မေန႔ညေနက အေမ ေဆးခန္းျပရမယ့္ေန႔မို႔ ေရႊဂံုတိုင္အထူးကု ေဆးခန္းႀကီးကို သြားရပါတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေရာက္ၿပီလားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးၿပီးမွ သြားေလ့ရွိေပမဲ့ ဒီကေန႔ေတာ့ မိုးေလကင္းစင္ေနတာနဲ႔ အေမက ခပ္ေစာေစာပဲ သြားၾကစို႔ဆိုၿပီး ခါတိုင္းထက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေစာၿပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ့ၾက တယ္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၿပီး ဆရာ၀န္ စမ္းသပ္ခန္းမွာ စာအုပ္ထပ္ဖို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါဘူး။ အနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနသူေတြက ဆရာ၀န္ မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အေမထိုင္ဖို႔ ထိုင္ခံုေနရာလြတ္ လိုက္ရွာေတာ့ လြတ္တဲ့ခံု တခုံမွ မရွိဘူး။
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက လြတ္ေတာ့လြတ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စာရြက္တရြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရသန္႔တဗူး၊ ထီးတေခ်ာင္း၊ ယပ္ေတာင္တခု … အဲဒီလို ပစၥည္းေလးေတြတင္ၿပီး ေနရာဦးထားၾကတယ္။
“လူရွိလား အမ”
ေၾကာ္ျငာစာရြက္တရြက္ခ်ၿပီး ဦးထားတဲ့ ထိုင္ခံုေဘးက အမႀကီးတေယာက္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး က်မက သြားေမးလိုက္ေတာ့ …
“ရွိတယ္” လို႔ … မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။
“ဒီေနရာမွာေလ … လူရွိတယ္ ဟုတ္လား” ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ …
“အင္းးးးး” ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ကို ခဏရပ္ေနခိုင္းၿပီး တလိုင္းၿပီးတလိုင္း တခံုၿပီးတခံု လွည့္လည္ၿပီး ေနရာလြတ္ကို လိုက္ရွာေနရာက တေနရာမွာလြတ္ေနတာ ေတြ႕ေရာ …
“အေမ … လာလာ .. ဒီမွာထိုင္” ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ လူကအျပည့္ပါပဲ။ ထိုင္ခံုအသီးသီးမွာ ထိုင္ေနသူေတြ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြ၊ ဟိုတစု ဒီတစုနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနသူေတြ၊ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာမွာ ေဆး၀ယ္ဖို႔ အံုခဲေနသူေတြ၊ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနသူေတြ၊ ေသြး စစ္ ေသြးေဖာက္ဖို႔ တန္းစီေနသူေတြ … ပ်ားပန္းခပ္လို႔ … သူတို႔ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း မူးေနာက္လို႔ လာတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ႏိုင္တဲ့ ေလေအးေပးစက္လည္း မရွိေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနရတာ အိုက္စပ္စပ္၊ ေပါင္းအိုးထဲ ၀င္ေနရသလို၊ ေခြၽးေစးေတြျပန္လို႔။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေနထိုင္မေကာင္း တဲ့သူ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ ပိုေတာင္ ေရာဂါတိုးမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
အခ်ိန္တန္တဲ့အထိ ဆရာ၀န္က ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ လက္တိုလက္ေတာင္း မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း မေတြ႕ဘူး။ အသာေလး အခန္းတံခါးလွပ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္အခန္းထဲက ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ အေအး ဓာတ္က အခန္းထဲက လွ်ံထြက္လာတယ္။ ခဏေလးေတာ့ ေအးသြားတာပဲေပါ့။ ထိုင္ခံုေနရာမရတဲ့ အ၀တ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၀တ္စားထားသူ ဦးေလးႀကီးတေယာက္က ေတာ့ ေျခနင္းဖတ္မွာပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနတယ္။ အဲဒါလည္း ေအးတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစိုက္ရမွာတုန္း … သူလည္း ေညာင္းရွာမွာေပါ့။
အေမက နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ၀န္က မလာေသးပါဘူး။ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးတေယာက္က တိုကင္နံပါတ္ ၃၉ တဲ့။ အေမက ၁၅။ လူေတြအားလံုးက ဆရာ၀န္လာမယ့္ လမ္းဆီကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔။ ခဏအၾကာမွာ ဆရာ၀န္အခန္းက ၀န္ထမ္းမိန္းကေလး ေရာက္လာၿပီး …
