ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္ တန္းပါလို႔ ....

ဒီႏွစ္ … ႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္က က်မတို႔အိမ္ကို မိုက္ကယ္လို႔ အမည္ရတဲ့ အေမရိကန္တေယာက္ အလည္လာခဲ့ပါတယ္။ သူက ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားျပီး ကင္မရာတလက္နဲ႔ ဓာတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္တယ္။ ကေလးနဲ႔ ေခြးကအစ .. သူ႔မ်က္စိထဲ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္သမွ်ေတြကို မွတ္တမ္းတင္တဲ့ သေဘာပါ။
သူျပန္ေရာက္ျပီဆိုရင္ သူရိုက္ခဲ့သမွ်ပံုေတြကို က်မက စီဒီကူးေပးရတယ္။
အခု အေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ပံုကေတာ့ သူရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြထဲက ၂ ပံုေပါ့။
ဒီပံုကို ရိုက္ခဲ့တဲ့ သူက အံ့ၾသမိေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ‘ဒါဟာ အႏၱရာယ္အရမ္းႀကီးတယ္’ လို႔ တဖြဖြလဲ ေျပာေနပါေသးတယ္။
သိသားပဲ၊ က်မတို႔ မသိလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိုလုပ္ရမလဲ။ ဒီဓာတ္ႀကိဳးေတြကို က်မတို႔ တက္ျဖဳတ္ခြင့္မွ မရွိဘဲနဲ႔။ သိသိနဲ႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တာေတြ က်မတို႔ဆီမွာ အမ်ားႀကီးဆိုတာ သူနားလည္ေအာင္ က်မလဲ မေျပာ တတ္ပါဘူး။ ေျပာရင္လဲ ကိုယ့္အရွက္ကိုယ္ခြဲ သလို .. ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းသလို ျဖစ္ျပန္အံုးမယ္။
ဒါနဲ႔ .. ရယ္ပဲေနလိုက္ေတာ့တယ္။ လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းေပါ့။
ရယ္သာ ရယ္ေနမိေပမဲ့ … တခ်ိန္က ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု က်မေခါင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။
***
တခုေသာမိုးဥတုရဲ႕ တေန႔သ၌
***
အဲဒီေန႔က ျမိဳ႕ထဲကေန အိမ္ကို က်မ တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာပါတယ္။ တခါတေလ ရာသီဥတု သာယာရင္ က်မ နဲ႔ အေဖက ျမိဳ႕ထဲက အိမ္ထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီေန႔ကေတာ့ အေဖမပါပါဘူး။ က်မတေယာက္ထဲ … မိုးတြင္းေပမဲ့ မိုးမရြာဘဲ အံု႔အံုပ်ပ်ေလး သာယာေနတာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ပုဇြန္ေတာင္ေရာက္လာေရာ .. လမ္းနေဘးက ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းတြဲေတြ နားမွာ လူေတြ အံုျပီး ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း က်မလဲ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းၾကည့္မိတယ္။
တုိက္တခုရဲ႕ ပထမထပ္က ေနေရာင္ကာ (sun shade) လို အမိုးစြန္းထြက္ေနတဲ့အေပၚမွာ လဲျပီး ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူတေယာက္ … ။
ကိုယ္တပိုင္းက အမိုးစြန္းေလးေပၚမွာ ေနာက္တပိုင္းက ေအာက္ကို တြဲေလာင္းက်ေနတယ္။
ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြထဲက ေျပာစကားအရ အဲဒီလူဟာ အမိုးစြန္းေပၚတက္ျပီး တခုခုလုပ္စဥ္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ ဓာတ္ၾကိဳးနဲ႔ ထိမိျပီး ဓာတ္လိုက္ခံေနရတာ .. တဲ့။
ေအာက္က လူတေယာက္က ၀ါးလံုးရွည္တလံုးနဲ႔ ထိုးျပီး ဓာတ္ၾကိဳးကို ဖယ္ေနတယ္။ မရပါဘူး။ ဟိုလူကေတာ့ တခ်က္တခ်က္ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ လႈပ္ေနတုန္းပဲ။ မေသေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသေတာ့ ေသမွာပါပဲ။
လူေတြအံုေနၾကေပမဲ့ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိသလိုဘဲ၊ ထိထိေရာက္ေရာက္ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ တေယာက္တေပါက္ ေျပာခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ မိန္းခ် ဖို႔ ေအာ္ေျပာေနတယ္။
EPC က တာ၀န္ရွိသူေတြလဲ ေရာက္မလာၾကေသးပါဘူး။
ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ က်မလည္းပဲ သက္ျပင္းသာခ်ျပီး ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။
အနိ႒ာရံု ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိရင္း … ဒီလို မေသသင့္ဘဲ ေသခဲ့ရတဲ့ က်မတို႔ လူမ်ဳိးေတြ တႏွစ္ကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။
မုိးရာသီမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေရာဂါေတြနဲ႔အတူ က်မေၾကာက္တာ အဲဒီ ဓာတ္ၾကိဳးေတြနဲ႔ ဓာတ္လိုက္ခံရမွာကိုပါပဲ။
ေရာဂါေတြက ကုစရာေဆးရွိေသးတယ္ .. သူက ေဆးမရွိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ .. ‘ကာကြယ္ျခင္းဟာ ကုသျခင္းထက္ ပိုျပီးထိေရာက္တယ္’ ဆိုတဲ့စကားအရ .. ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ရမွာေပါ့။
က်မတို႔ဘယ္လိုကာကြယ္ၾကမလဲ။ ဒီလို ဓာတ္ၾကိဳးေတြရႈပ္ေထြးမေနေစဖို႔ .. ေဆြးေျမ့ေပါက္ျပဲေနတဲ့ ဓာတ္ႀကိဳးေတြကို အသံုးမျပဳဖို႔ .. ဓာတ္လိုက္မခံရဖို႔ က်မတို႔ အိမ္မွာ ဓာတ္ၾကိဳးေတြမသြယ္ဘဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြပဲ ထြန္းၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။
***
11.11.2006
12:08 am