လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၂ ႏွစ္က ….
ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ မီးရထားႀကီးေပၚမွာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ လုလင္ပ်ဳိနဲ႔ လုံမငယ္တို႔ဟာ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ စီးနင္းလိုက္ပါသြားၾကတယ္။
လံုမငယ္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈနဲ႔ ရင္ခုန္လို႔ေနျပီး လုလင္ပ်ဳိကေတာ့ ၾကည္ႏူးပီတိေတြနဲ႔ ရင္ခုန္လို႔ ေနေလရဲ႕။
ဒါဟာ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀တဆစ္ခ်ဳိး ခရီးစဥ္ေလး …။
ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ဘ၀ကို တဘ၀ထဲအျဖစ္ တထပ္တည္းက်ေအာင္ အတူလက္တြဲဖို႔ ထြက္လာတဲ့ ခရီးစဥ္ေလး။
***
ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ကုန္ဆံုးသြား ….
တြဲထားတဲ့လက္ေတြ ခိုင္ျမဲ …
မယိုင္လဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေဖးကူၿပီး
သမီးသားေတြ ႀကီးပြားလာသည္ထိ
သစၥာမပ်က္ ေမတၱာဖက္ရင္း
ခရီးျပင္းႏွင္လာခဲ့တာ …
အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေပါ့ …
***
(၂၉.၁၁.၀၆) ဆိုရင္ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ မဂၤလာသက္တမ္းဟာ ၄၂ ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ပါျပီ။
က်မတို႔ သိတတ္စအရြယ္ ငယ္ငယ္ထဲက အေဖနဲ႔အေမဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလးေတြမွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တခုမဟုတ္တခု ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာ လဆန္းတာနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး က်မတို႔အျမဲမွတ္မိေနတတ္တယ္။
တကယ္တမ္းေတာ့ …
အေဖဟာ အေမ့ကို ႏို၀င္ဘာ (၇) ရက္ေန႔မွာ သူ႔ဘ၀ထဲ အျပီးအပိုင္ ေခၚသြားခဲ့တာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၂ ႏွစ္က ႏို၀င္ဘာ ၇-ရက္ ညေနခင္းမွာ အေပၚမွာေရးခဲ့သလို … အေမဟာ ရထားႀကီးေပၚမွာ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈေတြနဲ႔ ရင္ခုန္ေနခဲ့ျပီး အေဖကေတာ့ ၾကိတ္ေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ … ။ ၉-ရက္ေန႔မွာေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးတျမိဳ႕က တရားရံုးမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ အေမ့ကို မိဘေတြထံ ျပန္အပ္ၿပီး ၂၉- ရက္ေန႔မွာ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို ဒီျခံ၀င္းထဲမွာပဲ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
အေဖနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔လုပ္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ဘ၀တဆစ္ခ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ႏို၀င္ဘာ ၇ - ရက္ ေန႔မွာ လုပ္တာမ်ားပါတယ္။
မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ကေတာ့ အမ်ားအသိအမွတ္ျပဳတဲ့ေန႔မို႔ ၇-ရက္ေန႔မအားရင္ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ လုပ္ၾကပါတယ္။
မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔လုပ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ ဘုရားသြားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတာမ်ဳိး၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ဆြမ္းေလာင္းတာမ်ဳိး၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တခုခုလွဴတာမ်ဳိး နဲ႔ တခါတေလ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကြၽးေမြးတာမ်ဳိး သားသမီးေတြနဲ႔ တခုခုသြားစားၾကတာမ်ဳိး … ခပ္ရိုးရိုးပဲ လုပ္ၾကတာပါ။
