Friday, August 31, 2007

ကြန္မန္႔ထဲက စာ …

ၾသဂုတ္လ (၁၆) ရက္ေန႔က ဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့တဲ့ “ေခတ္ၿပိဳင္ … ႏွင့္ၿပိဳင္” ပို႔စ္မွာ မေန႔က ကြန္မန္႔တခု ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မစာထဲမွာ ရည္ညႊန္း ေရးသားခဲ့သူ ေခတ္ၿပိဳင္က ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္ ထံကပါပဲ။ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
***
Ni Thit has left a new comment on your post "ေခတ္ျပိဳင္ ... ႏွင့္ၿပိဳင္ ...":

အမ မေမဓာ၀ီ ေရ
အမရဲ ဘေလာက္ေလးကို သူငယ္ခ်င္း ရဲ ့သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က forward လုပ္လိုက္လို ့ ဖတ္ၿဖစ္လိုက္ရပါတယ္။ “ေခတ္ၿပိဳင္ …….. ႏွင့္ၿပိဳင္ …….” ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ မ်က္လံုးၿပဴး သြားရပါတယ္ခင္ဗ် ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္က ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးထားတဲ့သူ ၿဖစ္ေနလို ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဏီသစ္ ပါ အမ ေမဓာ၀ီ။ ပထမဦးဆံုးေၿပာခ်င္တာက အမွားကို ေထာက္ၿပေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇဴးအထူးတင္တာပါ။ ဒုတိယက ဒီအမွားေတြက ကြ်န္ေတာ့္ အမွားပါ။ ေရးလိုက္ကထဲ က “…နင့္…. ၿပင္…” အစါး ‘ …..ႏွင့္ ….. ၿပိဳင္..’ ဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။ (scan လုပ္ၿပီး တိုက္ေတြကို ပို႔လိုက္တဲ့လက္ေရးမူကို ၿပန္ၾကည့္ေတာ့)

• “…….အ႐ံွဳး ႏွင့္ ၿပိ ူင္ ရိွေသး……” ဆိုၿပီး ပထမ တေၾကာင္း မွာ ေရးၿပီး
• “…….အလြဲ ႏွင့္ ၿပင္ ရိွေသး…” နဲ ့ “……အမိုက္ ႏွင့္ ၿပင္ ရိွ ေသး…” ဆိုၿပီး က်န္ စါေၾကာင္း ႏွစ္ ေရးလိုက္မိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စၿပီး မွားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အေပၚမွာသာ လံုး၀တာ၀န္ရွိပါတယ္၊ အယ္ဒီတာမ်ားရဲ႔ အမွား မဟုတ္ပါ။

ထို ့ထက္ပိုၿပီး ၀န္ခံရရင္ ကြ်န္ေတာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ ့ ဤ ဆံုးမစာ မူရင္းကို မဖတ္ခဲ့ဘူးပါ။ (အခု အမ မေမဓာ၀ီ တခ်ိဳ ့အပိုင္းေလးေတြ တင္ထားေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) ဤအသံုးၿပဳခဲ့ေသာ ဆံုးမစာ လကၤာမွာလည္း တၿခား ဆရာၾကီးတေယာက္ စါကိုးထားၿခင္းမွ ေတြ ့ရိွခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ သို့ေသာ္ ထိုဆရာၾကီးသည္ မွန္ကန္စြာ စာကိုကိုးထားၿခင္းၿဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကသာ ေပါ့ဆ မွားယြင္းစြာ မွက္သားမိလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤအတြက္ ရလိုက္ေသာ သင္ခန္းစါမွာ ေသခ်ာမွ စာကိုကိုးရန္ ႏွင့္ မေသခ်ာ လွ်င္ မူရင္း စာအုပ္စာတမ္း တြင္ၿပန္ရွာ၊ လက္လွမ္းမမွီလွ်င္ အသံုးမၿပဳု့ရန္ ၿဖစ္သည္။

အမေမဓာ၀ီရဲ႕ တၿခား ေဆာင္းပါးေတြကိုလဲ့ဖတ္ရပါတယ္၊ အမက စါဖတ္နာၿပီး စါေက်တဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ပဲ စါကြ်မ္းတဲ့သူၿဖစ္ေနလို ့ အခုလို အမွားကို အခုလို ေထာက္ၿပၿပင္ဆင္ေပးတာကို ပိုမိုလို့ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့့ ဒီ၀န္ခံခ်က္ကိုလည္း အမရဲ႔ blog မွာ post လုပ္ေပးထားေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ အမွားကို အယ္ဒီတာေတြေပၚမွာ မသက္ေရာက္ေစခ်င္လိုပါ၊ ဒါေၾကာင့္ပါ။ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္။

ေလးစါးစြါၿဖင့္
ဏီသစ္.
***
ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့မွာ ဒီစာကို တင္ေပးေစလိုတဲ့ ဆရာဏီသစ္ရဲ႕ ဆႏၵေၾကာင့္ က်မ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ရျခင္းပါ။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီကြန္မန္႔ေမးလ္ထဲကို ၀င္လာေတာ့ “ဏီသစ္” ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ က်မစိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔သြားပါတယ္။ က်မကို ေတာ့ ဘာေတြမ်ား ျပန္ေရးမလို႔လဲ မသိဘူးဆိုၿပီး စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ဖြင့္ဖတ္ ၾကည့္မိတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့မွပဲ စိတ္ထဲ ဟင္းခ်မိရင္း … နားလည္မႈရွိတဲ့ ဆရာဏီသစ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ … ဒီပို႔စ္တင္တင္ခ်င္း က်မမိတ္ေဆြေတြက သတိေပးခဲ့ ဖူးလို႔ပါ။ ပထမအခ်က္က ေခတ္ၿပိဳင္ေၾကာင့္၊ ေနာက္တခ်က္က က်မစာထဲမွာ သံုးထားတဲ့ တခ်ဳိ႕အသံုးအႏႈန္းေတြေၾကာင့္ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္လို နာမည္ႀကီး ၀က္ဘ္ဆိုက္တခုကို ဘာမဟုတ္တဲ့က်မက သြားတို႔သလို လုပ္မိတာ ကိုး။ က်မကို သတိေပးတဲ့မိတ္ေဆြတေယာက္က ဒီစာကို ေဆာင္းပါးရွင္ဏီသစ္ ေတြ႕ရင္ စိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္ … တဲ့။ တခ်ဳိ႕အသံုးအႏႈန္းေတြ ျပင္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ က်မက ေခါင္းမာစြာ မျပင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္လည္း အခု က်မ ဒီကြန္မန္႔ကိုဖတ္ၿပီး ၀မ္းသာစြာ ေက်းဇူးတင္မိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဏီသစ္သာ နားလည္မႈမရွိသူတေယာက္ဆိုရင္ က်မကို စိတ္ဆိုးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ က်မက အဲဒီလို သူမ်ားအျမင္ကတ္ေအာင္ မၾကာခဏ လုပ္မိတတ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းကေတာ့ အဲဒီလိုဆႏၵမ်ဳိးနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မွားေနတာေတြ႕ရင္ မေျပာဘဲ မေနႏိုင္လို႔ ေျပာလိုက္မိတာေတြက တခါတေလ နားလည္မႈလြဲမွားတတ္တာမ်ဳိးေတြ ႀကံဳရတတ္လို႔ပါ။

အဲဒီလိုေတြ ႀကံဳရတဲ့အခါ … “ေတာ္ၿပီ ေနာက္ကို ဆင္ျခင္မွ … မေျပာေတာ့ဘူး” လို႔ စိတ္ကူးမိေပမဲ့ ေနာက္တခါ ထပ္ႀကံဳလာရျပန္ရင္ ေျပာမိျပန္တာပါပဲ။ အက်င့္ ဆိုတာကလည္း ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲသားလား။

သူမ်ားအမွားေတြကိုသာ ျမင္ေန ျပင္ေနတဲ့ က်မသည္လည္း အမွားေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါပဲ။ က်မရဲ႕ စာကိုဖတ္သူမ်ား က်မစာထဲမွာ မွားယြင္းမႈ တစံုတရာေတြ႕ခဲ့ ျမင္ခဲ့ပါရင္ က်မကို အားမနာတမ္း ေထာက္ျပေပးေစလိုပါ တယ္။ အမွားကိုျမင္မွ အမွန္ကို ျပင္ႏိုင္မွာျဖစ္သလို ဒီလိုျပင္ႏိုင္မွလည္း တိုးတက္ႏိုင္မယ္လို႔ က်မကေတာ့ ထင္တာပါပဲရွင္ … ။
***
သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာမ်ား အားလံုးသို႔ ေလးစားလ်က္ …

ေမဓာ၀ီ
၂၀၀၇-ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၃၁-ရက္
နံနက္ ၁၀ နာရီ

Read More...

Thursday, August 30, 2007

အခါလည္ အေတြး

ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ …
***
က်မ ဘေလာ့စေရးခါစ … တက္ၾကြမႈေတြ လြတ္လပ္မႈေတြနဲ႔ တေန႔တေန႔ ဒီဘေလာ့ေလးနဲ႔ ယဥ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္။ ဘေလာ့ေလာကအေၾကာင္းလဲ သိပ္မသိ၊ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲ ဆိုတာလည္း နားမလည္ စာေရးခ်င္စိတ္တခုထဲနဲ႔ ဒီေလာကထဲ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

ဘေလာ့စၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့ရျခင္းကေတာ့ တခါတုန္းကေရးခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ ဖိုရမ္ေတြ မွာ ေရးရတာ လြတ္လပ္မႈမရွိတာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ထက္အရင္ ဘေလာ့ ေရးသူေတြကို အားက်တာကတေၾကာင္း၊ စာမေရးရရင္ မေနႏိုင္တာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဘေလာ့လုပ္နည္းေတြဖတ္၊ ဟိုလူ ဒီလူ အကူအညီ ေတာင္းၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ေလးတခု ဖန္တီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မဘေလာ့ကို ဖတ္တဲ့သူေတြ ရွိလာတဲ့အခါမွာ …
***
စမ္းေခ်ာင္းေလးဘ၀ .. ပထမအရြယ္ ..

အစကေတာ့ ..
သူဟာ ေခ်ာင္းငယ္ေလးစီးဆင္းသလိုပါပဲ ...
ျဖည္းညင္း ညင္သာစြာ စီးဆင္းခဲ့ပါတယ္။
စီးဆင္းရာလမ္းေၾကာင္းတေလ်ွာက္ ..
အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြ ..
အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္၊
ၾကာျဖဴပန္းေလးေတြ ေဗဒါပြင့္ေလးေတြေၾကာင့္လည္း
ရင္ခုန္လႈိက္ေမာခဲ့ရတယ္။
တခါတရံ .. စီးဆင္းရင္းနဲ႔ ရပ္တံ့ျပီး တေနရာထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္လိုျဖစ္ ...
တခါတေလေတာ့လဲ .. အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စီးဆင္း လို႔ ..။
တခါတခါ .. ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရေလးေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း ..
တခါတခါေတာ့လဲ ေနာက္က်ဳညစ္ေထးတဲ့ ေရေတြကိုအေဖာ္ျပဳရင္း ..
ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲတဲ့ဘ၀မွာ ..
ေခ်ာင္းငယ္ကေလးကေတာ့ စီးဆင္းဆဲ .. စီးဆင္းျမဲ ..ေပါ့။
***
ဒီလိုနဲ႔ ရပ္တံ့လိုက္ စီးဆင္းလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လ်ားသြားသလို က်မ ဘေလာ့ ေလးလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာ ခုဆိုရင္ အခါလည္ တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အခါလည္ခဲ့ေပမယ့္ တစံုတရာ ရင့္က်က္မႈေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆို က်မအတၱနဲ႔ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ က်မရဲ႕ ဉာဥ္ဆိုးေတြေၾကာင့္ ဒီဘေလာ့ေလးဟာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေလးေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေသာကေတြ ဒဏ္ရာေတြ ေၾကာင့္ အၿပီးသတ္ ရပ္တံ့ခ်င္စိတ္ တခါတေလ ေပၚခဲ့ေပမဲ့ … က်မဟာ “ဒုကၡကို ဖက္တြယ္” ၿပီး စီးဆင္းလက္စ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္တံ့လို႔မရေတာ့ဘဲ ဆက္လက္ ဆက္လက္ …. ။
***
ျမစ္တစင္းရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ .. ဒုတိယအရြယ္

ဒီလိုနဲ႔ ..
ခ်စ္ျခင္း .. မုန္းျခင္း .. ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္း အပါအ၀င္ ..
ကိုယ့္ရာဇ၀င္ေတြ ကိုယ္ထုတ္ပိုးရင္း
တျဖည္းျဖည္း စီးဆင္းလာလိုက္တာ ..
ျမစ္တစင္း ..ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရ။
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မစီး ..
ေရွ႕ကိုပဲ အားတင္းျပီး
စီးဆင္း ..
စီးဆင္း ..
စီးဆင္း ရင္း .. စီးဆင္း လို႔ .. ။
ေရတက္ ေရက် .. သဘာ၀ဒဏ္ေတြ ..
အျပံဳးနဲ႔ အ႐ႈံး ..ေလာကဓံေတြ ..
ခါးသီးတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဖက္တြယ္ ..
အရယ္ေတြ .. အေမာေတြ ..
ေသာကေတြ ဒဏ္ရာေတြအျပည့္နဲ႔ ..
ျမစ္တစင္းဟာ
စီးဆင္းရင္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့ေပါ့ ..
တေန႔ေတာ့ ..
***
တေန႔မွာေတာ့ စီးဆင္းျခင္းေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ေရာက္ရ ႀကံဳရဦးမွာပဲလုိ႔ ၾကိဳတင္ တြက္ဆထားပါတယ္။ အဲဒီလို အဆံုးသတ္တဲ့အခါ … ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ …။ စီးဆင္းျခင္းေတြ အဆံုးသတ္ေပမဲ့ မာနေတြ အတၱေတြ မကုန္ႏိုင္ ေသးသမွ်ေတာ့ ေလာကဓံလႈိင္းတံပိုးဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလား … ။ က်မ ေတြးေနမိတယ္။ ခုေနခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ထဲေမ်ာေနတဲ့ “သစ္ေဆြးတံုးကေလး” ရဲ႕ … အဆံုးသတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို .... ေစာင့္စားေနရသလိုပါပဲ။ တခါတခါေတာ့လည္း အားလံုးကို အ႐ႈံးေပးၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးသာ ေက်ာခိုင္း ေနလိုက္ခ်င္ပါေတာ့ တယ္။
***
လႈိင္းတံပိုးမ်ားနဲ႔ ပင္လယ္ .. တတိယအရြယ္

စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ရာ ..
ပင္လယ္ျပင္မွာေတာ့ လႈိင္းဂယက္ေတြနဲ႔ေလ .. ။
သာယာတဲ့အခါ ..ျငိမ္သက္ ..
လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ .. တလက္လက္နဲ႔ေပါ့။
ဘ၀မုန္တိုင္းေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါမွာေတာ့ ..
လိႈင္းေတြထန္ .. မာန္ေတြတက္ ..
တ၀ုန္း၀ုန္း ႐ုန္းကန္ရိုက္ခတ္လို႔ေပါ့။
ေကာင္းကင္က ျပာရင္ ပင္လယ္ကျပာ ..
ေကာင္းကင္က ေမွာင္ရင္ ပင္လယ္က ေမွာင္ .. နဲ႔ ..
ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေရာင္အတိုင္း ေျပာင္းလဲေနရတဲ့ ..
ပင္လယ္ရဲ႕ေရလိႈင္းေတြဟာ ..
ခိုင္မာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကိုေတာင္
လဲျပိဳေအာင္ တိုက္စားႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ..
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ လိႈင္းတံပိုးပဲျဖစ္ေစ
သဲေသာင္ျပင္ ကမ္းစပ္ေျခရင္းမွာ
၀ပ္ဆင္းခဲ့ရတာပဲေလ .. ..။
***
“အေၾကာင္းတရား ၄-ပါး” နဲ႔ ညီညြတ္မွ ဘေလာ့ေရးႏိုင္မယ္လို႔ က်မ ေရးခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အေၾကာင္းတရား ၄-ပါး ဆိုတာ အျမဲ မညီညြတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီဘေလာ့ေလးရဲ႕ အဆံုးသတ္တဲ့ေန႔ဆိုတာ တေန႔ေတာ့ ႀကံဳလာရဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ … တခါတေလ မ်က္စိလည္ ေရာက္လာမယ့္ ကြန္မန္႔ေလးေတြကလြဲၿပီး ဘာတခုမွ ရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
***
ကန္ေရျပင္ဘ၀ .. စတုတၳအရြယ္

ေနာက္ဆံုးတေန႔မွာေတာ့ ..
စီးဆင္းမႈတို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ရပ္တံ့
အားမတန္ေပမဲ့ မေလ်ွာ့ခဲ့တဲ့ မာန္ေတြနဲ႔လဲ ကင္းကြာ ..
ဒဏ္ရာေတြကိုေခၽြးသိပ္
အိပ္မက္ေတြကို ေျဖေဖ်ာက္
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ေက်ာခိုင္း ..
မုန္တိုင္းေတြကို အ႐ႈံးေပး
ကမ္းေျခေတြရဲ႕အေ၀းဆံုးကို စြန္႔ခြာ ..
ကန္ေရျပင္ပမာ ..ျငိမ္သက္ေအးစက္ ..
ရပ္တည္ေနခဲ့ရျပန္ေပါ့ ..
အခုေတာ့ေလ .. .. .. ။
ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရအိုဟာ ..
တခါတခါ ေရာက္လာတတ္တဲ့
သစ္ရြက္ေၾကြေလးေတြ ..
ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ..
အထီးက်န္ငွက္ငယ္ေလးေတြကို အေဖာ္ျပဳရင္း ..
စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြ .. ဆံုး႐ႈံးျခင္းေတြ .. နစ္နာျခင္းေတြကို ေမ့ေလ်ာ့
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခြင့္လႊတ္မႈေတြနဲ႔ ..
သူ႔ဘ၀ အဆံုးသတ္မဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို
ေစာင့္စားရင္း ..
တခ်ိန္က သူဟာ ..
စီးဆင္းရင္း ရွင္သန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ..
ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ေငးေမာ ..
အတိတ္ကို လြမ္းေမာလို႔ေနပါသတဲ့။
***
ဒီလိုပါပဲ။ သံသရာဆိုတာ “လည္ပတ္ေနတဲ့အရာ” ပဲ မဟုတ္လား။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္၊ ၾကည္ႏူးခ်ိန္ဆိုတာေတြရွိသလို ၀မ္းနည္းခ်ိန္ ဆိုတာလည္း ၾကံဳရဦး မွာေပါ့ … ။ လက္တြဲထားခ်ိန္မွာ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကရသလို … လက္တြဲျဖဳတ္ၾကရခ်ိန္ မွာလည္း ၀မ္းနည္းၾကရဦးမယ္။
တကယ္ေတာ့ … ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပါ။ ဒီဘ၀ တိုတိုေလးထဲမွာ … တႏွစ္တာအခ်ိန္ကာလ ဆိုတာ ဘာမွ မေျပာပ ေလာက္ပါဘူး။ ဒီတႏွစ္တာ အေတာအတြင္း ၀မ္းသာမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ စိတ္ပ်က္မႈ၊ မိတ္ေဆြတိုးမႈ၊ မိတ္ပ်က္မႈ … အမႈအျဖာျဖာနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတြကို ေလာကဓမၼ လို႔ မွတ္ယူၿပီး … ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ တႏွစ္ + ၁ အတြက္ အားအင္ေတြ ျဖည့္တင္းကာ ဘေလာ့ကေလး မရပ္မခ်င္း စီးဆင္းခြင့္ေပးပါလို႔ … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ

မွတ္ခ်က္။ .. ။
ဒီေန႔ဟာ က်မဘေလာ့ရဲ႕ တႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ပါ။ တႏွစ္ျပည့္အျဖစ္ …
ဘေလာ့ဘာေၾကာင့္ေရးသလဲ လို႔ tag ထားတဲ့ ညေလး၊
အၾကိဳက္ဆံုး ၅ ခု ေရြးေပးဖို႔ tag ထားတဲ့ ယူဆဂိနဲ႔ ကိုရန္ေအာင္ တို႔အတြက္ အားလံုးေပါင္းစုၿပီး ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ လင့္ခ္က စာေတြဟာ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ခဲ့သည့္တိုင္ အမွတ္တရ ေရးခဲ့ဖူးတာေလးေတြမို႔ စာဖတ္ သူေတြ အၾကိဳက္နဲ႔ ကိုက္ညီခ်င္မွ ညီပါလိမ့္မယ္။ က်မစာမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ ဖတ္႐ႈေ၀ဖန္ ေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read More...

Wednesday, August 29, 2007

လေရာင္မွိန္ပ် ... လျပည့္ည ...