“ဆရာ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္ … နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္တဲ့ …” ဆိုတဲ့စကား တခြန္း ေျပာပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ လာရမယ့္အခ်ိန္ထက္ ၁ နာရီ ေလာက္ လြန္ေနပါၿပီ။ စိတ္မရွည္တဲ့ အေမကေတာ့ ျပန္ခ်င္ေနတယ္။ ေစာင့္ရတာ လည္း သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိေတာ့ နဂိုကမွ မမာတဲ့လူဟာ ႏုန္းေန ေမာေနၿပီ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
“ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါ အေမရယ္ … ေနာက္ တေခါက္ တိုကင္ယူဖုိ႔ လည္း မလြယ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔က ခ်ိန္းထားတဲ့ေန႔ ဆိုေတာ့ ….” အေမ့ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေခြၽးသိပ္ၿပီး က်မက ပရီးမီးယား ေကာ္ဖီတခြက္ ၀ယ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ေစာင့္ရတာ ဗိုက္ဆာေနၿပီေလ။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အနားကလူႀကီးက စကား စျမည္လာေျပာလို႔ သိရတာက ဒီဆရာ၀န္က ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းမွာ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ ပင္လံုေဆး႐ံုမွာလည္း ထိုင္သတဲ့။ ပင္လံုေဆး႐ံုက ေရႊဂံုတိုင္ရဲ႕ အခြဲလို႔လည္း သိရ တယ္။ ပင္လံုေဆး႐ံုက ဒီေဆးခန္းထက္ စမ္းသပ္ခ ပိုမ်ားသတဲ့။ ဒီမွာက တေယာက္ ၄၀၀၀ က်ပ္၊ ပင္လံုမွာက ၅၀၀၀ က်ပ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ ကေန ဒီကိုလာရမွာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာဦးမွာ။ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြက လည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔။ ဆရာ၀န္ မရွိတဲ့ အခန္းရဲ႕ တံခါးေလးကေတာ့ ပိတ္လ်က္ပါပဲ။
ေတာ္ေသးတာက အခု အေမျပမယ့္ဆရာ၀န္ဟာ အေမ့အမ (က်မ ႀကီးေတာ္ႀကီး) ျပတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာက္ လူနာလည္း မမ်ား၊ တိုကင္ယူရတာလည္း မခက္လို႔ပါပဲ။ ၾကီးေတာ္ႀကီးျပတဲ့ ဆရာ၀န္ဆိုရင္ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ထၿပီး တိုကင္ တန္းစီ ရတယ္။ ဒါေတာင္ နံပါတ္ ၆၀၊ ၇၀ ေလာက္သာရပါတယ္။ တေန႔ကို လူနာ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကည့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က တိုကင္ယူရခက္လို႔ အိုပီဒီ အေရးေပၚမွာ ေခၚျပသတဲ့။ အေရးေပၚမွာ ျပတဲ့စမ္းသပ္ခက က်ပ္ တေသာင္း ဆိုပဲ။ အဲဒီ ဆရာ၀န္က နာရီ၀က္ တႀကိမ္ အေရးေပၚကို ဆင္းတယ္တဲ့။ ဒါလည္း မဆိုးပါဘူး။ တတ္ႏိုင္ရင္ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြကို အလဲအလွယ္ လုပ္သင့္လုပ္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။
ေနာက္ … ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာ႐ံုေၾကာ အထူးကု ဆရာ၀န္မႀကီး တေယာက္ဆိုလည္း တေန႔ လူနာ ၃၀၀ ၾကည့္ရတယ္တဲ့။ ေရႊဂံုတိုင္ေဆးခန္း တခုထဲမွာတြင္ လူနာ ေပါင္း ၃၀၀ ကိုၾကည့္ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း သူတေန႔ရမယ့္ ၀င္ေငြကို စိတ္ထဲက တြက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တေယာက္ကို စမ္းသပ္ခ ၄၀၀၀-က်ပ္ ဆိုေတာ့ အေယာက္ ၃၀၀ ဆို ၁၂-သိန္း။ အင္း … အဲဒီ လူနာ ၃၀၀-ေယာက္မွာ တေယာက္ကို အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ေပးၿပီး ၾကည့္႐ႈ စမ္းသပ္သလဲေတာ့ မေျပာ တတ္ပါဘူး။ လူနာ တေယာက္ကို စမ္းသပ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ ေပးတယ္ပဲထား။ ၃၀၀ ဆိုရင္ မိနစ္ ၆၀၀၊ နာရီနဲ႔ဆို ၁၀ နာရီ။ ၁၀ နာရီၾကီးလံုးလံုး ေဆးခန္း တခုထဲမွာ ထိုင္ႏိုင္သလားေတာ့ မသိ။ စမ္းသပ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ကေရာ … လူနာတေယာက္ အတြက္ လံုေလာက္ပါရဲ႕လား။
၀ွဴး … ဉာဏ္မမီတဲ့ အရာေတြ မေတြးတာဘဲ ေကာင္းတယ္ … ။
က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ … လူနာေတြကပဲ မ်ားလြန္းတာလား … ။
ဆရာ၀န္ေတြကပဲ ရွားလြန္းတာလား …. ။ ေခါင္းထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ … ။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ထိုင္ေသာက္ေနရင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာေလး ေခါင္းထဲ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိပါဘူး။ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္မိေသး … ။
“ဘဲအုပ္က တရာ ႏွစ္ရာ
မေဗဒါက တပင္ထဲ …
အယက္အကန္ခံလို႔
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ
ပန္းပန္လ်က္ပဲ ….”
လူမမာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘဲအုပ္ႀကီးလို႔ က်မမ်က္စိထဲ ျမင္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ့ ေဗဒါပင္ကေလး ဆိုပါေတာ့ … ။ ဆရာ၀န္ အခန္းထဲကို လူနာေတြက ၀င္လာလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာ၀န္ခမ်ာမွာ ဘဲတအုပ္ ရဲ႕ အယက္အကန္ကို ခံထားရတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးလို ဖတ္ဖတ္ကိုေမာၿပီး ႏြမ္းလ်လို႔ … ။
ဒါေပမဲ့ ….
အင္း …
ဒါေပမဲ့ …. ေပါ့ေလ … ။
ေမာပန္း ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးေတြရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ….
ပန္းကေလးေတြ ပန္လို႔သာပဲ မဟုတ္လား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
17th Aug, 2007
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက လြတ္ေတာ့လြတ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စာရြက္တရြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရသန္႔တဗူး၊ ထီးတေခ်ာင္း၊ ယပ္ေတာင္တခု … အဲဒီလို ပစၥည္းေလးေတြတင္ၿပီး ေနရာဦးထားၾကတယ္။
“လူရွိလား အမ”
ေၾကာ္ျငာစာရြက္တရြက္ခ်ၿပီး ဦးထားတဲ့ ထိုင္ခံုေဘးက အမႀကီးတေယာက္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး က်မက သြားေမးလိုက္ေတာ့ …
“ရွိတယ္” လို႔ … မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။
“ဒီေနရာမွာေလ … လူရွိတယ္ ဟုတ္လား” ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ …
“အင္းးးးး” ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ကို ခဏရပ္ေနခိုင္းၿပီး တလိုင္းၿပီးတလိုင္း တခံုၿပီးတခံု လွည့္လည္ၿပီး ေနရာလြတ္ကို လိုက္ရွာေနရာက တေနရာမွာလြတ္ေနတာ ေတြ႕ေရာ …
“အေမ … လာလာ .. ဒီမွာထိုင္” ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ လူကအျပည့္ပါပဲ။ ထိုင္ခံုအသီးသီးမွာ ထိုင္ေနသူေတြ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြ၊ ဟိုတစု ဒီတစုနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနသူေတြ၊ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေကာင္တာမွာ ေဆး၀ယ္ဖို႔ အံုခဲေနသူေတြ၊ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနသူေတြ၊ ေသြး စစ္ ေသြးေဖာက္ဖို႔ တန္းစီေနသူေတြ … ပ်ားပန္းခပ္လို႔ … သူတို႔ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း မူးေနာက္လို႔ လာတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ႏိုင္တဲ့ ေလေအးေပးစက္လည္း မရွိေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနရတာ အိုက္စပ္စပ္၊ ေပါင္းအိုးထဲ ၀င္ေနရသလို၊ ေခြၽးေစးေတြျပန္လို႔။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေနထိုင္မေကာင္း တဲ့သူ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ ပိုေတာင္ ေရာဂါတိုးမလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
အခ်ိန္တန္တဲ့အထိ ဆရာ၀န္က ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ လက္တိုလက္ေတာင္း မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း မေတြ႕ဘူး။ အသာေလး အခန္းတံခါးလွပ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္အခန္းထဲက ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ အေအး ဓာတ္က အခန္းထဲက လွ်ံထြက္လာတယ္။ ခဏေလးေတာ့ ေအးသြားတာပဲေပါ့။ ထိုင္ခံုေနရာမရတဲ့ အ၀တ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၀တ္စားထားသူ ဦးေလးႀကီးတေယာက္က ေတာ့ ေျခနင္းဖတ္မွာပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနတယ္။ အဲဒါလည္း ေအးတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစိုက္ရမွာတုန္း … သူလည္း ေညာင္းရွာမွာေပါ့။
