မဲဇာမွာ ကဗ်ာရြတ္ျခင္း

ခုလို အိမ္နဲ႕အေ၀းမွာ ေရာက္ေနခိုက္ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဲဇာ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရပါတယ္။ ၾကံဳေနရတဲ့ ရာသီဥတုကလည္း လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးရဲ႕ မဲဇာေတာင္ေျခရတုထဲက အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေန တာကိုး။ “သံ၀ါ ေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္ လည္း၊ မိုးေလာက္ ျပင္းထန္၊ သြန္းခ် ျပန္ေသာ္” ... ဆိုသလို ... တခါတေလက်ေတာ့ ရြာေနတာ မိုးလား ဆီးႏွင္းလား မခြဲျခားတတ္ေအာင္ပါပဲ ... ။ “ရထားယာဥ္သာ၊ ေနစၾကာလည္း၊ ေရာင္၀ါမထြန္း၊ ခ်မ္းရွာလြန္း၍” ... ဆိုတဲ့အတိုင္း ... ေနမင္းကလည္း ေနာက္က်မွ ထြက္ျပီး ေစာေစာစီးစီး ၀င္တာမို႔ ေနမင္းကို ဘယ္လိုပဲ တ-ေနေပမဲ့ ေနျခည္လည္း မျဖာႏိုင္ေတာ့ ေႏြးလည္း မေႏြးႏိုင္ဘူးေပါ့။

ဒီလို မဲဇာေရာက္ေနခိုက္မွာ ... မဲဇာေတာင္ေျခ ကဗ်ာ ရြတ္ဖို႔ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ လာပါတယ္။ ဒီတပတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြက info weekend မို႔ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ ခြင့္မျပဳဘဲ တျခားျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းခြဲေတြက ေက်ာင္းသားေတြေရာ တျခားႏိုင္ငံ အသီးသီးက ျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အကုန္စုျပီး ေတြ႕ၾက ဆံုၾကတယ္။ ဒီေတြ႕ဆံုပြဲမွာ ေက်ာင္းသား အသီးသီးက ကိုယ့္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေျပာျပၾကရသလို အေတြ႕အၾကံဳ မရွိေသးတဲ့ က်မတို႔လို ေက်ာင္းသား သစ္ေတြကလည္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တခုခု ဆင္ႏႊဲလိုက ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲၾကပါ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။

သီခ်င္းပဲဆိုဆို၊ ဂစ္တာပဲတီးတီး၊ ကစားနည္းတခုခုပဲ ကစား ကစား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာ ရြတ္ခ်င္ရြတ္ ... ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ တခုခု ေပါ့ ... ။ က်မလည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ သီခ်င္းဆိုဖို႔ကလည္း ဒီအသံနဲ႔က အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္၊ ဂစ္တာကလည္း မတီးတာ ၾကာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မတီးႏိုင္၊ ကစားနည္း က်ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္တိ ပတၱိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ကာ ... ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာပဲ ရြတ္မယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္မိတယ္။

ဘာကဗ်ာရြတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ... စဥ္းစားေတာ့ မဲဇာေတာင္ေျခ ကိုပဲ သတိရ မိတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ... အိမ္ကသယ္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ “သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလား နဲ႔ လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးရဲ႕ ရတုမ်ား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ပါလာတယ္။ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀ထားတာပါ။ ေဒါက္တာဘဟန္ ဘာသာျပန္ထားျပီး တခ်ိန္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ အျဖစ္ ျပ႒ာန္းခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီကဗ်ာပဲ ရြတ္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး အဂၤလိပ္လို စာသားေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာအျမန္စီရပါတယ္။ စာစီျပီး၊ ေကာ္ပီကူးျပီးေတာ့ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ အစီအစဥ္က ၁၀ နာရီ ခြဲ လို႔ မနက္က ဖတ္ထားတာ ... ဆိုေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ .. ဆိုျပီး ... ေနေနရာက အစိအစဥ္ကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္သြားဖတ္ ၾကည့္ေတာ့မွ ....

