ေမတၱာ ... ဆုေတာင္း

ႏွစ္ေဟာင္း ကုန္ဆံုးလုျပီ။
ႏွစ္အသစ္ကို ကူးေျပာင္းေတာ့မည္။
ကမၻာႀကီး ေနေကာင္းပါရဲ႕လား။
သတၱ၀ါ အားလံုး ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာပါရဲ႕လား။
***
ျဖိဳးျဖိဳး ေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနတဲ့ မိုးေရစက္ေလးေတြေၾကာင့္ နံနက္ခင္းက ေအးျမ လန္းဆန္းလို႔ ေန၏။ တိမ္ပံု႔ပံု႔နဲ႔ အံု႔ပ်ပ် ေကာင္းကင္ထက္မွာ ငွက္ငယ္တအုပ္က အစာရွာထြက္ဖို႔ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ ခိုေလး တေကာင္ကေတာ့ စည္း႐ိုးထက္မွာ အထီးက်န္စြာ ရပ္နားလ်က္ ... ။

ျခံေထာင့္က ငွက္အိမ္ေလးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြ တေန႔စာ အတြက္ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြ ဖဲ့ေျခြျပီး တင္ထားလိုက္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ၀မ္းစာအတြက္ အျပည့္အ၀ မဟုတ္သည့္တိုင္ အနည္းအက်ဥ္း အေထာက္အပံ့ ျဖစ္လို ျဖစ္ျငားေပါ့။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ေတြဟာ ဒီေပါင္မုန္႔ေလးေတြကို စားလိုက္ရတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးထဲက ပိုးေကာင္ေလးေတြကို တကူးတက ရွာေဖြ စားေသာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ဒီေတာ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြ အတြက္ ခဏတာ ျဖစ္ျဖစ္ ရွင္သန္ခ်ိန္ ပိုျပီး ရႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

မၾကာခင္မွာပဲ ခိုေလးေတြနဲ႔ စာကေလးေတြ ေရာက္လာျပီး ေပါင္မုန္႔ အပိုင္းအစေလးေတြကို လာစားေနၾကျပီ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း တိရစၧာန္ေလးေတြကို အစာေကြၽးတိုင္း အေဖ ရြတ္ဆို ေနက်ျဖစ္သည့္ ...
"သတၱ၀ါေတြ ... အစာ၀ၾကပါေစ ...
သတၱ၀ါေတြ ... အနာကင္းၾကပါေစ ...
သတၱ၀ါေတြ ... ဘယာရွင္းၾကပါေစ ..." ဟူသည့္ ဆုေတာင္းကို
ႏႈတ္မွ တီးတိုး ရြတ္ဆို ဆုေတာင္း ေနမိ၏။
***
ကိုယ္တိုင္စားဖို႔ ကိုယ့္မနက္စာ ကိုယ္ဖန္တီးရင္း ...
ရွင္သန္ေနၾကေသာ သတၱ၀ါ အေပါင္း၏ လိုအပ္ခ်က္က ဘာလဲ ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

ေငြေၾကး ဥစၥာ ဓနလား ... ။
အစာ အာဟာရလား ... ။
လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀လား ... ။

တကယ္တမ္းေတာ့ ... လူ၊ တိရစၧာန္ သတၱ၀ါ ဟူသမွ် လံုျခံဳမႈ မရွိေသာ ဘ၀မ်ားမွာ ရွင္သန္ က်င္လည္ ေနၾကရသည္ ခ်ည္းပင္။
ခ်မ္းသာသူ နဲ႔ ဆင္းရဲသူ ...
ျပည့္စံုသူ နဲ႔ ခ်ဳိ႕ငဲ့သူ ...
အားႀကီးသူ နဲ႔ အားနည္းသူ ...
ေအာင္ျမင္သူ နဲ႔ ႐ႈံးနိမ့္သူ ...
ေက်ာ္ၾကားသူ နဲ႔ အညၾတ ...
သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လံုျခံဳစိတ္ခ် ရပါသလဲ ... ။ သက္ရွိ သက္မဲ့ အရာအားလံုး မွီခိုေနထိုင္ရာ ဒီကမၻာႀကီးသည္ပင္လွ်င္ အနႏၲ စၾကာ၀ဠာထဲက အမႈန္ေလး တခုမွ်သာ။

ထိုသို႔ လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈ မရွိေသာ ဘ၀ေတြမွာ ရွင္သန္ ေနထိုင္ လ်က္ပင္ ...
တဦးကို တဦး ဖိနင္း တက္လွမ္းေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး ရန္ေစာင္ မာန္ေထာင္ေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး ျပစ္တင္ ႐ႈံ႕ခ်ေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး မနာလို ၀န္တိုေနၾကသူေတြ ...
ဘာေၾကာင့္ မ်ားျပားေနရတာပါလဲ ... ။

တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပါးလ်ားလာေသာ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ... တဦးနဲ႔ တဦး စာနာစိတ္ျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာထားႏိုင္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးဟု ထင္မိသည္။

စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာစိတ္ ေမြးျမဴဖို႔ ဆိုသည္မွာလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႕မွာ ခက္ခဲလွပါသည္။ မိတ္ေဆြ - ရန္သူ၊ ခ်စ္သူ - မုန္းသူ အားလံုးကို တန္းတူထားႏိုင္ဖုိ႔ တကယ္တမ္းက မလြယ္လွ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမတၱာေတြ ဘယ္လို ပြါးေနေပမဲ့ စစ္မွန္စြာ ေမတၱာမထားႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္ေမတၱာဟာ မထိေရာက္တာေလလား။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
သတၱ၀ါအားလံုး တဦးနဲ႔တဦး စာနာစြာ ေမတၱာ ထားႏိုင္ဖို႔ ...
မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မွန္ကန္တဲ့ ေမတၱာတရား လက္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔ ...
ဆုေတာင္းရင္း ...
ႏွစ္အေဟာင္းမွ ႏွစ္သစ္အေျပာင္းအတြက္ ေမတၱာ ဆုသာ .. ေတာင္းလိုက္မိ ပါေတာ့သည္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္