မနက္ ၈ နာရီေလာက္ဆိုလွ်င္ သူေရာက္လာတတ္သည္။သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ကိုယ္ဟန္ သြယ္လ်လ်၊ နက္ေမွာင္ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္မ်ားကို တခါတရံ ေနာက္တြဲထံုး၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တခါတရံ က်စ္ဆံၿမီးက်စ္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ထံုးဖြဲ႔ေလ့ရွိသည္။ အိႏၵိယ ႏြယ္ဖြားမို႔ အသားအေရက မဟူရာေရာင္၊ လက္သည္းမ်ားက ဒန္းနီေရာင္။ မ်က္ခံုး နက္နက္မ်ား၏အလယ္ နဖူးစပ္တြင္မေတာ့ အနီေရာင္ အစက္တစက္ ျခယ္သ လ်က္။
သူ႔အၿပံဳးက ခ်ဳိလွသည္။ သူၿပံဳးလိုက္လွ်င္ ျဖဴေဖြးေသာ သြားမ်ားက ညီညီ ညာညာ စီတန္း၍ ေန၏။ ပါးလႊာသည့္ ပိုးဆာရီကို ၿခံဳသိုင္း ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိၿပီး ဆာရီေအာက္မွ အက်ႌ တိုတိုက်ပ္က်ပ္က ဗိုက္သား ခါးသားေတြ မလံုလွ။
သူ႔အမည္က မာဂရက္ … ။
က်မတို႔ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ အ၀တ္ေတြ လာေလွ်ာ္ေလ့ရွိသည့္ အမ်ဳိးသမီး တဦးျဖစ္သည္။ က်မတို႔ ညီအမေတြက သူ႔နာမည္ကို ပီေအာင္ မေခၚတတ္။ က်မကိုထိန္းသည့္ အမႀကီးႏွင့္ အိမ္မွာ လက္တို လက္ေတာင္း လုပ္သူ အမႀကီးေတြက အမမာဂရက္ဟု ေခၚသည္။ က်မတို႔ ညီအမတေတြ ကေတာ့ ေဒၚဂဒက္ဟုပင္ ေခၚၾက၏။
ထိုစဥ္က အဘိုး၏ အိမ္ႀကီးမွာ မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီး တစုတေ၀း ေနၾက သည္မို႔ ေလွ်ာ္ရမည့္ အ၀တ္ေတြကလည္း အမ်ားသား။ သူေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အခန္းေပါက္ေစ့ အ၀တ္ေဟာင္း ျခင္းေတြ လိုက္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုးေခ်ာင္ အျပင္ဘက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး က်က်နန ေလွ်ာ္ေလေတာ့၏။
အ၀တ္ေတြကို အျဖဴသပ္သပ္၊ အေရာင္သပ္သပ္ ခြဲသည္။ လံုခ်ည္သပ္သပ္ အက်ႌသပ္သပ္ ခြဲသည္။ တခ်ဳိ႕ကို ေရေႏြးေလာင္းတန္ေလာင္း၊ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ထင္းမီးဖိုေပၚ တင္ထားေသာ ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးျဖင့္ ျပဳတ္ေလွ်ာ္သည္။ ပံုမွန္ကေတာ့ အ၀တ္ေတြကို ေရျဖင့္ တထပ္ အရင္ ေဆးသည္။ ၿပီးမွ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာတံုးျဖင့္ ႏွံ႔ေအာင္ပြတ္၊ ဘရပ္ရွ္ျဖင့္ တိုက္သင့္သည့္ အ၀တ္မ်ားကို ဘရပ္ရွ္ျဖင့္တိုက္၊ တခ်ဳိ႕အ၀တ္ေတြကို အ၀တ္႐ိုက္သည့္ သစ္သားလံုးေခ်ာ တုတ္ကေလးျဖင့္ ႐ိုက္ကာ ေလွ်ာ္၏။
ေရေဆးလိုက္၊ ဆပ္ျပာတိုက္လိုက္၊ လက္ျဖင့္ ပြတ္လိုက္၊ ဘရပ္ရွ္ျဖင့္ တိုက္လိုက္ … ေနာက္ဆံုး ဆပ္ျပာရည္ ေျပာင္စင္သည္ထိ ေရေဆးၿပီးသည့္ ေနာက္မွာ အျဖဴေရာင္ အ၀တ္ေတြကို မဲနယ္ ဆိုးသည္။ ျပာေတာက္ေတာက္ မဲနယ္ရည္ထဲ အ၀တ္ျဖဴေတြ ခဏထည့္ကာ ေရညႇစ္လိုက္လွ်င္ အ၀တ္ေတြက ျပာလြင္လြင္ႏွင့္ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း သြားေတာ့သည္။ အ၀တ္ေတြကို ေရစင္ ေအာင္ညႇစ္၊ ႀကိဳးတန္းေတြမွာ စနစ္တက် လွန္းၿပီးခ်ိန္ မွာေတာ့ သူ၏ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း ကိစၥ ၿပီးေလၿပီ။ သည့္ေနာက္ အိမ္က ေကၽြးသည့္ မနက္စာ စားေသာက္ကာ ေနာက္တအိမ္ ဆက္ေလွ်ာ္ရန္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္သြားေလ ေတာ့သည္။
ေနာက္တႀကိမ္ ေန႔လည္ ၃ နာရီ ေလာက္ဆိုလွ်င္ သူျပန္ေရာက္ လာျပန္ၿပီ။ မနက္က ေလွ်ာ္ထားသည့္ အ၀တ္ေတြ ေျခာက္ၿပီမို႔ မီးပူတိုက္ရေပဦးမည္။ အဲဒီတုန္းက က်မက ေက်ာင္းမေနရေသး။ အမေတြ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ အိမ္မွာ ကစားေဖာ္မရွိ ပ်င္းက်န္ခဲ့သည္မို႔ မာဂရက္ မီးပူတိုက္သည့္ အနား ကပ္ကာ ဟိုေမး ဒီေမး ေထြရာေလးပါး စကားေျပာေနၾက။