လျပည့္ညတဲ့လား … ၾကည့္စမ္းပါဦး။
ေကာင္းကင္တခုလံုး တိမ္ေတြဖံုးေနလိုက္တာ … လမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလင္းႏိုင္တဲ့ ေဟာဒီ လျပည့္ညေလ … ။

လေရာင္ဟာ ေအးခ်မ္းတယ္။ လေရာင္ရဲ႕ အေအးဓာတ္ဟာ လူသားေတြအေပၚ တေျပးညီက်ေရာက္တယ္ … တဲ့။ ကဲ … လျပည့္ညရဲ႕ မွိန္ပ်ပ် လေရာင္ရယ္ … တိမ္မွ်င္ေတြကို ထြင္းေဖာက္ၿပီး ေလာကႀကီးအေပၚ ေအးျမမႈေတြ မေပးႏိုင္ ေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလင္းပႏိုင္မွေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေအးဓာတ္ေတြဟာလည္း ကမၻာေပၚကို ျဖန္႔က်က္ေပးႏိုင္ပါဦးမလား … ။

လမင္းကို တိမ္ေတြဖံုးထားပံုက ထူးဆန္းပါဘိ။ ခါတိုင္းလို တိမ္ညိဳ တိမ္မည္း တအုပ္ တဆုပ္ ကြယ္ေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ေကာင္းကင္တခုလံုးေပၚမွာ တိမ္လႊာေတြအျပည့္ ဖံုးလႊမ္းေနတာ။ တိမ္မွန္းေတာင္ မသိႏိုင္တဲ့ တိမ္ေတြ … ။ လျပည့္ညရဲ႕ လမင္းကို လိုက္ရွာမွ တိမ္ေတြေအာက္မွာ လမင္းက အလင္းမွိန္မွိန္ နဲ႔ မ၀ံမရဲ လင္းေနရွာတယ္။

တိမ္ေတြ … ဖယ္ေပးၾကပါ … ။
လမင္းကိုဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြ … အေ၀းကို သြားၾကပါ … ။
လျပည့္ညမွာေတာ့ … လမင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း လင္းပါေစေလ … ။

ဒါေပမဲ့ ….
ေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တိုက္ေတြကို ေျမျပင္ေပၚက လူသားတေယာက္က အမိန္႔ေပးလို႔ ရေကာင္းပါသလား။ ရႏိုင္မွာလား … ။
အို … ဒါ အမိန္႔မွ မဟုတ္တာ။ ဒါဟာ … ေတာင္းဆိုခ်က္တခုပါပဲ။
လျပည့္ညမွာ ၾကည္လင္တဲ့ လမင္းကို ျမင္ခြင့္ ၾကည့္ခြင့္ ခံစားခြင့္ဆိုတာ ကမၻာေပၚက လူသားတိုင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးပဲ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီညမွာမွ … တိမ္တိုက္ညစ္ဆိုးေတြက လမင္းကို လာၿပီး ဖံုးလႊမ္းခ်င္ရတာလဲ။ ေကာင္းကင္တခြင္လံုး အျပည့္ ေနရာယူခ်င္ရတာလဲ … ။

ေလက ခပ္ေ၀ွ႕ေ၀ွ႕တိုက္တယ္။
တိမ္တိုက္ေတြ ခပ္ေျပေျပေရြ႕လ်ားသြားေလရဲ႕။
လမင္းကို ကြယ္ထားတဲ့တိမ္ေတြ ဒီေလနဲ႔ေျပးပါေစ … ။
ဆုေတာင္းေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။
ေလနဲ႔လြင့္လာတဲ့ တိမ္ညိဳတစက လမင္းကို ကြယ္သြားျပန္ၿပီ။
လမင္းဟာ ခုနက ေလာက္ေတာင္ မလင္းႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။ တိမ္ညိဳၾကားမွာ လေရာင္က တစြန္းတစ … ။

ဒီညအဖို႔ လမင္းသာတာကို မျမင္ရေတာ့ဘူးလား …. ။
ဘယ္လို က်ိန္စာ အျငဳိးနဲ႔မ်ား … ဒီညမွာ လမင္း လင္းခြင့္မရရတာပါလိမ့္။
လေရာင္ကင္းတဲ့ လျပည့္ညက အက်ည္းတန္လြန္းတယ္ … ။

ဖိုးလမင္းႀကီးေရ …
ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းနဲ႔ေပးပါ …
၀ါ ၀ါ ၀ါ ၀ါ ))) လို႔ …
ကေလးဘ၀တုန္းက ေကာင္းကင္ကလမင္းႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ေတာင္းဆို တမ္းတခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ခုေနခါမွာ … မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိပါရက္နဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းကို တမ္းတၾက မွာစိုးလို႔မ်ား လမင္းက ပုန္းေရွာင္ေနေရာ့သလား … ။

ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ အရိပ္အေရာင္ျပတတ္တဲ့ ဖိုးေရႊလနတ္သားလည္း တိမ္ညိဳေတြ ဖံုးလႊမ္းျခင္းခံေနရတာမို႔ … အရိပ္အေရာင္ မျပႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ မြတ္သိပ္မႈေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ကမၻာေျမဟာ ကေလးတေယာက္လို ငိုေၾကြးေနရွာေလရဲ႕ … ။ လမင္းက ဘယ္မွာလဲ … ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ …
တိမ္တိုက္ေတြကင္းစင္ၿပီး လမင္း လင္းခြင့္သာတဲ့ ညကိုေတာ့ ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။

အဲဒီအခါ က်မွ …
၀င္းလက္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊလင္ပန္းႀကီးေပၚမွာ …
ဆီေမႊးေမႊးေလး ဆမ္းထားတဲ့ …
ပူပူေႏြးေႏြး ျဖဴေဖြးေဖြး ထမင္းေလးေတြကို …
ငိုေၾကြးေနတဲ့ ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ….
တလုပ္တဆုပ္ စြန္႔ၾကဲေပးသနားလွည့္ပါလား ….
အို … ဖိုးေရႊလနတ္သား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၆၉ ခု၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ည
၁၀ ခ်က္တီးခန္႔

Read More...

Tuesday, August 28, 2007

ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ ...

ဒီေန႔ … ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ပါ။
ဗုဒၶဘာသာဓေလ့ထံုးတမ္းမွာ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ကို ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔လို႔ သတ္မွတ္က်င္းပေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလို သတ္မွတ္ရလဲဆိုေတာ့ …

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက ရဟန္းေတာ္ငါးရာတို႔ဟာ ဘုရား ထံမွ ကမၼ႒ာန္းတရားကိုယူေဆာင္ၿပီး ေတာအုပ္တခုထဲမွာ ၀ါဆို၀ါကပ္ျပဳေတာ္ မူခဲ့ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ ေနရာဖယ္ေပးၾကရတဲ့ နတ္အခ်ဳိ႕က အမ်ဳိးမ်ဳိးေျခာက္လွန္႔တာေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တရားကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္အားမထုတ္ႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ေျခာက္ျခားေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာဘဲ ျမတ္စြာဘုရားသီတင္းသံုးရာ သာ၀တၳိ ျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို သြားေရာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ့အခါ ဘုရား က ေမတၱသုတ္ေဒသနာကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီး အဲဒီေတာအုပ္ကိုသာ ျပန္သြားဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ငါးရာတို႔လည္း အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာပဲ ၀ါေခါင္လမွာ ဒုတိယ၀ါ ကပ္ေတာ္မူၿပီး ေမတၱာတရားကို ပြားမ်ားလို႔ေနၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ နတ္မ်ားခ်စ္ခင္လာၾကၿပီး ၿငိမ္းေအးစြာေနေတာ္မူၾကရ ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္တို႔ဟာ ေမတၱာတရားကိုပြားမ်ားၿပီး ၀ိပႆနာတရားကို ဆက္လက္အားထုတ္ၾကရာ ၀ါမကြၽတ္မီ အားလံုး ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရဟန္းေတာ္ငါးရာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀ါတြင္းကာလမွာ ေမတၱသုတ္ကို ေဟာေတာ္မူျခင္းေၾကာင့္ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ကို ေမတၱာအခါ ေတာ္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္က်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
***
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လ ၁-ရက္ေန႔က “ေမတၱာျဖင့္” ဆိုတဲ့ ပို႔စ္မွာ ေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေမတၱာပြားမယ့္သူ အေနနဲ႔ ၾကိဳတင္က်င့္ဖြယ္ ၁၅-ခ်က္ နဲ႔ ေမတၱာအက်ဳိး ၁၁-မ်ဳိးကုိ အဲဒီပို႔စ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒီကေန႔ေတာ့ ၅၂၈-သြယ္ ေမတၱာပြားပံုကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ အျပင္မွာ ခဏခဏ ေျပာဆို သံုးစြဲခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ၅၂၈ ေမတၱာဆိုတာ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ရလာတယ္ဆိုတာ သိရေအာင္လို႔ပါ။

ဦးစြာ အရပ္ ၁၀-မ်က္ႏွာ၊ ပုဂၢိဳလ္ ၁၂-ဦးနဲ႔ ေမတၱာပြားနည္း ၄-နည္းကို သိထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

* အရပ္ ၁၀-မ်က္ႏွာ *
၁) အေရွ႕အရပ္၌
၂) အေရွ႕ေတာင္ အရပ္၌
၃) ေတာင္အရပ္၌
၄) အေနာက္ေတာင္အရပ္၌
၅) အေနာက္အရပ္၌
၆) အေနာက္ေျမာက္အရပ္၌
၇) ေျမာက္အရပ္၌
၈) အေရွ႕ေျမာက္အရပ္၌
၉) အထက္အရပ္၌
၁၀) ေအာက္အရပ္၌

* ပုဂၢိဳလ္ ၁၂-ဦး *
၁) အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ …
၂) အားလံုးေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ …
၃) အားလံုးေသာ ခႏၶာကိုယ္ထင္ရွားရွိတဲ့ သတၱ၀ါေတြ …
၄) အားလံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ …
၅) အားလံုးေသာ ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာႏွင့္ အက်ဳံး၀င္ၾကသူေတြ …
၆) အားလံုးေသာ မ-သတၱ၀ါေတြ …
၇) အားလံုးေသာ ဖို-သတၱ၀ါေတြ …
၈) အားလံုးေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ …
၉) အားလံုးေသာ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ …
၁၀) အားလံုးေသာ နတ္ျဗဟၼာေတြ …
၁၁) အားလံုးေသာ လူသားေတြ …
၁၂) အားလံုးေသာ အပါယ္ဘံုသားေတြ …

* ေမတၱာပြားနည္း ၄-နည္း *
က) ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ။
ခ) စိတ္ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ။
ဂ) ကိုယ္ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ
ဃ) ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မိမိတို႔ခႏၶာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။


ပြားရမယ့္နည္းကေတာ့ … စစခ်င္း အရပ္မ်က္ႏွာမထည့္ဘဲ …
အားလံုးေသာသတၱ၀ါေတြ (ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မိမိတို႔ခႏၶာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ ၾကပါေစ။)
အားလံုးေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ … ( … )
စသျဖင့္ ပြားမ်ားၿပီးမွ … အရပ္မ်က္ႏွာ ထည့္ၿပီးပြားပါမယ္။

အေရွ႕အရပ္၌ … (အားလံုးေသာသတၱ၀ါေတြ ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မိမိတို႔ခႏၶာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ ၾကပါေစ။)
အေရွ႕ေတာင္အရပ္၌ … ( … )

နမူနာျပထားတဲ့အတိုင္း ပုဂၢိဳလ္ ၁၂-ဦးနဲ႔ ေမတၱာပြားနည္း ၄-နည္းကို တြဲစပ္ၿပီး ပြားရပါမယ္။ ပထမဆံုး အရပ္မ်က္ႏွာမသတ္မွတ္ဘဲ ပြားမ်ားတဲ့အခါ …
၁၂ x ၄ = ၄၈ .. ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အရပ္ ၁၀-မ်က္ႏွာ ပြားမ်ားတဲ့အခါ (၁၂ x ၄) ၁၀ = ၄၈၀ ျဖစ္ပါတယ္။
စုစုေပါင္း … ၄၈ + ၄၈၀ = ၅၂၈ နည္း ျဖစ္ပါတယ္။
***
တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္လကၤာေလးကိုလည္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

“ေမတၱာႏွလံုး အလွဆံုး”

ရွိသင့္သည္မ်ား၊ ရွိပါျငားလည္း၊ စြမ္းအားေမတၱာ၊ ကင္းစင္ကြာ၊ ခ်မ္းသာမျပည့္၀။
စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ေပါမ်ားပါလည္း၊ ေမတၱာစြမ္းအင္၊ မပြားလွ်င္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္သာ လုပ္လိုၾက။
ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ အရွိန္အ၀ါ၊ ႀကီးမားပါလည္း၊ ေမတၱာစြမ္းအင္၊ မပြားလွ်င္၊ ဆန္႔က်င္မုန္းတီးၾက။
သိကၡာသံုးျဖာ၊ ျဖည့္က်င့္ပါလည္း၊ ေမတၱာစြမ္းအင္၊ မပြားလွ်င္၊ ဆန္႔က်င္ေႏွာက္ ယွက္ၾက။
ေမတၱာတရား၊ အစဥ္ပြား၊ စြမ္းအားတိုးတက္ရ။
ရန္သူကပင္၊ အကြၽမ္း၀င္၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားရ။
ကိုယ္ကခ်စ္မွ၊ သူကတဖန္၊ ကိုယ့္ထံျပန္၊ ဧကန္တံု႔ျပန္ၾက။
ေမတၱာထံုမႊမ္း၊ လူ႔အစြမ္း၊ ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသရ။
ေမတၱာႏွလံုး၊ အလွဆံုးေၾကာင့္၊ ရႊင္ျပံဳးၾကည္သာ၊ ေအးျမကာ၊ ေကာင္းစြာ သန္႔ရွင္းရ။
***
ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔မွာ သတၱ၀ါတိုင္းအေပၚ ျဖဴစင္ေသာေမတၱာတရား ထားႏိုင္ ပြားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ … ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
အဂၤါေန႔
နံနက္ ၁၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္

ကိုးကား ။ … ။
၁) မာဂဓီ (သာစည္) ၏ အခါေတာ္ေန႔မ်ား
၂) ေမတၱာျဗဴဟာအဖြဲ႕၏ ေမတၱသုတ္ေတာ္ႏွင့္ ေမတၱာက်င့္စဥ္

Read More...

Monday, August 27, 2007

ရာဇဓမၼ သဂၤဟ

တေလာက ပန္ဒိုရာက မင္းက်င့္တရား (၁၀) ပါး ကို ေရးေပးပါလို႔ ကြန္မန္႔ထဲမွာ ေျပာခဲ့ဖူးေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ခ်က္ခ်င္း မေရးေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုမွ ႀကံဳႀကိဳက္လာ တာနဲ႔ မင္းက်င့္တရား (၁၀) ပါး အပါအ၀င္ တျခား မွတ္သားစရာ ဆက္စပ္ ေနတာေလးေတြပါ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ေယာမင္းႀကီး ဦးဖိုးလႈိင္ေရးသားတဲ့ “ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း” မွ ေကာက္ႏုတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
***
သဂၤဟတရား
သဂၤဟတရား ဆိုတာ အႀကီးအကဲ အစိုးရ (သို႔) ျပည့္ရွင္မင္းတို႔ဟာ မိမိတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံကို စည္ပင္သာယာေအာင္ ေစာင္မၾကည့္႐ႈ ခ်ီးေျမွာက္ သူေကာင္းျပဳနည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တဦးတေယာက္ကို သူေကာင္းျပဳ လိုရင္ ရာထူးေပးျခင္း၊ ဆုလာဘ္ေပးျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ရသလို ႏိုင္ငံတခုလံုးကို ခ်ီးေျမွာက္ သူေကာင္းျပဳလိုရင္ေတာ့ ဒီ သဂၤဟတရား (၄) ပါးနဲ႔ ခ်ီးေျမွာက္ရ တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

သဂၤဟတရား (၄) ပါးကေတာ့ …
၁) သႆေမဓ။
အခြန္အတုတ္ ေကာက္ခံရာတြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား မနာမၾကည္းရေအာင္ ႏိုင္ငံအင္အားအေလ်ာက္ ညွိႏႈိင္း၍ အပိုအလိုမရွိ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ သေဘာတူညီရာ ေကာက္ခံျခင္း။

၂) ပုရိသေမဓ။
ႏိုင္ငံကို ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းေသာသူတို႔ကို ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ေနရာက် ေအာင္ ခ်ီးေျမွာက္ေပးကမ္းျခင္း။

၃) သမၼာပါသ။
ကုန္သည္ လယ္သမားတို႔ကို ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ အပိတ္အပင္မရွိ ဖြင့္၍ အခြင့္ေပးျခင္း၊ ၾကည့္႐ႈေစာင္မျခင္း။ အရင္းအႏွီးမရွိေသာ ကုန္သည္ လယ္သမားတို႔အား အတိုးမဲ့ အရင္းအႏွီး ေပးကမ္းမစျခင္း။

၄) ၀ါစာေပယ်။
အကုသိုလ္ဒုစ႐ိုက္ျဖစ္ေသာ ဖ႐ုသ၀ါစာကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ ခ်ဳိသာနာေပ်ာ္ဖြယ္ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း။
***
“မင္းတို႔ ၾကဥ္ေရွာင္အပ္ေသာ တရား (၃) ပါး”
၁) မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုျခင္း။
၂) အမ်က္ထြက္ျခင္း။
၃) ပြဲလမ္းသဘင္ အေပ်ာ္အပါး ကာမဂုဏ္ကို ခံစား၍ တိုင္းေရးျပည္မႈကို အေလးဂ႐ုမျပဳ ေပါ့ေလ်ာ့ျခင္း။
***
"မင္းက်င့္တရား (၁၀) ပါး"

၁) စြန္႔ႀကဲ၊ ေပးကမ္း၊ လွဴဒါန္းျခင္း။
၂) ငါးပါး၊ ဆယ္ပါး စေသာ သီလေဆာက္တည္ျခင္း။
၃) အမႈထမ္းတို႔အား ထိုက္သင့္သလို ေပးကမ္း ၾကည့္႐ႈျခင္း။
၄) ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္းမရွိ၊ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း။
၅) အမူအရာ အေျပာအဆို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္း။
၆) ေကာင္းျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ၾကံျခင္း။
၇) သတၱ၀ါအေပါင္းကို ရန္ျငိဳးအမ်က္မရွိ ခ်မ္းသာေစျခင္း။
၈) သတၱ၀ါအေပါင္းကို ႏွိပ္စက္ျခင္းမျပဳဘဲ သနားညွာတာျခင္း။
၉) ကိုယ္ႏႈတ္တို႔ျဖင့္ မ႐ိုမေသလြန္က်ဴးသည္ကို သည္းခံျခင္း။
၁၀) ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ၊ မွဴးမတ္၊ ျပည္သူတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည္ကို မျပဳျခင္း။
***
ျပည့္ရွင္မင္းတို႔ က်င့္သံုး ေဆာက္တည္အပ္ေသာ ရာဇဂုဏ္ (၈) ပါး
၁) သိၾကားမင္းကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
သိၾကားမင္းသည္ နတ္အေပါင္းတို႔တြင္ ႏွိပ္ကြပ္တန္ေသာသူအား ႏွိပ္ကြပ္၍ ခ်ီးေျမွာက္တန္သူအား ခ်ီးေျမွာက္သကဲ့သို႔ … မင္းတို႔သည္လည္း လူအေပါင္းတို႔ တြင္ မေကာင္းေသာသူတို႔အား ႏွိပ္ကြပ္၍ ေကာင္းေသာသူတို႔အား ခ်ီးေျမွာက္ ရာသည္။

၂) ေနကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
ေနမင္းသည္ ေရာင္ျခည္တေထာင္ျဖင့္ ျဖည္းညွင္းစြာ မိုးေရကို ခန္းေျခာက္ေစ သကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္လည္း အခြန္အတုတ္ကို ျဖည္းညွင္း သာယာစြာ ေကာက္ခံ သိမ္းယူရာသည္။

၃) ေလကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
ေလသည္ သတၱ၀ါအေပါင္း၏ ကိုယ္တြင္းသို႔၀င္၍ သြားသကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္ လည္း မွဴးမတ္ ျပည္သူခပ္သိမ္းတို႔၏ အျပဳအမူ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ သူလွ်ဳိထား၍ ကိုယ္တြင္းသို႔၀င္သကဲ့သို႔ သိေအာင္ျပဳရာသည္။

၄) ယမမင္းကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
ယမမင္းသည္ ခ်စ္သူ မုန္းသူဟူ၍ အထူးအျခား ကြဲျပားမရွိ၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေရာက္လာလွ်င္ စီရင္သကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္လည္း ခ်စ္သူ မုန္းသူဟူ၍ မ်က္ႏွာ မငဲ့၊ အမႈႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ စီရင္ရာသည္။

၅) သမုဒၵရာကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
သမုဒၵရာသည္ ေရကို မေတာင့္တ၊ ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ ျမစ္ငယ္ငါးရာတို႔ အလို အေလ်ာက္၀င္လာသမွ်ကိုသာ ခံသကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္လည္း ဥစၥာကို မလိုခ်င္ မေတာင့္တ၊ ထံုးစံရွိသည့္အတိုင္း ရသင့္သမွ်ကိုသာ ခံယူရာသည္။

၆) လကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
လျပည့္၀န္းသည္ ျမင္ျမင္သမွ် လူခပ္သိမ္းတို႔ကို ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္ေစသကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္လည္း မ်က္ႏွာရႊင္လန္းလ်က္ စကားခ်ဳိသာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ေျပာဆို၍ မွဴးမတ္ ျပည္သူ လူခပ္သိမ္းတို႔ကို ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္ေစရာသည္။

၇) ေျမႀကီးကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
ေျမႀကီးသည္ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၏ မွီခိုကိုးကြယ္ရာျဖစ္သကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္ လည္း သဂၤဟတရား ေလးပါးျဖင့္ ျပည္သူလူထုအေပါင္း၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ ေအာင္ ရြက္ေဆာင္ရာသည္။

၈) မိုးကဲ့သို႔က်င့္ျခင္း။
မိုးသည္ မိုးတြင္းေလးလပတ္လံုး လူအေပါင္းတို႔ကို ေရျဖင့္ ေရာင့္ရဲေစသကဲ့သို႔ မင္းတို႔သည္လည္း အမႈထမ္း အရာထမ္းတို႔အား မ်ဳိးရိကၡာ၊ အ၀တ္အစား၊ ဆုလာဘ္တို႔ျဖင့္ ႏွစ္သက္ေရာင့္ရဲေစရာသည္။
***
ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ သဂၤဟတရားေလးပါးတို႔ မင္းက်င့္တရား ၁၀-ပါး တို႔နဲ႔ ျပည့္စံု စြာ က်င့္ၾကံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုသာ မင္း၊ အစိုးရလို႔ ေခၚတြင္ေၾကာင္း ေယာမင္းႀကီး ဦးဖိုးလႈိင္ကေရးသားထားပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကို အုပ္စိုးေနသူျဖစ္ေပမဲ့လည္း အထက္ပါအခ်က္ေတြက ခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့ရင္ မင္းလို႔ မမည္ပါဘူးတဲ့။
ဒါဆို … က်မတို႔ အခု ေနေနရတာဟာ မင္းမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ (မင္းမဲ့တိုင္းျပည္) မွာ ေနေနရတာမ်ားလား … လို႔ ေတြးေနမိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
တနလၤာေန႔
ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ

ကိုးကား။ … ။
ေယာမင္းႀကီးဦးဘိုးလိႈင္ ၏ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း
(၁၉၆၀၊ ဒီဇင္ဘာလ)

Read More...

