story 2

ဒီလမ္းထက္မွာ
***
ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနသည္။
လမ္းမထက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ထဲ။ ျမန္ခ်င္၍ ျဖတ္လမ္းဟုထင္ကာ လမ္းအၾကိဳအၾကားေတြ သြားမိျပီးမွ လမ္းေတြမွားရင္းႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆံုး ဒီလမ္းသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမ္းမၾကီးတြင္ လူမဆိုထားႏွင့္ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွ်ပင္ ရွိမေနပါ။ ေနပူပူေအာက္တြင္ ထီးမပါဘဲ ေလွ်ာက္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သြားရမည့္ ခရီး၏ အနီးအေ၀းကို မွန္းဆလ်က္ပင္ ေခြၽးျပန္ခ်င္ခ်င္။

ဒီစဥ္မွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လူတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထူးဆန္းသည္က စြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္ ၀တ္ထားေသာ ထိုလူသည္ မည္သည့္အရပ္ကိုမွ သြားေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ ေနက်ဲက်ဲပူေနေသာ လမ္းမေပၚတြင္ စၾကၤ ံေလွ်ာက္သလို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေအးရာေအးေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေန၍ပင္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီလိုေလွ်ာက္ေနပံုေထာက္လွ်င္ စိတ္သိပ္မွန္ပံုမေပၚဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိျပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔နေဘးမွအျဖတ္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မခြါ လိုက္ပါလာေလေတာ့သည္။

အဲဒါမွ ဒုကၡ။
ကြၽန္ေတာ့္မွာလဲ ခုခံစရာဆိုလို႔ ထီးတေခ်ာင္းပင္ မပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ခါးၾကားထိုးကာ ေနပူထဲတြင္ ခပ္သုတ္သုတ္သာ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္လို အသက္ ၆၀ေက်ာ္ လူႀကီးတေယာက္အေနျဖင့္ ငယ္ငယ္ကလို အေျပးျမန္မည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈလည္း မရွိေတာ့။ စိတ္ႏွံ႔ပံုမရေသာ ထိုသူက ဗလခပ္ေတာင့္ေတာင့္ သန္သန္မာမာအရြယ္။ အနားကပ္ခါ တခုခုလုပ္လိုက္မွျဖင့္။
ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေျခလွမ္းကိုသြက္လိုက္ရင္း လမ္းေဘးမွာ အုတ္ခဲက်ဳိးေလး ဒုတ္ေခ်ာင္းေလး ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ၾကည့္သြားသည္။ အေရးဆို ဘာလက္နက္မွ မေတြ႕။ လူသူေလးပါးကလဲ ျပတ္လြန္းလွသည္။ ေနာက္သို႔ ကဲ၍ ၾကည့္ေတာ့ ထိုသူကလည္း ထပ္ခ်ပ္မခြါ လိုက္ေနဆဲ။

ဒီလိုႏွင့္ သြားရင္း တေနရာမွာေတာ့ ကား၀ပ္ေရွာ့ တခုမွာ ကားျပင္ေနၾကသူေတြကို ေတြ႕သျဖင့္ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားခဲ့ရ၏။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ စိုးရိမ္စိတ္ ၾကီးေနလို႔ပဲလားေတာ့မသိ။ ဒီလမ္းကိုျဖတ္လွ်င္ တခုခု ျဖစ္ေတာ့မလိုလို စိတ္ထဲစြဲေနရျခင္းကေတာ့ … လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ တခုေၾကာင့္ပင္။ ယခု ဒီလမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနရင္း ထိုစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္အမွတ္ရမိေလေတာ့သည္။
***
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္က အသက္ အစိတ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္က်၍ ကေလးတေယာက္ ရျပီး ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းတခု လုပ္ေနစဥ္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က တခါတရံ ညေနဘက္ဆို ယူနီယံကလပ္မွာ ဘီယာသြားေသာက္ေလ့ရွိ၏။
ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္တေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစဦး။

သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလး၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဘိလပ္ျပန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာ သူေဌးသား ဦးလွေဘာ္။ အသက္က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္ႀကီးမည္။ လူပံုက ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ စတိုင္က်က်၊ စတိုင္ေဘာင္းဘီႏွင့္ ေနာက္ပိတ္ဖိနပ္ကို အျမဲ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိျပီး လက္ထဲတြင္ ဖိုင္တခုကို ဟန္ပါပါ ကိုင္ေလ့ရွိသည္။ အႏွီ ဦးလွေဘာ္ကလည္း ယူနီယံကလပ္တြင္ ဘီယာလာေသာက္ေလ့ရွိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည္။ သူ ေသာက္ပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။

ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ လူကမထိုင္ဘဲ ကုလားထိုင္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေျခေထာက္တဖက္ တင္ျပီး လက္မွာ ဖိုင္ကိုပိုက္ထားသည္။ ဘီယာ မတ္ခြက္ကို တစ္ရွဴးစေလးျဖင့္ အုပ္ထားျပီး ေသာက္ခါနီးမွ တစ္ရွဴးဖယ္ကာ တငံုငံု ျပီးလွ်င္ တစ္ရွဴးျဖင့္ ျပန္အုပ္၊ ခြက္ထဲတြင္ လက္တလံုးေလာက္က်န္လွ်င္ ဆက္မေသာက္ဘဲ ပက္ခနဲ သြန္ပစ္လိုက္ျပီး ေနာက္တခြက္…။ ဒီပံုစံျဖင့္ အျမဲေသာက္ေလ့ရွိသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနက်။
***
အဲဒီညေနခင္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္ထဲ ကလပ္မွာ ဘီယာ၀င္ေသာက္သည္။ လက္ထဲမွာလဲ ပိုက္ဆံက ဘီယာတလံုးဖိုးပဲ ရွိသျဖင့္ ေထာင့္က်က် စားပြဲတြင္ တေယာက္ထဲ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း ဦးလွေဘာ္ ၀င္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ...

‘၀ဏၰ .. တေယာက္ထဲလား … လာေလကြာ .. ကိုယ္နဲ႔အတူလာေသာက္ပါလား’ ဟု ဖိတ္မႏၱက ျပဳသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔အတူေသာက္လွ်င္ ဘီယာေတာ့ အလကားေသာက္ရမည္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးမိကာ သူ႔ဆီကို ထသြားျပီး တူတူေသာက္ၾက၏။

ဘီယာေတြ တလံုးၿပီးတလံုး ေသာက္ရင္း .. သူေရာ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ခပ္ေထြေထြ အေနအထား ေရာက္သြားၾကေတာ့
‘၀ဏၰ .. မင္း ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ’ ဟု ေမးသည္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဘီယာေသာက္ျပီးလွ်င္ ကိတ္တေရာင္ (ေၾကးအိုး) စားခ်င္သည့္စိတ္က အျမဲျဖစ္ေနက်မို႔
‘၁၉ လမ္း မွာ ကိတ္တေရာင္ စားခ်င္တယ္ အန္ကယ္’
‘အိုေက .. လာ .. သြားၾကမယ္’
ဘီယာဖုိးေတြရွင္းျပီး သူ႔ကားေလးျဖင့္ ၁၉ လမ္း သို႔ သြားကာ ကိတ္တေရာင္ သြားစားၾကသည္။
၁၉ လမ္းမွ ျပန္လာေတာ့ .. ‘၀ဏၰ .. ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလဲ .. ေပ်ာ္ပါးခ်င္ေသးလား .. .. ကိုယ့္ကို အားမနာနဲ႔ေနာ္ .. ဒီမွာ ပိုက္ဆံေတြပါတယ္ ..ေတြ႕လား’
ဟုဆိုကာ ကား ဒက္ရွ္ဘုတ္ကိုဖြင့္ျပီး သူ႔ပိုက္ဆံတထပ္ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္သာေအာင္ျပ၏။
‘ဟင့္အင္း အန္ကယ္ .. ကြၽန္ေတာ္ ဘီယာ ထပ္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္’
‘ဒါဆို ယူနီယံကလပ္ ျပန္သြားၾကတာေပါ့’

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယူနီယံကလပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကလပ္က ပိတ္ေနျပီ။
ကလပ္မန္ေနဂ်ာက ေသာ့ခတ္ျပီး ထြက္အလာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္တိုးေတာ့ …
‘မန္ေနဂ်ာႀကီး .. ဘီယာေရာင္းဗ်ာ ..’
‘ပိတ္ျပီဗ် … ပစၥည္းစာရင္းေရာ ေငြစာရင္းေရာ အကုန္ပိတ္ျပီးသြားျပီ …’
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေသာက္ခ်င္ေနေသး၍ ဇြတ္ပင္ ..
‘ဟာ .. လုပ္ပါဗ်ာ .. ဒါဆို ဘယ္က ရႏိုင္ဦးမလဲ …’
‘တခုေတာ့ ရွိတယ္ … ဦးေလးကံ ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာရွိရင္ သူ႔ဆီက သြားယူလိုက္’