အေမဟာ သူတို႔ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေလးကို ခုထိ သိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ ဖိတ္စာေလးက ရိုးရိုးေလးေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ ဆန္းသစ္လွပေနဆဲပါ။
***
ဒီႏွစ္ေတာ့ အေမက အေ၀းမွာမို႔ အေဖ တေယာက္ထဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ တေန႔ေတာ့ က်မက အေမနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာဆံုတုန္း ေအာင္သြယ္ လုပ္ေပးလိုက္ရပါေသးတယ္။
‘အေမ … အေမတို႔ anniversary ကို မွတ္မိလားလို႔ အေဖက ေမးေနတယ္’ တကယ္က မေမးပါဘူး။ က်မက လံၾကဳတ္လုပ္ရတာပါ။
က်မေမးေတာ့ အေမက ..ျပီးသြားျပီေလ … လို႔ေျပာတယ္။ ၇ - ရက္ေန႔ လြန္သြားျပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
ဒါနဲ႔ က်မက … ဘယ္ေန႔ကလဲ အေမ .. လို႔ထပ္ေမးေတာ့ .. ဘယ္ေန႔က အေဖ့ေနာက္လိုက္တယ္၊ ဘယ္ေန႔မွာ လက္မွတ္ထိုးတယ္ … ဘယ္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္တယ္ဆိုတာကို အတိအက်ေတြ ေျပာပါေတာ့တယ္။
‘အေမ … ၂၉ ရက္ေန႔က မလြန္ေသးဘူးေလ .. အဲဒီေန႔က်ရင္ အေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ေလ’
‘၂၉ ရက္ေန႔ဆို ဆက္ဖို႔ အဆင္မေျပဘူး … နက္ဖန္ဆက္လိုက္မယ္ …ျမန္မာျပည္ကအခ်ိန္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲ မွာ ေစာင့္ခိုင္းထား’ လို႔ အေမက ေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေမနဲ႔ အေဖ ဖုန္းေျပာရေအာင္ က်မက ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။
***
က်မ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။
လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ မညည္းမညဴ လက္တြဲဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္မွာပဲ .. လို႔။ စိတ္သေဘာထားဆိုတာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ထပ္တူက်ဖို႔က အင္မတန္ ခဲယဥ္းတယ္မဟုတ္လား။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ စိတ္ခ်င္း သိပ္မတူၾကေပမဲ့ သေဘာထားခ်င္းေတာ့ တူၾကပါတယ္။
စိတ္ခ်င္းမတူတာက …
အေမက စိတ္ျမန္ျပီး အေဖက စိတ္ရွည္တယ္။
အေမက ထစ္ခနဲဆို စိတ္တိုတတ္တယ္ .. အေဖကေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုေဒါသမထြက္တတ္ပါဘူး။
အေဖက အေၾကာင္းအရာ တခုခုေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲျပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒါဆိုရင္ အေမက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး၊ အဆံုးကို သိခ်င္ျပီ .. အေဖက ဇာတ္ရွိန္တက္ေအာင္ ေျပာေနတာကို အေမဟာ ရင္တမမ နဲ႔ နားေထာင္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲလိုမ်ဳိး ခဏခဏၾကံဳရပါတယ္။
အေမ ေျပာတဲ့အလွည့္ဆိုလဲ ေနာက္ဆံုးက စေျပာျပီးမွ အလယ္က ျပန္ေျပာတယ္။ အေမက အဲဒီလို။
သေဘာထား တူတာကေတာ့ … စာေပေမြ႕ေလ်ာ္တာ၊ ဘာသာတရား ကိုင္းရႈိင္းတာ၊ သူတပါးကို ကိုယ္ခ်င္းစာ သနားတတ္တာ … အဲဒီသေဘာထားေတြမွာေတာ့ တူၾကပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမၾကားမွာ တေယာက္ကို တေယာက္ ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုဘဲ လုပ္လို႔ရတဲ့ ကိစၥ တခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အလွဴဒါန ျပဳတဲ့ ကိစၥပါ။