သူတိုက္ေလ့ရွိသည့္ မီးပူက မီးေသြးထည့္ကာ တိုက္ရေသာ ေၾကးမီးပူႀကီး။ သူေရာက္တာႏွင့္ မီးေသြးမီးဖိုထဲတြင္ မီးေမႊးသည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ထားသည့္ အ၀တ္ေတြကို တူရာတူရာ ခြဲသည္။ မီးေသြးေတြ မီးစြဲခ်ိန္မွ မီးပူႀကီးထဲထည့္၊ အဖံုးဖံုး၊ ေမာင္းတံကေလးပိတ္ကာ ဂေလာက္ ဂလက္ ဂေလာက္ ဂလက္ႏွင့္ မီးပူတိုက္ျခင္း လုပ္ငန္း စေလေတာ့၏။ တိုက္ရင္း တိုက္ရင္း မီးက်လာလွ်င္ မီးေသြး အသစ္ထပ္ထည့္၊ ႏွီးယပ္ေတာင္ အစုတ္ကေလးျဖင့္ မီးတက္ေအာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္၊ မီးပြါးေတြက တဖ်စ္ဖ်စ္ တလြင့္လြင့္ … ၾကည့္လို႔ျဖင့္ အေကာင္းသား။
ေနာက္ေဖး မီးဖိုထဲက သစ္သားကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚမွာ သူ မီးပူတိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ က်မက အ၀တ္ပံုကို မွီရင္း သူေျပာသမွ်ေတြ နားေထာင္လိုက္ သိခ်င္တာေတြ ျပန္ေမးလိုက္ျဖင့္ တခါတေလလည္း ပ်င္းရိကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ သူမီးပူတိုက္ၿပီးလွ်င္ အ၀တ္ေတြက ျပန္႔ျပဴးသပ္ရပ္လို႔ ေနသည္။ ခ်ည္ထည္လို ေၾကတတ္သည့္ အ၀တ္မ်ားဆိုလွ်င္ ေရကေလးဆြတ္ကာ တိုက္တတ္သည္။ ရွပ္အက်ႌမ်ား ေဘာင္းဘီမ်ားကိုလည္း စနစ္တက် ေခါက္၍ တိုက္တတ္သည္။
သူက မုန္႔မ်ဳိးစံုလည္း လုပ္တတ္ေသးသည္။ တခါတရံ အိမ္မွာ ပလာတာ၊ ပူရီ၊ ခ်ပါတီ စသည္ျဖင့္ သူလုပ္ေကၽြးေသာ မုန္႔ေတြ စားရသည္။ ဂ်ံဳေတြကိုနယ္၊ အလံုးေလးေတြလံုး၊ သစ္သားအ၀ိုင္းျပား ေပၚတင္၊ လက္ကိုင္တပ္ ဒလိမ့္တံုး ကေလးျဖင့္ လွိမ့္၊ က်င္လည္ သြက္လက္စြာ လုပ္ကိုင္ေနေသာ သူ႔လႈပ္ရွား မႈေတြက ၾကည့္လို႔ေကာင္းသလို သူလုပ္သည့္ မုန္႔ေတြမွာလည္း အရသာ ရွိေပစြ။
အိမ္က လက္တိုလက္ေတာင္း အမႀကီးေတြက သူ႔ကို “မာဂရက္ ဂြက္ေထာ္” ဟု စ-ၾကသည္။ သူက အပ်ဳိႀကီးမို႔ “အပ်ဳိႀကီး မဂြက္ေထာ္ ေခြးကိုက္လို႔ေအာ္” ဆိုၿပီး က်ီစယ္ၾကသည္။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဘယ္သို႔ဆိုဆို သူက စိတ္မဆိုး၊ ၿပံဳးၿပံဳး ရႊင္ရြင္သာ။ တေန႔မွာေတာ့ အပ်ဳိႀကီး ေဒၚဂဒက္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေလသည္။ သူႏွင့္ အေၾကာင္းပါသူက သူ႔လို အိႏၵိယႏြယ္ဖြား၊ ႏိုင္ငံျခား သံ႐ံုးတခုတြင္ ယာဥ္ေမာင္းသူတဦး။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ သူ အ၀တ္လာမေလွ်ာ္ေတာ့။ သို႔ေပမဲ့ တႏွစ္ တႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ကို လာတတ္သည္။ သူတို႔ မုန္႔လုပ္သည့္ ရာသီမွာ ဒိုဒိုတို႔ စမိုင္တို႔ လာ၍ ပို႔ေလ့ရွိ၏။ သူကား ေက်းဇူး မေမ့တတ္သူေပ။
***
သူမရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္း တျခား အ၀တ္ေလွ်ာ္သည္မ်ားကို ငွားေသာ္လည္း သိပ္ အဆင္မေျပလွ။ က်မႏွင့္လည္း သူ႔တုန္းကလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္မွာလည္း လူေတြက တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားတာမို႔ လက္တိုလက္ေတာင္း အမႀကီးေတြသာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္သည့္ တာ၀န္ကို တြဲဖက္ ယူလိုက္ၾကေလေတာ့သည္။
သူတို႔က မာဂရက္လို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ခ၀ါသည္ မဟုတ္သည့္အတြက္ စနစ္တက်လည္း မေလွ်ာ္တတ္၊ အ၀တ္ေတြက မာဂရက္ ေလွ်ာ္တုန္းကလို မျဖဴေတာ့။ ေက်ာင္းအက်ႌ အျဖဴေတြဆိုလွ်င္ ေကာ္လံဂုတ္ပိုးမွာ ကပ္ေနသည့္ ေခ်းေညႇာ္မ်ားပင္ သိပ္မေျပာင္ခ်င္။ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အ၀တ္ေတြ၏ အနံ႔အသက္ ကလည္း မေကာင္းေတာ့၊ မီးပူတိုက္လည္း မျပန္႔၊ တျဖည္းျဖည္း အက်ႌအျဖဴ ေတြက အရင္လို ျဖဴစင္ ျပာလြင္ မေနေတာ့ဘဲ ၀ါက်င့္က်င့္ အေရာင္ေျပာင္း လာေတာ့သည္။
