လမ္းခုလတ္မွာ ...

ဒုကၡေတြကို ေက်ာမွာပိုးလို႔
ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္
ေျမပံုတခ်ပ္နဲ႔ ရယ္ေပါ့ ... ။

ေတာင္ခိုးေတြ တေ၀ေ၀
ေတာင္ေျခမွာ ျမဴေတြဆိုင္းလို႔
ရႈေလတိုင္း သာယာလွတဲ့
သဘာ၀ကိုလည္း
ဒီအခ်ိန္မွာ ... ခံစားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ ... ။

ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္
ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ အသံ
ရန္လိုတဲ့မ်က္လံုး
တခ်ဳိ႕က မခ်ိျပံဳးနဲ႔
ကဲ့ရဲ႕ သူက ကဲ့ရဲ႕
မဲ့ရြဲ႕ကာ စကားတင္းဆို ...
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႀကိဳဆိုၾကပါရဲ႕ ...
ဒါေပမဲ့ .… .…
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....

ေျမပံုပါလ်က္နဲ႔ မ်က္စိလည္
ဘယ္ဆီကို ေရာက္ေနသလဲ ...
အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္လည္း
ေ၀ခြဲလို႔မတတ္
ေနမထြက္ေတာ့ မ်က္စိမွား
ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနဆဲ ...
ဖိနပ္လည္းေပါက္ ... ေျခေထာက္လည္းနာ
ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ... ။

ဟိုးေရွ႕မွာ လမ္းခြဲ ...
ျမားလည္း ျပထားပါလ်က္
ဘယ္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ရပါ့
ဒြိဟစိတ္နဲ႔ ေတြေ၀
ဒီလိုနဲ႔ ...
လမ္းခုလတ္မွာ
မတ္တပ္ရပ္ကာသာ ေနမိျပီေလ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၇
ည ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္