ေဒၚေအမီရဲ႕ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ

မႏွစ္တုန္းက 'လဖက္ရည္ဆိုင္က ညေနခင္း' ဆိုတဲ့ ပို႔စ္နဲ႔ 'လမ္းေဘး လဖက္ရည္ဆိုင္ ေလးေတြမွာ' ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာ နွစ္သက္တဲ့က်မဟာ ဒီေရာက္ေတာ့ ထိုင္ေနက် လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကို သတိရမိတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မယ္ရယ္လို႔ ဆိုျပီး တကူးတကလည္း သြားမထိုင္ျဖစ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ကေတာ့ တေယာက္ထဲ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ကေပ့ါ။ အဲဒီေန႔က ေက်းရြာေလးတရြာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ကိစၥေတြအားလံုး ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကို လာၾကိဳမယ့္ကားက မေရာက္ေသးတာမို႔ ရြာထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း လဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္ကို ေတြ႕ပါတယ္။

ရြာကေလးက လူေနအိမ္ေျခလည္း နည္းပါးျပီး ဆိုင္ဆိုလို႔လည္း သိပ္မရွိလွပါဘူး။ စာတိုက္တခု၊ ေက်းရြာ စတိုးဆိုင္ တဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ တဆိုင္နဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ပဲရွိပါတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရဲ႕ နာမည္က 'ေအမီ လဖက္ရည္ဆိုင္' တဲ့။ ဆိုင္ကေလးက ေသးေသးေလးေပမဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကေတာ့ ဆိုင္နဲ႔ အျပည့္ တပ္ထားတယ္။

က်မလည္း အဲဒီဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ရင္း လာႀကိဳတဲ့ ကားကို ေစာင့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ သြားျပီး မွန္တံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ ပိတ္ခ်ိန္ကို အရင္ ၾကည့္ေတာ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီဆို ဆိုင္က ပိတ္မွာတဲ့။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေနာ္ ... ။ က်မတို႔ဆီမွာဆို လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ ဖြင့္ၾကတာပဲ။ မဟုတ္ရင္လည္း ညေနေစာင္းထိေတာ့ ဖြင့္ပါတယ္။ အမ်ားစုက ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာၾကားမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။

နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁ နာရီ ခြဲလုပါျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတယ္ ဆိုျပီး ဆိုင္ကေလးထဲ ၀င္လိုက္ပါတယ္။ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ တံခါးမွာ တပ္ထားတဲ့ ျခဴကေလးေတြက တခြၽင္ခြၽင္နဲ႔ တလြင္လြင္ ျမည္လို႔ ... ။ အျပင္မွာ ေလတ၀ွဴး၀ွဴးနဲ႔ ေအးေနေပမဲ့ ဆိုင္ကေလးထဲကေတာ့ ေႏြးလို႔ပါပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္စရာ စားပြဲက ၈-လံုး ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စားသံုးသူဆိုလို႔ ... အတြင္းဆံုး ေထာင့္စားပြဲမွာ လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း သတင္းစာ ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီး တေယာက္ရယ္ ... အဲဒီ ေရွ႔၀ိုင္းမွာက အေၾကာင္းအရာ တခုကို အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ အသက္ သိပ္မၾကီးတႀကီး လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ... ဒါပဲ ရွိပါတယ္။

စားပြဲေတြကို အ၀တ္တခုနဲ႔ လိုက္ျပီး သန္႔စင္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးက က်မ၀င္လာေတာ့ ျပံဳးျပီး ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္။ က်မလည္း ေကာင္တာအနားက စားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္ျပီး အိတ္ကိုခ်၊ အေႏြးထည္ ကုတ္အက်ႌ ကိုခြၽတ္၊ ကုလားထိုင္ေနာက္မွာ ခ်ိတ္ျပီး ေနရာတက် ထိုင္လိုက္တယ္။

'ဘာမွာမလဲ အမ'
ဆိုျပီး လက္သုတ္ပု၀ါ (တကယ္ေတာ့ လက္ႏွီးစုတ္) ေလး ခါးမွာခ်ိတ္လို႔ အေျပးအလႊား အနားေရာက္လာ ... စားပြဲကို အဲဒီ လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ ဟိုသုတ္ ဒီသုတ္ ... လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ က်မတို႔ဆီက စားပြဲထိုးေလးေတြကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိရမိသား။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ စာရင္းကို ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေကာင္တာမွာ သြားမွာရပါတယ္။ မွာျပီးေတာ့ အေပါ့သြားခ်င္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးဆီသြားျပီး ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္တယ္။ သူျပန္ေျဖတာက ...

'၃ က်ပ္ ၇၅ ျပား'
'အမ္'

ဘယ့္ႏွာလဲ ...။ ေမးတာက တျခား၊ ေျဖတာက တလြဲ။ ခက္ေတာ့ေနျပီ။ က်မစကားေျပာတဲ့ အသံထြက္က ေတာ္ေတာ္ေလး ညံ့လို႔ပဲလား ... ။ က်မ ခပ္တိုးတိုးေမးတာကို အဘြားႀကီးက အသက္ႀကီးေတာ့ အၾကားအာရံုေတြ သိပ္မေကာင္းတာေၾကာင့္ မၾကားလို႔ဘဲလား ... မသိပါဘူး။ အင္း ... က်မကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ပီပီသသ ေျပာတာပါပဲ။ က်မ စကားေျပာတာ ၾကားတဲ့သူ တေယာက္ဆို က်မ အသံထြက္က ပီသလြန္းလို႔တဲ့ ... သူတို႔ဆို မပီမသ ေျပာၾကတာ ဆိုလား ... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ အဘြားႀကီး နားသိပ္မၾကားတာဘဲ ေနမွာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ေနာက္တေခါက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေျပာ လိုက္ေတာ့မွ ...