Sunday, August 26, 2007

ပုေရနိသင္

လယ္တီဆရာေတာ္ဆံုးမစာပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ကိုသက္ဦးက ရွင္မဟာရ႒သာရ ရဲ႕ “ပုေရနိသင္” အစခ်ီ ရတုကို လိုခ်င္ေၾကာင္း ေရးခဲ့တာနဲ႔ က်မလည္း စာအုပ္ဗီ႐ို ဖြင့္ၿပီး ျပန္ရွာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဟံသာ၀တီတိုက္က ထုတ္တဲ့ “ျမန္မာကဗ်ာေရြးခ်ယ္ခ်က္ႏွင့္ ရတုေရြးခ်ယ္ခ်က္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကေလးက က်မ ဗီ႐ိုထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ အမွန္တကယ္ က်မရွာတာက ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီရတုေရြးခ်ယ္ခ်က္ စာအုပ္ေလးကို အရင္ ေတြ႕တာနဲ႔ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ရွိလိုရွိျငား မာတိကာမွာ ရွာၾကည့္ေတာ့ …
“ပုေရနိသင္ (သွ်င္ရ႒သာရ) ………….. ၉၂”
ဆိုၿပီးေတြ႕ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀မ္းသာအားရ က်မဘေလာ့မွာ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုသက္ဦးႏွင့္တကြ ျမန္မာရတုကဗ်ာ ႏွစ္သက္သူမ်ား အားလံုးအတြက္ပါပဲ။ ႀကံဳႀကိဳက္တာနဲ႔ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကိုပါ ေဖာ္ျပလိုက္ ပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းမ်ားကိုေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ထဲကအတိုင္းသာ ႐ိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
***
သွ်င္မဟာရ႒သာရ

ပုေရနိသင္-ခ်ီ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဖြဲ႕ ရတုေရးသူ သွ်င္မဟာရ႒သာရမွာ ၈၃၀- ျပည့္ႏွစ္ ၀ါဆိုလ အတြင္း အင္း၀ေနျပည္ေတာ္တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူ၍ ငယ္မည္မွာ ေမာင္ေမာက္ျဖစ္သည္၊ ဗညားအိမ္ႏွင့္ ရွင္ေစာပု၏ သမီးေတာ္တို႔မွ ဆင္းသက္ ဆက္ႏြယ္လာေသာ ေျမးေတာ္ ဓမၼပါလသည္ ေမာင္ေမာက္၏ ဖခင္ျဖစ္၍ မိခင္ မွာ သတိုးမင္းဖ်ား၏ အႏြယ္ေတာ္ျဖစ္သည္။

ေမာင္ေမာက္သည္ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါကာလမွစ၍ နန္းေတာ္တြင္း၌ ႀကီးျပင္း လာရသူ ျဖစ္သျဖင့္ ဘုရင္မင္းေခါင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တအူတံုဆင္း ညီအရင္း ကဲ့သို႔ အေရးေပးျခင္းကို ခံေတာ္မူရသည္၊ ေမာင္ေမာက္သည္ နန္းေတာ္တြင္း ပညာရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားထံမွ၎၊ က်န္းဂန္တတ္ မေထရ္ျမတ္မ်ားထံမွ၎၊ ဖခင္ျဖစ္သူ ပညာရွိ အမတ္ႀကီးထံမွ၎၊ ေနာင္ေတာ္ရင္း သွ်င္၀ရစကၠပါလ မေထရ္ထံမွ၎၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ကဗ်ာလကၤာမ်ားကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေသာ ေၾကာင့္ ၁၆-ႏွစ္သား အရြယ္ကပင္ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကို စတင္ ေရးသားျပဳစု ေလသည္။ အသက္ ၂၀-ျပည့္ ရဟန္းဘ၀ေရာက္မွ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီး အၿပီး သတ္သည္။

သကၠရာဇ္ ၈၈၇-ခုႏွစ္ေလာက္ က်ေသာအခါ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ အင္း၀ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၎၊ သတိုးမင္းေစာက ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ ပင့္ေသာေၾကာင့္ ၎ ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေတာ္မူသည္။ ေရာက္၍ မၾကာမီပင္ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကို ေရးသားေတာ္မူသည္၊ ဆင္ျဖဴရွင္ သတိုးမင္းေစာလည္း သွ်င္မဟာရ႒သာရအား ပုထိုးေက်ာင္း, ေတာင္ခြင္ေက်ာင္း, မင္းတုန္းေက်ာင္း ဤေက်ာင္း ၃-ေက်ာင္းကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းေတာ္မူသည္။

သတိုးမင္းေစာ နတ္ရြာစံလြန္၍ သားေတာ္ ဘုရင္ေထြး နန္းတက္ေသာအခါတြင္ လည္း ခမည္းေတာ္ လက္ထက္ေတာ္က ကဲ့သို႔ပင္ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲ ရွိသျဖင့္ ျပည္ျမိဳ႕ႏွင့္ ေရႊေတာင္အၾကား အခြန္တေသာင္းထြက္သည့္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ ၅-ရပ္ အတြင္း တံတိုင္း မီးတားႏွင့္တကြ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား, မဂၤလာေစတီေတာ္, အရံေက်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေရႊဗိမာန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းေတာ္မူသည္။ သကၠရာဇ္ ၈၉၂-ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၆၂-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္။
***
“ပုေရနိသင္ ခ်ီ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဖြဲ႕ ရတု”

(ပ) ပုေရနိသင္၊ ဆက္တိုင္းၾကင္၍၊ အိမ္ရွင္အစစ္၊ ငယ္ကြၽမ္းခ်စ္ႏွင့္၊ ထပ္ရစ္ လက္သင္၊ ထံုးစတြင္ႏႈိက္၊ ေသြးငင္ၾကမၼာ၊ ၀ါသနာေၾကာင့္၊ ဆရာမိဘ၊ ကြပ္ဆံုးမ လည္း၊ ခ်စ္စထံုးေႏွာင္၊ ေပ်ာ္ရေအာင္ဟု၊ သန္ေကာင္မဟူ၊ အတူယွဥ္ႏႊဲ၊ သန္လြဲမခန္႔၊ အသက္စြန္႔၍၊ ေ၀းဓြန္႔ခရီး၊ ခ်ဳံႀကီးေတာအံု၊ ၀ါး႐ံု၀ါးေထြး၊ သစ္က်ားေဘးကို၊ မေတြးဆံဖ်ား၊ မေလးစားတည့္၊ တရားသံေ၀၊ ေအာက္ေမ့ေခ်ေသာ္၊ ေၾကးေရႊ ဂေဟ၊ မစပ္ေလသို႔၊ စာေပတတ္ပြန္၊ ဓမၼခန္ႏွင့္၊ က်န္းဂန္သိေျမာက္၊ ပဥၥင္ေရာက္က၊ ထပ္ေလွာက္ၾကင္ဘြယ္၊ ေရွးေသာႏွယ္ကို၊ အဘယ္ႀကိဳးရွာ ေလေတာ့မည္။ … ။

(ဒု) လူ႔ေျမတိတြင္၊ ဘက္မျမင္သား၊ သန္႔စင္ငယ္က၊ လက္ေတာ္လွႏွင့္၊ ခ်ိန္းခ် ေစ့ေရ၊ မွာစာေခြကို၊ စေသလိပ္ၿပီး၊ ခင္းႏွီးကြက္က်ယ္၊ ေျပာက္မ်ဳိးျခယ္၍၊ ဆင္စြယ္၀န္းရွက္၊ ေမြးမယ္ရက္သည္၊ အသက္တို႔က၊ ဆက္လွာရသား၊ မူလသိကၡာ၊ ဆံုးမစာႏွင့္၊ ငါးျဖာ၀ိနည္း၊ ေစာင့္စည္းပညတ္၊ အပ္တိတသြား၊ တဆံဖ်ားမွ်၊ မမွားအာ႐ံု၊ ကာမဂုဏ္ကို၊ မျမံဳရေခ်၊ ျဖတ္ငယ္ေသစြ၊ ကမၸေလြရင္ပိုက္၊ တကိုက္မခြၽတ္၊ စာလက္လြတ္၍၊ ျဖစ္တတ္ဘိသည္၊ သံသာရွည္ခဲ့၊ စက္လည္ရဟတ္၊ တပတ္ပတ္လွ်င္၊ အနတ္ဒုကၡ၊ အနိစၥဟူ၊ ႏွလံုးမူစြ၊ ေပးလွဴစြန္႔ၾက၊ ဤဘ၀တြင္၊ ႏွမလက္ေလွ်ာ့၊ ေနေလေတာ့ဟု၊ ခ်စ္ေပါ့မႀကံဳ၊ ညွဳိးငယ္ပံုမွ်၊ ရြက္ဟံုေၾကြၾကဳပ္၊ ခ်မင္းတုပ္သို႔၊ စိတ္ခ်ဳပ္မပြင့္၊ ပ်ံ႕လြင့္ေမတၱာ၊ က႐ုဏာႏွင့္၊ တဏွာေလာဘ၊ ေဒါသ ေျမွးထူ၊ ရံမက္ျမဴကို၊ ဘယ္သူႏႈိးရွာ ေလေတာ့မည္။ …. ။

(တ) ဆုေ၀ဘိခ်င္၊ ငယ္ကြၽမ္း၀င္ႏွင့္၊ သို႔ပင္တာရွည္၊ ေပ်ာ္ရမည္ဟု၊ ေညာင္စည္ သမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေရွ႕ပါး၀ယ္၊ ထင္ရွားေက်ာ္ဟိုး၊ ႐ုကၡစိုးႏႈိက္၊ ပုဆိုးၾကာညြန္႔၊ ပိတ္လွပ္ တြန္႔ကို၊ ျဖန္႔၍တတည္၊ ရစ္ဖြဲ႕ခ်ည္မွ်၊ ငယ္မည္ျမြက္ဟ၊ ႏႈတ္သံမွ်ႏွင့္၊ ခက္မ တေထာင္၊ ပေညာင္ေစာင့္တတ္၊ ရွင္နတ္ျမတ္ကို၊ တိုင္မွတ္သက္ေသ၊ ျပဳဘူးေပရွင့္၊ မေကြသစၥာ၊ ၀ါသနာေၾကာင့္၊ ႐ုပ္၀ါပ်ဳိရြယ္၊ သနားဘြယ္တိ၊ ေရွးႏွယ္ က်ဳိးကုပ္၊ ခ်မင္းတုပ္ႏွင့္၊ ခြက္ျမဳပ္ခါညီ၊ နာရီေမာင္းခ်၊ ေဒသနိမိတ္၊ သက္ႀကီး ဆိတ္လည္း၊ မမွိတ္မ်က္ေတာင္၊ သည္းေခါင္ဆူးလည္၊ ရွိလိမ့္မည္ဟု၊ လြမ္းသည္ ထပ္ဆင့္၊ ဖူးခ်ိန္သင့္ကို။ ေမွ်ာ္လင့္ ခိုးရွာေလေတာ့သည္။ … ။
***
မေန႔က တေန႔လံုး အိမ္မွာ အင္တာနက္အဆင္မေျပလို႔ ခုမွတင္လိုက္ရပါတယ္။ က်မကို စိတ္ပူၾကသူ … အားေပးၾကသူ အေပါင္းအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းပါ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
တနဂၤေႏြေန႔
နံနက္ ၆ နာရီ ၁၅

ကိုးကား။ … ။
ျမန္မာကဗ်ာေရြးခ်ယ္ႏွင့္ ရတုေရြးခ်ယ္ခ်က္ … (ဟံသာ၀တီ)
(ဒုတိယအႀကိမ္ပံုႏွိပ္ျခင္း … ၁၉၇၂၊ ဒီဇင္ဘာလ)

Read More...

Friday, August 24, 2007

ျမင္သမွ် ... ဘ၀င္မက် ... ရင္၀ မသက္သာ ....

ေစာေစာစီးစီး ဒီကေန႔ထုတ္ သတင္းစာကို ဖတ္လိုက္မိၿပီး စိတ္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္မိပါတယ္။ သတင္းစာရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ ျမင္သာ ထင္သာေအာင္ ပြိဳင့္ႀကီးႀကီး စာလံုးမည္းႀကီးနဲ႔ ျပဴးေနေအာင္ေရးထားၿပီး ေဘာင္ခတ္ထားတာမို႔လည္း ျမင္မိ ဖတ္မိသြားတာပါ။ ေက်ာ္မင္းလူ (ေရႊျပည္သာ) ေရးတဲ့ “ႏွစ္ဘက္မွ်မွ အေျဖလွမည္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔ေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးဟာ ဘ၀င္မက် စရာေတြခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက အခုျမင္ရတဲ့ ေကာက္စာပါ အေၾကာင္းအရာပါပဲ။

ရယ္စရာလည္း ေကာင္း၊ ေဒါသျဖစ္စရာလည္း ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားဟာ မိဘနဲ႔သားသမီးဆိုျပီး သူမို႔လို႔ ေရးရဲတယ္။ ကဲ … က်မတို႔ အခု လက္ရွိအစိုးရ (အစိုးရပဲဆိုပါေတာ့။ တကယ္ေတာ့ အစိုးရလို႔ မသံုး ႏႈန္းသင့္ပါဘူး။ အာဏာကိုမတရားသိမ္းပိုက္ထားတဲ့ အာဏာရွင္ဟာ ျပည္သူလူထု က တင္ေျမွာက္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အစိုးရမွ မဟုတ္ဘဲ။ ထားပါေတာ့) အစိုးရဟာ မိဘျဖစ္သင့္သလား။ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။

ကိုယ့္မိဘကိုယ္ ဘယ္သားသမီးက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါသလဲ။ မိမိရဲ႕ ကံတရားအရ ဒီအမိရဲ႕ ၀မ္းထဲေရာက္လာရတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အေမအေဖဟာ လူေကာင္း လား၊ လူဆိုးလား၊ ႐ုပ္ေခ်ာလား၊ ႐ုပ္ဆိုးလား၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလား၊ ဆင္းရဲလား ဘယ္သားသမီးက ေရြးခ်ယ္လို႔ရမွာလဲ။ ကိုယ့္ကံၾကမၼာအရ ဒီအမိ ဒီအဖ ထံကို ေရာက္လာၾကရတာမဟုတ္လား။

အစိုးရဆိုတာကေတာ့ ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူလူထုကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္မယ့္လူမ်ဳိးသာ ျဖစ္ရမယ္။ ဒီလို လူမ်ဳိးကိုသာ ျပည္သူေတြက အစိုးရအျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ၾကတာပဲ။ တိုင္းဖ်က္ ျပည္ဖ်က္ေတြကို အစိုးရအျဖစ္ ဘယ္သူက လက္ခံၾကမွာလဲ။ အခုလို ျပည္သူလူထုရဲ႕ စိတ္ၾကိဳက္မဟုတ္ဘဲ မိမိသေဘာနဲ႔မိမိ လက္နက္နဲ႔ အာဏာ သိမ္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးဟာ အစိုးရ မမည္တဲ့အျပင္ မိဘနဲ႔ေရာ ႏႈိင္းသင့္ပါ သလား။

ဒါဆို အစိုးရကဘာလဲ။ တိုင္းျပည္တျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အႀကီးအကဲပဲေပါ့။ အၾကီးအကဲဆိုတာ အႀကီးအကဲက်င့္၀တ္နဲ႔ အညီ ေနထိုင္ က်င့္သံုးရပါမယ္။ မင္းက်င့္တရား (၁၀)ပါး ခဏထားလို႔ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္မဟုတ္လား။
ထၾကြ၊ ႏိုးၾကား၊ သနား၊ သည္းခံ၊ ေ၀ဘန္၊ ေထာက္ရႈ … ဆိုတဲ့ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါးနဲ႔ေတာင္ ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကပါရဲ႕လား။

ေဆာင္းပါးပါ စာကိုဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။
က်မေတာ့ အဲဒီစာဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကသိကေအာက္ ျဖစ္မိ တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ မႏႈိင္းေကာင္း ႏႈိင္းေကာင္း မိဘအရာ ၀င္ခ်င္ေသးတယ္။ ငရဲေတြႀကီး ၀မ္းစိမ္းေတြသြားကုန္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဒီအတိုင္းသာဆို ခုလို ေလာင္စာ ဆီ ေစ်းႏႈန္းတက္ေပးတာေတာင္ ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္လို႔ လက္စံုမိုးၿပီး ညတိုင္း ဦးသံုးႀကိမ္ပဲ ခ်ေနရမလို။

တကယ္ေတာ့အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရမယ့္သူ။ ျပည္သူေတြ ျဖစ္လာသမွ် အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးရမယ့္သူ။ ျပည္သူလူထုမရွိဘဲ အစိုးရဆိုတာ ရွိမွာလား။ ဒါကို သူတို႔က ျပည္သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ လာလုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံခ်င္႐ံုမက ေက်းဇူးဆပ္တာလဲ ျပန္ခံခ်င္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုမ်ား။ အံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူး။

သူေျပာသလို မိဘပဲ ထားပါေတာ့။ မိဘသိပ္ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ မိဘအရာ ခဏ ထားၾကည့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားရမွာက တကယ့္မိဘအရင္း ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္က ေရႊပံု စိန္ပံုေပၚ ထိုင္ေနၿပီး သားသမီးေတြလမ္းေဘးေရာက္ ငတ္ျပတ္တာၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ မိဘက သိန္းေထာင္ေက်ာ္တန္ကားကို စီးၿပီး သားသမီးေတြ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ေနရတာကို ဘယ္မိဘမွ ၾကည့္ရက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ အသံုးမက်တာကိုလည္း သားသမီးကို လက္ညွဳိးထိုးေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို တကယ့္မိဘအရင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆို အေမနဲ႔တကြ အေမြေတြကိုပါ မတရားသိမ္းပိုက္ ယူထားတဲ့ ပေထြးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ စဥ္းစားမိတာပါ။
***
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်မ တခါက ေရးခဲ့ဖူးသလို “ဟာသအေတြး ဟာသ အျမင္” လို႔ သေဘာထားလိုက္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဆိုၿပီး ရယ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ … ရယ္လို႔လည္း မရေတာ့ အီလည္လည္နဲ႔ သက္ျပင္းၾကီးသာ ခ်လိုက္မိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
၁၂ နာရီ ၃၀ မိနစ္

Read More...

Thursday, August 23, 2007

ဘုန္းႀကီးေျပာေသာ စကားမ်ား

တေန႔က က်မေမြးေန႔မို႔ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကြၽးသြားရင္းနဲ႔ က်မကို ပံုျပင္ေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးထံကို သြားေရာက္ ဦးခိုက္ကန္ေတာ့ရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စကားေျပာတယ္ဆိုေပမဲ့ က်မက နားေထာင္႐ံု သက္သက္ပါ။ ဘုန္းႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း မွတ္သားဖြယ္ရာ စကားေလးေတြ က်မ စာေရးဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာေသးခင္က သူေဟာခဲ့တဲ့ တရား ေတြထဲကလို႔လည္း ေျပာျပတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လည္း သိၿပီးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမွတ္သားဖြယ္ရာ စကားေလးေတြကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္ရွင္။
***
(၁) ေခြးေလွး ၾကမ္းပိုး

အရပ္ထဲမွာ အသံုးမက်တဲ့သူ ေပေတ ေလလြင့္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူမ်ားတကာကို ဒုကၡေပးတတ္တဲ့သူကို ေခြးေလွးၾကမ္းပိုးလို႔ အမ်ားအားျဖင့္ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။ ေလွးတို႔ မႊားတို႔ ၾကမ္းပိုးတို႔ဆိုတာ … ကပ္ပါးေကာင္ေတြပဲ။ ေခြးမွာဆို ေခြးေလွး၊ လူမွာေတာ့ ၾကမ္းပိုးေပါ့။ အဲဒီ ေခြးေလွးဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြဟာ ေခြးရဲ႕ ခႏၶာ ကိုယ္ကို မီွခိုေနထိုင္ၿပီး ေခြးရဲ႕ ေသြးကိုစုတ္တယ္။ သူမီွခိုေနထိုင္ရာ ေခြးခႏၶာၾကီး ဟာ ၀ဲပဲစြဲစြဲ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူ႔လိုအပ္ခ်က္ ေသြး၀ဖို႔သာ အဓိကပဲ။ ဒီလိုပဲ … ၾကမ္းပိုးေတြဟာလည္း လူအိပ္ရာ ၾကမ္းျပင္ ကုလားထိုင္ေတြ အ၀တ္အစားေတြေပၚမွာ ကပ္ပါးမီွတြယ္ေနၿပီး လူရဲ႕ ေသြးကိုစုတ္ယူ စားေသာက္ ၾကတယ္။ အဲဒီလူဟာ ႏူႏူ ၀ဲ၀ဲ သူတို႔ေသြး၀ဖို႔ပဲ သိတဲ့ အေကာင္မ်ဳိးေတြ … ။ အဲဒီလို ကိုယ္မွီခိုရာေနရာ ဌာန၊ ကိုယ္အမွီျပဳရာ သတၱ၀ါကိုေတာင္ ျပန္ၿပီး ဒုကၡ ေရာက္ေအာင္ ျပဳက်င့္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးဟာ ေခြးေလွး ၾကမ္းပိုးပဲေပါ့ …. ။
***
(၂) သူခိုးေရႊရ တျပျပ

သူခိုးေတြဟာ သူတို႔ခိုးရာပါ ေရႊေငြေတြရလာရင္ လူသိမွာစိုးလို႔ ၀ွက္ထားေလ့ရွိၾက တာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ဒီစကားပံုက ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္လာတာပါလဲ။
သူခိုးထက္မိုက္တဲ့ ဓားျပတို႔ သူပုန္တို႔ကေတာ့ ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေပၚေပၚ တင္တင္ ထုတ္၀တ္ၾကတယ္။ သူတို႔က လက္နက္အားကိုးရွိေတာ့ ဘယ္သူ႔မွလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူတို႔ ဒီလို ထုတ္၀တ္၊ ထုတ္ျပေတာ့ … လူေတြက ဘယ္လို ထင္မလဲ။ သူတို႔ေတြ ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ ဒါေတြ၀တ္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္လား။ မ႐ိုးသားတဲ့နည္းနဲ႔ သူမ်ားမ်က္ရည္က်ေအာင္ ရွာေဖြ တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြဆိုတာ အားလံုးကသိၿပီးသားပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးကို ရွက္ရ ေကာင္းမွန္းမသိ … လူတကာ သိေအာင္ တျပျပ လုပ္ေနတာမ်ဳိးကို သူခိုးေရႊရ တျပျပ လို႔ဆိုတာ။ ဟိုတေလာက ၾကည့္လိုက္ရတဲ့ ဗီဒီယို မွတ္တမ္းထဲကလိုေပါ့။
***
(၃) ထံုးအိုးလည္း မခြဲနဲ႔၊ ေခါင္းလည္း မ႐ိုက္နဲ႔

ထံုးအိုးခြဲတယ္ ဆိုတာက … ျမန္မာျပည္မွာ သူ႔ထံုးတမ္းနဲ႔ သူ႔အစဥ္အလာနဲ႔ ရွိၾက တယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာဆိုရင္ ၀ါဆိုလျပည့္၊ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ စသျဖင့္ ေန႔ထူး ေန႔ျမတ္ေတြကို ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ က်င္းပေလ့ရွိၾကတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔ဆိုၿပီး သမိုင္း၀င္ ေန႔ေတြက်င္းပေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရဘူး။ ေဖာက္ဖ်က္လို႔ လည္း မရဘူး။ အဲဒီ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ ေဖာက္ဖ်က္တာဟာ ထံုးအိုးခဲြတာပဲ။

ေခါင္း႐ိုက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ … ျပည္သူလူထုက ႏွစ္သက္သေဘာက်စြာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ႏိုင္လို မင္းထက္ ျပဳက်င့္တာကိုဆိုတာ။ အဲဒီလို ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ကို အသိအမွတ္ မျပဳတာဟာ ျပည္သူေတြကို အသိအမွတ္မျပဳတာပဲ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို မေလးစားတာပဲ။ ဒါဟာ ျပည္သူ႔ေခါင္းကို ႐ိုက္တာနဲ႔ တူတူပဲ။
***
အဲဒီေန႔က ဘုန္းၾကီးက ေနာက္ထပ္ မွတ္သားဖြယ္ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာပါ ေသးတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ ထပ္ေရးပါဦးမယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္မရလို႔ ဒီေလာက္ နဲ႔သာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၃၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
နံက္ ၁၀ နာရီ ၂၅ မိနစ္

Read More...

Wednesday, August 22, 2007

ဒီေန႔အဖို႔ ...