ဦးေလးကံဆိုတာက ကြၽန္ေတာ့္ဖခင္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြျဖစ္သလို ဦးလွေဘာ္ႏွင့္လည္း ခင္ပါသည္။ ဦးေလးကံက ဘုရားလူႀကီးေပမဲ့ ယူနီယံကလပ္ကို ဘီယာသြင္းသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ဆီကယူလွ်င္ ရႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။
‘ဒါဆို ခင္ဗ်ားဖုန္းဆက္ေပးဗ်ာ’
မန္ေနဂ်ာၾကီးက ဖုန္းဆက္ေပးျပီး အဆင္ေျပသြားကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရတာရွည္လမ္းက ဦးေလးကံအိမ္သို႔ သြား၍ ဘီယာသြားယူၾကသည္။

‘ကိုယ့္ အိမ္မွာပဲ ေသာက္ၾကရေအာင္ … ၀ဏၰလည္း ကိုယ့္အိမ္ေရာက္ဖူးသြားတာေပါ့’
ဒီလိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီလမ္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
***
လမိုက္ညမို႔ ညကေမွာင္ရသည့္အထဲ ဒီလမ္းက သစ္ပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္းေနသျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္မိုက္ေန၏။ လမ္းမထက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စီးလာသည့္ကားေလးတစီးထဲ။ ျခံက်ယ္ၾကီးတျခံေရွ႕သို႔အေရာက္ ျခံ၀င္းတံခါး၀သို႔ ကားေလးကိုေခါင္းတည္ၿပီး ဟြန္း တခ်က္ တီးလိုက္သည္။ ျခံထဲမွ လူထြားၾကီးတဦးေျပးထြက္လာၿပီး တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။ ျခံ၀င္းတံခါးႀကီးက အျမင့္ႀကီး၊ အထဲသို႔ပင္ မျမင္ရ၊ တျခံလံုးကိုလည္းအုတ္တံတုိင္းခတ္ ကာရံထားသည္။ ျခံထဲ၀င္သည့္ ကားလမ္းေလးအတိုင္း ေမာင္း၀င္လာျပီး ျခံ၏ အလည္ေခါင္ရွိ တိုက္အိမ္ႀကီးေဘးမွ ပတ္ကာ ေနာက္ဖက္က ဘန္ဂလိုဆန္ဆန္ အိမ္ေလးတလံုး၏ နေဘးက ကားဂိုေဒါင္ထဲသို႔ ကားကို တခါထဲ ထိုးဆိုက္လိုက္သည္။

ျခံ၀င္းတခါးလာဖြင့္ေပးသည့္ လူညိဳထြားႀကီးကပင္ ကားဂိုေဒါင္ တံခါးကို ပိတ္ေပးၿပီး အိမ္တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ေပးသည္။ အိမ္ထဲမွ ၀ု ၀ု ဆိုၿပီး ေခြးတေကာင္ထြက္လာေတာ့ ဦးလွေဘာ္က ...

‘မိျဖဴ .. မိျဖဴ ..’ ဟု ဆိုကာ ေခါင္းေလးကို သပ္ေပးၿပီး .. ‘မိျဖဴကို အျပင္ထုတ္လိုက္ေဟ့’ ဟု တဆက္ထဲ အမိန္႔ေပးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အိမ္ကေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ အေနာက္တိုင္း ခပ္ဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ လိုင္ဘရီေလးပင္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေတြ အစီအရီႏွင့္ စနစ္တက်ရွိလွေသာ သူ႔လိုင္ဘရီ ေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္စာအုပ္ေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ တပည့္ေက်ာ္ႀကီးက ဘီယာေတြေဖာက္ ဖန္ခြက္ေတြျပင္ေပးၿပီး သူ႔ဆရာကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားေတာ့၏။

