မိုးသည္းညေန (၂)

မိုးသည္းညေန ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စာတပုဒ္ကို ေမလ (၂၂) ရက္ေန႔က 'ဒီမွာ' တင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးသည္းသည္း ရြာေနတဲ့ တညေနခင္းမွာ ကိစၥတခုနဲ႔ အျပင္သြားခိုက္ ၾကံဳခဲ့ရတာေလးကို ေရးခဲ့တာပါ။ အခု ... အိမ္နဲ႔ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနခိုက္ မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့ ညေနမွာ လူေျချပတ္တဲ့ လမ္းကေလးထက္ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ေနရင္း ဒီအေၾကာင္းကို စာေရးဖို႔ ေတြးမိတယ္။ မိုးသည္းတဲ့ ညေနခင္းပါပဲ ... ။ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္ တူေပမဲ့ ေနရာ ေဒသနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ... ကြဲလြဲလို႔ေပါ့ ... ။

***

မိုးသည္းညေန

----------------

'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္'

ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူကို ေက်းဇူးစကား ေျပာဆို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကားေပၚက အဆင္း တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးေရစက္ေတြက ေလအေ၀ွ႔မွာ မ်က္ႏွာကို ေအးခနဲေနေအာင္ ရိုက္ခတ္သည္။ ၀တ္ထားေသာ မိုးကာအက်ႌဇစ္ကို လည္ပင္းထိ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေစ့၊ ဦးထုတ္ကို လံုေအာင္ေဆာင္း၊ အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းျပီး လမ္းခ်ဳိးေလးအတိုင္း ေကြ႕၀င္လိုက္သည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးက အေမွာင္ထုထဲမွာ ေကြ႔ေကာက္စြာ လဲေလ်ာင္းရင္း မိုးေရစက္ေတြ သြန္းေလာင္းမႈကို ျငိမ္သက္စြာ ခံေနရရွာ၏။ မိုးက တစတစ ပိုသည္းလာသျဖင့္ ပါလာသည့္ ခရိုးခရိုင္ ထီးကေလးကို ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ရသည္။ ေရွ႕တူရူမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပင္းႏွင့္ သည္းထန္သည့္ မိုးေရစက္ေတြ၏ ဒဏ္ကို ဒီထီးကေလးႏွင့္ မလံု႔တလံု ကာကြယ္ရင္း လူေျချပတ္ေသာ ဒီလမ္းကေလးမွာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနမိ၏။

'ဟိုင္းယား'

ဘတ္စ္တစီးထဲ အတူစီးလာသည့္ အတန္းေဖာ္ ေဟတီႏိုင္ငံသား ဖာဘီယန္ ဆိုသူ လူညိဳထြားႀကီးက ေဘးမွ စက္ဘီးျဖင့္ ေက်ာ္တက္ရင္း ဟစ္ေအာ္ ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ သူက စက္ဘီးကို ကားမွတ္တိုင္ေနာက္မွာ ေသာ့ခတ္ထားခဲ့သည္မို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ မလို။ ဖာဘီယန္ကို ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ျပီးေနာက္ သူ႔စက္ဘီးေလးက အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြ မ်ားတဲ့ လမ္းကေလးထက္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

အခ်ိန္အားျဖင့္ေတာ့ ညေနခင္းပါပဲ ... ။ ဒါေပမဲ့ ... ဒီရာသီမွာ ေနမင္းဟာ ေစာစီးစြာ ခြဲခြါသြားတတ္တာမို႔ အလင္းေရာင္ ကင္းမဲ့လို႔ ေနျပီ။ ငွက္ကေလးေတြလည္း ခပ္ေစာေစာ အိပ္တန္းတက္ၾက ေလသလား မသိ၊ ၀န္းက်င္က တိတ္ဆိတ္လို႔။ ရြာေနသည့္ မိုးေၾကာင့္ ေကာင္းကင္က ခါတိုင္းထက္ပိုျပီး နက္ေမွာင္ ေနသေယာင္။ ၾကယ္ေရာင္လည္း မလင္း ... လမင္းလည္း မသာ ... မိုးေတြသာ တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ ဒီညေနခင္းက ေအးစက္ အထီးက်န္ လြန္းလွခ်ည့္ ... ။
***
လမ္းကေလးမွာ မီးမရွိ။ အိတ္ထဲမွာ ဓာတ္မီး ပါလာေသာ္လည္း ထီးက တဖက္နဲ႔မို႔ ကိုင္လို႔က အဆင္မေျပ။ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာ၊ ညအေမွာင္ကလည္း ပိုျပီး သိပ္သည္း လို႔လာသည္။ ဒီအခ်ိိန္မွာ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တ မိေသာ္ျငား မ်က္လံုးေတြက အေမွာင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း က်င့္သားရ ေနေပျပီ။