အေမက နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ၀န္က မလာေသးပါဘူး။ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးတေယာက္က တိုကင္နံပါတ္ ၃၉ တဲ့။ အေမက ၁၅။ လူေတြအားလံုးက ဆရာ၀န္လာမယ့္ လမ္းဆီကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔။ ခဏအၾကာမွာ ဆရာ၀န္အခန္းက ၀န္ထမ္းမိန္းကေလး ေရာက္လာၿပီး …
“ဆရာ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္ … နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္တဲ့ …” ဆိုတဲ့စကား တခြန္း ေျပာပါတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ လာရမယ့္အခ်ိန္ထက္ ၁ နာရီ ေလာက္ လြန္ေနပါၿပီ။ စိတ္မရွည္တဲ့ အေမကေတာ့ ျပန္ခ်င္ေနတယ္။ ေစာင့္ရတာ လည္း သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိေတာ့ နဂိုကမွ မမာတဲ့လူဟာ ႏုန္းေန ေမာေနၿပီ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
“ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါ အေမရယ္ … ေနာက္ တေခါက္ တိုကင္ယူဖုိ႔ လည္း မလြယ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔က ခ်ိန္းထားတဲ့ေန႔ ဆိုေတာ့ ….” အေမ့ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေခြၽးသိပ္ၿပီး က်မက ပရီးမီးယား ေကာ္ဖီတခြက္ ၀ယ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ေစာင့္ရတာ ဗိုက္ဆာေနၿပီေလ။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အနားကလူႀကီးက စကား စျမည္လာေျပာလို႔ သိရတာက ဒီဆရာ၀န္က ဒဂံုေျမာက္ပိုင္းမွာ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ ပင္လံုေဆး႐ံုမွာလည္း ထိုင္သတဲ့။ ပင္လံုေဆး႐ံုက ေရႊဂံုတိုင္ရဲ႕ အခြဲလို႔လည္း သိရ တယ္။ ပင္လံုေဆး႐ံုက ဒီေဆးခန္းထက္ စမ္းသပ္ခ ပိုမ်ားသတဲ့။ ဒီမွာက တေယာက္ ၄၀၀၀ က်ပ္၊ ပင္လံုမွာက ၅၀၀၀ က်ပ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ ကေန ဒီကိုလာရမွာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာဦးမွာ။ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြက လည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔။ ဆရာ၀န္ မရွိတဲ့ အခန္းရဲ႕ တံခါးေလးကေတာ့ ပိတ္လ်က္ပါပဲ။
ေတာ္ေသးတာက အခု အေမျပမယ့္ဆရာ၀န္ဟာ အေမ့အမ (က်မ ႀကီးေတာ္ႀကီး) ျပတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာက္ လူနာလည္း မမ်ား၊ တိုကင္ယူရတာလည္း မခက္လို႔ပါပဲ။ ၾကီးေတာ္ႀကီးျပတဲ့ ဆရာ၀န္ဆိုရင္ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ထၿပီး တိုကင္ တန္းစီ ရတယ္။ ဒါေတာင္ နံပါတ္ ၆၀၊ ၇၀ ေလာက္သာရပါတယ္။ တေန႔ကို လူနာ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကည့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က တိုကင္ယူရခက္လို႔ အိုပီဒီ အေရးေပၚမွာ ေခၚျပသတဲ့။ အေရးေပၚမွာ ျပတဲ့စမ္းသပ္ခက က်ပ္ တေသာင္း ဆိုပဲ။ အဲဒီ ဆရာ၀န္က နာရီ၀က္ တႀကိမ္ အေရးေပၚကို ဆင္းတယ္တဲ့။ ဒါလည္း မဆိုးပါဘူး။ တတ္ႏိုင္ရင္ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြကို အလဲအလွယ္ လုပ္သင့္လုပ္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။
