ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္တာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ မတိုင္ခင္ တညေနခင္းမွာပါ။
အဲဒီေန႔က အိမ္ကို အရမ္း သတိရေနမိတယ္။
အိမ္ကိုေရာ … ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ ေဒသကိုေရာ ဆိုပါေတာ့ … ။
ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ … လို႔ … လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေတြးလိုက္မိရာက …
ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး … ။
***
ဒီအခ်ိန္ဆို …
ဒီအခ်ိန္ဆို
မိခင္အိုသည္
ဘုရားစင္ေရွ႕
မ်က္ရည္ေ၀့ကာ
ပုတီးစိပ္ေနရွာေရာ့မည္ … ။
ဒီအခ်ိန္ဆို
ဖခင္အိုသည္
သတင္းကိုဖြင့္
နားကိုစြင့္ရင္း
သက္ျပင္းခ်ကာ ေနေရာ့မည္ … ။
ဒီအခ်ိန္ဆို
လုလင္ပ်ဳိသည္
လုပ္ငန္းခြင္တြင္း
လႈပ္ရွားရင္းသာ
ေသာကျဖာေနရွာေရာ့မည္ … ။
ဒီအခ်ိန္ဆို
ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္
ဆီမီးထိန္၀င္း
လေရာင္လင္းလ်က္
ျမတ္ဗုဒၶကို ၾကည္ညိဳ ပူေဇာ္ေနေရာ့မည္ … ။
ဒီအခ်ိန္ခါ …
လံုေမမွာကား …
တိုင္းခြါျပည္ခြဲ
၀မ္းနည္းစိတ္ငယ္
ျပံဳးရယ္မရွိ
တို႔အားလံုး၏
အနာဂတ္ကို ပူမိသည္ … ။
ေမဓာ၀ီ
၂၄.၁၀.၀၇
***
ဒီကဗ်ာေလးေရးၿပီးလို႔ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြေတြကို ျပတဲ့အခါ …
က်မ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေစးထူးက က်မနဲ႔ ထပ္တူ ခံစားၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔ဲခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ကဗ်ာကိုလည္း အမွတ္တရ က်မဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္ .. ။
***
ဒီအခ်ိန္ဆို …
ဒီအခ်ိန္ဆို
ျမန္ျပည္တခုိ
စိမ္းစုိစုိသည္
၀ါလကင္းလြတ္
သီတင္းကၽြတ္မို႔
ဆီမီးထိန္ထိန္
လင္းရိွန္လိမ့္မည္..။
ဒီအခ်ိန္ဆို
ဇရာေထာင္းျဖိဳ
မိခင္အိုသည္
သားဆိုးကို လြမ္း
မ်က္ရည္စမ္းျဖင့္
ပူပင္စိတ္ျဖာ
မ်ားဗ်ာေရာ့မည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို
စိတ္ထားျဖဴခ်ိဳ
ညီငယ္ကုိ သည္
နယ္ၿမိဳ႔ေသးငယ္
ဇာတိနယ္တြင္
၀မ္းစာေဇာတြက္
ပန္းေမာေရာ့မည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို
လွအားပိုပုိ
ႏွမပ်ိဳသည္
ၾကည္စင္၀င္းမြတ္
ျပဳံးျဖဴဆြတ္ျဖင့္
မယ့္ရင္မွာ ေမွး
ေထြးေႏြးလိမ့္မည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို
သခင္မဲ့ငို
အိမ္အိုအိုသည္
အေမွာင္ရယ္ပိန္း
ဖုန္လိမ္းလိမ္းျဖင့္
ေပ်ာ္ရႊင္ဆိတ္သုဥ္း
ညိွဳးၿခဳံးေရာ့မည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို
ေမွးအိပ္ ပို႐ို
ခ်စ္သူပ်ိဳသည္
ကၽြန္႔ေမတၱာေထြး
ၾကင္နာေႏြးျဖင့္
ေဆြးပူေသာကေ၀းလိမ့္မည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို
ဒီအခ်ိန္ဆို
ဒီအခ်ိန္ဆို…..။
ကလိုေစးထူး
Wednesday, October 31, 2007
သတိရျခင္း ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ ...
