လွံ နဲ႔ ဒိုင္း (သို႔မဟုတ္) အေဖ ေမ့သြားေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

အေဖက စစ္တုရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ရူးသြပ္စြာ စြဲလမ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ စစ္တုရင္ကစားနည္းကို သိတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီကစားနည္းဟာ မွ်တတယ္၊ မွန္ကန္တယ္၊ ေလးနက္တယ္ ဆိုၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာ လိုက္စားခဲ့တယ္။
စစ္တုရင္ကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြဲလမ္းသလဲ ဆိုရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေရာဂါကို ရထားနဲ႔ကာလိုက္ ျမင္းနဲ႔တိုက္လိုက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေထာက္လိုက္ … လုပ္ေနမိတဲ့အထိပဲ .. တဲ့။
‘ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရင္မႀကီးကပဲ လာကယ္သြားရတာ မဟုတ္လား အေဖ’ ဆိုေတာ့ အေဖက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနပါတယ္။

အေဖ စစ္တုရင္ကို ဘာလို႔ၾကိဳက္တာလဲ လို႔ က်မေမးတဲ့အခါ …
‘chess မွာက ပညာရပ္ေပါင္းစံုေအာင္ပါတယ္၊ ဆိုက္ကို၊ သခ်ၤာ၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ ပရိယာယ္ နည္းဗ်ဴဟာေတြ … စသျဖင့္ေပါ့ … အမ်ားႀကီးပါတယ္ …ျပီးေတာ့ သူက က်က္ကြက္ မရွိဘူး။ အလြတ္က်က္လို႔မရဘူး …’
‘သူက မွ်တတယ္ဆိုေပမဲ့ … တဖက္နဲ႔ တဖက္မွာဆိုရင္ေတာ့ မွ်တရင္ မွ်တမွာေပါ့ … ဒါေပမဲ့ တဖက္ထဲ အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ … ဘုရင္ႀကီးမေသဖို႔ က်န္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြက ၀ိုင္းကာကြယ္ေနရတာ …. ေနာ္ …ျပီးေတာ့ အားနည္းတဲ့ ပြန္းကေလးေတြကို အရင္ထိုးေကြၽးရတာ … ဆိုေတာ့ အဲဒါကို မွ်တတယ္ေခၚမလား …’
က်မက အတြန္႔တက္ေတာ့ အေဖက ၿပံဳးၿပီး
‘တဖက္နဲ႔ တဖက္ စစ္တိုက္ေနရတာေလ … စစ္ပြဲမွာ အဓိကလူကို အကာအကြယ္ေပးရမွာ ထံုးစံပဲမဟုတ္လား … ဘုရင္ႀကီး မရွိရင္ ရႈံးၿပီဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးကိုပဲ အားလံုးက ကာကြယ္ရမွာေပါ့ … အဲဒီေတာ့လည္း အားနည္းတဲ့ ေကာင္ေတြ စေတးသင့္ရင္ စေတးရမွာပဲ မို႔လား’
‘အင္း … ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ အဓိက သာဆိုတယ္ … ဘုရင္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ … သူ႔မွာ လႈပ္ရွားကြက္ သိပ္မရွိဘူးေနာ္ … အားလံုးက သူ႔ပဲ ၀ိုင္းကာကြယ္ေနရတာ … သူက ျပန္ခုခံႏိုင္တယ္ဆိုတာမွ မရွိဘဲ … သမီးကေတာ့ ျမင္းကိုၾကိဳက္တယ္ … တခါတေလ ကိုယ့္ျမင္းကြက္ကို တဖက္လူက အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ရင္ ကိုယ္စားမွာပဲ …’
***
တခါေတာ့ … အေဖ့ စစ္တုရင္ ဆရာလည္းျဖစ္ မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးက ‘လွံ နဲ႔ ဒိုင္း’ အမည္နဲ႔ စစ္တုရင္စာေပ လုပ္မယ္ဆိုျပီး အေဖ့ကို ကဗ်ာေလးေရးခိုင္းပါတယ္ … တဲ့။
စစ္တုရင္မွာ အဓိက က attack & defence ပဲ မဟုတ္လား။ လံွ ဆိုတာဟာ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး၊ ဒိုင္း ကေတာ့ ကာကြယ္ ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ စာေပေလးကို လွံ နဲ႔ ဒိုင္း လို႔ အမည္ေပးခဲ့တာပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ အေဖက လွံ နဲ႔ ဒိုင္း အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေရးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း အေဖ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေတြၾကာသြားၿပီး ကဗ်ာမူရင္းလည္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကို အေဖ အစအဆံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူးတဲ့။
က်မက မွတ္မိသေလာက္ ရြတ္ျပပါဆိုတာနဲ႔ အေဖက စဥ္းစားၿပီး ရြတ္ျပတယ္ …