အလွဴအတန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖလွဴတာလဲ အေမ မတားသလို အေမလွဴရင္လဲ အေဖက မတားပါဘူး။ ဘယ္လို အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို မဆို ကိုယ့္စိတ္ထဲက ေစတနာ သံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီးလွဴခ်င္ရင္ လွဴဒါန္းခြင့္ရွိပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားမ်ားတာ က်မ တသက္လံုး တခါမွ မျမင္မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါဘူး။
တခါတေလ စိတ္အခန္႔မသင့္တာမ်ဳိးေတာ့ ရွိမွာေပါ့၊ အေမစိတ္ဆိုးရင္ အေဖ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ အေဖ့ကို ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲတတ္တယ္၊ (ငယ္ငယ္က ျမင္ဖူးတာပါ၊ ၾကီးေတာ့ ဆြဲတာမေတြ႔ေတာ့ဘူး)
အဲဒါဆိုလဲ အေဖက တအားအားေအာ္ရင္း ရယ္ေနတာပါပဲ။ အေဖနဲ႔ အေမဟာ ခုခ်ိန္ထိ တေယာက္ကို တေယာက္ စကားသံမာမာနဲ႔ေတာင္ မေျပာၾကဘူး။
အေမဟာ အေဖ့ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္း တေယာက္ပါပဲ။ ပါရမီျဖည့္ဘက္ ဆိုတာဟာ ေတာ္ရံုနားလည္မႈ၊ ေတာ္ရံုသည္းခံႏိုင္မႈနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး …။ အေမ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး အေဖ လုပ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ တတ္စြမ္းသေရြ႕ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ေယာက်ာ္းတေယာက္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕ဇနီးသည္ဟာ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ဖို႔ တကယ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဇနီးသည္ ညံ့ဖ်င္းတယ္ဆိုရင္ ဒီေယာက်ာ္းဟာ ပင္ကုိယ္က ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မထင္တယ္။
ေဗဒင္ဆရာေတြက အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ဗုဒၶဟူးနဲ႔ တနဂၤေႏြမို႔ ဓမၼာ-ေသာက-အင္း၀-ရာဇာ အရ .. မတည့္ဘူး ကြဲတတ္တယ္ လို႔ ေဟာေလ့ရွိၾကတယ္။ က်မကေတာ့ သူတို႔အဲဒီလိုေျပာတိုင္း ရယ္ခ်င္တာပဲ။ မကြဲလို႔ဘဲ အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္ေနပါပေကာ … ။
***
နက္ဖန္က်ေရာက္မဲ့ … အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ၄၂ ႏွစ္တာ ခရီးမွသည္ … သက္ဆံုးတိုင္ လက္တြဲမျဖဳတ္စတမ္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဒီသမီး ဒီသားမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ပါေစလို႔ … ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ … အေဖနဲ႔ အေမ … ။
***
11 comments:
hey, u r so lucky to b blessed with such parents.
pls cherish them as far as u can.
envy u.
ဒီစာကိုဖတ္မိေတာ့ အမတို႔ရဲ့ အသိုက္အၿမဳံေလးရဲ့ တည္တ့ံ ခိုင္ၿမဲမႈကို အားက်မိပါရဲ့၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ အသိုက္အၿမဳံရဲ့ ၿပိဳကြဲမႈကို သတိရမိၿပီး တမ္းတ ေၾကကြဲမိပါရဲ့၊ ဦးနဲ႔ ေဒၚေဒၚတုိ႔ ၄၂ ႏွစ္မဂၤလာ ရက္ျမတ္အျပင္ေနာက္ထပ္ မဂၤလာ ရက္ျမတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ အခုလုိပဲ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေန႔ေတြနဲ႔ အတူ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
၀မ္းသာလိုက္တာ ဗုဒၶဟူးနဲ႔ တနဂၤေႏြ ၄၂ ထိၾကာေအာင္ မကဲြဘူးဆိုလို႔။ ဟဲ ဟဲ စကားအေကာင္း ေျပာေနတဲ့ၾကားထဲ ၀င္ရွူပ္ျပန္ၿပီေနာ္။ ကိုယ္လိုရာကိုယ္ဆဲြေတြးၿပီး ထင္ရာေတြ ၀င္ေျပာရင္းနဲ႔ မေမရဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမအတြက္ ႏွစ္တစ္ရာတုိင္ပါေစ ဆုေတာင္းေပးလုိက္တယ္ေနာ္။ အိတို႔လည္း ႏွစ္တစ္ရာတုိင္ခ်င္တယ္ ဟီး ဟီး ဟီး
ႏွစ္၁၀၀တိုင္ပါေစဗ်ာ..