Tuesday, October 30, 2007
အသစ္တဖန္ … ရွင္သန္ျခင္း …
အားလံုး မဂၤလာပါရွင္ …
က်မကို ေမ့မ်ားေနၾကမလား … ။
Halloween night နား အနီးမွာ သရဲထေခ်ာက္တယ္ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ …
က်မ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ ဒီေလာကထဲကို ခဏျပန္လာပါတယ္။
တလေက်ာ္ေက်ာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ့ က်မဘေလာ့ေလးကို အသက္ျပန္သြင္းေပးခ်င္လို႔ပါ။
က်မကို မေမ့မေလ်ာ့ သတိတရ ရွိေနၾကသူမ်ား …
က်မကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသူမ်ား …
က်မကို သိသူ .. မသိသူ …
ထိုထိုသူ အားလံုးအတြက္ …
က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေလး ျပန္လည္ရွင္သန္တဲ့ ဒီကေန႔မွာ
ကဗ်ာေလး တပုဒ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
က်မဟာ အမိေျမနဲ႔ အေ၀းတေနရာမွာ ေရာက္ေနျပီး …
တခ်ိန္လံုး သတိရ တမ္းတ စိတ္ေတြနဲ႔ ေနရာသစ္မွာ လူအသစ္ေတြနဲ႔ ေနသားမက်ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့လဲ … က်မဟာ …
ဘယ္ေနရာမွာ ေနေန … ဘယ္ေရကိုပဲ ေသာက္သံုးသံုး … ဘယ္ေလကိုပဲ ရွဴရွဴ …
အားလံုးဟာ အတူတူ … ဆိုတဲ့ အသိတရားတခု ထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
ေနရာသစ္ဟာ က်မအတြက္ စိမ္းမေနေတာ့ပါဘူး။
အားလံုးဟာလည္း က်မအတြက္ ေႏြးေထြးသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္ … ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာေလးကို ခ်ေရးမိသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ … ။
ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္ … ။
က်မကို ေမ့မ်ားေနၾကမလား … ။
Halloween night နား အနီးမွာ သရဲထေခ်ာက္တယ္ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ …
က်မ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ ဒီေလာကထဲကို ခဏျပန္လာပါတယ္။
တလေက်ာ္ေက်ာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ့ က်မဘေလာ့ေလးကို အသက္ျပန္သြင္းေပးခ်င္လို႔ပါ။
က်မကို မေမ့မေလ်ာ့ သတိတရ ရွိေနၾကသူမ်ား …
က်မကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသူမ်ား …
က်မကို သိသူ .. မသိသူ …
ထိုထိုသူ အားလံုးအတြက္ …
က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေလး ျပန္လည္ရွင္သန္တဲ့ ဒီကေန႔မွာ
ကဗ်ာေလး တပုဒ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
က်မဟာ အမိေျမနဲ႔ အေ၀းတေနရာမွာ ေရာက္ေနျပီး …
တခ်ိန္လံုး သတိရ တမ္းတ စိတ္ေတြနဲ႔ ေနရာသစ္မွာ လူအသစ္ေတြနဲ႔ ေနသားမက်ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့လဲ … က်မဟာ …