ဒီေန႔အဖို႔ …
အျမင္မေတာ္တာေတြခ်ည္း ၾကားရတာမ်ားလို႔
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ …
အင္တာနက္ေပၚတက္ေတာ့ ကြန္နက္ရွင္ကဆိုး …
မိုးမရြာဘဲ ရာသီက အံု႔ပ် အိုက္စပ္ …
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာ႐ိုက္ေနတုန္း မီးကပ်က္ …
လမ္းမေပၚမွာ လူေတြေျခာက္ကပ္ကပ္ …
ဘတ္စ္ကားေတြက ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေျပးလႊား …

ဟိုမွာ … ဒီမွာ …
လူေတြလား … အ႐ိုင္းသတၱ၀ါေတြလား …
လူ-လူ ဟစ္ေနတဲ့ သူခိုးေတြလား …
တေစၦမေၾကာက္တဲ့ စံုလံုးကန္းေတြလား …
တုတ္ဆြဲ ဓါးဆြဲ လက္နက္ဆြဲတဲ့
ဘီလူး သရဲေတြလား …
အမွားဘက္ဇြတ္တိုးကာ
တရားလက္လြတ္လို႔ ဆိုး၀ါးေနၾကၿပီလား …

တရားကို နတ္ေစာင့္တယ္တဲ့ …
တရားကို ေစာင့္တဲ့နတ္
ဘယ္အထပ္မွာေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိ
ဒီတိုင္းၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား …

ျမတ္ဘုရားကို အမွဴးထားလို႔
သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားကို တိုင္တည္
လူေကာင္းေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔အေရး
ေႏွာင့္ေႏွးမေနပါနဲ႔လား …
အရွင္ျမတ္တို႔ ဘုရား … ။ … ။

ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္
***
မွတ္ခ်က္။ .. ။
အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးေနပါၿပီ။
တင္ခဲ့ဖူးေသာ စာ ၂-ပုဒ္ရဲ႔ လင့္ခ္ကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ခု အခ်ိန္အခါနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ပါ။


“လမ္းဆက္ေလွ်ာက္စို႔”

“အမွန္တရားသည္ အင္အား”

Read More...

Monday, August 20, 2007

ထိုေန႔ ...

ထုိေန႔က ေလကို တ၀ႀကီး စတင္ ႐ွဴ႐ႈိက္ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငိုေၾကြးခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က အလင္းေရာင္ကို စတင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က ေႏြးေထြးေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ကမ္းလင့္ ၾကိဳဆိုျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က အေမ့ေမတၱာရည္ကို ေသာက္သံုးခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္စက္ နားေနခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က …
ဤေလာကႀကီးထဲသို႔ … သူ တေယာက္ထဲ …
ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။
***
အေမကေတာ့ နာက်င္ေနေပလိမ့္မည္။
တနည္းအားျဖင့္လည္း ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတခု ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ ေပါ့ပါးေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ေပမဲ့ အေမဟာ ဒီ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးကို သယ္ေဆာင္ထားစဥ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာ လည္း ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ ယုယတြယ္တာစြာ သယ္ေဆာင္ထားခဲ့ေလသည္။
ဒီ၀န္ကို သယ္ေဆာင္ခ်ိန္ ကုန္ဆံုးသည့္ ထိုေန႔မွာ အေမ့အတြက္ ႀကံဳႏိုင္သည့္ အသက္အႏၱရာယ္ကိုပင္ မမႈ … ေခြၽးစက္ … ေသြးစက္ … မ်က္ရည္စက္ေတြႏွင့္ … ၀န္တာတခုအတြက္ အေမ တာ၀န္ေက်ခဲ့၏။
ေက်းဇူးႀကီးမားလြန္းေသာ အေမ့ကို ရွိခိုး ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
***
အေမ့၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶတည္စ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ပမာဏအရြယ္မွာ အေဖက သူ႔ကို စမ္းၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္တဲ့။
“သမီးေလးကို ကြမ္းသီးလံုးေလာက္ အရြယ္ကတည္းက အေဖက စမ္းၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေနတာ”
အေဖမၾကာခဏ ဤသို႔ေျပာေလ့ရွိ၏။ အေဖက အေမ့ကို ပရိတ္ရြတ္ေပးသည္။ အေမ့ကို ရြတ္ရင္း သူ႔ထံသုိ႔ပါ အေဖ့ရဲ႕ ပရိတ္စက္က က်ေရာက္ေစခဲ့သည္ပဲ။ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာက သူ႔အေပၚ လႊမ္းျခံဳေႏြးေထြး အႏၱရာယ္ေတြ ကင္းေ၀းေစပါ၏။
ေက်းဇူးရွင္ အေဖ့ကို ဦးညႊတ္ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
***
“ဘာေလးလဲ …”
“မိန္းကေလး”
“ဟင္……….”
အေမက ဟင္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သမီးမိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးသားမို႔ ေနာက္တေယာက္ကိုေတာ့ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေစခ်င္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းပဲ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ အေမက ‘ဟင္’ ေတာ့သည္။ သူသည္ အေမ့ဆႏၵကို ေမြးစ ကတည္းကပင္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည့္ သူတဦးပါေပ။
သိသိခ်င္း သူ႔ကို ဟင္ ခဲ့သည့္ အေမက ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားၿပီး ေမတၱာရည္ တိုက္ေကြၽးစဥ္မွာေတာ့ ငံု႔ၾကည့္လို႔မ၀ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ ... တဲ့။
(အေမ့ေမတၱာကို အၾကြင္းမရွိ ယံုၾကည္ပါတယ္ အေမ … )
***
ဒုတိယ အမေမြးတုန္းက ၁၀ ေပါင္ရွိသည္။ အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ အမကၾကီးၾကီးမားမား ေနလာရေတာ့ သူ႔အလွည့္ေရာက္သည့္အခါ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ ေခ်ာင္ကေလာင္ ျဖစ္ေနသလားေတာ့မသိ။ ဗိုက္ထဲမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ျဖစ္သြားလို႔ ျပန္ျပန္လွည့္ေပး ေနရသည္ဟု အေမေျပာျပသည္။
“မေမြးခင္ ဗိုက္ထဲမွာကတည္းက ကန္႔လန္႔ေနခဲ့တာ … အခုထိလည္း ကန္႔လန္႔ပဲ”
အေမက သူ႔ကို သည့္ႏွယ္ အျမဲေျပာေလ့ရွိ၏။ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပင္။ အိမ္သားေတြႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတမျဖစ္သည့္ သူဟာ ေျပာသမွ် လုပ္သမွ် အျမဲ ကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းသာ။
***
“တျခားသားသမီးေတြ ကိုယ္၀န္ရွိတုန္းက ခ်ဥ္ျခင္းတပ္တာ ကမၺလာသီးတို႔ မာလကာသီးတို႔၊ သူ႔က်မွ … ကြမ္းယာတဲ့… ကုလားမ်ား ၀င္စားသလား မသိဘူး”
တကယ္ေတာ့ ကြမ္းယာခ်ဥ္ျခင္းတပ္ျခင္းဟာ ပိုက္ဆံအကုန္အက် သက္သာၿပီး ၀ယ္ရေတာင္ လြယ္ေသးသည္ပဲ။ ဒုတိယအမတုန္းက မာလကာသီးခ်ဥ္ျခင္း တပ္လို႔ မာလကာသီးရွားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ မရ ရေအာင္ ၀ယ္စားခဲ့ရသည္လို႔ အေမက ေျပာျပပါသည္။
အမ ၂-ေယာက္ႏွင့္စာလွ်င္ သူ၏ခ်ဥ္ျခင္းက ဖိုးနည္း၀န္ပါပင္ မဟုတ္လား။ အေမ ေက်နပ္သင့္ပါသည္။
***
အေမ့ကို စတင္မွတ္မိေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ကြၽဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္၊ မ်က္မွန္ေအာက္က စူးရွတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ မ်က္လံုးေအာက္မွာ မ်က္ရည္ခံမွည့္နက္ၾကီးတလံုး။ ႏူးညံ့မႈ သိပ္မရွိေပမဲ့ ေႏြးေထြးသည့္ အေမ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ား … ။
မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာထထခ်င္း အေမ့ကို မေတြ႕လွ်င္ အားငယ္ၿပီး ငိုခ်င္မိ၏။
“အေမ … ဘယ္မွာလဲ… အေမ …. ”
“အေမ ေဒၚထင္ေမ ဘယ္ေရာက္တြားရဲ တိ၀ူး …”
စကားေျပာတတ္သည့္ အရြယ္မွာ အိပ္ရာကႏိုးသည္ႏွင့္ ထိုသို႔ မပီကလာ ေရရြတ္ ကာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ အေမ့ကို ရွာေဖြခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ညီအမ ၃-ေယာက္စလံုး အေမ့ကို နာမည္ အျပည့္အစံု တခါတေလ ေခၚေလ့ရွိၾကပါသည္။
***
စီးကရက္ႏွင့္ ေပါင္ဒါ ေရာျပြမ္းေသာ အနံ႔ရလွ်င္ အေဖျပန္လာၿပီဟု သိေနၿပီ။ တေနကုန္ အလုပ္သြားေနသည့္ အေဖ့ကို သိပ္ခင္တြယ္၏။ အေဖ သီခ်င္းဆိုျပမွ၊ အေဖပံုေျပာျပမွ၊ အေဖခ်ီမွ ေက်နပ္ေလ့ရွိသည္။ အေဖ့ကို မွတ္မိေနတာကေတာ့ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေနရင္း ေမာ့ၾကည့္လွ်င္ အေဖ့ရဲ႕ ႏွာေခါင္းေပါက္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။ အေဖ့ႏွာေခါင္းေပါက္က ပဲေစ့ႀကီးနဲ႔ တူလိုက္တာဟု ေတြးမိသလို အေဖ့ကိုလဲ ေျပာမိ၏။ အေမႏွင့္ မတူေသာ အရာတခုလည္း အေဖ့မွာ ထူးျခားစြာ ရွိေနျပန္သည္။ အဲဒါကေတာ့ ေရေသာက္လိုက္တိုင္း စကားေျပာလိုက္တိုင္း တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနတတ္သည့္ အေဖ့ လည္ပင္းက လည္ေစ့ၾကီး။
“အေဖ … အဲဒါ ဘာၾကီးလဲ”
“လည္ေစ့ႀကီးေပါ့”
“အေဖ ေရေသာက္တာမ်ားရင္ လည္ေစ့ၾကီးကေန လည္ပင္ၾကီး ေပါက္လာမွာ လား ဟင္”
အေစ့မွ အပင္ေပါက္တတ္သည္ကို သိၿပီးေနာက္ အေဖ့တြင္ လည္ပင္ေပါက္မွာ စိုးရိမ္ခဲ့ၿပီး မိုးလင္းတိုင္း အေဖ့ဦးေခါင္းကို ၾကည့္မိသည္။ လည္ပင္ၾကီးေပါက္ၿပီး အေဖ့ ေခါင္းေပၚက ထြက္လာမွာလားဟု စိတ္ထဲ ထင္ေနမိသည္ကိုး။
***
အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးအျဖစ္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၆ ႏွစ္နီးပါး အလိုလိုက္ခံၿပီး ေနခဲ့ရသည္။ ဦးၾကီး၊ ဦးေလး၊ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးမ်ား … အကို၊ အမ ၀မ္းကြဲမ်ား ၾကားမွာ အားလံုး၏ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထိုထိုသူမ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေဖးမမႈမ်ား … သင္ၾကားေပးမႈမ်ားသည္လည္း သူ႔အတြက္ အေထာက္အကူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွိသူမ်ားအားလံုးကို ေလးစားစြာ ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါ သည္။
***
ေက်းဇူးရွင္ ေနာက္တဦးကေတာ့ သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ အဖိုး (အေမ့အေဖ) ျဖစ္၏။
အဖိုးက ေျမးေတြထဲမွာမွ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို အေရးအေပးဆံုး အခ်စ္ဆံုး အလိုလိုက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကလည္း အဖိုး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥမွန္သမွ် မျငီးမျငဴ ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ လုပ္ေပးေနက်ပင္။ (တခါတေလေတာ့ ၿငီးျငဴမိတာကို ၀န္ခံပါသည္။)
ထိုေန႔ကို အဖိုးရဲ႕ အိပ္ေဆာင္ဒုိင္ယာရီထဲတြင္ ခုလို ေရးထားသည္ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူး သည္။
“မနက္ ၇ နာရီ …
မိုးဖြဲဖြဲရြာေနသည္။
သမီး မခင္ေမ မီးဖြားရန္ ျမရတနာသို႔ သြားသည္။
မိန္းကေလးေမြးဖြားသည္။ မိခင္ေရာ ကေလးပါ က်န္းမာ၏။”
တျခား ေျမးေတြ ေမြးဖြားေသာေန႔ကို အဖိုးမွတ္ထားမထား သူ မသိပါ။ ထိုေန႔ကို ေတာ့ အဖိုးမွတ္ထားသည္ကို မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္ခဲ့မိသည္။
အဖိုးရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ ခုထိ (အဖိုးမရွိေတာ့သည့္တိုင္) ခိုလႈံေနထိုင္ခြင့္ ရသည့္အတြက္ အဖိုးကို ေအာက္ေမ့သတိရစြာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါ၏။
***
ထိုေန႔သည္ မိုးဖြဲဖြဲရြာေနေသာ စေနေန႔ တေန႔ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ သူ႔ဘ၀၏ ပထမေျခလွမ္းစတင္သည့္ ေန႔တေန႔ ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ သူ၏ ငိုေကြၽးျခင္း စတင္သည့္ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ ဒုကၡ သုခမ်ားကို ျမည္းစမ္းရန္ …. ကံၾကမၼာႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးရန္ စတင္ အခြင့္ရရွိခဲ့သည့္ေန႔ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ ….
သူ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
***
ေက်းဇူးရွင္အေပါင္းအား … ႐ိုေသစြာ ဦးညႊတ္ ကန္ေတာ့လ်က္ …

ေမဓာ၀ီ
၂၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇
နံနက္ ၄ နာရီ ၅၀ မိနစ္

Read More...

Sunday, August 19, 2007

လယ္တီဆရာေတာ္၏ ဆံုးမစာမ်ား

တေန႔က ေခတ္ၿပိဳင္က ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ မွားတဲ့အေၾကာင္း အေဖ့ကို ဖတ္ျပၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ အေဖက လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ႕ ေထ႐ုပတၱိကထာစာအုပ္ ေပးဖတ္ ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာပါတဲ့ လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမစာအခ်ဳိ႕ကိုဖတ္ၿပီး က်မကို ဆံုးမေနသလိုခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မဘေလာ့မွာ တင္ၿပီး သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။

အခုေတးထပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိမွာပါ။ “ခက္ပါလွသေဘာဉာဏ္” ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတးထပ္ဟာ မံုရြာၿမိဳ႕အနီး ဆားထံုးရြာက အဘိဓမၼာ ေမာင္ေရာင္နီကို ေရးေပးတဲ့ ပိဋကတ္အစြယ္ခ်ဳိး ေတးထပ္ ျဖစ္ပါသတဲ့။

တပိုင္းေၾကာင္ က်က္စာရ႐ံုႏွင့္၊ ခက္ပါလွ သေဘာဉာဏ္၊ ထက္မာန အေျပာသန္တယ္၊ ေဒါသမာန္ထူပြား။ ေစာဒကတုဘက္လာလွ်င္၊ သူ႔ထက္ငါ ျငင္းတဲ့လူစား။ … ။ ဘုရားေဟာ ျမတ္ဓမၼကၡန္ကို၊ တတ္ေလဟန္ ေရာင္၀ါး၊ ပရမတ္ျပန္ အေၾကာင္သမားေတြတို႔၊ ေထာင္လႊားၾကသူ႔ထက္ငါ။ အသိဉာဏ္ တထြာေလာက္ကယ္ႏွင့္၊ ညွာမေထာက္ ေဟာတတ္လွပါ။ … ။ ပရိသတ္ ေထာမနာေအာင္၊ ေစာဒနာဉာဏ္အေကာက္ေတြႏွင့္၊ ကန္အေၾကာက္ အတင္း မေရွာင္၊ ျငင္းၾကလူ႔ေဘာင္။ ပိဋကတ္အစြယ္ေထာင္လွ်င္၊ အပါယ္ေဘာင္ ဆင္းရလိမ့္ေလး … ။ … ။
***
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ မံုရြာျမိဳ႕မွာ အဘိဓမၼာတရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထူးထူးအေထြ ေထြ ၾကံစည္ေျပာေဟာ ျငင္းခံုေနၾကတာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက တပည့္ ျဖစ္သူ အဘိဓမၼာဆရာႀကီး တရုတ္တန္းဦးေတာက္ကုိ ေရးသားဆံုးမေတာ္မူတဲ့ ဧကပိုဒ္ လကၤာျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုပိမ့္ဟုတ္ရာ၊ ေစ့ေစ့နာေလာ့၊ သဒၵါပရမတ္၊ မႏူးနပ္ဘဲ၊ လူတတ္တဆူ၊ ငါေကာဟူ၍၊ အယူေထြဆန္း၊ မရဲလြန္းႏွင့္၊ က်မ္းတဲ့ဂန္တဲ့၊ မရြဲ႕စသာ၊ ေလးျမတ္ပါမွ၊ ပညာတိုးပြား၊ အက်ဳိးမ်ားလိမ့္၊ ေလးပါးပင္လယ္၊ နက္၀ွမ္းက်ယ္ကို၊ ယုန္ငယ္ေသးေကြး၊ မေလာက္ေလးမူ၊ ေသေဘးမေႏွာင္း၊ ျမဲစေတာင္းတည့္၊ ခါေကာင္းသမယ၊ န၀မတဲ့၊ ဘ၀အခိုက္၊ မၾကိဳက္စသာ၊ ၾကိဳက္ခဲ့ပါလည္း၊ သမၼာမ၀င္၊ မိစၦာယွဥ္က၊ လူတြင္လံုးလံုး၊ အျဖစ္႐ႈံး၏၊ ထံုးေတာင္းတႏၱီ၊ က်မ္းအညီ ႏွင့္၊ ဂမၻီရဓာတ္၊ ပရမတ္ကို၊ အတတ္ေတြးေတာ၊ မေဟာေျပာႏွင့္၊ သေဘာသကံ၊ မိမိဉာဏ္ႏွင့္၊ မတန္မရာ၊ နက္နဲစြာကို၊ အရာမသိ၊ မရိပ္မိဘဲ၊ ဟုတ္လိႏိုးႏိုး၊ ဆင္ကန္းတိုးသို႔၊ ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း၊ အႀကံဆန္းမူ၊ ပရမ္းပတာ၊ စိတ္သညာျဖင့္၊ ထင္ရာထင္မိ၊ မွားေခါင္ထိ၍၊ ဒိ႒ိ ဒီျမစ္၊ စံုးစံုးနစ္သည္။ … ။ လူျဖစ္ ဤတြင္ အဆံုးတည္း။ …. ။
***
အခုေဖာ္ျပမယ့္ မံုရြာၿမိဳ႕ အဘိဓမၼာဆရာႀကီး ဦးသဲကို ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ မငဲ့မညွာ ဆံုးမစာကိုေတာ့ က်မ အႏွစ္သက္ဆံုးပါပဲ။ သံုးထားတဲ့စကားလံုးေတြကလည္း ထိမိလွပါတယ္။ မငဲ့မညွာဘဲ တဲ့တိုး တိုက္႐ိုက္ နားထဲ၀င္ေအာင္ ရင္ထဲေရာက္ ေအာင္ ဆံုးမထားတဲ့ ဒီဆံုးမစာကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေၾကာက္လာတယ္၊ လန္႔လာတယ္၊ တကယ္ပဲ က်မတို႔ဟာ သန္းေခါင္လကြယ္ ေတာအုပ္ရဲ႕အလယ္ အမိုက္ေမွာင္ထဲ က လူသားေတြလိုပဲ မဟုတ္လား။ ဒီဆံုးမစာမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေစတနာေတြ က႐ုဏာေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

ဆိုပိမ့္မညွာ၊ ေစ့ေစ့နာေလာ့၊ ဂဂၤါသဲမွ်၊ ပြင့္ကုန္ၾကသား၊ ဘုရားသာသနာ၊ ေခတ္အခါ၀ယ္၊ လူ႔ရြာနတ္၌၊ နင္ႀကံဳၾကိဳက္လည္း၊ အမိုက္မေခြၽ၊ အလိုက္ေန၍၊ အေျခမႀကီး၊ အခ်ည္းႏွီးလွ်င္၊ ယီးတီးေယာင္ေတာင္၊ ခုတိုင္ေအာင္တည့္၊ သန္းေခါင္လကြယ္၊ ေတာအုပ္လယ္၌၊ ရွစ္နယ္ပတ္ကံုး၊ အျပည့္ဖံုးသည္၊ မိုဃ္းလံုး တိမ္တိုက္၊ လွ်ပ္မႀကိဳက္သား၊ အမိုက္အျပား၊ အင္ေလးပါးထက္၊ နင္ကား ရာေထာင္၊ မကေမွာင္၏။ လူ႔ေဘာင္ လူ႔ရြာ၊ သာသနာ၌၊ ၾကမၼာေတာ္၍၊ ယခုေတြ႕ လည္း၊ အေလ့မလြဲ၊ အမ်ားနဲလွ်င္၊ မိုက္ျမဲႏွင္ႏွင္၊ မိုက္စရႊင္၏။ မ်က္ျမင္ေလာက၊ ဤဘ၀ကား၊ ဒုကၡစင္းစင္း၊ ခ်မ္းသာကင္း၏။ ေသမင္းအစာ၊ နင့္ခႏၶာကို၊ တဏွာဘီလူး၊ အေမွာင့္ပူး၍၊ အ႐ူးျပင္ျပင္၊ နင့္ကိုယ္ထင္၏။ နင္ႏွင့္မဆိုင္၊ နင္ပိုင္ မဟုတ္၊ နင့္႐ုပ္ နင့္နာမ္၊ နင့္သႏၱာန္ကို၊ နင့္ဉာဏ္မစူး၊ အေပၚျဖဴး၍၊ မူးမူးေမ့ေမ့၊ အမ်ားေလ့ျဖင့္၊ ေန႔ရက္အပံု၊ လြန္ခဲ့တံုၿပီ၊ အာ႐ံု၀တၳဳ၊ မီးစာစုကို၊ မႈမႈရရ၊ နင္အားက်လည္း၊ ထားျပေသမင္း၊ သူ႔တပ္နင္းက၊ မျငင္းဆန္သာ၊ နင့္ခႏၶာသည္၊ ျပာပံုအၿပီး၊ ျဖစ္လုနီးၿပီ၊ ယီးတီးယားတား၊ ေသ၍သြားလည္း၊ တရားမၾကြယ္၊ အထုပ္ငယ္လ်က္၊ အပါယ္စခန္း၊ သြားျမဲလမ္း၌၊ တပန္းဟိုက္ဟိုက္၊ တ႐ႈိက္ငင္ငင္၊ တျငင္ၿငိဳၿငိဳ၊ ဆင္းရဲပိုလ်က္၊ ထိုထိုဘ၀၊ အနႏၱလွ်င္၊ အစမဆံုး၊ အမ်ားထံုးတည့္၊ အႏႈန္းမပ်က္၊ ေအာက္နရက္၀ယ္၊ တသက္ႏြယ္ႏြယ္၊ အျမစ္တြယ္သို႔၊ အပါယ္ထိုထို၊ ဥဒဟိုသည္။ … ။ နင္လို လူမိုက္ သြားလမ္းတည္း … ။ … ။
***
ေနာက္ဆံုးေဖာ္ျပမယ့္ တပုဒ္ကေတာ့ အရြယ္ေႏွာင္းတဲ့အထိ စီးပြားရွာ အလုပ္လုပ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနတဲ့ တပည့္ ေမာင္ၾသဇာကို ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ ၾသ၀ါဒ ေတးထပ္တပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

ပစၥည္းရွာ အလုပ္ႏွင့္၊ ေန႔ပုပ္လို႔ ရက္ဟုံ၊ ႏွစ္ေမ်ာလို႔ အသက္ကုန္တယ္၊ တြက္ပံုျဖင့္ မေကာင္း။ ခုလိုႏွင့္ သံသာေဘြမွာ၊ ခႏၶာေတြမ်ားတဲ့ စေတာင္း။ … ။ သက္ေမြးမႈ စခန္းပိုေအာင္၊ ၀မ္းကိုသာနင္ေက်ာင္း၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ ေႏွာင္းခါမွ၊ သူၾကြယ္ေလာင္းလုပ္ခ်င္။ မိုဃ္းကုန္ၿပီ ထြန္မခ်ခ်င္ႏွင့္၊ ရြံစရာ့ မွားဖို႔ ျဖစ္အင္။ … ။ ႏြားအိုႀကီး အေမာ့သင္သလို၊ မေလွ်ာ့လွ်င္ ဘ၀ဆံုးရွာေတာ့၊ အစတံုးနင့္အဆင္၊ လြဲဖို႔သာျပင္။ တရားသို႔ မသက္၀င္လွ်င္၊ အခက္နင္ ၾကံဳေတြ႕ ဖို႔ေလး။ … ။
***
ဒီကေန႔အဖို႔ေတာ့ က်မလည္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဆံုးမစာေတြကို အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ဖတ္႐ႈၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမေနရပါတယ္။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးၿပီ … လူက မိုက္ခ်င္ေနတုန္းမို႔ေလ။
***
ေမဓာ၀ီ
19th Aug, 2007
12:00 noon

Read More...