အခုေခတ္မွာေတာ့ ေဆာင္ဖို႔ခပ္လန္႔လန္႔ပဲဗ်ာ.. ကေလးေမြးလုိက္တာနဲ႔ကုန္ေပါက္ပဲ၊ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိရင္းႏွီးဖို႔က နည္းတဲ့ဂဏန္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္.. စိတ္ႀကိဳက္ေဆာင္ႏိုင္သူတိုင္းကို အားက်မိပါေၾကာင္း...(က်ေနာ္လာရွဳပ္တာဗ်.. ဟဲဟဲ)
ဆုေတာင္းေပးသူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း. ...
အမတုိ႔ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ကၽြန္ေတာ္လည္းအားက်လုိက္တာဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မည္သူမၿပဳမိမိမႈပါဘဲ။
ဒီေခတ္က လူေတြ အတုယူစရာေပါ့ မေမ...
တေယာက္အေပၚတေယာက္နားလည္ တေယာက္လိုအင္ တေယာက္ျဖည့္ဆည္းရင္
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတဲ့ လမ္းျဖစ္ျဖစ္ ေလ်ာက္ရဲၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေယာက္က်ား
တေယာက္ရဲ႔ ေနာက္မွာ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမအျမဲရွိတယ္တဲ့။ မေမရဲ႔ မိဘကုိအားက်မိတယ္။
မိဘအေၾကာင္းကို ေျပာတတ္တဲ့ သားသမီးကိုလည္း အားက်တယ္။ ေပ်ာ္စရာမိသားစုတိုင္းကို
အားက်တယ္။ စေနရဲ႔ အေဖအေမ မဂၤလာေဆာင္ပုံေတြ စေန မျမင္ဖူးဘူးမေမ။ အေမေစ်းသြား
ေနတုန္း ဦးေလးသမီးက ၀င္ေမႊျပီး အေမျပန္လာတာျမင္ေတာ့ ဆူမွာစိုးလို႔ ဆိုျပီး ပံုေတြအား
လံုး အိမ္သာထဲထည့္ျပီး ေရေလာင္းလိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာစရာလဲေနာ္။
သူတို႔ ရင္ခုန္ေနတဲ့ ပံုေတြ စေနတို႔အတြက္ ဘာမွအမွတ္တရမက်န္ခဲ့ဘူး။။။
အီး.........ေတာ္ပါျပီ မေျပာေတာ့ပါဘူး.....
hey sis, do u hav canine teeth like ur mom? :)
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ မဂၤလာေဆာင္တံုးက ဓါတ္ပံုနဲ႔အေတာ္ပံုသဏၭာန္ခ်င္းဆင္တာဘဲဗ်။
အဲဒီေခတ္က အဲလိုဒီဇိုင္းေတြဘဲ။ အေမ့ရဲ႕မ်က္မွန္စတိုင္ကလည္း အေတာ္ဆင္တယ္။
(ေဒစီေက်ာ္ဝင္းစတိုင္ဆိုလား..ဘာလား????)
ဒါနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္မွာဘာေကၽြးလဲဗ်။ တူေနဦးမလားမသိဘူးေနာ္။ အဟီး...
သူတို႔ကေတာ့အႏွစ္၄၀႐ွိျပီထင္တာဘဲ။(ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အသက္ေတာင္ေမ့ေမ့ေနေတာ့
သိတ္မမွတ္မိဘူးဗ်။)
မဂၤလာေဆာင္မွာ ဒန္ေပါက္ေကြၽးတယ္တဲ့။ တူလားဟင္
၀မ္းသာပါတယ္မေမ
ၿပီးေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး ႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ စကားမမ်ားခဲ့ဘူးဆိုရင္ နားလည္မႈေတြေတာ္ေတာ္ထားခဲ့လို႔ေနမွာပါ။ အားက်ပါရဲ႕ဗ်ာ အဓိကက်တာေတာ့ နားလည္မႈပဲလို႔ထင္တယ္။
Post a Comment