ဘယ္ေနရာမွာ ေနေန … ဘယ္ေရကိုပဲ ေသာက္သံုးသံုး … ဘယ္ေလကိုပဲ ရွဴရွဴ …
အားလံုးဟာ အတူတူ … ဆိုတဲ့ အသိတရားတခု ထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
ေနရာသစ္ဟာ က်မအတြက္ စိမ္းမေနေတာ့ပါဘူး။
အားလံုးဟာလည္း က်မအတြက္ ေႏြးေထြးသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္ … ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာေလးကို ခ်ေရးမိသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ … ။
ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္ … ။
***
ငါတို႔ဟာ …ျပာလြင္တဲ့ ေကာင္းကင္
တိမ္မွ်င္ေတြ ယွက္ဖံုး
ဘယ္မွာဆံုးမလဲ …
တမိုးထဲေအာက္မွာ … ။
ခိုင္မာတဲ့ ေျမျပင္
ေျခအလ်င္ ေလွ်ာက္သြားသြား
ခိုနားကာ ရပ္ေနေန …
ဒီ ကမၻာေျမထက္မွာ … ။
ေအးျမတဲ့ ေရစင္
ပင္လယ္ျပင္ ျမစ္ေခ်ာင္း
ဘယ္လိုပင္ ေျပာင္းလဲလဲ …
ေသာက္သံုးရ အျမဲသာ … ။
လတ္ဆတ္တဲ့ ေလအလ်ဥ္
ညင္သာစြာ ျဖတ္သန္းသန္း
ၾကမ္းတမ္းတမ္း တိုက္တိုက္
ရွဴရႈိက္ရမည္သာ … ။
ဒီေကာင္းကင္ေအာက္မွာေန …
ဒီေျမေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္း
ဒီေရခ်မ္းကို ေသာက္ယူ
ဒီေလကို ရွဴရႈိက္ …
ဒီအခိုက္အတံ့ခဏမွာ …
ငါတို႔ဟာ အတူတူ
“လူ” ေတြပင္ မဟုတ္လား … ။
ေကာင္းတဲ့သူ … ဆိုးတဲ့သူ …
လိမ္မာသူ … မိုက္မဲသူ …
ျဖဴစင္သူ … ညစ္ေထးသူ …
အားနည္းသူ … အားႀကီးသူ …
ဆင္းရဲသူ … ခ်မ္းသာသူ …
ဒီလိုလူေတြ ခြဲျခားလို႔ …
အျငင္းပြားေနမွာလား …
အခ်င္းမ်ားေနမွာလား …
စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ … ။
ငါတို႔ဟာ …
စနစ္တခုရဲ႕ အစမွာ
စနစ္မက် ျဖစ္ခဲ့ရ …
စနစ္တခုရဲ႕ အလယ္မွာ
အပစ္ပယ္ ခံခဲ့ရ …
စနစ္တခုရဲ႕ အဆံုးမွာ
က်ရႈံးသြားခဲ့ရ …
စနစ္တခုရဲ႕ေအာက္မွာ
ကေမာက္ကမ ျဖစ္ခဲ့ရ … ။
ဒီလိုနဲ႔
စနစ္ေတြ ေျပာင္းလဲတိုင္း …
ဘ၀ေတြလဲ ေျပာင္းလဲ …
အနာဂတ္ေတြလဲ ေျပာင္းလဲ …
အိပ္မက္ေတြပါ
အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲလို႔ … ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ …
ေနရာေတြခြဲ … ေဒသေတြခြဲ …
လူမ်ဳိးေတြကြဲ … ကိုးကြယ္ရာကြဲ …
အမ်ဳိးစြဲ အေရာင္စြဲနဲ႔ …
ငါတို႔ေတြ ကြဲျပားခဲ့ၾက …
ငါတို႔ေတြ ခြဲျခားခဲ့ၾက … ။
တကယ္တမ္းက
ငါတို႔ဟာ အတူတူ
“လူ” ဆိုတဲ့ အသိတရား
လက္ကိုင္ကာ ထားၾကရင္ျဖင့္ …
ရင္နင့္စရာေတြ …
အျမင္မတင့္တာေတြ …
ဘ၀င္ျမင့္တာေတြအားလံုး …
ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီးဆံုးကာ …
သာယာတဲ့ေလာကႀကီး
ျပန္ၿပီး တည္ေဆာက္ၾကႏိုင္ေလမလား …
မႈန္ရီေ၀ ၀ိုးတ၀ါးနဲ႔ … စဥ္းစားခဲ့မိပါတယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၇
၁၁း၁၀ နာရီ
Subscribe to:
Posts (Atom)