Saturday, August 18, 2007

ဘဲတအုပ္ ႏွင့္ ေဗဒါပင္

မေန႔ညေနက အေမ ေဆးခန္းျပရမယ့္ေန႔မို႔ ေရႊဂံုတိုင္အထူးကု ေဆးခန္းႀကီးကို သြားရပါတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေရာက္ၿပီလားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးၿပီးမွ သြားေလ့ရွိေပမဲ့ ဒီကေန႔ေတာ့ မိုးေလကင္းစင္ေနတာနဲ႔ အေမက ခပ္ေစာေစာပဲ သြားၾကစို႔ဆိုၿပီး ခါတိုင္းထက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေစာၿပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ့ၾက တယ္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၿပီး ဆရာ၀န္ စမ္းသပ္ခန္းမွာ စာအုပ္ထပ္ဖို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါဘူး။ အနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနသူေတြက ဆရာ၀န္ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အေမထိုင္ဖို႔ ထိုင္ခံုေနရာလြတ္ လိုက္ရွာေတာ့ လြတ္တဲ့ခံု တခုံမွ မရွိဘူး။

တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက လြတ္ေတာ့လြတ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စာရြက္တရြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရသန္႔တဗူး၊ ထီးတေခ်ာင္း၊ ယပ္ေတာင္တခု … အဲဒီလို ပစၥည္းေလးေတြတင္ၿပီး ေနရာဦးထားၾကတယ္။
“လူရွိလား အမ”
ေၾကာ္ျငာစာရြက္တရြက္ခ်ၿပီး ဦးထားတဲ့ ထိုင္ခံုေဘးက အမႀကီးတေယာက္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး က်မက သြားေမးလိုက္ေတာ့ …
“ရွိတယ္” လို႔ … မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။
“ဒီေနရာမွာေလ … လူရွိတယ္ ဟုတ္လား” ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ …
“အင္းးးးး” ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ကို ခဏရပ္ေနခိုင္းၿပီး တလိုင္းၿပီးတလိုင္း တခံုၿပီးတခံု လွည့္လည္ၿပီး ေနရာလြတ္ကို လိုက္ရွာေနရာက တေနရာမွာလြတ္ေနတာ ေတြ႕ေရာ …
“အေမ … လာလာ .. ဒီမွာထိုင္” ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ လူကအျပည့္ပါပဲ။ ထိုင္ခံုအသီးသီးမွာ ထိုင္ေနသူေတြ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြ၊ ဟိုတစု ဒီတစုနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနသူေတြ၊ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာမွာ ေဆး၀ယ္ဖို႔ အံုခဲေနသူေတြ၊ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနသူေတြ၊ ေသြး စစ္ ေသြးေဖာက္ဖို႔ တန္းစီေနသူေတြ … ပ်ားပန္းခပ္လို႔ … သူတို႔ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း မူးေနာက္လို႔ လာတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ႏိုင္တဲ့ ေလေအးေပးစက္လည္း မရွိေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနရတာ အိုက္စပ္စပ္၊ ေပါင္းအိုးထဲ ၀င္ေနရသလို၊ ေခြၽးေစးေတြျပန္လို႔။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေနထိုင္မေကာင္း တဲ့သူ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ ပိုေတာင္ ေရာဂါတိုးမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

အခ်ိန္တန္တဲ့အထိ ဆရာ၀န္က ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ လက္တိုလက္ေတာင္း မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း မေတြ႕ဘူး။ အသာေလး အခန္းတံခါးလွပ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္အခန္းထဲက ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ အေအး ဓာတ္က အခန္းထဲက လွ်ံထြက္လာတယ္။ ခဏေလးေတာ့ ေအးသြားတာပဲေပါ့။ ထိုင္ခံုေနရာမရတဲ့ အ၀တ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၀တ္စားထားသူ ဦးေလးႀကီးတေယာက္က ေတာ့ ေျခနင္းဖတ္မွာပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနတယ္။ အဲဒါလည္း ေအးတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစိုက္ရမွာတုန္း … သူလည္း ေညာင္းရွာမွာေပါ့။

အေမက နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ၀န္က မလာေသးပါဘူး။ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးတေယာက္က တိုကင္နံပါတ္ ၃၉ တဲ့။ အေမက ၁၅။ လူေတြအားလံုးက ဆရာ၀န္လာမယ့္ လမ္းဆီကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔။ ခဏအၾကာမွာ ဆရာ၀န္အခန္းက ၀န္ထမ္းမိန္းကေလး ေရာက္လာၿပီး …
“ဆရာ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္ … နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္တဲ့ …” ဆိုတဲ့စကား တခြန္း ေျပာပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ လာရမယ့္အခ်ိန္ထက္ ၁ နာရီ ေလာက္ လြန္ေနပါၿပီ။ စိတ္မရွည္တဲ့ အေမကေတာ့ ျပန္ခ်င္ေနတယ္။ ေစာင့္ရတာ လည္း သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိေတာ့ နဂိုကမွ မမာတဲ့လူဟာ ႏုန္းေန ေမာေနၿပီ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။

“ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါ အေမရယ္ … ေနာက္ တေခါက္ တိုကင္ယူဖုိ႔ လည္း မလြယ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔က ခ်ိန္းထားတဲ့ေန႔ ဆိုေတာ့ ….” အေမ့ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေခြၽးသိပ္ၿပီး က်မက ပရီးမီးယား ေကာ္ဖီတခြက္ ၀ယ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ေစာင့္ရတာ ဗိုက္ဆာေနၿပီေလ။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အနားကလူႀကီးက စကား စျမည္လာေျပာလို႔ သိရတာက ဒီဆရာ၀န္က ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းမွာ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ ပင္လံုေဆး႐ံုမွာလည္း ထိုင္သတဲ့။ ပင္လံုေဆး႐ံုက ေရႊဂံုတိုင္ရဲ႕ အခြဲလို႔လည္း သိရ တယ္။ ပင္လံုေဆး႐ံုက ဒီေဆးခန္းထက္ စမ္းသပ္ခ ပိုမ်ားသတဲ့။ ဒီမွာက တေယာက္ ၄၀၀၀ က်ပ္၊ ပင္လံုမွာက ၅၀၀၀ က်ပ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ ကေန ဒီကိုလာရမွာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာဦးမွာ။ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြက လည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔။ ဆရာ၀န္ မရွိတဲ့ အခန္းရဲ႕ တံခါးေလးကေတာ့ ပိတ္လ်က္ပါပဲ။

ေတာ္ေသးတာက အခု အေမျပမယ့္ဆရာ၀န္ဟာ အေမ့အမ (က်မ ႀကီးေတာ္ႀကီး) ျပတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာက္ လူနာလည္း မမ်ား၊ တိုကင္ယူရတာလည္း မခက္လို႔ပါပဲ။ ၾကီးေတာ္ႀကီးျပတဲ့ ဆရာ၀န္ဆိုရင္ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ထၿပီး တိုကင္ တန္းစီ ရတယ္။ ဒါေတာင္ နံပါတ္ ၆၀၊ ၇၀ ေလာက္သာရပါတယ္။ တေန႔ကို လူနာ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကည့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က တိုကင္ယူရခက္လို႔ အိုပီဒီ အေရးေပၚမွာ ေခၚျပသတဲ့။ အေရးေပၚမွာ ျပတဲ့စမ္းသပ္ခက က်ပ္ တေသာင္း ဆိုပဲ။ အဲဒီ ဆရာ၀န္က နာရီ၀က္ တႀကိမ္ အေရးေပၚကို ဆင္းတယ္တဲ့။ ဒါလည္း မဆိုးပါဘူး။ တတ္ႏိုင္ရင္ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြကို အလဲအလွယ္ လုပ္သင့္လုပ္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။

ေနာက္ … ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာ႐ံုေၾကာ အထူးကု ဆရာ၀န္မႀကီး တေယာက္ဆိုလည္း တေန႔ လူနာ ၃၀၀ ၾကည့္ရတယ္တဲ့။ ေရႊဂံုတိုင္ေဆးခန္း တခုထဲမွာတြင္ လူနာ ေပါင္း ၃၀၀ ကိုၾကည့္ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း သူတေန႔ရမယ့္ ၀င္ေငြကို စိတ္ထဲက တြက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တေယာက္ကို စမ္းသပ္ခ ၄၀၀၀-က်ပ္ ဆိုေတာ့ အေယာက္ ၃၀၀ ဆို ၁၂-သိန္း။ အင္း … အဲဒီ လူနာ ၃၀၀-ေယာက္မွာ တေယာက္ကို အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ေပးၿပီး ၾကည့္႐ႈ စမ္းသပ္သလဲေတာ့ မေျပာ တတ္ပါဘူး။ လူနာ တေယာက္ကို စမ္းသပ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ ေပးတယ္ပဲထား။ ၃၀၀ ဆိုရင္ မိနစ္ ၆၀၀၊ နာရီနဲ႔ဆို ၁၀ နာရီ။ ၁၀ နာရီၾကီးလံုးလံုး ေဆးခန္း တခုထဲမွာ ထိုင္ႏိုင္သလားေတာ့ မသိ။ စမ္းသပ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ကေရာ … လူနာတေယာက္ အတြက္ လံုေလာက္ပါရဲ႕လား။

၀ွဴး … ဉာဏ္မမီတဲ့ အရာေတြ မေတြးတာဘဲ ေကာင္းတယ္ … ။
က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ … လူနာေတြကပဲ မ်ားလြန္းတာလား … ။
ဆရာ၀န္ေတြကပဲ ရွားလြန္းတာလား …. ။ ေခါင္းထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ … ။

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ထိုင္ေသာက္ေနရင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာေလး ေခါင္းထဲ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိပါဘူး။ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္မိေသး … ။

“ဘဲအုပ္က တရာ ႏွစ္ရာ
မေဗဒါက တပင္ထဲ …
အယက္အကန္ခံလို႔
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ
ပန္းပန္လ်က္ပဲ ….”

လူမမာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘဲအုပ္ႀကီးလို႔ က်မမ်က္စိထဲ ျမင္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ့ ေဗဒါပင္ကေလး ဆိုပါေတာ့ … ။ ဆရာ၀န္ အခန္းထဲကို လူနာေတြက ၀င္လာလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာ၀န္ခမ်ာမွာ ဘဲတအုပ္ ရဲ႕ အယက္အကန္ကို ခံထားရတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးလို ဖတ္ဖတ္ကိုေမာၿပီး ႏြမ္းလ်လို႔ … ။

ဒါေပမဲ့ ….
အင္း …
ဒါေပမဲ့ …. ေပါ့ေလ … ။
ေမာပန္း ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးေတြရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ….
ပန္းကေလးေတြ ပန္လို႔သာပဲ မဟုတ္လား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
17th Aug, 2007
5:00 pm

Read More...

Thursday, August 16, 2007

ေခတ္ျပိဳင္ ... ႏွင့္ၿပိဳင္ ...

မေန႔က သတင္းေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ေရာက္သြား ရာက ေခတ္ၿပိဳင္ ကိုပါ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုက္က ပံုမွန္ဆိုရင္ က်မတို႔ဆီက ၀င္ဖတ္မရပါဘူး။ ဟိုလိုဒီလို ေက်ာ္ဟယ္ ေလွာ္ဟယ္နဲ႔ ၀င္မွ ရတာပါ။ တခါတေလ အဲဒီလိုေတာင္ ေက်ာ္လို႔ ေလွာ္လို႔ မရတာေၾကာင့္ မဖတ္ျဖစ္ ဘူး။ မေန႔ကေတာ့ ေမးလ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ news alert က ေကာက္စာ (catch phrase) ေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားတဲ့ သတင္းေလးေတြ ဖတ္ခ်င္လို႔ ေက်ာ္၀င္ၾကည့္ေတာ့ ရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သတင္းေတြဖတ္ရင္း ေဆာင္းပါးေတြ လည္း ဖတ္မလို႔ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ….

ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္ရဲ႕ “ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ၿပိဳင္ရွိေသး ေလလိမ့္လား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဒီစာသား ျမင္ဖူးတယ္၊ ဖတ္ဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး လြဲေနတယ္ … တမင္ပဲ လြဲထားတာလား။ ဘာလား ညာလား ေတြးေတာစပ္စုမိတာနဲ႔ “အျပည့္အစံုသို႔” ကို ကလစ္လိုက္ၿပီး ေဆာင္းပါးကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဖတ္လိုက္တယ္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ … ခုလို ေရးထားတယ္။

“ဒါေၾကာင့္ အခြင့္သာခိုက္ သံပူခုိက္မွာ ျပတ္ျပတ္သား မထုႏွက္ဘဲ ကိစၥျပတ္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ၾကလွ်င္ ဒုကၡမ်ားေစ၊ အက်ဳိးမဲ့ေစေၾကာင္း လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဆိုဆံုးမခဲ့ေသာ ဤ အလကၤာေလးကို ႏွလုံးသြင္းရင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါေၾကာင္း...။ ။
* အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ျပိဳင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
* အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲႏွင့့္ၿပိဳင္ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
* အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမုိက္ႏွင့့္္ၿပိဳင္ရွိေလလိမ့္လား။”

ဒါကိုဖတ္ၿပီး က်မ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ အနားမွာ အေဖလည္းရွိေနတာမို႔ အေဖ့ကိုပါ ဖတ္ျပလိုက္မိတယ္။ အေဖကေတာ့ နားေထာင္ၿပီး ရယ္ေနတာပါပဲ။ ေဆာင္းပါးပါ က်န္အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ က်မ ဉာဏ္မမီ လို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ က်မသိထားတဲ့ အေၾကာင္းေလးပဲ ေရြးေျပာမွာပါ။

အထက္ပါ စာသားမွာ …
ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ အလကၤာ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းပါပဲ။
လကၤာနဲ႔ အလကၤာနဲ႔ မတူပါဘူး။
လကၤာဆိုတာ ေရးစပ္သီကံုးရတဲ့ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္း စသည္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
အလကၤာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္းေတြသီကံုးတဲ့အခါ လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ၿပီး သုံးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုးလို႔ သိထားပါတယ္။ ႐ူပကအလကၤာ၊ ဥပမာအလကၤာ၊ အတိႆယ၀ုတၱိအလကၤာ စသျဖင့္ေပါ့။

ေနာက္တခုက လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အဲဒီ ဆံုးမစာကို ျပန္ေရးတာဟာလည္း လံုး၀ကို မွားယြင္းေနပါတယ္။
က်မသိခဲ့ မွတ္သားခဲ့ဖူးတာကေတာ့ …
“ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းလွ်င္ … အ႐ႈံး နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
“ခြင့္သာဆဲမွ မခဲလွ်င္ … အလြဲ နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
“ခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္လွ်င္ … အမိုက္ နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
အဲဒီလိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ႏွင့္ျပိဳင္” မဟုတ္၊ “နင့္ျပင္” … သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုလိုတာက …
အခြင့္သာခ်ိန္မွာမွ ႐ုန္းမထြက္ဘူးဆိုပါရင္ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးမယ့္သူဟာ နင့္အျပင္ ဘယ္သူ ရွိဦးမွာလဲလို႔ ဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

ၾကည့္ရတာေတာ့ ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္က အမွတ္မွားသြားပံုရပါတယ္။ “နင့္ျပင္” ဆိုတဲ့ စာလံုးနဲ႔ “ႏွင့္ၿပိဳင္” ဆိုတဲ့ စာလံုးက ဆင္တူ႐ုိးမွားမဟုတ္ လား။ ဒါမွမဟုတ္ နင့္အျပင္ဆိုတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီးမ်ား အတၱေနာမတိ နဲ႔ ျပင္ေရးလိုက္တာ မ်ားလား။ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လုပ္တုန္းက ျဖစ္ဖူးသလိုေပါ့၊ သုေမာင္က သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ “တမင္တကာ” ဆိုတဲ့စကားလံုးကို “တမဂၤလာ” ဆိုၿပီး တမင္တကာ ေရးလိုက္တာကို ဒီတီပီ သမားက တမဂၤလာ ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ …. ဆိုၿပီး တ၀မ္းပူကို အ-ေျပာင္းလို႔ “အမဂၤလာ” လို႔ ႐ိုက္ထည့္ လိုက္ပါေလေရာ။ အယ္ဒီတာႀကီးကလည္း မျမင္ေတာ့ ဒီအတိုင္း ပံုႏွိပ္ လိုက္တာ ေပါ့။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ အဲဒီတပတ္ဂ်ာနယ္လည္း ထြက္လာေရာ … ဦးသုေမာင္ႀကီးကိုလည္း ေတာင္းပန္ရ။ ေနာက္တပတ္မွာလည္း အမွားျပင္ဆင္ ျခင္း ထည့္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။

အခုေရာ …. ဒီေဆာင္းပါးမွာ … ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္က မွားတာလား။ စာ႐ိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မွားတာလား၊ အယ္ဒီတာႀကီးမ်ားကေရာ … ပမာဒေလခၿပီး မျမင္တာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ….
…. …. …. ….
…. …. …. ….
…. …. …. ….
အင္း … က်မလည္း အားေနတာနဲ႔ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာပါ။
က်မကလည္း က်မပါပဲ … ။ မွားတာေတြ႕လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပင္ဖတ္လို႔ ရေနတာကို …. ဘေလာ့ေပၚတင္ၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မိေနေသးပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
16th Aug, 2007
3:00 pm

Read More...

Wednesday, August 15, 2007

ခဏတျဖဳတ္ အေတြး

ဒီမနက္ က်မတို႔ဆီက ၀န္ထမ္းတေယာက္ ႐ံုးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၁၀ နာရီ ထိုးေနပါၿပီ။ သူလာရမယ့္အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ လိုင္းကားေတြမထြက္လို႔ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ေအာက္ဆိုက္ကားကို ေစ်းႀကီးေပးစီး ခဲ့ရတယ္ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တခါ စာလာသင္တဲ့ဆရာတေယာက္လည္း လိုင္းကားေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ေနာက္က်ၿပီး ကားမရတဲ့အဆံုး ေက်ာင္းႀကိဳကား တစီးကို လက္တားလို႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ စီးခဲ့ရပါသတဲ့။

ဒီအျဖစ္အေတြရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာကေတာ့ ဓာတ္ဆီ ဒီဇယ္နဲ႔ CNG ေစ်းေတြ ႐ုတ္တရက္ တက္သြားလို႔ပါပဲ။ CNG က ၇၀၀ ႏႈန္းကေန ၃၅၀၀ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ဓာတ္ဆီက ၂၅၀၀ နဲ႔ ဒီဇယ္က ၃၀၀၀ လို႔ မေန႔ည ၁၂ နာရီမွ အမိန္႔ထြက္လို႔ ဒီမနက္ကစၿပီး ေစ်းေတြ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိလာဦးမယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာက ေတာ့ ကုန္ေစ်း ႏႈန္းေတြ တက္ဦးမွာပါပဲ။

ဒါနဲ႔ က်မလည္း ကမန္းကတန္း ေစ်းကိုေျပးၿပီး လိုအပ္တဲ့ အေျခာက္အျခမ္းေတြ ၀ယ္ထားရပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီေတြက ဟိုတေလာကတည္းက ၆၀၀ ကေန ၁၂၀၀ ထိ တက္လိုက္တာ ၁၀၀၀ အထိပဲ က်ၿပီး ဒီထက္ ျပန္ကိုမက်ေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ပဲဆီသန္႔က တပိသာကို ၃၉၀၀။ ၾကက္သြန္ျဖဴက ၂၄၀၀။ အာလူးက ၈၀၀ တဲ့။ ကန္စြန္းရြက္တစည္း ၁၅၀၊ ၾကက္ဥတလံုး ၁၃၀။ အင္း … ဟိုေန႔က အိမ္ကိုလာတဲ့ လက္သမားဆရာတေယာက္ အေဖ့ကိုေျပာသြားတာ။ သူတို႔ စားတဲ့ ဆန္က ႏို႔ဆီဗူး တလံုးကို ၁၀၀ ေပးရသတဲ့။ အိမ္မွာစားတဲ့ဆန္ကေတာ့ က်မ မ၀ယ္ရေတာ့ ဘယ္ေစ်းမွန္း မသိဘူး။ ေမးလည္း မၾကည့္မိဘူး။

ခုတေလာ မီးေတြလည္း ျပန္ပ်က္ေနျပန္ပါၿပီ။ မီးျပန္ပ်က္ေတာ့ မီးစက္ႏႈိးရင္ေတာင္ ဒီဇယ္ကေစ်းတက္ေနတာမို႔ မီးစက္မႏႈိးဘဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး “ရြာငယ္ ဇနပုဒ္ မီးကေလးမွိတ္တုတ္” လုပ္ေနရ ေကာင္းမလားပဲ။ လုပ္ငန္းေတြလည္း အကုန္ရပ္၊ လူေတြလည္း ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္ဘဲ အေမွာင္ထဲ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနၾကရင္ျဖင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိမလား။ ကဲ ကဲ .. အေကာင္းဘက္က လွည့္ေတြးၾကည့္ရေအာင္ပါ။ မီးပ်က္တာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ မပ်က္ရင္ မီတာခက တလတလ မနည္းဘူးေလ။ မီတာခကို သူတို႔က “ညွိလို႔ရပါတယ္” ဆိုေပမဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ မညွိပါဘူး။ ဒါဟာလည္း ခိုးျခင္းတမ်ဳိးပဲ မဟုတ္လား။

အင္း … ဓာတ္ဆီ ဒီဇယ္ေစ်းတက္လည္း အေၾကာင္းေတာ့မဟုတ္ေပါင္ … ကုန္းေၾကာင္းသာ ေလွ်ာက္ၾကပါစို႔။ က်န္းမာေရးနဲ႔လည္း ညီညြတ္တယ္။ ဆန္တို႔ ၾကက္သြန္ အာလူးတို႔ ေစ်းတက္ေတာ့လည္း မစား႐ံုေပါ့။ ဆန္ျပဳတ္ကေလး ျပဳတ္ၿပီး ဆားေလးခပ္ေသာက္ အစာေက်တယ္ ေလႏိုင္တယ္။ အာလူးေတြ ဘာေတြက ကိုလက္စထေရာမ်ားတယ္ မစားနဲ႔။ ဆီဆိုတာလည္း မစားတာကမွ က်န္းမာေရးအတြက္ ပိုေကာင္းတာ။

ဒါနဲ႔ ေဒၚလာေစ်းက ၁၃၂၅ က်ပ္တဲ့။ ဒါလည္း ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ေဒၚလာႀကီး ဘာလုပ္ရမွာမို႔လဲ … သူ႔ဟာသူ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ … ကိုယ္မွသံုးလို႔ရတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ဗမာျပည္မွာေနတာမို႔ ဗမာက်ပ္ေငြပဲ ဂ႐ုစိုက္ရမွာပဲ။ အင္း … က်ပ္ … က်ပ္ … က်ပ္က တယ္လည္း က်ပ္သကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အေမတို႔ ခဏခဏ ေျပာတာ ေငြတြင္းက နက္တယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္အနက္ေပထိ နက္သလဲေတာ့ တခါမွ တူးမၾကည့္ဖူးလို႔ မသိဘူး။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာေတာ့ နက္တဲ့သူအဖို႔နက္ေပမဲ့ ရွပ္တဲ့သူ အဖို႔ေတာ့ ခပ္ရွပ္ရွပ္ကေလးပါပဲ။

အဲ … ေန႔ခင္းေန႔လည္ ခဏတျဖဳတ္ ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးရင္းနဲ႔ ေရးလိုက္မိတာပါ။ မိုးရာသီေပမဲ့ မိုးကလည္း ရြာမလိုလို မရြာမလိုလို၊ ခ်ိန္းသလိုလို မခ်ိန္းသလိုလို၊ ေကာင္းကင္မွာလည္း အခုပဲ မိုးေတြညိဳ႕လိုက္ ခနေန ေနျပန္သာလိုက္လိုက္နဲ႔။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ ေနလို႔ မေကာင္းတဲ့ ရာသီပဲ။ ပူစပ္ပူေလာင္ရာသီမွာ ခဏတျဖဳတ္ေတြးရင္း ကမန္းကတန္း ေရးလိုက္မိတာ လူလည္း ေခြၽးေတြထြက္ေနလို႔ အေတြးေတြကလည္း ေစးကပ္ကပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနမလား ေတာ့မသိ။

ေမဓာ၀ီ
ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၀၇
မြန္းလြဲ ၃ နာရီ ၃၅ မိနစ္

Read More...

ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၁၈)

သို႔
ကိုျပဴးက်ယ္

ကိုျပဴးက်ယ္နဲ႔ တကြ ျမန္မာကဗ်ာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသူအေပါင္းအတြက္ ေပးစာ ေလးေတြ မတင္ရတာၾကာၿပီမို႔ ဒီကေန႔ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အပိုင္း (၁၇) မွာက အဖိုးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ စာတင္ခဲ့ပါတယ္။ အပိုင္း (၁၆) မွာကေတာ့ အျဖည့္ခံရတု တင္ခဲ့ၿပီး ဒီေန႔တင္မယ့္ အပိုင္း (၁၈) က အပိုင္း (၁၆) ရဲ႕ အဆက္ ျဖစ္ၿပီး သံုးခ်က္ညီ ပိုဒ္စံုရတု အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

သံုးခ်က္ညီပိုဒ္စံုရတုကို အခ်ီသံုးပိုဒ္ အခ်သံုးပိုဒ္ထားၿပီး ေရးရပါတယ္။ အခ်ီသံုးပိုဒ္ အခ်င္းခ်င္း အစပ္ကာရန္အားလံုး အစပ္တူ ကာရန္တူထားၿပီး ခ်ီတာလည္းရွိတယ္၊ မညီမညြတ္ထားၿပီး ခ်ီတာလည္း ရွိပါတယ္။ အခ်သံုးပိုဒ္အခ်င္းခ်င္းမွာေတာ့ အဆံုး အကၡရာတလံုး ႏွစ္လံုးေလာက္ ကာရန္ထပ္မိေစၿပီး အကၡရာလံုးေရ အညီအမွ် ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နမူနာ သံုးခ်က္ညီ ပိုဒ္စံုရတုမ်ားကို ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

နန္းတြင္းသူ မိညိဳ ဆို …
ကိုယ္ရည္ေသြးဘြဲ႕ သံုးခ်က္ညီပိုဒ္စံုရတု


(၁) ေတာင္တြင္ျမင့္မိုရ္၊ ကြၽႏ္ုပ္ဆိုသား၊ ေရညိဳရစ္သန္း၊ ရံလ်က္၀န္း၍၊ ေလးကြၽန္းအလယ္၊ ေလးသြယ္ျခည္ေရာင္၊ တေျပာင္ေျပာင္လွ်င္၊ ဘုန္းေခါင္အထြတ္၊ သံုးလူ႔နတ္တို႔၊ မခြၽတ္ေမတၱာ၊ ဘိဓမၼာကို၊ မွန္စြာအေခါင္၊ ၾကားလႊံ႕ေဆာင္သည္။… ။ ေတာင္တြင္ ျမင့္မိုရ္ သာတကား။ … ။

(၂) စည္တြင္ပဟိုရ္၊ ကြၽႏ္ုပ္ဆိုသား၊ ခါကိုသိေစ၊ ရွစ္ၾကိမ္ေနျဖင့္၊ ခ်က္ေရ မေရြ႕၊ တီးဓေလ့ကား၊ ညဥ့္ေန႔နာရီ၊ ေျခာက္ဆယ္စီလွ်င္၊ ခ်က္ခ်ီလွည့္က်ဴး၊ ညဥ့္ဦးသန္းေခါင္၊ ေသာက္ေရာင္ မိုးေသာက္၊ မြန္းတည့္ေရာက္က၊ ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္လန္း၊ လူရဟန္းတို႔၊ ထက္၀န္းဖူးျမင္၊ သိစီရင္သည္။ … ။ စည္တြင္ ပဟိုရ္ သာတကား။ … ။

(၃) နန္းတြင္မိညိဳ၊ ကြၽႏ္ုပ္ဆိုသား၊ ေမွာင္ကိုပယ္လင္း၊ ဆီမီး၀င္းသို႔၊ သီတင္းငါးမည္၊ သီလတည္လ်က္၊ လွရည္ညက္ေသး၊ ေျပး၍မဆို၊ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္၊ မာန္မထြက္တည့္၊ ၀ွန္တက္ပညာ၊ လကၤာရတု၊ ဆိုမႈရြရြ၊ ၾကားကစိတ္၀မ္း၊ သူ႔နားခ်မ္းလိမ့္၊ စြဲလမ္းကိုယ္တြင္၊ ေတာင္ႏွယ္ထင္သည္။ … ။ နန္းတြင္ မိညိဳ သာတကား။ … ။
***
န၀ေဒးႀကီးေရး -
ျပည္ ျမင္ဗာဟု ဘုရားတိုင္ ရတုပိုဒ္စံု


(၁) သာလွေမာ၍၊ စံုေတာဂႏိုင္၊ ရြက္ခ်င္းဆိုင္သား၊ ရိပ္ျမင့္ျမင့္ထက္၊ ေရေက်ာက္စက္၀ယ္၊ ျမခက္ေ၀ေ၀၊ ပန္းသင္းေခြႏွင့္၊ သေျပခ်ယား၊ ႀကိဳင္ရွားသရဖီ၊ ထပ္စီေရႊသား၊ စကားအတိ၊ ပည္းမွ်ရွိလည္း၊ ဇာတိကြၽန္းစည္၊ မင္းေနျပည္မွ၊ ေရႊေခတၱ၀ယ္၊ သက္မွ်ရြယ္တူ၊ အိမ္သူစံုတိ၊ သိရိကလ်ာ၊ ျဖဴျပာႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ က်န္ရစ္ခဲ့၍၊ ႐ႈငဲ့လ်က္ပင္၊ ညွဳိးမရႊင္တည့္၊ သူ႔ခြင္ရပ္ေျမ၊ ခ်ီရေလေသာ္၊ ညာေၾက ေက်ာ္ေသာင္း၊ တန္ခိုးေျခာင္းသား၊ ေဘးေလာင္းဘုန္းေခါင္၊ ဒြတၱေဘာင္လွ်င္၊ ငါးေထာင္ သာသနာ၊ တည္စိမ့္ငွာဟု၊ ၾကည္စြာေကာင္းမႈ၊ ထားခဲ့ျပဳသည္။ … ။ ဗာဟု ေတာင္ထိပ္ မိုဖ်ားေသာ၀္။ … ။

(၂) ဒါနေစာ၍၊ လွဴေျပာေလေလ၊ ျမတ္႐ိုေသသား၊ ေျခာက္ေထြဉာဏ္ေရာင္၊ ၀င္း၀င္းေျပာင္မွ်၊ မိုးေခါင္ထက္ျမင့္၊ ေျခာက္ဆင့္ေအာက္ထက္၊ ဘ၀ဂ္၀ီစိ၊ ႏွံ႕မွ်သိ သည္၊ မုနိျမတ္စြာ၊ မည္သာဗာဟု၊ ျမတ္ဓာတု၀ယ္၊ လႈလႈသံညွင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္း သည္၊ ရုပ္ဆင္းျပင္လ်ာ၊ ထားကလ်ာကို၊ ေဖြရွာယွဥ္ေသာ္၊ ခုမေျမာ္ခဲ့၊ ညွဳိးေရာ္ မတည္၊ ျဖစ္ဘိသည္ေၾကာင့္၊ သံုးမည္သနင္း၊ တရားမင္းလွ်င္၊ ဉာဏ္၀င္းစကၡဳ၊ ဖန္ဆင္း႐ႈ၍၊ ယခုေဆာလ်င္၊ ျပည့္ေစခ်င္စြ၊ စံုအင္ငါးပါး၊ လွထြားဆင္းျပင္၊ မ်ဳိးလြန္းၾကင္ကို၊ ျမင္လွ်င္မရဲး၊ ဖန္လဲးမ်က္႐ႈ၊ နတ္တုစံလြတ္၊ ၀င္းညက္ထြတ္ သည္။ … ။ ေခ်ာမြတ္ရြယ္ႏု - ပ်ဳိထြားေသာ၀္။ … ။

(၃) ျပာမွ်ေခ်ာ၍၊ ျမေၾကာညိဳေရာင္၊ လွ်ံထြန္းေျပာင္သား၊ မိုးေခါင္ထက္စြန္၊ ဘံုဗိမာန္၀ယ္၊ မလြန္စံလြတ္၊ ယာမာနတ္ႏွင့္၊ မခြၽတ္တူႏိုး၊ လြန္ခန္႔စိုးသား၊ သည္မ်ဳိးေနာင့္ေဆြ၊ က်န္ရစ္ေလခဲ့၊ မေျပဆာပူ၊ ကြၽႏ္ုပ္မူကား၊ သည္းအူဆြတ္လြတ္၊ ေပ်ာင္းေခြညြတ္စြ၊ ဆံဓာတ္သေရ၊ ရွင္ေတာ္ေမြကို၊ ႐ိုေသသဒၶါ၊ သည္ေသာခါတြင္၊ မကြာယွဥ္စံု၊ ျပဳတံုစုေ၀း၊ ရင့္ေအးတြန္က်ဴး၊ ပင္ျမင့္ ျဖဴးထက္၊ စံုပူးတူကြ၊ ျမင္လကလွ်င္၊ ျပိဳက္က်ရႊမ္းသြယ္၊ ပ်ဳိႏုနယ္ေၾကာင့္၊ စပယ္ ျဖဴဆြ၊ ေကြးေကြးလွလ်က္၊ လြလြစင္လြန္း၊ ေပါက္ေပါက္ပန္းႏွင့္၊ ပ်ံ႔မႊန္းၾကဲေျမွာက္၊ ၾကိဳင္ေပါက္ပ်ံ႕ရွား၊ ပန္းစကားကို၊ လက္ဖ်ားကိုင္လွဴ၊ ေတာင္းဆုယူသည္။ … ။ အိမ္သူမ်ဳိးျမတ္ - ကိုယ္စားေသာ၀္။ … ။

***
ဒီတပတ္ေတာ့ နန္းတြင္းသူမိညိဳနဲ႔ ျပည္န၀ေဒးႀကီးတို႔ရဲ႕ ရတုပိုဒ္စံု ၂ ပုဒ္နဲ႔ ေက်နပ္ ၾကပါရွင္။ ေနာက္တပတ္မွ သေ၀မပါ ရတုပိုဒ္စံု၊ သတ္ေစ့ႏွက္ သံုးခ်က္ညီ ရတုပိုဒ္စံု တို႔ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။
ကိုျပဴးက်ယ္ႏွင့္တကြ ျမန္မာကဗ်ာျမတ္ႏိုးသူအေပါင္း ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ရႊင္ျပံဳးႏိုင္ၾက ပါေစရွင္ …. ။

ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ

၁၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္

Read More...

Tuesday, August 14, 2007

အျဖစ္အပ်က္ကေလး တရပ္

က်ေနာ္ ေတာမွ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာေပၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ အတြင္း ႏိုင္ငံေရးရာဆိုေသာ အခ်က္အလက္ အျဖစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ ရ၏။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ ယင္းတို႔ကို အထင္ႀကီးစိတ္၀င္စားျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ၎တို႔က က်ေနာ့္အား မည္သို႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပပါဟု ဆိုလာပါ က က်ေနာ့္အား စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ေစခဲ့သည္ဟူ၍ ဆိုရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရမည္ဆိုပါက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုရြံမုန္းကာ မယံုမၾကည္ ျဖစ္လာပါ ေတာ့သည္။

သို႔ရာတြင္ တခုေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတရပ္ကိုမူ က်ေနာ္ စြဲမွတ္ေနသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ က်ေနာ့္အား မုန္းတီးရြံရွာေသာ စိတ္မွ တက္ၾကြေစ ခဲ့ရာ ယခုတိုင္ေအာင္ ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကို က်ေနာ္ ေမ့မရႏိုင္ေပ။

၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ေဆာင္းအတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့၏။ မုန္းစရာ ေျမာက္ေလတိုက္ေနေသာ္ လည္း ပရိေယသန ၀မ္းစာရွာေဖြရန္အတြက္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ရာမွထကာ ထြက္ခြါခဲ့ရ၏။ လမ္းေပၚ၌ လူတစံုတေယာက္ကိုမွ မေတြ႕ရေပ။ အက္(စ္) တံခါး၀သို႔ သြားေရာက္ရန္အတြက္ လံခ်ားတစင္းကို ခဲယဥ္းျခင္းႀကီးစြာ ရွာေဖြငွားရမ္းခဲ့ရ သည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း၌ ေလအတိုက္အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ လမ္းေပၚရွိဖုန္မႈန္႔မ်ား ေလေနာက္ပါသြားၿပီျဖစ္ရာ လမ္းျပင္တခုလံုး ေျပာင္စင္ ရွင္းလင္းလ်က္ရွိသည္။ လံခ်ားသမားသည္လည္း ေျခလွမ္းမ်ားကို ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ေရြ႕ရွားလ်က္ ရွိ၏။

အက္(စ္) တံခါးေပါက္၀သို႔ က်ေနာ္တို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိသည္တြင္ လမ္းျဖတ္ကူးသူ တဦး အား လံခ်ားျဖင့္ တိုက္မိေလေတာ့သည္။ ထိုသူသည္ လမ္းေပၚသို႔ ခပ္ေျဖးေျဖး လဲက်သြားသည္။

အတိုက္ခံရသူမွာ မိန္းမႀကီးတေယာက္ျဖစ္၏။ ဆံပင္ျဖဴမ်ား ႀကိဳၾကားေပါက္ေရာက္ လ်က္ရွိၿပီးလွ်င္ စုတ္ျပဲေသာ အ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမသည္ လမ္းေဘးစၾကၤ ံမွေန၍ အခ်က္မျပဘဲ က်ေနာ္တို႔၏ လံခ်ားေရွ႕မွ ျဖတ္ကူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လံခ်ားသမားက သူမအား ေရွာင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ၏ စုတ္ျပဲကာ ၾကယ္သီးတပ္မထားသည့္ အကၤ် ီစသည္ ေလထဲ၌ တလူလူလြင့္လ်က္ ရွိရာ လံခ်ားလက္တံႏွင့္ လာေရာက္ျငိတြယ္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လံခ်ားသမား အရွိန္သတ္ႏိုင္ၿပီး ျဖစ္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သူမ အျပင္းအထန္ လဲက်ကာ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာရခဲ့မည္ျဖစ္သည္။

သူမသည္ ေျမႀကီးေပၚ၌ လဲလ်က္ရွိသည္။ လံခ်ားသမားကလည္း သူ၏ လံခ်ားကို ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ မိန္းမႀကီး အနာတရျဖစ္သူဟု က်ေနာ္မထင္ေခ်။ ၎ျပင္ မည္သို႔ျဖစ္ပ်က္သည္ကို ေျပာျပရန္ မ်က္ျမင္သက္ေသ တဦးတေယာက္မွလည္း မရွိေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ လံခ်ားသမား၏ စိတ္အားထက္သန္စြာ ရပ္တန္႔လိုက္မႈကို က်ေနာ္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားမိသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ သူဒုကၡေရာက္ႏိုင္ သလို က်ေနာ္လည္း ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာႏိုင္သည္။

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဆက္သြားပါ …”
က်ေနာ္က ေျပာလိုက္၏။

လံခ်ားသမားကမူ က်ေနာ္၏စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ေပ။ မၾကား၍ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ေတာ့လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူသည္ လံခ်က္လက္တံမ်ားကို ေျမေပၚသို႔ ႏွိမ့္ခ်လိုက္ သည္။ မိန္းမႀကီးအား ညင္သာစြာထူမလိုက္သည္။ သူမအား လက္တဖက္ျဖင့္ ေဖး ကိုင္ထားရင္း …
“ဘာျဖစ္သြားလဲ …”
သူကေမးလိုက္၏။
“ခိုက္မိသြားတယ္ …”

သူမေျဖးေျဖးကေလး လဲသြားခဲ့သည္ကို က်ေနာ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ထိခိုက္နာက်င္ မႈ မရွိသည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။ သူမ ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ရြံမုန္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ လံခ်ားသမားသည္ ဒုကၡကို ေတာင္းဆိုဖိတ္ေခၚ ခဲ့ရာ ယခုလက္၀ယ္ရရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို သူ႔ဘာသာ ရွာရန္ရွိေတာ့သည္။

ထိခိုက္နာက်င္သြားေၾကာင္း မိန္းမႀကီးထံမွ ၾကားသိရေသာအခါတြင္ လံခ်ားသမား သည္ တမိနစ္တာမွ် ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမေနေပ။ မိန္းမႀကီးအား လက္ေမာင္းမွ ေဖးမကာ ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ ကူညီေရြ႕ရွားေစသည္။ က်ေနာ အံ့အားသင့္လ်က္ ရွိ၏။ တူ႐ူသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ ရဲဌာနာ တခုကိုေတြ႕ျမင္ရ၏။ ေလထန္ ေနေသာေၾကာင့္ ရဲဌာနာအျပင္ဘက္တြင္ တဦးတေယာက္မွ မရွိေပ။ လံခ်ားသမား သည္ မိန္းမႀကီးအား ဌာနာတံခါးေပါက္ဘက္သို႔ ေဖးကူ ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့ သည္။

႐ုတ္ျခည္းဆိုသလို က်ေနာ္၏ရင္ထဲ၌ အသစ္ေသာခံစားမႈတရပ္ ျပက္လက္ ထြက္ေပၚလာ၏။ လံခ်ားသမား၏ ဖံုမႈန္႔အလိမ္းလိမ္းျဖင့္ နိမ့္က်ေသာ အသြင္ သ႑ာန္သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ႀကီးမားလာေလသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ က်ေနာ့္ထံမွ သူ ကြာလွမ္းသြားေလ သူ၏သ႑ာန္မွာ ျမင့္မားလာေလေလ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး၌ က်ေနာ္က သူ႔အား ဦးေခါင္းေမာ့၌ ေငးၾကည့္ရေလေတာ့သည္။ တခ်ိန္ထဲ၌ပင္ သူက က်ေနာ့္ကို တေျဖးေျဖးလႊမ္းမိုးလ်က္ရွိသည္။ သားေမြးအ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ က်ေနာ့္အား အရွိန္အ၀ါျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းရန္လည္း ျခိမ္းေခ်ာက္ လ်က္ရွိေတာ့သည္။

က်ေနာ္၏အင္အား ဆုတ္ယုတ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ က်ေနာ္ မလႈပ္မရွက္ ထိုင္ေနမိသည္။ က်ေနာ့္အနီးသို႔ ရဲသားတေယာက္ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္အထိ ေတြေ၀ေနမိသည္။ ထိုအခါမွ လံခ်ားေပၚမွ က်ေနာ္ဆင္းလိုက္သည္။

“တျခားလံခ်ားတစင္း ရွာၿပီး သြားပါေတာ့၊ ခင္ဗ်ားကို သူ ပို႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ရဲသားက က်ေနာ့္ထံသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ ေျပာေလသည္။
က်ေနာ္၏စိတ္က မသိလိုက္ခင္ ကုတ္အကၤ် ီ အိတ္ကပ္ထဲမွ ေၾကးနီျပားတဆုပ္ကို ႏႈိက္ယူလိုက္ကာ ရဲသားအား လက္ဆန္႔တန္းေပးလိုက္သည္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး သူ႔ကိုေပးလိုက္ပါဗ်ာ”

ယခုအခါ၌ ေလလည္း လံုး၀မထန္ေတာ့ေပ။ လမ္းေပၚ၌မူ ရွင္းလင္းၿငိမ္သက္ဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေရြ႕ရွားလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေတာ့ မစဥ္းစားရဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ကို ထားလိုက္ၾကပါစို႔။ ေၾကးနီျပားတဆုပ္ ကို မည္သည့္အဓိပၸါယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ေပးကမ္းျခင္း ျဖစ္ပါသနည္း။ ဆုလာဘ္ခ်ီးျမွင့္ ျခင္းေလာ။ လံခ်ားသမားအား ေ၀ဘန္ဆံုးျဖတ္ရမည့္ က်ေနာ္ကား အဘယ္လူစား မ်ဳိးပါနည္း။ ဤေမးခြန္းတို႔ကို က်ေနာ္ မေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။

ယခုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ က်ေနာ္၏ စိတ္အစဥ္ထဲ၌ လန္းဆန္း ေပၚလြင္လ်က္ပင္ရွိသည္။ မၾကာခဏလည္း က်ေနာ့္အား ဒုကၡေပး တတ္၏။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္လည္း ျပန္လွန္ စဥ္းစားသံုးသပ္ေစ၏။ ထိုေခတ္၏ ႏိုင္ငံေရးရာမ်ားႏွင့္ စစ္ေရးစစ္ရာမ်ားမွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း အကေလးဘ၀က ဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဂႏၳ၀င္စာေပမ်ားကို ေမ့ပစ္သည့္နည္းတူ လံုး၀ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔တေစ ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုမူ မၾကာခဏ ျပန္လည္သတိရမိ သည္။ တခါတရံ၌ မ်က္စိျဖင့္ တကယ္ေတြ႕ျမင္ရသည္ထက္ပင္ ရွင္းလင္း ျပတ္သားလ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ့္အား ရွက္တတ္ရန္ သြန္သင္ေပးသည္။ ျပဳျပင္ရန္ တိုက္တြင္းသည္။ ၎အျပင္ အသစ္ေသာ သတၱိႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကို လည္း ေပးစြမ္းႏိုင္ေလသည္။

(၁၉၂၀-ခု၊ ဇူလိုင္လ)
***
ဒီ၀တၳဳေလးက တ႐ုတ္စာေရးဆရာႀကီး လူရႊန္းရဲ႕ လက္ေရြးစင္စာေပထဲမွာပါတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္ပါ။ ဆရာစိုးျမိဳင္က ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳကို ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ၿပီးေပမဲ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အခုတေခါက္ ျပန္ဖတ္ခ်ိန္မွာ ၀တၳဳရဲ႕ ပထမစာပိုဒ္မွာ ေရးထားသလိုမ်ဳိး က်မလည္း ခံစားေနရခ်ိန္ မို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

၀တၳဳကေလးဖတ္ေနရင္း က်မကိုယ္တိုင္ ဒီ၀တၳဳထဲက လူေနရာကို ေရာက္သြား တယ္။ က်မသာဆိုရင္လည္း အတၱစိတ္နဲ႔ သူ႔လိုပဲ ေတြးမိမွာပဲ။ ဒီမိန္းမႀကီး မူယာမာယာမ်ားေနတာ လို႔သာ ေတြးၿပီး ကိုယ့္ခရီးေႏွာင့္ေႏွးတဲ့အတြက္ စိတ္ပ်က္ မိမွာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၀တၳဳကေလးၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေခါင္းထဲ ေတြးစရာ ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ အတၱသမားေတြခ်ည္းမွ မဟုတ္ဘဲ … ။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္၀တၳဳ၊ ဉာဏ္ပညာ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ အရွိန္အ၀ါ ဘယ္ေလာက္ ျပည့္စံု ႀကီးမားေနလည္း တကယ္တမ္း လူ႔ေလာကမွာ လိုအပ္ေနတာ … အဲဒါေတြထက္ အေရးႀကီးတဲ့ အရာဆိုတာကို ဒီ၀တၳဳကေလးဖတ္ၿပီး က်မ သေဘာေပါက္ခဲ့ရ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳေလးကို က်မ ဘေလာ့မွာ တင္ထားလိုက္ပါတယ္။

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တပတ္ေလာက္ ဘေလာ့နဲ႔ ကင္းကြာေနျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ က်မဘေလာ့ကို လာလည္သူ၊ စာေတြလာဖတ္သူ၊ ကြန္မန္႔ေရးသူအားလံုးကို အားနာစြာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္

Read More...

