က်မနဲ႔ ဆံပင္

အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာထဲမွာ ‘ဆံပင္ရဲ႕ေကာင္းျခင္း’ ကလည္း တခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးေခတ္ကေတာ့ ‘မိန္းမတို႔ဘုန္း ဆံထံုး’ ဆိုတဲ့စကားအရ မိန္းကေလးေတြဟာ ဆံပင္ကို တျမတ္တႏိုးနဲ႔ အရွည္ထားၾကျပီး ဆံထံုးပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးထံုးဖြဲ႕တန္ဆာဆင္ၾကတယ္။
ေခတ္ေတြေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် မိန္းကေလးေတြဟာ အရင္ကလို ဆံထံုးပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ တန္ဆာမဆင္ၾကေတာ့ေပမဲ့ ဒီဆံပင္ေတြကိုပဲ ေကာက္လိုက္ ေျဖာင့္လိုက္ နီလိုက္ ညိဳလိုက္နဲ႔ လွမယ္ထင္ရာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳျပင္ေနၾကဆဲ - ဆံပင္အတြက္ ေငြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံေနၾကဆဲပါပဲ။
ဒါျဖင့္ က်မကေရာ …
***
က်မ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဆံပင္အရွည္တခါမွ မထားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မနည္းေအာင့္အီးၿပီး ထားခဲ့လို႔ ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိ ရွည္ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီဆံပင္ကိုေလွ်ာ္ရတာ၊ ေျခာက္ေအာင္ သုတ္ရတာ၊ ျဖီးရသင္ရတာ အလုပ္ရႈပ္လြန္းအားႀကီးလို႔ တိုတိုပဲျပန္ညွပ္ခဲ့ပါတယ္။
က်မက စိတ္မရွည္တာလဲ ပါတယ္ .. ဆံပင္အတြက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မခံခ်င္တာလဲ ပါပါတယ္။
က်မ ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးတိုင္း ေရေျခာက္ေအာင္ မသုတ္လို႔ အေဖက မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ ေျခာက္တဲ့ထိ သုတ္သုတ္ေပးတတ္တယ္။ ဒရိုင္ယာရဲ႕ အပူေငြ႕ကိုလဲ မခံႏိုင္လို႔ ဒရိုင္ယာ သိပ္မသံုးပါဘူး။ တခါတေလ ဆိုင္မွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္လဲ ဒရိုင္ယာမသံုးဖို႔ ေျပာရပါတယ္။

က်မဟာဆံပင္တိုပဲထားျပီး ဆံပင္ကိုလဲ တန္ဆာဆင္ေလ့မရွိပါဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္ထိ ဆံပင္တိုနဲ႔ပဲ ေနခဲ့တဲ့အတြက္ က်မဟာ ဘုန္းမရွိတဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆံထံုးမွ မထံုးဘဲကိုး။ ဘြဲ႕ယူတုန္းကလဲ ဆံပင္တိုနဲ႔ပါပဲ။ သူမ်ားေတြ မိတ္ကပ္ထူထူ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ဆံထံုးေလးေလးႀကီးေတြတပ္ၿပီး ဇက္ခိုင္ေနခ်ိန္မွာ က်မက သာမန္ျပင္ဆင္မႈနဲ႔ ဆံပင္တိုတိုနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပါပဲ။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို အဲဒီမိတ္ကပ္ထူထူ ဆံပင္ေလးေလးႀကီးနဲ႔ တေနကုန္ ဒုကၡခံဖို႔အေရး အေျခာက္ဆီမွာ ေစာေစာစီးစီး သြားတန္းစီရေသးတယ္တဲ့။ စိတ္ရႈပ္မခံႏိုင္တဲ့ က်မဟာ အလုပ္ရႈပ္မဲ့ ကိစၥေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္ပါတယ္။

