ေလာကမွာ ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔ ကံဆိုးျခင္းက ဒြန္တြဲေနပါတယ္။ ဒီလိုပဲ က်မဘ၀မွာလည္း ကံေကာင္း ကံဆိုးက တလွည့္စီ ျဖစ္ေနေလရဲ႕ ... ။ ဒီေရာက္ကတည္းက အေကာင္းနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ အဆိုးနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ ဆိုပါေတာ့ ... ။
"ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံ" ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း ... အေကာင္း ႀကံဳၾကံဳ အဆိုးေတြ႕ေတြ႕ ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ လို႔ သေဘာထားျပီး မတုန္ မလႈပ္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ပါတယ္။ က်မက ေကာင္းတာေလးေတြ ႀကံဳရ ေတြ႕ရရင္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္တာက လြဲျပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြးမိေပမဲ့ အဆိုးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ညစ္ရင္ ညစ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ ဆိုျပီး သံေ၀ဂ ရတဲ့အခါရ ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမွန္ဆို ေပ်ာ္စရာ ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း ငါေတာ့ ေလာကဓံကို ခံေနရပါလား လို႔ ေတြးသင့္တာေပါ့ ... ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မဆရာ တေယာက္က က်မကို မဂၤလသုတ္ ထဲက ေနာက္ဆံုး မဂၤလာ တပါး ျဖစ္တဲ့ ...
ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼဟိ
စိတၱံ ယႆ နကမၸတိ
အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ
ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ။ ... ။
ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖို႔ ေျပာျပီး အျမဲ ရြတ္ခိုင္းပါတယ္။
ဆရာေျပာသလို အျမဲမဟုတ္ေတာင္ တခါတေလ ရြတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေလာကဓံဆိုတာကို အဆိုးပဲလို႔ စိတ္ထဲ စြဲေနမိတုန္းပါပဲ။ အခု လတ္တေလာ က်မ ႀကံဳရတဲ့ ကံေကာင္း ကံဆိုး ေလာကဓံေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ...
***
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အမက တရက္မွ မနားခိုင္းဘဲ တျခားျမိဳ႕က ဦးရီးေတာ္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း ေစလႊတ္ျခင္း ခံရတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က တကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးမို႔ ေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပတယ္။ (မိန္းမရွိရင္ သူကလည္း အလည္ေခၚခ်င္မွ ေခၚမွာ :P)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အင္တာနက္ မရွိဘူး။ (မဟာ ကံဆိုးျခင္းပဲ :(
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက သူ႔အလုပ္ကို အလည္ ေခၚသြားတယ္။ (အိမ္မွာဆို တေယာက္ထဲ ပ်င္းေနမွာကိုး)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဟိုဟာ ဒီဟာ ကူလုပ္ရတယ္။ (နားေတာ့သိပ္မလည္ဘူး။ လုပ္ဆို ေလွ်ာက္လုပ္လိုက္တာပဲ။ မွားရင္ေတာ့ ဒုကၡ)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အင္တာနက္ သံုးခြင့္ရတယ္။ (မဟာကံေကာင္းျခင္း ဆိုပါေတာ့)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္ အစအဆံုး မျမင္ရဘူး။ (ႏို၀င္ဘာလ ထိပဲ ျမင္ရတယ္၊ ဘာလို႔လဲ မသိ။)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘေလာ့ အတြက္ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ... ဟိုလူ ဒီလူနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဘာညာ သာရကာ ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရတယ္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဖုဌႆ ကို ရိုက္တာ ဌ၀မ္းဘဲမွာ အရစ္ပါတာ ရွာလို႔ မရလို႔ အမွားႀကီးအတိုင္းပဲ ရိုက္ခဲ့ရတယ္။ (ျဖည့္စြက္ျပီးသာ ဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့)
ဒီလိုနဲ႔ ...
ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ... ဒီစာေလးကို ေရးျပီး တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
က်မဘေလာ့ကို လာမိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ... ကံဆိုးခ်င္တာပဲလား မသိ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၄ နာရီ ၀၅ မိနစ္
(နက္ဖန္ သဘက္ခါက ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အင္တာနက္နဲ႔ ေ၀းရ ျပန္ဦးမည္ ...)
"ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံ" ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း ... အေကာင္း ႀကံဳၾကံဳ အဆိုးေတြ႕ေတြ႕ ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ လို႔ သေဘာထားျပီး မတုန္ မလႈပ္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ပါတယ္။ က်မက ေကာင္းတာေလးေတြ ႀကံဳရ ေတြ႕ရရင္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္တာက လြဲျပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြးမိေပမဲ့ အဆိုးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ညစ္ရင္ ညစ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ ဆိုျပီး သံေ၀ဂ ရတဲ့အခါရ ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမွန္ဆို ေပ်ာ္စရာ ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း ငါေတာ့ ေလာကဓံကို ခံေနရပါလား လို႔ ေတြးသင့္တာေပါ့ ... ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မဆရာ တေယာက္က က်မကို မဂၤလသုတ္ ထဲက ေနာက္ဆံုး မဂၤလာ တပါး ျဖစ္တဲ့ ...
ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼဟိ
စိတၱံ ယႆ နကမၸတိ
အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ
ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ။ ... ။
ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖို႔ ေျပာျပီး အျမဲ ရြတ္ခိုင္းပါတယ္။
ဆရာေျပာသလို အျမဲမဟုတ္ေတာင္ တခါတေလ ရြတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေလာကဓံဆိုတာကို အဆိုးပဲလို႔ စိတ္ထဲ စြဲေနမိတုန္းပါပဲ။ အခု လတ္တေလာ က်မ ႀကံဳရတဲ့ ကံေကာင္း ကံဆိုး ေလာကဓံေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ...
***
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အမက တရက္မွ မနားခိုင္းဘဲ တျခားျမိဳ႕က ဦးရီးေတာ္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း ေစလႊတ္ျခင္း ခံရတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က တကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးမို႔ ေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပတယ္။ (မိန္းမရွိရင္ သူကလည္း အလည္ေခၚခ်င္မွ ေခၚမွာ :P)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အင္တာနက္ မရွိဘူး။ (မဟာ ကံဆိုးျခင္းပဲ :(
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက သူ႔အလုပ္ကို အလည္ ေခၚသြားတယ္။ (အိမ္မွာဆို တေယာက္ထဲ ပ်င္းေနမွာကိုး)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဟိုဟာ ဒီဟာ ကူလုပ္ရတယ္။ (နားေတာ့သိပ္မလည္ဘူး။ လုပ္ဆို ေလွ်ာက္လုပ္လိုက္တာပဲ။ မွားရင္ေတာ့ ဒုကၡ)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အင္တာနက္ သံုးခြင့္ရတယ္။ (မဟာကံေကာင္းျခင္း ဆိုပါေတာ့)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္ အစအဆံုး မျမင္ရဘူး။ (ႏို၀င္ဘာလ ထိပဲ ျမင္ရတယ္၊ ဘာလို႔လဲ မသိ။)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘေလာ့ အတြက္ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ... ဟိုလူ ဒီလူနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဘာညာ သာရကာ ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရတယ္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဖုဌႆ ကို ရိုက္တာ ဌ၀မ္းဘဲမွာ အရစ္ပါတာ ရွာလို႔ မရလို႔ အမွားႀကီးအတိုင္းပဲ ရိုက္ခဲ့ရတယ္။ (ျဖည့္စြက္ျပီးသာ ဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့)
ဒီလိုနဲ႔ ...
ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ... ဒီစာေလးကို ေရးျပီး တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
က်မဘေလာ့ကို လာမိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ... ကံဆိုးခ်င္တာပဲလား မသိ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၄ နာရီ ၀၅ မိနစ္
(နက္ဖန္ သဘက္ခါက ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အင္တာနက္နဲ႔ ေ၀းရ ျပန္ဦးမည္ ...)
7 comments:
မေမေရ
သဲကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ ေလာကဓံကို အဆိုးေတြလို႔ပဲ သဲလည္း သတ္မွတ္မိတာပဲ။
ဒါဆိုကၽြႏ္ေတာ္ ကံမေကာင္းေသးဘူးေပါ့. အင္တာနက္ ရေသးဘူးေလ။။ ဟီး
ဟိုက္
ဂ်ိီေတာ့မွာ ဘာညာသာရကာေျပာမိတာကိုယ္လဲပါေတာ့ သူ ့အလုပ္မွာ တလြဲလုပ္လို ့ ေဂ်ာက္က်ရင္ ကိုယ္ပါ ပူးတြဲ တရားခံျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ ။
:)
႒ အဲဟာက shift+\ ႒
hee hee..:D
nice !
မမေရ အျမဲကံေကာင္းပါေစေနာ္ :)
ညီမေလး သဲ ... ကံေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေနာ္ ... ။ ေနာက္လဲ အျမဲ ကံေကာင္းႏိုင္ပါေစ ... ။ :)
မင္းမင္းေရ ... ဘ၀တူေတြပါပဲကြယ္ ... :(
အကိုက ႒ ရိုက္နည္းက ေစာေစာက မေျပာဘူး ... ေက်းဇူးပါအကို။
ေဒၚေလးဟန ... ဟဲဟဲ .. :P
ညီမေလး လင္းလက္ ... ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးပါ ... ။
အမ်ားက ေျပာတဲ့ ကံေကာင္းလုိက္တာ ဆုိတဲ့ စကားထဲမွာ ကံဆုိးခ်က္ဗ်ာ လုိ ့ျပန္မေျပာ ႏိုင္တဲ့ ဘဝပါ အစ္မရာ .... ပုပ္ေနတဲ့ ၾကက္ဥ လုိ ျဖစ္ေနတာအျပင္က ၾကည့္ေတာ့ ေျပာင္ေရာင္လုိ ့ အထဲၾကည့္မွ ..... ေနာက္ဆုံး ေတာ့ ေကာင္းလည္း ဖ်င္းကနဲ တုန္လွုပ္ မေကာင္းလဲ အင္းကနဲ ညည္းေနျပီး ကံေကာင္း တယ္ ထင္ရတာပါဗ်ာ လုိ ့ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္ေတာ့တယ္ .... ေရာခ်ျပီး ရယ္ျပ ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ မရဲတာလဲ ပါမယ္ အစ္မရ ရယ္ရတယ္ ကုိယ့္ဘဝကုိ .....
ေလးစားလွ်က္
ရန္ကုန္သား :))
Post a Comment