ကမ္းေျခမွာ ...

ပင္လယ္ဆီကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
ပင္လယ္ကေတာ့ သူ႔ဆီလာသူ အားလံုးရဲ႕ ေျခအစံုကို ဦးတိုက္လို႔ ၾကိဳဆိုေနေလရဲ႕ ... ။ ညင္သာတဲ့ လႈိင္းလံုးေလးေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကမ္းေျခကို ရိုက္ခတ္ျပီး ... ျပန္ေလွ်ာက်သြားတိုင္း ... ေရျမွဳပ္ ေဖြးေဖြးေလးေတြ ေသာင္ျပင္မွာ ပလံုစီလို႔ တင္က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... တကယ့္ကို ခဏေလးပါပဲ ... ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက ျပန္ပါေရာ ... ။

ကမ္းေျခက သဲျပင္မြမြ။
ေျခတလွမ္း နင္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း သဲျပင္ေပၚမွာ ထင္က်န္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြ ... ။ တလွမ္း ... ႏွစ္လွမ္း ... သံုးလွမ္း ... ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ လွမ္းရင္း ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ သဲျပင္ေပၚမွာ ေျခရာေတြ ထင္က်န္ႏိုင္ေပမဲ့ ... မာေက်ာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလွမ္း ေျခလွမ္းတိုင္းအတြက္ အမွတ္အသားေတြ ထင္က်န္ ႏိုင္ပါ့မလား .. ။

ရာသီက ေအးေပမဲ့ ကမ္းေျခက ေနသာတယ္။
ညီညာ ျပန္႔ျပဴးတဲ့ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ... ေဆာ့ကစားသူ ... ကေလးေတြ ... ေခြးေတြ ... ဟိုတစု ... သည္တစု ... ။

ဆူဆူညံညံ အသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေယာနသန္ရဲ႕ အမ်ဳိးအေဆြ ... စင္ေရာ္ငွက္ ကေလးေတြ ... ။ ဒီစင္ေရာ္ေလးေတြထဲမွာ ေယာနသန္လုိ စင္ေရာ္ တေကာင္္ တေလမ်ား ပါမလား ေတြးရင္း ရစ္ခ်တ္ဘာ့ခ္ရဲ႕ စာသားတခ်ဳိ႕ သြားသတိရမိတယ္။

“Remember, Jonathan, heaven isn't a place or a time because place and time are so very meaningless. Heaven is...”

ဟုတ္သားပဲ ... ။ အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြဆိုတာ အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့ အရာေတြ ... ။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲ ... လက္ညွဳိးညႊန္ျပလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား ... ။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြကို ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔အပိုင္းအစေလးေတြ တဖဲ့စီ ဖဲ့ေကြၽးေတာ့ ဆူညံညံ အသံနဲ႔ ကရိကရိ ကြက္ ကြက္ ေအာ္ဟစ္ရင္း မုန္႔ကို အလုအယက္ စားေနၾကတာ ေပ်ာ္စရာပဲ ... ။

ကမ္းေျခမွာ ေနေစာင္းျပီ။
ေနေစာင္းတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေအးသည္ထက္ ေအးလို႔လာတယ္။ အဆံုးမဲ့တဲ့ ပင္လယ္ႀကီး ကိုေငးၾကည့္ရင္း ... ဟိုမွာဘက္ကမ္းမွာ ကိုယ့္ဌာေနမ်ား ရွိေလမလား ... ေရာ္ရမ္း မွန္းဆေနမိျပန္တယ္ ... ။

ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း ... မ်က္လံုးေတြ ပူေႏြး စိုစြတ္လာျပီး အရာရာဟာ တျဖည္းျဖည္း ေ၀ ... ၀ါး ... လို႔... ။ ပင္လယ္ေရျပင္ေတာင္ ျမင့္တက္လာေလသလား ... ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ခဲ့ရေပါ့။

ေစာေစာက ပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ စင္ေရာ္ေလးေတြလည္း အေတာင္ေညာင္း ေနၾကရွာသလား မသိ ... လႈိင္းစီးရင္း အနားယူ ေနၾကျပီ။

သြားေတာ့မယ္ ... ။
ပင္လယ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ... ေလညင္းေလးက ခပ္ဖြဖြ နမ္းရႈိက္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက အရာေတြကို ေအးစက္ ေျခာက္ေသြ႕ေစတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔တာ ကုန္ခဲ့ေပါ့ ... ။
ေနမင္းက ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြါ သြားျပန္ျပီ။
ေန႔တာက တိုေတာင္းလြန္းလွတယ္ ... ။
ပင္လယ္ကေတာ့ အထီးက်န္ေနတဲ့ ကမ္းေျခဆီ လႈိင္းလံုးေလးေတြ ရိုက္ခတ္ ပို႔ေပးရင္း ... လူတကာ နင္းခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြ ... လူတကာ ခ်ခဲ့တဲ့ သက္ျပင္းေတြကို ျပန္လည္ သယ္ေဆာင္သြားေလရဲ႕ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၀ နာရီ ၀၅ မိနစ္