အ၀တ္ေတြကို ဆပ္ျပာမတိုက္ဘဲ ေရညႇစ္ၿပီးမ်ား လွန္းထားသလားမသိ … ဟု က်မတို႔က စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ညည္းတြားမိသည္။ သူတို႔ေတြ မည္သို႔ပင္ ေလွ်ာ္ေစကာမူ အ၀တ္ေတြက ဖြပ္သထက္ ညစ္ညစ္၍ ေနၿပီ။
***
႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ လာခ်ိန္မွာေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း အတြက္ သိပ္စိတ္ညစ္စရာ မလိုေတာ့ၿပီ။ အ၀တ္ေတြအားလံုး စုပံု၊ အ၀တ္ ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္၊ ဆပ္ျပာမႈန္႔ထည့္၊ ခလုတ္ႏွိပ္႐ံုမွ်ျဖင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း ကိစၥ ၿပီးေျမာက္သည္မို႔ ဟိုစဥ္ကလို ခ၀ါသည္ငွားရန္ မလိုအပ္ေတာ့။ ေရညႇစ္လွန္းသည့္ ကိစၥမ်ဳိးလည္း ၾကံဳေတြ႔စရာ မရွိေတာ့။
သို႔ေပမဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္က မာဂရက္ ေလွ်ာ္သလိုေတာ့ စနစ္တက် ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ ေလွ်ာ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ဘယ္ေနရာက ေပသလဲ၊ ဘယ္ေနရာကို ေသခ်ာပြတ္ရမလဲ စသျဖင့္ စက္က သိသည္မဟုတ္။ အားလံုး ေရာႁပြမး္၍ ထည့္လွ်င္ ထည့္သလို၊ ခလုတ္ေတြျဖင့္ ကြန္ထ႐ိုး လုပ္လွ်င္ လုပ္သလို၊ ဘာရယ္ ညာရယ္မသိ ေလွ်ာ္သြားမည္သာ။ စက္မွ ထုတ္လွ်င္ အ၀တ္ေတြက ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကေနသည္။ အသီးအသီးေတြ ထကာ ဖြာစုတ္စုတ္ျဖင့္ အခါမတိုင္မီ ပ်က္စီး ေလေတာ့သည္။
***
အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း မိမိစိတ္တြင္ အထပ္ထပ္ ၿငိတြယ္ ေနသည့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို အ၀တ္ေလွ်ာ္သလို ေလွ်ာ္ဖြပ္၍ ရလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတြးမိ၏။ တကယ္ေတာ့ စိတ္အညစ္အေၾကးကို စိတ္ျဖင့္ သာ ဖြပ္ေလွ်ာ္၍ ရေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ ဖြပ္ေလွ်ာ္ မည္ဆိုပါက မည္သည့္နည္းက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မလဲ။
ေရညႇစ္လွန္းသည့္ နည္းလား။
အလြယ္တကူ ေရညႇစ္လွန္းျခင္းသည္ စင္သေယာင္ႏွင့္ မစင္၊ ေျပာင္ သလိုႏွင့္ မေျပာင္။ ၾကာလာေတာ့ အထပ္ထပ္ ၿငိကပ္ေနသည့္ ေခ်းေညႇာ္ေတြေၾကာင့္ အ၀တ္ေတြ ၀ါက်င္လာၿပီး ျပန္လည္ ျဖဴစင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒီနည္းကို က်မကေတာ့ “ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ” အက်င့္ဟု တင္စားမိသည္။ ယုတ္ညံ့၍ ရြာသူတို႔၏ အက်င့္၊ ပုထုဇဥ္ လူမိုက္တို႔၏ အက်င့္၊ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို ကပ္ၿငိကာ အဖန္တလဲလဲ လိုက္စားအားထုတ္သည့္ အက်င့္။ ထိုသို႔ က်င့္ေနသမွ် မိမိစိတ္သႏၲာန္မွာ အညစ္အေၾကးေတြ ပို၍သာ ကပ္ၿငိလာမည္ မဟုတ္လား။
ဒါျဖင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ျဖင့္ ေလွ်ာ္သည့္ နည္းလား။
စက္ျဖင့္ေလွ်ာ္လွ်င္ အ၀တ္ေတြနာမည္။ သက္တမ္းတိုမည္။ အခါမတိုင္မီ ပ်က္စီး တတ္သည္။ ထိုနည္းကိုေတာ့ “အတၱကိလမထာႏုေယာဂ” အက်င့္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္မိသည္။ ကိုယ္စိတ္ ဆင္းရဲျခင္းကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာ၊ အရိယာတို႔၏ အက်င့္မဟုတ္ေသာ၊ အက်ဳိးစီးပြါးႏွင့္ မစပ္ယွဥ္ေသာ ကိုယ္ပင္ပန္းမႈကို အားထုတ္သည့္ အက်င့္။ ထိုသို႔ က်င့္ေနသမွ် မိမိအတြင္း အဇၥ်တၱမွ ညစ္ေထး မႈတို႔ ေပ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မာဂရက္၏ နည္းသည္သာ စနစ္က်သည့္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ဟု လိုရာဆြဲယူ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိသည္။ အ၀တ္ေတြမွာ ညစ္ေပ ေနသည့္ ေနရာကို ေသခ်ာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ပြတ္တိုက္၍ ေလွ်ာ္သကဲ့သို႔ မိမိစိတ္ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကို ေသခ်ာ ေစ့ငု ဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈကာ စင္ၾကယ္ေအာင္ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ျခင္းသည္သာ အမွန္ကန္ဆံုး ျဖစ္ေလမလားဟု ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၅၂ နာရီ
ကိုးကား။ ။ နည္းျပဓမၼစၾကာ - ဦးေမာင္ေမာင္ (ဟံသာ၀တီ)
သူ႔အၿပံဳးက ခ်ဳိလွသည္။ သူၿပံဳးလိုက္လွ်င္ ျဖဴေဖြးေသာ သြားမ်ားက ညီညီ ညာညာ စီတန္း၍ ေန၏။ ပါးလႊာသည့္ ပိုးဆာရီကို ၿခံဳသိုင္း ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိၿပီး ဆာရီေအာက္မွ အက်ႌ တိုတိုက်ပ္က်ပ္က ဗိုက္သား ခါးသားေတြ မလံုလွ။
သူ႔အမည္က မာဂရက္ … ။
က်မတို႔ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ အ၀တ္ေတြ လာေလွ်ာ္ေလ့ရွိသည့္ အမ်ဳိးသမီး တဦးျဖစ္သည္။ က်မတို႔ ညီအမေတြက သူ႔နာမည္ကို ပီေအာင္ မေခၚတတ္။ က်မကိုထိန္းသည့္ အမႀကီးႏွင့္ အိမ္မွာ လက္တို လက္ေတာင္း လုပ္သူ အမႀကီးေတြက အမမာဂရက္ဟု ေခၚသည္။ က်မတို႔ ညီအမတေတြ ကေတာ့ ေဒၚဂဒက္ဟုပင္ ေခၚၾက၏။
ထိုစဥ္က အဘိုး၏ အိမ္ႀကီးမွာ မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီး တစုတေ၀း ေနၾက သည္မို႔ ေလွ်ာ္ရမည့္ အ၀တ္ေတြကလည္း အမ်ားသား။ သူေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အခန္းေပါက္ေစ့ အ၀တ္ေဟာင္း ျခင္းေတြ လိုက္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုးေခ်ာင္ အျပင္ဘက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး က်က်နန ေလွ်ာ္ေလေတာ့၏။
အ၀တ္ေတြကို အျဖဴသပ္သပ္၊ အေရာင္သပ္သပ္ ခြဲသည္။ လံုခ်ည္သပ္သပ္ အက်ႌသပ္သပ္ ခြဲသည္။ တခ်ဳိ႕ကို ေရေႏြးေလာင္းတန္ေလာင္း၊ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ထင္းမီးဖိုေပၚ တင္ထားေသာ ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးျဖင့္ ျပဳတ္ေလွ်ာ္သည္။ ပံုမွန္ကေတာ့ အ၀တ္ေတြကို ေရျဖင့္ တထပ္ အရင္ ေဆးသည္။ ၿပီးမွ ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာတံုးျဖင့္ ႏွံ႔ေအာင္ပြတ္၊ ဘရပ္ရွ္ျဖင့္ တိုက္သင့္သည့္ အ၀တ္မ်ားကို ဘရပ္ရွ္ျဖင့္တိုက္၊ တခ်ဳိ႕အ၀တ္ေတြကို အ၀တ္႐ိုက္သည့္ သစ္သားလံုးေခ်ာ တုတ္ကေလးျဖင့္ ႐ိုက္ကာ ေလွ်ာ္၏။
ေရေဆးလိုက္၊ ဆပ္ျပာတိုက္လိုက္၊ လက္ျဖင့္ ပြတ္လိုက္၊ ဘရပ္ရွ္ျဖင့္ တိုက္လိုက္ … ေနာက္ဆံုး ဆပ္ျပာရည္ ေျပာင္စင္သည္ထိ ေရေဆးၿပီးသည့္ ေနာက္မွာ အျဖဴေရာင္ အ၀တ္ေတြကို မဲနယ္ ဆိုးသည္။ ျပာေတာက္ေတာက္ မဲနယ္ရည္ထဲ အ၀တ္ျဖဴေတြ ခဏထည့္ကာ ေရညႇစ္လိုက္လွ်င္ အ၀တ္ေတြက ျပာလြင္လြင္ႏွင့္ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း သြားေတာ့သည္။ အ၀တ္ေတြကို ေရစင္ ေအာင္ညႇစ္၊ ႀကိဳးတန္းေတြမွာ စနစ္တက် လွန္းၿပီးခ်ိန္ မွာေတာ့ သူ၏ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း ကိစၥ ၿပီးေလၿပီ။ သည့္ေနာက္ အိမ္က ေကၽြးသည့္ မနက္စာ စားေသာက္ကာ ေနာက္တအိမ္ ဆက္ေလွ်ာ္ရန္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္သြားေလ ေတာ့သည္။
