Sunday, March 29, 2009

ေဟာင္းႏြမ္းသြားေသာ မနက္ခင္း

မနက္ခင္းဟာ …
တနာရီေစာၿပီး
ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာတယ္။

မႈိတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္အသိုးနဲ႔
ႏိုးထတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေနေရာင္ျခည္ဟာ ႏႈတ္ဆက္ …
“မဂၤလာနံနက္ ျဖစ္ပါေစ” … တဲ့။

မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေပမဲ့ …
သစ္မသြားတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာ
တကယ္ေတာ့ ေဟာင္းသြားတာပါလား …
စဥ္းစားေနမိတယ္။

လက္ဖက္ရည္တခြက္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ယွက္
မနက္စာအာဟာရ
စားရတာ စိတ္မပါလွဘဲ
ပဲျပဳတ္ပူပူ ထမင္းျဖဴ ဆီဆမ္းနဲ႔
ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာ တမ္းတမိပါရဲ႕။

ဗုဒၶေရွ႕ေမွာက္
ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းနဲ႔
ဆြမ္းေတာ္ကပ္ကာ
႐ိုေသစြာရွိခိုး
အျပစ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး
ေပ်ာက္ပါေစျခင္းအက်ဳိးငွာေပါ့ … ။

တကယ္ေတာ့လည္း
အျပစ္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပခဲ့တဲ့ နာရီမ်ားစြာကို
ေနာက္္ကိုသာ ျပန္ေရႊ႕ခ်င္သား …
ျခစားေနတဲ့ ဦးေႏွာက္
ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္
ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ သီလ
မညီမွ်တဲ့ အေတြး
ေအးခဲေနတဲ့ … ႏွလံုးသား …
ေကာင္းတာဘာမ်ား ရွိခဲ့လို႔လဲ … ။

အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ
တင္လာခဲ့တဲ့ အျပစ္ေတြအတြက္
မနက္ခင္းမွာ
ငါးမိနစ္သာသာေလာက္
ဘုရားေရွ႕ ဒူးေထာက္႐ံုနဲ႔
အျပစ္ေတြအကုန္ ေပ်ာက္သြားမွာတဲ့လား …
ႀကိဳးစားေတာ့ၾကည့္ခ်င္သားေလ … ။

ေနရယ္ … လ ရယ္ … ကမၻာႀကီးရယ္
နာရီေတြ ရာသီေတြရယ္ …
အရာရာ ေျပာင္းလဲ ေနၾကတယ္ ... ။

ေျပာင္းလဲျခင္းေတြမွာ သာယာလို႔
ကိုယ္တိုင္ပါ လိုက္ေျပာင္းလဲ
သံသရာစက္၀ိုင္းထဲက
႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ထက္
တပတ္ၿပီးတပတ္
ဆက္လက္ လည္ပတ္ဖို႔ကိုသာ
စိတ္ပါေနသူ …
ထိုသူရဲ႕ မနက္ခင္း
သက္ျပင္းမ်ားစြာနဲ႔
ခပ္ယဲ့ယဲ့ဖြင့္လွစ္
ေန႔သစ္တခုေျပာင္းေပမဲ့ …
မၾကာခင္ပဲ ေဟာင္းသြားေလေတာ့မယ္ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ မတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၂၂ နာရီ

7 comments:

Anonymous said...

ေျပာင္းလြဲျခင္း အဖံုဖံုကုိ ခင္မင္စံုမက္ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငက္မေျပတက္တာ
ပင္လယ္ေရ (ဆားငန္ေရ) ရဲ့သတၱိပဲေလ။

ပဲျပဳတ္ ပူပူ ထမင္းျဖဴျဖဴကုိ တမ္းတေပမဲ့ ေပါင္မံုနွစ္ခ်က္က အဳကင္သူရဲ့ အသက္ရွင္ေရး လတ္ေတြ့ ျဖည့္ဆည္းေပးေနျပီပဲ။