‘၀ဏၰ … ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ဖတ္ေနာ္ … ကိုယ့္အိမ္မွာက ေအးေဆးပဲ … ဘာမွ အားမနာနဲ႔’
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဓမၼပဒ စာအုပ္ေလးယူကာ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ဖတ္ရင္း ဘီယာေသာက္ေနလိုက္သည္။ ဖတ္တာက ဓမၼပဒ၊ ေသာက္ေနတာက ဘီယာ၊ လိုက္လဲ လိုက္ပါဘိေတာ့။

‘ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနလဲ ၀ဏၰ’
‘ဓမၼပဒ စာအုပ္ပါ အန္ကယ္
‘ဟို .. စာအုပ္ ဖတ္ပါလား’
‘ဘာလဲ အန္ကယ္’
‘နတ္သွ်င္ေနာင္ နဲ႔ ဓာတုကလ်ာ’

ဘာဆိုင္လို႔လဲ … ဟု .. ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ နဲနဲ အံ့ၾသသလိုျဖစ္ျပီး သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္ေနျပီး ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးကို လွမ္းဖက္ကာ ဆံပင္ေတြကို လာနမ္းေနသည္။

‘ဟာ .. အန္ကယ္ .. ကြၽန္ေတာ္ စာေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါရေစဗ်ာ’
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔လက္ေတြကိုဖယ္ရင္းေျပာေတာ့
‘၀ဏၰကလဲ … ဘယ္သူမွမရွိပါဘူးကြ’ ဟု ျပန္ေျပာရင္း လက္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ရစ္ပတ္ေနဆဲ။ သူ႔အသံႀကီးကလည္း ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့။ မိန္းမခပ္ဆန္ဆန္ျဖစ္လာျပီး ရုပ္ကပါ တမ်ဳိးေျပာင္းသြားသလိုလို။ အဲဒါမွ .. ဒုကၡ။ ဒီလူႀကီးက ဒီလိုကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ ရွိသမွ် ဘုရားအဆူဆူ စိတ္ထဲက တ-မိရင္း ၀ုန္းခနဲ ထ ရပ္လိုက္သည္။

‘ကြၽန္ေတာ္ … အေပ့ါသြားလိုက္အံုးမယ္’
‘တြိဳင္းလက္က … ဟိုဘက္မွာ’

အိမ္သာထဲကေနျပီး ကြၽန္ေတာ္ ေျပးေပါက္ရွာေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ သံပန္းတံခါးေတြက ေသာ့ခတ္ထားသည့္ အျပင္ သံဇကာေတြျဖင့္ ပိတ္ကာထားေသးသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ၾကံရာမရသည့္အဆံုး အိမ္သာထဲမွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူက အျပင္မွာ အဆင္သင့္ေစာင့္လို႔ပင္ ေနေသးသည္။

‘လာ .. ၀ဏၰ … အိပ္ခန္းထဲ သြားၾကမယ္’
‘အာ … အန္ကယ္ … မလုပ္ပါနဲ႔’
‘လာပါ …. ဆို’

သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို အတင္းခ်ဳပ္ျပီး သူ႔အိပ္ခန္းတြင္း ေခၚေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ႏွင့္ ပါသြားျပီးေတာ့မွ … ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟု စိတ္ကိုတင္းကာ အင္အားေတြကို စုစည္းၿပီး ...

‘ကဲဟာ ..’ ခြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ပါးခ်ိတ္ကို လက္သီးျဖင့္ထိုးလိုက္ေတာ့ သူက အိပ္ရာေပၚပံုလ်က္သားေလး လဲက်သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ခပ္သြက္သြက္ အိမ္တံခါး၀ဆီကိုေျပးသြားလိုက္၏။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တံခါးက ဂ်က္ေလးသာ ထိုးထားသျဖင့္ ဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုအထြက္ ..ေခြးက ၀ုတ္၀ုတ္ ဆိုၿပီး အနားေရာက္လာသည္။
‘မိျဖဴ .. မိျဖဴ’
ေစာေစာက သူေခၚထားသည့္ နာမည္ကိုၾကားထားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မိျဖဴကို ေခါင္းေလးပုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အျမီးႏွန္႔ကာ က်န္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပးလဲ မေျပးရဲ။ ေခြးဆိုတာမ်ဳိးက ေျပးမွ ပိုလိုက္တတ္သည္ မဟုတ္လား။ တပည့္ေက်ာ္ လူညိဳထြားႀကီးမ်ား ရွိဦးမလား … ေမွာင္မိုက္ေနေသာ လမ္းမွ ျခံတံခါး၀ဆီသို႔ မွန္းကာ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေတြးမိေသးသည္။ တံခါး၀ဆီသို႔ ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ထားေသာ တံခါးျမင့္ျမင့္ႀကီးက ဆီးၾကိဳသည္။ ျခံ၀င္းတံခါးေတြ ေက်ာ္တက္ေနက် အေတြ႕အၾကံဳ အျပည့္ရွိေသာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သိပ္မႈစရာမလို။ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ တက္ၿပီး အေပၚေရာက္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္လႊတ္ထားေသာ သံဆူးႀကိဳးေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသးသည္။ ဒီဆူးႀကိဳးေတြကို လြတ္ေအာင္ တအားခြေက်ာ္ေနစဥ္မွာဘဲ ကားစက္ႏိႈးသံၾကားၿပီး ကားမီးေရာင္ေလး ၀င့္ခနဲျမင္ လိုက္ရသည္။