ေနာက္တႀကိမ္ ေန႔လည္ ၃ နာရီ ေလာက္ဆိုလွ်င္ သူျပန္ေရာက္ လာျပန္ၿပီ။ မနက္က ေလွ်ာ္ထားသည့္ အ၀တ္ေတြ ေျခာက္ၿပီမို႔ မီးပူတိုက္ရေပဦးမည္။ အဲဒီတုန္းက က်မက ေက်ာင္းမေနရေသး။ အမေတြ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ အိမ္မွာ ကစားေဖာ္မရွိ ပ်င္းက်န္ခဲ့သည္မို႔ မာဂရက္ မီးပူတိုက္သည့္ အနား ကပ္ကာ ဟိုေမး ဒီေမး ေထြရာေလးပါး စကားေျပာေနၾက။
သူတိုက္ေလ့ရွိသည့္ မီးပူက မီးေသြးထည့္ကာ တိုက္ရေသာ ေၾကးမီးပူႀကီး။ သူေရာက္တာႏွင့္ မီးေသြးမီးဖိုထဲတြင္ မီးေမႊးသည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ထားသည့္ အ၀တ္ေတြကို တူရာတူရာ ခြဲသည္။ မီးေသြးေတြ မီးစြဲခ်ိန္မွ မီးပူႀကီးထဲထည့္၊ အဖံုးဖံုး၊ ေမာင္းတံကေလးပိတ္ကာ ဂေလာက္ ဂလက္ ဂေလာက္ ဂလက္ႏွင့္ မီးပူတိုက္ျခင္း လုပ္ငန္း စေလေတာ့၏။ တိုက္ရင္း တိုက္ရင္း မီးက်လာလွ်င္ မီးေသြး အသစ္ထပ္ထည့္၊ ႏွီးယပ္ေတာင္ အစုတ္ကေလးျဖင့္ မီးတက္ေအာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္၊ မီးပြါးေတြက တဖ်စ္ဖ်စ္ တလြင့္လြင့္ … ၾကည့္လို႔ျဖင့္ အေကာင္းသား။
ေနာက္ေဖး မီးဖိုထဲက သစ္သားကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚမွာ သူ မီးပူတိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ က်မက အ၀တ္ပံုကို မွီရင္း သူေျပာသမွ်ေတြ နားေထာင္လိုက္ သိခ်င္တာေတြ ျပန္ေမးလိုက္ျဖင့္ တခါတေလလည္း ပ်င္းရိကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ သူမီးပူတိုက္ၿပီးလွ်င္ အ၀တ္ေတြက ျပန္႔ျပဴးသပ္ရပ္လို႔ ေနသည္။ ခ်ည္ထည္လို ေၾကတတ္သည့္ အ၀တ္မ်ားဆိုလွ်င္ ေရကေလးဆြတ္ကာ တိုက္တတ္သည္။ ရွပ္အက်ႌမ်ား ေဘာင္းဘီမ်ားကိုလည္း စနစ္တက် ေခါက္၍ တိုက္တတ္သည္။
သူက မုန္႔မ်ဳိးစံုလည္း လုပ္တတ္ေသးသည္။ တခါတရံ အိမ္မွာ ပလာတာ၊ ပူရီ၊ ခ်ပါတီ စသည္ျဖင့္ သူလုပ္ေကၽြးေသာ မုန္႔ေတြ စားရသည္။ ဂ်ံဳေတြကိုနယ္၊ အလံုးေလးေတြလံုး၊ သစ္သားအ၀ိုင္းျပား ေပၚတင္၊ လက္ကိုင္တပ္ ဒလိမ့္တံုး ကေလးျဖင့္ လွိမ့္၊ က်င္လည္ သြက္လက္စြာ လုပ္ကိုင္ေနေသာ သူ႔လႈပ္ရွား မႈေတြက ၾကည့္လို႔ေကာင္းသလို သူလုပ္သည့္ မုန္႔ေတြမွာလည္း အရသာ ရွိေပစြ။
အိမ္က လက္တိုလက္ေတာင္း အမႀကီးေတြက သူ႔ကို “မာဂရက္ ဂြက္ေထာ္” ဟု စ-ၾကသည္။ သူက အပ်ဳိႀကီးမို႔ “အပ်ဳိႀကီး မဂြက္ေထာ္ ေခြးကိုက္လို႔ေအာ္” ဆိုၿပီး က်ီစယ္ၾကသည္။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဘယ္သို႔ဆိုဆို သူက စိတ္မဆိုး၊ ၿပံဳးၿပံဳး ရႊင္ရြင္သာ။ တေန႔မွာေတာ့ အပ်ဳိႀကီး ေဒၚဂဒက္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေလသည္။ သူႏွင့္ အေၾကာင္းပါသူက သူ႔လို အိႏၵိယႏြယ္ဖြား၊ ႏိုင္ငံျခား သံ႐ံုးတခုတြင္ ယာဥ္ေမာင္းသူတဦး။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ သူ အ၀တ္လာမေလွ်ာ္ေတာ့။ သို႔ေပမဲ့ တႏွစ္ တႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ကို လာတတ္သည္။ သူတို႔ မုန္႔လုပ္သည့္ ရာသီမွာ ဒိုဒိုတို႔ စမိုင္တို႔ လာ၍ ပို႔ေလ့ရွိ၏။ သူကား ေက်းဇူး မေမ့တတ္သူေပ။
***
သူမရွိသည့္ ေနာက္ပိုင္း တျခား အ၀တ္ေလွ်ာ္သည္မ်ားကို ငွားေသာ္လည္း သိပ္ အဆင္မေျပလွ။ က်မႏွင့္လည္း သူ႔တုန္းကလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္မွာလည္း လူေတြက တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားတာမို႔ လက္တိုလက္ေတာင္း အမႀကီးေတြသာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္သည့္ တာ၀န္ကို တြဲဖက္ ယူလိုက္ၾကေလေတာ့သည္။
သူတို႔က မာဂရက္လို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ခ၀ါသည္ မဟုတ္သည့္အတြက္ စနစ္တက်လည္း မေလွ်ာ္တတ္၊ အ၀တ္ေတြက မာဂရက္ ေလွ်ာ္တုန္းကလို မျဖဴေတာ့။ ေက်ာင္းအက်ႌ အျဖဴေတြဆိုလွ်င္ ေကာ္လံဂုတ္ပိုးမွာ ကပ္ေနသည့္ ေခ်းေညႇာ္မ်ားပင္ သိပ္မေျပာင္ခ်င္။ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အ၀တ္ေတြ၏ အနံ႔အသက္ ကလည္း မေကာင္းေတာ့၊ မီးပူတိုက္လည္း မျပန္႔၊ တျဖည္းျဖည္း အက်ႌအျဖဴ ေတြက အရင္လို ျဖဴစင္ ျပာလြင္ မေနေတာ့ဘဲ ၀ါက်င့္က်င့္ အေရာင္ေျပာင္း လာေတာ့သည္။