ဘုရားရွိခိုးတာ အျပစ္ေျဖတဲ့ ကုလိုလ္ပါဘဲ။

သီလနဲ့ စိတ္ဓါတ္ကုိ
ဆား ငန္ရည္ စိမ္လုိက္ေတာ့
သူတုိ့ အေရာင္ေျပာင္းသေပါ့။

မညီမွ်တဲ့ အေတြးဟာ
တစ္ကုိယ္ေတာ္မ်ားရဲ့ ဳကင္ယာေတာ္။

နွစ္လံုးသား ေအးေနေပမဲ့
ေသြးေတြေတာ့ ဆူေနလ်ွက္ပါ။ (မေသနုိင္ပါဘူး)

အျပစ္ေတြေတြးျပီး
အျပစ္ေတြ ထပ္မေနပဲ။

ဳကိုးစား ခ်င္စိတ္
မွိန္တုပ္တုပ္ ဳကယ္ေလးတစ္လံုးကုိ ျမင္ေသးတဲ့ သူ လူေတာ္ပဲ။

ေန လ ကမၻာ အရာရာ
ေျပာင္းလဲ ဘုိ့အတြက္ ျဖစ္ေနတာပါ။

ေျပာင္းလဲခ်င္းကုိ ခုန္မင္ေနသလုိ ျဖစ္ေနသမွ်...
မပူပါနဲ့
သူက ကူညီပါလိမ့္မည္။

ပင္လယ္ဆိုတဲ့ ဆားငန္ရည္ေတြ မခမ္းသ၍...ေပါ့

ကုိေပါ said...

“မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေပမဲ့ …
သစ္မသြားတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာ
တကယ္ေတာ့ ေဟာင္းသြားတာပါလား …”

ဆဲလ္အသစ္ေတြနဲ႔ သစ္ေနပါေသးတယ္ ဆရာမရယ္။
လူတေယာက္ဟာ ျမစ္တစင္းထဲကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္မဆင္းႏုိင္ဆုိသလုိေပါ႔။
သံသရာကေနလြတ္ေျမာက္ႏုိင္မွပဲ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေနတာေတြ ရပ္သြားမွာ ဟုတ္ဘူးလား။

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုေပါေရ ... က်မက ဇရာရဲ႕ သေဘာကို ေျပာလိုတာပါရွင္။
မွတ္ခ်က္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

Nyein Chan Aung said...

မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေပမဲ့ …
သစ္မသြားတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာ
တကယ္ေတာ့ ေဟာင္းသြားတာပါလား …
စဥ္းစားေနမိတယ္။

ဒီအပိုဒ္ ႀကိဳက္တယ္။

တန္ခူး said...

တို ့မနက္ခင္းေတြကလဲ ေမ့လိုပါပဲလား ေမေရ…

ကိုလူေထြး said...

ကဗ်ာေလး ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္...

တသက္လံုးျပဳခဲ့မိတဲ့ အမွားေတြေပ်ာက္ဖို႕ ဘုရားေရွ႕ေမွာက္ ဝပ္တြားလိုက္ရံုနဲ႕ မေပ်ာက္ဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးမစကားေလးကိုလဲ ၾကိဳက္တယ္...

းဝ)

စာအုပ္စာေပကို ေလးစားခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူမ်ားကို အသိေပးအပ္ပါတယ္ said...

ကဗ်ာေတြလာဖတ္သြားပါတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတယ္ သိပ္လည္းဗဟုသုတရပါတယ္၊ ဒီလိုကဗ်ာေတြ ကြ်န္ေတာ္လည္း သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ေနာက္လည္း တင္ေပးဖို႔ ေတာငး္ဆိုပါတယ္၊ ဂါထာ၆၀ပ်ဳိ႕ကို လ်ဥ္းသင့္သလို တင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္၊ နဂိုက ၾကားသာၾကားဖူးတာပါ၊ အခုေတာ့ဖတ္လုိက္ရတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ အားေပးေနပါတယ္။