဲအၿပဲမ်ားနဲ႕ေတြ႕ႀကံဳရေပမယ့္ စိတ္ကို ျပန္ၿပီး ေလွ်ာ့လိုက္ႏိုင္တာေကာင္းတာေပါ့ အမရယ္။
အလုပ္လက္မဲ့ေတြမ်ားေတာ့ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္သူေတြ ရွားလာေရာ။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္သူေတြရွားလာေတာ့ ေစ်းဝယ္မယ့္သူေတြ ရွားလာေရာ။ ေစ်းဝယ္မယ့္သူေတြရွားလာေတာ့ ေစ်းဆိုင္ေတြလည္း ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းမသိ ပိတ္ကုန္ၾကေရာ။ ေစ်းဆိုင္ေတြ ပိတ္ကုန္ၾကေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ခန္႕ထားတဲ့ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အလုပ္လက္မဲ့ ေတြမ်ားလာေတာ့...
(အစက ျပန္ဖတ္ရန္)
းဝ)
ကြဲတာျပဲတာေတြက သဘာဝပါ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ ကြဲျပဲတာေတြ ျပန္သုံးလုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ လြင့္ပစ္မဲ့အစား ဘာမွသုံးမလဲ ဘာမွအသုံးဝင္မလဲ ဆုိတာ ရွာၾကည္႔ၾကတာေပါ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ကြဲျပဲတာေတြ ကသိရင္ႀကိဳတင္ကာကြယ္မလားလုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ကြဲျပဲတာေတြ ကျပန္ဆက္လုိ႔ရတယ္မဟုတ္လား၊ ဘာရယ္လုိ႔မွ မဟုတ္ ဒီေန႔ ကမာၻေန႔ ဆုိလား၊ ဘာမွ အလာကား မျဖစ္ေစနဲ႔တဲ့၊ အိမ္မီးေတာင္မွ ည ၈နာရီပိတ္ေပးပါဆုိျပီး၊ စည္းရုံးေနလုိ႔၊
မေမေရ....
အေနာ္ တက္ဂ္ထားဒယ္ေနာ္....
ေရးေပးဘာဦးခင္ည....း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
ဒီေခတ္မွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကို္ယ့္ကို အဆင္ေျပ ေအာင္ အလိုက္သင့္မေတြးတတ္ရင္ လူေရာ စိတ္ေရာ ပင္ပန္းတာပါပဲ။ အရာရာကို အေကာင္းျမင္နိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့
တကယ္လုပ္ရတာေတာ့ ခက္တယ္ ။
ကြဲခ်င္သေလာက္ကြဲ
ျပဲခ်င္သေလာက္ျပဲ
အခုေတာ့ ကိုယ္နဲ့မဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ေတာ့ သိပ္ေအးခ်မ္းသြားတယ္
ေကာင္းပါတယ္ အမရယ္
ထပ္ေရးပါဦး
Post a Comment