အ၀တ္ေတြကို ဆပ္ျပာမတိုက္ဘဲ ေရညႇစ္ၿပီးမ်ား လွန္းထားသလားမသိ … ဟု က်မတို႔က စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ညည္းတြားမိသည္။ သူတို႔ေတြ မည္သို႔ပင္ ေလွ်ာ္ေစကာမူ အ၀တ္ေတြက ဖြပ္သထက္ ညစ္ညစ္၍ ေနၿပီ။
***
႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ လာခ်ိန္မွာေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း အတြက္ သိပ္စိတ္ညစ္စရာ မလိုေတာ့ၿပီ။ အ၀တ္ေတြအားလံုး စုပံု၊ အ၀တ္ ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္၊ ဆပ္ျပာမႈန္႔ထည့္၊ ခလုတ္ႏွိပ္႐ံုမွ်ျဖင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျခင္း ကိစၥ ၿပီးေျမာက္သည္မို႔ ဟိုစဥ္ကလို ခ၀ါသည္ငွားရန္ မလိုအပ္ေတာ့။ ေရညႇစ္လွန္းသည့္ ကိစၥမ်ဳိးလည္း ၾကံဳေတြ႔စရာ မရွိေတာ့။
သို႔ေပမဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္က မာဂရက္ ေလွ်ာ္သလိုေတာ့ စနစ္တက် ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ ေလွ်ာ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ဘယ္ေနရာက ေပသလဲ၊ ဘယ္ေနရာကို ေသခ်ာပြတ္ရမလဲ စသျဖင့္ စက္က သိသည္မဟုတ္။ အားလံုး ေရာႁပြမး္၍ ထည့္လွ်င္ ထည့္သလို၊ ခလုတ္ေတြျဖင့္ ကြန္ထ႐ိုး လုပ္လွ်င္ လုပ္သလို၊ ဘာရယ္ ညာရယ္မသိ ေလွ်ာ္သြားမည္သာ။ စက္မွ ထုတ္လွ်င္ အ၀တ္ေတြက ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကေနသည္။ အသီးအသီးေတြ ထကာ ဖြာစုတ္စုတ္ျဖင့္ အခါမတိုင္မီ ပ်က္စီး ေလေတာ့သည္။
***
အ၀တ္ေလွ်ာ္သည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း မိမိစိတ္တြင္ အထပ္ထပ္ ၿငိတြယ္ ေနသည့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို အ၀တ္ေလွ်ာ္သလို ေလွ်ာ္ဖြပ္၍ ရလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတြးမိ၏။ တကယ္ေတာ့ စိတ္အညစ္အေၾကးကို စိတ္ျဖင့္ သာ ဖြပ္ေလွ်ာ္၍ ရေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ ဖြပ္ေလွ်ာ္ မည္ဆိုပါက မည္သည့္နည္းက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မလဲ။
ေရညႇစ္လွန္းသည့္ နည္းလား။
အလြယ္တကူ ေရညႇစ္လွန္းျခင္းသည္ စင္သေယာင္ႏွင့္ မစင္၊ ေျပာင္ သလိုႏွင့္ မေျပာင္။ ၾကာလာေတာ့ အထပ္ထပ္ ၿငိကပ္ေနသည့္ ေခ်းေညႇာ္ေတြေၾကာင့္ အ၀တ္ေတြ ၀ါက်င္လာၿပီး ျပန္လည္ ျဖဴစင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒီနည္းကို က်မကေတာ့ “ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ” အက်င့္ဟု တင္စားမိသည္။ ယုတ္ညံ့၍ ရြာသူတို႔၏ အက်င့္၊ ပုထုဇဥ္ လူမိုက္တို႔၏ အက်င့္၊ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို ကပ္ၿငိကာ အဖန္တလဲလဲ လိုက္စားအားထုတ္သည့္ အက်င့္။ ထိုသို႔ က်င့္ေနသမွ် မိမိစိတ္သႏၲာန္မွာ အညစ္အေၾကးေတြ ပို၍သာ ကပ္ၿငိလာမည္ မဟုတ္လား။
ဒါျဖင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ျဖင့္ ေလွ်ာ္သည့္ နည္းလား။