ေနာက္ … ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာ႐ံုေၾကာ အထူးကု ဆရာ၀န္မႀကီး တေယာက္ဆိုလည္း တေန႔ လူနာ ၃၀၀ ၾကည့္ရတယ္တဲ့။ ေရႊဂံုတိုင္ေဆးခန္း တခုထဲမွာတြင္ လူနာ ေပါင္း ၃၀၀ ကိုၾကည့္ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း သူတေန႔ရမယ့္ ၀င္ေငြကို စိတ္ထဲက တြက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တေယာက္ကို စမ္းသပ္ခ ၄၀၀၀-က်ပ္ ဆိုေတာ့ အေယာက္ ၃၀၀ ဆို ၁၂-သိန္း။ အင္း … အဲဒီ လူနာ ၃၀၀-ေယာက္မွာ တေယာက္ကို အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ေပးၿပီး ၾကည့္႐ႈ စမ္းသပ္သလဲေတာ့ မေျပာ တတ္ပါဘူး။ လူနာ တေယာက္ကို စမ္းသပ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ ေပးတယ္ပဲထား။ ၃၀၀ ဆိုရင္ မိနစ္ ၆၀၀၊ နာရီနဲ႔ဆို ၁၀ နာရီ။ ၁၀ နာရီၾကီးလံုးလံုး ေဆးခန္း တခုထဲမွာ ထိုင္ႏိုင္သလားေတာ့ မသိ။ စမ္းသပ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ကေရာ … လူနာတေယာက္ အတြက္ လံုေလာက္ပါရဲ႕လား။
၀ွဴး … ဉာဏ္မမီတဲ့ အရာေတြ မေတြးတာဘဲ ေကာင္းတယ္ … ။
က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ … လူနာေတြကပဲ မ်ားလြန္းတာလား … ။
ဆရာ၀န္ေတြကပဲ ရွားလြန္းတာလား …. ။ ေခါင္းထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ … ။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ထိုင္ေသာက္ေနရင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာေလး ေခါင္းထဲ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိပါဘူး။ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္မိေသး … ။
“ဘဲအုပ္က တရာ ႏွစ္ရာ
မေဗဒါက တပင္ထဲ …
အယက္အကန္ခံလို႔
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ
ပန္းပန္လ်က္ပဲ ….”
လူမမာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘဲအုပ္ႀကီးလို႔ က်မမ်က္စိထဲ ျမင္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ့ ေဗဒါပင္ကေလး ဆိုပါေတာ့ … ။ ဆရာ၀န္ အခန္းထဲကို လူနာေတြက ၀င္လာလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာ၀န္ခမ်ာမွာ ဘဲတအုပ္ ရဲ႕ အယက္အကန္ကို ခံထားရတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးလို ဖတ္ဖတ္ကိုေမာၿပီး ႏြမ္းလ်လို႔ … ။
ဒါေပမဲ့ ….
အင္း …
ဒါေပမဲ့ …. ေပါ့ေလ … ။
ေမာပန္း ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ေဗဒါပင္ကေလးေတြရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ….
ပန္းကေလးေတြ ပန္လို႔သာပဲ မဟုတ္လား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
17th Aug, 2007
5:00 pm
5 comments:
မေဗဒါေတြလည္း ဟိုစုန္ဒီဆန္နဲ႕ အုပ္ကြဲလို႕ မေမေရ..
စိတ္မေကာင္းပါဘူး
ေရစီးရာ လိုက္ၾကရရွာတာ ဆိုေတာ့လည္း..
မေမ ေဆးခန္းထဲေရာက္ေအာင္ေခၚသြားတဲ့ဒီပို႕စ္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ အံကိုခဲ ျပီးပန္းပန္လ်က္ဆိုတဲ့ေဗဒါကိုအားက်ရေတာ့မလိုလို ။ ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္း ၁၅၀ ဆိုေတာ့ေလ...ဆိုင္လည္းဆိုင္ဘူးေနာ္။ :-P
ဟုတ္ပ မေမရယ္သူရို႕ခမ်ာ ဘဲအုပ္က တစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္ လို႕ေတာင္ ေျပာင္းၿပီး စာခ်ိဳးရမယ့္အေပါက္။ စမ္းသပ္ခကေတာ့ အကုန္မရဘူးလားလို႕။
ဘယ္မွာလဲ စီေဘာက္
လာလည္ေနာ္
အရက္အကန္ခံရတဲ့ ေဗဒါပင္ေလးကေတာ့ စကားေျပာတတ္ရင္ ဘဲေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာလို႔ ညည္းတြာမယ္ထင္တယ္။
Post a Comment