ေခတ္အဆက္ဆက္၊ စစ္လက္နက္ကို
ျပက္ျပက္ထင္ထင္၊ ဆန္းစစ္လွ်င္ ….
ေက်ာက္ေခတ္စစ္မက္၊ ေက်ာက္လက္နက္တည့္။
. . . . . . . . . .
. . . . . . . . . .
အဲဒါပဲ အေဖက မွတ္မိေတာ့တယ္ … ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပါဒေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
“ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေက်ာက္လက္နက္ ..ေနာက္ .. သံေခတ္က်ေတာ့ .. ဓား၊ လွံ စတဲ့ သံလက္နက္ .. ဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္း ေသနတ္၊ အေျမာက္ .. ေနာက္ဆံုး ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ထိ အဆင့္ဆင့္ လက္နက္ေတြ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္သြားတာကို ေရးတယ္ … ။ ဘယ္လိုပဲ လက္နက္ေတြတိုးတက္ တိုးတက္ … တကယ္တမ္း ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ စစ္ပြဲတခုရဲ႕ အေျဖဟာ … ဘာလဲ … သူေသဖို႔ နဲ႔ ကိုယ္ေနဖို႔ … ဒါပဲ မဟုတ္လား …
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္မွာ …
. . . . . . . . . .
သူေသ ကိုယ္ေန
ဤအေျဖတည္း ။ ။ ဆိုျပီး အဆံုးသတ္ထားတယ္ … လွံ ဆိုတာ သူ ေသဖို႔ (တိုက္ခိုက္ဖို႔)ေပါ့။ ဒိုင္းကေတာ့ ကိုယ္ေနဖို႔ (ကာကြယ္ဖို႔) ဆိုၿပီး အဲဒီကဗ်ာကို အေဖေရးခဲ့တာ။ အစအဆံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး”
***
အေဖဟာ စစ္တုရင္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဗုဒၶရဲ႕ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္နဲ႔ ေတြ႕သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ … တကယ့္ ေလးနက္ မွန္ကန္ျခင္းဟာ ဘာလဲလို႔ သိသြားလို႔ပါပဲ။
စစ္တုရင္ နဲ႔ အဘိဓမၼာ ကို ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ အပူ နဲ႔ အေအး လိုပဲ လံုး၀ ကြဲျပားေနတာကို အေဖ ျမင္သြားခဲ့တယ္။
‘စစ္တုရင္ဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ျခံရံၿပီး ကစားရတယ္။ အဘိဓမၼာကေတာ့ ဒါေတြကို သိေအာင္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ဖို႔ နည္းလမ္းေပးတဲ့ ပညာရပ္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အႏွစ္သာရျခင္း ကြာျခားတယ္’ လို႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖဟာ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ တားတဲ့ၾကားက စစ္တုရင္ေလာကကိုေက်ာခိုင္း စြန္႔ခြါၿပီး အဘိဓမၼာကို သာ တစိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာလိုက္စားခဲ့ပါတယ္။
ခုေတာ့ … တိုက္ခိုက္ျခင္း နဲ႔ ကာကြယ္ျခင္းကို အေဖက တမ်ဳိး အသံုးခ်ႏိုင္သြားပါၿပီ။
၆၄ ကြက္ေသာ ဘုတ္ျပားေလးေပၚမွာ အျဖဴနဲ႔ အမည္း ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ ေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိေလသာ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ၿပီး အကုသိုလ္တရားေတြမျဖစ္ပြားေအာင္ ကာကြယ္ ေနပါေတာ့သတဲ့။
***