ဦးလွေဘာ္ လိုက္လာေခ်ၿပီ။
တဖက္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ မဆိုင္းမတြဘဲ ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနေသာ လမ္းမထက္မွာ ကမန္းကတန္း ေျပးရေလေတာ့၏။ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဖက္မွ မီးေရာင္ျမင္သျဖင့္ သစ္ပင္ႀကီးတပင္ေနာက္သို႔ ေျပးကပ္ ပုန္းေအာင္းလိုက္ရသည္။ သူ႔ကားေလး ေက်ာ္သြားမွ … ကြၽန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီး ခပ္မွန္မွန္ပင္ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ရ ေလေတာ့၏။
***
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမက ကြၽန္ေတာ္ျပန္အလာကို စိတ္ပူစြာ ေစာင့္ေနသည္။
‘ေနာက္က်လိုက္တာ ..ေမာင္ရယ္’
‘အမေလး … ကံေကာင္းလို႔ ခင္ေရ .. ခင့္ေယာက်္ား ေတာ္ေတာ္ကံႀကီးေပလို႔’ ဟု ဆိုကာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ .. ခင္က ရင္တမမ နားေထာင္ရွာသည္။
‘ဒီညသာ ေမာင္ ျပန္မလာႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ .. ဟင္ ..’ ကြၽန္ေတာ္က ျပံဳးစိစိျဖင့္ ေမးေတာ့ ခင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွျပန္မေျပာ၊
စကားလံုးေတြကိုယ္စား ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ျမတ္ႏိုးေသာ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးတခုသာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
***
ၿပီးပါၿပီ။
(၂၁.၁၁.၀၆)
၂၃း၅၅ နာရီ
***
ေနာက္ဆက္တြဲ
***
ညက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ေရးျပီးတင္လိုက္တဲ့အတြက္ အဖြင့္ (intro) နဲ႔ နိဂံုး (ending) က မစပ္ဆက္မိဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါကို တေယာက္ေသာသူက ေမးလ္နဲ႔ လွမ္းျပီး သတိေပးတဲ့အတြက္ .. ေနာက္ဆက္တြဲေလး ဆက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ျဖည့္စြက္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါကုန္။
***
ေနပူပူ လမ္းထက္မွာ ေလွ်ာက္ေနရင္း စိတ္မႏွံ႔သူ ေနာက္ကလိုက္ခံရ၍ ပိုလို႔ စိတ္အိုက္ရသည့္အျပင္ အတိတ္က ထြက္ေျပးခဲ့ရသည့္ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေျပာင္းေတြးမိသျဖင့္လည္း စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ရေသး၏။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ဒီဇာတ္လမ္း၏ အဆံုးသတ္တြင္ ဇနီးသည္၏ ခ်စ္မ်က္ေစာင္းေလးတပြင့္အား သတိရလိုက္ မိသည့္အတြက္ မြန္းတည့္ေနပူပူေအာက္မွာ ရုတ္ခ်ည္း ေအးျမသည့္ အရသာကို ခံစားလိုက္ရသည့္အျပင္ …
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေခတၱခြဲခြါေနရေသာ အေ၀းေရာက္ မ်က္ေစာင္းပိုင္ရွင္ေလးအား တမ္းတမ္းတတ လြမ္းဆြတ္ သတိရမိပါေတာ့၏။
***
တကယ္ ျပီးပါၿပီ။
(ေက်းဇူးတင္ပါသည္)
***