ဆံပင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလြတ္လပ္ဆံုး အခ်ိန္ကေတာ့ က်မ သီလရွင္၀တ္တုန္းကေပ့ါ။
သီလရွင္ဘ၀ … ရိပ္သာမွာ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ ကတံုးနဲ႔ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ျငိတဲ့အခါကလြဲလို႔ အင္မတန္ေပါ့ပါးလြတ္လပ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္။ တသက္လံုး ကတံုးနဲ႔ေနရင္ မသင့္ေတာ္လို႔သာ ဆံပင္အရွည္ျပန္ထားခဲ့ရတာ။
ဒါေၾကာင့္လဲ ဘုရားက ရဟန္းေတြကို ဆံပင္ရိတ္ပယ္ဖို႔ ပညတ္ခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ဆံပင္မရွိျခင္းဟာ ဒုကၡတခု ျငိမ္းတယ္လို႔ က်မကေတာ့ ထင္မွတ္မိပါရဲ႕။
***
ေယာက်ာ္းေလးေတြလဲ မိန္းကေလးေတြေလာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ ဆံပင္ကို သ’ ၾကတာပါပဲ။
ေထာင္လိုက္ လွဲလိုက္ ကရင္မ္လိမ္းလိုက္ ဂ်ဲလ္လိမ္းလိုက္ အေရာင္ဆိုးလိုက္ သူတို႔လဲ သူတို႔ဟာနဲ႔သူတို႔ ရႈပ္ေနတာပါ။
သူတို႔ဆံပင္နဲ႔ သူတို႔ရႈပ္လို႔ အားမရေသးဘူး … သူတို႔ရဲ႕ မိန္းကေလးေတြကိုလဲ ဆံပင္ရွည္မွ ပိုႏွစ္သက္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ (မ်ားေသာအားျဖင့္ေျပာတာပါ၊ အားလံုးဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္)
က်မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆိုရင္ သူသေဘာက်တဲ့ ေကာင္မေလး ဆံပင္ျဖီးရင္း ကြၽတ္က်သြားတဲ့ ဆံပင္တမွ်င္ ႏွစ္မွ်င္ကို ေကာက္ယူျပီး စာအိတ္ထဲထည့္ ေန႔စြဲထိုးျပီးေတာင္ သိမ္းထားပါေသးတယ္။
လူေတြဟာ ခ်စ္မိျပီဆိုရင္ အဲဒီေလာက္ထိ ရူးသြပ္ၾကတာေနာ္။

ဒါေပမဲ့ က်မ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ … ။
ဆံပင္ကို ျမတ္ႏိုးတဲ့သူေတြ .. တယုတယ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ …
ဆံပင္ဆိုတာ ဦးေခါင္းထက္မွာသာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစဖြယ္ျဖစ္ေနေပမဲ့ .. ဟင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ဆံခ်ည္တမွ်င္ကို ဘယ္သူက ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးျပီး တယုတယ လုပ္ေနၾကဦးမွာလဲ … ။
ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး ဒီဟင္းတခြက္လံုးေတာင္ စားခ်င္မွ စားေတာ့မယ္ .. ။ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ဆံပင္တမွ်င္ပဲျဖစ္ေစ ဟင္းခြက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့ ရြံစရာျဖစ္သြားပါေရာလား။
***
က်မက အဲဒီလို မၾကာခဏ ၾကံဳခဲ့ရဖူးလို႔ပါ။
က်မရဲ႕ အတိတ္ဘ၀က အကုသလ၀ိပါက္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အစားအေသာက္တခုခု အားလံုးနဲ႔တူတူ စားေနရင္ေတာင္ က်မ စားတဲ့ ပန္းကန္ထဲ ဆံပင္ခ်ည္ ပါလာတတ္လို႔ အစားပ်က္ရတာ ခဏခဏ။
ဒီလို ဆံပင္ပါလာတဲ့ အစားအေသာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စားလို႔ေကာင္းေနပါေစ … က်မ ဆက္စားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ ဆံပင္ဆိုတာ ဦးေခါင္းထက္မွာ ဖံုးလႊမ္းကာရံထားတဲ့ အကာအကြယ္တခု ဆိုတာကလြဲျပီး ဆံပင္ကို သိပ္ခံစားလို႔မရပါဘူး။ ေန႔စဥ္ ၀တၱရားအရ သူ႔ကို ျဖီးသင္ေပးရတယ္၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးရတယ္၊ မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးရတယ္။ ဒါကလြဲလို႔ စြဲလမ္းစရာ မရွိဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။
ဒါကေတာ့ က်မအထင္ကိုး … ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ အဲဒီဆံပင္ေတြကိုပဲ မရိုးႏိုင္ေအာင္ တီထြင္ၾကံဆ လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ၾကတာမို႔ ဆံပင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘီးေတြ ကလစ္ေတြကအစ ေကာက္-ေျဖာင့္တဲ့ ကိရိယာေတြ ေဆးေတြ အဆံုး စီးပြါးေရးသမားေတြကလဲ ပါးနပ္စြာ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ျဖဴး ေရာင္းခ် ေနၾကဆဲ။
ေခတ္ကာလ အမ်ဳိးသမီး အမ်ုဳိးသားေတြကလဲ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သံုးစြဲ ဖန္တီးေနၾကဆဲပါပဲ … ။
***