စက္ျဖင့္ေလွ်ာ္လွ်င္ အ၀တ္ေတြနာမည္။ သက္တမ္းတိုမည္။ အခါမတိုင္မီ ပ်က္စီး တတ္သည္။ ထိုနည္းကိုေတာ့ “အတၱကိလမထာႏုေယာဂ” အက်င့္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္မိသည္။ ကိုယ္စိတ္ ဆင္းရဲျခင္းကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာ၊ အရိယာတို႔၏ အက်င့္မဟုတ္ေသာ၊ အက်ဳိးစီးပြါးႏွင့္ မစပ္ယွဥ္ေသာ ကိုယ္ပင္ပန္းမႈကို အားထုတ္သည့္ အက်င့္။ ထိုသို႔ က်င့္ေနသမွ် မိမိအတြင္း အဇၥ်တၱမွ ညစ္ေထး မႈတို႔ ေပ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မာဂရက္၏ နည္းသည္သာ စနစ္က်သည့္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ဟု လိုရာဆြဲယူ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိသည္။ အ၀တ္ေတြမွာ ညစ္ေပ ေနသည့္ ေနရာကို ေသခ်ာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ပြတ္တိုက္၍ ေလွ်ာ္သကဲ့သို႔ မိမိစိတ္ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကို ေသခ်ာ ေစ့ငု ဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈကာ စင္ၾကယ္ေအာင္ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ျခင္းသည္သာ အမွန္ကန္ဆံုး ျဖစ္ေလမလားဟု ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၅၂ နာရီ
ကိုးကား။ ။ နည္းျပဓမၼစၾကာ - ဦးေမာင္ေမာင္ (ဟံသာ၀တီ)
11 comments:
စာေရးပံု အရမ္းယဥ္ေက်းတယ္...
ခဝါသည္ ေဒၚကဒက္ကိုလဲ ခင္ဖို႕ေကာင္းေအာင္ေရးတတ္တယ္...
ဒီစာေၾကာင္းကေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ...
"စင္သေယာင္ႏွင့္ မစင္၊ ေျပာင္ သလိုႏွင့္ မေျပာင္။ ၾကာလာေတာ့ အထပ္ထပ္ ၿငိကပ္ေနသည့္ ေခ်းေညႇာ္ေတြေၾကာင့္ အ၀တ္ေတြ ၀ါက်င္လာၿပီး ျပန္လည္ ျဖဴစင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ "
စိတ္ေလွ်ာ္ဖြတ္တဲ့အလုပ္ကို စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ခုလိုေရးျပေပးတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ မေလွ်ာ္ပဲပစ္ထားတဲ့ စိတ္အ၀တ္ေတြ အျပည့္ပဲအမေရ. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလွ်ာ္ႏိုင္ေတာင္မွ အမစာေတြဖတ္ျပီး ေလွ်ာ္ရမယ္လို႔ သတိရပါတယ္
စိတ္ကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ထပ္မေပေအာင္ ထိန္းနိုင္ကာမွ ၿဖဴစင္သန္ ့ရွင္းတဲ့ စိတ္ကိုရမွာပါ။
အတက္နိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားရမွာေပါ့
ဒါနဲ ့ စကားမစပ္...
လာလည္ရလြယ္ေအာင္ လင္ခ့္ခြင့္ၿပဳပါခင္ဗ်ာ
အညစ္အေၾကးေတြ မစြန္းထင္းေအာင္ ေနႏုိင္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာ္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူးေပါ႔ေနာ္။ ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲကုိ လႊတ္တင္ထားတဲ့ ၿဂဳိဟ္တုေတြ၊ မွန္ေျပာင္းေတြ၊ အာကာသစခန္းေတြမွာ ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ညစ္ပတ္တာတုိ႔ သံေခ်းတက္တာတုိ႔ မရွိဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အာကာသဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ ဖုန္မႈန္႔တုိ႔၊ သံေခ်းတက္စရာ ေအာက္ဆီဂ်င္တုိ႔ မရွိလုိ႔တဲ့။
လူေတြအေနနဲ႔ေရာ… အကုသုိလ္ေစတသိက္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာမွာ ေနလုိ႔ရမလား။ ဥပမာ ကၽြန္းကေလးတကၽြန္းေပၚမွာ တေယာက္တည္းေနတဲ့လူဆုိရင္ လူေတြၾကားမွာ ေနတဲ့လူေတြနဲ႔စာရင္ မနာလုိ၊ ၀န္တုိတာေတြ ဘာေတြ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရေသ့ရဟန္းေတြက လူ႕ေဘာင္ေလာကနဲ႔ ေ၀းရာ ေတာေတာင္ထဲကုိ သြားေရာက္ တရားအားထုတ္တာထင္တယ္။
ပို႕စ္ေလးကို ဖတ္သြားပါတယ္...ပရိုဖက္ရွင္နယ္လဲျဖစ္ ေနာက္ျပီး လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕လည္း ဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္ ..အခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္သေဘာဆန္လာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္..ပို႕စ္ေလးကို ဖတ္ျပီး စဥ္းစားစရာေလးေတြ ေတြးမိတယ္