'ေၾသာ္ ... ေဟာဟိုမွာ ... သတိထားသြားေနာ္ ... ေလွခါးထစ္ရွိတယ္။ ျပဳတ္က်လိမ့္မယ္'

ေက်းဇူးေတြ တေလွၾကီးတင္ျပီး သူေျပာတဲ့ အခန္းေလးထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ အခန္းေလးက ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ ဒုကၡ ...။ မီးခလုတ္ ရွိမယ့္ ေနရာေလာက္ကို မွန္းျပီးလက္နဲ႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး နံရံမွာ ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔ပါရဲ႕။ မီးခလုတ္ႀကိးကို စကၠဴနဲ႔ ကပ္ထားတယ္။ ဟုတ္ေသးပါဘူး ... ။ မီးမရွိလို႔က မျဖစ္ဘူး။ က်မက ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ မွာေတာင္ မီးဖြင့္ရမွ ေက်နပ္တာ။ ျပီးရင္ မီးျပန္ပိတ္ဖို႔ ေမ့လို႔ အေမ အျမဲဆူေနက်။ ဒါနဲ႔ ထပ္စမ္းေတာ့မွ မီးခလုတ္ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အရာကေလးကို ေနာက္တေနရာမွာ စမ္းမိတယ္။

'ေခ်ာက္'

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ... ။ မီးပြင့္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိစၥ ၀ိစၥ ျပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားေတာ့ မွာထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္ ေရာက္လို႔ ေနပါျပီ။ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ စားေသာက္ေနရင္း နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂-နာရီ ထိုးလုျပီ။

တဖက္စားပြဲ၀ိုင္းက အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနသူ ႏွစ္ဦးလည္း ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္သြားလဲ မသိပါဘူး။ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သတင္းစာ ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီးကေတာ့ စာဖတ္လိုက္ လဖက္ရည္ (ေကာ္ဖီလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) ေသာက္လိုက္ အဘြားႀကီးကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္နဲ႔ ... ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္သြားတယ္။

ဆိုင္မွာ ၀န္ထမ္းဆိုလို႔ အဘြားႀကီး ၃-ေယာက္ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ အသက္ သိပ္မၾကီးတႀကီး အဘြားၾကီးတေယာက္က ေကာင္တာမွာ ေနျပီး ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ ေဆးေၾကာတဲ့ ေနရာမွာပါ။ သန္႔ရွင္းေရးက တေယာက္ ဆိုေတာ့ ... စုစုေပါင္း ၃-ေယာက္ထဲ ရွိတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးက စားပြဲေပၚက အခင္းေတြ ဖယ္လိုက္ျပီး ဖုန္စုပ္စက္နဲ႔ ေကာ္ေဇာေပၚက ဖုန္ေတြ သန္႔စင္ေနေလရဲ႕။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ဆိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက အဘြားႀကီးက ဖုန္စုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးပါပဲလား။ ဒါဆို ေအမီဆိုတာ ဒီအဘြားႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္ လို႔ ေတြးမိျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

ဒါနဲ႔ က်မလည္း စားေသာက္တာကို လက္စသတ္ျပီး ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ ေကာင္တာမွာ ငါးက်ပ္တန္ေလး ထုတ္ေပးေတာ့ အဘြားႀကီးက တက်ပ္ တမတ္ ျပန္အမ္းပါတယ္။ ျပန္အမ္းေငြကို ယူရင္း က်မတို႔ဆီမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ တခါထိုင္ရင္ ငါးရာတန္ တေထာင္တန္ေတြ ထုတ္ျပီးရွင္းရတာကို သြားအမွတ္ရမိျပန္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားမွ သံုးက်ပ္ သံုးမတ္ ထဲရယ္ ... ။ တန္တယ္ မဟုတ္လား ... ။ (တကယ္တမ္း က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္ရွိ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေငြေၾကး ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေျမွာက္ၾကည့္ျပီး ေစ်းၾကီးလိုက္တာ လို႔ ေတြးေနမိတာပါ။) ျပီးေတာ့ အလြန္ရွားပါးတဲ့ အေၾကြ။ အေၾကြဆိုတာ ငါးဆယ္တန္, တရာတန္ကို ဆိုလိုတာပါ။ အေၾကြေစ့ဆိုတာကေတာ့ ဟိုး အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီမဟုတ္လား။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ အေၾကြေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ကိုင္ေနရတာမို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သံုးခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းပံု အေၾကြေစ့ေလးေတြ သတိရမိသား ... ။

အင္း ... အတိ္တ္ေတြ ျပန္မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ ... သြားမွပါပဲ ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... အေပၚအက်ႌ ျပန္၀တ္၊ အိတ္ကေလး ေက်ာမွာပိုးလို႔ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရင္း ဆိုင္ထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ က်မဆိုင္ထဲက ထြက္သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ... ေဒၚေအမီႀကီးလည္း 'ဆိုင္ပိတ္ျပီ' ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို မွန္တံခါးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၉ နာရီ ၄၀ မိနစ္