Tuesday, August 07, 2007

မသိျခင္းမ်ား


မသိျခင္းမ်ား
***

ျမင္ေနရတယ္ …
ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား …
သြားေဖြးေဖြးေတြ ေပၚလို႔ …
ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံဳးေတြလား
ေအးစက္စက္ အစြယ္ေတြကို လွစ္ျပတာလား???

အနားေရာက္လာတယ္ …
တစံုတေယာက္ရဲ႕ လက္တဖက္ …
ၾကိဳဆိုဖို႔ လက္ကမ္းတာလား
တြန္းဖယ္ဖို႔ လက္လွမ္းတာလား???

ၾကားလိုက္ရတယ္ …
“ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း” … တဲ့
အားေပးတဲ့ လက္ခုပ္သံလား
ေခ်ာက္လွန္႔တဲ့ ေတာထုတ္သံလား???

ဟစ္ေအာ္သံ …
((((( ေဟးးးးး )))))
အေ၀းက ပဲ့တင္ထပ္လာတယ္ …
လႈိက္လွဲစြာ ေခၚေနတာလား
ျငာသံေပးလို႔ ေမာင္းထုတ္တာလား???

ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္ …
ဒီလမ္းေတြေပၚမွာပါပဲ …
ေလွ်ာက္ရင္း … ေလွ်ာက္ရင္း …
ပန္းတိုင္ကလည္း ေ၀းသည္ထက္ေ၀း
ေျခလွမ္းေတြလည္း ေႏွးသည္ထက္ေႏွး …

ဒီလိုနဲ႔
ေနာက္ဆံုး …
… …. …. ….
… …. …. ….
… …. …. ….

ယံုၾကည္ခ်က္ေပ်ာက္ၿပီး
သံသယေတြ၀င္ေရာက္ခဲ့ …
ဘယ္သူက မိတ္ေဆြအတု
ဘယ္သူက ရန္သူအစစ္
ဘယ္သူက ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးၿပီး
ဘယ္သူက ရင္၀ကို ဓားနဲ႔စိုက္မလဲ …
မခြဲျခားတတ္ခဲ့ေတာ့ …

မ်က္လံုးေတြကို ေၾကာက္ရြံ
အျပံဳးေတြကို ထိတ္လန္႔
ၾကားရတဲ့ စကားေတြ ခါးသက္
ကမ္းတဲ့လက္ေတြ ေအးစက္

ေနာက္ … ျပန္လွည့္ရမလား
ေရွ႕ … ဆက္တိုးရမလား …

ေရွ႔တိုးရင္ ထမ္းပိုး
ေနာက္ဆုတ္ေတာ့ လွည္းတုတ္ … တဲ့
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ ဘ၀အမွားမွာ
ႏြားတေကာင္လို ေျခရာခ်င္းထပ္ေအာင္
ႏြံထဲသာ ႐ုန္းရေတာ့မလား …

ေသခ်ာတာကေတာ့
မေရမရာ အေတြးနဲ႔
ေတြေ၀စြာ ေငးလ်က္
ရပ္တံ့လို႔ ေနမိပါရဲ႕ … ။ … ။

***
ေမဓာ၀ီ

ၾသဂုတ္ ၇၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္

Read More...

Monday, August 06, 2007

၀ါတြင္း ဥပုသ္

ဒီကေန႔ဟာ လျပည့္ေက်ာ္ ၈-ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမို႔ ဥပုသ္ေန႔ေပါ့။ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ ေစ်းတခ်ဳိ႕လည္း ပိတ္ပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ၀ါဆိုလျပည့္ကစလို႔ ၀ါတြင္း ၃ လလံုး ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္၀ါဆိုလျပည့္ေန႔မွာ ေနမေကာင္းလို႔ ဥပုသ္ မေစာင့္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ရေအာင္ေစာင့္မယ္ စိတ္ကူးၿပီး ၉-ပါးသီလ ယူထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သီလေစာင့္တာဟာ အခ်ိန္မေရြး အခါမေရြး ေစာင့္ထိန္းသင့္တာပါပဲ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ေတာ့လည္း တပတ္မွာတရက္ေလာက္ေတာ့ မက်ဳိးမေပါက္ မေျပာက္မၾကားေအာင္ ေသခ်ာ ထိန္းသိမ္း ေဆာက္တည္ပါမယ္လို႔ ဗုဒၶထံမွာ ကတိျပဳခဲ့ပါတယ္ … ။

ဥပုသ္နဲ႔မို႔ ေထြရာေလးပါး သိပ္မေရးခ်င္တာေၾကာင့္ ၀ါတြင္းဆိုရင္ အျမဲအမွတ္ရ မိတဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္သာ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ “၀ါတြင္းခ်ိန္” ကဗ်ာေလးပါ။ ဖတ္ရ ရြတ္ရတာ အင္မတန္ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းတဲ့ အျပင္ ဗုဒၶဘာသာတို႔ရဲ႕ ဓေလ့စ႐ိုက္၊ ေက်းလက္ေတာရြာရဲ႕ ၀ါတြင္းကာလျမင္ကြင္း ကေလးကို ေပၚလြင္ထင္ရွားေစတာမို႔ ဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***
၀ါတြင္းခ်ိန္

ငွက္ကေလးက စိုးစီ စိုးစီ
၀င္းေပါက္မွာျမည္
ခ်ိန္တန္ၿပီ ညီမေထြးရဲ႕
ဆြမ္းခ်က္စို႔ေလး … ။

ဦးေပါင္းကို ဆြမ္းေတာ္တင္
သံုးေခ်ာင္းေထာက္ျပင္
သံလြင္လြင္ေၾကးစည္တီး
ထြန္းတဲ့ဆီမီး။

အမွ်တဲ့ သံုးႀကိမ္ေ၀
သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ
မာပါေစ ကမၻာသား
ထက္ေအာက္နံလ်ား။

ရြာဦးကေၾကးစည္သံ
ေက်ာင္းေ၀ဠဳ၀န္
ဆြမ္းေတာ္ခံ ကိုရင္ၾကြလိမ့္
ဆြမ္းအုပ္ျပင္ပ။

ကိုရင္ႀကီးပ်ဳိတို႔ေမာင္
ညွဳိးႏြဲ႕ေယာင္ေယာင္
ပ်ဳိတို႔ေမာင္ မာပါစ
ေမးလိုက္ပါၾက။

မာပါရဲ႕ အေထြးရယ္
ေျပာလိုက္ပါကြယ္
ရြာလယ္မွာ ကိုရင္ပန္းလို႔
ညွဳိးလ် ရိႏြမ္း။

ကပၸိယ အဘိုးအို
ဆိုးလွတယ္ဆို
တို႔ ကိုရင္ ထိပ္ေျပာင္သားကို
ေခါက္လိမ့္ေလလား။

ဟင္းေလးကို က်ဳိခ်က္လို႔
မနက္က ထည့္လိုက္တယ္
ကိုရင့္ဖို႔ကြယ္
ရြာလယ္မွာ သူငယ္လဲတယ္
ဆြမ္းေတာ္ခြက္ကြဲ။

ခ်ာရစ္ေလး မေပ်ာက္ခင္
ထြက္ခဲ့ေစခ်င္
လိင္ျပန္ရင္ ဆံေရွထားပါနဲ႔
သန္းေတြကမ်ား။

လိင္ျပန္ရင္ ကိုရင္၀တ္ဖို႔
ပေလကပ္ အနံက်ယ္
ေစ်းၾကိဳက၀ယ္
အနံက်ယ္ ခါးပံုႏြဲ႕တယ္
ဆုတ္လိုက္ပါတဲ့။

ဆြမ္းေတာ္ခံ ကိုရင္ၾကြေတာ့
မယ္စလို႔ ေမးလိုက္တယ္
ရွင္လိင္ျပန္ ဘယ္ေတာ့ရက္
ထြက္ခဲ့ပါမယ္
မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ ဘယ့္ႏွယ္မွ မမိန္႔
သည္တ၀ါ အႏိုင္ခဲလို႔
ႏႊဲရရွာလိမ့္။

ကိုရင္ႀကီးလာမယ္ဆို
၀င္းေပါက္ကၾကိဳ
အို အလို ကိုရင္ထြက္ကယ္
ငါး ငပိခ်က္။
..................................(မင္းသု၀ဏ္)
***

Read More...

Sunday, August 05, 2007

ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူ

တေန႔က အေဖ့ဆီကို ဖုန္းလာပါတယ္။ ဆက္သူက အေဖ့မိတ္ေဆြရဲ႕ပံုႏွိပ္စက္က အလုပ္သမားတေယာက္ပါ။ အဲဒီအလုပ္သမားက အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ အေဖ့ကို အထင္အျမင္လြဲၿပီး ဖုန္းဆက္ ရန္ေတြ႕ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတဲ့ အေဖက ဖုန္းနားေထာင္တဲ့ခြက္နဲ႔ နားကို တထြာေလာက္ခြါၿပီး နားေထာင္ေန ရပါတယ္။ အဲဒီလူ အသံက ေဒါသေတြနဲ႔ ပူေလာင္ၿပီး အက်ယ္ႀကီး။ အေဖကေတာ့ အလုပ္သမားတေယာက္က ခုလို မေခ်မငံေျပာတာ ခံေနရေပမဲ့ ဟုတ္ကဲ့ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ဆိုၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နားေထာင္ေနပါတယ္။ တဘက္လူဟာ အေဖ ဟုတ္ကဲ့ ကလြဲလို႔ တျခားစကား ေျပာခြင့္မရေအာင္ (အမွန္ကိုရွင္းျပခြင့္ မရေအာင္) သူခ်ည္းပဲ ေရပက္မ၀င္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။

က်မက အေဖ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေနရင္း အားလံုးၾကားေနရေတာ့ စိတ္ေတြတို လာမိပါေတာ့တယ္။ အေဖ့ဖုန္းခြက္ကို ဆြဲယူၿပီး အဲဒီလူကို ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရပါတယ္။ သူစကားနည္းနည္းျပတ္ေတာ့မွ … အေဖက -
“ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာမယ္ နားေထာင္” ဆိုၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အထင္လြဲမႈကို ရွင္းျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖမွားတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူဟာ အလုပ္သမားျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔အလုပ္ရွင္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ပံုႏွိပ္စက္ဆရာဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀င္ျမင့္ အထင္ႀကီးေနပါတယ္။ သူတို႔ အလုပ္ရွင္-အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ဒီအလုပ္ သမားရဲ႕ စ႐ိုက္ကို အေဖက ေျပာေျပာျပလို႔ အရင္ကတည္းက သိေနႏွင့္ပါတယ္။

အဲဒီလူဟာ အေဖရွင္းျပတဲ့စကား နား၀င္မ၀င္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး ေက်နပ္သြားတဲ့အခါမွ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အေမနဲ႔ အမႀကီး သိသြားေတာ့လည္း အေဖ့ ကိုယ္စား ေဒါသေတြထြက္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီပံုႏွိပ္တိုက္ကို မသြားနဲ႔၊ အဲဒီလို ေကာင္ေတြနဲ႔ မဆက္ဆံနဲ႔ ဒါ … သက္သက္ေစာ္ကားခံရတာ … စသျဖင့္ အေမက စိတ္တိုၿပီးေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေဘးလူေတြက စိတ္တို စိတ္ဆိုုး ေဒါသထြက္ေန ေပမဲ့ အေဖကေတာ့ အခုလို ေစာ္ကားခံရတာ နည္းနည္းအံ့ၾသ႐ံုကလြဲၿပီး စိတ္ဆိုး ဟန္ မျပပါဘူး။

“အေဖကေတာ့ သူ႔ကို သနားတယ္ …”
အေဖက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ က်မတို႔ မအံ့ၾသမိေတာ့ပါဘူး။ သေဘာေကာင္းလြန္း ၿပီး သူမ်ားကို ေဒါသနဲ႔ မတုန္႔ျပန္ သည္းခံတတ္တဲ့ အေဖဟာ ခဏခဏ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိး ခံရတတ္ပါတယ္။ ခံရတိုင္းလည္း က်မတို႔ကသာ ေဒါသေတြျဖစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အေဖ ကေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးတခု ကုန္သြားၿပီလို႔ သေဘာထားလားမသိပါဘူး။ အေဖ့ စိတ္ထဲ ပူေလာင္တဲ့ ေဒါသေတြ မရွိသလိုပါပဲ။ သူ႔ကိုေဒါသတႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့သူကိုေတာင္ သနားေနေသးတယ္တဲ့ … ။ အေဖက အဲဒီလိုပါ။

“သူက ေဒါသေတြျဖစ္ေနတာ … ပူေလာင္ေနတာ … အကုသိုလ္ေတြ တိုးပြား ေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ သူက အျမင္မွားေနတာေလ … ဘယ္ေလာက္သနားဖို႔ ေကာင္းသလဲ …”

အေဖကေတာ့ ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူတဲ့အျပင္ သနားေနေသးတယ္။ က်မ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာသမား၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူ၊ ဂုဏ္ႀကီးသူက ကို္ယ့္ကို အထင္အျမင္လြဲမွားလို႔ ေငါက္ငမ္း အျပစ္တင္ခံရရင္ ျပန္ရွင္းျပ႐ံုက လြဲၿပီး စိတ္ထဲ ေဒါသတႀကီးခံစားရမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္ပါးသူက ခုလို မဟုတ္တမ္းတရား ေစာ္ကားလာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံခ်င္ပါဘူး။ တခါတေလ မသိမသာ ေစာင္းေျမာင္း သြယ္၀ိုက္ေစာ္ကားတာမ်ဳိးကေတာ့ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ ရပါေသးတယ္။ တိုက္႐ိုက္ ေျပာင္က်က် ေစာ္ကားလာ ရင္ေတာ့ ေမတၱာေတြပို႔၊ ခႏၱီပရမံ တေပါတိ တိကၡာ ေတြ ရြတ္ေနေပမဲ့လို႔ သူကမ်ား ငါ့ကို ဒီလိုေျပာစရာလားလို႔ စိတ္ထဲ ေဒါသေထာင္းခနဲ ျဖစ္မိမွာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အေဖ့ကို ေမးရပါတယ္။

“အေဖ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနဘူးလား … ဒီလူ႔ကို ေဒါသမထြက္ဘူးလား”
အေဖက သူ႔အခန္းထဲက ၀ႈိက္ဘုတ္မွာ ေရးထားတာ ျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာသားကို ဖတ္ဖူး ျမင္ဖူးၿပီးသားပါပဲ။
ခံယူမႈအပိုင္း၊ တုန္႔ျပန္မႈအပိုင္း၊ ျပန္လည္ရရွိမႈအပိုင္း … တဲ့ … ။
ဖတ္ဖူး ျမင္ဖူးသလို အေဖက ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ခဏခဏလည္း ေျပာျပေနက်ပါ။ က်မက အေဖ့ေျပာစကားေတြ နားထဲေရာက္ေပမဲ့ ရင္ထဲ မေရာက္လို႔မ်ားလား … ။

“ကိုယ့္ဆီကို ေကာင္းတာေတြေရာ ဆိုးတာေတြေရာ တေန႔တေန႔ လာေနမွာပဲ။ အဲဒီ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ကိုယ္က ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ခံယူမလဲ။ ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာ႐ံုတခုခု ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္ ေဒါသျဖစ္မယ္၊ စိတ္တိုမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဒီလိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ေဒါသစိတ္နဲ႔ ခံယူလိုက္ရင္ ေဒါသအေလ်ာက္ျပန္ၿပီး တုန္႔ျပန္မိမယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ္က ဘာကိုရမလဲ … အကုသိုလ္ေတြပဲ ရမယ္မဟုတ္လား …”

အေဖ ဒီလိုပဲေျပာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ပါ ေနလို႔ ေစာဒကေတာ့ တက္မိတယ္။
“ဒါေပမဲ့ … မေကာင္းတာေတြကို ေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ခံယူႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ခဲယဥ္းတယ္ အေဖ …”
“ဒါေပါ့ … ခဲယဥ္းတယ္၊ ခဲယဥ္းတာက လုပ္ႏိုင္မွ လူေတာ္၊ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏိုင္တာ ဆန္းမွ မဆန္းတာ၊ ခဲယဥ္းတာကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့”
မလြယ္လိုက္တာလို႔ ေတြးေနတုန္း အေဖက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“ဒါေၾကာင့္ ဒီအပိုင္း ၃-ခုမွာ ခံယူမႈအပိုင္းက အဓိကပဲ၊ ခံယူမႈ ေကာင္းမွ တုန္႔ျပန္မႈ ေကာင္းမယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ရရွိမႈလည္း ေကာင္းမယ္။ ခံယူမႈေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ေယာနိေသာ ထားတတ္ဖို႔ပဲ။ ေယာနိေသာ ထားတတ္ဖို႔က လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေလ့က်င့္ယူမွ ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုဆဲရင္ ထစ္ခနဲဆို ျပန္ဆဲမိမွာပဲ။ ျပန္မဆဲမိေတာင္ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေထာင္းခနဲ ေဒါသျဖစ္မိမွာပဲ။ အဲဒီလို မျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေလ့က်င့္ယူရင္ ရတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ရင္ ရတာ ခ်ည္းပဲ …

“ဒီလိုေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ စစခ်င္းေတာ့ ကာယကံေျမာက္ မတုန္႔ျပန္မိေအာင္ ေစာင့္စည္း ႏိုင္လာလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ … ၀စီကံ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မေနာကံကိုပါ ေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္”

က်မ ေတြေ၀စြာ ေငးေမာရင္း နားေထာင္ေနမိပါတယ္။
ကိုယ့္ကို ေစာ္ကားခံရတဲ့အခါ … အျပံဳးမပ်က္ေနႏိုင္ဖို႔ …
ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူမိေစဖို႔ …
ခံယူမႈအပိုင္းကို ေကာင္းေစဖို႔ …
မလြယ္ေပမဲ့ ေလ့က်င့္ဖို႔ …
အေဖ့စကားလံုးေတြက က်မနားထဲမွာ … က်မေခါင္းထဲမွာ ရစ္၀ဲေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ရင္ထဲေရာက္လာေလမလား … ။ က်မ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သက္ျပင္းသာခ်ေနမိတယ္။
ေယာနိေသာေတြ … ခႏၱီေတြ … ေမတၱာေတြ …
ဒါေတြ အစက မသိခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႔ တခါတေလေတာ့ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ေတြးေနမိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္

Read More...