ကိုလူေထြး ေဒၚဂဒက္ကို ခင္သြားျပီလား။ က်မလည္း တခါတခါ သူ႔ကို လြမ္းေနတယ္။
ေရတမာေရ ... အမလည္း မေလွ်ာ္မိတဲ့ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ တပံုႀကီးပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္တာပါ။
ဟုတ္ပါတယ္ ရြက္လႊင့္ျခင္း ... စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ ထပ္မေပေအာင္ ထိန္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လင့္ခ္တဲ့အတြက္လဲ ေက်းဇူးပါ။
ကိုေပါေရ ... လူေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာေနရင္ အကုသိုလ္ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ေလ်ာ့မွာပါ။ လံုးလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အေပ်ာ့စား ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြကေတာ့ ရွိေနဦးမွာပါပဲ။
အကုသိုလ္ေစတသိက္ဆိုတာ ပုထုဇဥ္တိုင္းရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္မွာ အႏုသယတြယ္ေနတတ္တာမို႔ သူနဲ႔ ေ၀းေအာင္ ေနလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အကုသိုလ္ နည္းပါးၿပီး စိတ္စင္ၾကယ္ေအာင္ (စိတၱ၀ိသုဒၶိျဖစ္ေအာင္) အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တရားေဟာတာေတြ မ်ားသြားျပီ။ ဘုန္းႀကီးစာခ် ျဖစ္ေနျပီလား မသိဘူး။ ရပ္မွ :)
မဆုမြန္ေရ ... လာဖတ္သြားတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးပါရွင္။
အမေရ ခ၀ါသည္အေၾကာင္းေရးတာ ဖတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ဖတ္လိုက္တာ စိတ္အညစ္အေၾကးအေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ တရားရၿပီးျပန္သြားတယ္။
အမေျပာတာ ဟုတ္ေနမလားေတာ့ မသိဘူး။ ညီမက ၂၀၀၉ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္မေဟသီမဂၢဇင္းထဲက တင္ေပးလိုက္တာအမ။ အဲဒါ ကေဒါက္တာထီလာစစ္သူ ျပန္ေရးေပးထားတာ။ အဲဒီထဲမွာေတာ့မပါဘူး။
မေဇၥၽ တိ႒တိ ေမဓာ၀ီ၊ ေဒြ အေႏၲ ပဋိစဇၨတိ။
ကိလမ႒ံ ၀ိေသာေဓတိ၊ သဗၺဒါ ေသာ ၀ိသုဇၥၽတိ။
အမွန္လမ္းမွာ ရပ္တည္လို႔
အမွားလမ္းေတြကို ေ႐ွာင္႐ွားလို႔
ညစ္ႏြမ္းမႈကို ေဆးေၾကာလို႔
႐ွင္းသန္႔ၾကည္လင္လို႔
တခ်ိန္ကေတာ့ မာဂရက္ေလွ်ာ္သလို ေလွ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ စက္ေတြကေပၚလာတာနဲ႕ ကိုယ္က ဟိုဟာဒီဟာေတြနဲ႕ မအားေတာ့တာနဲ႕ အ၀တ္ေတြလည္း ၾကာရွည္ခံ သင့္သေလာက္ မခံေတာ့ဘူး။ တိုးတက္တယ္ ဆိုလာေလ တဖက္ကလည္း ပိုညစ္ေထးလာေလေလ ဆိုတာမ်ိဳး ရွိေနမလား။
မေမေရ.. မေမ စာေတြျပန္ေရးျဖစ္တာ ၀မ္းသာတယ္။
ခ်စ္ခင္လ်က္..
ပန္
စရဏ ကုိ ဥပမာ ေပးပုံေလး အင္မတန္ သေဘာ က်မိပါတယ္။ အေတြးေတြ ေကာင္း တယ္ဗ်ာ။ အစ္မေမေရ ..... စိတ္ရဲ ့ ညစ္ေထးမွုေတြကုိ ေလွ်ာ္ဖြတ္တဲ့အလုပ္ဟာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး လုပ္လုိ ့လည္း မစင္ပါဘူး။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ပ်က္စီး တတ္ပါတယ္။ ဖြတ္တန္ဖြတ္ တုိက္တန္တုိက္ ထုိတန္ထု လုိသလုိေလး ပညာရွိရွိနဲ ့ဖြတ္ ေလွ်ာ္ မွသာ စင္က်ယ္မွုကိုရလိမ့္မယ္ေနာ္အစ္မ ...။ ဒီထဲ ခဝါသည္ ေဒၚမာဂရက္ ရဲ ့ ေစတနာကုိ သဒၶါ အျမင္ေလးနဲ ့ၾကည့္ရင္ မွန္ကန္သန္ ့စင္ တဲ့ အားေကာင္းတဲ့ သဒၶါတရားဟာလည္း အဝတ္တျဖစ္လည္း စိတ္ရဲ ့သန္ ့စင္ျခင္းအမွု ကုိေရာက္ဖုိ ့လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုပါ .... မေလ်ာ့ မတင္းပဲ ေစတနာ ေကာင္းေကာင္းနဲ ့ လုပ္ ဖို ့အားထုတ္ဖုိ ့လုိတဲ့အေၾကာင္း မွတ္သား နာယူ သြားပါတယ္ အစ္မေမေရ
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္မေမ...
ေႏြးေထြးပါေစ
ေလးစားလွ်က္
ရန္ကုန္သား :)
Post a Comment