ျမင္သမွ် ... ဘ၀င္မက် ... ရင္၀ မသက္သာ ....

ေစာေစာစီးစီး ဒီကေန႔ထုတ္ သတင္းစာကို ဖတ္လိုက္မိၿပီး စိတ္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္မိပါတယ္။ သတင္းစာရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ ျမင္သာ ထင္သာေအာင္ ပြိဳင့္ႀကီးႀကီး စာလံုးမည္းႀကီးနဲ႔ ျပဴးေနေအာင္ေရးထားၿပီး ေဘာင္ခတ္ထားတာမို႔လည္း ျမင္မိ ဖတ္မိသြားတာပါ။ ေက်ာ္မင္းလူ (ေရႊျပည္သာ) ေရးတဲ့ “ႏွစ္ဘက္မွ်မွ အေျဖလွမည္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔ေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးဟာ ဘ၀င္မက် စရာေတြခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက အခုျမင္ရတဲ့ ေကာက္စာပါ အေၾကာင္းအရာပါပဲ။

ရယ္စရာလည္း ေကာင္း၊ ေဒါသျဖစ္စရာလည္း ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားဟာ မိဘနဲ႔သားသမီးဆိုျပီး သူမို႔လို႔ ေရးရဲတယ္။ ကဲ … က်မတို႔ အခု လက္ရွိအစိုးရ (အစိုးရပဲဆိုပါေတာ့။ တကယ္ေတာ့ အစိုးရလို႔ မသံုး ႏႈန္းသင့္ပါဘူး။ အာဏာကိုမတရားသိမ္းပိုက္ထားတဲ့ အာဏာရွင္ဟာ ျပည္သူလူထု က တင္ေျမွာက္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အစိုးရမွ မဟုတ္ဘဲ။ ထားပါေတာ့) အစိုးရဟာ မိဘျဖစ္သင့္သလား။ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။

ကိုယ့္မိဘကိုယ္ ဘယ္သားသမီးက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါသလဲ။ မိမိရဲ႕ ကံတရားအရ ဒီအမိရဲ႕ ၀မ္းထဲေရာက္လာရတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အေမအေဖဟာ လူေကာင္း လား၊ လူဆိုးလား၊ ႐ုပ္ေခ်ာလား၊ ႐ုပ္ဆိုးလား၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလား၊ ဆင္းရဲလား ဘယ္သားသမီးက ေရြးခ်ယ္လို႔ရမွာလဲ။ ကိုယ့္ကံၾကမၼာအရ ဒီအမိ ဒီအဖ ထံကို ေရာက္လာၾကရတာမဟုတ္လား။

အစိုးရဆိုတာကေတာ့ ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူလူထုကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္မယ့္လူမ်ဳိးသာ ျဖစ္ရမယ္။ ဒီလို လူမ်ဳိးကိုသာ ျပည္သူေတြက အစိုးရအျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ၾကတာပဲ။ တိုင္းဖ်က္ ျပည္ဖ်က္ေတြကို အစိုးရအျဖစ္ ဘယ္သူက လက္ခံၾကမွာလဲ။ အခုလို ျပည္သူလူထုရဲ႕ စိတ္ၾကိဳက္မဟုတ္ဘဲ မိမိသေဘာနဲ႔မိမိ လက္နက္နဲ႔ အာဏာ သိမ္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးဟာ အစိုးရ မမည္တဲ့အျပင္ မိဘနဲ႔ေရာ ႏႈိင္းသင့္ပါ သလား။

ဒါဆို အစိုးရကဘာလဲ။ တိုင္းျပည္တျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အႀကီးအကဲပဲေပါ့။ အၾကီးအကဲဆိုတာ အႀကီးအကဲက်င့္၀တ္နဲ႔ အညီ ေနထိုင္ က်င့္သံုးရပါမယ္။ မင္းက်င့္တရား (၁၀)ပါး ခဏထားလို႔ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္မဟုတ္လား။
ထၾကြ၊ ႏိုးၾကား၊ သနား၊ သည္းခံ၊ ေ၀ဘန္၊ ေထာက္ရႈ … ဆိုတဲ့ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါးနဲ႔ေတာင္ ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကပါရဲ႕လား။

ေဆာင္းပါးပါ စာကိုဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။
က်မေတာ့ အဲဒီစာဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကသိကေအာက္ ျဖစ္မိ တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ မႏႈိင္းေကာင္း ႏႈိင္းေကာင္း မိဘအရာ ၀င္ခ်င္ေသးတယ္။ ငရဲေတြႀကီး ၀မ္းစိမ္းေတြသြားကုန္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ဒီအတိုင္းသာဆို ခုလို ေလာင္စာ ဆီ ေစ်းႏႈန္းတက္ေပးတာေတာင္ ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္လို႔ လက္စံုမိုးၿပီး ညတိုင္း ဦးသံုးႀကိမ္ပဲ ခ်ေနရမလို။

တကယ္ေတာ့အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရမယ့္သူ။ ျပည္သူေတြ ျဖစ္လာသမွ် အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးရမယ့္သူ။ ျပည္သူလူထုမရွိဘဲ အစိုးရဆိုတာ ရွိမွာလား။ ဒါကို သူတို႔က ျပည္သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ လာလုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံခ်င္႐ံုမက ေက်းဇူးဆပ္တာလဲ ျပန္ခံခ်င္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုမ်ား။ အံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူး။

သူေျပာသလို မိဘပဲ ထားပါေတာ့။ မိဘသိပ္ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ မိဘအရာ ခဏ ထားၾကည့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားရမွာက တကယ့္မိဘအရင္း ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္က ေရႊပံု စိန္ပံုေပၚ ထိုင္ေနၿပီး သားသမီးေတြလမ္းေဘးေရာက္ ငတ္ျပတ္တာၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ မိဘက သိန္းေထာင္ေက်ာ္တန္ကားကို စီးၿပီး သားသမီးေတြ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ေနရတာကို ဘယ္မိဘမွ ၾကည့္ရက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ အသံုးမက်တာကိုလည္း သားသမီးကို လက္ညွဳိးထိုးေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို တကယ့္မိဘအရင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆို အေမနဲ႔တကြ အေမြေတြကိုပါ မတရားသိမ္းပိုက္ ယူထားတဲ့ ပေထြးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ စဥ္းစားမိတာပါ။
***

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်မ တခါက ေရးခဲ့ဖူးသလို “ဟာသအေတြး ဟာသ အျမင္” လို႔ သေဘာထားလိုက္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဆိုၿပီး ရယ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ … ရယ္လို႔လည္း မရေတာ့ အီလည္လည္နဲ႔ သက္ျပင္းၾကီးသာ ခ်လိုက္မိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
၁၂ နာရီ ၃၀ မိနစ္