လမ္းကေလးမွာ ပလက္ေဖာင္းမရွိ။ လမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ စိုက္ခင္း လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးေတြႏွင့္ တခ်ဳိ႔ လမ္းခ်ဳိးေကြ႔ ေနရာမ်ားမွာ သစ္ပင္ငယ္ ခ်ဳံပုတ္ငယ္ေလးေတြသာ။ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ ပံုစံတူ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား စီတန္းလ်က္ ညီညာစြာ ယိမ္းထိုးေနၾကသည္။

အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ျပီး ၀င္ေရာက္ လာေသာ ကားတစီးက လမ္းခ်ဳိးေကြ႕မွ ရုတ္တရက္ ေပၚလာသျဖင့္ လမ္းေဘး ျမက္ေတာထဲကပ္ျပီး တိမ္းေရွာင္ ေပးလိုက္ရသည္။ ကားမီးအလင္းေရာင္က ေခတၱ ခဏမွ်ေတာ့ အေမွာင္ထုကို ခြင္းေပးေပသား။ ဒါေပမဲ့ ခဏမွ်သာပါပဲ။ မၾကာခင္ ျပန္ျပီး ေမွာင္သြားျပန္ေလျပီ။

ျမိဳ႔ျပရွိ လမ္းမ်ားနွင့္စာလွ်င္ ဒီလမ္းကေလးက ႏံုခ်ာလွသည္။ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္ျပီး တိုက္ခတ္လာေသာ ေလကို ရွဴရႈိက္သြင္းစဥ္ ျမင္းေခ်းနံ႔ ရိုးျပတ္နံ႔ေတြ ေရာေႏွာျပီး ႏွာေခါင္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။

ဘယ္ေလာက္မ်ား သဘာ၀ဆန္လိုက္ပါသလဲ ... ။

ဒီစခန္းႏွင့္ ဒီလမ္းကို ဒါေၾကာင့္ပင္ ခင္တြယ္မိေလသလား ... ။

ရုတ္တရက္ ေလျပင္းက တေ၀ါေ၀ါ အသံေပးကာ တိုက္ခတ္လာ ျပန္သျဖင့္ ထီးေဆာင္းရတာ အဆင္မေျပလွေတာ့။ ထီးရြက္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ လန္ခ်င္ေနျပီ။ ထီးကိုင္းေတြက လည္း ေကြးညြတ္လို႔ ေနျပီ။ သို႔ျဖင့္ ထီးကို ပိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေအးစက္လြန္းေသာ မိုးေရစက္ေတြက ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ခပ္ရိုင္းရိုင္း က်ေရာက္လို႔ လာၾက၏။ ေကာင္းကင္ ထက္သို႔ မ်က္ႏွာေမာ့ရင္း မိုးစက္ေတြကို ခံယူေနမိသည္။

ေျခလွမ္းေတြကို သြက္သြက္ နင္းေလွ်ာက္ေတာ့ လမ္းကေလးေပၚ တင္ေနသည့္ မိုးေရစက္ေတြက တဖြားဖြား လြင့္စင္သြားၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာပင္ ... ။ ဒါေပမဲ့ ... မိုးသည္းသည္း ေၾကာင့္ စီးထားသည့္ ဖိနပ္လည္း ရႊဲေနျပီ။ မိုးကာ အက်ႌမွ လြတ္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တခ်ဳိ႕လည္း ေရေတြ ရႊဲရႊဲစိုလို႔ ... ။ လက္ဖ်ားေတြက ေအးစက္ ထံုက်င္ ... ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကတုန္ကယင္ ... ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီပူ ခါးခါးတခြက္ေတာ့ ေသာက္ဖို႔ လိုအပ္ေနျပီဟု ထင္၏။
***
လမ္းကေလး၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ဳိးအေကြ႔ကို ခ်ဳိးေကြ႕လိုက္စဥ္မွာ မီးေရာင္ ၀ါ၀ါေလးေတြကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရသည္။
ခရီးလမ္းဆံုးသို႔ ေရာက္လုျပီ။
ဆက္ေလွ်ာက္ထား ... ။

ဒီလိုပဲ ... အေမွာင္ထုၾကိးစိုးတဲ့ လမ္းေတြထက္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာလဲ ... ။
ဒီလိုပဲ ... မိုးသည္းသည္းမွာ အကာအကြယ္မပါဘဲ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာလဲ ... ။
ဒီလိုပဲ ... ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လိုေတြ ၾကံဳေတြ႔ေနရဦးမွာလဲ ... ။

ဘယ္လိုပင္ ၾကံဳေစဦးေတာ့ ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မွိန္ပ်ပ် မီးေရာင္ငယ္ေလးက ပန္းတိုင္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနဦးမွာ မဟုတ္လား။

အားတင္းရင္း ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္ျမွင့္လိုက္သည္။

မိုးေတြကေတာ့ တသည္းသည္း ရြာသြန္းလို႔ ေနဆဲ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၀၇၊ ဒီဇင္ဘာ ၂ -ရက္။
ည ၉ နာရီ ၅၉ မိနစ္