“ဗုေဒၶါ”
၂၀း၃၀ နာရီ လို႔ ေရးထားတာပါလား ... ။

ဒါနဲ႔ စာအုပ္ေတြ စာရြက္ေတြ အျမန္သိမ္းက်ံဳး ယူျပီး Chinese Embassy ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးဆီ ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အစီအစဥ္က စ-ေနပါျပီ။ အဖြင့္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုေနပါတယ္။ က်မ အလွည့္က တတိယေျမာက္။ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ ခဏနားျပီး အေမာေျပေလာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ... က်မ နာမည္ ေခၚပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ... ေကာ္ပီကူးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ တေယာက္ကို ေ၀ခိုင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလး ေျပာ (တကယ္ေတာ့ စာရြက္ၾကည့္ဖတ္တာပါ) ျပီးေတာ့မွ ... ကဗ်ာကို စရြတ္ပါေတာ့တယ္ ... ။
((( အဟမ္း ... )))

ရြတ္ျပီးသြားတဲ့ ရတုကို “ဒီေနရာမွာ”သာ သြားဖတ္ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ ... ။

အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတာကိုေတာ့ ဒီမွာ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ ပါတယ္။
***
Myanmar Classical Poem (Radu)

Written by Letwe`thondara (1772)
Translated by Dr. Ba Han (M.A., PhD, D.Litt, LLD (1964)

From the wooded foot of Meza Hill girt with its gushing stream my heart pants for the distant City of gold. Behold! The fold of the stars glows with the stately splendour of the conquest-crowned eminence graced with sacred fabrics. They stand out resplendent in six kindred rays like Zabudipa’s luminous Lamp. First in order shines Gugyi-thakin – Grand Sire’s golden deed. Next I proceed to tell on single hand other associate shrines – Shwe-Linbin, Shwe-chin-the-mwe, Shwe-ze-di-gyi. The gay galaxy set off by the brave palace’s hue, lights up the air like repeated flashes across the blue. My songless heart sighs of these haunting scenes. Alas! Alas! Because the City is afar I call up the old familiar views and fancy to myself “Here is the City, there are the shrines and over these lies the palace.”

The lovely river of the lower region abounds in sandy shoals ringed about with the enclasping flow. What a soul-enchanting sight to see! To me, it seems as remote as a far-off isle. And here, the clear-cut Meza river clad with thickets and tinged with a darksome tint, flows through the soundless forest that is folded in mist. The Pole-star lies hidden far from sight while I groan for a glimpse of the glorious sun. My bearings I take in vain, and again and again deep amazement invades my shattered senses. I sink and sink under the stress of thought, and the sylvan shades wear a buffling air. An early breath of southerly breeze heralds the approach of seasonal winds. My mind reels and my feeling heart is filled with fadeless longings because of the chilling breeze.

The residents of Meza cling to hoary custom and hold the Nyaungye carnival. A motley crew in reverent awe and ardent faith pray before the Golden Cave that lends endless charms to the cloud-kissed height rising from the heart of Meza Glen. The self-same mountain is shrouded in gloom and its exhalations wreathe themselves round every range. The sullen scene seems one welded mass. Again, with no trace of rain, the soft wind whistles and snowflakes fall fast and thick like heavy showers. You may even hear the drip-drop ring through the air. And Phoebus’ fair chariot coursing its daily round from Yugan’s crown, ceases to fling its flying flames. When it is biting cold, I wait and watch for the noonday light, because the dancing, flitting fancies help kill the leaden-footed hours.
***
နားေထာင္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ အေပါင္းကေတာ့ ေကာင္းသလား ဆိုးသလား မသိ၊ အားနာပါးနာနဲ႔ လက္ခုပ္ၾသဘာ ခ်ီးျမွင့္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မလည္း ... ပီတိေတြ ျဖာရင္း ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ရေလသတည္း ... ဆိုပါေတာ့ ... ။

ေမဓာ၀ီ
၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္