အလင္းမဲ့ဘ၀မ်ားအတြက္ ကဗ်ာအလွဴ

ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္၊ ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးတို႔ ေရးဖြဲ႕သီကံုးတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီဆိုရင္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာ ခုအသက္အရြယ္ ေရာက္တဲ့ထိ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြကို စြဲလမ္းေနတုန္း၊ ျမတ္ႏိုး ႏွစ္သက္ေနတုန္း၊ တခုတ္တရ ရြတ္ဆိုမိတုန္း၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လည္း မေမ့, ႐ိုးလည္းမသြား ေဟာင္းလည္းမသြားတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးကဗ်ာေလးေတြပါ။ အေဖကလည္း က်မတို႔ငယ္ငယ္က ကေလးကဗ်ာေလးေတြ ေရးေပးပါတယ္။ အေဖေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို အေဖ့မိတ္ေဆြႀကီးတေယာက္က သံစဥ္ေလးေတြ ထည့္ေပးၿပီး ကေလးေတြကို သီဆိုေစကာ အဲဒီအခ်ိန္က ေရဒီယိုမွာ လႊင့္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဘိုးရဲ႕ မိတ္ေဆြ အိမ္ေဘးက အၿငိမ္းစားပညာ၀န္ ဆရာႀကီး ဦးခင္သန္းက က်မတို႔ကို သူ႔အိမ္ေခၚၿပီး အဂၤလိပ္ ကေလးကဗ်ာေလးေတြ သင္ေပးတယ္။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေလးေတြကို ဆရာႀကီးက ျမန္မာမႈျပဳထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြလည္း က်မတို႔ ဖတ္ဖို႔ လက္ေဆာင္ေပးလို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ခဲ့ ဆိုခဲ့ၾကတာေပါ့။

အဲဒီလို ကေလးကဗ်ာေလးေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာမို႔ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးစြဲလမ္းခဲ့ရာက ကိုယ္တိုင္ ေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္က ခ်ေရးဖုိ႔ တြန္႔ေနတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္းမွာေတာ့ တပုဒ္ စမ္းေရးၾကည့္ျပီး ေလာကအလွ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းရဲ႕ ကေလးက႑ကို ပို႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဆက္တိုက္ေရးမယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေမာင္ေခြးဖို႔ ကဗ်ာမ်ားကို အတုယူၿပီး “ညီမေထြးဖို႔ ကဗ်ာမ်ား” လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ စမ္းသပ္ေရးဖြဲ႕ၾကည့္တာမို႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေရးသာေရးရတယ္၊ ကိုယ့္ကဗ်ာ ကိုယ္လည္း အားမရပါဘူး။ ကေလးေတြနဲ႔မွ လိုက္ရဲ႕လား၊ ဆိုလြယ္ ရြတ္လြယ္ နားလည္လြယ္ရဲ႕လား ဆိုၿပီး ဟိုလူ႔ေမး ဒီလူ႔ျပ … ဒီလိုနဲ႔ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကား ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ခုဆို စုစုေပါင္း (၇) ပုဒ္ ရွိသြားပါၿပီ။ (ေလာကအလွရဲ႕ ကေလးက႑မွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။)

မၾကာေသးခင္ကေတာ့ ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ေလာကအလွရဲ႕ အယ္ဒီတာ ဟနစံက ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကေလးပံုျပင္ေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ အသံသြင္းၿပီး တင္ေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြတေယာက္က မ်က္မျမင္ေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ အဲဒီပံုျပင္ေတြ ကဗ်ာေတြကို လွဴဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟနက မ်က္မျမင္ေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ ပံုျပင္ေတြ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၿပီး အသံသြင္းတဲ့အခါ က်မကဗ်ာေလးေတြလည္း ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အသံအလွဴထဲမွာ က်မကဗ်ာေလးေတြ ကုသိုလ္အျဖစ္ ပါ၀င္ခြင့္ရလို႔ အလြန္ပဲ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူရြတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို က်မဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။

ညီမေထြးရဲ႕ ဒါနကုသိုလ္

ညီမေထြးနဲ႔ ေဆးေရာင္စံု

ညီမေထြးရဲ႕ မိုး

ညီမေထြးနဲ႔ ငွက္ကေလးမ်ား

ညီမေထြးရဲ႕ ည

ဒီကဗ်ာ ရြတ္သံေလးေတြကို တင္ဖို႔ ျပန္နားေထာင္ေနရင္း က်မ ပီတိျဖစ္ရသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ပီတိျဖစ္ရတာကေတာ့ မ်က္စိမျမင္တဲ့ ကေလးေလးေတြကို ကိုယ့္ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ရတာ ေၾကာင့္ပါ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကေတာ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ အလွအပနဲ႔ သဘာ၀ကို ျမင္ခြင့္မရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အလင္းမဲ့ ဘ၀ေလးေတြကို သနားမိလို႔ပါပဲ။

“ေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာျပာ … ပင္လယ္ေရျပာျပာ” … လို႔ အစခ်ီၿပီး ညီမေထြးနဲ႔ ေဆးေရာင္စံု ကဗ်ာထဲမွာ က်မေရးခဲ့တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကို သူတို႔နားေထာင္ရင္း ေကာင္းကင္ျပာႀကီးနဲ႔ ပင္လယ္ျပာျပာဟာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲလို႔ စဥ္းစားေနမွာလား … ႏွင္းဆီပန္းနီနီနဲ႔ စပယ္ပန္းျဖဴျဖဴကို ေတြးေနမွာလား … မည္းနက္ေနတဲ့ ဥၾသငွက္နဲ႔ ယုန္ျဖဴျဖဴေလးကို စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ေနၾကေလမလား …. က်မ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲခဲ့မိတယ္။
ကံအေၾကာင္းမလွခဲ့လို႔ ဒီဘ၀မွာ အလင္းမရခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀ေတြမွာ အခုလို အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔လို႔ တိတ္တဆိတ္သာ ဆုေတာင္းေနမိရင္း က်မဘေလာ့ကို လာေရာက္ဖတ္႐ႈသူမ်ား က်မရဲ႕ ကုသိုလ္ကို သာဓုေခၚႏိုင္ေစဖို႔ ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၀၀း၃၄ နာရီ

(ဓာတ္ပံုမ်ားကို သံုးစြဲခြင့္ျပဳေသာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းနဲ႔ ကိုေနဒြန္းတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ အပ္ပါတယ္။)