ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးမ်ား

ညကတည္းက အေအးဓာတ္က သိသိသာသာပိုေနတယ္။
အိပ္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခါစပဲရွိေသးတယ္ … လည္ပင္းကို ေျမြလာကိုက္တယ္လို႔ အိပ္မက္မက္ျပီး ေယာင္ေအာ္ လန္႔ႏိုးရေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ဆိုတာ ကေယာက္ကယက္နဲ႔ မက္ခ်င္တာမက္တတ္တာပဲေလ … ဘုရားစာရြတ္ျပီး ျပန္အိပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ အိပ္ရာထဖို႔ ခပ္ပ်င္းပ်င္းရယ္ ..။
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ အိပ္ရာထဲ ႏွပ္ရတဲ့ အရသာက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မက္ေမာစရာအေကာင္းသား။
ဒါေပမဲ့လည္း အေမ မလာမခ်င္း အိမ္ရွင္မတာ၀န္ယူထားရတာမို႔ အိပ္ေနလို႔လဲ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုျပီး ႀကံဳးရုန္းထ … မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္လဲျပီး အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရေတြ လုပ္ရပါေရာလား။
အေမကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ … ဒါေတြလုပ္ရတာ … ကိုယ့္မွာေတာ့ လပိုင္းေလာက္နဲ႔ ျငီးေငြ႕လွျပီ။ အေမ ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေတာ့ လို႔ ေမွ်ာ္လွျပီ။
အေမကလည္း မၾကာမီလာမည္ဆိုျပီး ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး … ။ ဖုန္းလဲ မဆက္တာၾကာေပါ့။
အင္း .. အေမ့ကို ဘာေၾကာင့္ေမွ်ာ္ေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ … ကိုယ့္အတၱေၾကာင့္ပါပဲလား။

ဒါေၾကာင့္ အေမက အျမဲေျပာတာ … နင္တို႔ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဖူး .. ငါ့လုပ္အားကို ခ်စ္တာတဲ့ … ။
ဖုန္းေျပာတုန္းကေတာ့ … အေမျပန္လာရင္ သမီးက ဟင္းေတြခ်က္ေကြၽးမွာလို႔ ေျပာလို႔ အေမက ရယ္လိုက္တာ။ ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ ဆိုျပီးေတာ့လား မသိ။
ေစာေစာစီးစီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး နဲ႔ အေမ့ကို လြမ္းလိုက္တာ။ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ေတာ့ ေလက ဒလေဟာတိုက္လို႔ ေခါင္းထဲကပါ က်ဥ္တင္တင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္ေဆာင္းေနာ္ …။ အေမေနတဲ့ ေနရာမွာဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားေအးလိုက္မလဲ။ အေမက အေအးနဲ႔တည့္တာမဟုတ္ဘူး … ။ ဒါေတာင္ ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး … ။ ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အရင္ကေတာ့ ဒီလိုရာသီဆို မနက္ေစာေစာ က်န္းမာေရးလမ္းေလွ်ာက္လိုက္ …ျပန္လာရင္ အေမအဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ မနက္စာေလး စားလိုက္ … ဇိမ္ဘဲ … ။ ခုေတာ့ … အိမ္မႈကိစၥေတြထဲ နစ္မြန္းၿပီး လမ္းလဲ မေလွ်ာက္ႏိုင္၊ မနက္စာဆိုတာလဲ အေမရွိတုန္းကလို တေန႔တမ်ဳိး မစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တခါတေလ အိမ္မွာရွိတဲ့ မုန္႔တို႔ ေကာ္ဖီတို႔ေလာက္နဲ႔ ျပီးလိုက္ရတာလဲ ရွိရဲ႕။
ေျပာေနရင္း … အေမ့လက္ရာ ဆီထမင္းေလး နဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး စားခ်င္လိုက္တာ။
ကိုယ္ေတာင္ ဒီေလာက္သတိရေနတာ … အေဖဆို ပိုဆိုးမယ္ .. ။ ဟိုတေန႔က အေဖက ဆံပင္ေတြရွည္ေနျပီ အေမမရွိေတာ့ ညွပ္ေပးမဲ့သူ မရွိဘူးဆိုျပီး ဆိုင္ပဲသြားညွပ္လိုက္ရတယ္။
အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္လံုးလံုး အေဖ့ဆံပင္ကို အေမပဲ ညွပ္ေပးေနက် … ခုေတာ့ အေဖလဲ ဆိုင္ေျပးရျပီေပါ့။
အေမ ျမန္ျမန္ျပန္လာမွပဲ။

မနက္ခင္းေနက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္ဘူး။ သူလည္း ေအးရွာလို႔ အိပ္ေနတယ္ ထင္ရဲ႕။
ခုလို အခါမ်ဳိးေတာ့လည္း ေနမင္းကို ေမွ်ာ္မိပါတယ္။ ေနမင္းကလည္း ေမွ်ာ္ရင္ ေနာက္က်တယ္။ ခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္က် သူက ေရာက္မလာဘူး။
ေနပူစာလံႈရင္း လဖက္ေျခာက္ခါးခါး ခပ္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းက်က်ေလးေသာက္လိုက္ရရင္ အရသာ အေတာ္ရွိမယ္။ အလုပ္လုပ္ေနရလို႔ ေနပူစာလဲ လႈံခ်ိန္မရွိပါဘူး။ မီးဖိုထဲမွာ တေယာက္ထဲ လံုးခ်ာလည္ေနတာ။
အနားမွာ ေၾကာင္ကလည္း တေညာင္ေညာင္နဲ႔ ေျခေထာက္ကို လာျပီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ေနတယ္။
ကိုယ္က ဘာမွမစားရေသးဘူး .. သူ႔အရင္ေကြၽးရအံုးမယ္။ အျမင္ကတ္ပါဘိ။
အင္းေလ… တိရစၦာန္ေလးေတြ ဆိုတာ ကိုယ္ေကြၽးမွ စားရတာပဲ … ။ ကိုယ္မေကြၽးရင္ ေတာ္ၾကာခိုးစားေနအံုးမယ္။ ဗိုက္၀ေနတယ္ဆိုရင္ တိရစၦာန္လဲ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေနတာပါပဲ။ မ၀ရင္သာ နားပူနားဆာလုပ္တာ။

ေရကိုင္ရတာ ေအးလိုက္တာ… အခုမွ ေဆာင္းက ေဆာင္းတြင္းနဲ႔တူေတာ့တယ္။ သိမ္းထားတဲ့ ဂ်ာကင္ေလးျပန္ထုတ္၀တ္အံုးမွ … ။
***