Saturday, August 04, 2007

ငါ ...ေပ်ာက္တဲ့ေန႔

၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၅) ရက္ (မေန႔က) အနတၱလကၡဏ အခါေတာ္ေန႔မို႔ အနတၱလကၡဏသုတ္ အေၾကာင္း တင္မလို႔ပါပဲ။ အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္က သိပ္မေကာင္းတာနဲ႔ မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကေန႔ေတာ့ ရက္ေက်ာ္သြားၿပီမို႔ မတင္ ေတာ့ဘူးစိတ္ကူးေပမဲ့ ကိုသံလြင္ရဲ႕ “ငါ…ၿပိဳင္ပြဲ” ကဗ်ာဖတ္ရၿပီး နည္းနည္းတင္ခ်င္ စိတ္ ေပါက္သြားလို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ရက္အားျဖင့္ တရက္ေက်ာ္သြားေပမဲ့ ေကာင္းေသာ တရားဆိုတာ Expire မရွိဘူးမဟုတ္လား။

တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အတၱနဲ႔ ကိုယ္ခ်ည္းပါပဲ။ အတၱမရွိဘူး၊ အရာရာ ဟာ အနတၱဆိုတာ သိရက္နဲ႔လည္း ငါမွငါ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ငါနဲ႔ငါသာ ႏႈိင္းစရာ ဆိုၿပီး “ငါ” မာန္ေတြ တက္ေနၾကတယ္။ ငါသာေကာင္းတယ္၊ ငါလုပ္တာသာ မွန္တယ္၊ ငါသည္သာ အျဖဴစင္ဆံုးလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္း .. ငါ ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ။ ငါဆိုတာ တကယ္ရွိသလား။ ငါ … အဟုတ္လား၊ မဟုတ္လား ျမတ္စြာဘုရားက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက ေဟာၾကားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါကို မသိၾကတာလား၊ နားမလည္ၾကတာလား၊ သေဘာမေပါက္ၾကတာလား၊ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာလား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် ငါအစြဲကို မျဖဳတ္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ငါစြဲ အရွင္း မျပဳတ္ႏိုင္ေသးခင္ အနည္းအက်ဥ္း ေလ်ာ့ပါးလို ေလ်ာ့ပါးျငား ဘုရားေဟာ ၾကားခဲ့တဲ့ အနတၱလကၡဏသုတ္ကို ကိုယ္တိုင္ ဆင္ျခင္ရေအာင္လို႔ ဘေလာ့မွာ တင္ထားလိုက္ပါတယ္။ အတၱကိုေျဖေဖ်ာက္တဲ့တရား ေဟာၾကားတဲ့ေန႔မို႔ ၀ါဆို လျပည့္ ေက်ာ္ ၅-ရက္ကို “ငါေပ်ာက္တဲ့ေန႔” လို႔ က်မက အမည္တပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
***
အနတၱ ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ပုဒ္ ခြဲလိုက္တဲ့အခါ …
န + အတၱ
န = မဟုတ္
အတၱ = ငါ
အနတၱ = ငါမဟုတ္
အနတၱလကၡဏသုတ္ဆိုတာ အတၱကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားက ေသခ်ာ ရွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါဆိုလျပည့္ ေက်ာ္ ၅-ရက္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီ ၅-ဦးကို အမွဴးထားၿပီး ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ရုပ္သည္ အတၱမဟုတ္။
႐ုပ္ဟာ အတၱလို႔ဆိုပါရင္ ႐ုပ္ဟာ နာက်င္ျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့႐ုပ္ဟာ ဒီလို ျဖစ္ေစ၊ ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔လို႔ ေတာင့္တလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။
ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္တဲ့အတြက္ နာက်င္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ႐ုပ္ကို ဒီလို ျဖစ္ေစ ဒီလိုမျဖစ္ေစနဲ႔လို႔ ေတာင့္တလို႔လည္း မရႏိုင္ပါဘူး။

ထိုနည္းတူပါပဲ …
ခံစားမႈ ေ၀ဒနာသည္လည္း အတၱမဟုတ္
မွတ္သားမႈ သညာသည္လည္း အတၱမဟုတ္
ျပဳလုပ္အားထုတ္မႈ သခၤါရသည္လည္း အတၱမဟုတ္
ၾကံသိမႈ စိတ္၀ိညာဏ္သည္လည္း အတၱ စသျဖင့္ မဟုတ္ၾကပါဘူး။

အတၱမဟုတ္ရင္ … ႐ုပ္ဟာ ဘာလဲ … ။
႐ုပ္ဟာ …
တည္ျမဲျခင္းမရွိ။
ဆင္းရဲျခင္းသာရွိတယ္။
မျမဲ၊ ဆင္းရဲတဲ့ ဒီ႐ုပ္ဟာ ငါ မဟုတ္၊ ငါ့ရဲ႕ကိုယ္မဟုတ္၊ ငါ့ရဲ႕ဥစၥာ မဟုတ္။

ထိုနည္းတူ …
ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ နဲ႔ ၀ိညာဏ္တို႔ဟာလည္း
မတည္ျမဲ။
ဆင္းရဲတယ္။
ငါ မဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္ၾကပါဘူး။

အဲဒီလို ႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရနဲ႔ ၀ိညာဏ္တို႔ဟာ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္လို႔ မွန္ကန္တဲ့ ပညာနဲ႔ ႐ႈျမင္ရပါမယ္။

ဒီလို ဉာဏ္နဲ႔ ႐ႈျမင္ၿပီးသူဟာ ႐ုပ္မွာလည္း ၿငီးေငြ႕မယ္၊ ေ၀ဒနာမွာလည္း ၿငီးေငြ႕မယ္၊ သညာမွာလည္း ၿငီးေငြ႕မယ္၊ သခၤါရမွာလည္း ၿငီးေငြ႕မယ္၊ ၀ိညာဏ္မွာ လည္း ၿငီးေငြ႕ပါမယ္။
ၿငီးေငြ႕တဲ့အခါ … စြဲမက္မႈကင္းတယ္။
စြဲမက္မႈ ကင္းတာေၾကာင့္ … ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္တယ္။
ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ရင္ … ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္တယ္ဆိုတဲ့ အသိ ဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚတယ္။
ပဋိသေႏၶေနမႈ မရွိေတာ့ဘူး။
အက်င့္ျမတ္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ။
ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြကို ျပဳၿပီးၿပီ။
မဂ္ကိစၥအလို႔ငွာ တပါးေသာ ျပဳဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီဟု အသိဉာဏ္ေပၚေပါက္ လာပါ ေတာ့တယ္။
***
ငါဆိုတာ မရွိမွေတာ့ ငါေတြ ၿပိဳင္ေနဖို႔လည္း မလိုအပ္ေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ငါမဟုတ္ ငါမရွိဆိုတာ ဉာဏ္နဲ႔ ေသခ်ာစြာ မသိေသးမခ်င္း ငါလႈိင္းေတြထန္ေနတဲ့ သံသရာေရယာဥ္တေၾကာမွာ က်မတို႔ ဘယ္ေလာက္ ထိေအာင္မ်ား ေမ်ာေနၾကရဦးမွာလဲ … ေတြးေနမိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
၁၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္

Read More...

Thursday, August 02, 2007

ဗိုလ္လုပ္လိုသလား (၄)

ဗိုလ္လုပ္လိုသလား (၃) ကို ဇြန္လ ၂၇ ရက္ေန႔က ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ဒီၾကားထဲ အမွတ္ (၄) ကိုမေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ေတာ့ အမွတ္ (၄) ကို ဆက္လက္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါမယ္။ အမွတ္ (၃) မွာ သဒၶါဗိုလ္အေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အခု ေဖာ္ျပမွာကေတာ့ ၀ီရိယဗိုလ္ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ၀ီရိယဗိုလ္

၀ီရိယဗိုလ္ဆိုတာ ၀ီရိယ + ဗလ ပုဒ္ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၀ီရိယ ဆိုတာ အားထုတ္မႈ လံု႔လကို ဆိုပါတယ္။ ဗလကေတာ့ အားၾကီးမႈ အားေကာင္းမႈ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မို႔ ႏွစ္ခုေပါင္းလိုက္ေတာ့ အားေကာင္းေသာ အားၾကီးေသာ လံု႔လ လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

၀ီရိယမွာ ေလာကီ၀ီရိယနဲ႔ ေလာကုတၱရာ၀ီရိယ ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ အသက္ေမြးမႈ စတဲ့ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈ ဟူသမွ်မွာ ၀ီရိယနဲ႔ ကင္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာကို အလိုရွိသူဟာ ၀ီရိယရွိမွ ကိစၥၿပီးေျမာက္ မယ္ လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ပ်င္းရိတဲ့သူမ်ားဟာ ဆင္းရဲ မြဲေတတတ္ပါသတဲ့။ တခ်ဳိ႕ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ မြဲတဲ့သူမ်ားလည္း ရွိေပမဲ့ ၀ီရိယရွိမယ္ဆိုရင္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တက္လမ္းဆိုတာ ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။ ၀ီရိယကင္းမဲ့ သူမ်ားအဖို႔ ကေတာ့ လမ္းဆံုးေအာင္ မြဲတတ္ၾကပါတယ္။ ေလာကီအေရးမွာ ၀ီရိယကို အသံုးခ်ျခင္းေၾကာင့္ ဥစၥာ၊ ပညာ စတဲ့ ေလာကီရတနာေတြရႏိုင္ပါတယ္။

ေလာကုတၱရာ၀ီရိယဆိုတာကေလာ့ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရည္မွန္း အားထုတ္တဲ့ လံု႔လ၀ီရိယကို ဆိုလိုပါတယ္။
* မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ကို မျဖစ္ေအာင္
* ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကို ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္
* မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္ကို ျဖစ္ေအာင္
* ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသိုလ္ကို တိုးပြားေအာင္

….. အားထုတ္ျခင္းဟာ ေလာကုတၱရာ၀ီရိယ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀ီရိယဟာ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တာမို႔ ၀ီရိယဗိုလ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ကေတာ့ သီလနဲ႔ ထိန္းသိမ္းရပါမယ္။ သီလကို ေစာင့္ထိန္းတဲ့ေနရာမွာလည္း ေတာ္ရိေရာ္ရိမဟုတ္ဘဲ မက်ဳိးမေပါက္ မပ်က္မစီးေအာင္ ေလးေလးနက္နက္ လံု႔လ၀ီရိယနဲ႔ ေဆာက္တည္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္၊ ႏႈတ္ စင္ၾကယ္ေစဖို႔ သီလေစာင့္ထိန္းရသလို စိတ္စင္ၾကယ္ ေစဖို႔ ဘာ၀နာတရားပြားမ်ားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာ၀နာပြားမ်ားရာမွာလည္း ၀ီရိယနဲ႔ သမာဓိရေအာင္ ပြားမ်ားပါမွ စိတ္စင္ၾကယ္ တည္ျငိမ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္စင္ၾကယ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ တရားအမွန္ကို သိဖို႔ မခဲယဥ္း ေတာ့ပါဘူး။

ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ကို ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ကလည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ ဆက္ရ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာတေလွ်ာက္ မေကာင္းမႈေတြ မ်ဳိးစံု က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ ဒီ မေကာင္းမႈေတြအတြက္ မေကာင္းက်ဳိးေတြ ခံခဲ့တာလည္း ခံခဲ့ၿပီးသလို က်န္ေန တာေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ ကိုယ္မသိလို႔ လုပ္လိုက္မိတဲ့ မေကာင္းမႈ တခုခု ကို အထပ္ထပ္ ျပန္စဥ္းစားေနရင္ အကုသိုလ္ကို ပြားယူေနသလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မသိလို႔ လုပ္လိုက္မိေပမဲ့ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ကုသိုလ္ေတြ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ အကုသိုလ္အင္အား ေလ်ာ့နည္းသြားေစပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးေပးခြင့္ မရွိေတာ့ဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ကလည္း ကုသိုလ္ျပဳတဲ့ေနရာမွာ ၀ီရိယနဲ႔ ေလ့က်င့္ျပဳလုပ္သြား ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

မျဖစ္ေပၚေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္ၿပီး ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြားေအာင္က လည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ တရားမ်ားကို လံု႔လအားထုတ္မႈ ရွိမွသာလွ်င္ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အကုသိုလ္ကုန္ဆံုးမႈ၊ ကုသိုလ္တိုးပြားမႈ၊ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳမႈတို႔ဟာ ၀ီရိယ နဲ႔ ကင္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
***
“ဥပေဒသ”
ပ်င္းရိမႈကို ေဖ်ာက္ပါ။ အားထုတ္မႈ၊ စြန္႔စားမႈ၊ ၾကိဳးထုတ္မႈ၊ မတြန္႔ဆုတ္မႈ၊ စိတ္မပ်က္လြယ္မႈ၊ မေရာ့ရဲမႈ ဆိုေသာ ၀ီရိယတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ တိုးပြားေအာင္၊ မၿပိဳကြဲေအာင္၊ ႀကီးမားေအာင္၊ ျမဲျမံေအာင္ အားထုတ္ပါ။ ႀကီးကဲေသာ ၀ီရိယစိတ္ တည္ျမဲလာေသာ္ ဗိုလ္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟုဆို၏။ ထိုဗိုလ္စိတ္ျဖင့္ ဗိုလ္အလုပ္ ကို လုပ္သည္ရွိေသာ္၊ ဗိုလ္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။
***
၀ီရိယဗိုလ္ကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ ေနာက္တပတ္ေက်ာ္ (သို႔) အလ်ဥ္းသင့္ရင္ သတိဗိုလ္ အေၾကာင္း ဆက္ပါဦးမယ္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ေကလာသရဲ႕ “ဗိုလ္လုပ္လိုသလား” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ည ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္

Read More...

Wednesday, August 01, 2007

ေမတၱာျဖင့္ ...

က်မက စာတပုဒ္ေရးၿပီးတိုင္း အဆံုးမွာ “ေမတၱာျဖင့္” လို႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ့ ေမတၱာစိတ္ကို အလြန္ ႏွစ္သက္လို႔ပါပဲ။ စာတပုဒ္ကိုေရးရင္ ေမတၱာစိတ္နဲ႔သာ ေရးခ်င္တယ္၊ ေရးၿပီးတဲ့ အခါမွာလည္း က်မစာကို ဖတ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြအေပၚ က်မရဲ႕ ေမတၱာစိတ္ေ၀မွ် ခ်င္တယ္၊ စာဖတ္သူေတြလည္း ေမတၱာစိတ္ တိုးပြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ေၾကာင့္ပါပဲ။

ေမတၱာစိတ္ဟာ ေအးခ်မ္းတယ္ မဟုတ္ပါလား။ က်မဟာ ပူေလာင္မႈေတြ ၾကံဳရ တိုင္း ေမတၱာကိုသာ နာနာပြားမိ ပို႔မိတယ္။ ေမတၱာစိတ္ဟာ ကိုယ္တိုင္ ေအးခ်မ္း သလို သူတပါးကိုလည္း ေအးခ်မ္းေစပါတယ္။

ေမတၱာဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာသိခဲ့တာကေတာ့ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ အခ်ိန္ကပါ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္မတက္ခင္ အားလပ္ေနစဥ္မွာ အေဖက က်မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြကို ဗိုလ္တေထာင္ဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ျမတ္ရတနာ ဘာသာေရးသင္တန္းကို တက္ေရာက္သင္ၾကားေစပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းမွာ အေျခခံဗုဒၶဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာစာ၊ ပရိတ္ စတဲ့သင္တန္းေတြကို တက္ေရာက္ေနစဥ္မွာပဲ သင္တန္းဆရာႀကီး ဦးျမေသာင္းရဲ႕ “ေမတၱာျဗဴဟာအသင္း”မွာ ရာသက္ပန္အသင္း သားအျဖစ္ အသင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။

အသင္းသားေတြစုေ၀းၿပီး တပတ္တႀကိမ္ စုေပါင္းေမတၱာပြားၾကတယ္၊ သၾကၤန္နဲ႔ ႏွစ္ဆန္းတရက္လိုေန႔မ်ဳိးမွာ အသံမစဲ ေမတၱာပြားၾကတယ္။ ၀ါေခါင္လျပည့္ ေမတၱာ အခါေတာ္ေန႔ က်င္းပၾကတယ္။ ႏွစ္လတစ္ႀကိမ္ ေမတၱာေသြးလွဴဒါန္းပြဲ က်င္းပ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္လွဴႏိုင္တဲ့အခါလွဴ၊ မလွဴႏိုင္တဲ့အခါေတာ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥ အလုပ္ေတြ ေမတၱာနဲ႔ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးၾကတယ္။ ဗိုလ္တေထာင္ေစတီေတာ္ႀကီး ရဲ႕ အလွဴခံပံုးေတြက ေငြအေၾကြ ေရတြက္ေပးတဲ့အလုပ္ေတြမွာ ေမတၱာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါတယ္။ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာ အလုပ္ေတြပါပဲ။

“ေမတၱာျဗဴဟာ” အဖြဲ႕ဆိုတာ ေမတၱာျပန္႔ပြားေရးအဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ျဗဴဟာဆိုတာ ျပန္႔ပြားျခင္း၊ ပြားမ်ားျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ေမတၱာျဗဴဟာ အဖြဲ႔၀င္တေယာက္ျဖစ္ တဲ့ က်မဟာ ေမတၱာကို မ်ားမ်ား ျပန္႔ပြားေစခ်င္ပါတယ္။ လူသားတိုင္း ေမတၱာစိတ္ ထားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ သိခဲ့ နားလည္ခဲ့ သင္ယူခဲ့တဲ့ ေမတၱာရဲ႕ အေၾကာင္း ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးခ်င္ပါတယ္။
***
ေမတၱာဟူသည္ …

ေမတၱာဆိုတာ မိတ္ေဆြသေဘာ၊ မိခင္သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ ရန္သူလို သေဘာမထားဘဲ မိတ္ေဆြလို သေဘာထားျခင္းဟာ ေမတၱာျဖစ္ပါ တယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ ရင္၀ယ္သားလို သေဘာထားျခင္း သနားခ်စ္ခင္ျခင္း ဟာ ေမတၱာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးအေပၚ မိတ္ေဆြလို သေဘာထားႏိုင္ဖို႔ မိခင္လို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဖို႔ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာစိတ္ ျဖစ္ေစဖို႔ ေလ့က်င့္ပြားမ်ား ယူမွ ရႏိုင္ပါတယ္။

ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမွာ ဘာ၀နာ ဆိုတာ အျမင့္ဆံုးေကာင္းမႈ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာပြားျခင္းဟာ ဘာ၀နာ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာဟာ ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ျမတ္သလဲဆိုရင္ ေမတၱာပြားမ်ားမယ့္သူဟာ ၾကိဳတင္က်င့္ဖြယ္ ၁၅-ခ်က္ကို ဦးစြာ ျပဳက်င့္အပ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၁၅-ခ်က္ကေတာ့ …

၁) က်င့္စြမ္းႏိုင္ရမည္။
၂) ကိုယ္ ႏႈတ္ ေျဖာင့္မတ္ရမည္။
၃) စိတ္ေန စိတ္ထား ေကာင္းစြာေျဖာင့္မတ္ရမည္။
၄) ဆိုဆံုးမ လြယ္ရမည္။
၅) စိတ္ထား ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ရမည္။
၆) လြန္ကဲတက္ၾကြေသာ မာန္မာန မရွိရာ။
၇) ပစၥည္းေလးပါး၌ ေရာင့္ရဲလြယ္ရမည္။
၈) ေမြးျမဴလြယ္ရမည္။ (သူတပါး အျပဳအစု မခက္ေစရ)
၉) အမႈကိစၥ နည္းပါးရမည္။ (အပိုအလုပ္ေတြနည္းရမည္။)
၁၀) ၀န္က်ဥ္းေပါ့ပါးေသာ အသက္ေမြးမႈရွိရမည္။
၁၁) ၿငိမ္သက္ေသာ ဣေျႏၵရွိရမည္။
၁၂) ရင့္က်က္ေသာ ပညာရွိရမည္။
၁၃) ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး ၾကမ္းတမ္းျခင္း မရွိရာ။
၁၄) ဒကာစြဲ ဆရာစြဲ လူမ်ဳိးစြဲ ကင္းရမည္။
၁၅) ပညာရွိတို႔ ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲႏိုင္မည့္ ဒုစ႐ုိက္မႈကို စိုးစဥ္းအနည္းငယ္မွ် မျပဳမက်င့္ရာ။

ၿပီးမွ အခုလို ေမတၱာပို႔ပါမယ္။
* ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါေတြ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
* ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါေတြ ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ။
* ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါေတြ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

* တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အမ်က္ေဒါသ ကင္းၾကပါေစ။
* တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အထင္အျမင္ေသးမႈ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
* တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေဒါသျဖင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ကင္းၾကပါေစ။
* တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ျခင္းကို အလိုမရွိၾက ပါေစလင့္။

ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ ေမတၱာပြားမ်ားျခင္း၊ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေနထိုင္ျခင္းဟာ အက်ဳိးမမဲ့ပါဘူး။ ေမတၱာရဲ႕ အက်ဳိး ၁၁-မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
၁) ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ရျခင္း။
၂) ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ႏိုးရျခင္း။
၃) အိပ္မက္ေကာင္း ျမင္မက္ျခင္း။
၄) လူတို႔ခ်စ္ခင္ျခင္း။
၅) နတ္တို႔ခ်စ္ခင္ျခင္း။
၆) နတ္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း။
၇) မီးေဘး-အဆိပ္ လက္နက္ ေဘးတို႔မွ ကင္းေ၀းျခင္း။
၈) စိတ္တည္ၾကည္လြယ္ျခင္း။
၉) မ်က္ႏွာအဆင္း ၾကည္လင္ျခင္း။
၁၀) မေတြမေ၀ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေသရျခင္း။
၁၁) မဂ္ ဖိုလ္ မရေသးလွ်င္ ျဗဟၼာ့ဘံု၌ ျဖစ္ရျခင္း။
…… တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာစိတ္ဟာ ဘက္လိုက္ျခင္း မရွိပါဘူး။ သတၱ၀ါ အားလံုးအေပၚ တေျပးညီ တူညီတဲ့ စိတ္ထားျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသူျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသူျဖစ္ေစ၊ သူခိုး ဓါးျပ ျဖစ္ေစ ေမတၱာထားသူဟာ အဲဒီအခ်က္ေတြကို မၾကည့္ပါဘူး။ သတၱ၀ါအားလံုးကို ရည္ရြယ္လို႔သာ မိမိရဲ႕ ေမတၱာကို ေပးေ၀ငွေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ငါ့ေမတၱာ ေမာင္ျဖဴသာ သက္ေရာက္ေစ၊ ေမာင္မဲ မပါေစရ ဆိုရင္ ဒါဟာ ေမတၱာအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။) ဒါေၾကာင့္ ေမတၱာစစ္ျဖင့္ ေနထိုင္ျခင္းကို ျမတ္ေသာေနထိုင္ျခင္းလို႔ က်မတို႔ ဗုဒၶက ေဟာၾကားထားပါတယ္။ က်မဟာ ေမတၱာျဖင့္ ေနထိုင္လိုပါတယ္။ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အျပည့္အ၀ မေနႏိုင္ေသးသည့္တိုင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အားလံုးအေပၚ ေမတၱာ ပ်က္ယြင္းျခင္း မရွိေအာင္ ၾကိဳးစား က်င့္ေဆာင္ေနသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ေမတၱာျဖင့္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူလိုသူတိုင္းဟာ ေမတၱာကို မပစ္ပယ္ ေကာင္းပါဘူး။ ေမတၱာကို အထင္မေသးေကာင္းပါဘူး။ ေမတၱာကို မႏွိမ့္ခ်ေကာင္းပါဘူး။ မာနဆိုတဲ့ မာန္တက္ၾကြ ေထာင္လႊားေနသူေတြအဖို႔ကေတာ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ အလြန္ အလွမ္းေ၀းေနမွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ အေၾကာင္းအရာ ရွည္လ်ားရင္ျဖင့္ ဖတ္သူေတြၿငီးေငြ႕မွာ စိုးတဲ့အတြက္ “ေမတၱာၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ေဆာင္ပုဒ္ကေလးနဲ႔ က်မရဲ႕ စာကို ေခတၱ ရပ္နားလိုက္ပါတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ ထပ္ေရးပါဦးမယ္ရွင္။

“ေမတၱာၿငိမ္းခ်မ္းေရး”

ေမတၱာလမ္းေၾကာင္း၊ ေဖာ္ထုတ္ေဆာင္းအံ့
ေကာင္းလည္းေကာင္းေလွ်ာက္၊ ခ်ီးေျမွာက္ျမတ္ႏိုး
ဆိုးလည္းမပစ္၊ အခ်စ္မတံုး
အမုန္းေျဖလႊတ္၊ ေမတၱာ၀တ္ျဖင့္
မခြၽတ္တေစ … က်င့္တတ္ေစ …
ေမတၱာေရွ႕ေျပး … ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။ … ။

***
ေမတၱာျခံဳ၍ လံုၾကပါေစ …
ေမတၱာေဆာင္၍ ေအာင္ၾကပါေစ …
ေမတၱာထားၾကပါစို႔ … ေမတၱာပြားၾကပါစို႔ …

ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ညေန ၅ နာရီ

ကိုးကား။
ေမတၱာျဗဴဟာအဖြဲ႕ - ေမတၱသုတ္ေတာ္ႏွင့္ ေမတၱာက်င့္စဥ္

Read More...