ဒီဇင္ဘာ အလြမ္း

ဒီဇင္ဘာမနက္ခင္းက
ႏွင္းေတြၾကားမွာ လွေနပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့ …
ေဆာင္းမပီသတဲ့
ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ မနက္ခင္းကိုသာ
ျမင္ေယာင္ကာ လြမ္းမိတယ္။

ထင္းရူးရနံ႔ လာဗင္ဒါရနံ႔
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို ရွဴရိႈက္ရေလတိုင္း
ေဆာင္ေတာ္ကူးရနံ႔ ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ ထံုလႊမ္းတဲ့
ေဆာင္းညခ်မ္းကို လြမ္းမိတယ္။

ႏႈတ္သီး၀ါ၀ါ ကိုယ္ခႏၶာအနက္
ျမက္ခင္းေပၚ အစာရွာထြက္တဲ့
ငွက္ငယ္ေလးေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့
ျခံေထာင့္က သစ္ပင္အိုထက္မွာ
အေဖာ္မဲ့စြာ တြန္က်ဴး
တကူကူးသံေလးကို လြမ္းမိတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔
ဓမၼ ေတးသံ လြင့္ပ်ံလာတဲ့အခါ
ထံုးျဖဴျဖဴေစတီထက္က
ဆည္းလည္းခတ္သံ တလြင္လြင္နဲ႔
သံဃာေတာ္အမ်ား ေမတၲာပြါးသံကိုသာ
ၾကားေယာင္ျပီး လြမ္းမိတယ္။

အပူေငြ႔ေပးထားတဲ့ အခန္းေလးမွာ
တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ေနရင္း …
လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ကို
လြမ္းမိတယ္။

အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ
ဘယ္လိုပင္ သင္ၾကားသင္ၾကား
အေဖ့ဆံုးမစကားေတြကို
လြမ္းမိတယ္။

ကမ ၻာၾကီးဟာ ရြာၾကီးတရြာတဲ့
ဒါဆိုရင္ …
တရြာထဲမွာေနျပီး
ဘာလို႔အေ၀းႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ … ။

ဒီဇင္ဘာက …
အလြမ္းေတြကို သယ္ေဆာင္လာတယ္ ….
ေလညင္းေတြရယ္
အညွာလြယ္တဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို
တရြက္စီေျခြပစ္သလို
အလြမ္းေတြေၾကြလြင့္ေအာင္
တိုက္ခတ္ေပးလွည့္ပါကြယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၀၇